Αγκαλίαζοντας τη διαφορετικότητα. Όταν άκουσα πρώτη φορά αυτό το θέμα σκέφτηκα, αγκαλιάζοντας τη διαφορετικότητα είναι το να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Και το ταξίδι προς αυτό το μέρος της κατανόησης και της αποδοχής υπήρξε ενδιαφέρον για εμένα, και μου έδωσε μια προοπτική σε ολόκληρη την ιδέα του εαυτού, που νομίζω αξίζει να μοιραστώ μαζί σας σήμερα.
Embracing otherness. When I first heard this theme, I thought, well, embracing otherness is embracing myself. And the journey to that place of understanding and acceptance has been an interesting one for me, and it's given me an insight into the whole notion of self, which I think is worth sharing with you today.
Όλοι μας έχουμε έναν εαυτό, αλλά δεν νομίζω πως γεννιόμαστε με αυτόν. Ξέρετε πως τα νεογέννητα μωρά πιστεύουν πως είναι μέρος των πάντων: δεν είναι χωριστά. Αυτή η βασική αίσθηση της ενότητας χάνεται πολύ γρήγορα σε εμάς. Είναι σαν αυτό το αρχικό στάδιο να τελειώνει -- ενότητα: βρεφική, άμορφη, πρωτόγονη. Δεν είναι πλέον βάσιμη ή πραγματική. Αυτό που είναι πραγματικό είναι ο διαχωρισμός. Και σε κάποια στιγμή στην βρεφικότητα η ιδέα του εαυτού αρχίζει και σχηματίζεται. Αυτή η μικρή δόση ενότητας δίνεται όνομα, και της λένε ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό της. Και αυτές οι λεπτομέρειες, απόψεις και ιδέες γίνονται γεγονότα, που χτίζουν τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας. Και αυτός ο εαυτός γίνεται όχημα για να κινούμαστε στον κοινωνικό μας κόσμο. Αλλά ο εαυτός είναι μια προβολή βασισμένη σε προβολές άλλων. Είναι αυτό που πραγματικά είμαστε; Ή αυτό που πραγματικά θέλουμε ή θα έπρεπε να είμαστε;
We each have a self, but I don't think that we're born with one. You know how newborn babies believe they're part of everything; they're not separate? Well that fundamental sense of oneness is lost on us very quickly. It's like that initial stage is over -- oneness: infancy, unformed, primitive. It's no longer valid or real. What is real is separateness, and at some point in early babyhood, the idea of self starts to form. Our little portion of oneness is given a name, is told all kinds of things about itself, and these details, opinions and ideas become facts, which go towards building ourselves, our identity. And that self becomes the vehicle for navigating our social world. But the self is a projection based on other people's projections. Is it who we really are? Or who we really want to be, or should be?
Οπότε αυτή η αλληλεπίδραση με τον εαυτό και την ταυτότητα ήταν πολύ δύσκολη για μένα μεγαλώνοντας. Ο εαυτός που προσπαθούσα να βγάλω έξω στον κόσμο είχε απορριφθεί ξανά και ξανά. Και ο πανικός μου από το να μην έχω έναν εαυτό που ταιριάζει και η σύγχυση που ερχόταν από την απόρριψη του εαυτού μου, δημιούργησε αγωνία, ντροπή και απελπισία, που με καθόριζαν για πολύ καιρό. Αλλά κάνοντας μια ανασκόπηση, η καταστροφή του εαυτού μου ήταν τόσο επαναλαμβανόμενη, που άρχισα να βλέπω ένα σχέδιο να επαναλαμβάνεται. Ο εαυτός μου άλλαζε συνεχώς, επηρεαζόταν, διαλυόταν, αλλά ένας άλλος θα εξελισσόταν -- μερικές φορές πιο δυνατός, μερικές φορές εχθρικός, μερικές φορές να μη θέλει να είναι καν εκεί. Ο εαυτός δεν ήταν σταθερός. Και πόσες φορές θα έπρεπε ο εαυτός μου να πεθάνει μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν εξ αρχής ζωντανός;
So this whole interaction with self and identity was a very difficult one for me growing up. The self that I attempted to take out into the world was rejected over and over again. And my panic at not having a self that fit, and the confusion that came from my self being rejected, created anxiety, shame and hopelessness, which kind of defined me for a long time. But in retrospect, the destruction of my self was so repetitive that I started to see a pattern. The self changed, got affected, broken, destroyed, but another one would evolve -- sometimes stronger, sometimes hateful, sometimes not wanting to be there at all. The self was not constant. And how many times would my self have to die before I realized that it was never alive in the first place?
Μεγάλωσα στην ακτή της Αγγλίας τη δεκατία του 70. Ο μπαμπάς μου είναι λευκός από την Κορνουάλλι, και η μαμά μου μαύρη από τη Ζιμπάμπουε. Ακόμα και η ιδέα της οικογένειάς μας ήταν προκλητική για μερικούς. Αλλά η φύση έχει τους τρόπους της, και καφέ μωρά γεννιούνται. Αλλά από την ηλικία των 5, ήξερα πως δεν ταίριαζα. Ήμουν το μαύρο, άθεο παιδί σε ένα "λευκό" καθολικό σχολείο που το διηύθυναν καλόγριες. Ήμουν μια ανωμαλία. Και ο εαυτός μου έψαχνε ορισμό και προσπαθούσε να ταιριάξει. Επειδή του αρέσει του εαυτού να ταιριάζει, να βλέπει τον εαυτό του να αναπαράγεται, να ανήκει. Αυτό βεβαιώνει την ύπαρξή του και τη σημαντικότητά του. Και είναι σημαντικό. Έχει μια απίστευτα σημαντική λειτουργεία. Χωρίς αυτό, κυριολεκτικά δεν μπορούμε καν να επικοινωνούμε με τους άλλους. Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια και να σκαφαλώσουμε τη σκάλα της δημοτικότητας, της επιτυχίας. Αλλά το χρώμα του δέρματός μου δεν ήταν σωστό. Τα μαλλιά μου δεν ήταν σωστά. Η ιστορία μου δεν ήταν σωστή. Ο εαυτός μου καθορίστηκε από διαφορετικότητα, που σήμαινε πως, σε αυτό τον κοινωνικό κόσμο, στην πραγματικότητα δεν υπήρχα. Και ήμουν διαφορετική πριν γίνω οτιδήποτε άλλο -- ακόμα και πριν από κορίτσι. Ήμουν ένας ξεχωριστός κανένας.
I grew up on the coast of England in the '70s. My dad is white from Cornwall, and my mom is black from Zimbabwe. Even the idea of us as a family was challenging to most people. But nature had its wicked way, and brown babies were born. But from about the age of five, I was aware that I didn't fit. I was the black atheist kid in the all-white Catholic school run by nuns. I was an anomaly, and my self was rooting around for definition and trying to plug in. Because the self likes to fit, to see itself replicated, to belong. That confirms its existence and its importance. And it is important. It has an extremely important function. Without it, we literally can't interface with others. We can't hatch plans and climb that stairway of popularity, of success. But my skin color wasn't right. My hair wasn't right. My history wasn't right. My self became defined by otherness, which meant that, in that social world, I didn't really exist. And I was "other" before being anything else -- even before being a girl. I was a noticeable nobody.
Ένας άλλος κόσμος μου ανοιγόταν εκείνο τον καιρό: η παράσταση και ο χορός. Αυτός ο ανιαρός τρόμος αναζήτησης εαυτού δεν υπήρχε όταν χόρευα. Κυριολεκτικά έχανα τον εαυτό μου. Και ήμουν καλή χορεύτρια, Έβαζα όλη μου τη συναισθηματική έκφραση στο χορό μου. Μπορούσα να είμαι στην κίνηση με έναν τρόπο που δεν μπορουσα να είμαι στην πραγματική ζωή μου, στον εαυτό μου.
Another world was opening up around this time: performance and dancing. That nagging dread of self-hood didn't exist when I was dancing. I'd literally lose myself. And I was a really good dancer. I would put all my emotional expression into my dancing. I could be in the movement in a way that I wasn't able to be in my real life, in myself.
Και στα 16, έπεσα σε μια άλλη ευκαιρία, και πήρα τον πρώτο μου ρόλο σε μια ταινία. Με τα βίας μπορώ να βρω τις λέξεις να περιγράψω τη γαλήνη που ένιωθα στην υποκριτική. Ο δυσλειτουργικός εαυτός μου μπορούσε να προσαρμοστεί σε έναν άλλο εαυτό εκτός του δικού μου. Και το ένιωθα τόσο καλά. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχα μέσα σε έναν λειτουργικό εαυτό -- έναν που μπορούσα να ελέγχω, που οδηγούσα, που του έδινα ζωή. Αλλά το γύρισμα θα τελείωνε, και θα επέστρεφα στο δύσκολο, άβολο εαυτό μου.
And at 16, I stumbled across another opportunity, and I earned my first acting role in a film. I can hardly find the words to describe the peace I felt when I was acting. My dysfunctional self could actually plug in to another self, not my own, and it felt so good. It was the first time that I existed inside a fully-functioning self -- one that I controlled, that I steered, that I gave life to. But the shooting day would end, and I'd return to my gnarly, awkward self.
Στα 19, ήμουν επίσημα ηθοποιός ταινιών, αλλά ακόμα έψαχνα ορισμό. Έκανα αίτηση να σπουδάσω ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο. Η δρ. Φύλλις Λι μου πήρε συνέντυξη, και με ρώτησε, "Πώς θα όριζες τη φυλή;" Σκέφτηκα πως είχα την απάντηση σε αυτό. Και είπα, "Χρώμα του δέρματος." "Οπότε η βιολογία, γενετική;" μου είπε. "Γιατί, Θάντι, αυτό δεν είναι ακριβές. Υπάρχουν περισσότερες γενετικές διαφορές μεταξύ ενός μαύρου από την Κένυα και ενός από την Ουγκάντα απ'ότι υπάρχει μεταξύ του Κενιάτη και, ας πούμε, ενός Νορβηγού. Επειδή όλοι μας έχουμε ρίζες στην Αφρική. Οπότε στην Αφρική, υπήρχε περισσότερος χρόνος να δημιουργηθεί γενετική διαφοροποίηση." Με άλλα λόγια, η φυλή δεν έχει καμία βάση σε βιολογία ή επιστημονικά δεδομένα. Από τη μία, να το αποτέλεσμα. Σωστά; Από την άλλη, ο ορισμός του εαυτού μου μόλις είχε χάσει ένα τεράστιο μέρος της εγγυρότητάς του. Αλλά αυτό που ήταν έγγυρο, αυτό που είναι βιολογικό και επιστημονικό γεγονός, είναι πως όλοι έχουμε ρίζες στην Αφρική -- πιο συγκεκριμένα από μια γυναίκα που λέγεται Μιτοχονδριακή Εύα που έζησε 160,000 χρόνια πριν. Και η φυλή είναι μια "παράνομη" έννοια που εμείς έχουμε δημιουργήσει βασισμένοι σε φόβο και άγνοια.
By 19, I was a fully-fledged movie actor, but still searching for definition. I applied to read anthropology at university. Dr. Phyllis Lee gave me my interview, and she asked me, "How would you define race?" Well, I thought I had the answer to that one, and I said, "Skin color." "So biology, genetics?" she said. "Because, Thandie, that's not accurate. Because there's actually more genetic difference between a black Kenyan and a black Ugandan than there is between a black Kenyan and, say, a white Norwegian. Because we all stem from Africa. So in Africa, there's been more time to create genetic diversity." In other words, race has no basis in biological or scientific fact. On the one hand, result. Right? On the other hand, my definition of self just lost a huge chunk of its credibility. But what was credible, what is biological and scientific fact, is that we all stem from Africa -- in fact, from a woman called Mitochondrial Eve who lived 160,000 years ago. And race is an illegitimate concept which our selves have created based on fear and ignorance.
Παραδόξως, αυτές οι αποκαλύψεις δεν γιάτρεψαν τη χαμηλή μου αυτοπεπείθηση, αυτό το αίσθημα διαφορετικότητας. Η ανάγκη μου να εξαφανιστώ ήταν ακόμα πολύ δυνατή. Είχα πτυχίο από το Κέμπριτζ, είχα μια επιτυχημένη καριέρα, αλλά ο εαυτός μου ήταν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, και κατέληξα με βουλιμία και στον καναπέ ψυχιάτρου. Και φυσικά και εκεί κατέληξα. Ακόμα πίστευα ο εαυτός μου ήταν όλα όσα ήμουν. Ακόμα εκτιμούσα την αξία του εαυτού πάνω από όλα. Και τι υπήρχε να μου υποδείξει κάτι διαφορετικό; Δημιουργήσαμε συστήματα αξιών και μια φυσική πραγματικότητα που υποστηρίζει την αξία του εαυτού. Ας δούμε τη βιομηχανία τις εικόνας του εαυτού και τις δουλειές που δημιουργεί, τα κέρδη που φέρνει. Θα ήταν σωστό να υποθέτουμε πως ο εαυτός είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Αλλά δεν είναι: είναι μια προβολή, που το έξυπνο μυαλό μας δημιούργησε για να εξαπατήσει τους εαυτούς μας από την πραγματικότητα του θανάτου.
Strangely, these revelations didn't cure my low self-esteem, that feeling of otherness. My desire to disappear was still very powerful. I had a degree from Cambridge; I had a thriving career, but my self was a car crash, and I wound up with bulimia and on a therapist's couch. And of course I did. I still believed my self was all I was. I still valued self-worth above all other worth, and what was there to suggest otherwise? We've created entire value systems and a physical reality to support the worth of self. Look at the industry for self-image and the jobs it creates, the revenue it turns over. We'd be right in assuming that the self is an actual living thing. But it's not. It's a projection which our clever brains create in order to cheat ourselves from the reality of death.
Αλλά υπάρχει κάτι που μπορεί να δώσει στον εαυτό απόλυτη και άπειρη σύνδεση -- και αυτό το κάτι είναι η ενότητα, η ουσία μας. Η πάλη του εαυτού για αυθεντικότητα και ορισμό δεν θα τελειώσει ποτέ εκτός αν συνδεθεί με το δημιουργό του -- εσάς και εμένα. Και αυτό επιτυγχάνεται με επίγνωση -- επίγνωση της πραγματικότητας της ενότητας και της προβολής του εαυτού. Για αρχή, μπορούμε να σκεφτούμε που καταφέρνουμε να χάσουμε τους εαυτούς μας. Συμβαίνει όταν χορεύω, με την ηθοποιία. Είμαι γειωμένη στην ουσία μου, και ο εαυτός μου μένει μετέωρος. Σε αυτές τις στιγμές, είμαι συνδεμένη με τα πάντα -- το έδαφος, τον αέρα, τους ήχους, την ενέργεια από το κοινό. Όλες μου οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση και ζωντανές όπως ένα βρέφος μπορεί να αισθάνεται -- αυτό το αίσθημα ενότητας.
But there is something that can give the self ultimate and infinite connection -- and that thing is oneness, our essence. The self's struggle for authenticity and definition will never end unless it's connected to its creator -- to you and to me. And that can happen with awareness -- awareness of the reality of oneness and the projection of self-hood. For a start, we can think about all the times when we do lose ourselves. It happens when I dance, when I'm acting. I'm earthed in my essence, and my self is suspended. In those moments, I'm connected to everything -- the ground, the air, the sounds, the energy from the audience. All my senses are alert and alive in much the same way as an infant might feel -- that feeling of oneness.
Και όταν μπαίνω σε έναν ρόλο, βρίσκομαι σε έναν άλλο εαυτό, και του δίνω ζωή για λίγο. Επειδή όταν ο εαυτός παραμένει μεταίωρος έτσι είναι και η διαιρετότητα και η επικριτικότητα. Και τα έχω παίξει όλα από εκδικητικό φάντασμα σε εποχές σκλαβιάς μέχρι Υπουργός το 2004. Και ανεξάρτητα από το πόσο διαφορετικοί αυτοί οι εαυτοί μπορεί να είναι, είναι όλοι συνδεμένοι σε εμένα. Και ειλικρινά πιστεύω πως το κλειδί στην επιτυχία μου ως ηθοποιός και στην πρόοδό μου ως άτομο υπήρξε αυτή η έλλειψη εαυτού που με έκανε να νιώθω τόσο ανήσυχη και ανασφαλή. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί ένιωθα τον πόνο των άλλων τόσο βαθειά, γιατί μπορούσα να αναγνωρίσω κάποιον από τον κανένα. Είναι επειδή δεν είχα κάποιον εαυτό να με εμποδίζει. Νόμιζα πως μου έλλειπε η ουσία, και το γεγονός πως ένιωθα τους άλλους σήμαινε πως δεν είχα τίποτα από τον εαυτό μου να νιώσω. Το πράγμα που υπήρξε πηγή ντροπής έγινε πηγή διαφωτισμού.
And when I'm acting a role, I inhabit another self, and I give it life for awhile, because when the self is suspended so is divisiveness and judgment. And I've played everything from a vengeful ghost in the time of slavery to Secretary of State in 2004. And no matter how other these selves might be, they're all related in me. And I honestly believe the key to my success as an actor and my progress as a person has been the very lack of self that used to make me feel so anxious and insecure. I always wondered why I could feel others' pain so deeply, why I could recognize the somebody in the nobody. It's because I didn't have a self to get in the way. I thought I lacked substance, and the fact that I could feel others' meant that I had nothing of myself to feel. The thing that was a source of shame was actually a source of enlightenment.
Και όταν συνειδητοποίησα και πραγματικά κατάλαβα πως ο εαυτός μου είναι μια προβολή και έχει μια λειτουργεία, κάτι περίεργο συνέβει. Σταμάτησα να του δίνω τόση εξουσία. Του δίνω ό,τι του αξίζει. Το πάω σε ψυχοθεραπεία. Έχω εξοικειωθεί με την δυσλειτουργική συμπεριφορά του. Αλλά δεν ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια, σέβομαι τον εαυτό μου και τη λειτουργία του. Και με το χρόνο και εξάσκηση, προσπάθησα να ζω όλο και πιο πολύ για την ουσία μου. Και αν μπορείς να το κάνεις αυτό, απίστευτα πράγματα συμβαίνουν.
And when I realized and really understood that my self is a projection and that it has a function, a funny thing happened. I stopped giving it so much authority. I give it its due. I take it to therapy. I've become very familiar with its dysfunctional behavior. But I'm not ashamed of my self. In fact, I respect my self and its function. And over time and with practice, I've tried to live more and more from my essence. And if you can do that, incredible things happen.
Ήμουν στο Κονγκό το Φεβρουάριο, χόρευα και γιόρταζα με γυναίκες που επιβίωσαν την καταστροφή του εαυτού τους με πραγματικά απίστευτους τρόπους -- καταστράφηκαν γιατί άλλοι βάρβαροι, ψυχοπαθείς εαυτοί σε ολόκληρη αυτή την όμορφη γη ενθαρρύνουν τους εθισμούς των εαυτών μας σε iPod, iPad και λάμψη, που όλο και μας αποσυνδέουν από τους εαυτούς μας από το να νιώθουμε τον πόνο τους, το πόσο υποφέρουν, το θάνατό τους. Επειδή αν όλοι ζούμε μέσα στους εαυτούς μας και το περνάμε λανθασμένα για ζωή, τότε μειώνουμε την αξία της και απευαισθητοποιούμαστε απέναντι στη ζωή. Και σε αυτή την αποσυνδεμένη κατάσταση, ναι, μπορούμε να χτίζουμε εργοστάσια χωρίς παράθυρα, να καταστρεύουμε τη θαλάσσια ζωή και να χρησιμοποιούμε το βιασμό ως όπλο πολέμου. Οπότε ορίστε μια σημείωση προς εαυτό: Οι ρωγμές άρχισαν να φαίνονται στον κατασκευσαμένο κόσμο μας, και οι ωκεανοί θα συνεχίσουν να ξεχύνονται από της χαραγμές, και πετρέλαιο και αίμα, ποτάμια από αυτό.
I was in Congo in February, dancing and celebrating with women who've survived the destruction of their selves in literally unthinkable ways -- destroyed because other brutalized, psychopathic selves all over that beautiful land are fueling our selves' addiction to iPods, Pads, and bling, which further disconnect ourselves from ever feeling their pain, their suffering, their death. Because, hey, if we're all living in ourselves and mistaking it for life, then we're devaluing and desensitizing life. And in that disconnected state, yeah, we can build factory farms with no windows, destroy marine life and use rape as a weapon of war. So here's a note to self: The cracks have started to show in our constructed world, and oceans will continue to surge through the cracks, and oil and blood, rivers of it.
Και πιο σημαντικά, δεν έχουμε μάθει πώς να ζούμε με ενότητα με τη γη και με κάθε άλλο ζωντανό ον. Απλά προσπαθούμε με τρέλα να μάθουμε πώς να ζούμε ο ένας με τον άλλο -- δισεκατομμύρια από άλλους. Μόνο που δεν ζούμε με τους άλλους: οι τρελοί εαυτοί μας ζουν μεταξύ τους και διαιωνίζουν μια επιδημία αποσύνδεσης.
Crucially, we haven't been figuring out how to live in oneness with the Earth and every other living thing. We've just been insanely trying to figure out how to live with each other -- billions of each other. Only we're not living with each other; our crazy selves are living with each other and perpetuating an epidemic of disconnection.
Ας ζήσουμε μαζί μια ανάσα τη φορά. Αν βρεθούμε κάτω από αυτό το βαρύ εαυτό, να ανάψουμε μα δάδα συνείδησης, και να βρούμε την ουσία μας, το σύνδεσμό μας με το άπειρο και με όποιο άλλο ζωντανό ον. Το γνωρίζαμε από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Ας μην τρομάζουμε από τη δεσμευμένη ανυπαρξία μας. Είναι πιο πραγματική από αυτό που δημιούργησαν οι εαυτοί μας. Φανταστείτε τι είδους ύπαρξη μπορούμε να έχουμε αν τιμούμε τον αναπόφευκτό θάνατο του εαυτού, να εκτιμούμε το προνόμιο της ζωής και να θαυμάζουμε το τι έρχεται μετά. Απλή επίγνωση είναι εκεί όπου ξεκινούν όλα.
Let's live with each other and take it a breath at a time. If we can get under that heavy self, light a torch of awareness, and find our essence, our connection to the infinite and every other living thing. We knew it from the day we were born. Let's not be freaked out by our bountiful nothingness. It's more a reality than the ones our selves have created. Imagine what kind of existence we can have if we honor inevitable death of self, appreciate the privilege of life and marvel at what comes next. Simple awareness is where it begins.
Ευχαριστώ που με ακούσατε.
Thank you for listening.
(Χειροκρότημα)
(Applause)