[This talk contains graphic language and descriptions of sexual violence Viewer discretion is advised]
[Deze talk bevat expliciete taal en gaat over seksueel geweld Waarschuwing voor kijkers]
Tom Stranger: In 1996, when I was 18 years old, I had the golden opportunity to go on an international exchange program. Ironically I'm an Australian who prefers proper icy cold weather, so I was both excited and tearful when I got on a plane to Iceland, after just having farewelled my parents and brothers goodbye. I was welcomed into the home of a beautiful Icelandic family who took me hiking, and helped me get a grasp of the melodic Icelandic language. I struggled a bit with the initial period of homesickness. I snowboarded after school, and I slept a lot. Two hours of chemistry class in a language that you don't yet fully understand can be a pretty good sedative.
Tom Stranger: In 1996, toen ik 18 jaar was, kreeg ik de gouden kans om op internationale uitwisseling te gaan. Ironisch genoeg ben ik een Australiër die een ijskoud klimaat verkiest, dus ik was enthousiast en triest toen ik naar IJsland vertrok nadat ik afscheid had genomen van mijn ouders en broers. Ik werd verwelkomd door een prachtig IJslands gezin dat met me ging wandelen en me hielp om de melodieuze, IJslandse taal te leren begrijpen. Ik had een beetje moeite met de eerste periode van heimwee. Ik ging snowboarden na school en ik sliep veel. Twee lesuren chemie in een taal die je nog niet helemaal begrijpt, werkt redelijk verdovend.
(Laughter)
(Gelach)
My teacher recommended I try out for the school play, just to get me a bit more socially active. It turns out I didn't end up being part of the play, but through it I met Thordis. We shared a lovely teenage romance, and we'd meet at lunchtimes to just hold hands and walk around old downtown Reykjavík. I met her welcoming family, and she met my friends. We'd been in a budding relationship for a bit over a month when our school's Christmas Ball was held.
Mijn leraar raadde aan om mee te doen met het toneel, gewoon om meer sociaal actief te worden. Uiteindelijk kreeg ik geen rol in het stuk, maar ik leerde wel Thordis kennen. We beleefden een prachtige tienerliefde en we spraken 's middags af om handjes vast te houden en rond te wandelen in het oude Reykjavik. Ik ontmoette haar gastvrije familie en zij ontmoette mijn vrienden. We hadden een bloeiende relatie van iets meer dan een maand toen op school het kerstbal werd georganiseerd.
Thordis Elva: I was 16 and in love for the first time. Going together to the Christmas dance was a public confirmation of our relationship, and I felt like the luckiest girl in the world. No longer a child, but a young woman. High on my newfound maturity, I felt it was only natural to try drinking rum for the first time that night, too. That was a bad idea. I became very ill, drifting in and out of consciousness in between spasms of convulsive vomiting. The security guards wanted to call me an ambulance, but Tom acted as my knight in shining armor, and told them he'd take me home.
Thordis Elva: Ik was 16 en voor het eerst verliefd. Samen naar het kerstbal gaan was een openlijke bevestiging van onze relatie en ik voelde me het gelukkigste meisje ter wereld. Geen kind meer maar een jonge vrouw. Verblind door mijn nieuwe volwassenheid vond ik het vanzelfsprekend om die avond voor het eerst rum te drinken. Dat was een slecht idee. Ik werd heel ziek, verloor geregeld het bewustzijn en moest tussendoor krampachtig braken. De bewakingsagenten wilden een ambulance voor me bellen, maar Tom was mijn prins op het witte paard en zei dat hij me zou thuisbrengen.
It was like a fairy tale, his strong arms around me, laying me in the safety of my bed. But the gratitude that I felt towards him soon turned to horror as he proceeded to take off my clothes and get on top of me. My head had cleared up, but my body was still too weak to fight back, and the pain was blinding. I thought I'd be severed in two. In order to stay sane, I silently counted the seconds on my alarm clock. And ever since that night, I've known that there are 7,200 seconds in two hours.
Het was als een sprookje: met zijn sterke armen om me heen legde hij me veilig in bed. Maar de dankbaarheid die ik voelde tegenover hem veranderde snel in gruwel, toen hij vervolgens mijn kleren uittrok en bovenop me klom. Mijn hoofd was al helder, maar mijn lichaam was nog te zwak om terug te vechten en de pijn was verblindend. Het leek alsof ik in twee werd gerukt. Om bij zinnen te blijven telde ik in stilte de seconden op mijn wekker. En sinds die nacht weet ik dat er 7200 seconden zijn in twee uur.
Despite limping for days and crying for weeks, this incident didn't fit my ideas about rape like I'd seen on TV. Tom wasn't an armed lunatic; he was my boyfriend. And it didn't happen in a seedy alleyway, it happened in my own bed. By the time I could identify what had happened to me as rape, he had completed his exchange program and left for Australia. So I told myself it was pointless to address what had happened. And besides, it had to have been my fault, somehow.
Ondanks dagenlang mank lopen en wekenlang huilen, paste dit voorval niet in mijn idee van verkrachting zoals op tv. Tom was geen gewapende gek, hij was mijn vriendje. En het gebeurde niet in een eng steegje, het gebeurde in mijn eigen bed. Tegen de tijd dat ik besefte dat ik wel degelijk was verkracht, was zijn uitwisselingsprogramma afgelopen en ging hij weer naar Australië. Dus ik maakte mezelf wijs dat het geen zin had om het voorval aan te pakken. En trouwens, het was toch mijn eigen fout, op een bepaalde manier.
I was raised in a world where girls are taught that they get raped for a reason. Their skirt was too short, their smile was too wide, their breath smelled of alcohol. And I was guilty of all of those things, so the shame had to be mine. It took me years to realize that only one thing could have stopped me from being raped that night, and it wasn't my skirt, it wasn't my smile, it wasn't my childish trust. The only thing that could've stopped me from being raped that night is the man who raped me -- had he stopped himself.
Ik groeide op in een wereld waarin meisjes leren dat ze verkracht worden met een reden. Hun rokje is te kort, hun glimlach te breed, hun adem ruikt naar alcohol. En ik was schuldig aan al die dingen, dus ik moest mij schamen. Het duurde jaren om te beseffen dat slechts één ding had kunnen voorkomen dat ik werd verkracht die avond en het was niet mijn rokje, het was niet mijn glimlach, het was niet mijn kinderlijk vertrouwen. Het enige dat had kunnen voorkomen dat ik werd verkracht die avond, was de man die me verkrachtte -- als hij zichzelf had tegengehouden.
TS: I have vague memories of the next day: the after effects of drinking, a certain hollowness that I tried to stifle. Nothing more. But I didn't show up at Thordis's door. It is important to now state that I didn't see my deed for what it was. The word "rape" didn't echo around my mind as it should've, and I wasn't crucifying myself with memories of the night before. It wasn't so much a conscious refusal, it was more like any acknowledgment of reality was forbidden. My definition of my actions completely refuted any recognition of the immense trauma I caused Thordis. To be honest, I repudiated the entire act in the days afterwards and when I was committing it. I disavowed the truth by convincing myself it was sex and not rape. And this is a lie I've felt spine-bending guilt for.
TS: Ik herinner me vaag de volgende dag: de nawerking van het drinken, een zekere leegte die ik probeerde te onderdrukken. Niets meer. Maar ik ging niet naar Thordis. Het is belangrijk om te vermelden dat ik mijn daad niet zag voor wat ze was. Het woord 'verkrachten' ging niet door mijn hoofd zoals had gemoeten en ik pijnigde mezelf niet met herinneringen aan de nacht ervoor. Het was niet echt een bewuste weigering, het was meer alsof elke erkenning van de realiteit verboden was. Mijn definitie van mijn handelingen weerlegde elke erkenning van het immense trauma dat ik Thordis aandeed. Om eerlijk te zijn: ik verwierp de volledige handeling de volgende dagen en toen ik haar pleegde. Ik ontkende de waarheid door te denken dat het seks was en geen verkrachting. En dit is een leugen waarvoor ik veel schuld heb gevoeld.
I broke up with Thordis a couple of days later, and then saw her a number of times during the remainder of my year in Iceland, feeling a sharp stab of heavyheartedness each time. Deep down, I knew I'd done something immeasurably wrong. But without planning it, I sunk the memories deep, and then I tied a rock to them.
Ik maakte het uit met Thordis enkele dagen later en zag haar daarna nog meermaals tijdens de rest van mijn jaar in IJsland, waarbij ik telkens een scherpe steek in mijn hart voelde. Diep vanbinnen wist ik dat ik iets onmetelijk verkeerd had gedaan. Maar zonder het te plannen, sloot ik de herinneringen op en gooide de sleutel weg.
What followed is a nine-year period that can best be titled as "Denial and Running." When I got a chance to identify the real torment that I caused, I didn't stand still long enough to do so. Whether it be via distraction, substance use, thrill-seeking or the scrupulous policing of my inner speak, I refused to be static and silent.
Er volgde een negenjarige periode die het best betiteld kan worden als: 'Ontkennen en weglopen'. Wanneer ik de kans kreeg om te zien welke pijn ik echt had veroorzaakt, stond ik niet lang genoeg stil om dat te doen. Of het nu was via afleiding, druggebruik, sensatie of het nauwgezet in de hand houden van mijn innerlijke stem, ik weigerde statisch en stil te zijn.
And with this noise, I also drew heavily upon other parts of my life to construct a picture of who I was. I was a surfer, a social science student, a friend to good people, a loved brother and son, an outdoor recreation guide, and eventually, a youth worker. I gripped tight to the simple notion that I wasn't a bad person. I didn't think I had this in my bones. I thought I was made up of something else. In my nurtured upbringing, my loving extended family and role models, people close to me were warm and genuine in their respect shown towards women. It took me a long time to stare down this dark corner of myself, and to ask it questions.
En samen met dit lawaai putte ik ook veel uit andere aspecten van mijn leven om een beeld te krijgen van wie ik was. Ik was een surfer, een student sociale wetenschappen, een vriend voor goede mensen, een geliefde broer en zoon, een gids voor buitenactiviteiten en tenslotte een jeugdwerker. Ik hield vast aan de simpele notie dat ik geen slecht mens was. Ik dacht niet dat ik het in mij had. Ik dacht ik een ander type persoon was. In mijn verzorgende opvoeding waren mijn liefhebbende familie en rolmodellen, mensen dichtbij mij, warm en oprecht in hun respect tegenover vrouwen. Het duurde een tijd voor ik deze donkere kant van mezelf onder ogen kon komen en vragen kon stellen.
TE: Nine years after the Christmas dance, I was 25 years old, and headed straight for a nervous breakdown. My self-worth was buried under a soul-crushing load of silence that isolated me from everyone that I cared about, and I was consumed with misplaced hatred and anger that I took out on myself.
TE: Negen jaar na het kerstbal was ik 25 jaar oud en stond ik op de rand van een zenuwinzinking. Mijn zelfvertrouwen werd verpletterd door een hartverscheurende stilte die me isoleerde van iedereen waar ik om gaf en ik werd verteerd door misplaatste haat en boosheid die ik op mezelf uitwerkte.
One day, I stormed out of the door in tears after a fight with a loved one, and I wandered into a café, where I asked the waitress for a pen. I always had a notebook with me, claiming that it was to jot down ideas in moments of inspiration, but the truth was that I needed to be constantly fidgeting, because in moments of stillness, I found myself counting seconds again. But that day, I watched in wonder as the words streamed out of my pen, forming the most pivotal letter I've ever written, addressed to Tom. Along with an account of the violence that he subjected me to, the words, "I want to find forgiveness" stared back at me, surprising nobody more than myself. But deep down I realized that this was my way out of my suffering, because regardless of whether or not he deserved my forgiveness, I deserved peace. My era of shame was over.
Op een dag stormde ik in tranen naar buiten, na een ruzie met een geliefde, en ik wandelde een café binnen, waar ik de dienster om een pen vroeg. Ik had altijd een notitieboek bij me onder het mom van ideeën snel te kunnen neerpennen op momenten van inspiratie, maar eigenlijk moest ik gewoon altijd bezig blijven, want tijdens de stille momenten begon ik opnieuw seconden te tellen. Maar die dag was ik verwonderd hoe de woorden uit mijn pen rolden en de belangrijkste brief vormden die ik ooit heb geschreven, geadresseerd aan Tom. Naast een opsomming van het geweld waaraan hij me had onderworpen, zag ik de woorden 'Ik wil vergeven' me aanstaren, wat niemand meer verwonderde dan mezelf. Maar diep vanbinnen besefte ik dat dit mijn weg was uit het lijden. Of hij mijn vergiffenis verdiende of niet, ik verdiende rust. Mijn periode van schaamte was voorbij.
Before sending the letter, I prepared myself for all kinds of negative responses, or what I found likeliest: no response whatsoever. The only outcome that I didn't prepare myself for was the one that I then got -- a typed confession from Tom, full of disarming regret. As it turns out, he, too, had been imprisoned by silence. And this marked the start of an eight-year-long correspondence that God knows was never easy, but always honest. I relieved myself of the burdens that I'd wrongfully shouldered, and he, in turn, wholeheartedly owned up to what he'd done. Our written exchanges became a platform to dissect the consequences of that night, and they were everything from gut-wrenching to healing beyond words.
Voordat ik de brief verstuurde, bereidde ik mezelf voor op allerlei negatieve antwoorden of, wat ik het meest waarschijnlijk vond: helemaal geen antwoord. Het enige resultaat waar ik mezelf niet op had voorbereid, was het resultaat dat ik toen kreeg -- een getypte bekentenis van Tom, vol ontwapenende spijt. Bleek dat ook hij opgesloten zat door de stilte. Dit werd het begin van acht jaar correspondentie, wat niet altijd gemakkelijk was, maar altijd oprecht. Ik ontdeed mezelf van de last die ik verkeerdelijk had gedragen en hij kwam van ganser harte uit voor wat hij had gedaan. Onze brieven werden een platform om de gevolgen van die avond te ontleden en ze liepen uiteen van hartverscheurend tot onbeschrijflijk geneeskrachtig.
And yet, it didn't bring about closure for me. Perhaps because the email format didn't feel personal enough, perhaps because it's easy to be brave when you're hiding behind a computer screen on the other side of the planet. But we'd begun a dialogue that I felt was necessary to explore to its fullest. So, after eight years of writing, and nearly 16 years after that dire night, I mustered the courage to propose a wild idea: that we'd meet up in person and face our past once and for all.
En toch was het daarmee niet klaar voor mij. Misschien omdat de e-mail niet persoonlijk genoeg aanvoelde of omdat je gemakkelijk dapper kan zijn als je achter een computerscherm zit aan de andere kant van de planeet. Maar we waren een dialoog begonnen die ik tot het uiterste wilde onderzoeken. Dus na acht jaar schrijven en bijna 16 jaar na die vreselijke avond verzamelde ik al mijn moed en stelde een wild idee voor: elkaar in het echt ontmoeten en ons verleden voor eens en voor altijd onder ogen komen.
TS: Iceland and Australia are geographically like this. In the middle of the two is South Africa. We decided upon the city of Cape Town, and there we met for one week. The city itself proved to be a stunningly powerful environment to focus on reconciliation and forgiveness. Nowhere else has healing and rapprochement been tested like it has in South Africa. As a nation, South Africa sought to sit within the truth of its past, and to listen to the details of its history. Knowing this only magnified the effect that Cape Town had on us.
TS: IJsland en Australië liggen zo op de kaart. Tussen de twee ligt Zuid-Afrika. We kozen Kaapstad en daar zagen we elkaar een week. De stad bleek een verbazingwekkend krachtige omgeving om te focussen op verzoening en vergiffenis. Nergens anders werd herstel en toenadering uitgetest als in Zuid-Afrika. Als natie poogde Zuid-Afrika de waarheid van het verleden te aanvaarden en te luisteren naar details uit haar geschiedenis. Deze informatie vergrootte het effect van Kaapstad op ons alleen maar.
Over the course of this week, we literally spoke our life stories to each other, from start to finish. And this was about analyzing our own history. We followed a strict policy of being honest, and this also came with a certain exposure, an open-chested vulnerability. There were gutting confessions, and moments where we just absolutely couldn't fathom the other person's experience. The seismic effects of sexual violence were spoken aloud and felt, face to face. At other times, though, we found a soaring clarity, and even some totally unexpected but liberating laughter. When it came down to it, we did out best to listen to each other intently. And our individual realities were aired with an unfiltered purity that couldn't do any less than lighten the soul.
Gedurende een week vertelden we letterlijk onze levensverhalen aan elkaar, van het begin tot het eind. En dit was om onze eigen geschiedenis te analyseren. We volgden strikte afspraken rond eerlijkheid en dit ging ook gepaard met een zekere blootstelling, een openhartige kwetsbaarheid. Er waren hartverscheurende bekentenissen en momenten waarbij we ons absoluut geen voorstelling konden maken bij de ervaring van de andere persoon. De effecten van seksueel geweld werden uitgesproken en gevoeld, oog in oog. Op andere momenten daarentegen vonden we enorme duidelijkheid en zelfs wat onverwacht, maar bevrijdend gelach. Als het erop aankwam deden we ons best om aandachtig naar elkaar te luisteren. En onze individuele realiteit werd verlucht door ongefilterde puurheid wat niet anders kon dan de ziel verlichten.
TE: Wanting to take revenge is a very human emotion -- instinctual, even. And all I wanted to do for years was to hurt Tom back as deeply as he had hurt me. But had I not found a way out of the hatred and anger, I'm not sure I'd be standing here today. That isn't to say that I didn't have my doubts along the way. When the plane bounced on that landing strip in Cape Town, I remember thinking, "Why did I not just get myself a therapist and a bottle of vodka like a normal person would do?"
TE: Wraak willen nemen is een zeer menselijke emotie -- instinct zelfs. En alles wat ik jarenlang wilde, was Tom even hard kwetsen als hij mij had gekwetst. Maar als ik geen uitweg had gevonden uit de haat en de boosheid, dan weet ik niet of ik hier vandaag zou zijn. Niet om te zeggen dat ik geen twijfels heb gehad. Toen het vliegtuig op de landingsbaan van Kaapstad stuiterde, weet ik nog dat ik dacht: "Waarom nam ik niet gewoon een therapeut en een fles wodka, zoals elk normaal persoon zou doen?"
(Laughter)
(Gelach)
At times, our search for understanding in Cape Town felt like an impossible quest, and all I wanted to do was to give up and go home to my loving husband, Vidir, and our son. But despite our difficulties, this journey did result in a victorious feeling that light had triumphed over darkness, that something constructive could be built out of the ruins.
Bij momenten voelde onze zoektocht naar begrip in Kaapstad als een onmogelijke onderneming en het enige dat ik wou was opgeven en naar huis gaan, naar mijn echtgenoot Vidir en onze zoon. Maar ondanks onze moeilijkheden resulteerde dit avontuur in een gevoel van overwinning, dat het licht had gewonnen van het duister, dat er iets kon worden opgebouwd uit een puinhoop.
I read somewhere that you should try and be the person that you needed when you were younger. And back when I was a teenager, I would have needed to know that the shame wasn't mine, that there's hope after rape, that you can even find happiness, like I share with my husband today. Which is why I started writing feverishly upon my return from Cape Town, resulting in a book co-authored by Tom, that we hope can be of use to people from both ends of the perpetrator-survivor scale. If nothing else, it's a story that we would've needed to hear when we were younger.
Ik las ergens dat je moet proberen de persoon te zijn die je nodig had toen je jong was. En toen ik een tiener was, had ik moeten weten dat ik me niet moest schamen, dat er hoop is na verkrachting, dat je geluk kan vinden, zoals ik met mijn echtgenoot vandaag. Daarom begon ik koortsachtig te schrijven toen ik terugkwam uit Kaapstad en dat resulteerde in een boek, met Tom als coauteur, dat hopelijk van nut kan zijn voor mensen aan beide kanten van het spectrum dader-overlever. Op zijn minst is het een verhaal dat we hadden moeten horen toen we jonger waren.
Given the nature of our story, I know the words that inevitably accompany it -- victim, rapist -- and labels are a way to organize concepts, but they can also be dehumanizing in their connotations. Once someone's been deemed a victim, it's that much easier to file them away as someone damaged, dishonored, less than. And likewise, once someone has been branded a rapist, it's that much easier to call him a monster -- inhuman. But how will we understand what it is in human societies that produces violence if we refuse to recognize the humanity of those who commit it? And how --
Gezien de aard van ons verhaal weet ik welke woorden er sowieso mee gepaard gaan -- slachtoffer, verkrachter -- en labels zijn er om concepten in te delen, maar hun bijklank kan wel ontmenselijkend werken. Zodra iemand slachtoffer is, is het veel makkelijker om hen weg te categoriseren als een beschadigd iemand, onteerd, minder dan. En op dezelfde manier, zodra iemand verkrachter is, is het makkelijker om hem een monster te noemen -- onmenselijk. Maar hoe gaan we begrijpen wat er in de menselijke maatschappij geweld produceert, als we weigeren de menselijkheid te erkennen van degenen die het plegen? En hoe --
(Applause)
(Applaus)
And how can we empower survivors if we're making them feel less than? How can we discuss solutions to one of the biggest threats to the lives of women and children around the world, if the very words we use are part of the problem?
En hoe kunnen we overlevers kracht geven, als we hen minder doen voelen? Hoe kunnen we oplossingen bespreken voor een van de grootste bedreigingen voor de levens van vrouwen en kinderen over de hele wereld als de woorden die we gebruiken deel van het probleem zijn?
TS: From what I've now learnt, my actions that night in 1996 were a self-centered taking. I felt deserving of Thordis's body. I've had primarily positive social influences and examples of equitable behavior around me. But on that occasion, I chose to draw upon the negative ones. The ones that see women as having less intrinsic worth, and of men having some unspoken and symbolic claim to their bodies. These influences I speak of are external to me, though. And it was only me in that room making choices, nobody else.
TS: Wat ik nu heb geleerd, is dat mijn daden die avond in 1996 egoïstisch waren. Volgens mij verdiende ik het lichaam van Thordis. Ik had vooral positieve, sociale invloeden en voorbeelden van goed gedrag rond mij. Maar op dat moment koos ik ervoor om te putten uit de negatieve. Degene die vinden dat vrouwen intrinsiek minder waard zijn en dat mannen een onuitgesproken en symbolisch recht hebben op hun lichaam. De invloeden waarover ik spreek, zijn nochtans geen deel van mij. En alleen ik was degene in die kamer die keuzes maakte, niemand anders.
When you own something and really square up to your culpability, I do think a surprising thing can happen. It's what I call a paradox of ownership. I thought I'd buckle under the weight of responsibility. I thought my certificate of humanity would be burnt. Instead, I was offered to really own what I did, and found that it didn't possess the entirety of who I am. Put simply, something you've done doesn't have to constitute the sum of who you are. The noise in my head abated. The indulgent self-pity was starved of oxygen, and it was replaced with the clean air of acceptance -- an acceptance that I did hurt this wonderful person standing next to me; an acceptance that I am part of a large and shockingly everyday grouping of men who have been sexually violent toward their partners.
Als je iets toegeeft en echt afrekent met je schuld, dan denk ik dat er iets verrassends kan gebeuren. Ik noem het een paradox van eigendom. Ik dacht dat ik zou buigen onder de verantwoordelijkheid. Ik dacht dat mijn certificaat van menselijkheid verbrand was. In plaats daarvan kreeg ik de kans om toe te geven wat ik had gedaan en ik leerde dat het mezelf niet volledig beheerst. Simpel gesteld: wie je bent is niet simpelweg de som van wat je gedaan hebt. Het lawaai in mijn hoofd nam af. Het opslorpende zelfmedelijden kreeg geen zuurstof meer en het werd vervangen door de schone lucht van aanvaarding -- aanvaarding dat ik de geweldige persoon naast mij had gekwetst, aanvaarding dat ik deel ben van een grote en schrikbarend alledaagse groep mannen die seksueel geweld pleegden tegenover hun partners.
Don't underestimate the power of words. Saying to Thordis that I raped her changed my accord with myself, as well as with her. But most importantly, the blame transferred from Thordis to me. Far too often, the responsibility is attributed to female survivors of sexual violence, and not to the males who enact it. Far too often, the denial and running leaves all parties at a great distance from the truth. There's definitely a public conversation happening now, and like a lot of people, we're heartened that there's less retreating from this difficult but important discussion. I feel a real responsibility to add our voices to it.
Onderschat de kracht van woorden niet. Thordis vertellen dat ik haar verkrachtte, veranderde de relatie met mezelf en met haar. Maar vooral: de schuld verschoof van Thordis naar mij. Veel te vaak krijgen de vrouwelijke overlevers van seksueel geweld de verantwoordelijkheid en niet de mannen die het plegen. Veel te vaak drijft de ontkenning en het weglopen alle partijen ver weg van de waarheid. Er is zeker een publieke discussie gaande en zoals vele mensen krijgen we moed doordat men minder terugdeinst voor deze moeilijke maar belangrijke discussie. Ik voel een heuse verantwoordelijkheid om onze stemmen eraan toe te voegen.
TE: What we did is not a formula that we're prescribing for others. Nobody has the right to tell anyone else how to handle their deepest pain or their greatest error. Breaking your silence is never easy, and depending on where you are in the world, it can even be deadly to speak out about rape. I realize that even the most traumatic event of my life is still a testament to my privilege, because I can talk about it without getting ostracized, or even killed. But with that privilege of having a voice comes the responsibility of using it. That's the least I owe my fellow survivors who can't.
TE: Wat wij hebben gedaan is geen formule die we voorschrijven aan anderen. Niemand kan iemand anders zeggen hoe ze moeten omgaan met hun diepste pijn of hun grootste fout. De stilte doorbreken is nooit eenvoudig en afhankelijk van waar je bent in de wereld, kan het zelfs dodelijk zijn om over verkrachting te praten. Ik realiseer me dat zelfs het meest traumatische moment in mijn leven een bewijs is van mijn voorrecht, omdat ik erover kan praten zonder te worden uitgesloten of zelfs vermoord. Maar dat voorrecht om een stem te hebben komt met de verantwoordelijkheid om ze te gebruiken. Dat is het minst dat ik verschuldigd ben aan de overlevers die dat niet kunnen.
The story we've just relayed is unique, and yet it is so common with sexual violence being a global pandemic. But it doesn't have to be that way. One of the things that I found useful on my own healing journey is educating myself about sexual violence. And as a result, I've been reading, writing and speaking about this issue for over a decade now, going to conferences around the world. And in my experience, the attendees of such events are almost exclusively women. But it's about time that we stop treating sexual violence as a women's issue.
Het verhaal dat wij net brachten is uniek en toch is het zo gewoon omdat seksueel geweld een globale pandemie is. Maar zo hoeft het niet te zijn. Een van de dingen die ik nuttig vond tijdens mijn eigen herstel was mezelf inlichten over seksueel geweld. En als resultaat ben ik aan het lezen en schrijven en spreken over deze kwestie, al meer dan 10 jaar nu, en ik ga naar conferenties over de hele wereld. In mijn ervaring zijn de aanwezigen bij die evenementen bijna uitsluitend vrouwen. Maar het wordt tijd dat we seksueel geweld niet meer behandelen
(Applause)
als een vrouwenprobleem.
(Applaus)
A majority of sexual violence against women and men is perpetrated by men. And yet their voices are sorely underrepresented in this discussion. But all of us are needed here. Just imagine all the suffering we could alleviate if we dared to face this issue together.
Het meeste seksueel geweld tegenover vrouwen en mannen wordt gepleegd door mannen. En toch wordt hun stem niet vertegenwoordigd in deze discussie. Maar wij zijn allemaal nodig hier. Stel je al het lijden voor dat wij kunnen verlichten als we deze kwestie samen durven confronteren.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)