Η λαμπρή δραματουργός, Adrienne Kennedy, έγραψε ένα βιβλίο με το όνομα "Άνθρωποι Που Με Οδήγησαν στη Συγγραφή των Έργων Μου." Αν έγραφα εγώ ένα βιβλίο, θα λεγόταν, "Καλλιτέχνες Που Με Οδήγησαν στις Εκθέσεις Μου" γιατί η δουλειά μου πάνω στην κατανόηση της τέχνης και του πολιτισμού έχει προκύψει από το να ακολουθώ καλλιτέχνες, να βλέπω τι εννοούν, τι κάνουν και ποιοι είναι. Ο Jay Jay από τη σειρά "Good Times," (χειροκρότημα) σημαντικός για πολλούς, φυσικά, λόγω του "dyn-o-mite," φράση που καθιέρωσε μέσω της σειράς, αλλά ίσως πιο σημαντικός ως ο πρώτος πραγματικά αφροαμερικανός καλλιτέχνης στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης. Ο Jean-Michel Basquiat, σημαντικός για εμένα γιατί ήταν ο πρώτος αφροαμερικανός καλλιτέχνης που μου έδειξε τις δυνατότητες αυτού στο οποίο ήμουν έτοιμη να μπλέξω.
The brilliant playwright, Adrienne Kennedy, wrote a volume called "People Who Led to My Plays." And if I were to write a volume, it would be called, "Artists Who Have Led My Exhibitions" because my work, in understanding art and in understanding culture, has come by following artists, by looking at what artists mean and what they do and who they are. J.J. from "Good Times," (Applause) significant to many people of course because of "Dy-no-mite," but perhaps more significant as the first, really, black artist on primetime TV. Jean-Michel Basquiat, important to me because [he was] the first black artist in real time that showed me the possibility of who and what I was about to enter into.
Στο σύνολό του το πρότζεκτ μου είναι για την τέχνη, συγκεκριμένα, για τους αφροαμερικανούς καλλιτέχνες, πιο γενικά για τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τον πολιτισμό μας και τους εαυτούς μας. Με ενδιαφέρουν οι καλλιτέχνες που καταλαβαίνουν και αναδιατυπώνουν την ιστορία, που σκέφτονται τους εαυτούς τους μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του κόσμου της τέχνης, αλλά και που έχουν δημιουργήσει καινούριους χώρους για να δούμε και να καταλάβουμε. Σας δείχνω δύο καλλιτέχνες εδώ, τον Glenn Ligon και την Carol Walker, δύο από τους πολλούς που διατυπώνουν κατά την άποψή μου τις βασικές ερωτήσεις που θέλω να αναδείξω στον κόσμο ως έφορος. Ενδιαφέρομαι για το γιατί και πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω μία καινούρια ιστορία, μία καινούρια αφήγηση στην ιστορία της τέχνης και μία καινούρια αφήγηση στην ιστορία του κόσμου. Και για να το κάνω αυτό, ήξερα ότι έπρεπε να δω τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι καλλιτέχνες, να δω τα στούντιο των καλλιτεχνών σαν εργαστήρια, και να φανταστώ, να επαναπροσδιορίσω το μουσείο ως think tank. Να κάνω ερωτήσεις και να δω τις εκθέσεις σαν τις απόλυτες λευκές σελίδες, που παρέχουν τον χώρο για να δούμε και να σκεφτούμε τις απαντήσεις.
My overall project is about art -- specifically, about black artists -- very generally about the way in which art can change the way we think about culture and ourselves. My interest is in artists who understand and rewrite history, who think about themselves within the narrative of the larger world of art, but who have created new places for us to see and understand. I'm showing two artists here, Glenn Ligon and Kara Walker, two of many who really form for me the essential questions that I wanted to bring as a curator to the world. I was interested in the idea of why and how I could create a new story, a new narrative in art history and a new narrative in the world. And to do this, I knew that I had to see the way in which artists work, understand the artist's studio as a laboratory, imagine, then, reinventing the museum as a think tank and looking at the exhibition as the ultimate white paper -- asking questions, providing the space to look and to think about answers.
Tο 1994, όταν ήμουν έφορος στο μουσείο Whitney, έστισα μία έκθεση που λεγόταν "Μαύρο Αρσενικό." Πραγματευόταν την διασταύρωση μεταξύ της φυλετικής ταυτότητας και του φύλου στη μοντέρνα Αμερικανική τέχνη. Ο στόχος ήταν να εκφράσει τους τρόπους με τους οποίους η τέχνη θα μπορούσε να παρέχει το χώρο για διάλογο, περίπλοκο διάλογο, διάλογο με πάρα πολλά σημεία εισόδου. Και πως τα μουσεία θα μπορούσαν να είναι οι χώροι γι' αυτόν το διαγωνισμό ιδεών. Η έκθεση αυτή συμπεριλάμβανε πάνω από 20 καλλιτέχνες διαφόρων ηλικιών και φυλετικών ταυτοτήτων, που, όμως, κοιτούσαν την αρρενωπότητα των αφροαμερικανών από πολύ συγκεκριμένες πλευρές. Αυτό που ήταν σημαντικό σε αυτήν την έκθεση ήταν ο τρόπος με τον οποίο αναδείχθηκα μέσω του ρόλου μου ως έφορος σαν καταλύτης, γι' αυτόν το διάλογο. Ένα από τα πράγματα που έγιναν συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της έκθεσης, ήταν ότι αντιμετώπισα την ιδέα του πόσο ισχυρές μπορούν να είναι οι εικόνες και η κατανόηση των ανθρώπων για τους εαυτούς τους και τους άλλους.
In 1994, when I was a curator at the Whitney Museum, I made an exhibition called Black Male. It looked at the intersection of race and gender in contemporary American art. It sought to express the ways in which art could provide a space for dialogue -- complicated dialogue, dialogue with many, many points of entry -- and how the museum could be the space for this contest of ideas. This exhibition included over 20 artists of various ages and races, but all looking at black masculinity from a very particular point of view. What was significant about this exhibition is the way in which it engaged me in my role as a curator, as a catalyst, for this dialogue. One of the things that happened very distinctly in the course of this exhibition is I was confronted with the idea of how powerful images can be in people's understanding of themselves and each other.
Σας δείχνω δύο έργα, ένα στα δεξιά του Leon Golub, κι ένα στα αριστερά του Robert Colescott. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, που ήταν εριστική, αμφιλεγόμενη, και τελικά μου άλλαξε τη ζωή και την αντίληψή μου περί της τέχνης, μία γυναίκα με πλησίασε στη μέση της γκαλερί για να εκφράσει την ανησυχία της για το πόσο ισχυρές μπορεί να είναι οι εικόνες και το πώς αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλο. Έδειξε το έργο στα αριστερά για να μου πει πόσο προβληματική ήταν αυτή η εικόνα, μιας και σχετιζόταν, γι' αυτή, με την ιδέα του πώς αντιπροσωπεύονταν οι αφροαμερικανοί. Και μου έδειξε την εικόνα στα δεξιά σαν παράδειγμα ενός είδους αξιοπρέπειας που πρέπει να απεικονιστεί για να εναντιωθεί στις εικόνες των ΜΜΕ. Μετά έδωσε σ'αυτά τα έργα φυλετικές ταυτότητες, λέγοντάς μου, βασικά, ότι το έργο στα δεξιά ήταν προφανώς αφροαμερικανού καλλιτέχνη, ενώ το έργα στα δεξιά, προφανώς λευκού καλλιτέχνη, ενώ ήταν το ακριβώς αντίθετο. O Bob Colescott, αφροαμερικανός καλλιτέχνης, ο Leon Golub, λευκός καλλιτέχνης. Η ουσία αυτού, για εμένα, ήταν να πω, σε εκείνον το χώρο, εκείνη τη στιγμή, ότι ήθελα, πιο πολύ από τίποτα άλλο, να καταλάβω πώς θα λειτουργούσαν οι εικόνες, πώς λειτούργησαν οι εικόνες, και πώς οι καλλιτέχνες παρείχαν ένα χώρο μεγαλύτερο από αυτόν που θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην καθημερινότητα μας για να σκεφτούμε αυτές τις εικόνες.
I'm showing you two works, one on the right by Leon Golub, one on the left by Robert Colescott. And in the course of the exhibition -- which was contentious, controversial and ultimately, for me, life-changing in my sense of what art could be -- a woman came up to me on the gallery floor to express her concern about the nature of how powerful images could be and how we understood each other. And she pointed to the work on the left to tell me how problematic this image was, as it related, for her, to the idea of how black people had been represented. And she pointed to the image on the right as an example, to me, of the kind of dignity that needed to be portrayed to work against those images in the media. She then assigned these works racial identities, basically saying to me that the work on the right, clearly, was made by a black artist, the work on the left, clearly, by a white artist, when, in effect, that was the opposite case: Bob Colescott, African-American artist; Leon Golub, a white artist. The point of that for me was to say -- in that space, in that moment -- that I really, more than anything, wanted to understand how images could work, how images did work, and how artists provided a space bigger than one that we could imagine in our day-to-day lives to work through these images.
Fast forward και καταλήγω στο Χάρλεμ, σπίτι πολλών αφροαμερικανών, και ψυχική καρδιά της εμπειρίας του να είσαι αφροαμερικανός, πραγματικά το μέρος που έγινε η Αναγέννηση του Χάρλεμ. Το Χάρλεμ τώρα, περίπου, εξηγεί και σκέφτεται τον εαυτό του σε αυτό το κομμάτι του αιώνα, κοιτώντας και πίσω και μπροστά. Πάντα λέω ότι το Χάρλεμ είναι μια ενδιαφέρουσα κοινότητα γιατί, σε αντίθεση με πολλά άλλα μέρη, σκέφτεται ταυτόχρονα το παρελθόν του, το παρόν του, και το μέλλον του. Κανείς δε μιλάει μόνο για το παρόν του. Πάντα μιλάνε για το τι ήταν και το τι μπορεί να γίνει. Και σκεπτόμενη αυτό, σχεδίασα το δεύτερο πρότζεκτ και τη δεύτερη ερώτησή μου. Μπορεί ένα μουσείο να γίνει καταλύτης σε μία κοινωνία; Μπορεί να φιλοξενήσει καλλιτέχνες και να τους επιτρέψει να γίνουν συντελεστές αλλαγής καθώς οι κοινωνίες αναθεωρούν τους εαυτούς τους; Αυτό είναι το Χάρλεμ, στις 20 Ιανουαρίου, σκεπτόμενο τον εαυτό του με έναν καταπληκτικό τρόπο.
Fast-forward and I end up in Harlem; home for many of black America, very much the psychic heart of the black experience, really the place where the Harlem Renaissance existed. Harlem now, sort of explaining and thinking of itself in this part of the century, looking both backwards and forwards ... I always say Harlem is an interesting community because, unlike many other places, it thinks of itself in the past, present and the future simultaneously; no one speaks of it just in the now. It's always what it was and what it can be. And, in thinking about that, then my second project, the second question I ask is: Can a museum be a catalyst in a community? Can a museum house artists and allow them to be change agents as communities rethink themselves? This is Harlem, actually, on January 20th, thinking about itself in a very wonderful way.
Τώρα, δουλεύω στο μουσείο Studio στο Χάρλεμ. Εκεί σκέφτομαι καινούριες εκθέσεις, και τι σημαίνει να ανακαλύπτεις τις δυνατότητες της τέχνης. Τι σημαίνει αυτό για μερικούς από εσάς; Σε μερικές περιπτώσεις, ξέρω ότι πολλοί από εσάς ασχολείστε με διαπολιτισμικούς διαλόγους, ασχολείστε με ιδέες δημιουργικότητας και καινοτομίας. Σκεφτείτε μέσα σε αυτό τον χώρο πού μπορούν να παίξουν οι καλλιτέχνες. Αυτό είναι το είδος του ακτιβισμού για το οποίο εργάζομαι, δουλεύοντας με νέους, αφροαμερικανούς καλλιτέχνες. Σκεφτείτε τους καλλιτέχνες, όχι σαν προμηθευτές περιεχομένου, αν και μπορούν να το κάνουν αυτό εκπληκτικά, αλλά, και πάλι, σαν πραγματικούς καταλύτες.
So I work now at The Studio Museum in Harlem, thinking about exhibitions there, thinking about what it means to discover art's possibility. Now, what does this mean to some of you? In some cases, I know that many of you are involved in cross-cultural dialogues, you're involved in ideas of creativity and innovation. Think about the place that artists can play in that -- that is the kind of incubation and advocacy that I work towards, in working with young, black artists. Think about artists, not as content providers, though they can be brilliant at that, but, again, as real catalysts.
Το μουσείο Studio ιδρύθηκε στο τέλος της δεκαετίας του '60. Και το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό να εντοπίσουμε αυτήν την πρακτική μέσα στην ιστορία, να κοιτάξουμε το 1968, σαν την ιδιαίτερα σημαντική στιγμή που είναι, και να σκεφτούμε την καμπή που έχει γίνει από τότε, να σκεφτούμε τις δυνατότητες μπροστά στις οποίες έχουμε το προνόμιο να σταθούμε σήμερα, και να φανταστούμε ότι αυτό το μουσείο, που προέκυψε από μία στιγμή τρομερής διαμαρτυρίας, μίας διαμαρτυρίας που εξέτασε την ιστορία και την κληρονομία σημαντικών αφροαμερικανών καλλιτεχνών στην ιστορία της τέχνης αυτής της χώρας, όπως ο Jacob Lawrence, ο Normal Lewis, κι ο Romare Beardon.
The Studio Museum was founded in the late 60s. And I bring this up because it's important to locate this practice in history. To look at 1968, in the incredible historic moment that it is, and think of the arc that has happened since then, to think of the possibilities that we are all privileged to stand in today and imagine that this museum that came out of a moment of great protest and one that was so much about examining the history and the legacy of important African-American artists to the history of art in this country like Jacob Lawrence, Norman Lewis, Romare Bearden.
Και μετά, φυσικά, να μας φέρει στο παρόν. Το 1975, ο Mohammed Ali έδωσε μία ομιλία στο πανεπιστήμιο του Harvard. Μετά την ομιλία, ένας μαθητής σηκώθηκε και του είπε, "Πείτε μας ένα ποίημα." Και ο Mahammed Ali είπε: "Εγώ, Εμείς." Μία ισχυρή δήλωση σχετικά με το άτομο και την κοινωνία, σχετικά με το χώρο μέσα στον οποίο τώρα ανακαλύπτω μέσα από το πρότζεκτ μου, τους καλλιτέχνες, σχετικά με την προσπάθεια να ορίσουμε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί το κύμα τις αφροαμερικανικής τέχνης μέσα στον 21ο αιώνα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για πολιτιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή; Το "Εγώ, Εμείς" φαίνεται εντελώς προεπιστημονικό, ιδιαιτέρως σημαντικό.
And then, of course, to bring us to today. In 1975, Muhammad Ali gave a lecture at Harvard University. After his lecture, a student got up and said to him, "Give us a poem." And Mohammed Ali said, "Me, we." A profound statement about the individual and the community. The space in which now, in my project of discovery, of thinking about artists, of trying to define what might be black art cultural movement of the 21st century. What that might mean for cultural movements all over this moment, the "me, we" seems incredibly prescient totally important.
Όσον αφορά αυτό, το συγκεκριμένο πρότζεκτ που το έκανε δυνατό αυτό για εμένα είναι μία σειρά από εκθέσεις, όλες με τίτλο που να ξεκινάει από F, Freestyle, Frequency (Συχνότητα), και Flow (Ροή), που έχουν σαν στόχο να ανακαλύψουν και να προσδιορίσουν τους νέους, μαύρους καλλιτέχνες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή, που πιστεύω ότι σίγουρα θα συνεχίσουν να δουλεύουν για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτή η σειρά εκθέσεων έγινε συγκεκριμένα για να προσπαθήσει να αμφισβητήσει την ιδέα του τι θα σήμαινε τώρα, σε αυτή τη στιγμή στην ιστορία, να δούμε την τέχνη σαν καταλύτη, τι σημαίνει τώρα, σε αυτή τη στιγμή στην ιστορία, καθώς προσδιορίζουμε και επαναπροσδιορίζουμε την κουλτούρα, την αφροαμερικανική κουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στη δική μου περίπτωση, αλλά και την κουλτούρα, γενικά. Ονόμασα αυτήν την ομάδα καλλιτεχνών σύμφωνα με μια ιδέα, που αναφέρω και ονομάζεται post-black (μετά-μαύρη). Στην πραγματικότητα ο σκοπός μου ήταν να προσδιορίσω αυτούς σαν καλλιτέχνες που ξεκινάν την δουλειά τους τώρα, κοιτώντας το παρελθόν, αλλά ξεκινώντας ιστορικά αυτή τη στιγμή.
To this end, the specific project that has made this possible for me is a series of exhibitions, all titled with an F -- Freestyle, Frequency and Flow -- which have set out to discover and define the young, black artists working in this moment who I feel strongly will continue to work over the next many years. This series of exhibitions was made specifically to try and question the idea of what it would mean now, at this point in history, to see art as a catalyst; what it means now, at this point in history, as we define and redefine culture, black culture specifically in my case, but culture generally. I named this group of artists around an idea, which I put out there called post-black, really meant to define them as artists who came and start their work now, looking back at history but start in this moment, historically.
Είναι με αυτή την έννοια της ανακάλυψης που έχω μία καινούρια ομάδα ερωτήσεων. Η καινούρια ομάδα ερωτήσεων είναι: Τι σημαίνει, αυτή τη στιγμή, να είσαι αφροαμερικανός; Τί μπορούν να πουν τα έργα τέχνης σχετικά με αυτό; Πού μπορεί να υπάρχει ένα μουσείο για εμάς σαν το χώρο μέσα στον οποίο να κάνουμε αυτή τη συζήτηση; Το πιο ενθουσιώδες σχετικά με αυτό είναι η σκέψη της ενέργειας και του ενθουσιασμού που μπορούν να φέρουν οι νέοι καλλιτέχνες. Τα έργα τους δεν είναι για εμένα, απλά μόνο για την αισθητική καινοτομία που φαντάζεται το μυαλό τους, που δημιουργούν τα οράματά τους και που βγάζουν έξω στον κόσμο, αλλά, ίσως, πολύ περισσότερο για τον ενθουσιασμό που δημιουργούν στην κοινωνία σαν σημαντικές φωνές που θα μας επιτρέψουν να αντιληφθούμε την κατάστασή μας αυτή τη στιγμή, αλλά και στο μέλλον. Εκπλήσσομαι συνέχεια από τον τρόπο με τον οποίο το θέμα της φυλετικής ταυτότητας μπορεί να μπει σε πολλούς χώρους στους οποίους δεν φανταζόμαστε ότι θα έπρεπε. Εκπλήσσομαι συνέχεια με τον τρόπο που καλλιτέχνες προθυμοποιούνται να το κάνουν αυτό στη δουλειά τους. Είναι ο λόγος για τον οποίο στρέφομαι στην τέχνη. Είναι το γιατί ρωτάω ερωτήσεις για την τέχνη. Είναι γιατί κάνω εκθέσεις.
It is really in this sense of discovery that I have a new set of questions that I'm asking. This new set of questions is: What does it mean, right now, to be African-American in America? What can artwork say about this? Where can a museum exist as the place for us all to have this conversation? Really, most exciting about this is thinking about the energy and the excitement that young artists can bring. Their works for me are about, not always just simply about the aesthetic innovation that their minds imagine, that their visions create and put out there in the world, but more, perhaps, importantly, through the excitement of the community that they create as important voices that would allow us right now to understand our situation, as well as in the future. I am continually amazed by the way in which the subject of race can take itself in many places that we don't imagine it should be. I am always amazed by the way in which artists are willing to do that in their work. It is why I look to art. It's why I ask questions of art. It is why I make exhibitions.
Αυτή την έκθεση, όπως είπα, είναι 40 νέων καλλιτεχνών, κατά τη διάρκεια 8 ετών, και για εμένα για να λάβω υπόψιν τις επιπτώσεις. Είναι ο υπολογισμός των επιπτώσεων αυτό που έχει να μας πει αυτή η γενιά. Είναι ο υπολογισμός του τι σημαίνει γι' αυτούς τους καλλιτέχνες να είναι και έξω στον κόσμο, καθώς τα έργα τους ταξιδεύουν, αλλά και μέσα στις κοινωνίες, ως άνθρωποι που βλέπουν και σκέφτονται τα θέματα που αντιμετωπίζουμε. Είναι, επίσης, σχετικά με το δημιουργικό πνεύμα και τη γαλούχησή του. Και φανταστείτε, συγκεκριμένα στην αστική Αμερική, για τη γαλούχηση του πνεύματος.
Now, this exhibition, as I said, 40 young artists done over the course of eight years, and for me it's about considering the implications. It's considering the implications of what this generation has to say to the rest of us. It's considering what it means for these artists to be both out in the world as their work travels, but in their communities as people who are seeing and thinking about the issues that face us. It's also about thinking about the creative spirit and nurturing it, and imagining, particularly in urban America, about the nurturing of the spirit.
Πού θα καταλήξει, ίσως, αυτό τώρα; Για εμένα, είναι για την επανα-φαντασίωση αυτής της πολιτισμικής πραγματείας μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο. Οπότε το τελευταίο κομμάτι αυτού του πρότζεκτ έχει ονομαστεί "Ροή," με την ιδέα της δημιουργίας ενός πραγματικού δικτύου καλλιτεχνών σε όλον τον κόσμο, που κοιτάζουν πραγματικά, όχι τόσο από το Χάρλεμ προς τα έξω, αλλά διαμέσου. Και η "Ροή" κοιτούσε καλλιτέχνες που έχουν γεννηθεί στην Αφρική. Και καθώς σκεφτόμαστε αυτήν την ήπειρο και τι σημαίνει για εμάς στον 21ο αιώνα, έχω ξεκινήσει να βλέπω μέσα από τους καλλιτέχνες, μέσα από τα έργα τέχνης, και να φαντάζομαι τι μπορούν να μας πουν για το μέλλον, τι μπορούν να μας πουν για το δικό μας μέλλον, και τι δημιουργούν όσον αφορά την δυνατότητα που μας δίνουν να βλέπουμε την συνεχή ανάδειξη του μεγαλύτερου διαλόγου μας. Τι ανακαλύπτω
Now, where, perhaps, does this end up right now? For me, it is about re-imagining this cultural discourse in an international context. So the last iteration of this project has been called Flow, with the idea now of creating a real network of artists around the world; really looking, not so much from Harlem and out, but looking across, and Flow looked at artists all born on the continent of Africa. And as many of us think about that continent and think about what if means to us all in the 21st century, I have begun that looking through artists, through artworks, and imagining what they can tell us about the future, what they tell us about our future, and what they create in their sense of offering us this great possibility of watching that continent emerge as part of our bigger dialogue. So, what do I discover
όταν κοιτάζω έργα τέχνης; Τι σκέφτομαι όταν σκέφτομαι την τέχνη; Νιώθω ότι το προνόμιο που έχω σαν έφορος δεν είναι απλά να ανακαλύπτω καινούρια έργα, να ανακαλύπτω ενδιαφέροντα έργα, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτά που έχω ανακαλύψει για τον εαυτό μου και τι μπορώ να προσφέρω στο χώρο μιας έκθεσης, για να μιλήσουμε για το κάλλος, για τη δύναμη, για τους εαυτούς μας, και για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Αυτό είναι που μου δίνει δύναμη να σηκώνομαι κάθε μέρα και να θέλω να σκέφτομαι αυτή τη γενιά αφροαμερικανών καλλιτεχνών και καλλιτεχνών σε όλον τον κόσμο.
when I look at artworks? What do I think about when I think about art? I feel like the privilege I've had as a curator is not just the discovery of new works, the discovery of exciting works. But, really, it has been what I've discovered about myself and what I can offer in the space of an exhibition, to talk about beauty, to talk about power, to talk about ourselves, and to talk and speak to each other. That's what makes me get up every day and want to think about this generation of black artists and artists around the world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you. (Applause)