Hello, my name is Thomas Heatherwick. I have a studio in London that has a particular approach to designing buildings. When I was growing up, I was exposed to making and crafts and materials and invention on a small scale. And I was there looking at the larger scale of buildings and finding that the buildings that were around me and that were being designed and that were there in the publications I was seeing felt soulless and cold. And there on the smaller scale, the scale of an earring or a ceramic pot or a musical instrument, was a materiality and a soulfulness. And this influenced me. The first building I built was 20 years ago. And since, in the last 20 years, I've developed a studio in London. Sorry, this was my mother, by the way, in her bead shop in London. I spent a lot of time counting beads and things like that.
Hallo, mijn naam is Thomas Heatherwick. Ik heb een studio in Londen met een bepaalde benadering van het ontwerpen van gebouwen. Toen ik opgroeide, was ik blootgesteld aan maken en ambacht, en materialen en uitvindingen op kleine schaal. Ik keek toen naar de gebouwen op grote schaal en ik vond dat de gebouwen rondom mij en die ontworpen werden en in de publicaties die ik zag vervat waren, zielloos en koud aanvoelden. Op kleinere schaal echter, de schaal van een oorbel of een keramische pot of een muziekinstrument, was er een materialiteit en een bezieling. Dit heeft mij beïnvloed. 20 jaar geleden bouwde ik mijn eerste gebouw. De afgelopen 20 jaar, heb ik een studio opgebouwd in Londen. Sorry, dat was mijn moeder overigens in haar kralenwinkel in Londen. Ik besteedde veel tijd aan het tellen van kralen en soortgelijke dingen.
I'm just going to show, for people who don't know my studio's work, a few projects that we've worked on. This is a hospital building. This is a shop for a bag company. This is studios for artists. This is a sculpture made from a million yards of wire and 150,000 glass beads the size of a golf ball. And this is a window display. And this is pair of cooling towers for an electricity substation next to St. Paul's Cathedral in London. And this is a temple in Japan for a Buddhist monk. And this is a cafe by the sea in Britain.
Ik zal even voor de mensen die het werk van mijn studio niet kennen, enkele projecten laten zien waaraan we gewerkt hebben. Dit is een ziekenhuis. Dit is een winkel voor een tassenbedrijf. Dit zijn studio's voor kunstenaars. Dit is een beeldhouwwerk gemaakt van zo'n 900 kilometer kabelwerk en 150 000 glazen kralen ter grootte van een golfbal. Dit is een uitstalraam. Dit zijn een paar koeltorens voor een onderstation voor elektriciteit naast St. Paul's Cathedral in Londen. Dit is een tempel in Japan voor een boeddhistische monnik. Dit is een café aan de zee in Groot-Brittannië.
And just very quickly, something we've been working on very recently is we were commissioned by the mayor of London to design a new bus that gave the passenger their freedom again. Because the original Routemaster bus that some of you may be familiar with, which had this open platform at the back -- in fact, I think all our Routemasters are here in California now actually. But they aren't in London. And so you're stuck on a bus. And if the bus is going to stop and it's three yards away from the bus stop, you're just a prisoner. But the mayor of London wanted to reintroduce buses with this open platform. So we've been working with Transport for London, and that organization hasn't actually been responsible as a client for a new bus for 50 years. And so we've been very lucky to have a chance to work. The brief is that the bus should use 40 percent less energy. So it's got hybrid drive. And we've been working to try to improve everything from the fabric to the format and structure and aesthetics.
Heel snel nog iets waaraan we heel recent nog gewerkt hebben. We kregen de opdracht van de burgemeester van Londen om een nieuwe bus te ontwerpen die de passagiers hun vrijheid terug zou geven. Omdat de originele Routemaster-bus, die sommigen onder jullie misschien kennen, met zo'n open platform van achteren -- trouwens, ik geloof dat al onze Routemasters nu hier in Californië zijn. Maar ze zijn niet in Londen. Dus je zit vast in een bus. Als de bus stopt op zo'n 3 meter afstand van de bushalte, ben je net een gevangene. De burgemeester van Londen wilde echter bussen met zo'n open platform herinvoeren. We zijn dan beginnen samenwerken met Transport for London. Die organisatie is eigenlijk voor zo'n 50 jaar nooit als een klant verantwoordelijk geweest voor een nieuwe bus. Dus we hadden geluk dat we deze kans kregen. We kregen de instructie om de bus 40% minder energie te laten verbruiken. Zodoende kreeg het een hybride aandrijving. We hebben ons beziggehouden met het proberen van alles beter te maken, van de stof tot het formaat en de structuur en de esthetische aspecten.
I was going to show four main projects. And this is a project for a bridge. And so we were commissioned to design a bridge that would open. And openings seemed -- everyone loves opening bridges, but it's quite a basic thing. I think we all kind of stand and watch. But the bridges that we saw that opened and closed -- I'm slightly squeamish -- but I once saw a photograph of a footballer who was diving for a ball. And as he was diving, someone had stamped on his knee, and it had broken like this. And then we looked at these kinds of bridges and just couldn't help feeling that it was a beautiful thing that had broken.
Ik wilde vier grote projecten laten zien. Dit is een project voor een brug. We kregen de opdracht om een brug te ontwerpen die open gaat. Openingen leken -- iedereen houdt van bruggen die open gaan, maar het is een heel basaal iets. Ik denk dat we er allemaal naar staan te kijken. Maar de bruggen die we hebben gezien, die open en toe gaan -- Ik ben enigszins teergevoelig -- maar ik zag eens een foto van een voetballer die naar een bal dook. Terwijl hij aan het duiken was, stampte er iemand op zijn knie, en het brak op die manier. Toen bekeken we dit soort bruggen en in onze ogen was het een mooi ding, dat gebroken werd.
And so this is in Paddington in London. And it's a very boring bridge, as you can see. It's just steel and timber. But instead of what it is, our focus was on the way it worked. (Applause) So we liked the idea that the two farthest bits of it would end up kissing each other. (Applause) We actually had to halve its speed, because everyone was too scared when we first did it. So that's it speeded up.
Dit is in het Londense Paddington. Zoals je kan zien is dit een heel saaie brug. Het bestaat slechts uit staal en hout. In plaats van de focus te leggen op wat het is, leggen we de focus op hoe het werkt. (Applaus) We waren te vinden voor het idee om de twee uitersten van de brug elkaar te laten raken. (Applaus) We moesten de snelheid halveren, omdat iedereen bang was toen we het voor het eerst deden. Hier zie je het versneld.
A project that we've been working on very recently is to design a new biomass power station -- so a power station that uses organic waste material. In the news, the subject of where our future water is going to come from and where our power is going to come from is in all the papers all the time. And we used to be quite proud of the way we generated power. But recently, any annual report of a power company doesn't have a power station on it. It has a child running through a field, or something like that.
Heel recent hebben we gewerkt aan een project om een nieuwe biomassa-energiecentrale te ontwerpen -- dus een energiecentrale die gebruik maakt van organisch afvalmateriaal. In de actualiteit komt het onderwerp van waar ons water in de toekomst vandaan zal komen en van waar onze energie vandaan zal komen, steeds opnieuw terug in alle kranten. Vroeger waren we redelijk trots op de wijze waarop we energie produceerden. Tegenwoordig staat op geen enkel jaarrapport van een energiebedrijf de afbeelding van een energiecentrale. Er staat altijd een kind op dat door een veld loopt, of iets gelijkaardigs.
(Laughter)
(Gelach)
And so when a consortium of engineers approached us and asked us to work with them on this power station, our condition was that we would work with them and that, whatever we did, we were not just going to decorate a normal power station. And instead, we had to learn -- we kind of forced them to teach us. And so we spent time traveling with them and learning about all the different elements, and finding that there were plenty of inefficiencies that weren't being capitalized on. That just taking a field and banging all these things out isn't necessarily the most efficient way that they could work.
Toen een ingenieursconsortium ons benaderde en ons vroeg om met hen samen te werken voor een energiecentrale, stelden we de voorwaarde dat we, wat we ook zouden doen, we niet slechts een conventionele energiecentrale zouden versieren. In de plaats daarvan moesten we leren -- we dwongen hen zowat om ons dingen te leren. Dus we hebben met ze gereisd, en kwamen meer te weten over de verschillende onderdelen. We zagen dat er vele inefficiënties waren waar geen aandacht aan werd besteed. Eenvoudigweg een terrein nemen en alles in het wilde weg neerpoten, is niet noodzakelijk de meest efficiënte werkwijze.
So we looked at how we could compose all those elements -- instead of just litter, create one composition. And what we found -- this area is one of the poorest parts of Britain. It was voted the worst place in Britain to live. And there are 2,000 new homes being built next to this power station. So it felt this has a social dimension. It has a symbolic importance. And we should be proud of where our power is coming from, rather than something we are necessarily ashamed of.
Dus we onderzochten hoe we al deze onderdelen konden samenbrengen -- in plaats van een warboel, maak je één compositie. Wat we vonden -- dit gebied behoort tot de armste delen van Groot-Brittannië. Het werd verkozen als slechtste plaats om te leven in Groot-Brittannië. Er worden 2000 nieuwe huizen gebouwd naast deze energiecentrale. Deze kwestie leek dus een sociale dimensie te hebben. Het is van symbolisch belang. We zouden trots moeten zijn op waar onze energie vandaan komt, eerder dan ons ervoor te schamen.
So we were looking at how we could make a power station, that, instead of keeping people out and having a big fence around the outside, could be a place that pulls you in. And it has to be -- I'm trying to get my -- 250 feet high. So it felt that what we could try to do is make a power park and actually bring the whole area in, and using the spare soil that's there on the site, we could make a power station that was silent as well. Because just that soil could make the acoustic difference. And we also found that we could make a more efficient structure and have a cost-effective way of making a structure to do this.
We zochten dus naar een manier waarop we een energiecentrale konden maken, die in plaats van mensen buiten houdt en over een grote omheining beschikt, een plek kan zijn die je aantrekt. Het moet -- Ik probeer mijn -- zo'n 75 meter hoog zijn. We vonden dat we moesten proberen om een energiepark te maken en feitelijk het gehele gebied te integreren, en gebruik te maken van resterend bodemmateriaal op de site. Zo konden we een energiecentrale bouwen die ook stil was omdat het bodemmateriaal alleen al akoestisch sterk het verschil kan maken. We stelden tevens vast dat we een efficiëntere structuur konden maken en een rendabele manier konden bedenken om een structuur hiervoor te ontwikkelen.
The finished project is meant to be more than just a power station. It has a space where you could have a bar mitzvah at the top. (Laughter) And it's a power park. So people can come and really experience this and also look out all around the area, and use that height that we have to have for its function.
Het is de bedoeling dat het afgewerkte project meer dan enkel een energiecentrale wordt. Het beschikt over een ruimte waar je een bar mitswa kunt houden bovenaan. (Gelach) Het is een energiepark. Mensen kunnen dit dus werkelijk komen ervaren, en uitkijken over heel het gebied, en de hoogte benutten, die noodzakelijk is voor diens functie.
In Shanghai, we were invited to build -- well we weren't invited; what am I talking about. We won the competition, and it was painful to get there. (Laughter) So we won the competition to build the U.K. pavilion. And an expo is a totally bonkers thing. There's 250 pavilions. It's the world's biggest ever expo that had ever happened. So there are up to a million people there everyday. And 250 countries all competing. And the British government saying, "You need to be in the top five." And so that became the governmental goal -- is, how do you stand out in this chaos, which is an expo of stimulus? So our sense was we had to do one thing, and only one thing, instead of trying to have everything. And so what we also felt was that whatever we did we couldn't do a cheesy advert for Britain.
We werden in Shanghai uitgenodigd om -- wel, we werden niet uitgenodigd; waar heb ik het over. We wonnen de wedstrijd, en het was pijnlijk om er te geraken. (Gelach) We wonnen dus de wedstrijd voor het bouwen van het Brits paviljoen. Een expositie is iets totaal waanzinnig. Er zijn 250 paviljoenen. Het is 's werelds grootste expo die ooit heeft plaatsgevonden. Elke dag zijn er bijna een miljoen mensen. 250 landen nemen het op tegen elkaar. De Britse overheid, die zegt: "Je moet zeker eindigen bij de beste vijf." Zodoende werd dat de overheidsdoelstelling -- hoe blink je uit in zo'n grootse bedoening, die een expo vol stimuli is? We vonden dus dat we slechts één ding moesten doen, in plaats van alles te willen hebben. We vonden ook dat we per se geen goedkope reclame voor Groot-Brittannië mochten maken.
(Laughter)
(Gelach)
But the thing that was true, the expo was about the future of cities, and particularly the Victorians pioneered integrating nature into the cities. And the world's first public park of modern times was in Britain. And the world's first major botanical institution is in London, and they have this extraordinary project where they've been collecting 25 percent of all the world's plant species. So we suddenly realized that there was this thing. And everyone agrees that trees are beautiful, and I've never met anyone who says, "I don't like trees." And the same with flowers. I've never met anyone who says, "I don't like flowers." But we realized that seeds -- there's been this very serious project happening -- but that seeds -- at these major botanical gardens, seeds aren't on show. But you just have to go to a garden center, and they're in little paper packets. But this phenomenal project's been happening. So we realized we had to make a project that would be seeds, some kind of seed cathedral.
Maar wat wel belangrijk was, was dat de expo over de toekomst van steden ging. Vooral de mensen in het Victoriaanse tijdperk waren pioniers in het integreren van de natuur in de steden. 's Werelds eerste openbare park in de moderne tijd was in Groot-Brittannië. 's Werelds eerste grote botanische instelling ligt in Londen. Ze werken er aan een buitengewoon project waar ze 25 procent van alle plantensoorten in de wereld verzameld hebben. Dus opeens beseften we dat hier iets was. Iedereen is het er mee eens dat bomen mooi zijn. Ik heb nooit iemand ontmoet die zou zeggen: "Ik hou niet van bomen." Hetzelfde met bloemen. Ik heb nooit iemand ontmoet die zou zeggen: "Ik hou niet van bloemen." Maar we realiseerden ons dat zaden -- er is zo'n heel serieus project aan de gang -- maar zaden -- in die grote botanische tuinen worden zaden nooit tentoongesteld. Je moet daarvoor gewoon naar een tuincentrum en je vindt ze in kleine papieren zakjes. Maar dit fenomenale project is dus aan de gang. We realiseerden ons dat we een project moesten starten met zaden, een soort zadenkathedraal.
But how could we show these teeny-weeny things? And the film "Jurassic Park" actually really helped us. Because the DNA of the dinosaur that was trapped in the amber gave us some kind of clue that these tiny things could be trapped and be made to seem precious, rather than looking like nuts. So the challenge was, how are we going to bring light and expose these things? We didn't want to make a separate building and have separate content. So we were trying to think, how could we make a whole thing emanate. By the way, we had half the budget of the other Western nations. So that was also in the mix with the site the size of a football pitch. And so there was one particular toy that gave us a clue.
Maar hoe konden we deze minuscule dingen laten zien? In feite heeft de film "Jurassic Park" ons echt geholpen. Het DNA van de dinosaurus dat gevangen zat in barnsteen, gaf ons een soort van aanwijzing dat je deze kleine dingetjes gevangen kon zetten en waardevol kon doen uitzien, in plaats van op noten te lijken. De uitdaging bestond dus uit hoe we licht konden leveren om deze dingen tentoon te stellen? We wilden geen afzonderlijk gebouw maken met een aparte inhoud. We probeerden dus iets te bedenken waarmee het hele ding zou uitstralen. We beschikten overigens over de helft van het budget van andere westerse landen. Die dingen waren allemaal van belang, met een site ter grootte van een voetbalveld. Er was een welbepaald speelgoed dat ons een aanwijzing gaf.
(Video) Voice Over: The new Play-Doh Mop Top Hair Shop. Song: ♫ We've got the Mop Tops, the Play-Doh Mop Tops ♫ ♫ Just turn the chair and grow Play-Doh hair ♫ ♫ They're the Mop Tops ♫
(Video) Stem: de nieuwe Play-Doh Mop Top Hair Shop. Liedje: ♫ We hebben de Mop Tops, de Play-Doh Mop Tops ♫ ♫ Draai gewoon aan de stoel en laat Play-Doh-haar groeien ♫ ♫ Het zijn de Mop Tops ♫
Thomas Heatherwick: Okay, you get the idea. So the idea was to take these 66,000 seeds that they agreed to give us, and to take each seed and trap it in this precious optical hair and grow that through this box, very simple box element, and make it a building that could move in the wind. So the whole thing can gently move when the wind blows. And inside, the daylight -- each one is an optic and it brings light into the center. And by night, artificial light in each one emanates and comes out to the outside. And to make the project affordable, we focused our energy. Instead of building a building as big as the football pitch, we focused it on this one element. And the government agreed to do that and not do anything else, and focus our energy on that. And so the rest of the site was a public space. And with a million people there a day, it just felt like offering some public space.
Thomas Heatherwick: Oké, je snapt het wel. Het idee was dus om 66.000 zaden te nemen die ze ons hadden gegeven om dan elk zaadje te vangen in een mooi optisch haar en dat door deze doos heen te laten groeien, een heel eenvoudige doos en zo een gebouw te maken dat beweegt in de wind. Het hele ding kan dan zachtjes bewegen als de wind waait. Binnen met het daglicht -- elk optisch haar kan licht naar het centrale gedeelte brengen. 's Nachts straalt er kunstmatig licht in elk haar en komt buiten terug naar buiten. Om het project betaalbaar te houden, zijn we gericht te werk gegaan. In de plaats van een gebouw ter grootte van een voetbalveld, hebben we onze aandacht gevestigd op dit ene element. De overheid ging er mee akkoord om dit te doen en niets anders te doen. Zo konden ons volledig daarop storten. Bijgevolg werd de rest van de site een vrije ruimte. Met een miljoen bezoekers per dag was het net alsof we openbare ruimte aanboden.
We worked with an AstroTurf manufacturer to develop a mini-me version of the seed cathedral, so that, even if you're partially-sighted, that it was kind of crunchy and soft, that piece of landscape that you see there. And then, you know when a pet has an operation and they shave a bit of the skin and get rid of the fur -- in order to get you to go into the seed cathedral, in effect, we've shaved it.
We werkten samen met een kunstgrasfabrikant om een miniatuurversie te maken van het zadenkathedraal. Zelf al ben je slechtziend, kon je voelen dat dat stukje landschap daar knapperig en zacht was. Je weet wel wanneer een huisdier een operatie ondergaat en ze scheren een stukje van de huid om de pels weg doen -- om je in de zadenkathedraal te doen gaan, hebben we het in feite geschoren.
And inside there's nothing; there's no famous actor's voice; there's no projections; there's no televisions; there's no color changing. There's just silence and a cool temperature. And if a cloud goes past, you can see a cloud on the tips where it's letting the light through. This is the only project that we've done where the finished thing looked more like a rendering than our renderings.
Binnenin is er niets; geen stem van een bekende acteur; geen projecties; geen televisies; geen kleurverandering; enkel stilte en een koele temperatuur. Als een wolk voorbij komt, kan je een wolk zien aan de uiteinden waar het licht doorlaat. Dit is het enige project dat we gedaan hebben waar het afgewerkte ding meer op een artistieke schets lijkt dan onze schetsen.
(Laughter)
(Gelach)
A key thing was how people would interact. I mean, in a way it was the most serious thing you could possible do at the expo. And I just wanted to show you. The British government -- any government is potentially the worst client in the world you could ever possibly want to have. And there was a lot of terror. But there was an underlying support. And so there was a moment when suddenly -- actually, the next thing. This is the head of U.K. Trade and Investment, who was our client, with the Chinese children, using the landscape.
Cruciaal was hoe mensen er mee zouden omgaan. Ik bedoel maar, het was in zekere zin het meest serieuze ding dat je op de expo zou kunnen doen. Ik wilde dit gewoon laten zien. De Britse overheid -- elke overheidsinstantie is mogelijk de slechtste klant in de wereld die je ooit zou willen hebben. Het was schrikwekkend. Maar er was subtiele steun. Er was een ogenblik toen plots -- eigenlijk, het volgende. Dit is de baas van de Britse Handel en Investeringen, die onze cliënt was met de Chinese kinderen, gebruik makend van het landschap.
(Video) Children: One, two, three, go.
(Video) Kinderen: Eén, twee, drie, start.
(Laughter)
(Gelach)
TH: I'm sorry about my stupid voice there.
TH: Sorry voor mijn vreemd stemgeluid.
(Laughter)
(Gelach)
So finally, texture is something. In the projects we've been working on, these slick buildings, where they might be a fancy shape, but the materiality feels the same, is something that we've been trying to research really, and explore alternatives. And the project that we're building in Malaysia is apartment buildings for a property developer. And it's in a piece of land that's this site. And the mayor of Kuala Lumpur said that, if this developer would give something that gave something back to the city, they would give them more gross floor area, buildable. So there was an incentive for the developer to really try to think about what would be better for the city.
Textuur betekent iets. In de projecten waaraan we hebben gewerkt, deze glad uitziende gebouwen, waar je mogelijk fraaie vormen tegenkomt, maar waar het materiaal hetzelfde aanvoelt. Dat is iets dat we werkelijk hebben willen onderzoeken en alternatieven hebben verkend. Het bouwproject in Maleisië zijn flatgebouwen voor een projectontwikkelaar. Het gaat over een stuk grond op deze site. De burgemeester van Kuala Lumpur zei dat als deze ontwikkelaar iets zou voortbrengen dat iets zou teruggeven aan de stad, dan zouden ze hem meer grondgebied aanbieden om op te bouwen. Er was dus een beweegreden voor de ontwikkelaar om werkelijk te beginnen denken over wat beter zou zijn voor de stad.
And the conventional thing with apartment buildings in this part of the world is you have your tower, and you squeeze a few trees around the edge, and you see cars parked. It's actually only the first couple of floors that you really experience, and the rest of it is just for postcards. The lowest value is actually the bottom part of a tower like this. So if we could chop that away and give the building a small bottom, we could take that bit and put it at the top where the greater commercial value is for a property developer. And by linking these together, we could have 90 percent of the site as a rainforest, instead of only 10 percent of scrubby trees and bits of road around buildings.
Het conventionele aan flatgebouwen in dit deel van de wereld is dat je een toren hebt, en je propt er een aantal bomen naast, met geparkeerde auto's. Eigenlijk kom je enkel in aanraking met de eerste verdiepingen. Het overige deel is enkel goed voor postkaartjes. Het onderste gedeelte van zo'n toren heeft de laagste waarde. Als we dat konden weghakken en het gebouw een smalle onderkant geven, dan konden we dat deel nemen en bovenaan plaatsen waar de commerciële waarde groter is voor een projectontwikkelaar. Door deze dingen aan elkaar te koppelen, konden we 90 procent van de site als regenwoud behouden, in plaats van slechts 10 procent met miezerige boompjes en wat wegen rondom de gebouwen.
(Applause)
(Applaus)
So we're building these buildings. They're actually identical, so it's quite cost-effective. They're just chopped at different heights. But the key part is trying to give back an extraordinary piece of landscape, rather than engulf it. And that's my final slide.
We zijn dus deze gebouwen aan het bouwen. Ze zijn feitelijk identiek, en dus kostenbesparend. Ze worden enkel op verschillende hoogten afgekapt. Maar cruciaal is om een buitengewoon stuk landschap proberen terug te geven, in plaats van het te laten verzwelgen door de omgeving. Dat was mijn laatste dia.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)
June Cohen: So thank you. Thank you, Thomas. You're a delight. Since we have an extra minute here, I thought perhaps you could tell us a little bit about these seeds, which maybe came from the shaved bit of the building.
June Cohen: Dank je. Bedankt, Thomas. Je bent een genot. Aangezien we nog een minuut over hebben, dacht ik dat je ons misschien iets kan vertellen over deze zaden, die misschien van het geschoren gedeelte van het gebouw afkomstig zijn.
TH: These are a few of the tests we did when we were building the structure. So there were 66,000 of these. This optic was 22 feet long. And so the daylight was just coming -- it was caught on the outside of the box and was coming down to illuminate each seed. Waterproofing the building was a bit crazy. Because it's quite hard to waterproof buildings anyway, but if you say you're going to drill 66,000 holes in it -- we had quite a time. There was one person in the contractors who was the right size -- and it wasn't a child -- who could fit between them for the final waterproofing of the building.
TH: Dit zijn een paar van de testen die we gedaan hebben toen we de structuur aan het bouwen waren. Hier waren er 66.000 van. Deze optische vezel was 6,7 meter lang. Het daglicht naderde -- het werd gevat aan de buitenkant van de doos en kwam naar beneden om elk zaadje te verlichten. Het gebouw waterdicht maken was gekkenwerk. Het is sowieso moeilijk om gebouwen waterdicht te maken, maar als je zegt dat je er 66.000 gaten in gaat maken -- we hebben heel wat beleefd. Eén man van de aannemers had de juiste omvang -- het was geen kind -- die er tussenin paste voor het waterdicht maken van het gebouw op het einde.
JC: Thank you, Thomas.
JC: Bedankt, Thomas.
(Applause)
(Applaus)