When I was considering a career in the art world, I took a course in London, and one of my supervisors was this irascible Italian called Pietro, who drank too much, smoked too much and swore much too much. But he was a passionate teacher, and I remember one of our earlier classes with him, he was projecting images on the wall, asking us to think about them, and he put up an image of a painting. It was a landscape with figures, semi-dressed, drinking wine. There was a nude woman in the lower foreground, and on the hillside in the back, there was a figure of the mythological god Bacchus, and he said, "What is this?"
Toen ik overwoog om een carrière in de kunstwereld te beginnen, ging ik een cursus volgen in Londen. Een van mijn begeleiders was een opvliegende Italiaan, genaamd Pietro, die teveel dronk, teveel rookte, en veel te veel vloekte. Maar hij was een bevlogen leraar. Ik herinner me een van zijn eerste lessen. Hij vroeg ons na te denken over lichtbeelden die hij op de muur projecteerde. Hij vroeg ons na te denken over lichtbeelden die hij op de muur projecteerde. Hij liet een beeld van een schilderij zien. Het was een landschap met halfontklede, wijndrinkende personages. Het was een landschap met halfontklede, wijndrinkende personages. Vooraan een naakte vrouw en achter in de heuvels de mythologische god Bacchus. Vooraan een naakte vrouw en achter in de heuvels de mythologische god Bacchus. Hij vroeg: 'Wat is dit?'
And I -- no one else did, so I put up my hand, and I said, "It's a Bacchanal by Titian."
Ik was de enige die een hand opstak. Ik zei: 'Het is een bacchanaal van Titiaan.'
He said, "It's a what?"
Hij zei: 'Het is een wát?'
I thought maybe I'd pronounced it wrong. "It's a Bacchanal by Titian."
Ik dacht dat ik het verkeerd uitsprak. 'Het is een bacchanaal van Titiaan.'
He said, "It's a what?"
Hij zei: 'Het is een wát?'
I said, "It's a Bacchanal by Titian." (Laughter)
Ik zei: 'Het is een bàcchanaal van Titiaan.'
He said, "You boneless bookworm! It's a fucking orgy!" (Laughter) As I said, he swore too much.
Hij zei: 'Slome boekenwurm die je bent! Het is verdomme een orgie!' (Gelach) Zoals ik al zei, hij vloekte teveel.
There was an important lesson for me in that. Pietro was suspicious of formal art training, art history training, because he feared that it filled people up with jargon, and then they just classified things rather than looking at them, and he wanted to remind us that all art was once contemporary, and he wanted us to use our eyes, and he was especially evangelical about this message, because he was losing his sight. He wanted us to look and ask basic questions of objects. What is it? How is it made? Why was it made? How is it used? And these were important lessons to me when I subsequently became a professional art historian.
Ik leerde hier een belangrijke les uit. Pietro wantrouwde de formele kunstgeschiedenisopleiding. Hij was bang dat mensen werden volgestopt met jargon, Hij was bang dat mensen werden volgestopt met jargon, waardoor ze dingen meer classificeerden dan ernaar keken. Hij wilde ons eraan herinneren, dat alle kunst ooit hedendaags was. Hij wilde dat we onze ogen gebruikten. De reden dat hij hier zo prekerig over was, was dat hij bezig was blind te worden. De reden dat hij hier zo prekerig over was, was dat hij bezig was blind te worden. Hij wilde ons laten kijken naar objecten en daar basisvragen over stellen. Wat is het? Hoe en waarom is het gemaakt? Hoe wordt het gebruikt? Dit waren belangrijke lessen voor mij, toen ik vervolgens kunsthistoricus werd. Dit waren belangrijke lessen voor mij, toen ik vervolgens kunsthistoricus werd.
My kind of eureka moment came a few years later, when I was studying the art of the courts of Northern Europe, and of course it was very much discussed in terms of the paintings and the sculptures and the architecture of the day. But as I began to read historical documents and contemporary descriptions, I found there was a kind of a missing component, for everywhere I came across descriptions of tapestries. Tapestries were ubiquitous between the Middle Ages and, really, well into the 18th century, and it was pretty apparent why. Tapestries were portable. You could roll them up, send them ahead of you, and in the time it took to hang them up, you could transform a cold, dank interior into a richly colored setting. Tapestries effectively provided a vast canvas on which the patrons of the day could depict the heroes with whom they wanted to be associated, or even themselves, and in addition to that, tapestries were hugely expensive. They required scores of highly skilled weavers working over extended periods of time with very expensive materials -- the wools, the silks, even gold and silver thread. So, all in all, in an age when the visual image of any kind was rare, tapestries were an incredibly potent form of propaganda.
Mijn eurekamoment kwam een paar jaar later, toen ik de kunst van de Noord-Europese hoven bestudeerde. Natuurlijk ging het voornamelijk over de schilderijen, de beeldhouwwerken Natuurlijk ging het voornamelijk over de schilderijen, de beeldhouwwerken en de architectuur van die tijd. Maar toen ik begon te lezen in historische documenten en geschriften, Maar toen ik begon te lezen in historische documenten en geschriften, merkte ik dat er een component ontbrak. Ik kwam namelijk overal beschrijvingen van wandtapijten tegen. Wandtapijten waren alomtegenwoordig van de middeleeuwen tot in de 18de eeuw. Wandtapijten waren alomtegenwoordig van de middeleeuwen tot in de 18de eeuw. Het was vrij duidelijk waarom. Wandtapijten waren draagbaar. Je kon ze oprollen en vast vooruitsturen. Wandtapijten waren draagbaar. Je kon ze oprollen en vast vooruitsturen. Je hoefde ze maar op te hangen om een koud, donker interieur te veranderen in een ruimte vol kleur. Je hoefde ze maar op te hangen om een koud, donker interieur te veranderen in een ruimte vol kleur. Op het grote doek van een wandtapijt kon je de helden afbeelden met wie de mecenassen geassocieerd wilden worden, kon je de helden afbeelden met wie de mecenassen geassocieerd wilden worden, of zijzelf. Wandtapijten waren overigens enorm kostbaar. Er waren vele hoogopgeleide wevers voor nodig. Die werkten er langdurig aan en gebruikten kostbare materialen: wol, zijde, Die werkten er langdurig aan en gebruikten kostbare materialen: wol, zijde, zelfs goud- en zilverdraad. In die tijd was ieder visueel beeld een zeldzaamheid. Wandtapijten waren dus uiteindelijk een ongelooflijk probate vorm van propaganda. Wandtapijten waren dus uiteindelijk een ongelooflijk probate vorm van propaganda.
Well, I became a tapestry historian. In due course, I ended up as a curator at the Metropolitan Museum, because I saw the Met as one of the few places where I could organize really big exhibitions about the subject I cared so passionately about. And in about 1997, the then-director Philippe de Montebello gave me the go-ahead to organize an exhibition for 2002. We normally have these very long lead-in times.
En zo werd ik wandtapijthistoricus. Na verloop van tijd werd ik benoemd tot curator van het Metropolitan Museum. Na verloop van tijd werd ik benoemd tot curator van het Metropolitan Museum. Dat was een van de weinige plekken waar ik over dit onderwerp, dat mij zo na aan het hart lag, Dat was een van de weinige plekken waar ik over dit onderwerp, dat mij zo na aan het hart lag, echt grote tentoonstellingen zou kunnen organiseren. In 1997 gaf de toenmalige directeur, Philippe de Montebello, mij het groene licht voor het organiseren van een expositie in 2002. We hebben gewoonlijk een lange voorbereidingstijd. Het was niet eenvoudig.
It wasn't straightforward. It's no longer a question of chucking a tapestry in the back of a car. They have to be wound on huge rollers, shipped in oversized freighters. Some of them are so big we had, to get them into the museum, we had to take them up the great steps at the front.
Het is geen kwestie meer van een wandtapijt achter in de auto gooien. Het is geen kwestie meer van een wandtapijt achter in de auto gooien. Ze moeten op enorme rollen worden gedraaid en vervoerd worden met extra grote vrachtschepen. Ze moeten op enorme rollen worden gedraaid en vervoerd worden met extra grote vrachtschepen. Sommige waren zo groot, dat ze via de trappen aan de voorkant naar binnen moesten. Sommige waren zo groot, dat ze via de trappen aan de voorkant naar binnen moesten.
We thought very hard about how to present this unknown subject to a modern audience: the dark colors to set off the colors that remained in objects that were often faded; the placing of lights to bring out the silk and the gold thread; the labeling. You know, we live in an age where we are so used to television images and photographs, a one-hit image. These were big, complex things, almost like cartoons with multiple narratives. We had to draw our audience in, get them to slow down, to explore the objects.
We hadden hoofdbrekens over de presentatie van dit onbekende onderwerp aan een modern publiek: We hadden hoofdbrekens over de presentatie van dit onbekende onderwerp aan een modern publiek: het gebruik van donkere kleuren, om de verbleekte kleuren beter te doen uitkomen, het gebruik van donkere kleuren, om de verbleekte kleuren beter te doen uitkomen, gericht licht, om goud- en zilverdraad eruit te laten springen, de verklarende teksten. gericht licht, om goud- en zilverdraad eruit te laten springen, de verklarende teksten. Tegenwoordig zijn we gewend aan televisiebeelden en foto's, eenduidige beelden. Tegenwoordig zijn we gewend aan televisiebeelden en foto's, eenduidige beelden. Dit waren grote, complexe dingen... bijna als cartoons met meerdere verhalen. Dit waren grote, complexe dingen... bijna als cartoons met meerdere verhalen. We moesten publiek trekken, ze de tijd laten nemen om de objecten te verkennen. We moesten publiek trekken, ze de tijd laten nemen om de voorwerpen te verkennen.
There was a lot of skepticism. On the opening night, I overheard one of the senior members of staff saying, "This is going to be a bomb." But in reality, in the course of the coming weeks and months, hundreds of thousands of people came to see the show. The exhibition was designed to be an experience, and tapestries are hard to reproduce in photographs. So I want you to use your imaginations, thinking of these wall-high objects, some of them 10 meters wide, depicting lavish court scenes with courtiers and dandies who would look quite at home in the pages of the fashion press today, thick woods with hunters crashing through the undergrowth in pursuit of wild boars and deer, violent battles with scenes of fear and heroism. I remember taking my son's school class. He was eight at the time, and all the little boys, they kind of -- you know, they were little boys, and then the thing that caught their attention was in one of the hunting scenes there was a dog pooping in the foreground — (Laughter) — kind of an in-your-face joke by the artist. And you can just imagine them. But it brought it alive to them. I think they suddenly saw that these weren't just old faded tapestries. These were images of the world in the past, and that it was the same for our audience. And for me as a curator, I felt proud. I felt I'd shifted the needle a little. Through this experience that could only be created in a museum, I'd opened up the eyes of my audience -- historians, artists, press, the general public -- to the beauty of this lost medium.
Er was veel scepsis. Op de openingsavond hoorde ik een van de oudere stafleden zeggen: Er was veel scepsis. Op de openingsavond hoorde ik een van de oudere stafleden zeggen: 'Dit wordt een ramp.' Maar in werkelijkheid kwamen er, in de volgende maanden, honderdduizenden mensen. Maar in werkelijkheid kwamen er, in de volgende maanden, honderdduizenden mensen. De tentoonstelling was ontworpen als een beleving. Wandtapijten komen niet goed over op foto's. Gebruik dus je verbeelding, wanneer je denkt aan die kamerhoge voorwerpen. Gebruik dus je verbeelding, wanneer je denkt aan die kamerhoge voorwerpen. Sommige zijn wel 10 meter breed. Je ziet overdadige hoftaferelen, Sommige zijn wel 10 meter breed. Je ziet overdadige hoftaferelen, met hovelingen en dandies, die in hedendaagse modebladen niet zouden misstaan. Andere tonen dichte wouden, met jagers die in het struikgewas jagen op wilde zwijnen en herten. Andere tonen dichte wouden, met jagers die in het struikgewas jagen op wilde zwijnen en herten. Of gewelddadige gevechten, met scènes vol angst en heroïek. Ik herinner me dat ik de klas van mijn toen 8-jarige zoon meenam. En je weet hoe kleine jongetjes zijn, dus ze keken vooral naar een van de jachttaferelen, waarin een hond... dus ze keken vooral naar een van de jachttaferelen, waarin een hond... op de voorgrond zat te poepen, -(Gelach)- een nogal platvloers grapje van de kunstenaar. Je kunt je de reactie van die jongetjes voorstellen. Maar daardoor werd het wel tot leven gebracht. Ineens waren het niet alleen oude tapijten. Maar daardoor werd het wel tot leven gebracht. Ineens waren het niet alleen oude tapijten. Dit waren beelden uit het verleden en voor ons publiek werkte dat hetzelfde. Dit waren beelden van de wereld van vroeger en voor ons publiek werkte dat hetzelfde. Als curator was ik trots op de kleine verschuiving die ik had veroorzaakt. Door deze beleving, die je alleen in een museum kon creëren, had ik de ogen van mijn gehoor Door deze beleving, die je alleen in een museum kon creëren, had ik de ogen van mijn gehoor -historici, kunstenaars, pers, het grote publiek- geopend voor de pracht van dit vergeten medium. -historici,kunstenaars, pers, het grote publiek- geopend voor de pracht van dit vergeten medium.
A few years later, I was invited to be the director of the museum, and after I got over that -- "Who, me? The tapestry geek? I don't wear a tie!" -- I realized the fact: I believe passionately in that curated museum experience. We live in an age of ubiquitous information, and sort of "just add water" expertise, but there's nothing that compares with the presentation of significant objects in a well-told narrative, what the curator does, the interpretation of a complex, esoteric subject, in a way that retains the integrity of the subject, that makes it -- unpacks it for a general audience. And that, to me, today, is now the challenge and the fun of my job, supporting the vision of my curators, whether it's an exhibition of Samurai swords, early Byzantine artifacts, Renaissance portraits, or the show we heard mentioned earlier, the McQueen show, with which we enjoyed so much success last summer.
Na een paar jaar werd ik gevraagd om directeur van het museum te worden. Nadat ik dat had verwerkt - 'Wie, ik? De wandtapijtengek? Ik draag niet eens een das!' - realiseerde ik me, dat ik een heilig geloof heb in de georganiseerde museumbeleving. realiseerde ik me, dat ik een heilig geloof heb in de georganiseerde museumbeleving. We leven in een tijd van alomtegenwoordige informatie en 'instant' expertise, We leven in een tijd van alomtegenwoordige informatie en 'instant' expertise, maar niets is vergelijkbaar met de presentatie van belangrijke voorwerpen in een goed verhaal. maar niets is vergelijkbaar met de presentatie van belangrijke voorwerpen in een goed verhaal. Dat is wat de curator doet, hij interpreteert een complex, esoterisch onderwerp. Dat is wat de curator doet, hij interpreteert een complex, esoterisch onderwerp. Met behoud van de integriteit wordt het onderwerp toegankelijk gemaakt voor het grote publiek. Met behoud van de integriteit wordt het onderwerp toegankelijk gemaakt voor het grote publiek. Dat is tegenwoordig de uitdaging en het plezier in mijn werk: de visie van mijn curators ondersteunen. Dat is tegenwoordig de uitdaging en het plezier in mijn werk: de visie van mijn curators ondersteunen. Of het nu een tentoonstelling is van Samoeraizwaarden, vroeg-byzantijnse artefacten, renaissanceportretten of de al eerder besproken McQueenshow. vroeg-byzantijnse artefacten, renaissanceportretten of de al eerder besproken McQueenshow. Een show waar we afgelopen zomer heel veel succes mee hadden. Een show waar we afgelopen zomer heel veel succes mee hadden.
That was an interesting case. In the late spring, early summer of 2010, shortly after McQueen's suicide, our curator of costume, Andrew Bolton, came to see me, and said, "I've been thinking of doing a show on McQueen, and now is the moment. We have to, we have to do it fast."
Dat was een interessant geval. Eind lente, begin zomer van 2010, vlak na de zelfmoord van McQueen, Eind lente, begin zomer van 2010, vlak na de zelfmoord van McQueen, kwam onze kostuumcurator, Andrew Bolton, naar me toe. Hij zei: 'Ik zit al een tijd te denken aan een show over McQueen. Nu is de tijd rijp. We moeten het doen en wel snel.'
It wasn't easy. McQueen had worked throughout his career with a small team of designers and managers who were very protective of his legacy, but Andrew went to London and worked with them over the summer and won their confidence, and that of the designers who created his amazing fashion shows, which were works of performance art in their own right, and we proceeded to do something at the museum, I think, we've never done before. It wasn't just your standard installation. In fact, we ripped down the galleries to recreate entirely different settings, a recreation of his first studio, a hall of mirrors, a curiosity box, a sunken ship, a burned-out interior, with videos and soundtracks that ranged from operatic arias to pigs fornicating. And in this extraordinary setting, the costumes were like actors and actresses, or living sculptures. It could have been a train wreck. It could have looked like shop windows on Fifth Avenue at Christmas, but because of the way that Andrew connected with the McQueen team, he was channeling the rawness and the brilliance of McQueen, and the show was quite transcendant, and it became a phenomenon in its own right. By the end of the show, we had people queuing for four or five hours to get into the show, but no one really complained. I heard over and over again, "Wow, that was worth it. It was a such a visceral, emotive experience."
Het was moeilijk. McQueen had zijn hele carrière gewerkt met een klein team ontwerpers Het was moeilijk. McQueen had zijn hele carrière gewerkt met een klein team ontwerpers en managers die zijn erfenis goed beschermden. Maar Andrew ging naar Londen, werkte die zomer met hen en won hun vertrouwen Maar Andrew ging naar Londen, werkte die zomer met hen en won hun vertrouwen en dat van de ontwerpers die zijn fantastische shows creëerden. Het waren ware performancekunstwerken. We werkten verder aan iets wat in het museum nog nooit vertoond was. We werkten verder aan iets wat in het museum nog nooit vertoond was. Het was niet gewoon de bekende opstelling. De zalen werden compleet gestript om hele nieuwe settings te creëren: een replica van zijn eerste studio, een spiegelpaleis, een verrassingsdoos, een replica van zijn eerste studio, een spiegelpaleis, een verrassingsdoos, een replica van zijn eerste studio, een spiegelpaleis, een verrassingsdoos, een gezonken schip, een uitgebrand interieur, met video's en soundtracks, een gezonken schip, een uitgebrand interieur, met video's en soundtracks, die varieerden van opera-aria's tot parende varkens. In deze uitzonderlijke setting waren de kostuums als acteurs en actrices, of levende beelden. In deze uitzonderlijke setting waren de kostuums als acteurs en actrices, of levende beelden. Het had een treinwrak kunnen zijn. Het had kunnen lijken op de kerstetalages op 5th Avenue, maar door de samenwerking van Andrew met het McQueen-team maar door de samenwerking van Andrew met het McQueen-team werden de rauwheid en schittering van McQueen gekanaliseerd en was de show heel transcendent. werden de rauwheid en schittering van McQueen gekanaliseerd en was de show heel transcendent. Het werd een waar fenomeen. Tegen het eind van de show stonden mensen er 4 tot 5 uur voor in de rij, Tegen het eind van de show stonden mensen er 4 tot 5 uur voor in de rij, maar niemand klaagde erover. Ik hoorde steeds weer: 'Wow, dat was de moeite waard. Het was zo'n diepgaande gevoelservaring.'
Now, I've described two very immersive exhibitions, but I also believe that collections, individual objects, can also have that same power. The Met was set up not as a museum of American art, but of an encyclopedic museum, and today, 140 years later, that vision is as prescient as ever, because, of course, we live in a world of crisis, of challenge, and we're exposed to it through the 24/7 newsreels. It's in our galleries that we can unpack the civilizations, the cultures, that we're seeing the current manifestation of. Whether it's Libya, Egypt, Syria, it's in our galleries that we can explain and give greater understanding.
Dit waren 2 meeslepende exposities, maar collecties, individuele objecten, Dit waren 2 meeslepende exposities, maar collecties, individuele voorwerpen, kunnen dezelfde kracht bezitten. De Met was niet bedoeld als museum van Amerikaanse kunst, maar als encyclopedisch museum. Vandaag, 140 jaar later, is deze visie nog even vooruitziend. Vandaag, 140 jaar later, is deze visie nog even vooruitziend. We leven immers in een wereld van crisis en uitdaging. Door de journaals worden we er onophoudelijk aan blootgesteld. Door de journaals worden we er onophoudelijk aan blootgesteld. In onze zalen kunnen we iets uit de doeken doen over de culturen waar we nu mee geconfronteerd worden. Of het nu gaat over Libië, Egypte of Syrië, in onze zalen kunnen we uitleg en een beter begrip geven. in onze galerieën kunnen we uitleg en een beter begrip geven.
I mean, our new Islamic galleries are a case in point, opened 10 years, almost to the week, after 9/11. I think for most Americans, knowledge of the Islamic world was pretty slight before 9/11, and then it was thrust upon us in one of America's darkest hours, and the perception was through the polarization of that terrible event. Now, in our galleries, we show 14 centuries of the development of different Islamic cultures across a vast geographic spread, and, again, hundreds of thousands of people have come to see these galleries since they opened last October.
Neem onze nieuwe islamitische zalen. Bijna exact 10 jaar na 11 september zijn ze geopend. Neem onze nieuwe islamitische zalen. Bijna exact 10 jaar na 11 september zijn ze geopend. De meeste Amerikanen wisten tot 11 september weinig van de islamitische wereld. Toen werden we erdoor overweldigd in een van de donkerste uren van Amerika. Toen werden we erdoor overweldigd in een van de donkerste uren van Amerika. De polarisatie van die vreselijke gebeurtenis bepaalde de perceptie. De polarisatie van die vreselijke gebeurtenis bepaalde de perceptie. Op dit moment laten we de ontwikkeling zien van 14 eeuwen islamitische culturen, Op dit moment laten we de ontwikkeling zien van 14 eeuwen islamitische culturen, verspreid over een groot gebied. Opnieuw kwamen er honderdduizenden bezoekers, sinds de opening afgelopen oktober. Opnieuw kwamen er honderdduizenden bezoekers, sinds de opening afgelopen oktober.
I'm often asked, "Is digital media replacing the museum?" and I think those numbers are a resounding rejection of that notion. I mean, don't get me wrong, I'm a huge advocate of the Web. It gives us a way of reaching out to audiences around the globe, but nothing replaces the authenticity of the object presented with passionate scholarship. Bringing people face to face with our objects is a way of bringing them face to face with people across time, across space, whose lives may have been very different to our own, but who, like us, had hopes and dreams, frustrations and achievements in their lives. And I think this is a process that helps us better understand ourselves, helps us make better decisions about where we're going.
Er wordt me vaak gevraagd: 'Wordt het museum vervangen door digitale media?' De bezoekersaantallen geven duidelijk aan dat het antwoord 'nee' is. Begrijp me goed, ik ben een grote voorstander van het Internet. Begrijp me goed, ik ben een grote voorstander van het Internet. We kunnen er een wereldwijd publiek mee bereiken, maar niets is zo authentiek als een met gedreven vakmanschap gepresenteerd voorwerp. maar niets is zo authentiek als een met gedreven vakmanschap gepresenteerd voorwerp. Oog in oog met onze voorwerpen worden mensen geconfronteerd Oog in oog met onze voorwerpen worden mensen geconfronteerd met mensen uit andere tijden en plaatsen. Mensen die misschien heel anders leefden, maar die ook hoopten, droomden, Mensen die misschien heel anders leefden, maar die ook hoopten, droomden, frustraties en successen hadden. Door dit proces kunnen we onszelf beter begrijpen, betere beslissingen over onze toekomst nemen.
The Great Hall at the Met is one of the great portals of the world, awe-inspiring, like a medieval cathedral. From there, you can walk in any direction to almost any culture. I frequently go out into the hall and the galleries and I watch our visitors coming in. Some of them are comfortable. They feel at home. They know what they're looking for. Others are very uneasy. It's an intimidating place. They feel that the institution is elitist. I'm working to try and break down that sense of that elitism. I want to put people in a contemplative frame of mind, where they're prepared to be a little bit lost, to explore, to see the unfamiliar in the familiar, or to try the unknown. Because for us, it's all about bringing them face to face with great works of art, capturing them at that moment of discomfort, when the inclination is kind of to reach for your iPhone, your Blackberry, but to create a zone where their curiosity can expand. And whether it's in the expression of a Greek sculpture that reminds you of a friend, or a dog pooping in the corner of a tapestry, or, to bring it back to my tutor Pietro, those dancing figures who are indeed knocking back the wine, and that nude figure in the left foreground. Wow. She is a gorgeous embodiment of youthful sexuality. In that moment, our scholarship can tell you that this is a bacchanal, but if we're doing our job right, and you've checked the jargon at the front door, trust your instinct. You know it's an orgy. Thank you. (Applause) (Applause)
De Great Hall in de Met is een van de geweldigste poortruimtes ter wereld. Ontzagwekkend als een middeleeuwse kathedraal. Van daaruit kun je naar iedere richting en bijna iedere cultuur lopen. Van daaruit kun je naar iedere richting en bijna iedere cultuur lopen. Ik ga vaak kijken in de hal en de zalen naar de binnenkomende bezoekers. Ik ga vaak kijken in de hal en de zalen naar de binnenkomende bezoekers. Sommigen zijn op hun gemak. Ze voelen zich thuis. Ze weten waarvoor ze komen. Sommigen voelen zich erg ongemakkelijk. Het is een intimiderende plek. Ze vinden het een elitaire instelling. Ik probeer met mijn werk dat gevoel te doorbreken. Ik wil mensen in een comtemplatieve stemming brengen, ze bereid laten zijn zich wat verloren te voelen, het onbekende binnen het bekende te ontdekken, of het onbekende uit te proberen. het onbekende binnen het bekende te ontdekken, of het onbekende uit te proberen. Ons gaat het immers om de kennismaking met fantastische kunstwerken. Ons gaat het immers om de kennismaking met fantastische kunstwerken. De mensen te betrappen op dat moment van ongemak wanneer ze de neiging hebben om hun iPhone of Blackberry te pakken, wanneer ze de neiging hebben om hun iPhone of Blackberry te pakken, maar dan een zone te creëren met ruimte voor hun nieuwsgierigheid. Of je dat nu ziet in een Grieks beeld, dat je aan een vriend doet denken, Of je dat nu vindt in een Grieks beeld, dat je aan een vriend doet denken, een hond die in de hoek van een wandtapijt zit te poepen, of - om terug te gaan naar mijn leraar Pietro - die dansende figuren, die inderdaad behoorlijk wat wijn achteroverslaan, en die naakte figuur links vooraan. Wow. Ze is de schitterende belichaming van jeugdige seksualiteit. Op dat moment kun je vanuit je kennis zeggen dat dit een bacchanaal is, Op dat moment kun je vanuit je kennis zeggen dat dit een bacchanaal is, maar als we ons werk goed doen en je het jargon achterwege laat, maar als we ons werk goed doen en je het jargon achterwege laat, vertrouw dan maar op je instinct. Dan weet je dat het een orgie is. Dank jullie wel. (Applaus) (Applaus)