Hello, my name is Thomas Heatherwick. I have a studio in London that has a particular approach to designing buildings. When I was growing up, I was exposed to making and crafts and materials and invention on a small scale. And I was there looking at the larger scale of buildings and finding that the buildings that were around me and that were being designed and that were there in the publications I was seeing felt soulless and cold. And there on the smaller scale, the scale of an earring or a ceramic pot or a musical instrument, was a materiality and a soulfulness. And this influenced me. The first building I built was 20 years ago. And since, in the last 20 years, I've developed a studio in London. Sorry, this was my mother, by the way, in her bead shop in London. I spent a lot of time counting beads and things like that.
Здраво, моје име је Томас Хедервик. У Лондону имам студио који има посебан приступ пројектовању зграда. Док сам одрастао, гледао сам стварање, израду, материјале и изуме у малом обиму. Гледао сам у зграде већих размера и налазио да су зграде које су око мене и које се пројектују, као и оне које сам гледао у литератури, бездушне и хладне. А у мањим стварима, као што су минђуше или керамичка посуда или музички инструмент, постојале су материјалност и емоционалност. То је утицало на мене. Прву зграду направио сам пре 20 година. Од тада, у последњих 20 година, развио сам студио у Лондону. Пардон, ово је иначе била моја мајка у својој радњи са перлама у Лондону. Много времена сам провео у бројању перли.
I'm just going to show, for people who don't know my studio's work, a few projects that we've worked on. This is a hospital building. This is a shop for a bag company. This is studios for artists. This is a sculpture made from a million yards of wire and 150,000 glass beads the size of a golf ball. And this is a window display. And this is pair of cooling towers for an electricity substation next to St. Paul's Cathedral in London. And this is a temple in Japan for a Buddhist monk. And this is a cafe by the sea in Britain.
Показаћу неколико пројеката на којима смо радили, за оне који не знају рад мог студија. Ово је зграда болнице. Ово је продавница компаније за торбе. Ово је уметнички атеље. Ово је склуптура направљена од 900.000 метара жице и 150.000 стаклених перли величине лоптица за голф. А ово је један излог. Ово је пар вентилатора за електричну подстаницу поред Катедрале светог Павла у Лондону. А, ово је храм у Јапану за једног будустичког монаха. А, ово је кафић поред мора у Британији.
And just very quickly, something we've been working on very recently is we were commissioned by the mayor of London to design a new bus that gave the passenger their freedom again. Because the original Routemaster bus that some of you may be familiar with, which had this open platform at the back -- in fact, I think all our Routemasters are here in California now actually. But they aren't in London. And so you're stuck on a bus. And if the bus is going to stop and it's three yards away from the bus stop, you're just a prisoner. But the mayor of London wanted to reintroduce buses with this open platform. So we've been working with Transport for London, and that organization hasn't actually been responsible as a client for a new bus for 50 years. And so we've been very lucky to have a chance to work. The brief is that the bus should use 40 percent less energy. So it's got hybrid drive. And we've been working to try to improve everything from the fabric to the format and structure and aesthetics.
Само на брзину, нешто на чему радимо у последње време, градоначелник Лондона је поручио да дизајнирамо нови аутобус како би путници поново добили своју слободу. Јер оригинални Рутмастер аутобус, са којим су неки од вас упознати, који је имао отворену платформу позади - уствари, мислим да су сви ти бусеви сада у Калифорнији. Али нема их у Лондону. Дакле заглављени сте у бусу. Ако ће бус да се заустави, а то је око три метра од станице, онда сте затвореник. Градоначелник Лондона је желео поново да уведе бусеве са отвореном платформом. Радимо са саобраћајним предузећем Лондона, а та организација као клијент није одговорна за нови аутобус већ педесет година. Тако да смо срећни што имамо прилику да радимо. Захтев је да бус троши 40% мање енергије. Дакле, то је хибрид. Радимо на томе да покушамо да побољшамо све, од материјала до облика и структуре и изгледа.
I was going to show four main projects. And this is a project for a bridge. And so we were commissioned to design a bridge that would open. And openings seemed -- everyone loves opening bridges, but it's quite a basic thing. I think we all kind of stand and watch. But the bridges that we saw that opened and closed -- I'm slightly squeamish -- but I once saw a photograph of a footballer who was diving for a ball. And as he was diving, someone had stamped on his knee, and it had broken like this. And then we looked at these kinds of bridges and just couldn't help feeling that it was a beautiful thing that had broken.
Желео сам да покажем четири главна пројекта. Ово је пројекат једног моста. Ангажовани смо да пројектујемо мост који ће се отварати. А отварања делују - сви воле мостове који се отварају, то је некако обична ствар. Мислим да сви стојимо и гледамо. Али мостови које смо ми видели, који се отварају и затварају - ја сам мало гадљив - али једном сам видео фотографију фудбалера који је клизао за лоптом. И док је клизао, неко му је стао на колено и оно се поломило, овако. Онда смо погледали овакве мостове и нисмо могли а да не осетимо да је то нешто лепо што се поломило.
And so this is in Paddington in London. And it's a very boring bridge, as you can see. It's just steel and timber. But instead of what it is, our focus was on the way it worked. (Applause) So we liked the idea that the two farthest bits of it would end up kissing each other. (Applause) We actually had to halve its speed, because everyone was too scared when we first did it. So that's it speeded up.
Ово је у Падингтону, у Лондону. Као што видите, то је веома досадан мост. Само челик и дрво. Али ми смо се фокусирали на његово функционисање, а не на изглед. (аплауз) Допала нам се идеја да се два најудаљенија краја на крају споје у пољупцу. (аплауз) Морали смо да преполовимо његову брзину јер су се сви уплашили кад су видели први пут. Ово је то, убрзано.
A project that we've been working on very recently is to design a new biomass power station -- so a power station that uses organic waste material. In the news, the subject of where our future water is going to come from and where our power is going to come from is in all the papers all the time. And we used to be quite proud of the way we generated power. But recently, any annual report of a power company doesn't have a power station on it. It has a child running through a field, or something like that.
Пројекат на ком од скоро радимо је пројектовање нове електране засноване на биомаси - електрана која користи органски отпад. У вестима, тема одакле ћемо се у будућности снабдевати водом и одакле ћемо се снабдевати струјом, сво време је у новинама. А били смо тако поносни на начин на који смо стварали струју. Али од недавно, било који извештај неке електране на себи не садржи електрану. Има дете које трчи пољем или тако нешто.
(Laughter)
(смех)
And so when a consortium of engineers approached us and asked us to work with them on this power station, our condition was that we would work with them and that, whatever we did, we were not just going to decorate a normal power station. And instead, we had to learn -- we kind of forced them to teach us. And so we spent time traveling with them and learning about all the different elements, and finding that there were plenty of inefficiencies that weren't being capitalized on. That just taking a field and banging all these things out isn't necessarily the most efficient way that they could work.
Када нам је пришао конзорцијум инжењера и тражио да радимо с њима на овој електрани, наш услов је био да ћемо радити с њима и да, шта год урадимо, нећемо само украсити обичну електрану. Уместо тога, морали смо да научимо - натерали смо их да нас науче. Проводили смо време путујући с њима и учећи о разним елементима и откривајући да постоје многе неефикасности на које се не обраћа пажња. Само постављање ових ствари на неко поље није обавезно најефикаснији начин да се ради посао.
So we looked at how we could compose all those elements -- instead of just litter, create one composition. And what we found -- this area is one of the poorest parts of Britain. It was voted the worst place in Britain to live. And there are 2,000 new homes being built next to this power station. So it felt this has a social dimension. It has a symbolic importance. And we should be proud of where our power is coming from, rather than something we are necessarily ashamed of.
Размишљали смо како да уклопимо све елементе - уместо само смећа, да направимо једну композицију. Открили смо - ово је један од најсиромашнијих делова Британије. Изгласан је за најгоре место за живот у Британији. Поред електране се гради 2000 нових кућа. Осећали смо да ту постоји социјална димензија. Има симболичан значај. И требало би да будемо поносни на то одакле долази струја, уместо да је то нешто чега се стидимо.
So we were looking at how we could make a power station, that, instead of keeping people out and having a big fence around the outside, could be a place that pulls you in. And it has to be -- I'm trying to get my -- 250 feet high. So it felt that what we could try to do is make a power park and actually bring the whole area in, and using the spare soil that's there on the site, we could make a power station that was silent as well. Because just that soil could make the acoustic difference. And we also found that we could make a more efficient structure and have a cost-effective way of making a structure to do this.
Дакле, гледали смо како да направимо електрану која би, уместо да држи људе подаље и има велику ограду около, могла да буде место које вас привлачи. И мора да буде - покушавам да израчунам - око 80 метара висока. Мислили смо да покушамо да направимо струјни парк и да уствари цело подручје унесемо и користећи вишак земље са градилишта, да направимо електрану која је и тиха. Јер само та земља може да буде акустички значајна. Открили смо да можемо направити ефикаснију структуру и имати јефтин начин да ту структуру и направимо.
The finished project is meant to be more than just a power station. It has a space where you could have a bar mitzvah at the top. (Laughter) And it's a power park. So people can come and really experience this and also look out all around the area, and use that height that we have to have for its function.
Завршени објекат би требало да буде више од електране. Има место на врху где можете имати Бар-мицву. (смех) А то је и енергетски парк. Људи могу доћи и искусити то, али и разгледати околину, а висину управо искористити за то.
In Shanghai, we were invited to build -- well we weren't invited; what am I talking about. We won the competition, and it was painful to get there. (Laughter) So we won the competition to build the U.K. pavilion. And an expo is a totally bonkers thing. There's 250 pavilions. It's the world's biggest ever expo that had ever happened. So there are up to a million people there everyday. And 250 countries all competing. And the British government saying, "You need to be in the top five." And so that became the governmental goal -- is, how do you stand out in this chaos, which is an expo of stimulus? So our sense was we had to do one thing, and only one thing, instead of trying to have everything. And so what we also felt was that whatever we did we couldn't do a cheesy advert for Britain.
У Шангају су нас позвали да направимо - па нису нас позвали; шта то причам. Победили смо на конкурсу и било је болно тамо стићи. (смех) Дакле победили смо на конкурсу за изградњу британског павиљона. А светска изложба је потпуно лудо место. Има 250 павиљона. Ово је била највећа светска изложба до сада. Има око милион посетилаца сваког дана. А 250 земаља се такмичи. А британска влада је рекла, "Морате бити у првих пет." То је постао државни циљ - како се истаћи у том хаосу који је изложба стимулуса? Осећали смо да морамо да урадимо једну ствар и само једну ствар уместо да покушавамо да урадимо све. И осећали смо да, шта год да урадимо, не смемо да направимо офуцану рекламу Британије.
(Laughter)
(смех)
But the thing that was true, the expo was about the future of cities, and particularly the Victorians pioneered integrating nature into the cities. And the world's first public park of modern times was in Britain. And the world's first major botanical institution is in London, and they have this extraordinary project where they've been collecting 25 percent of all the world's plant species. So we suddenly realized that there was this thing. And everyone agrees that trees are beautiful, and I've never met anyone who says, "I don't like trees." And the same with flowers. I've never met anyone who says, "I don't like flowers." But we realized that seeds -- there's been this very serious project happening -- but that seeds -- at these major botanical gardens, seeds aren't on show. But you just have to go to a garden center, and they're in little paper packets. But this phenomenal project's been happening. So we realized we had to make a project that would be seeds, some kind of seed cathedral.
Али истина је била да је изложба говорила о будућности градова, а Викторијанци су били први у интегрисању природе у градове. Први јавни парк модерних времена на свету био је у Британији. И прва светска ботаничка институција је у Лондону. А они имају тај изузетан пројекат у ком прикупљају 25 процената свих светских врста биљака. Одједном смо схватили да то постоји. Сви се слажу да је дрвеће прелепо. Никад нисам упознао неког ко каже, "Не волим дрвеће." Исто важи за цвеће. Никад нисам срео неког ко каже, "Не волим цвеће." Али схватили смо да семена - тај пројекат је веома озбиљан - али та семена - у тим великим ботаничким баштама семена нису изложена. Морате да одете у башту и тамо се налазе у папирним кесицама. Дешава се тај феноменалан пројекат. Схватили смо да морамо да направимо пројекат који ће чинити семена, неку катедралу од семена.
But how could we show these teeny-weeny things? And the film "Jurassic Park" actually really helped us. Because the DNA of the dinosaur that was trapped in the amber gave us some kind of clue that these tiny things could be trapped and be made to seem precious, rather than looking like nuts. So the challenge was, how are we going to bring light and expose these things? We didn't want to make a separate building and have separate content. So we were trying to think, how could we make a whole thing emanate. By the way, we had half the budget of the other Western nations. So that was also in the mix with the site the size of a football pitch. And so there was one particular toy that gave us a clue.
Али како да покажемо те сићушне ствари? Филм "Парк из доба Јуре" нам је много помогао. Јер ДНК неког диносауруса сачуван у ћилибару нам је дао некакву идеју да би ове сићушне ствари могле бити уловљене и направљене да делују драгоцено уместо да изгледају као ораси. Изазов је, дакле био, како ћемо увести светлост и изложити их? Нисмо желели да имамо одвојену зграду са одвојеним садржајем. Покушавали смо да смислимо како да цела конструкција зрачи. Успут, имали смо дупло мањи буџет од осталих западних земаља. То је било у комбинацији са парцелом величине фудбалског терена. Једна одређена играчка нам је дала идеју.
(Video) Voice Over: The new Play-Doh Mop Top Hair Shop. Song: ♫ We've got the Mop Tops, the Play-Doh Mop Tops ♫ ♫ Just turn the chair and grow Play-Doh hair ♫ ♫ They're the Mop Tops ♫
(Видео) Глас: Нови пластелин за игру - Фризер Шишко. Песма: ♫ Имамо пластелин за игру Фризер Шишко ♫ ♫ Окрените столицу и пустите пластелин-косицу ♫ ♫ То је Фризер Шишко ♫
Thomas Heatherwick: Okay, you get the idea. So the idea was to take these 66,000 seeds that they agreed to give us, and to take each seed and trap it in this precious optical hair and grow that through this box, very simple box element, and make it a building that could move in the wind. So the whole thing can gently move when the wind blows. And inside, the daylight -- each one is an optic and it brings light into the center. And by night, artificial light in each one emanates and comes out to the outside. And to make the project affordable, we focused our energy. Instead of building a building as big as the football pitch, we focused it on this one element. And the government agreed to do that and not do anything else, and focus our energy on that. And so the rest of the site was a public space. And with a million people there a day, it just felt like offering some public space.
Томас Хедервик: Океј, укапирали сте. Идеја је била да узмемо 66.000 семена које су одлучили да нам дају и да свако семе заробимо у ова јединствена оптичка влакна и пропустимо их кроз кутију, кроз једноставан кутијасти елемент, и направимо зграду која се помера на ветру. Цела грађевина се нежно њише кад ветар дува. Унутра, дневно светло - сваки је оптички и спроводи светло у центар. А ноћу, вештачко светло унутар сваког се емитује и излази напоље. Да би ово све било приступачно, усмерили смо своју енергију. Уместо да направимо грађевину величине фудбалског терена, фокусирали смо се на овај један елемент. Влада се сложила да урадимо то и ништа друго, да се фокусирамо на то. А остатак парцеле је био јавни простор. Пошто има милион људи дневно, осећали смо да им пружамо мало јавног простора.
We worked with an AstroTurf manufacturer to develop a mini-me version of the seed cathedral, so that, even if you're partially-sighted, that it was kind of crunchy and soft, that piece of landscape that you see there. And then, you know when a pet has an operation and they shave a bit of the skin and get rid of the fur -- in order to get you to go into the seed cathedral, in effect, we've shaved it.
Радили смо са произвођачем синтетичке траве на развоју мини верзије катедрале од семења, тако да, чак и ако сте слабовиди, да је део предела који видите некако хрскав и мек. И онда, знате кад љубимац има операцију па се обрије мало коже и отараси се крзна - како бисмо вам омогућили да уђете у семе катедралу, ми смо је обријали.
And inside there's nothing; there's no famous actor's voice; there's no projections; there's no televisions; there's no color changing. There's just silence and a cool temperature. And if a cloud goes past, you can see a cloud on the tips where it's letting the light through. This is the only project that we've done where the finished thing looked more like a rendering than our renderings.
А унутра нема ничега; нема гласа познатог глумца; нема никаквих пројекција; нема телевизора; нема боја које се мењају; само тишина и свежина. А ако облак прође, можете га видети на врховима где се пропушта светлост. Ово је једини пројекат који смо урадили где завршен објекат био бољи него што смо предвидели.
(Laughter)
(смех)
A key thing was how people would interact. I mean, in a way it was the most serious thing you could possible do at the expo. And I just wanted to show you. The British government -- any government is potentially the worst client in the world you could ever possibly want to have. And there was a lot of terror. But there was an underlying support. And so there was a moment when suddenly -- actually, the next thing. This is the head of U.K. Trade and Investment, who was our client, with the Chinese children, using the landscape.
Кључна ствар је интеракција. На неки начин је то најозбиљнија ствар коју сте уопште могли да радите на изложби. Желео сам да вам покажем. Британска влада - било која влада је потенцијално најгори клијент на свету кога бисте уопште пожелели. Било је много малтретирања. Али имали смо и подршку. Десио се тренутак кад је одједном - уствари, следећа ствар. Ово је председник британског министарства финансија, које је било наш клијент, са кинеском децом, користи простор.
(Video) Children: One, two, three, go.
(Видео) Деца: Један, два три, идемо.
(Laughter)
(смех)
TH: I'm sorry about my stupid voice there.
ТХ: Извињавам се због свог глупог гласа.
(Laughter)
(смех)
So finally, texture is something. In the projects we've been working on, these slick buildings, where they might be a fancy shape, but the materiality feels the same, is something that we've been trying to research really, and explore alternatives. And the project that we're building in Malaysia is apartment buildings for a property developer. And it's in a piece of land that's this site. And the mayor of Kuala Lumpur said that, if this developer would give something that gave something back to the city, they would give them more gross floor area, buildable. So there was an incentive for the developer to really try to think about what would be better for the city.
На крају, текстура је нешто. На пројектима на којима радимо, овим елегантним зградама, које су можда модерног облика, али материјал је некако исти, то некако покушавамо заиста да проучавамо и откријемо алтернативе. Пројекат на ком радимо у Малезији су стамбене зграде за једног инвеститора. Налазе се на овом месту. Градоначелник Куала Лумпура рекао је да, ако овај инвеститор уради нешто добро за град, добиће још грађевинског земљишта. Инвеститор је имао мотив да заиста покуша да смисли шта би било боље за град.
And the conventional thing with apartment buildings in this part of the world is you have your tower, and you squeeze a few trees around the edge, and you see cars parked. It's actually only the first couple of floors that you really experience, and the rest of it is just for postcards. The lowest value is actually the bottom part of a tower like this. So if we could chop that away and give the building a small bottom, we could take that bit and put it at the top where the greater commercial value is for a property developer. And by linking these together, we could have 90 percent of the site as a rainforest, instead of only 10 percent of scrubby trees and bits of road around buildings.
Уобичајена ствар за стамбеним зградама у овом делу света је да имате кулу, а око ивице углавите неколико стабала и видите паркирана кола. Уствари је добро само на прва два спрата, а остало је само за разгледнице. Најнижу вредност има доњи део овакве куле. Ако бисмо то одсекли и дали згради малу основу, узели бисмо тај део и ставили га горе, где је за инвеститора већа комерцијална вредност. Повезивањем овога добили бисмо да 90% објекта буде као прашума, уместо само 10% мршавог дрвећа и делова пута око зграда.
(Applause)
(аплауз)
So we're building these buildings. They're actually identical, so it's quite cost-effective. They're just chopped at different heights. But the key part is trying to give back an extraordinary piece of landscape, rather than engulf it. And that's my final slide.
Градимо ове зграде. Оне су једнаке, па је прилично јефтино. Само су пресечене на различитим висинама. Али кључни део је покушај да се врати изузетан део предела, уместо да се он закрчи. И то је мој последњи слајд.
Thank you.
Хвала вам.
(Applause)
(аплауз)
Thank you.
Хвала.
(Applause)
(аплауз)
June Cohen: So thank you. Thank you, Thomas. You're a delight. Since we have an extra minute here, I thought perhaps you could tell us a little bit about these seeds, which maybe came from the shaved bit of the building.
Џун Коен: Хвала вам. Хвала, Томас. Предивни сте. Пошто имамо још минут времена, мислила сам да нам кажете нешто више о семенима, која су можда дошла са обријаног дела зграде.
TH: These are a few of the tests we did when we were building the structure. So there were 66,000 of these. This optic was 22 feet long. And so the daylight was just coming -- it was caught on the outside of the box and was coming down to illuminate each seed. Waterproofing the building was a bit crazy. Because it's quite hard to waterproof buildings anyway, but if you say you're going to drill 66,000 holes in it -- we had quite a time. There was one person in the contractors who was the right size -- and it wasn't a child -- who could fit between them for the final waterproofing of the building.
ТХ: Ово су неки од тестова које смо радили током градње. Било је укупно 66.000 ових. Ово оптичко влакно је било дуго 6.7 метара. Дневно светло је долазило - ухваћено је изван кутије и спуштало се да осветли свако семе. Правшење зграде водоотпорном је било лудачко. Јер, јако је тешко изоловати зграде од воде, али ако ћете пробушити 66.000 рупа - баш смо се помучили. Једна особа међу предузимачима је била одговарајуће висине - не дете - која је могла да стане између, за постављање изолације.
JC: Thank you, Thomas.
ЏК: Хвала, Томас.
(Applause)
(аплауз)