Embracing otherness. When I first heard this theme, I thought, well, embracing otherness is embracing myself. And the journey to that place of understanding and acceptance has been an interesting one for me, and it's given me an insight into the whole notion of self, which I think is worth sharing with you today.
Ընդունել այն ինչ տարբեր է: Երբ առաջին անգամ լսեցի այս թեմայի մասի, Ես մտածեցի, որ ուրիշներին ընդունելու կարողությունը նշանակում է ինքս ընդունում եմ նաև ինձ: Եվ իմ «փոխըմբռնման ու ուրիշներին ընդունելու ճանապարհորդությունը» շատ հետաքրքիր էր ինձ համար, որը ինձ հնարավորություն տվեց ներթափանցելու ինքնության ամբողջական պատկերացման աշխարհը, որի մասին, կարծում եմ արժե այսօր ձեզ պատմել:
We each have a self, but I don't think that we're born with one. You know how newborn babies believe they're part of everything; they're not separate? Well that fundamental sense of oneness is lost on us very quickly. It's like that initial stage is over -- oneness: infancy, unformed, primitive. It's no longer valid or real. What is real is separateness, and at some point in early babyhood, the idea of self starts to form. Our little portion of oneness is given a name, is told all kinds of things about itself, and these details, opinions and ideas become facts, which go towards building ourselves, our identity. And that self becomes the vehicle for navigating our social world. But the self is a projection based on other people's projections. Is it who we really are? Or who we really want to be, or should be?
Մեզանից յուրաքանչյուս ունի մեր «Ես»-ը, բայց չեմ կարծում, որ մենք ծնվելու պահին ունենք այն: Գիտեք, թե ինչպես են նորածինները հավատում, որ իրենք ամեն ինչի մաս են կազմում, և անբաժան են: Բայց այդ հիմնային միասնականությունը շատ արագ է անհետանում մեզանում: Կարծես թե, առաջին փուլը ավարտվեց. միասնականության զգացումը. մանկություն` չձևավորված, պարզունակ: Այն այլևս արժեքավոր կամ իրական չէր: Առանձնությունն է, որ իրական է: Եվ այսպիսով, վաղ մանկության ինչ որ շրջանում, «Ես»-ի գաղափարն է սկսում ձևավորվել: Մեր փոքրիկ մենությանը անուն են տալիս, և մեր մասին ամեն տեսակի բաներ են ասում: Եվ այս մանրունքները, կարծիքները ու գաղափարները, փաստեր են դառնում, որոնք սկսում են ձևավորել մեր «Ես»-ը մեր ինքնությունը: Եվ այդ «Ես»-ը ծառայում է որպես տեղափողման միջոց այս սոցիալական աշխարհում կողմնորոշվելու համար: Բայց «Ես»-ը դա ընդամենը պրոեկցիա է հիմնված այլ մարդկանց պրոեկցիաների վրա: Արդյոք դա է այն ինչ իրականում մենք ենք: Կամ այն ինչ իսկապես ուզում ենք լինել, կամ պիտի որ լինենք:
So this whole interaction with self and identity was a very difficult one for me growing up. The self that I attempted to take out into the world was rejected over and over again. And my panic at not having a self that fit, and the confusion that came from my self being rejected, created anxiety, shame and hopelessness, which kind of defined me for a long time. But in retrospect, the destruction of my self was so repetitive that I started to see a pattern. The self changed, got affected, broken, destroyed, but another one would evolve -- sometimes stronger, sometimes hateful, sometimes not wanting to be there at all. The self was not constant. And how many times would my self have to die before I realized that it was never alive in the first place?
Այսպիսով, այս ամբողջ փոխհարաբերությունները «Ես»-ի և ինքնության հետ շատ բարդ էին ինձ համար, երբ ես մեծանում էի: Այն «Ես»-ը, որն ես ցանկանում էի աշխարհին ներկայացնել անընդհատ մերժվում ու մերժվում էր: Եվ իմ խուճապը, այն բանից, որ չունեի համապատասխան «Ես» և շփոթմունքը, որ գալիս էր իմ «Ես»-ի մերժվելուց առաջացրել էր անհանգստություն և ամոթ և հուսալքություն, որոնք երկար ժամանակ ինձ ուղեկցեցին: Բայց երբ հետադարձ հայացք եմ գցում, իմ «Ես»-ի ոչնչացումը այնքան հաճախ էր տեղի ունենում, որ ես սկսեցի որոշ մոդելներ նշմարել: Իմ «Ես»-ը փոփոխվում էր, ազդվում, քանդվում բայց դրա փոխարեն մեկ այլն էր գլուխ բարձրացնում. երբեմն ուժեղ, երբեմն ատելությամբ լեցուն, երբեմն չցանկանալով ներկա գտնվել իմ իրականությունում: Իմ «Ես»-ը կայուն չէր: դեռ քանի անգամ այն պիտի մահանար մինչև որ ես հասկանայի, որ այն, նախ և առաջ, երբեք էլ կենդանի չի եղել:
I grew up on the coast of England in the '70s. My dad is white from Cornwall, and my mom is black from Zimbabwe. Even the idea of us as a family was challenging to most people. But nature had its wicked way, and brown babies were born. But from about the age of five, I was aware that I didn't fit. I was the black atheist kid in the all-white Catholic school run by nuns. I was an anomaly, and my self was rooting around for definition and trying to plug in. Because the self likes to fit, to see itself replicated, to belong. That confirms its existence and its importance. And it is important. It has an extremely important function. Without it, we literally can't interface with others. We can't hatch plans and climb that stairway of popularity, of success. But my skin color wasn't right. My hair wasn't right. My history wasn't right. My self became defined by otherness, which meant that, in that social world, I didn't really exist. And I was "other" before being anything else -- even before being a girl. I was a noticeable nobody.
Ես մեծացել եմ Անգլիայում: 70- ականներին: Իմ հայրը սպիտակ է` Քոռնվելից, իսկ իմ մայրը սևական է Զիմբաբվեից: Մեր ընտանիք լինելու փաստն անգամ անընդունելի էր շատերի համար: Բայց դե բնությունը իր թույլ կողմերը ունի և խարնորդ երեխաներ էլ են ծնվում: Բայց մոտ հինգ տարեկանից ես արդեն գիտակցում էի, որ չեմ համապատասխանում իմ միջավայրին: Ես սեվական աթեիստ երեխա էի սպիտակների կաթոլիկ դպրոցում, որը կառավարվում էր միանձնուհիների կողմից: Ես անոմալիա էի: Իմ «Ես»-ը անդադար կաղապար էր ման գալիս որ փորձեր պատսպարվել այդ կաղապարի մեջ: Քանի որ մեր «Ես»-ը միշտ սիրում է հարմարվել, կրկնօրինակել, պատկանել: Դա հաստատում է նրա գոյությունը և կարևորությունը: Եվ դա կարևոր է: Դա շատ կարևոր գործառույթ ունի: Առանց դրա, մենք պարզապես չենք կարող շփվել դիմացինի հետ: Մենք չենք կարող պլաններ ծրագրել և մագլցել հաջողության, հայտնության աստիճաններով Բայց իմ մաշկի գույնը այն չէր: Իմ մազերը սխալ էին Իմ պատմությունն էլ էր սխալ: Իմ «Ես»-ը սահմանվում էր այլոց կողմից, որը նշանակում էր, որ հասարակության մեջ ես գոյություն չունեի: Եվ ես բոլորից տարբեր էի, մինչև անգամ որևէ կերպ գոյություն ունենալը մինչև անգամ աղջիկ լինելը: Ես տեսանելի ոչինչ էի:
Another world was opening up around this time: performance and dancing. That nagging dread of self-hood didn't exist when I was dancing. I'd literally lose myself. And I was a really good dancer. I would put all my emotional expression into my dancing. I could be in the movement in a way that I wasn't able to be in my real life, in myself.
Իմ համար մի ամբողջ նոր աշխարհ էր բացահայտվում այս ժամանակաշրջանում. որը ներկայացումները ու պարն էին: Ինքնահաստատմանն ուղղված այս սարսափելի անհանգստությունը գոյություն չուներ, երբ ես պարում էի: Ես պարզապես վերանում էի: Եվ ես իսկապես շատ լավ պարուհի էի: Ես ներդնում էի իմ ամբողջ զգացմունքային արտահայտումը իմ պարի մեջ: Ես շարժման մեջ էի մտնում, այնպես, ինչպես որ չէի կարող իմ իրական կյանքում, իմ ներսում...
And at 16, I stumbled across another opportunity, and I earned my first acting role in a film. I can hardly find the words to describe the peace I felt when I was acting. My dysfunctional self could actually plug in to another self, not my own, and it felt so good. It was the first time that I existed inside a fully-functioning self -- one that I controlled, that I steered, that I gave life to. But the shooting day would end, and I'd return to my gnarly, awkward self.
Եվ 16 տարեկանում Ես մի հնարավորություն ստացա, իմ առաջին դերը` կինոյում: Ես դժվարությամբ եմ բառեր գտնում նկարագրելու այն հանգստությունը, որը զգում էի, երբ խաղում էի այդ դերը: Իմ անկարող ինքնությունը կարողանում էր տեղավորվել մեկ այդ «Ես»-ի մեջ, որը իմը չէր: Եվ ես ինձ այնքան լավ էի զգում: Դա առաջին անգամ էր, որ զգում էի, որ գոյություն ունեմ ամբողջապես գործող «Ես»-ի մեջ, «Ես», որին ես վերահսկում էի, որին ես ղեկավարում էի, ու որին կյանք էի տվել: Բայց այս հիանալի օրը վերջանում էր և ես վերադառնում էի իմ անճոռնի ու անճարակ «Ես»-ին:
By 19, I was a fully-fledged movie actor, but still searching for definition. I applied to read anthropology at university. Dr. Phyllis Lee gave me my interview, and she asked me, "How would you define race?" Well, I thought I had the answer to that one, and I said, "Skin color." "So biology, genetics?" she said. "Because, Thandie, that's not accurate. Because there's actually more genetic difference between a black Kenyan and a black Ugandan than there is between a black Kenyan and, say, a white Norwegian. Because we all stem from Africa. So in Africa, there's been more time to create genetic diversity." In other words, race has no basis in biological or scientific fact. On the one hand, result. Right? On the other hand, my definition of self just lost a huge chunk of its credibility. But what was credible, what is biological and scientific fact, is that we all stem from Africa -- in fact, from a woman called Mitochondrial Eve who lived 160,000 years ago. And race is an illegitimate concept which our selves have created based on fear and ignorance.
19 տարեկանում ես արդեն միանգամայն հասունացած կինոդերասան էի, բայց միևնույն է փնտրում էի կյանքում իմ տեղը: Ես սովորում էի մարդաբանության բաժնում Համալսարանում: Դոկտոր Ֆիլիս Լին էր անցկացնում իմ հարցազրույցը, ու նա հարցրեց. «Ինչպես կսահմանես ռասան» Դե, ես մտածում էի, որ ես այդ հարցի պատասխանը ունեի: Ես պատասխանեցի` Մաշկի գույնը: «Ի նկատի ունեք կենսաբանությունը, ծագումնաբանությունը» նա հարցրեց: «Որովհետև Թանդի, դա ճշգրիտ չէ: Քանի որ, իրականում ավելի մեծ ծագումնաբանական տարբերություն կա Քենիացի սևամորթի և Ուգանդացի սևամորթի միջև քան Քենիացի սևամորթի և սպիտակ Նորվեգացու միջև: Քանի որ բոլորս էլ ծագում ենք Աֆրիկայից: Այսպիսով Աֆրիկայում բավականին ժամանակ կար ծագումնաբանական տարբերություն հաստատելու համար»: Այլ կերպ ասած ռասան ոչ մի հիմք չունի կենսաբանական կամ գիտական փաստարկներում: Մյուս կողմից` արդյունք: Այնպես չէ: Մյուս կողմից իմ «Ես»-ի սահմանումը մի քիչ կորցրեց իր իսկությունը: Բայց ինչ էր իրական, ինչ է կենսաբանական և գիտական փաստարակը. մենք բոլորս սերում ենք Աֆրիկայից, մի կնոջից, որի անունն է Միտոչհոնդրալ Իվ ով ապրել է 160,000 տարի առաջ: Եվ ռասան անօրինական գաղափար է, որը մենք ստեղծել ենք վախի ու արհամարանքի արդյունքում:
Strangely, these revelations didn't cure my low self-esteem, that feeling of otherness. My desire to disappear was still very powerful. I had a degree from Cambridge; I had a thriving career, but my self was a car crash, and I wound up with bulimia and on a therapist's couch. And of course I did. I still believed my self was all I was. I still valued self-worth above all other worth, and what was there to suggest otherwise? We've created entire value systems and a physical reality to support the worth of self. Look at the industry for self-image and the jobs it creates, the revenue it turns over. We'd be right in assuming that the self is an actual living thing. But it's not. It's a projection which our clever brains create in order to cheat ourselves from the reality of death.
Տարօրիակորեն այս հայտնությունը չփարատեց իմ ցածր ինքնագնահատականը, այդ օտարի զգացումը: Իմ անհետանալու ցանկությունը դեռ շատ ուժեղ էր: Ես ավարտել էի Քեմբրիջը: Իմ կարիերան ծաղկում էր, բայց իմ «Ես»-ը ջախջախված էր և ես Բուլիմիայով էի տառապում ու թերապեվտիկ բուժում էի ստանում: Դե իհարկե: Ես հավատում էի, որ իմ «Ես»-ը այն ամենն է ինչ ես ունեմ: Ես դեռ իմ «ես»-ի կարևորությունը ամեն ինչից վեր էի դասում: Բայց ինչ կար դրանում այդքան կարևոր ուրիշներին առաջարկելու: Մենք ամբողջ արժեքային համակարգեր ենք ստեղծել և նյութական իրականություն ես-ի կարևորությունը հաստատելու համար: հապա մի նայեք արդյունաբերությանը և դրա ստեղծած աշխատատեղերին, և ստեղծած շահույթին: Մենք իրավացի կլինենք եթե ենթադրենք, որ «Ես»-ը իսկապես կենդանի բան է: Բայց դա այդպես չէ, այն պարզապես պրոեկցիա է, որը ստեղծվում է մեր խելացի ուղեղների կողմից մեզ խաբելու համար մահվան իրականությունից շեղելու համար:
But there is something that can give the self ultimate and infinite connection -- and that thing is oneness, our essence. The self's struggle for authenticity and definition will never end unless it's connected to its creator -- to you and to me. And that can happen with awareness -- awareness of the reality of oneness and the projection of self-hood. For a start, we can think about all the times when we do lose ourselves. It happens when I dance, when I'm acting. I'm earthed in my essence, and my self is suspended. In those moments, I'm connected to everything -- the ground, the air, the sounds, the energy from the audience. All my senses are alert and alive in much the same way as an infant might feel -- that feeling of oneness.
Բայց մի բան կա, որ կարող է «Ես»-ին հիմնականորեն և հավերժ կապել... և դա նրա միասնությունն է մեր էության հետ: Մեր «Ես»-ը պայքարում է ինքնասահմանման ու վավերականացման համար, որը երբեք չի կարող ավարտվել մինչև որ չմիաձուլվի իր ստեղծողի իմ ու ձեր հետ: Եվ դա կարող է պատահել միայն մեր միասնության և «Ես»-ի պրոեկցիայի իրականության գիտակցման դեպքում: Սկզբի համար կարող եք հիշել այն բոլոր ժամանակների մասին, երբ մոռացել ենք մեր «Ես»-ի մասին: դա տեղի է ունենում, երբ ես պարում եմ կամ երբ խաղում եմ: Ես մտնում եմ իմ իրական էության մեջ, և իմ «ես»-ի փնտրտուքը հետաձգվում է: Երբեմն ես միձուլվում եմ ամեն ինչի հետ. հողի, օդի, ձայների և հանդիսատեսից եկող էներգիայի հետ: Իմ բոլոր զգայարաններն արթուն են և զգոն ինչպես որ մանուկը կարող է զգալ այդ զգացմունքը:
And when I'm acting a role, I inhabit another self, and I give it life for awhile, because when the self is suspended so is divisiveness and judgment. And I've played everything from a vengeful ghost in the time of slavery to Secretary of State in 2004. And no matter how other these selves might be, they're all related in me. And I honestly believe the key to my success as an actor and my progress as a person has been the very lack of self that used to make me feel so anxious and insecure. I always wondered why I could feel others' pain so deeply, why I could recognize the somebody in the nobody. It's because I didn't have a self to get in the way. I thought I lacked substance, and the fact that I could feel others' meant that I had nothing of myself to feel. The thing that was a source of shame was actually a source of enlightenment.
Ու երբ ես որևէ դեր եմ խաղում, ես մեկ այլ «Ես»-ի մեջ եմ մտնում, և որոշ ժամակով կյանք եմ շնորհում նրան: Որովհետև, երբ «Ես»-ի փնտրտուքը կասեցվում է կասեցվում է նաև մեր պառակտումը և դատողությունը: Եվ ես ամեն տեսակի դերեր եմ խաղացել սկսած վրիժառու ուրվականից ստրկատիրական ժամանակաշրջանից ու վերջացրած Պետ-քարտուղարով, որը 2004-ին էր: Եվ բոլորովին կարևոր չէ, թե այս բոլոր «Ես»-երը ինչպիսին են, նրանք բոլորն էլ ինչ որ կերպ կապված են ինձ հետ: Եվ ես ազնվորեն հավատում եմ որ իմ որպես դերասանի հաջողության գրավական և իմ անհատականության զարգացման գրավականը «Ես»-ի բացակայությունն է եղել, որը ստիպում էր ինձ անհանգստանալ և անապահով զգալ: Ես երբեմն մտածում էի, ինչու էի մեկ ուրիշի ցավը այդքան խորությամբ զգում, ինչու էի զգում ինչ-որ մեկին ոչ մեկի մեջ: Որովհետև ես իմ սեփական ինքնությունը չունեի դրա մեջ մտնելու համար: Ես մտածում էի, որ ես ինքնություն չունեի, և փաստը, որ ես զգում էի մնացածներին նշանակում էր, որ ես ինքս ոչինչ չունեի զգալու: Այն ինչ ամոթի տեղիք էր տալիս, իրականում կրթության տեղիք էր տալիս:
And when I realized and really understood that my self is a projection and that it has a function, a funny thing happened. I stopped giving it so much authority. I give it its due. I take it to therapy. I've become very familiar with its dysfunctional behavior. But I'm not ashamed of my self. In fact, I respect my self and its function. And over time and with practice, I've tried to live more and more from my essence. And if you can do that, incredible things happen.
Եվ երբ հասկացա և իսկապես գիտակցեցի, որ «Ես»-ը պարզապես պրոեկցիա է և իր դերը ունի զարմանալի բան պատահեց: Ես դադարեցի դրան այդքան մեծ լիազորություններ տալ: Ես իհարկե տալիս էի նրան ինչ անհրաժեշտ է և թերապեվտի մոտ էի տանում: Ես նույնիս շատ հայտնի դարձա իմ տարօրինակ վարվելակերպով: Բայց ես ինձնից չեմ ամաչում: Իրականում ես հարգում եմ իմ «ես»-ին և իր դերը: Եվ ժամանակի ընթացքում, ես փորձեցի ապրել ավելի շատ հետևելով իմ էությանը: Եվ եթե կարող եք դա անել անհավանական բաներ են պատահում:
I was in Congo in February, dancing and celebrating with women who've survived the destruction of their selves in literally unthinkable ways -- destroyed because other brutalized, psychopathic selves all over that beautiful land are fueling our selves' addiction to iPods, Pads, and bling, which further disconnect ourselves from ever feeling their pain, their suffering, their death. Because, hey, if we're all living in ourselves and mistaking it for life, then we're devaluing and desensitizing life. And in that disconnected state, yeah, we can build factory farms with no windows, destroy marine life and use rape as a weapon of war. So here's a note to self: The cracks have started to show in our constructed world, and oceans will continue to surge through the cracks, and oil and blood, rivers of it.
Ես Փետրվարին Կոնգոյում էի, Մենք պարում ու տոնում էինք կանանց հետ, ովքեր փրկվել էին իրենց էության կործանումից բառացիորեն աներևակայելի եղանակներով. կործանում, որի պատճառը ուրիշների դաժան ու հոգեկան խանգարումով «Ես»-երն են այդ գեղեցիկ երկրում, որտեղ մեր «Ես»-երի կախվածությունը iPod-երից, Pad-երից և bling-երից, որոնք մեզ հեռացնում են երբևէ զգալու նրանց ցավը, նրանց տառապանքը, նրանց մահը: Որովհետեվ, հեյ եթե մենք բոլորս ապրում ենք մեր մտքում և շփոթում ենք դա իրական կյանքի հետ, ապա մենք չենք գնահատում և չենք զգում կյանքը: Եվ այդ կղզիացած իրավիճակում, իսկապես, մենք կարող ենք ագարակներում առանց պատուհանների գործարաններ կառուցել, ավերել անդրծովյա աշխարհը և բռնաբարությունը կռվում որպես զենք օգտագործել: Այսպիսով ահա դիմում «Ես»-ին` Ճաքեր են սկսել երևալ մեր «գծագրված» աշխարհում և օվկիանոսները շարունակելու են ծորալու այդ ճաքերից, նաև նավթ և արյան գետեր էլ պիտի հոսեն:
Crucially, we haven't been figuring out how to live in oneness with the Earth and every other living thing. We've just been insanely trying to figure out how to live with each other -- billions of each other. Only we're not living with each other; our crazy selves are living with each other and perpetuating an epidemic of disconnection.
Բայց ամենակարևորը, որ մենք այդպես էլ չենք հասկացել ինչպես հաշտվելով ապրենք ինքներս մեր հետ այդ աշխարհի և բոլոր այլ կենդանի արարածների հետ: Մենք պարզապես խելագարի նման փորձում ենք հասկանալ ինչպես ապրել միմյանց հետ. միլիարդավար այլոց հետ: Պարզապես մենք միմյանց հետ չենք կարողանում ապրել, քանի որ մեր խելագար <<Ես>>-երն են ապրում միմյանց հետ և հավերժական կղզիացման համաճարակ են ստեղծում:
Let's live with each other and take it a breath at a time. If we can get under that heavy self, light a torch of awareness, and find our essence, our connection to the infinite and every other living thing. We knew it from the day we were born. Let's not be freaked out by our bountiful nothingness. It's more a reality than the ones our selves have created. Imagine what kind of existence we can have if we honor inevitable death of self, appreciate the privilege of life and marvel at what comes next. Simple awareness is where it begins.
Եկեք սկսենք ապրել միմյանց հետ և եկեք շունչ քաշենք ժամանակ առ ժամանակ: Եթե կարողանաք մտնել այդ ուժեղ «Ես»-ի մեջ վառենք իրազեկության կանթեղը, և իսկապես բացահայտենք մեր էությունը, մենք կարող ենք վերականգնել կապը բազում և ամեն մի ապրող էակի հետ: Մենք գիտեինք դա մեր ծնված օրվանից: Եկեք չվախենանք ճշմարտությունից ու մեր ոչինչ չներկայացնելու փաստից. Դա ավելի իրական է քան այն, ինչ ինքներս մեր համար հնարում ենք: Պատկերացնում եք թե մենք ինչ կյանքով կարող ենք ապրել, եթե հաշտվենք մեր «Ես»-ի անխուսափելի մահվան հետ, գնահատեինք կյանքի առավելությունը ու հիանայինք գալիք հնարավորություններով: Պարզագույն իրազեկությունը այն է, ինչից կարող ենք սկսել:
Thank you for listening.
Շնորհակալ եմ, որ լսեցիք:
(Applause)
(Ծափահարություններ)