Όταν άκουσα αυτά τα σίδερα να χτυπούν δυνατά, ήξερα ότι ήταν αλήθεια. Νιώθω μπερδεμένη. Νιώθω προδομένη. Νιώθω συγκλονισμένη. Νιώθω αποσιωποιημένη.
When I heard those bars slam hard, I knew it was for real. I feel confused. I feel betrayed. I feel overwhelmed. I feel silenced.
Τι συνέβη μόλις; Πώς μπόρεσαν να με στείλουν εδώ; Δεν ανήκω εδώ. Πώς μπόρεσαν να κάνουν ένα τόσο τεράστιο λάθος χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις για τις πράξεις τους; Βλέπω μεγάλες ομάδες γυναικών με κουρελιασμένες στολές περικυκλωμένες από τεράστιους τοίχους και πύλες, περιφραγμένες με συρματόπλεγμα, και με χτυπάει μια απαίσια μυρωδιά, και ρωτώ τον εαυτό μου, πώς μεταφέρθηκα από το να δουλεύω στον σεβαστό τομέα της χρηματοπιστωτικής τραπεζικής, έχοντας δουλέψει τόσο σκληρά στο σχολείο, στο να είμαι τώρα έγκλειστη στη μεγαλύτερη φυλακή γυναικών στην Κένυα;
What just happened? How could they send me here? I don't belong here. How could they make such a huge mistake without any repercussions whatsoever to their actions? I see large groups of women in tattered uniforms surrounded by huge walls and gates, enclosed by iron barbed wires, and I get hit by an awful stench, and I ask myself, how did I move from working in the respected financial banking sector, having worked so hard in school, to now being locked up in the largest correctional facility for women in Kenya?
Το πρώτο μου βράδυ στη Γυναικεία Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας της Λαγκάτα ήταν το πιο δύσκολο. Τον Ιανουάριο του 2009, πληροφορήθηκα ότι είχα χειριστεί μια άνομη συναλλαγή εν αγνοία μου στην τράπεζα στην οποία εργαζόμουν. Ήμουν σοκαρισμένη, φοβισμένη και τρομοκρατημένη. Θα έχανα μια σταδιοδρομία που αγαπούσα με πολύ πάθος. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Έγινε ακόμα χειρότερο απ'ό,τι μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Με συνέλαβαν, με κατηγόρησαν κακόβουλα, και μου ασκήθηκε δίωξη. Ο πιο μεγάλος παραλογισμός ήταν ο αστυνομικός που με συνέλαβε που μου ζήτησε να τον πληρωσω 10.000 αμερικάνικα δολάρια και η υπόθεση θα εξαφανιζόταν. Αρνήθηκα. Μετά από δύομιση χρόνια, μπαινοβγαίνοντας από τα δικαστήρια, πάλευα να αποδείξω την αθωότητά μου. Ήταν είδηση σε όλα τα μέσα, στις εφημερίδες, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Ήρθαν σε μένα ξανά. Αυτή τη φορά, μου είπαν, «Αν μας δώσεις 50.000 αμερικάνικα δολάρια, η δικαστική απόφαση θα βγει υπέρ σου». ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι είχα κάνει κάτι κακό σχετικά με τις κατηγορίες που μου είχαν καταλογίσει.
My first night at Langata Women Maximum Security Prison was the toughest. In January of 2009, I was informed that I had handled a fraudulent transaction unknowingly at the bank where I worked. I was shocked, scared and terrified. I would lose a career that I loved passionately. But that was not the worst. It got even worse than I could have ever imagined. I got arrested, maliciously charged and prosecuted. The absurdity of it all was the arresting officer asking me to pay him 10,000 US dollars and the case would disappear. I refused. Two and a half years on, in and out of courts, fighting to prove my innocence. It was all over the media, in the newspapers, TV, radio. They came to me again. This time around, said to me, "If you give us 50,000 US dollars, the judgement will be in your favor," irrespective of the fact that there was no evidence whatsoever that I had any wrongdoing on the charges that I was up against.
Θυμάμαι τα γεγονότα της καταδίκης μου πριν από έξι χρόνια σαν να ήταν χτες. Το ψυχρό, σκληρό πρόσωπο της δικαστού όταν μου ανήγγειλε την καταδίκη ένα κρύο πρωινό Πέμπτης για ένα έγκλημα που δεν είχα διαπράξει. Θυμάμαι να κρατάω την τριών μηνών πανέμορφη κόρη μου που είχα μόλις ονομάσει Όμα, που στη διάλεκτό μου σημαίνει «αλήθεια και δικαιοσύνη», καθώς αυτό ήταν που ανέμενα όλον αυτόν τον καιρό. Την έντυσα με το αγαπημένο της μωβ φόρεμα, και εδώ ήταν, έτοιμη να με συνοδέψει να εκτελέσω αυτή την ποινή ενός έτους πίσω από τα κάγκελα.
I remember the events of my conviction six years ago as if it were yesterday. The cold, hard face of the judge as she pronounced my sentence on a cold Thursday morning for a crime that I hadn't committed. I remember holding my three-month-old beautiful daughter whom I had just named Oma, which in my dialect means "truth and justice," as that was what I had longed so much for all this time. I dressed her in her favorite purple dress, and here she was, about to accompany me to serve this one-year sentence behind bars.
Οι φύλακες δεν φαινόταν να ευαισθητοποιούνται από το τραύμα που μου προκαλούσε αυτή η εμπειρία. Η αξιοπρέπεια και η ανθρωπότητά μου εξαφανίστηκαν κατά τη διαδικασία εισαγωγής. Περιελάμβανε το ψάξιμο για λαθραία είδη, αλλαγή από τα φυσιολογικά μου ρούχα στη στολή της φυλακής, εξαναγκασμό σε κοντοκάθισμα στο έδαφος, μια στάση του σώματος που σύντομα έμαθα θα ήταν μέρος της ρουτίνας των χιλιάδων ψαξιμάτων, μετρήσεων αριθμών, που βρίσκονταν ακόμα μπροστά μου.
The guards did not seem sensitive to the trauma that this experience was causing me. My dignity and humanity disappeared with the admission process. It involved me being searched for contrabands, changed from my ordinary clothes to the prison uniform, forced to squat on the ground, a posture that I soon came to learn would form the routine of the thousands of searches, number counts, that lay ahead of me.
Οι γυναίκες μου είπαν, «Θα προσαρμοστείς σε αυτό το μέρος. Θα ταιριάξεις καλά εδώ». Δεν μου γινόταν πλέον αναφορά ως Τερέσα Ντζιορόγκε. Το νούμερο 415/11 ήταν η νέα μου ταυτότητα, και γρήγορα έμαθα ότι έτσι ήταν και για τις άλλες γυναίκες με τις οποίες μοιραζόμασταν τον χώρο.
The women told me, "You'll adjust to this place. You'll fit right in." I was no longer referred to as Teresa Njoroge. The number 415/11 was my new identity, and I soon learned that was the case with the other women who we were sharing this space with.
Και ναι, προσαρμόστηκα στη ζωή εκεί μέσα: το φαγητό της φυλακής, τη γλώσσα της φυλακής, τη ζωή της φυλακής. Η φυλακή δεν είναι κανένας παραμυθένιος κόσμος.
And adjust I did to life on the inside: the prison food, the prison language, the prison life. Prison is certainly no fairytale world.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν οι γυναίκες και τα παιδιά με τα οποία φυλακιστήκαμε και μοιραστήκαμε το χώρο, γυναίκες που είχαν φυλακιστεί για εγκλήματα του συστήματος, τη διαφθορά που απαιτεί ένα θύμα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο, έτσι ώστε ο πραγματικός υπεύθυνος να αφεθεί ελεύθερος, ένα σπασμένο σύστημα που συνεχώς εξευτελίζει τους πιο ευάλωτους, τους πιο φτωχούς ανάμεσά μας, αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν τις εγγυήσεις ή τις δωροδοκίες.
What I didn't see come my way was the women and children whom we served time and shared space with, women who had been imprisoned for crimes of the system, the corruption that requires a fall guy, a scapegoat, so that the person who is responsible could go free, a broken system that routinely vilifies the vulnerable, the poorest amongst us, people who cannot afford to pay bail or bribes.
Και έτσι προχωρήσαμε παρακάτω. Καθώς άκουγα ιστορία μετά από ιστορία από τις περίπου 700 γυναίκες μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο μέσα στη φυλακή, σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν το έγκλημα αυτό που είχε φέρει αυτές τις γυναίκες στη φυλακή, τις περισσότερες τουλάχιστον, αλλά κάτι μακριά από αυτό. Είχε ξεκινήσει με το εκπαιδευτικό σύστημα, του οποίου η παροχή και η ποιότητα δεν είναι ίση για όλους - την έλλειψη οικονομικών ευκαιριών που ωθεί αυτές τις γυναίκες σε μικρά εγκλήματα επιβίωσης - το σύστημα υγείας, το σύστημα κοινωνικής δικαιοσύνης, το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Αν οποιαδήποτε από αυτές τις γυναίκες, που ήταν κυρίως από φτωχά περιβάλλοντα, έπεφταν μέσα από τις ρωγμές του ήδη σπασμένου συστήματος, το τέλος αυτού του χάσματος είναι η φυλακή, τελεία.
And so we moved on. As I listened to story after story of these close to 700 women during that one year in prison, I soon realized that crime was not what had brought these women to prison, most of them, far from it. It had started with the education system, whose supply and quality is not equal for all; lack of economic opportunities that pushes these women to petty survival crimes; the health system, social justice system, the criminal justice system. If any of these women, who were mostly from poor backgrounds, fall through the cracks in the already broken system, the bottom of that chasm is a prison, period.
Όταν τελείωσα τη μονοετή ποινή μου στη Γυναικεία Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας της Λαγκάτα, είχα τη φλογερή πεποίθηση να είμαι μέρος αυτής της μεταμόρφωσης για να λυθούν οι αδικίες που είχα δει για τις γυναίκες και τα κορίτσια που είχαν πιαστεί σε μια περιστρεφόμενη πόρτα μιας ζωής εντός και εκτός φυλακής λόγω της φτώχειας.
By the time I completed my one-year sentence at Langata Women Maximum Prison, I had a burning conviction to be part of the transformation to resolve the injustices that I had witnessed of women and girls who were caught up in a revolving door of a life in and out of prison due to poverty.
Μετά την απελευθέρωσή μου, ίδρυσα την «Καθαρή Αρχή». Η «Καθαρή Αρχή» είναι μια κοινωνική επιχείρηση που επιζητά να δώσει σε αυτές τις γυναίκες και αυτά τα κορίτσια μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτό που κάνουμε είναι να δημιουργούμε γέφυρες γι' αυτές. Μπαίνουμε στις φυλακές, τις εκπαιδεύουμε, τους δίνουμε ικανότητες, εργαλεία και υποστήριξη ώστε να μπορούν να αλλάζουν τις νοοτροπίες τους, τις συμπεριφορές τους και τις στάσεις τους. Χτίζουμε επίσης γέφυρες προς τις φυλακές από τον επιχειρηματικό τομέα -- μεμονωμένα άτομα, οργανισμούς που θα συνεργαστούν με την «Καθαρή Αρχή» και θα μας δώσουν τη δυνατότητα να παρέχουμε απασχόληση κατοικίες, δουλειές, επαγγελματική κατάρτιση, γι' αυτές τις γυναίκες και τα κορίτσια, τα αγόρια και τους άνδρες, κατά τη μετάβασή τους πίσω στην κοινωνία.
After my release, I set up Clean Start. Clean Start is a social enterprise that seeks to give these women and girls a second chance. What we do is we build bridges for them. We go into the prisons, train them, give them skills, tools and support to enable them to be able to change their mindsets, their behaviors and their attitudes. We also build bridges into the prisons from the corporate sector -- individuals, organizations that will partner with Clean Start to enable us to provide employment, places to call home, jobs, vocational training, for these women, girls, boys and men, upon transition back into society.
Δε σκέφτηκα ποτέ ότι μια μέρα θα έδινα ιστορίες των αδικιών που είναι τόσο συχνές στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, αλλά να που είμαι. Κάθε φορά που πάω πίσω στη φυλακή, αισθάνομαι λίγο οικεία, αλλά είναι η αποθαρρυντική δουλειά για την ολοκλήρωση αυτού του οράματος που με κρατά ξύπνια τα βράδια, συνδέοντας τα μίλια μέχρι τη Λουιζιάνα, που θεωρείται η παγκόσμια πρωτεύουσα της φυλάκισης, φέρνοντάς μου ιστορίες από εκατοντάδες γυναίκες που έχω γνωρίσει μέσα στις φυλακές, κάποιες από τις οποίες έχουν αγκαλιάσει τις δεύτερες ευκαιρίες τους και άλλες που βρίσκονται ακόμα στη γέφυρα του ταξιδιού της ζωής.
I never thought that one day I would be giving stories of the injustices that are so common within the criminal justice system, but here I am. Every time I go back to prison, I feel a little at home, but it is the daunting work to achieve the vision that keeps me awake at night, connecting the miles to Louisiana, which is deemed as the incarceration capital of the world, carrying with me stories of hundreds of women whom I have met within the prisons, some of whom are now embracing their second chances, and others who are still on that bridge of life's journey.
Εγώ ενσωματώνω έναν στίχο της μεγάλης Μάγια Αγγέλου. «Έρχομαι σαν μία, αλλά στέκομαι σαν 10.000».
I embody a line from the great Maya Angelou. "I come as one, but I stand as 10,000."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Καθώς η ιστορία μου είναι ασυνήθης, αλλά φανταστείτε μαζί με μένα τα εκατομμύρια ανθρώπων που βρίσκονται σήμερα στις φυλακές, λαχταρώντας την ελευθερία.
For my story is singular, but imagine with me the millions of people in prisons today, yearning for freedom.
Τρία χρόνια μετά την καταδίκη μου και δύο χρόνια μετά την απελευθέρωσή μου, το όνομά μου έχει καθαριστεί από τα εφετεία από οποιαδήποτε αδικοπραγία.
Three years post my conviction and two years post my release, I got cleared by the courts of appeal of any wrongdoing.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Περίπου τον ίδιο καιρό, ευλογήθηκα με το γιο μου, που τον ονόμασα Ουχούρου, που στη διάλεκτό μου σημαίνει «ελευθερία».
Around the same time, I got blessed with my son, whom I named Uhuru, which in my dialect means "freedom."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Επειδή είχα επιτέλους κερδίσει την ελευθερία που τόσο λαχταρούσα. Έρχομαι σαν μία, αλλά στέκομαι σαν 10.000, εμψυχωμένη από την σκληρή ελπίδα ότι χιλιάδες από εμάς έχουμε συγκεντρωθεί για να μεταρρυθμίσουμε και να μεταμορφώσουμε το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, ενθαρρυμένη ότι κάνουμε όλοι τις δουλειές μας όπως πρέπει να τις κάνουμε. Και αφήστε μας να συνεχίσουμε να τις κάνουμε χωρίς να απολογούμαστε.
Because I had finally gotten the freedom that I so longed for. I come as one, but I stand as 10,000, encouraged by the hard-edged hope that thousands of us have come together to reform and transform the criminal justice system, encouraged that we are doing our jobs as we are meant to do them. And let us keep doing them with no apology.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)