The year is 1656. Your body is wracked by violent chills. Your head pounds, your muscles are too weak to sit up, and you feel like rancid, hard-boiled eggs are squeezing out of your neck and armpits. In your feverish state, you see a strange-looking man approach, his face obscured by a beak-like mask, his body covered from head to toe. He examines you and even without seeing his face, you know the diagnosis: you have the plague.
Este anul 1656. Corpul tău este zguduit de frisoane violente. Îți bubuie capul, ești prea slăbit pentru a te ridica, și te simți ca și cum ouă fierte, putrezite îți ies din gât și de la subraț. În această stare febrilă, vezi apropiindu-se un om straniu, cu fața ascunsă în spatele unei măști cu cioc, acoperit din cap până-n picioare. Te examinează, și fără a-i vedea fața, știi diagnosticul: suferi de ciumă.
The plague stands out as one of the most terrifying and destructive diseases in human history. It swept across large parts of Afro- Eurasia in three separate pandemics starting in the 6th, 14th, and 19th centuries; killed tens of millions of people, and had— in the best of cases— about a 40% survival rate.
Ciuma e una dintre cele mai terifiante și distructive boli din istoria umanității. A afectat părți mari ale Afro-Eurasiei în trei pandemii separate începând în secolele VI, XIV și XIX; ucigând zeci de milioane de oameni, și având - în cele cele mai bune cazuri - o rată de supraviețuire în jur de 40%.
The European plague doctor, with his beaked mask and wizard-like robes, is one of the images most popularly associated with plague today. He’s often found in books and films about the 14th century pandemic known as the Black Death. The only problem is that’s about as accurate as placing a modern surgeon at the court of Louis the 14th in Versailles. The confusion is understandable though— the Black Death had several aftershocks, including a series of devastating outbreaks in Western Europe during the 17th century. This is when the iconic plague doctor actually emerged on the scene.
Doctorul european de ciumă, cu masca cu cioc și robele de vrăjitor, este astăzi una dintre imaginile cel mai des asociate cu ciuma. Poate fi găsit adesea în cărți și filme despre pandemia din secolul al XIV-lea, cunoscută drept Moartea Neagră. Singura problemă este că e la fel de potrivită ca plasarea unui chirurg modern la curtea lui Ludovic al XIV-lea. Confuzia este totuși de înțeles - Moartea Neagră a avut câteva replici, incluzând o serie de epidemii devastatoare în Europa de Vest în timpul celui de-al XVII-lea secol. Acesta este momentul în care faimosul doctor de ciumă a apărut pe scenă.
First described in the early 17th century, the outfit consisted of a hood with crystal eyepieces and a beak filled with a pungent combination of herbs and compounds. This could include cinnamon, pepper, turpentine, roast copper, and powdered viper flesh. This recipe was inspired by the famed 2nd century Greco-Roman physician Galen, and was thought to ward off poisoned air known as miasma. People believed this bad air spread plague after emanating from swamps and sources of decay, such as dead plants or animal carcasses. In earlier centuries, doctors across Europe carried metal pomanders filled with similar mixtures, and it’s possible that the beak evolved as a hands-free alternative.
Descris pentru prima dată la începutul secolului al XVII-lea, hainele sale constau într-o glugă cu oculare din cristal și un cioc plin cu o combinație puternică de ierburi și compuși. Aceștia puteau include scorțișoară, piper, terebentină, cupru prăjit și pudră de carne de viperă. Rețeta a fost inspirată de doctorul greco-roman din secolul al II-lea, Galen, și se credea că poate ține departe aerul otrăvit cunoscut drept miasmă. Oamenii credeau că aerul rău transmitea ciumă, după ce era emanat din mlaștini și surse de descompunere, precum plante moarte sau carcase de animale. Cu secole mai devreme, doctorii din Europa purtau recipiente pentru pomadă umplute cu amestecuri similare, și este posibil ca acel cioc să fi apărut pentru a avea mâinile libere.
The rest of the costume, which included an oiled leather robe, boots and gloves, acted as kind of an early hazmat suit, likely designed to block miasma from entering through the skin’s pores. While this shows some basic understanding that plague spread from one place to another, these doctors couldn’t know that, in most cases, the true culprit was a tiny flea transmitting the bacteria, Yersinia pestis, from one person or animal to another. It’s possible that the plague doctor’s outfit may have provided some unintentional protection from flea bites. However, not enough information survives to know whether the costumed doctors fared any better than their ordinarily robed counterparts.
Restul costumului, care includea o robă de piele unsă, bocanci și mănuși, funcționa ca un fel de combinezon timpuriu antichimic, probabil destinat pentru a bloca intrarea miasmei în corp prin pori. Deși asta sugerează o înțelegere de bază a faptului că ciuma se transmitea dintr-un loc în altul, acești doctori nu puteau ști că, în majoritatea cazurilor, adevăratul vinovat era un mic purice care transmitea bacteria yersinia pestsis de la o persoană sau animal la altul. E posibil ca hainele doctorului de ciumă să fi oferit protecție involuntară împotriva mușcăturilor de purice. Totuși, nu avem suficiente informații pentru a ști dacă doctorii costumați o duceau mai bine decât omologii lor îmbrăcați normal.
It's no surprise that this bizarre getup has captured popular imagination, despite the fact that its use was limited to a few places in Italy and France during the 17th and early 18th centuries. Even at the time, it was viewed with macabre fascination and occasionally used to mock the ineffective and corrupt practices of some physicians.
Nu este surprinzător faptul că această îmbrăcăminte bizară a captivat imaginația, deși utilizarea sa era limitată la câteva locuri din Italia și Franța în timpul secolului al XVII-lea și începutul secolului al XVIII-lea. Chiar și atunci, era privită cu o fascinație macabră și folosită ocazional pentru batjocorirea ineficientelor și coruptelor practici ale unor doctori.
Until the 20th century, there was no effective treatment for the plague, but that didn’t stop doctors— costumed or not— from trying. They consulted the works of earlier physicians for guidance, did what they could to fend off miasma, and prescribed a variety of concoctions and antidotes. They also relied on pre-modern medical mainstays. These could include bloodletting, which involved draining (sometimes concerningly large amounts of) blood in an attempt to remove poison or restore the body’s natural balance. Or cupping, where the rim of a heated glass was placed over swollen lymph nodes in hopes of making them burst sooner— a sign, when it occurred naturally, that a plague patient was on the mend. Or— perhaps most painfully— cautery, which involved lancing the lymph nodes with a red-hot poker to release the blackened pus within.
Până în secolul al XX-lea, nu exista un tratament eficient pentru ciumă, dar asta nu i-a oprit pe doctori - costumați sau nu - din a încerca. Au consultat lucrările doctorilor dinainte pentru sfaturi, au făcut ce au putut pentru a combate miasma, și au prescris o varietate de amestecuri și antidoturi. S-au bazat și pe piloni medicali pre-moderni. De exemplu sângerarea terapeutică, ce implica scurgerea sângelui (uneori în cantități îngrijorător de mari) într-o încercare de a scoate otrava sau de a reface echilibrul corpului. Sau aplicarea ventuzelor - marginea unui pahar încălzit se punea peste ganglionii inflamați cu scopul de a-i face să se spargă rapid - un semn, când se întâmpla natural, că un pacient de ciumă se refăcea. Sau - probabil cel mai dureros - cauterizarea, ce implica străpungerea ganglionilor cu un vătrai încins pentru a elibera puroiul înnegrit.
A lot has changed since their times. Modern medicine has given us the means to quickly identify bacterial as well as viral threats and to effectively mobilize against them. We also have access to technologies like test kits, masks to deter the spread of respiratory viruses, and vaccines; and we conduct robust trials to make sure they’re safe and effective. But some things don’t change: we still depend on the courage and compassion of medical professionals who voluntarily risk their lives against an invisible attacker to help and comfort those who need it most.
Multe s-au schimbat de atunci. Medicina modernă ne-a oferit metodele pentru a identifica rapid amenințări bacteriale și virale și pentru a ne mobiliza eficient împotriva lor. De asemenea, avem acces la tehnologii precum teste, măști pentru a împiedica răspândirea virusurilor respiratorii și vaccinuri; și facem teste robuste să ne asigurăm că sunt sigure și eficiente. Dar unele lucruri nu se schimbă: încă depindem de curajul și compasiunea profesioniștilor medicali care își riscă voluntar viețile împotriva unui atacator invizibil pentru a-i ajuta și sprijini pe cei care au mai mare nevoie.