Hello, my name is Thomas Heatherwick. I have a studio in London that has a particular approach to designing buildings. When I was growing up, I was exposed to making and crafts and materials and invention on a small scale. And I was there looking at the larger scale of buildings and finding that the buildings that were around me and that were being designed and that were there in the publications I was seeing felt soulless and cold. And there on the smaller scale, the scale of an earring or a ceramic pot or a musical instrument, was a materiality and a soulfulness. And this influenced me. The first building I built was 20 years ago. And since, in the last 20 years, I've developed a studio in London. Sorry, this was my mother, by the way, in her bead shop in London. I spent a lot of time counting beads and things like that.
שלום, שמי הוא תומס הת'רוויק. יש לי סטודיו בלונדון בעל גישה ייחודית בעיצוב בניינים. בצעירותי הייתי חשוף לעשיה ועבודת ידיים וחומרים והמצאה בסדר גודל קטן וכשהסתכלתי על המימדים הגדולים של בניינים וגיליתי שהבניינים שהיו מסביבי ושהיו בתכנון והבניינים שהופיעו בפרסומים המקצועיים שראיתי הרגישו חסרי נשמה וקרים. ובקנה המידה הקטן יותר בקנה המידה של עגיל או של קערה מקרמיקה או כלי נגינה ישנה חומריות וגם נשמה. וזה השפיע עליי. הבניין הראשון שבניתי היה לפני 20 שנה. מאז, בעשרים השנים האחרונות, פיתחתי סטודיו בלונדון סליחה, זו אמא שלי, דרך אגב, בחנות החרוזים שלה בלונדון ביליתי הרבה זמן בספירת חרוזים ודברים כאלה.
I'm just going to show, for people who don't know my studio's work, a few projects that we've worked on. This is a hospital building. This is a shop for a bag company. This is studios for artists. This is a sculpture made from a million yards of wire and 150,000 glass beads the size of a golf ball. And this is a window display. And this is pair of cooling towers for an electricity substation next to St. Paul's Cathedral in London. And this is a temple in Japan for a Buddhist monk. And this is a cafe by the sea in Britain.
אני רק הולך להראות, לטובת אנשים שלא מכירים את העבודה של הסטודיו שלי, כמה פרוייקטים שעבדנו עליהם. זה בית חולים. זו חנות של חברת תיקים. זה סטודיו לאמנים. זהו פסל העשויי מ-914,400 מטרים של כבל ומ150,000 חרוזי זכוכית בגודל של כדור גולף. וזו תצוגת חלון ראווה. אלו שני מגדלי קירור לחוות חשמל ליד קתדרלת סנט פול בלונדון. וזה מקדש ביפן עבור נזיר בודהיסטי. וזה בית קפה ליד הים בבריטניה.
And just very quickly, something we've been working on very recently is we were commissioned by the mayor of London to design a new bus that gave the passenger their freedom again. Because the original Routemaster bus that some of you may be familiar with, which had this open platform at the back -- in fact, I think all our Routemasters are here in California now actually. But they aren't in London. And so you're stuck on a bus. And if the bus is going to stop and it's three yards away from the bus stop, you're just a prisoner. But the mayor of London wanted to reintroduce buses with this open platform. So we've been working with Transport for London, and that organization hasn't actually been responsible as a client for a new bus for 50 years. And so we've been very lucky to have a chance to work. The brief is that the bus should use 40 percent less energy. So it's got hybrid drive. And we've been working to try to improve everything from the fabric to the format and structure and aesthetics.
ובזריזות, דבר שעבדנו עליו ממש לאחרונה הוא שמוננו על ידי ראש עיריית לונדון לעצב אוטובוס חדש שייתן לנוסע את החופש בחזרה. מפני שהאוטובוס הלונדוני המקורי שחלקכם אולי מכירים, שהיה לו פלטפורמה פתוחה מאחור-- למעשה, אני חושב שכל האוטובוסים הלונדוניים נמצאים עכשיו בקליפורניה. אבל הם לא בלונדון. אז אתה תקוע על אוטובוס ואם האוטובוס עומד לעצור וזה שניים וחצי מטר מתחנת האוטובוס אתה פשוט אסיר. אבל ראש העיר של לונדון רצה להחזיר את האוטובוסים עם הפלטפורמה הפתוחה הזאת. לכן עבדנו עם "תחבורה ללונדון" והארגון הזה למעשה לא היה אחראי כלקוח, לאוטובוס חדש כבר 50 שנים. אז היינו מאוד ברי מזל לקבל את ההזדמנות לעבוד. ההוראות הם שהאוטובוס צריך לצרוך 40 אחוזים פחות אנרגיה. אז יש לו הנעה היברידית. והשתדלנו לנסות ולשפר הכל, החל מהבד עד לפורמט ולמבנה ולאסתטיקה.
I was going to show four main projects. And this is a project for a bridge. And so we were commissioned to design a bridge that would open. And openings seemed -- everyone loves opening bridges, but it's quite a basic thing. I think we all kind of stand and watch. But the bridges that we saw that opened and closed -- I'm slightly squeamish -- but I once saw a photograph of a footballer who was diving for a ball. And as he was diving, someone had stamped on his knee, and it had broken like this. And then we looked at these kinds of bridges and just couldn't help feeling that it was a beautiful thing that had broken.
התכוונתי להראות ארבעה פרוייקטים עיקריים וזה פרוייקט של גשר. התבקשנו לתכנן גשר שייפתח ופתיחה נראתה -- אני מתכוון, כולם אוהבים גשרים נפתחים, אבל זה דבר די בסיסי. אני חושב שכולנו פשוט עומדים ומסתכלים אבל הגשר שאנחנו ראינו שנפתח ונסגר -- אני קצת רגיש -- אבל פעם ראיתי צילום של כדורגלן שצלל כדי להגיע לכדור וכשהוא צלל, מישהו דרך לו על הברך והיא נשברה בצורה כזאת... ואז הסתכלנו על הגשרים מהסוג ההוא ולא יכלנו שלא להרגיש שזה דבר יפהפה שהתקלקל.
And so this is in Paddington in London. And it's a very boring bridge, as you can see. It's just steel and timber. But instead of what it is, our focus was on the way it worked. (Applause) So we liked the idea that the two farthest bits of it would end up kissing each other. (Applause) We actually had to halve its speed, because everyone was too scared when we first did it. So that's it speeded up.
ובכן זה בפדינגטון, בלונדון וזה גשר מאוד משעמם, כפי שאתם יכולים לראות. זה רק מתכת ועץ. אבל במקום מה שזה, התמקדנו בדרך בה זה עובד. (מחיאות כפיים) אהבנו את הרעיון ששני החלקים הרחוקים ביותר של זה ישקו אחד לשני בסופו של דבר. (מחיאות כפיים) למעשה היינו צריכים להאט את המהירות שלו מפני שכולם פחדו מדי כשעשינו את זה לראשונה. אז התמונה מואצת.
A project that we've been working on very recently is to design a new biomass power station -- so a power station that uses organic waste material. In the news, the subject of where our future water is going to come from and where our power is going to come from is in all the papers all the time. And we used to be quite proud of the way we generated power. But recently, any annual report of a power company doesn't have a power station on it. It has a child running through a field, or something like that.
פרוייקט שעבדנו עליו ממש לאחרונה הוא לתכנן תחנת כח חדשה המשתמשת בביומסה -- שהיא תחנת כח המשתמשת בפסולת אורגנית. בחדשות, השאלה מנין יבואו מי השתיה בעתיד ומנין תבוא האנרגיה בכל העיתונים, כל הזמן. ופעם היינו די גאים מהדרך בה אנו מפיקים אנרגיה אבל לאחרונה, על כל דיווח שנתי של חברת אנרגיה, אין תחנת כח. יש ילד שרץ בשדה, או משהו כזה...
(Laughter)
(צחוק)
And so when a consortium of engineers approached us and asked us to work with them on this power station, our condition was that we would work with them and that, whatever we did, we were not just going to decorate a normal power station. And instead, we had to learn -- we kind of forced them to teach us. And so we spent time traveling with them and learning about all the different elements, and finding that there were plenty of inefficiencies that weren't being capitalized on. That just taking a field and banging all these things out isn't necessarily the most efficient way that they could work.
אז כשקבוצה של מהנדסים פנתה אלינו וביקשה מאתנו לעבוד איתם על תחנת כח, התנאי שלנו היה שנעבוד איתם ו... שלא משנה מה נעשה, אנחנו לא מתכוונים לקשט תחנת כח רגילה. במקום זאת, היינו צריכים ללמוד -- די הכרחנו אותם ללמד אותנו. אז השקענו זמן בהתלוות אליהם ולמידה על כל הגורמים השונים, ומצאנו שיש הרבה חוסר יעילות שלא מנצלים נכון. שסתם לקחת מגרש ולזרוק עליו את כל הדברים זו לא בהכרח הדרך היעילה ביותר בה הם יכלו לפעול.
So we looked at how we could compose all those elements -- instead of just litter, create one composition. And what we found -- this area is one of the poorest parts of Britain. It was voted the worst place in Britain to live. And there are 2,000 new homes being built next to this power station. So it felt this has a social dimension. It has a symbolic importance. And we should be proud of where our power is coming from, rather than something we are necessarily ashamed of.
אז בחנו איך אפשר לאחד את כל הגורמים... במקום אי-סדר, ליצור מִחְבָּר אחיד. ומה שמצאנו -- האיזור הזה הוא אחד העניים ביותר בבריטניה. הוא נבחר כמקום הגרוע ביותר לחיות בו בבריטניה. וישנם 2,000 בתים חדשים בבניה בסמיכות לתחנת הכח. אז זה הרגיש כבעל נופח חברתי. יש בזה חשיבות סימבולית. ואנחנו צריכים להתגאות במקום ממנו החשמל שלנו מגיע, לעומת דבר שאנחנו בהכרח מתביישים בו.
So we were looking at how we could make a power station, that, instead of keeping people out and having a big fence around the outside, could be a place that pulls you in. And it has to be -- I'm trying to get my -- 250 feet high. So it felt that what we could try to do is make a power park and actually bring the whole area in, and using the spare soil that's there on the site, we could make a power station that was silent as well. Because just that soil could make the acoustic difference. And we also found that we could make a more efficient structure and have a cost-effective way of making a structure to do this.
אז בחנו איך אפשר ליצור תחנת כח, שבמקום להרחיק אנשים ולהיות מוקפת בגדר גדולה תוכל להיות מקום ששואב אותך פנימה. וזה חייב להיות... אני מנסה לחשב... בגובה 61 מטרים. אז הרגשנו שמה שאפשר לנסות זה ליצור פארק אנרגיה ולמעשה להביא את כל האיזור פנימה, ובניצול של האדמה שנותרה באתר, נוכל ליצור תחנת כח שקטה בנוסף. מפני שרק האדמה הזו יכולה ליצור את ההבדל אקוסטי. וגם מצאנו שאנחנו יכולים ליצור מבנה יותר יעיל בדרך יעילה עלותית של יצירת מבנה שכזה.
The finished project is meant to be more than just a power station. It has a space where you could have a bar mitzvah at the top. (Laughter) And it's a power park. So people can come and really experience this and also look out all around the area, and use that height that we have to have for its function.
הפרוייקט הגמור מכוון להיות יותר מרק תחנת כח. יש מרחב בו אפשר גם לעשות בר-מצווה למעלה. (צחוק) וזה פארק אנרגיה אז אנשים יכולים לבוא וממש לחוות את זה וגם להסתכל על כל האיזור ולנצל את הגובה הזה, אותו אנחנו חייבים בשביל תפקוד התחנה.
In Shanghai, we were invited to build -- well we weren't invited; what am I talking about. We won the competition, and it was painful to get there. (Laughter) So we won the competition to build the U.K. pavilion. And an expo is a totally bonkers thing. There's 250 pavilions. It's the world's biggest ever expo that had ever happened. So there are up to a million people there everyday. And 250 countries all competing. And the British government saying, "You need to be in the top five." And so that became the governmental goal -- is, how do you stand out in this chaos, which is an expo of stimulus? So our sense was we had to do one thing, and only one thing, instead of trying to have everything. And so what we also felt was that whatever we did we couldn't do a cheesy advert for Britain.
בשנגחאי, הוזמנו לבנות -- ובכן לא הוזמנו, על מה אני מדבר זכינו בתחרות וזה היה כואב להגיע לשם (צחוק) אז זכינו בתחרות לייצירת הביתן של בריטניה. והתצוגה הזאת היא דבר משוגע לחלוטין. ישנם 250 ביתנים זו מבקרים שם עד מיליון אנשים בכל יום ו-250 מדינות משתתפות בתחרות והממשלה הבריטית שאומרת "אתם צריכים להיות בין חמשת הראשונים" ובכן זה הפך למטרת הממשלה. איך אתה מעמיד משהו בבלגאן הזה שהוא תצוגה של גירויים? אז הרגשנו שאנחנו צריכים לעשות דבר אחד, ודבר אחד בלבד, במקום לנסות שיהיה לנו הכל. ו... מה שהרגשנו בנוסף זה שלא משנה מה נעשה, אסור לנו לעשות פרסומת נדושה לבריטניה.
(Laughter)
(צחוק)
But the thing that was true, the expo was about the future of cities, and particularly the Victorians pioneered integrating nature into the cities. And the world's first public park of modern times was in Britain. And the world's first major botanical institution is in London, and they have this extraordinary project where they've been collecting 25 percent of all the world's plant species. So we suddenly realized that there was this thing. And everyone agrees that trees are beautiful, and I've never met anyone who says, "I don't like trees." And the same with flowers. I've never met anyone who says, "I don't like flowers." But we realized that seeds -- there's been this very serious project happening -- but that seeds -- at these major botanical gardens, seeds aren't on show. But you just have to go to a garden center, and they're in little paper packets. But this phenomenal project's been happening. So we realized we had to make a project that would be seeds, some kind of seed cathedral.
אבל מה שנכון, התצוגה הייתה בנושא ערים עתידיות, ובמיוחד הויקטוריאנים היו חלוצי השילוב של הטבע בערים והפארק הציבורי הראשון בעולם, בזמנים המודרניים, היה בבריטניה. והמכון הבוטני הגדול, הראשון בעולם, נמצא בלונדון. שם יש מייזם יוצא דופן בו הם אוספים 25 אחוזים מכל מיני הצמחים בעולם. אז לפתע הבנו שיש שם משהו וכולם מסכימים שעצים הם דברים יפים. ומעולם לא פגשתי מישהו שאמר "אני לא אוהב עצים". ואותו דבר עם פרחים. מעולם לא פגשתי מישהו שאומר "אני לא אוהב פרחים" אך הבנו שזרעים -- ישנו פרוייקט מאוד רציני שהתרחש -- אבל הזרעים -- בגנים הבוטניים הגדולים הללו זרעים אינם בתצוגה. אבל אתה פשוט צריך ללכת למשתלה והם בשקיקי נייר קטנים. אך הפרוייקט הנפלא ההוא מתרחש... אז הבנו שעלינו לעשות פרוייקט שיעסוק בזרעים. סוג כלשהו של קתדרלה לזרעים
But how could we show these teeny-weeny things? And the film "Jurassic Park" actually really helped us. Because the DNA of the dinosaur that was trapped in the amber gave us some kind of clue that these tiny things could be trapped and be made to seem precious, rather than looking like nuts. So the challenge was, how are we going to bring light and expose these things? We didn't want to make a separate building and have separate content. So we were trying to think, how could we make a whole thing emanate. By the way, we had half the budget of the other Western nations. So that was also in the mix with the site the size of a football pitch. And so there was one particular toy that gave us a clue.
אבל איך היינו יכולים להציג את הדברים הקטנטנים הללו? והסרט "פארק היורה" למעשה עזר לנו מאוד. מפני שהדי-אן-איי של הדינוזאור שהיה כלוא בענבר נתן לנו רעיון כלשהו שהדברים הקטנטנים הללו יכולים להיות כלואים ולהראות יקרי ערך במקום להראות כמו אגוזים. אז האתגר היה, איך נכניס אור ונאיר את הדברים האלה? לא רצינו להפריד בין הבניין והתוכן. אז ניסינו לחשוב איך אנחנו יכולים לגרום לדבר שלם לנבוע דרך אגב, היה לנו חצי מהתקציב שהיה לשאר המדינות המערביות. אז גם זה נלקח בחשבון עם מגרש בגודל של מגרש כדורגל. והיה צעצוע אחד ספציפי שנתן לנו רעיון.
(Video) Voice Over: The new Play-Doh Mop Top Hair Shop. Song: ♫ We've got the Mop Tops, the Play-Doh Mop Tops ♫ ♫ Just turn the chair and grow Play-Doh hair ♫ ♫ They're the Mop Tops ♫
*מוסיקה מהוידיאו* *מוסיקה מהוידיאו* *מוסיקה מהוידיאו* *מוסיקה מהוידיאו*
Thomas Heatherwick: Okay, you get the idea. So the idea was to take these 66,000 seeds that they agreed to give us, and to take each seed and trap it in this precious optical hair and grow that through this box, very simple box element, and make it a building that could move in the wind. So the whole thing can gently move when the wind blows. And inside, the daylight -- each one is an optic and it brings light into the center. And by night, artificial light in each one emanates and comes out to the outside. And to make the project affordable, we focused our energy. Instead of building a building as big as the football pitch, we focused it on this one element. And the government agreed to do that and not do anything else, and focus our energy on that. And so the rest of the site was a public space. And with a million people there a day, it just felt like offering some public space.
בסדר, הבנתם את הרעיון. אז הרעיון היה לקחת 66,000 זרעים שהם הסכימו לתת לנו ולקחת כל זרע ולכלוא אותו בתוך מעיין סיב אופטי יקר ערך ולמשוך אותו דרך קופסא קופסא מאוד פשוטה, וליצור מזה בניין שיכול לנוע ברוח. אז כל הדבר יכול לזוז בעדינות בכל פעם שהרוח מנשבת. ובפנים, אור היום... כל יחידה היא אופטית כך שהיא מכניסה את האור למרכז. ובלילה, אורות מלאכותיים בכל יחידה נובעים ומגיעים החוצה. ובכדי לגרום לפרוייקט להשתלם כלכלית מיקדנו את האנרגייה שלנו. במקום לבנות בניין בגודל של מגרש כדורגל התמקדנו באלמנט אחד. והשלטון הסכים לעשות את זה ולא לעשות שום דבר אחר, ולמקד את האנרגיה שלנו על זה. וכך, שאר האתר היה מרחב ציבורי. ועם מיליון אנשים ביום שנמצאים שם, זה פשוט הרגיש כמו להציע מרחב ציבורי.
We worked with an AstroTurf manufacturer to develop a mini-me version of the seed cathedral, so that, even if you're partially-sighted, that it was kind of crunchy and soft, that piece of landscape that you see there. And then, you know when a pet has an operation and they shave a bit of the skin and get rid of the fur -- in order to get you to go into the seed cathedral, in effect, we've shaved it.
עבדנו עם יצרן של דשא מלאכותי בכדי לפתח גרסה קטנטנה של קתדרלת הזרעים, שגם אפילו אם אתה קצת עיוור זה היה פריך ורך, פיסת הנוף הזו שאתם רואים שם. ואז... אתם יודעים איך זה כשלחיית מחמד יש ניתוח ומגלחים חתיכה מהעור ונפתרים מהפרווה -- בכדי ליצור דרך להכניס אותך פנימה, למעשה, גילחנו את זה.
And inside there's nothing; there's no famous actor's voice; there's no projections; there's no televisions; there's no color changing. There's just silence and a cool temperature. And if a cloud goes past, you can see a cloud on the tips where it's letting the light through. This is the only project that we've done where the finished thing looked more like a rendering than our renderings.
ובפנים אין כלום. אין קול של איזשהו שחקן מפורסם, אין הקרנות, אין טלוויזיות, אין צבעים מתחלפים, ישנו רק שקט וטמפרטורה קרירה. ואם עובר ענן מלמעלה, אפשר לראות את הענן על הקצוות כשהוא חוסם את האור מלעבור. זהו הפרוייקט היחידי שעשינו בו המוצר המוגמר נראה יותר כמו הדמייה ממוחשבת מאשר ההדמייה הממוחשבת
(Laughter)
(צחוק)
A key thing was how people would interact. I mean, in a way it was the most serious thing you could possible do at the expo. And I just wanted to show you. The British government -- any government is potentially the worst client in the world you could ever possibly want to have. And there was a lot of terror. But there was an underlying support. And so there was a moment when suddenly -- actually, the next thing. This is the head of U.K. Trade and Investment, who was our client, with the Chinese children, using the landscape.
דבר מרכזי היה לראות איך אנשים יגיבו. אני מתכוון, בדרך כלשהי, זה הדבר הכי רציני שאפשר היה לעשות בתצוגה. ורק רציתי להראות לכם... אני מתכוון, הממשלה הבריטית -- לכל ממשלה יש את הפוטנציאל להיות הלקוחה הגרועה ביותר בעולם שאי פעם תרצה. והייתה הרבה אימה אך הייתה תמיכה בסיסית. ו.. ובכן... היה רגע בו לפתע -- למעשה הדבר הבא זהו ראש אגף המסחר וההשקעות הבריטי, שהיה הלקוח שלנו, עם הילדים הסינים, משתמש במשטח.
(Video) Children: One, two, three, go.
(וידיאו) ילדים: 1, 2, 3, ו....
(Laughter)
(צחוק)
TH: I'm sorry about my stupid voice there.
אני מתנצל על הקול הטיפשי שלי שם...
(Laughter)
(צחוק)
So finally, texture is something. In the projects we've been working on, these slick buildings, where they might be a fancy shape, but the materiality feels the same, is something that we've been trying to research really, and explore alternatives. And the project that we're building in Malaysia is apartment buildings for a property developer. And it's in a piece of land that's this site. And the mayor of Kuala Lumpur said that, if this developer would give something that gave something back to the city, they would give them more gross floor area, buildable. So there was an incentive for the developer to really try to think about what would be better for the city.
אז לבסוף, מרקם הוא דבר מה בפרוייקטים עליהם אנחנו עובדים... הסוג הזה של הבניינים החלקלקים שיכולה להיות להם צורה גחמנית אך החומר מרגיש אותו הדבר, זהו דבר שניסינו... לחקור, למעשה ולבדוק אלטרנטיבות. והפרוייקט אותו אנו בונים במלזיה הוא של בנייני דירות בשביל יזם והוא בפיסת שטח... זה האתר הזה... וראש עיריית קואלה לומפור אמר ש... אם היזם הזה ייתן משהו בחזרה לעיר, הם יתנו לו יותר שטח כולל, לבנייה. אז היה תמריץ, בשביל היזם, באמת לחשוב מה היה טוב יותר לעיר.
And the conventional thing with apartment buildings in this part of the world is you have your tower, and you squeeze a few trees around the edge, and you see cars parked. It's actually only the first couple of floors that you really experience, and the rest of it is just for postcards. The lowest value is actually the bottom part of a tower like this. So if we could chop that away and give the building a small bottom, we could take that bit and put it at the top where the greater commercial value is for a property developer. And by linking these together, we could have 90 percent of the site as a rainforest, instead of only 10 percent of scrubby trees and bits of road around buildings.
והדבר השגרתי בבנייני דירות בחלק הזה של העולם הוא שיש לך את המגדל, ואתה מכניס בדחק כמה עצים מסביב לתחום ואתה רואה מכוניות חונות. אתה חווה למעשה רק את הקומות הראשונות, והשאר הוא רק לגלויות... לחלק התחתון של מגדל כזה יש למעשה את הערך הנמוך ביותר. אז אם נוכל לקצוץ את זה ולתת לבניין "ישבן קטן" נוכל לקחת את החלק הזה ולשים אותו למעלה איפה שהערך המסחרי גבוה יותר בשביל היזם. ואם נחבר אותם ביחד, נוכל לקבל כ-90 אחוזים מהאתר כיער גשם, במקום רק 10 אחוזים של עצים עלובים וחתיכות של כביש מסביב לבניינים.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So we're building these buildings. They're actually identical, so it's quite cost-effective. They're just chopped at different heights. But the key part is trying to give back an extraordinary piece of landscape, rather than engulf it. And that's my final slide.
אז אנחנו בונים את הבניינים האלה. הם לאמיתו של דבר זהים, אז זה מאוד משתלם כלכלית. הם פשוט חתוכים בגובה שונה. אך החלק המרכזי הוא לנסות ולהחזיר חתיכת נוף יוצאת דופן, במקום לקבור אותה. וזו השקופית האחרונה שלי.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
June Cohen: So thank you. Thank you, Thomas. You're a delight. Since we have an extra minute here, I thought perhaps you could tell us a little bit about these seeds, which maybe came from the shaved bit of the building.
תודה. תודה לך תומס. אתה תענוג היות ויש לנו דקה נוספת פה, חשבתי אולי תוכל לספר לנו קצת על הזרעים, שאולי הגיעו מהחלק המגולח של הבניין.
TH: These are a few of the tests we did when we were building the structure. So there were 66,000 of these. This optic was 22 feet long. And so the daylight was just coming -- it was caught on the outside of the box and was coming down to illuminate each seed. Waterproofing the building was a bit crazy. Because it's quite hard to waterproof buildings anyway, but if you say you're going to drill 66,000 holes in it -- we had quite a time. There was one person in the contractors who was the right size -- and it wasn't a child -- who could fit between them for the final waterproofing of the building.
אלו הם כמה מהניסויים שעשינו כשבנינו את המבנה הזה. אז היו 66,000 מהם. הסיב האופטי היה באורך של כ-6.7 מטרים אז אור היום פשוט נכנס -- הוא נתפס בצד החיצוני של התיבה וירד למטה בכדי להאיר כל זרע. למגן את הבניין מפני מים היה קצת משוגע. מפני שגם ככה זה די קשה למגן בניינים מפני מים, אך אם אתה אומר שאתה הולך לקדוח 66,000 חורים בבניין-- זה לקח זמן מה... היה אדם אחד בקרב הבנאים שהיה בגודל המתאים... וזה לא היה ילד... שיכל להכנס בין הסיבים למיגון הסופי מפני מים של הבניין
JC: Thank you, Thomas.
תודה, תומס.
(Applause)
(מחיאות כפיים)