The year is 1656. Your body is wracked by violent chills. Your head pounds, your muscles are too weak to sit up, and you feel like rancid, hard-boiled eggs are squeezing out of your neck and armpits. In your feverish state, you see a strange-looking man approach, his face obscured by a beak-like mask, his body covered from head to toe. He examines you and even without seeing his face, you know the diagnosis: you have the plague.
השנה היא 1656. הגוף שלכם הרוס מצמרמורות אלימות. הראש שלכם פועם, השרירים חלשים מכדי לשבת, ואתם מרגישים כאילו ביצים קשות מבושלות ומעופשות נסחטות מהצוואר שלכם ובתי השחי. במצב החום שלכם, אתם רואים גבר מוזר למראה מתקרב, פניו מוסתרים במסכה דמוית מקור, גופו מכוסה מכף רגל ועד ראש. הוא בוחן אתכם ואפילו בלי לראות את פניו, אתם מכירים את האבחנה: נדבקתם במגיפה.
The plague stands out as one of the most terrifying and destructive diseases in human history. It swept across large parts of Afro- Eurasia in three separate pandemics starting in the 6th, 14th, and 19th centuries; killed tens of millions of people, and had— in the best of cases— about a 40% survival rate.
המגפה בולטת כאחת מאותן מחלות מפחידות והרסניות בהיסטוריה האנושית. היא תקפה חלקים גדולים של אפרו-אירואסיה בשלוש מגיפות נפרדות החל מהמאות ה-6, ה-14, והמאה ה-19; הרגה עשרות מיליוני אנשים, והיה לה- במקרה הטוב ביותר - שיעור הישרדות של כ-40%.
The European plague doctor, with his beaked mask and wizard-like robes, is one of the images most popularly associated with plague today. He’s often found in books and films about the 14th century pandemic known as the Black Death. The only problem is that’s about as accurate as placing a modern surgeon at the court of Louis the 14th in Versailles. The confusion is understandable though— the Black Death had several aftershocks, including a series of devastating outbreaks in Western Europe during the 17th century. This is when the iconic plague doctor actually emerged on the scene.
רופא המגיפות האירופי, עם מסכת המקור שלו וגלימות דמויות קוסמים, הוא אחת התמונות הפופולריות ביותר הקשורות היום למגפה. הוא נמצא לעתים קרובות בספרים ובסרטים על מגפת המאה ה-14 המכונה המוות השחור. הבעיה היחידה היא שזה מדויק בערך כמו מיקום של מנתח מודרני בבית המשפט של לואי ה-14 בוורסאי. אבל הבלבול מובן - למוות השחור היו כמה זעזועים עוקבים, כולל סדרה של התפרצויות הרסניות במערב אירופה במהלך המאה ה-17. זה היה הזמן שרופא המגיפות האיקוני למעשה הופיע.
First described in the early 17th century, the outfit consisted of a hood with crystal eyepieces and a beak filled with a pungent combination of herbs and compounds. This could include cinnamon, pepper, turpentine, roast copper, and powdered viper flesh. This recipe was inspired by the famed 2nd century Greco-Roman physician Galen, and was thought to ward off poisoned air known as miasma. People believed this bad air spread plague after emanating from swamps and sources of decay, such as dead plants or animal carcasses. In earlier centuries, doctors across Europe carried metal pomanders filled with similar mixtures, and it’s possible that the beak evolved as a hands-free alternative.
הוא תואר לראשונה בתחילת המאה ה-17, התלבושת כללה ברדס עם עיניות קריסטל ומקור מלא שילוב של צמחי מרפא ותרכובות חריפות. זה יכל לכלול קינמון, פלפל, טֶרפָּנטִין, נחושת קלויה, ואבקת בשר צפע. המתכון הזה נוצר בהשראת הרופא היווני-רומי המפורסם גאלן מהמאה ה-2, ונחשב כמרחיק אוויר מורעל המכונה מיאסמה. אנשים האמינו שהאוויר הרע הזה מפיץ מגפה לאחר שנבעה מביצות ומקורות ריקבון, כגון צמחים מתים או פגרי בעלי חיים. במאות קודמות, רופאים ברחבי אירופה נשאו כלי מתכת קטנים מלאים בתערובות דומות, וייתכן שהמקור התפתח כחלופה ללא שימוש בידיים.
The rest of the costume, which included an oiled leather robe, boots and gloves, acted as kind of an early hazmat suit, likely designed to block miasma from entering through the skin’s pores. While this shows some basic understanding that plague spread from one place to another, these doctors couldn’t know that, in most cases, the true culprit was a tiny flea transmitting the bacteria, Yersinia pestis, from one person or animal to another. It’s possible that the plague doctor’s outfit may have provided some unintentional protection from flea bites. However, not enough information survives to know whether the costumed doctors fared any better than their ordinarily robed counterparts.
שאר הלבוש, שכלל חלוק עור משומן, מגפיים וכפפות, פעל כסוג של חליפת מגן מוקדמת, שכנראה נועדה לחסום את המיאסמה מכניסה דרך נקבוביות העור. בעוד שזה מראה הבנה בסיסית שהמגיפה ההיא התפשטה ממקום למקום, הרופאים האלה לא יכלו לדעת שברוב המקרים, האשם האמיתי היה פרעוש זעיר שהעביר את החיידקים, ירסינייה פסטיס, מאדם אחד או חיה למשנהו. יתכן שהתלבושת של רופא המגיפה סיפקה חלק מהגנה לא מכוונת מעקיצות פרעושים. עם זאת, לא שרד מספיק מידע כדי לדעת אם הרופאים המחופשים הסתדרו טוב יותר ממקביליהם שלבושים כרגיל.
It's no surprise that this bizarre getup has captured popular imagination, despite the fact that its use was limited to a few places in Italy and France during the 17th and early 18th centuries. Even at the time, it was viewed with macabre fascination and occasionally used to mock the ineffective and corrupt practices of some physicians.
אין זה מפתיע שהתלבושת המוזרה הזו תפסה דמיון פופולרי, למרות העובדה שהשימוש בה היה מוגבל לכמה מקומות באיטליה ובצרפת במהלך המאות ה -17 ותחילת המאה ה -18. אפילו באותה תקופה, זה נצפה כבעל קסם מקאברי ושימש מדי פעם כדי ללעוג לפרקטיקות הלא יעילות והמושחתות של רופאים אחדים.
Until the 20th century, there was no effective treatment for the plague, but that didn’t stop doctors— costumed or not— from trying. They consulted the works of earlier physicians for guidance, did what they could to fend off miasma, and prescribed a variety of concoctions and antidotes. They also relied on pre-modern medical mainstays. These could include bloodletting, which involved draining (sometimes concerningly large amounts of) blood in an attempt to remove poison or restore the body’s natural balance. Or cupping, where the rim of a heated glass was placed over swollen lymph nodes in hopes of making them burst sooner— a sign, when it occurred naturally, that a plague patient was on the mend. Or— perhaps most painfully— cautery, which involved lancing the lymph nodes with a red-hot poker to release the blackened pus within.
עד המאה העשרים, לא היה טיפול יעיל למגיפה, אבל זה לא הפריע לרופאים - מחופשים או לא - לנסות. הם התייעצו עם עבודותיהם של רופאים קודמים עשו מה שהם יכולים כדי לחסום את המיאסמה, ורשמו מגוון של מרקחות ותרופות נגד. הם הסתמכו גם על עמודי התווך הרפואיים הקדם-מודרנים. אלה יכלו לכלול הקזת דם, שכללה ניקוז (לפעמים של כמויות גדולות) של דם בניסיון לסלק רעל או להחזיר את האיזון הטבעי של הגוף. או כוסות רוח, כשהשפה של כוס מחוממת הונחה מעל בלוטות לימפה נפוחות בתקווה לגרום להם להתפוצץ מוקדם יותר - סימן, שכאשר התרחש באופן טבעי, היה שמטופל במגיפה מחלים. או - אולי הכי כואב - כְּוִיָה, שהיתה כרוכה בניתוק בלוטות הלימפה עם מַחְתָּה אדומה-חמה כדי לשחרר את המוגלה המושחרת בפנים.
A lot has changed since their times. Modern medicine has given us the means to quickly identify bacterial as well as viral threats and to effectively mobilize against them. We also have access to technologies like test kits, masks to deter the spread of respiratory viruses, and vaccines; and we conduct robust trials to make sure they’re safe and effective. But some things don’t change: we still depend on the courage and compassion of medical professionals who voluntarily risk their lives against an invisible attacker to help and comfort those who need it most.
הרבה השתנה מאז תקופתם. הרפואה המודרנית העניקה לנו את האמצעים לזהות במהירות איומים חיידקיים כמו גם ויראליים ולהתגייס ביעילות נגדם. יש לנו גם גישה לטכנולוגיות כמו ערכות מבחן, מסכות למנוע את ההתפשטות של נגיפי נשימה וחיסונים; ואנחנו מבצעים ניסויים יעלים כדי להבטיח שהם בטוחים ויעילים. אבל יש דברים שלא משתנים: אנחנו עדיין תלויים באומץ ובחמלה של אנשי מקצוע בתחום הרפואה המסכנים מרצונם את חייהם נגד תוקף בלתי נראה כדי לעזור ולנחם את מי שהכי צריך את זה.