When I heard those bars slam hard, I knew it was for real. I feel confused. I feel betrayed. I feel overwhelmed. I feel silenced.
Toen ik die traliedeuren hard hoorde dichtslaan, wist ik dat het menens was. Ik ben verward. Ik voel me verraden. Ik voel me overrompeld. Ik voel me het zwijgen opgelegd.
What just happened? How could they send me here? I don't belong here. How could they make such a huge mistake without any repercussions whatsoever to their actions? I see large groups of women in tattered uniforms surrounded by huge walls and gates, enclosed by iron barbed wires, and I get hit by an awful stench, and I ask myself, how did I move from working in the respected financial banking sector, having worked so hard in school, to now being locked up in the largest correctional facility for women in Kenya?
Wat gebeurde er net? Hoe konden ze me hiernaartoe sturen? Ik hoor hier niet. Hoe konden ze zo'n grote fout maken zonder enige repercussie om hun acties? Ik zie grote groepen vrouwen in versleten uniformen, omgeven door enorme muren en poorten, omsloten door prikkeldraad. Ik ruik een vreselijke stank en ik vraag me af hoe het kon dat ik van bediende in de gerespecteerde financiële bankwereld en na op school zo hard mijn best te hebben gedaan, nu werd opgesloten in de grootste vrouwengevangenis in Kenia?
My first night at Langata Women Maximum Security Prison was the toughest. In January of 2009, I was informed that I had handled a fraudulent transaction unknowingly at the bank where I worked. I was shocked, scared and terrified. I would lose a career that I loved passionately. But that was not the worst. It got even worse than I could have ever imagined. I got arrested, maliciously charged and prosecuted. The absurdity of it all was the arresting officer asking me to pay him 10,000 US dollars and the case would disappear. I refused. Two and a half years on, in and out of courts, fighting to prove my innocence. It was all over the media, in the newspapers, TV, radio. They came to me again. This time around, said to me, "If you give us 50,000 US dollars, the judgement will be in your favor," irrespective of the fact that there was no evidence whatsoever that I had any wrongdoing on the charges that I was up against.
Mijn eerste nacht in de extra beveiligde Langata vrouwengevangenis was de zwaarste. In januari 2009 werd mij verteld dat ik onwetend een frauduleuze transactie had afgehandeld bij de bank waar ik werkte. Ik was geschokt, bang en in paniek. Ik zou een carrière kwijtraken waar ik hartstochtelijk van hield. Maar dat was niet het ergste. Het werd erger dan ik me ooit had kunnen indenken. Ik werd gearresteerd, valselijk beschuldigd en vervolgd. Het meest absurde was dat de arresterende ambtenaar me vroeg om hem 10.000 Amerikaanse dollar te betalen en de zaak zou opgelost zijn. Ik weigerde. Twee en een half jaar lang vocht ik in en buiten de rechtbank om mijn onschuld te bewijzen. Het kwam in alle media: kranten, tv, radio. Ze benaderden me opnieuw. Dit keer zeiden ze: "Als je ons 50.000 Amerikaanse dollar geeft, zal het oordeel in jouw voordeel zijn." Dat terwijl er niet het minste bewijs bestond dat ik schuldig was aan datgene waarvoor ik werd aangeklaagd.
I remember the events of my conviction six years ago as if it were yesterday. The cold, hard face of the judge as she pronounced my sentence on a cold Thursday morning for a crime that I hadn't committed. I remember holding my three-month-old beautiful daughter whom I had just named Oma, which in my dialect means "truth and justice," as that was what I had longed so much for all this time. I dressed her in her favorite purple dress, and here she was, about to accompany me to serve this one-year sentence behind bars.
Ik herinner me de gebeurtenissen die leidden tot mijn opsluiting zes jaar geleden alsof het gisteren was. Het koude, harde gezicht van de rechter toen ze mijn veroordeling uitsprak op een koude donderdagochtend, voor een misdaad die ik niet had gepleegd. Ik weet nog hoe ik mijn prachtige, drie maand oude dochter vasthield. Ik had haar Oma genoemd, wat in mijn dialect 'waarheid en gerechtigheid’ betekent. Dat was namelijk waar ik al die tijd naar had uitgekeken. Ik had haar gekleed in haar mooiste paarse jurk en hier was ze, klaar om mij te vergezellen en deze straf van één jaar uit te zitten achter de tralies.
The guards did not seem sensitive to the trauma that this experience was causing me. My dignity and humanity disappeared with the admission process. It involved me being searched for contrabands, changed from my ordinary clothes to the prison uniform, forced to squat on the ground, a posture that I soon came to learn would form the routine of the thousands of searches, number counts, that lay ahead of me.
De bewakers leken niet gevoelig voor het trauma dat deze ervaring bij mij veroorzaakte. Mijn waardigheid en menselijkheid verdwenen bij het binnengaan. Ik werd onderzocht op smokkelwaar, mijn gewone kleding werd vervangen door de gevangenisplunje, ik moest neerhurken, een houding die ik al snel leerde kennen als de routine tijdens de duizenden fouilleringen en tellingen die me te wachten stonden.
The women told me, "You'll adjust to this place. You'll fit right in." I was no longer referred to as Teresa Njoroge. The number 415/11 was my new identity, and I soon learned that was the case with the other women who we were sharing this space with.
De vrouwen vertelden me: "Je went er wel aan. Je vind hier je draai wel.” Ik heette niet meer Teresa Njoroge. Het nummer 415/11 was mijn nieuwe identiteit en ik leerde al snel dat dat ook zo was voor de andere vrouwen met wie ik deze ruimte deelde.
And adjust I did to life on the inside: the prison food, the prison language, the prison life. Prison is certainly no fairytale world.
En ik vond er mijn draai: het gevangenisvoedsel, de gevangenistaal, het gevangenisleven. Een gevangenis is allesbehalve een sprookjeswereld.
What I didn't see come my way was the women and children whom we served time and shared space with, women who had been imprisoned for crimes of the system, the corruption that requires a fall guy, a scapegoat, so that the person who is responsible could go free, a broken system that routinely vilifies the vulnerable, the poorest amongst us, people who cannot afford to pay bail or bribes.
Wat ik helemaal niet had verwacht waren de vrouwen en de kinderen met wie ik mijn tijd in de gevangenis doorbracht, gedetineerde vrouwen voor misdrijven van het systeem, de corruptie die een pechvogel, een zondebok vereist, zodat de verantwoordelijke persoon de dans kan ontspringen. Een corrupt systeem dat kwetsbaren belastert, de armsten onder ons, mensen die zich geen borgtocht of steekpenningen kunnen veroorloven.
And so we moved on. As I listened to story after story of these close to 700 women during that one year in prison, I soon realized that crime was not what had brought these women to prison, most of them, far from it. It had started with the education system, whose supply and quality is not equal for all; lack of economic opportunities that pushes these women to petty survival crimes; the health system, social justice system, the criminal justice system. If any of these women, who were mostly from poor backgrounds, fall through the cracks in the already broken system, the bottom of that chasm is a prison, period.
Het was niet anders. Door het horen van de verhalen van deze, bijna 700, vrouwen gedurende dat jaar in de gevangenis, realiseerde ik me al snel dat deze vrouwen niet door misdaad in de gevangenis terecht waren gekomen. De meesten dan toch niet. Verre van. Het begon al met het onderwijssysteem, waarvan aanbod en kwaliteit niet voor iedereen gelijk was. En het gebrek aan economische kansen bracht deze vrouwen ertoe kleine overlevingsdelicten te begaan. Eveneens door het gezondheidsstelsel, sociaal rechtsstelsel en het strafrechtstelsel. Als een van deze vrouwen, meestal afkomstig van arme achtergronden, door de mazen van het net valt in dat zo corrupte systeem, gaat ze naar de gevangenis, einde verhaal.
By the time I completed my one-year sentence at Langata Women Maximum Prison, I had a burning conviction to be part of the transformation to resolve the injustices that I had witnessed of women and girls who were caught up in a revolving door of a life in and out of prison due to poverty.
Toen ik mijn éénjarige straf in de Langata gevangenis had uitgezeten, wilde ik niets liever dan me inzetten voor de hervorming en helpen bij het oplossen van de onrechtvaardigheden waarvan ik getuige was geweest. Vrouwen en meisjes die klem zaten in een draaideur van een leven in en uit de gevangenis door armoede.
After my release, I set up Clean Start. Clean Start is a social enterprise that seeks to give these women and girls a second chance. What we do is we build bridges for them. We go into the prisons, train them, give them skills, tools and support to enable them to be able to change their mindsets, their behaviors and their attitudes. We also build bridges into the prisons from the corporate sector -- individuals, organizations that will partner with Clean Start to enable us to provide employment, places to call home, jobs, vocational training, for these women, girls, boys and men, upon transition back into society.
Na mijn vrijlating stichtte ik Clean Start. Clean Start is een sociale onderneming die deze vrouwen en meisjes een tweede kans wil geven. We bouwen bruggen voor hen. We gaan naar de gevangenissen, leiden ze op, geven hen vaardigheden, instrumenten en ondersteuning om hen in staat te stellen hun mentaliteit, hun gedrag en instelling te veranderen. We bouwen ook bruggen tussen de gevangenissen en de bedrijfssector –- individuen en organisaties die samenwerken met Clean Start, zodat we werkgelegenheid kunnen scheppen en woongelegenheid, banen, beroepsopleiding, voor deze vrouwen, meisjes, jongens en mannen bij hun terugkeer naar de maatschappij.
I never thought that one day I would be giving stories of the injustices that are so common within the criminal justice system, but here I am. Every time I go back to prison, I feel a little at home, but it is the daunting work to achieve the vision that keeps me awake at night, connecting the miles to Louisiana, which is deemed as the incarceration capital of the world, carrying with me stories of hundreds of women whom I have met within the prisons, some of whom are now embracing their second chances, and others who are still on that bridge of life's journey.
Ik heb nooit gedacht dat ik ooit verhalen zou vertellen over de onrechtvaardigheden die zo vaak voorkomen binnen het strafrechtstelsel, maar hier sta ik dan. Telkens ik naar de gevangenis terugkeer, voel ik me er een beetje thuis, maar het is de onafzienbare taak om die visie te realiseren, die me 's nachts wakker houdt. Na een lange reis sta ik hier in Louisiana, bekend om zijn enorme gevangenis, met de verhalen van honderden vrouwen die ik in de gevangenissen heb ontmoet. Sommigen omarmen nu hun tweede kans en anderen zijn nog steeds onderweg op die brug van de levensreis.
I embody a line from the great Maya Angelou. "I come as one, but I stand as 10,000."
Ik belichaam een zin van de grote Maya Angelou: "Ik kom als één, maar ik sta als tienduizend.”
(Applause)
(Applaus)
For my story is singular, but imagine with me the millions of people in prisons today, yearning for freedom.
Want mijn verhaal is uniek, maar stelt u zich samen met mij die miljoenen mensen voor vandaag de dag in gevangenissen, die verlangen naar vrijheid.
Three years post my conviction and two years post my release, I got cleared by the courts of appeal of any wrongdoing.
Drie jaar na mijn veroordeling en twee jaar na mijn vrijlating, werd ik in hoger beroep vrijgesproken van alle schuld.
(Applause)
(Applaus)
Around the same time, I got blessed with my son, whom I named Uhuru, which in my dialect means "freedom."
Rond dezelfde tijd werd ik gezegend met mijn zoon, die ik Uhuru heb genoemd, wat in mijn dialect ‘vrijheid’ betekent.
(Applause)
(Applaus)
Because I had finally gotten the freedom that I so longed for. I come as one, but I stand as 10,000, encouraged by the hard-edged hope that thousands of us have come together to reform and transform the criminal justice system, encouraged that we are doing our jobs as we are meant to do them. And let us keep doing them with no apology.
Omdat ik eindelijk de vrijheid had gekregen waar ik zo naar verlangde. Ik kom als één, maar ik sta als tienduizend, aangemoedigd door de vaste hoop dat duizenden van ons samengekomen zijn om het strafrechtstelsel te hervormen, gesterkt om onze taak te doen zoals we ze moesten doen. En laten we ze blijven doen zonder uitvluchten.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)