[Η ομιλία αυτή περιέχει ωμή γλώσσα και περιγραφές σεξουαλικής βίας. Για περιορισμένο ακροατήριο]
[This talk contains graphic language and descriptions of sexual violence Viewer discretion is advised]
Τομ Στρέιντζερ: Το 1996, όταν ήμουν 18 χρονών, είχα την απίστευτη ευκαιρία να πάω σε ένα διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγής. Αν και Αυστραλός, προτιμώ το ψύχος, έτσι ήμουν ενθουσιασμένος και συγκινημένος όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο για την Ισλανδία, αφού είχα μόλις αποχαιρετήσει τους γονείς και τους αδελφούς μου. Με φιλοξένησε μια εκπληκτική ισλανδική οικογένεια, με πήγανε για ορειβασία, με βοήθησαν να μάθω την μελωδική ισλανδική γλώσσα. Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή λόγω της νοσταλγίας. Πήγαινα για σνόουμπορντ μετά το σχολείο, και κοιμόμουν πολύ. Δύο ώρες χημείας σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις πλήρως ακόμα είναι καλό υπνωτικό.
Tom Stranger: In 1996, when I was 18 years old, I had the golden opportunity to go on an international exchange program. Ironically I'm an Australian who prefers proper icy cold weather, so I was both excited and tearful when I got on a plane to Iceland, after just having farewelled my parents and brothers goodbye. I was welcomed into the home of a beautiful Icelandic family who took me hiking, and helped me get a grasp of the melodic Icelandic language. I struggled a bit with the initial period of homesickness. I snowboarded after school, and I slept a lot. Two hours of chemistry class in a language that you don't yet fully understand can be a pretty good sedative.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο δάσκαλός μου πρότεινε να περάσω από ακρόαση για το σχολικό έργο, ώστε να γνωρίσω κόσμο. Τελικά δεν έπαιξα στο έργο, αλλά έτσι γνώρισα την Θόρντις. Ζήσαμε έναν γλυκό εφηβικό έρωτα, συναντιόμασταν στο διάλειμμα για να πιαστούμε χέρι-χέρι και να περιπλανηθούμε στην παλιά πόλη του Ρέικιαβικ. Γνώρισα την οικογένειά της, και αυτή γνώρισε τους φίλους μου. Ήμασταν μαζί λίγο παραπάνω από έναν μήνα όταν το σχολείο μας διοργάνωσε τον χριστουγεννιάτικο χορό.
My teacher recommended I try out for the school play, just to get me a bit more socially active. It turns out I didn't end up being part of the play, but through it I met Thordis. We shared a lovely teenage romance, and we'd meet at lunchtimes to just hold hands and walk around old downtown Reykjavík. I met her welcoming family, and she met my friends. We'd been in a budding relationship for a bit over a month when our school's Christmas Ball was held.
Θόρντις Έλβα: Ήμουν 16, πρώτη φορά ερωτευμένη. Το να πάμε μαζί στον χριστουγεννιάτικο χορό ήταν μια δημόσια επιβεβαίωση της σχέσης μας, κι αισθανόμουν η πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο. Δεν ήμουν πια παιδί, αλλά μία νεαρή γυναίκα. Ζαλισμένη από την νέα μου ωριμότητα, νόμιζα πως ήταν φυσικό να δοκιμάσω να πιω ρούμι για πρώτη φορά εκείνη τη νύχτα. Κακή ιδέα. Αρρώστησα πολύ, πότε πότε έχανα τις αισθήσεις μου ανάμεσα στους σπασμούς από τον εμετό. Οι φύλακες ήθελαν να φωνάξουν ασθενοφόρο, αλλά ο Τομ ήταν ο ιππότης μου με την λαμπερή πανοπλία, και τους είπε πως θα με πήγαινε σπίτι.
Thordis Elva: I was 16 and in love for the first time. Going together to the Christmas dance was a public confirmation of our relationship, and I felt like the luckiest girl in the world. No longer a child, but a young woman. High on my newfound maturity, I felt it was only natural to try drinking rum for the first time that night, too. That was a bad idea. I became very ill, drifting in and out of consciousness in between spasms of convulsive vomiting. The security guards wanted to call me an ambulance, but Tom acted as my knight in shining armor, and told them he'd take me home.
Ήταν σαν παραμύθι, τα δυνατά του χέρια γύρω μου, με άφηναν στην ασφάλεια του κρεβατιού μου. Αλλά η ευγνωμοσύνη που αισθανόμουν, σύντομα έγινε φρίκη, καθώς μου έβγαλε τα ρούχα και ανέβηκε πάνω μου. Το μυαλό μου είχε καθαρίσει, αλλά το σώμα μου ήταν ακόμα πολύ αδύναμο για να αμυνθεί, ο πόνος ήταν εκτυφλωτικός. Νόμιζα ότι θα κοπώ στα δύο. Για να μην τρελαθώ, μετρούσα σιωπηρά τα δευτερόλεπτα στο ρολόι μου. Από εκείνη τη νύχτα, ξέρω ότι υπάρχουν 7.200 δευτερόλεπτα σε δύο ώρες.
It was like a fairy tale, his strong arms around me, laying me in the safety of my bed. But the gratitude that I felt towards him soon turned to horror as he proceeded to take off my clothes and get on top of me. My head had cleared up, but my body was still too weak to fight back, and the pain was blinding. I thought I'd be severed in two. In order to stay sane, I silently counted the seconds on my alarm clock. And ever since that night, I've known that there are 7,200 seconds in two hours.
Παρότι κούτσαινα για μέρες και έκλαιγα για βδομάδες, αυτό το περιστατικό δεν συνέβη όπως μας λέει η τηλεόραση ότι γίνονται οι βιασμοί. Ο Τομ δεν ήταν ένας οπλισμένος μανιακός· ήταν το αγόρι μου. Δεν συνέβη σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι, συνέβη στο ίδιο μου το κρεβάτι. Μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω πως αυτό που είχε συμβεί ήταν βιασμός, είχε τελειώσει το πρόγραμμα ανταλλαγής και είχε γυρίσει στην Αυστραλία. Έτσι είπα στον εαυτό μου ότι ήταν ανώφελο να πω τι είχε συμβεί. Άλλωστε, μάλλον θα ήταν δικό μου λάθος.
Despite limping for days and crying for weeks, this incident didn't fit my ideas about rape like I'd seen on TV. Tom wasn't an armed lunatic; he was my boyfriend. And it didn't happen in a seedy alleyway, it happened in my own bed. By the time I could identify what had happened to me as rape, he had completed his exchange program and left for Australia. So I told myself it was pointless to address what had happened. And besides, it had to have been my fault, somehow.
Μεγάλωσα σε έναν κόσμο που τα κορίτσια μαθαίνουν ότι βιάζονται για κάποιον λόγο. Η φούστα τους ήταν πολύ κοντή, το χαμόγελό τους πολύ πλατύ, η ανάσα τους μύριζε αλκοόλ. Εγώ ήμουν ένοχη για όλα αυτά τα πράγματα, άρα και η ντροπή ήταν δική μου. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως το μόνο πράγμα που μπορούσε να εμποδίσει τον βιασμό μου εκείνη την νύχτα, δεν ήταν η φούστα μου, δεν ήταν το χαμόγελό μου, δεν ήταν η παιδική μου αφέλεια. Το μόνο που μπορούσε να εμποδίσει τον βιασμό μου εκείνη την νύχτα, ήταν ο άντρας που με βίασε - αν είχε σταματήσει τον εαυτό του.
I was raised in a world where girls are taught that they get raped for a reason. Their skirt was too short, their smile was too wide, their breath smelled of alcohol. And I was guilty of all of those things, so the shame had to be mine. It took me years to realize that only one thing could have stopped me from being raped that night, and it wasn't my skirt, it wasn't my smile, it wasn't my childish trust. The only thing that could've stopped me from being raped that night is the man who raped me -- had he stopped himself.
ΤΣ: Έχω θολές αναμνήσεις από την επόμενη μέρα: λόγω του αλκοόλ, ένα κενό που προσπάθησα να εξαφανίσω. Τίποτα παραπάνω. Δεν εμφανίστηκα στο σπίτι της Θόρντις. Είναι σημαντικό να πω εδώ πως δεν αντιμετώπιζα την πράξη μου σαν αυτό που ήταν. Η λέξη «βιασμός» δεν αντηχούσε στο μυαλό μου, όπως θα έπρεπε, δεν βασάνιζα τον εαυτό μου με αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας. Δεν ήταν τόσο συνειδητή άρνηση, αλλά λες και οποιαδήποτε αναγνώριση της πραγματικότητας ήταν απαγορευμένη. Η ερμηνεία των πράξεών μου απείχε κατηγορηματικά από οποιαδήποτε παραδοχή του τεράστιου τραύματος που είχα προκαλέσει στη Θόρντις. Για να είμαι ειλικρινής, απαρνήθηκα όλη την πράξη, και τις επόμενες μέρες και ενώ την διέπραττα. Αρνήθηκα την αλήθεια πείθοντας τον εαυτό μου πως ήταν σεξ και όχι βιασμός. Ένιωθα αβάσταχτες ενοχές για αυτό το ψέμα.
TS: I have vague memories of the next day: the after effects of drinking, a certain hollowness that I tried to stifle. Nothing more. But I didn't show up at Thordis's door. It is important to now state that I didn't see my deed for what it was. The word "rape" didn't echo around my mind as it should've, and I wasn't crucifying myself with memories of the night before. It wasn't so much a conscious refusal, it was more like any acknowledgment of reality was forbidden. My definition of my actions completely refuted any recognition of the immense trauma I caused Thordis. To be honest, I repudiated the entire act in the days afterwards and when I was committing it. I disavowed the truth by convincing myself it was sex and not rape. And this is a lie I've felt spine-bending guilt for.
Χώρισα με την Θόρντις μερικές μέρες μετά, την είδα μερικές φορές ενώ ήμουν ακόμα στην Ισλανδία, νιώθοντας βαθιά θλίψη κάθε φορά. Μέσα μου ήξερα πώς αυτό που είχα κάνει ήταν απίστευτα λάθος. Αλλά χωρίς να το σχεδιάσω, βύθισα τις αναμνήσεις βαθιά, και τους έδεσα μία πέτρα.
I broke up with Thordis a couple of days later, and then saw her a number of times during the remainder of my year in Iceland, feeling a sharp stab of heavyheartedness each time. Deep down, I knew I'd done something immeasurably wrong. But without planning it, I sunk the memories deep, and then I tied a rock to them.
Ακολούθησε μία περίοδος εννέα χρόνων που θα μπορούσε να ονομαστεί «Άρνηση και Φυγή». Όταν είχα την ευκαιρία να καταλάβω το πραγματικό μαρτύριο που προκάλεσα, δεν το έκανα. Είτε έβρισκα κάτι να μου αποσπά την προσοχή, ή χρησιμοποιούσα ουσίες, αναζητούσα την περιπέτεια, ή δεν άφηνα τον εαυτό μου να το σκεφτεί, αρνούμουν να παραμείνω στάσιμος και σιωπηλός.
What followed is a nine-year period that can best be titled as "Denial and Running." When I got a chance to identify the real torment that I caused, I didn't stand still long enough to do so. Whether it be via distraction, substance use, thrill-seeking or the scrupulous policing of my inner speak, I refused to be static and silent.
Με όλον αυτόν τον θόρυβο, επέλεξα κομμάτια από την υπόλοιπη ζωή μου ώστε να κατασκευάσω μια εικόνα του ποιος ήμουν. Ήμουν σέρφερ, φοιτητής κοινωνικών επιστημών, φίλος των καλών ανθρώπων, αγαπητός αδελφός και γιος, εμψυχωτής ομάδων, και τελικά, διοργανωτής δραστηριοτήτων για νέους. Κρατιόμουν γερά από την ιδέα ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος. Δεν πίστευα το είχα μέσα μου. Νόμιζα πως ήμουν διαφορετικός. Καθώς μεγάλωνα, η οικογένειά μου και τα πρότυπά μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν ειλικρινείς στον σεβασμό τους προς τις γυναίκες. Μου πήρε πολύ καιρό να αντιμετωπίσω τη σκοτεινή μου πλευρά και να αναρωτηθώ.
And with this noise, I also drew heavily upon other parts of my life to construct a picture of who I was. I was a surfer, a social science student, a friend to good people, a loved brother and son, an outdoor recreation guide, and eventually, a youth worker. I gripped tight to the simple notion that I wasn't a bad person. I didn't think I had this in my bones. I thought I was made up of something else. In my nurtured upbringing, my loving extended family and role models, people close to me were warm and genuine in their respect shown towards women. It took me a long time to stare down this dark corner of myself, and to ask it questions.
ΘΕ: Εννιά χρόνια μετά τον χριστουγεννιάτικο χορό, ήμουν 25 χρονών, έτοιμη για νευρικό κλονισμό. Η αυτοπεποίθησή μου είχε θαφτεί κάτω από το βάρος της σιωπής που με απομόνωνε από όλους για τους οποίους νοιαζόμουν, είχα κατακλυστεί από άστοχο μίσος και θυμό που εσωτερίκευα.
TE: Nine years after the Christmas dance, I was 25 years old, and headed straight for a nervous breakdown. My self-worth was buried under a soul-crushing load of silence that isolated me from everyone that I cared about, and I was consumed with misplaced hatred and anger that I took out on myself.
Μια μέρα, βγήκα από το σπίτι κλαίγοντας μετά από καυγά με ένα αγαπημένο πρόσωπο, μπήκα σε μία καφετέρια και ζήτησα από τη σερβιτόρα ένα στυλό. Πάντα είχα ένα σημειωματάριο, έλεγα πως είναι για να γράφω ιδέες όταν έχω έμπνευση, η αλήθεια όμως ήταν πως χρειαζόμουν κάτι να ασχολούμαι συνεχώς, επειδή όταν δεν έκανα κάτι, μετρούσα ξανά δευτερόλεπτα. Εκείνη τη μέρα όμως έμεινα να κοιτάζω καθώς οι λέξεις εμφανίζονταν, δημιουργώντας το πιο σημαντικό γράμμα που έχω γράψει ποτέ, με παραλήπτη τον Τομ. Ανάμεσα στην περιγραφή της βίας στην οποία με είχε υποβάλει, οι λέξεις, «Θέλω να βρω συγχώρεση» με κοίταζαν, εκπλήσσοντας τον εαυτό μου περισσότερο από όλους. Μέσα μου όμως ήξερα ότι μόνο έτσι θα ξέφευγα από το μαρτύριο μου, επειδή, πέραν του εάν άξιζε ή όχι τη συγχώρεσή μου, εγώ άξιζα την ηρεμία. Είχα ξεπεράσει πλέον τη ντροπή.
One day, I stormed out of the door in tears after a fight with a loved one, and I wandered into a café, where I asked the waitress for a pen. I always had a notebook with me, claiming that it was to jot down ideas in moments of inspiration, but the truth was that I needed to be constantly fidgeting, because in moments of stillness, I found myself counting seconds again. But that day, I watched in wonder as the words streamed out of my pen, forming the most pivotal letter I've ever written, addressed to Tom. Along with an account of the violence that he subjected me to, the words, "I want to find forgiveness" stared back at me, surprising nobody more than myself. But deep down I realized that this was my way out of my suffering, because regardless of whether or not he deserved my forgiveness, I deserved peace. My era of shame was over.
Πριν στείλω το γράμμα, προετοιμάστηκα για όλες τις πιθανές αρνητικές απαντήσεις, ή αυτό το οποίο περίμενα: καμία απάντηση. Αυτό για το οποίο δεν είχα προετοιμαστεί ήταν αυτό που συνέβη - μια γραπτή ομολογία από τον Τομ, γεμάτη αφοπλιστική μετάνοια. Αποδείχτηκε πως και αυτός είχε εγκλωβιστεί στη σιωπή. Έτσι ξεκίνησε μια οκταετής επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας που ποτέ δεν υπήρξε έυκολη, αλλά πάντα ήταν ειλικρινής. Απελευθερώθηκα από τα βάρη που εσφαλμένα κουβαλούσα, και αυτός ειλικρινά παραδέχτηκε ό,τι είχε κάνει. Η αλληλογραφία μας έγινε το μέσο εξερεύνησης των συνεπειών εκείνης της νύχτας, αυτή η διαδικασία ήταν από οδυνηρή μέχρι θεραπευτική πέρα από οτιδήποτε άλλο.
Before sending the letter, I prepared myself for all kinds of negative responses, or what I found likeliest: no response whatsoever. The only outcome that I didn't prepare myself for was the one that I then got -- a typed confession from Tom, full of disarming regret. As it turns out, he, too, had been imprisoned by silence. And this marked the start of an eight-year-long correspondence that God knows was never easy, but always honest. I relieved myself of the burdens that I'd wrongfully shouldered, and he, in turn, wholeheartedly owned up to what he'd done. Our written exchanges became a platform to dissect the consequences of that night, and they were everything from gut-wrenching to healing beyond words.
Δεν ένιωθα όμως ανακουφισμένη ακόμα. Ίσως επειδή τα e-mail ήταν απόμακρα, ίσως επειδή είναι εύκολο να είσαι γενναία όταν κρύβεσαι πίσω από έναν υπολογιστή στην άλλη άκρη του πλανήτη. Είχαμε ξεκινήσει όμως έναν διάλογο που ένιωθα πως έπρεπε να ολοκληρωθεί. Έτσι, μετά από οκτώ χρόνια αλληλογραφίας, και σχεδόν 16 χρόνια μετά από εκείνη τη σκληρή νύχτα, βρήκα το κουράγιο να προτείνω την εξής τρελή ιδέα: να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο και να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν μας μια για πάντα.
And yet, it didn't bring about closure for me. Perhaps because the email format didn't feel personal enough, perhaps because it's easy to be brave when you're hiding behind a computer screen on the other side of the planet. But we'd begun a dialogue that I felt was necessary to explore to its fullest. So, after eight years of writing, and nearly 16 years after that dire night, I mustered the courage to propose a wild idea: that we'd meet up in person and face our past once and for all.
ΤΣ: Η Ισλανδία και η Αυστραλία βρίσκονται κάπως έτσι στον χάρτη. Ανάμεσά τους βρίσκεται η Νότια Αφρική. Αποφασίσαμε να πάμε στο Κέιπ Τάουν και συναντηθήκαμε εκεί για μία βδομάδα. Η πόλη αποδείχτηκε το καταλληλότερο μέρος για συμφιλίωση και συγχώρεση. Αυτά τα δύο δεν έχουν δοκιμαστεί πουθενά αλλού περισσότερο από ότι στη Νότια Αφρική. Σαν έθνος, η Νότια Αφρική αναζήτησε την αλήθεια για το παρελθόν της, αφουγκράστηκε τις λεπτομέρειες της ιστορίας της. Έτσι λοιπόν, το Κέιπ Τάουν μας επηρέασε ακόμη περισσότερο.
TS: Iceland and Australia are geographically like this. In the middle of the two is South Africa. We decided upon the city of Cape Town, and there we met for one week. The city itself proved to be a stunningly powerful environment to focus on reconciliation and forgiveness. Nowhere else has healing and rapprochement been tested like it has in South Africa. As a nation, South Africa sought to sit within the truth of its past, and to listen to the details of its history. Knowing this only magnified the effect that Cape Town had on us.
Μέσα σε αυτήν την εβδομάδα, αφηγηθήκαμε ο καθένας την ιστορία της ζωής του από την αρχή ως το τέλος. Θέλαμε να αναλύσουμε το προσωπικό μας παρελθόν. Είχαμε μια αυστηρή πολιτική ειλικρίνειας, εκτεθήκαμε σημαντικά, δείξαμε ανοιχτά τις αδυναμίες μας. Υπήρξαν συγκινητικές ομολογίες, περιπτώσεις που απλώς δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τις εμπειρίες του άλλου. Τα συνταρακτικά αποτελέσματα της σεξουαλικής βίας ειπώθηκαν και έγιναν αντιληπτά, πρόσωπο με πρόσωπο. Άλλες φορές όμως, ανακαλύπταμε μια εξαιρετική διαύγεια, και ένα τελείως αναπάντεχο αλλά λυτρωτικό γέλιο. Εν τέλει, προσπαθήσαμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον προσεκτικά. Οι προσωπικές μας αλήθειες ειπώθηκαν με μια αφιλτράριστη αγνότητα που δεν θα μπορούσε παρά να ελαφρύνει την ψυχή.
Over the course of this week, we literally spoke our life stories to each other, from start to finish. And this was about analyzing our own history. We followed a strict policy of being honest, and this also came with a certain exposure, an open-chested vulnerability. There were gutting confessions, and moments where we just absolutely couldn't fathom the other person's experience. The seismic effects of sexual violence were spoken aloud and felt, face to face. At other times, though, we found a soaring clarity, and even some totally unexpected but liberating laughter. When it came down to it, we did out best to listen to each other intently. And our individual realities were aired with an unfiltered purity that couldn't do any less than lighten the soul.
ΘΕ: Το να θέλεις εκδίκηση είναι ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα - ενστικτώδες ίσως. Το μόνο που ήθελα να κάνω για πολλά χρόνια ήταν να βλάψω τον Τομ όπως με είχε βλάψει. Αν δεν είχα βρει όμως έναν δρόμο έξω από το μίσος και τον θυμό, δεν είμαι σίγουρη αν θα στεκόμουν εδώ σήμερα. Δεν θέλω να πω ότι δεν είχα τις αμφιβολίες μου. Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Κέιπ Τάουν, θυμάμαι ότι σκέφτηκα, «Γιατί δεν πήρα έναν θεραπευτή και ένα μπουκάλι βότκα όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος;»
TE: Wanting to take revenge is a very human emotion -- instinctual, even. And all I wanted to do for years was to hurt Tom back as deeply as he had hurt me. But had I not found a way out of the hatred and anger, I'm not sure I'd be standing here today. That isn't to say that I didn't have my doubts along the way. When the plane bounced on that landing strip in Cape Town, I remember thinking, "Why did I not just get myself a therapist and a bottle of vodka like a normal person would do?"
(Γέλια)
(Laughter)
Μερικές φορές, η αναζήτησή μας για κατανόηση στο Κέιπ Τάουν φαινόταν αδύνατη, και το μόνο που ήθελα ήταν να τα παρατήσω να πάω στον σπίτι, στον άντρα μου, Βίδιρ, και στον γιο μας. Αλλά παρά τις δυσκολίες, το ταξίδι ήταν επικερδές, το φως νίκησε το σκοτάδι, κάτι εποικοδομητικό μπορούσε να φτιαχτεί από τα συντρίμμια.
At times, our search for understanding in Cape Town felt like an impossible quest, and all I wanted to do was to give up and go home to my loving husband, Vidir, and our son. But despite our difficulties, this journey did result in a victorious feeling that light had triumphed over darkness, that something constructive could be built out of the ruins.
Κάπου διάβασα πως πρέπει να προσπαθείς να είσαι αυτή που χρειαζόσουν όταν ήσουν νεότερη. Όταν ήμουν έφηβη, ήταν ανάγκη να ξέρω πως δεν χρειάζεται να ντρέπομαι, ότι υπάρχει ελπίδα μετά τον βιασμό, ότι μπορείς να βρεις την ευτυχία, όπως με τον άντρα μου σήμερα. Για αυτόν τον λόγο άρχισα να γράφω μανιωδώς μόλις επέστρεψα από το Κέιπ Τάουν, το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που γράψαμε μαζί με τον Τομ, που ελπίζουμε να είναι χρήσιμο σε ανθρώπους και στις δύο πλευρές της κλίμακας δράστη-επιζώντα. Αν τίποτα άλλο, σίγουρα είναι μια ιστορία που θα θέλαμε να είχαμε ακούσει όταν ήμασταν νεότεροι.
I read somewhere that you should try and be the person that you needed when you were younger. And back when I was a teenager, I would have needed to know that the shame wasn't mine, that there's hope after rape, that you can even find happiness, like I share with my husband today. Which is why I started writing feverishly upon my return from Cape Town, resulting in a book co-authored by Tom, that we hope can be of use to people from both ends of the perpetrator-survivor scale. If nothing else, it's a story that we would've needed to hear when we were younger.
Δεδομένης της φύσης της ιστορίας μας, ξέρω τις λέξεις που σίγουρα θα τη συνοδεύσουν - θύμα, βιαστής - οι ταμπέλες είναι ένα μέσο κατηγοριοποίησης, αλλά μπορούν να σου στερήσουν και οτιδήποτε ανθρώπινο λόγω αυτών που υποδηλώνουν. Μόλις κάποιος στιγματιστεί ως θύμα, είναι πολύ πιο εύκολο να τον πούμε σκάρτο, ατιμασμένο, κατώτερο από εμάς. Παρομοίως, μόλις κάποιος στιγματιστεί ως βιαστής, είναι πολύ πιο εύκολο να τον αποκαλέσεις τέρας - απάνθρωπο. Πώς θα καταλάβουμε όμως τι είναι αυτό στις ανθρώπικες κοινωνίες που παράγει βία αν αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την ανθρωπιά αυτών που την διαπράττουν; Και πώς -
Given the nature of our story, I know the words that inevitably accompany it -- victim, rapist -- and labels are a way to organize concepts, but they can also be dehumanizing in their connotations. Once someone's been deemed a victim, it's that much easier to file them away as someone damaged, dishonored, less than. And likewise, once someone has been branded a rapist, it's that much easier to call him a monster -- inhuman. But how will we understand what it is in human societies that produces violence if we refuse to recognize the humanity of those who commit it? And how --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και πώς μπορούμε να ενδυναμώσουμε τους επιζώντες αν τους κάνουμε να αισθάνονται «κατώτεροι από»; Πώς μπορούμε να συζητήσουμε λύσεις σε μία από τις μεγαλύτερες απειλές για τις ζωές των γυναικών και των παιδιών παγκοσμίως, αν οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε είναι μέρος του προβλήματος;
And how can we empower survivors if we're making them feel less than? How can we discuss solutions to one of the biggest threats to the lives of women and children around the world, if the very words we use are part of the problem?
ΤΣ: Από αυτά που πλέον γνωρίζω, οι πράξεις μου τη νύχτα του 1996 ήταν απολύτως εγωιστικές. Πίστευα ότι άξιζα το σώμα της Θόρντις. Γενικά είχα θετικές κοινωνικές επιρροές και παραδείγματα ισότητας γύρω μου. Αλλά εκείνη τη φορά, επέλεξα να αρκεστώ στις αρνητικές. Αυτές που βλέπουν τις γυναίκες ως πλάσματα με λιγότερη αξία, τους άντρες σαν να έχουν κάποια άρρητη και συμβολική αξίωση στα σώματά τους. Αυτές οι επιρροές ήταν εξωτερικές όμως. Εκείνη τη νύχτα εγώ έκανα τις επιλογές μου, κανένας άλλος.
TS: From what I've now learnt, my actions that night in 1996 were a self-centered taking. I felt deserving of Thordis's body. I've had primarily positive social influences and examples of equitable behavior around me. But on that occasion, I chose to draw upon the negative ones. The ones that see women as having less intrinsic worth, and of men having some unspoken and symbolic claim to their bodies. These influences I speak of are external to me, though. And it was only me in that room making choices, nobody else.
Όταν αντιμετωπίζεις κάτι και αποδέχεσαι την ευθύνη σου, μπορεί να συμβεί κάτι εντυπωσιακό νομίζω. Το ονομάζω «το παράδοξο της ιδιοκτησίας». Νόμιζα ότι θα δειλιάσω υπό το βάρος της ευθύνης. Νόμιζα πως η ανθρωπιά μου θα εξατμιστεί. Αντιθέτως, είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω τις πράξεις μου, και ανακάλυψα πως δεν είχα τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού μου. Για να μιλήσω απλά, μία πράξη δεν είναι αναγκαίο να ορίσει αυτό που είσαι. Ο θόρυβος στο μυαλό μου υποχώρησε. Η εγωιστική μου αυτολύπηση στραγγαλίστηκε, αντικαταστάθηκε από τον καθαρό αέρα της παραδοχής - της παραδοχής πως έβλαψα αυτό το εκπληκτικό άτομο δίπλα μου· της παραδοχής πως είμαι μέρος μιας μεγάλης και σοκαριστικά συνηθισμένης ομάδας αντρών που έχουν ασκήσει σεξουαλική βία στις συντρόφους τους.
When you own something and really square up to your culpability, I do think a surprising thing can happen. It's what I call a paradox of ownership. I thought I'd buckle under the weight of responsibility. I thought my certificate of humanity would be burnt. Instead, I was offered to really own what I did, and found that it didn't possess the entirety of who I am. Put simply, something you've done doesn't have to constitute the sum of who you are. The noise in my head abated. The indulgent self-pity was starved of oxygen, and it was replaced with the clean air of acceptance -- an acceptance that I did hurt this wonderful person standing next to me; an acceptance that I am part of a large and shockingly everyday grouping of men who have been sexually violent toward their partners.
Μην υποτιμάτε την δύναμη του λόγου. Το να πω στην Θόρντις πως την βίασα άλλαξε τη σχέση μου με τον εαυτό μου, όπως και μαζί της. Σημαντικότερα όμως, η ευθύνη μεταφέρθηκε από την Θόρντις σε εμένα. Πάρα πολύ συχνά, η ευθύνη επαφίεται στις γυναίκες επιζήσασες σεξουαλικής βίας, και όχι στους άντρες που τη διαπράττουν. Πάρα πολύ συχνά, η άρνηση και η φυγή αφήνει όλους τους εμπλεκόμενους μακριά από την αλήθεια. Σίγουρα διεξάγεται μια δημόσια συζήτηση αυτήν τη στιγμή, όπως πολλοί άνθρωποι, χαιρόμαστε που δεν αποφεύγεται πλέον αυτή η δύσκολη αλλά σημαντική συζήτηση. Πραγματικά νιώθω την ευθύνη να προσθέσω τις φωνές μας σε αυτή.
Don't underestimate the power of words. Saying to Thordis that I raped her changed my accord with myself, as well as with her. But most importantly, the blame transferred from Thordis to me. Far too often, the responsibility is attributed to female survivors of sexual violence, and not to the males who enact it. Far too often, the denial and running leaves all parties at a great distance from the truth. There's definitely a public conversation happening now, and like a lot of people, we're heartened that there's less retreating from this difficult but important discussion. I feel a real responsibility to add our voices to it.
ΘΕ: Αυτό που κάναμε δεν είναι μια συνταγή που δίνουμε σε άλλους. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει πώς θα διαχειριστείς τον βαθύτερο πόνο ή το μεγαλύτερο λάθος. Να σπάσεις τη σιωπή σου δεν είναι ποτέ εύκολο, και αναλόγως πού βρίσκεσαι στον κόσμο, ίσως να είναι και θανατηφόρο να μιλήσεις για τον βιασμό. Καταλαβαίνω πως ακόμη και το πιο τραυματικό γεγονός της ζωής μου αποδεικνύει το προνόμιό μου, επειδή μπορώ να μιλήσω για αυτό χωρίς να εξοστρακιστώ, ή ακόμα και να εκτελεσθώ. Με το προνόμιο όμως της φωνής έρχεται και η ευθύνη της χρήσης της. Είναι το λιγότερο που χρωστάω στις άλλες επιζήσασες που δεν μπορούν.
TE: What we did is not a formula that we're prescribing for others. Nobody has the right to tell anyone else how to handle their deepest pain or their greatest error. Breaking your silence is never easy, and depending on where you are in the world, it can even be deadly to speak out about rape. I realize that even the most traumatic event of my life is still a testament to my privilege, because I can talk about it without getting ostracized, or even killed. But with that privilege of having a voice comes the responsibility of using it. That's the least I owe my fellow survivors who can't.
Η ιστορία που σας διηγηθήκαμε είναι μοναδική, είναι συχνή όμως επειδή η σεξουαλική βία είναι παγκόσμια επιδημία. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι. Του δικό μου θεραπευτικό ταξίδι με βοήθησε να ενημερωθώ για τη σεξουαλική βία. Ως αποτέλεσμα διαβάζω, γράφω και μιλάω για αυτό το θέμα για πάνω από μία δεκαετία, πηγαίνοντας σε συνέδρια σε όλον τον κόσμο. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, οι παρευρισκόμενες είναι πάντα σχεδόν μόνο γυναίκες. Είναι καιρός όμως να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τη σεξουαλική βία σαν ένα αποκλειστικά γυναικείο πρόβλημα.
The story we've just relayed is unique, and yet it is so common with sexual violence being a global pandemic. But it doesn't have to be that way. One of the things that I found useful on my own healing journey is educating myself about sexual violence. And as a result, I've been reading, writing and speaking about this issue for over a decade now, going to conferences around the world. And in my experience, the attendees of such events are almost exclusively women. But it's about time that we stop treating sexual violence as a women's issue. (Applause)
(Χειροκρότημα)
Ένα μεγάλο μέρος της σεξουαλικής βίας προς τις γυναίκες και τους άντρες διαπράττεται από άντρες. Οι φωνές τους όμως υποεκπροσωπούνται εμφανώς σε αυτήν τη συζήτηση. Πρέπει να παρευρισκόμαστε όλοι. Φανταστείτε τον πόνο που θα μπορούσαμε να απαλύνουμε αν είχαμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα μαζί.
A majority of sexual violence against women and men is perpetrated by men. And yet their voices are sorely underrepresented in this discussion. But all of us are needed here. Just imagine all the suffering we could alleviate if we dared to face this issue together.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)