Embracing otherness. When I first heard this theme, I thought, well, embracing otherness is embracing myself. And the journey to that place of understanding and acceptance has been an interesting one for me, and it's given me an insight into the whole notion of self, which I think is worth sharing with you today.
Anders-zijn omarmen. Toen ik voor het eerst dit thema hoorde, dacht ik, anders-zijn omarmen is mezelf omarmen. De reis naar die plek van begrip en acceptatie was interessant voor me en heeft me inzicht gegeven in de hele notie van het "zelf". Dat wil ik vandaag graag met jullie delen.
We each have a self, but I don't think that we're born with one. You know how newborn babies believe they're part of everything; they're not separate? Well that fundamental sense of oneness is lost on us very quickly. It's like that initial stage is over -- oneness: infancy, unformed, primitive. It's no longer valid or real. What is real is separateness, and at some point in early babyhood, the idea of self starts to form. Our little portion of oneness is given a name, is told all kinds of things about itself, and these details, opinions and ideas become facts, which go towards building ourselves, our identity. And that self becomes the vehicle for navigating our social world. But the self is a projection based on other people's projections. Is it who we really are? Or who we really want to be, or should be?
Ieder van ons heeft een zelf, maar ik denk niet dat we ermee geboren worden. Je weet hoe pasgeboren baby's zich deel van alles voelen; ze zijn niet afgescheiden. Die fundamentele beleving van eenheid houdt niet lang stand. Dat hoofdstuk lijkt dan afgesloten -- eenheid: kinderjaren, ongevormd, primitief. Het is niet langer geldig of echt. Wat echt is, is afgescheidenheid. Ergens tijdens de babyfase begint het idee van zelf te ontstaan. Onze kleine portie eenheid krijgt een naam, leert een hoop dingen over zichzelf. Deze details, meningen en ideeën worden feiten, waarmee wij aan onszelf bouwen, aan onze identiteit. Dit zelf wordt ons voertuig voor navigatie in onze sociale wereld. Maar het zelf is een projectie gebaseerd op de projecties van anderen. Is dat wie we werkelijk zijn? Of wie we werkelijk willen of zouden moeten zijn?
So this whole interaction with self and identity was a very difficult one for me growing up. The self that I attempted to take out into the world was rejected over and over again. And my panic at not having a self that fit, and the confusion that came from my self being rejected, created anxiety, shame and hopelessness, which kind of defined me for a long time. But in retrospect, the destruction of my self was so repetitive that I started to see a pattern. The self changed, got affected, broken, destroyed, but another one would evolve -- sometimes stronger, sometimes hateful, sometimes not wanting to be there at all. The self was not constant. And how many times would my self have to die before I realized that it was never alive in the first place?
Deze hele interactie met zelf en identiteit was moeilijk voor me toen ik opgroeide. Het zelf waarmee ik trachtte de wereld in te gaan werd keer op keer afgewezen. Mijn paniek over het gebrek aan een zelf dat paste, en de verwarring die ontstond door de afwijzing van mijn zelf creëerde nervositeit, schaamte en hopeloosheid, hetgeen me lange tijd min of meer definieerde. Maar terugkijkend, was de destructie van mijn zelf zo herhalend, dat ik een patroon begon te zien. Het zelf veranderde, werd geraakt, gebroken, verwoest, maar dan groeide er een ander -- soms sterker, soms hatelijk, soms zonder de wil er te zijn. Het zelf was niet constant. En hoeveel keren zou mijn zelf moeten sterven voor ik zou beseffen dat het nooit echt bestaan had?
I grew up on the coast of England in the '70s. My dad is white from Cornwall, and my mom is black from Zimbabwe. Even the idea of us as a family was challenging to most people. But nature had its wicked way, and brown babies were born. But from about the age of five, I was aware that I didn't fit. I was the black atheist kid in the all-white Catholic school run by nuns. I was an anomaly, and my self was rooting around for definition and trying to plug in. Because the self likes to fit, to see itself replicated, to belong. That confirms its existence and its importance. And it is important. It has an extremely important function. Without it, we literally can't interface with others. We can't hatch plans and climb that stairway of popularity, of success. But my skin color wasn't right. My hair wasn't right. My history wasn't right. My self became defined by otherness, which meant that, in that social world, I didn't really exist. And I was "other" before being anything else -- even before being a girl. I was a noticeable nobody.
Ik groeide op aan de Engelse kust in de jaren 70. Mijn vader is blank, uit Cornwall, en mijn moeder is zwart, uit Zimbabwe. Zelfs het idee van ons als familie was confronterend voor de meeste mensen. Maar de natuur ging haar eigen weg en bruine baby's werden geboren. Vanaf een jaar of vijf realiseerde ik me dat ik niet paste. Ik was het zwarte atheïstische kind in de volledig blanke katholieke nonnenschool. Ik was een afwijking. Mijn zelf zocht verwoed naar definitie en poogde aansluiting te vinden. Want het zelf wil ergens passen, zich vermeerderd zien en erbij horen. Dat bevestigt zijn bestaan en zijn belangrijkheid. Het is ook belangrijk. Het heeft een zeer belangrijke functie. Zonder zelf kunnen we niet in contact gaan met de anderen. We kunnen geen plannen uitbroeden en de trap van populariteit beklimmen, van succes. Maar mijn huidskleur klopte niet. Mijn haar klopte niet. Mijn geschiedenis klopte niet. Mijn zelf werd gedefinieerd door anders-zijn, hetgeen betekende dat, in die sociale wereld, ik niet echt bestond. Ik was anders, voordat ik iets anders was -- zelfs voordat ik een meisje was. Ik was een opmerkelijk niemand.
Another world was opening up around this time: performance and dancing. That nagging dread of self-hood didn't exist when I was dancing. I'd literally lose myself. And I was a really good dancer. I would put all my emotional expression into my dancing. I could be in the movement in a way that I wasn't able to be in my real life, in myself.
Een andere wereld opende zich rond deze tijd: toneel en dans. Die zeurende sleur van zelf-zijn bestond niet wanneer ik danste. Ik verloor mezelf letterlijk. En ik was een heel goede danser. Ik stopte al mijn emotionele expressie in mijn dans. Ik kon in de beweging zijn op een wijze die niet mogelijk was in mijn echte leven, in mezelf.
And at 16, I stumbled across another opportunity, and I earned my first acting role in a film. I can hardly find the words to describe the peace I felt when I was acting. My dysfunctional self could actually plug in to another self, not my own, and it felt so good. It was the first time that I existed inside a fully-functioning self -- one that I controlled, that I steered, that I gave life to. But the shooting day would end, and I'd return to my gnarly, awkward self.
Op mijn 16de, stuitte ik op een andere gelegenheid: ik verwierf mijn eerste acteerrol in een film. Ik kan nauwelijks woorden vinden om de vrede uit te drukken die ik voelde tijdens het acteren. Mijn gestoorde zelf kon zich verbinden met een zelf dat niet het mijne was. En het voelde zo goed. Het was voor het eerst dat ik bestond in een volledig functioneel zelf -- dat ik beheerste, dat ik stuurde, waaraan ik leven gaf. Maar de opnamedag eindigde en ik ging terug naar mijn hoekige, onhandige zelf.
By 19, I was a fully-fledged movie actor, but still searching for definition. I applied to read anthropology at university. Dr. Phyllis Lee gave me my interview, and she asked me, "How would you define race?" Well, I thought I had the answer to that one, and I said, "Skin color." "So biology, genetics?" she said. "Because, Thandie, that's not accurate. Because there's actually more genetic difference between a black Kenyan and a black Ugandan than there is between a black Kenyan and, say, a white Norwegian. Because we all stem from Africa. So in Africa, there's been more time to create genetic diversity." In other words, race has no basis in biological or scientific fact. On the one hand, result. Right? On the other hand, my definition of self just lost a huge chunk of its credibility. But what was credible, what is biological and scientific fact, is that we all stem from Africa -- in fact, from a woman called Mitochondrial Eve who lived 160,000 years ago. And race is an illegitimate concept which our selves have created based on fear and ignorance.
Op mijn 19de was ik een volwassen filmactrice maar nog steeds op zoek naar definitie. Ik schreef me in voor de studie antropologie aan de universiteit. Dr. Phyllis Lee nam mijn interview af, en vroeg me: "Hoe zou jij ras omschrijven?' Nou, ik dacht dat ik dat wel wist. Ik zei, "huidskleur". "Dus biologie, genen?" zei ze. Want, Thandie, dat klopt niet. Want er bestaat meer genetisch verschil tussen een zwarte Keniaan en een zwarte Ugandees dan er is tussen een zwarte Keniaan en bijvoorbeeld een blanke Noor. Want we stammen allemaal uit Afrika. Dus in Afrika was er meer tijd om genetische diversiteit te creëren". Met andere woorden, ras heeft geen basis in biologische of wetenschappelijke feiten. Aan de ene kant, resultaat! Niet? Aan de andere kant had mijn definitie van zelf een hoop aan geloofwaardigheid ingeboet. Maar wat geloofwaardig was, wat biologische en wetenschappelijke feiten zijn is dat we allemaal uit Afrika stammen -- in feite van een vrouw genaamd Mitochondriale Eva die zo'n 160.000 jaar geleden leefde. Ras is een ongeldig concept dat onze zelven hebben gecreëerd op basis van angst en onwetendheid.
Strangely, these revelations didn't cure my low self-esteem, that feeling of otherness. My desire to disappear was still very powerful. I had a degree from Cambridge; I had a thriving career, but my self was a car crash, and I wound up with bulimia and on a therapist's couch. And of course I did. I still believed my self was all I was. I still valued self-worth above all other worth, and what was there to suggest otherwise? We've created entire value systems and a physical reality to support the worth of self. Look at the industry for self-image and the jobs it creates, the revenue it turns over. We'd be right in assuming that the self is an actual living thing. But it's not. It's a projection which our clever brains create in order to cheat ourselves from the reality of death.
Vreemd genoeg heelden deze openbaringen mijn gebrek aan zelfvertrouwen niet, dat gevoel van anders-zijn. Mijn verlangen om te verdwijnen was nog steeds erg sterk. Ik had een diploma van Cambridge; Ik had een bloeiende carrière; maar mijn zelf was een puinhoop, en ik ontwikkelde boulimie en lag bij de psycholoog op de bank. Hoe kon het ook anders? Ik geloofde nog steeds dat ik niet meer was dan mijn zelf. Ik hechtte nog steeds aan zelf-waarde boven alle andere waarden. En was er iets dat dit tegensprak? We hebben hele waardesystemen gecreëerd en een fysieke realiteit ter ondersteuning van het zelf. Kijk naar de imago-industrie en de banen daarin, de omzet die er gemaakt wordt. We zouden bijna gaan geloven dat het zelf een levend iets is. Maar dat is het niet; het is een projectie, gecreëerd door onze slimme hersenen om te kunnen pretenderen dat de dood niet bestaat.
But there is something that can give the self ultimate and infinite connection -- and that thing is oneness, our essence. The self's struggle for authenticity and definition will never end unless it's connected to its creator -- to you and to me. And that can happen with awareness -- awareness of the reality of oneness and the projection of self-hood. For a start, we can think about all the times when we do lose ourselves. It happens when I dance, when I'm acting. I'm earthed in my essence, and my self is suspended. In those moments, I'm connected to everything -- the ground, the air, the sounds, the energy from the audience. All my senses are alert and alive in much the same way as an infant might feel -- that feeling of oneness.
Maar er is iets wat aan het zelf ultieme en oneindige connectie kan geven -- en dat is eenheid, onze essentie. De strijd van het zelf voor authenticiteit en definitie zal nooit eindigen tenzij het verbonden raakt met zijn schepper -- met jou en met mij. Dat is mogelijk met bewustzijn -- bewust zijn van de realiteit van eenheid en de projectie van zelf-zijn. Om te beginnen kunnen we denken aan de keren dat we onszelf verliezen. Het gebeurt wanneer ik dans, wanneer ik acteer. Ik ben geaard in mijn essentie, en mijn zelf staat op de achtergrond. Op deze momenten, ben ik verbonden met alles -- de grond, de lucht, de geluiden, de energie van het publiek. Al mijn zintuigen zijn alert en open, vergelijkbaar met hoe een baby zich wellicht voelt -- dat gevoel van Eenheid.
And when I'm acting a role, I inhabit another self, and I give it life for awhile, because when the self is suspended so is divisiveness and judgment. And I've played everything from a vengeful ghost in the time of slavery to Secretary of State in 2004. And no matter how other these selves might be, they're all related in me. And I honestly believe the key to my success as an actor and my progress as a person has been the very lack of self that used to make me feel so anxious and insecure. I always wondered why I could feel others' pain so deeply, why I could recognize the somebody in the nobody. It's because I didn't have a self to get in the way. I thought I lacked substance, and the fact that I could feel others' meant that I had nothing of myself to feel. The thing that was a source of shame was actually a source of enlightenment.
Wanneer ik acteer bewoon ik een ander zelf, en belichaam dat een tijdje. Want wanneer het zelf is opgeheven geldt dat ook voor verdeeldheid en oordeel. Ik heb alles gespeeld: van een wraakzuchtige geest in de tijd van slavernij tot Staatssecretaris in 2004. Hoe "anders" deze zelven ook mogen zijn, ze zijn verbonden in mij. Ik geloof echt dat de sleutel van mijn succes als actrice en mijn vooruitgang als persoon hetzelfde ontbreken van zelf was dat me altijd zo zenuwachtig en onzeker deed voelen. Ik vroeg me altijd af waarom ik de pijn van anderen zo diep kon voelen, waarom ik de iemand in de niemand herkende. Dat is omdat ik geen zelf had dat in de weg zat. Ik dacht dat ik substantie miste en dat het feit dat ik anderen voelde, betekende dat ik zelf niets te voelen had. Datgene wat een bron van schaamte was, bleek een bron van verlichting.
And when I realized and really understood that my self is a projection and that it has a function, a funny thing happened. I stopped giving it so much authority. I give it its due. I take it to therapy. I've become very familiar with its dysfunctional behavior. But I'm not ashamed of my self. In fact, I respect my self and its function. And over time and with practice, I've tried to live more and more from my essence. And if you can do that, incredible things happen.
Toen ik besefte en werkelijk begreep dat mijn zelf een projectie is en een functie heeft, gebeurde er iets vreemds. Ik hield op er zoveel belang aan te hechten. Ik behandel het goed. Ik ga ermee naar therapie. Ik ben goed bekend geraakt met zijn gestoord gedrag. Maar ik schaam me niet voor mijn zelf Ik respecteer mijn zelf en zijn functie. Na verloop van tijd en met oefenen heb ik geleerd om meer en meer vanuit mijn essentie te leven. En als je dat kunt, gebeuren er ongelofelijke dingen.
I was in Congo in February, dancing and celebrating with women who've survived the destruction of their selves in literally unthinkable ways -- destroyed because other brutalized, psychopathic selves all over that beautiful land are fueling our selves' addiction to iPods, Pads, and bling, which further disconnect ourselves from ever feeling their pain, their suffering, their death. Because, hey, if we're all living in ourselves and mistaking it for life, then we're devaluing and desensitizing life. And in that disconnected state, yeah, we can build factory farms with no windows, destroy marine life and use rape as a weapon of war. So here's a note to self: The cracks have started to show in our constructed world, and oceans will continue to surge through the cracks, and oil and blood, rivers of it.
Ik was in Congo in februari. Ik danste en vierde met vrouwen die overlevenden waren van de verwoesting van hun zelven op ondenkbare manieren -- verwoest omdat andere mishandelde, psychopathische zelven overal in dat mooie land bezig zijn de verslaving van onze zelven aan iPods, Pads en bling te voeden, hetgeen ons verder verwijdert van het voelen van hun pijn, hun lijden, hun dood. Want hé, als we allemaal in onze zelven leven en het verwarren met leven, dan devalueren en desensitiveren we leven. In die afgesneden toestand geeft het niet als we megastallen zonder ramen bouwen, zeeleven verwoesten, en verkrachting als oorlogswapen gebruiken. Dus hier is een bericht voor het zelf: De scheuren tekenen zich af in onze geconstrueerde wereld en oceanen zullen blijven stromen door die scheuren, en olie en bloed, rivieren vol.
Crucially, we haven't been figuring out how to live in oneness with the Earth and every other living thing. We've just been insanely trying to figure out how to live with each other -- billions of each other. Only we're not living with each other; our crazy selves are living with each other and perpetuating an epidemic of disconnection.
Cruciaal: we hebben verzuimd uit te zoeken hoe we in eenheid kunnen leven met de Aarde en ieder ander levend wezen. We hebben slechts als gekken getracht uit zoeken hoe te leven met de anderen -- miljarden anderen. Alleen, wij leven niet met elkaar; onze krankzinnige zelven leven met elkaar en bestendigen een epidemie van gescheidenheid.
Let's live with each other and take it a breath at a time. If we can get under that heavy self, light a torch of awareness, and find our essence, our connection to the infinite and every other living thing. We knew it from the day we were born. Let's not be freaked out by our bountiful nothingness. It's more a reality than the ones our selves have created. Imagine what kind of existence we can have if we honor inevitable death of self, appreciate the privilege of life and marvel at what comes next. Simple awareness is where it begins.
Laten we met elkaar leven en de ene voet voor de andere zetten. Als we onder dat zware zelf uitkomen, een toorts van bewustzijn ontsteken, en onze essentie vinden, onze connectie met het oneindige en ieder ander levend wezen. We wisten het vanaf de dag dat we geboren werden. Laat je niet afschrikken door je overvloedige niets-zijn. Het is meer realiteit dan die welke onze zelven hebben geschapen. Stel je voor wat een existentie we kunnen hebben wanneer we de onvermijdelijke dood van het zelf in ere houden, het voorrecht te leven op waarde schatten en versteld staan van wat komt. Eenvoudig bewustzijn is waar het begint.
Thank you for listening.
Dank je voor het luisteren.
(Applause)
(Applaus)