What’s the best country in the world to live in? Is it the one with the best food? The longest life expectancy? The best weather? For the past 70 years, most governments have relied heavily on a single number to answer that question. This number influences elections, the stock market, and government policy. But it was never intended for its current purpose; and some would argue that the world is addicted to making it grow... forever. This number is called the Gross Domestic Product, or GDP, and it was invented by the economist Simon Kuznets in the 1930s, to try and gauge the size of an economy in a single, easy to understand number.
Care este cea mai bună țară în care să trăiești? Este cea cu cea mai bună mâncare? Cea mai mare speranță de viață? Cea mai bună vreme? În ultimii 70 de ani, majoritatea guvernelor s-au bazat în principal pe un singur număr ca să răspundă la acea întrebare. Acest număr influențează alegerile, bursa și politicile guvernamentale. Dar el nu a fost destinat pentru uzul său actual; unii susțin că lumea este dependentă de a-l face să crească... pentru totdeauna. Acest număr este denumit Produsul Intern Brut, sau PIB, și a fost inventat de economistul Simon Kuznets în anii 1930, în încercarea de a etalona dimensiunea unei economii într-un singur număr ușor de înțeles.
GDP is the total monetary value of everything a country produces and sells on the market. To this day, GDP per capita, which is just the total GDP divided by the number of people living in that country, is widely seen as a measure of well-being.
PIB este valoarea monetară totală a tot ceea ce o țară produce și vinde pe piață. Până în ziua de azi, PIB pe cap de locuitor, care este doar PIB total împărțit la numărul de locuitori al acelei țări, este general văzut ca o măsură a bunăstării.
But GDP doesn’t actually say anything direct about well-being, because it doesn't take into account what a country produces or who has access to it. A million dollars of weapons contributes the exact same amount to a country’s GDP as a million dollars of vaccines or food. The value society derives from things like public school or firefighters isn’t counted in GDP at all, because those services aren’t sold on the market. And if a country has a lot of wealth, but most of it is controlled by relatively few people, GDP per capita gives a distorted picture of how much money a typical person has.
Dar PIB-ul nu spune de fapt nimic despre bunăstare, deoarece nu ia în considerare ce anume produce o țară sau cine are acces la el. Un milion de dolari de arme contribuie exact la fel la PIB-ul unei țări ca un milion de dolari de vaccinuri sau de mâncare. Valoarea dobândită de o țară din lucruri precum școlile publice sau pompieri nu este numărată deloc în PIB, pentru că aceste servicii nu sunt vândute pe piață. Și dacă o țară este foarte bogată, dar majoritatea averii este controlată de relativ puțini oameni, PIB-ul pe cap de locuitor oferă o imagine distorsionată a câți bani are o persoană obișnuită.
Despite all that, for a long time, higher GDP did correlate closely to a higher quality of life for people in many countries. From 1945 to 1970, as GDP doubled, tripled or even quadrupled in some western economies, people’s wages often grew proportionally. By the 1980s, this changed. Countries continued to grow richer, but wages stopped keeping pace with GDP growth, or in some cases, even declined, and most of the benefits went to an ever-smaller percentage of the population.
În ciuda a toate astea, pentru mult timp, un PIB mai mare s-a corelat strâns cu o calitate mai bună a vieții pentru oamenii din multe țări. Din 1945 până în 1970, cum PIB-ul s-a dublat, triplat sau chiar cvadruplat în unele economii vestice, salariile oamenilor au crescut adesea proporțional. Până în anii ’80, asta s-a schimbat. Țările au continuat să se îmbogățească, dar salariile au încetat să mai țină pasul cu creșterea PIB, sau, în unele cazuri, chiar au scăzut, și multe din beneficii au mers către un procent chiar și mai mic din populație.
Still, the idea of capturing a nation’s well-being in a single number had powerful appeal. In 1972, King Jigme Singye Wangchuk of Bhutan came up with the idea of Gross National Happiness as an alternative to Gross Domestic Product. Gross National Happiness is a metric that factors in matters like health, education, strong communities, and living standards, having citizens answer questions like, “How happy do you think your family members are at the moment?” “What is your knowledge of names of plants and wild animals in your area?” and “What type of day was yesterday?” The United Nations’ Human Development Index is a more widely used metric; it takes into account health and education, as well as income per capita to estimate overall well-being.
Totuși, ideea cuprinderii bunăstării unei națiuni într-un singur număr i-a atras pe mulți. În 1972, Regele Jigme Singye Wangchuk al Bhutanului a venit cu ideea de Fericire Națională Brută ca o alternativă a Produsului Intern Brut. Fericirea Națională Brută este o măsură care depinde de factori ca sănătatea, educația, comunitățile puternice și standardele de trai, punând cetățenilor întrebări precum: „Cât de fericiți crezi că sunt membrii familiei tale acum?”, „Ce știi despre numele plantelor și ale animalelor sălbatice din zona ta?” și „Ce fel de zi a fost ieri?” Indexul Dezvoltării Umane al Națiunilor Unite este o unitate de măsură mai folosită care ia în considerare sănătatea și educația, precum și venitul pe cap de locuitor pentru a estima bunăstarea generală.
Meanwhile, a metric called the Sustainable Development Index factors in both well-being and the environmental burdens of economic growth, again, boiling all this down to a single number. Though no country has been able to meet the basic needs of its people while also using resources fully sustainably, Costa Rica currently comes the closest. Over the past few decades, it’s managed to grow its economy and improve living standards substantially without drastically increasing its emissions. Other countries, like Colombia and Jordan, have made notable progress. Costa Rica now has better well-being outcomes like life expectancy than some of the world’s richest countries.
Între timp, o măsură numită Indexul Dezvoltării Sustenabile se bazează atât pe bunăstare, cât și pe impactul asupra mediului al creșterii economice, reducând toate acestea, din nou, la un singur număr. Deși nicio țară nu a reușit să facă față nevoilor de bază ale cetățenilor ei folosind în același timp resurse complet sustenabile, Costa Rica este deocamdată cea mai aproape. În ultimele câteva decenii, a reușit să crească economia și să îmbunătățească substanțial standardul de trai fără să își crească drastic emisiile. Alte țări, precum Columbia sau Iordania, au făcut progrese notabile. Costa Rica are acum efecte mai bune ale bunăstării, ca speranța de viață, decât unele dintre cele mai bogate state ale lumii.
Ultimately, there are limits to any approach that boils the quality of life in a country down to a single number. Increasingly, experts favor a dashboard approach that lays out all the factors a single number obscures. This approach makes even more sense given that people have different priorities, and the answer to which country is best to live in depends on who’s asking the question.
În final, există limitări pentru fiecare abordare care cuprinde calitatea vieții dintr-un stat într-un singur număr. Mai mult, experții preferă o abordare mai largă, care cuprinde toți factorii pe care un singur număr îi ascunde. Abordarea asta are și mai mult sens dat fiind că oamenii au priorități diferite, și răspunsul la care este cea mai bună țară în care să trăiești depinde de cine pune întrebarea.
So what if that were you designing your countries well-being metric? What do you value, and what would you measure?
Deci cum ar fi dacă ai crea tu măsura pentru bunăstarea țării tale? Ce valorifici tu și ce ai măsura tu?