Picture this: you’re working a slow shift in a hotel lobby when someone hurriedly approaches the front desk. They found a lost wallet around the corner, but they’re in a rush and don’t have time to follow up. They ask if you can handle it and then run off. Looking at the wallet you see it contains a key, a grocery list, about $13, and three business cards with a name and email you assume belong to the wallet’s owner. So, what do you do?
Imaginează-ți că ai o tură ușoară la recepția unui hotel, când cineva se apropie în grabă. Persoana a găsit după colț un portofel pierdut, dar se grăbește și nu are timp să caute deținătorul. Te întreabă dacă o poți face tu și pleacă. În portofel e o cheie, 13 dolari, o listă de cumpărături și trei cărți de vizită cu un nume și un email care presupui că aparțin deținătorului portofelului. Ce faci acum?
Between 2013 and 2016, over 17,000 front-desk workers around the globe were faced with this choice, becoming unwitting participants in a massive study of honesty. And the results surprised top economists and the researchers running the experiment. But to understand what these groups were expecting, we need to spend a little time defining honesty.
Între 2013 și 2016, peste 17.000 de lucrători cu publicul din întreaga lume au fost puși în fața acestei alegeri, devenind, fără să știe, participanți la un studiu masiv despre onestitate. Iar rezultatele i-au surprins pe economiștii și cercetătorii de top care au condus experimentul. Dar pentru a înțelege la ce se așteptau aceștia, trebuie să petrecem câteva clipe pentru a defini onestitatea.
We typically think of honesty in terms of actively telling the truth in our interpersonal relationships. But in fact, every healthy society relies on a shared foundation of honesty. Using public services, making business transactions, and deciding government policies requires a baseline expectation of honesty from our fellow citizens. Because of this, understanding what drives honesty is a vital research subject for economists, psychologists, and sociologists. Unfortunately, honesty can be difficult to investigate when people know they’re being watched. So, researchers have come up with clever ways to analyze this behavior outside the lab. And this global study by the universities of Michigan, Utah, and Zurich sought to answer an important question: will people engage in opportunistic behavior when there’s little-to-no chance of being caught?
De obicei ne gândim la onestitate când vine vorba de a spune adevărul în relațiile noastre interpersonale. Dar orice societate se bazează pe o premisă comună de onestitate. Utilizarea transportului public, efectuarea tranzacțiilor comerciale și adoptarea politicilor publice necesită un standard minim de onestitate din partea cetățenilor. Datorită acestui lucru, a înțelege ce determină onestitatea reprezintă un subiect de cercetare esențial pentru economiști, psihologi și sociologi. Din păcate, onestitatea poate fi dificil de studiat atunci când oamenii știu că sunt urmăriți. Așa că cercetătorii au venit cu moduri inovatoare de a analiza acest comportament în afara laboratorului. Acest studiu internațional, făcut de universitățile din Michigan, Utah și Zurich, a încercat să răspundă unei întrebări importante: vor avea oamenii un comportament oportunist când șansa de a fi prinși e minimă?
In what became known as the Lost Wallet Test, 13 research assistants traveled to 355 cities in 40 different countries, recreating the same scenario in hotels, banks, public offices, and various cultural establishments. The clear wallets ensured participants could see their contents, half of which contained a key, grocery list, and business cards, while the other half also included the equivalent of roughly 13 US dollars. The researchers believed the money would discourage honesty. Specifically, they thought participants’ self-interest would overpower two competing factors: their altruistic desire not to harm the wallet’s owner, and their desire to maintain a positive self-image. Regarding self-image, we generally like to think of ourselves as good and honest. But studies have found people are often able to let themselves off the hook for stealing small amounts of money. As for harming the wallet's owner, the victim of their crime would be abstract. They'd never met this person, and since the wallet had come from another location, it seemed unlikely they ever would.
În ceea ce a devenit cunoscut ca Testul Portofelului Pierdut, 13 asistenți de cercetare au mers în 355 de orașe din 40 de țări diferite, recreând același scenariu în hoteluri, bănci, birouri publice și în diverse centre culturale. Portofelele transparente au garantat că participanții pot vedea ce e înăuntru, jumătate dintre ele având o cheie, o listă de cumpărături și cărți de credit, în timp ce restul aveau și echivalentul a aproximativ 13 dolari americani. Cercetătorii credeau că banii vor descuraja onestitatea. Mai exact, credeau că propriul interes al participanților va câștiga în fața a doi factori divergenți: dorința altruistă de a nu păgubi deținătorul portofelului și dorința de a menține o imagine de sine pozitivă. Legat de imaginea de sine, în general vrem să credem că suntem buni și onești. Dar studiile au arătat că oamenii nu se simt vinovați dacă fură sume mici de bani. Cât despre păgubirea deținătorului portofelului, victima lor va fi abstractă. Nu o vor întâlni niciodată și din moment ce portofelul a venit din altă parte, părea puțin probabil că o vor întâlni vreodată.
For these reasons, researchers expected money-filled wallets to be reported less often, and the 279 economists they surveyed agreed. But to their surprise, the study found the exact opposite. While only 46% of cash-free wallets were reported, 61% of cash wallets were called in. This pattern held true across the globe, regardless of the participants’ age, gender, or whether they were being observed during the wallet drop-off. And when researchers tried increasing the temptation to be dishonest with wallets containing nearly $100, the results surprised them again. People reported 72% of these big money wallets.
Din aceste motive, cercetătorii se așteptau ca portofelele cu bani să fie raportate mai rar, iar cei 279 de economiști chestionați au fost de acord. Dar spre surprinderea lor, studiul a arătat exact opusul. În vreme ce au fost raportate doar 46% din portofelele fără bani, au fost declarate doar 61% din portofelele cu bani. Acest tipar a fost valabil în toată lumea, indiferent de vârsta și genul participanților, sau dacă au fost observați când au lăsat portofelul la poliție. Iar atunci când cercetătorii au încercat creșterea tentației de a fi necinstit cu portofele având aproape 100 de dolari, rezultatele i-au surprins iar. Oamenii au raportat 72% din aceste portofele cu mulți bani.
There are a lot of theories for why honesty goes up as the wallet becomes more valuable. The $100 wallet certainly increases self-interest. But in international follow-up surveys, people reported that taking larger sums of money felt more like theft, making it harder to maintain a positive self-image. It’s also possible that when the financial stakes are higher, so is the perceived harm to the wallet’s owner. Others have suggested that our commitment to honesty could be altered in professional settings, meaning participants might have acted differently outside the office.
Sunt multe teorii despre motivul pentru care onestitatea crește pe măsură ce portofelul e mai valoros. Portofelul cu 100 de dolari crește desigur interesul personal. Dar în sondajele internaționale care au urmat, oamenii au spus că luarea unor sume mai mari de bani era ca un furt, făcând mai dificilă menținerea unei imagini de sine pozitive. Se poate și ca atunci când mizele financiare sunt mai mari, paguba adusă deținătorului portofelului să fie percepută ca fiind mai mare. Alții au sugerat și că obligația noastră legată de onestitate poate fi diferită în cadrul profesional, însemnând că în afara programului oamenii s-ar fi putut comporta diferit.
Still, this result suggests that self-interest might not be as powerful as we often think. Seeing yourself as an honest person can motivate you to be an honest person. And by modeling this behavior and celebrating it and others, we can help create an honest society we can all rely on.
Totuși, acest rezultat sugerează că interesul personal s-ar putea să nu fie atât de puternic pe cât credem noi. A te defini ca o persoană onestă te poate motiva să fii așa. Iar modelând acest comportament și încurajându-l la alții, putem ajuta la crearea unei societăți oneste pe care ne putem baza cu toții.