If I told you not to press this big red button, what would you do? For many people, there’s no greater motivation to do something than being told they can’t. So, what is it about being told “no” that triggers this response?
לו אמרתי לכם לא ללחוץ על הכפתור האדום הגדול הזה, מה הייתם עושים? עבור רבים, אין מוטיבציה גדולה מזו לעשות משהו שאומרים להם מזה שאומרים להם שזה אסור. אז מה יש בזה שאומרים “לא” שמפעיל את התגובה הזו?
One of the most enduring explanations for this behavior is what psychologists call reactance theory. Reactance is a motivational state that occurs when people feel their freedom is being threatened, and it compels them to take actions they see as restoring that freedom. Sometimes this emerges as general frustration or direct argument, but the most straightforward response is to simply do the thing they were told not to. This behavior plays out in public spaces, like when people ignore health campaigns they perceive as overbearing, and in private spaces, like parent-child relationships. However, there are situations where something being forbidden actually makes it less tempting.
אחד ההסברים הכי שכיחים להתנהגות זו הוא מה שהפסיכולוגים מכנים תיאוריית התגובה. תגובה היא מצב מוטיבציוני שמתרחשת כשאנשים מרגישים שהחופש שלהם מאוים, וזה מאלץ אותם לנקוט בפעולות שהם מצפים שיחזירו את החופש הזה. לפעמים זה מתגלה כתסכול כללי או ויכוח ישיר, אבל התגובה הכי פשוטה זה פשוט לעשות את הדבר שאמרו להם לא לעשות. התנהגות זו מתרחשת במרחבים ציבוריים, כמו כשאנשים מתעלמים מקמפיינים בריאותיים שהם תופסים כשתלטנים, ובמקומות פרטיים, כמו יחסי הורים וילדים. עם זאת, ישנם מצבים שבהם משהו אסור למעשה עושה את זה לפחות מפתה.
In 1972, psychologists at the University of Colorado wanted to know if a romantic relationship facing parental disapproval was more likely to strengthen or crumble under the pressure. To answer this question, they surveyed 140 couples, varying widely in measures of happiness, but all fairly serious in terms of commitment. Only some couples reported perceived parental opposition to their relationship over the study’s six-month period. But those that did also reported a steady increase in love for one another.
בשנת 1972, פסיכולוגים באוניברסיטת קולורדו רצו לדעת אם קשר רומנטי שמתמודד בפני אי הסכמת ההורים סביר יותר שיתחזק או שיתפורר תחת הלחץ. כדי לענות על השאלה הזו, הם סקרו 140 זוגות, שונים מאוד במדדים של אושר אבל כולם רציניים למדי מבחינת מחויבות. רק חלק מהזוגות דיווחו שהבחינו בהתנגדות ההורים למערכת היחסים ביניהם במשך ששת החודשים של המחקר. אבל אלה דיווחו גם על עלייה מתמדת באהבה זה לזה.
The researchers named this trend the Romeo and Juliet Effect after literature’s most famous forbidden lovers and concluded that the results were largely motivated by reactance. But in the decades since this publication, most follow-up studies have suggested the opposite is true. In fact, the long-term success of a romantic relationship can be predicted by the perceived approval or disapproval of the couple’s friends and family. This trend is known as the Social Network Effect.
החוקרים כינו מגמה זו אפקט רומיאו ויוליה על שם האוהבים האסורים המפורסמים ביותר בספרות והגיעו למסקנה שהתוצאות היו מונעות בעיקר על ידי התגובה. אבל בעשרות השנים שחלפו מאז פרסום זה, רוב מחקרי המעקב הציעו שההיפך הוא הנכון. למעשה, את ההצלחה לטווח ארוך של מערכת יחסים רומנטית ניתן לחזות על ידי האופן בו נתפסים האישור או ההסתייגות של החברים והמשפחות של בני הזוג. מגמה זו ידועה כאפקט הרשת החברתית.
So why doesn’t reactance win out over the Social Network Effect? You might think it’s because we value our existing relationships over our potential relationships. But in most cases, disapproving friends and family are just voicing negative opinions or passively not supporting a relationship. It’s rarely a dramatic choice of us or them. And when it comes to parents, most people with good relationships with their parents feel they can ignore their parent’s advice without serious consequences, while people with bad parental relationships often don’t care what they think anyway.
אז למה התגובה לא מנצחת את אפקט הרשת החברתית? תוכלו לחשוב שזה בגלל שאנו מעריכים את מערכות היחסים הקיימות שלנו יותר ממערכות היחסים הפוטנציאליות שלנו. אבל ברוב המקרים, חברים ובני משפחה מסתייגים רק מביעים דעות שליליות או לא תומכים באופן פסיבי בזוגיות. לעתים רחוקות זו בחירה דרמטית שלנו או שלהם. וכשזה מגיע להורים, רוב האנשים עם מערכות יחסים טובות עם ההורים שלהם מרגישים שהם יכולים להתעלם מעצת הוריהם ללא השלכות חמורות, בעוד אנשים עם יחסים הוריים גרועים לרוב לא אכפת להם מה הם חושבים בכל מקרה.
So if disapproved relationships are more likely to fail, does this mean we’re not willing to fight to date who we want? Well, it might vary from person to person. One theory is that there’s actually two types of reactance: defiant reactance, which is impulsively doing the opposite of what we’re told, and independent reactance, which reflects our deeper desire to make our own choices. For example, if you tell someone with high defiant reactance to lower their voice, they’ll probably start shouting. Whereas someone with high independent reactance is more likely to simply ignore the request and do what they believe is appropriate. So when it comes to relationship disapproval, a defiant person might respond by pursuing their romance in secret, but that doesn’t change how the group’s opinion negatively impacts their relationship. Conversely, someone with a particularly independent personality might be capable of ignoring their friends’ concerns and loving whomever they want.
אז אם מערכות יחסים לא מאושרות סבירות יותר להיכשל, האם זה אומר שאנחנו לא מוכנים להילחם כדי לצאת עם מי שאנחנו רוצים? ובכן, זה עשוי להשתנות מאדם לאדם. תיאוריה אחת היא שבעצם יש שני סוגי תגובה: תגובה מתריסה, שעושה את ההפך ממה שאומרים לנו, ותגובה עצמאית,המשקפת את רצוננו לעשות את הבחירות שלנו. לדוגמא, אם אתם מבקשים ממישהו עם תגובה מתריסה להנמיך את קולם, הם כנראה יתחילו לצעוק. בעוד מישהו בעל תגובה עצמאית גבוהה, סביר יותר שפשוט יתעלם מהבקשה ויעשה את מה שהוא מאמין שהולם. אז כשזה מגיע לאי הסכמה ביחסים, אדם מתריס עלול להגיב במרדף אחר הרומן שלהם בסתר, אבל זה לא משתנה איך דעת הקבוצה משפיעה לרעה על מערכת היחסים שלהם. לעומת זאת, אנשים עם אישיות עצמאית במיוחד עשויים להיות מסוגלים להתעלם מהחששות של חבריהם ולאהוב את מי שהם רוצים.
The idea of defiant and independent reactance is fairly new, and researchers are still working to uncover all the motivations behind the Social Network Effect. But these theories help illuminate the important relationship between reactance and our competing needs for independence and inclusion. How we balance these desires varies across individuals and cultures. But no matter how prone to reactance we may be, our social networks are vital to our sense of identity and well-being. This is especially true in our romantic relationships. Studies have found that support from a few close companions can help buffer against disapproval from others. And most relationships do better once the individuals involved find supportive social networks. This outcome might not seem as romantic as a forbidden love affair, but it’s actually in keeping with the story of Romeo and Juliet, whose embattled relationship couldn't endure the threats of extreme disapproval.
הרעיון של היגב מתריס ועצמאי הוא די חדש, והחוקרים עדיין עובדים לחשוף את כל המניעים מאחורי אפקט הרשת החברתית. אבל התיאוריות האלה עוזרות להאיר את, הקשר החשוב בין התגובה לצרכים המתחרים שלנו לעצמאות ולהכללה. האופן בו אנו מאזנים את הרצונות הללו משתנה על פני אנשים ותרבויות. אבל לא משנה כמה נוטים לתגובה אנחנו עשויים להיות, הרשתות החברתיות שלנו חיוניות לתחושת הזהות והרווחה שלנו. זה נכון במיוחד ביחסים הרומנטיים שלנו. מחקרים מצאו שתמיכה מכמה חברים קרובים יכולה לעזור לחסום כנגד הסתייגות מאחרים. ורוב מערכות היחסים מצליחות יותר כשהאנשים המעורבים מוצאים רשתות חברתיות תומכות. תוצאה זו עשויה שלא להיראות רומנטית כמו פרשת אהבה אסורה, אבל זה בעצם קיים בסיפור של רומיאו ויוליה, שמערכת היחסים המסורבלת לא הצליחה לשרוד את האיומים של אי הסכמה קיצונית.