Picture this: you’re working a slow shift in a hotel lobby when someone hurriedly approaches the front desk. They found a lost wallet around the corner, but they’re in a rush and don’t have time to follow up. They ask if you can handle it and then run off. Looking at the wallet you see it contains a key, a grocery list, about $13, and three business cards with a name and email you assume belong to the wallet’s owner. So, what do you do?
Bayangkan: anda bekerja dengan senggang di lobi hotel tiba-tiba seseorang menghampiri kaunter hadapan. Mereka terjumpa dompet tercicir di kawasan berdekatan, mereka tergesa-gesa dan tiada masa untuk langkah susulan. Anda diminta menguruskannya dan mereka terus berlalu pergi. Dompet tersebut berisi kunci, senarai barang runcit, dan wang $13, dan tiga kad perniagaan berserta nama dan e-mel yang anda andaikan tuan punya dompet tersebut. Jadi, apa yang akan anda lakukan?
Between 2013 and 2016, over 17,000 front-desk workers around the globe were faced with this choice, becoming unwitting participants in a massive study of honesty. And the results surprised top economists and the researchers running the experiment. But to understand what these groups were expecting, we need to spend a little time defining honesty.
Di antara tahun 2013 dan 2016, lebih 17,000 pekerja kaunter hadapan di seluruh dunia berhadapan dengan situasi begini, menjadi peserta tidak langsung bagi kajian tentang kejujuran. Dan hasilnya mengejutkan ahli ekonomi terkemuka dan para penyelidik yang menjalankan eksperimen itu. Tetapi untuk memahami apa yang mereka jangkakan, kita perlu faham definisi kejujuran.
We typically think of honesty in terms of actively telling the truth in our interpersonal relationships. But in fact, every healthy society relies on a shared foundation of honesty. Using public services, making business transactions, and deciding government policies requires a baseline expectation of honesty from our fellow citizens. Because of this, understanding what drives honesty is a vital research subject for economists, psychologists, and sociologists. Unfortunately, honesty can be difficult to investigate when people know they’re being watched. So, researchers have come up with clever ways to analyze this behavior outside the lab. And this global study by the universities of Michigan, Utah, and Zurich sought to answer an important question: will people engage in opportunistic behavior when there’s little-to-no chance of being caught?
Biasanya kita fikir berlaku jujur hanya dengan bercakap benar dalam aspek pergaulan kita. Sebenarnya, masyarakat bergantung pada dasar saling jujur. Dalam perkhidmatan awam, transaksi perniagaan dan penentuan polisi kerajaan mengharapkan satu tahap kejujuran daripada masyarakat. Oleh itu, memahami apa yang mendorong kejujuran adalah subjek kajian utama bagi ahli ekonomi, psikologi, dan ahli sosiologi. Malangnya, kejujuran sukar untuk diselidik jika seseorang tahu mereka sedang diperhatikan. Jadi, penyelidik telah mengolah cara yang unik dalam menganalisis tingkah laku ini di luar makmal. Kajian global oleh Universiti Michigan, Utah dan Zurich cuba menjawab persoalan penting: adakah seseorang akan mengambil kesempatan sekiranya peluang untuk ditangkap tipis?
In what became known as the Lost Wallet Test, 13 research assistants traveled to 355 cities in 40 different countries, recreating the same scenario in hotels, banks, public offices, and various cultural establishments. The clear wallets ensured participants could see their contents, half of which contained a key, grocery list, and business cards, while the other half also included the equivalent of roughly 13 US dollars. The researchers believed the money would discourage honesty. Specifically, they thought participants’ self-interest would overpower two competing factors: their altruistic desire not to harm the wallet’s owner, and their desire to maintain a positive self-image. Regarding self-image, we generally like to think of ourselves as good and honest. But studies have found people are often able to let themselves off the hook for stealing small amounts of money. As for harming the wallet's owner, the victim of their crime would be abstract. They'd never met this person, and since the wallet had come from another location, it seemed unlikely they ever would.
Dalam kajian Ujian Dompet hilang, 13 pembantu penyelidik mengembara ke 355 bandar di 40 negara berbeza, mencipta semula senario yang sama di hotel, bank, pejabat awam, dan juga pelbagai pertubuhan kebudayaan. Dompet telus memastikan peserta nampak isi kandungannya, separuh darinya mengandungi kunci, senarai barang runcit, dan kad perniagaan, dan selebihnya juga mengandungi wang yang jumlah bersamaan 13 dolar US. Sang penyelidik percaya wang itu akan membantut perlakuan jujur. Khususnya, mereka berpendapat kepentingan diri peserta mengatasi dua faktor utama: keinginan altruistik mereka untuk tidak mengkhianati pemilik dompet, dan keinginan mereka untuk mengekalkan imej diri yang positif. Berdasarkan imej diri, biasanya kita suka menganggap diri kita baik dan jujur. Tetapi kajian menunjukkan seseorang sering kali memandang enteng jika mereka mencuri jumlah yang kecil. Apabila melibatkan pemilik dompet, mangsa jenayah sendiri akan menjadi abstrak. Mereka saling tidak mengenali dan dompet itu datang dari lokasi lain, dan berkemungkinan mereka tidak akan saling kenal.
For these reasons, researchers expected money-filled wallets to be reported less often, and the 279 economists they surveyed agreed. But to their surprise, the study found the exact opposite. While only 46% of cash-free wallets were reported, 61% of cash wallets were called in. This pattern held true across the globe, regardless of the participants’ age, gender, or whether they were being observed during the wallet drop-off. And when researchers tried increasing the temptation to be dishonest with wallets containing nearly $100, the results surprised them again. People reported 72% of these big money wallets.
Atas sebab itu, penyelidik menjangkakan dompet yang penuh dengan wang akan jarang mendapat laporan, dan 279 ahli ekonomi yang mereka kaji bersetuju. Akan tetapi, kajian mereka menemukan yang sebaliknya. Walaupun hanya 46% dompet tanpa wang telah dilaporkan 61% dompet berisi wang telah diserahkan. Ini terjadi di seluruh dunia, tidak kira umur dan jantina para peserta, atau sama ada mereka sedang diperhatikan semasa dompet diberikan. Penyelidik cuba untuk menambah godaan untuk berlaku tidak jujur dengan menambah wang sejumlah $100 dan hasilnya mengejutkan mereka. Dompet berisi wang yang banyak ini telah dilaporkan sebanyak 72%.
There are a lot of theories for why honesty goes up as the wallet becomes more valuable. The $100 wallet certainly increases self-interest. But in international follow-up surveys, people reported that taking larger sums of money felt more like theft, making it harder to maintain a positive self-image. It’s also possible that when the financial stakes are higher, so is the perceived harm to the wallet’s owner. Others have suggested that our commitment to honesty could be altered in professional settings, meaning participants might have acted differently outside the office.
Ada beberapa teori sebab tahap kejujuran meningkat, apabila dompet semakin bernilai. Dompet $100 sudah tentu menebalkan sikap penting diri. Tetapi dalam tinjauan susulan antarabangsa peserta menjawab mengambil wang lebih banyak rasa seperti pencuri, menjadikannya lebih sukar untuk mengekalkan imej diri yang positif. Boleh jadi jika nilai sesuatu lebih berharga, ia dianggap akan memudaratkan si pemilik dompet. Ada berpendapat komitmen untuk berlaku jujur boleh diubah dalam dunia professional, maksudnya tindakan peserta mungkin berbeza jika berada di luar pejabat.
Still, this result suggests that self-interest might not be as powerful as we often think. Seeing yourself as an honest person can motivate you to be an honest person. And by modeling this behavior and celebrating it and others, we can help create an honest society we can all rely on.
Namun, keputusan ini mencadangkan kepentingan diri itu mungkin tidak begitu berpengaruh seperti yang sering kita fikirkan. Melihat diri sebagai seorang yang jujur mampu mendorong diri anda menjadi jujur. Dan dengan mencontohi tingkah laku ini dan meraikannya dan juga orang lain, boleh mewujudkan masyarakat yang jujur yang boleh diharapkan.