In South Africa, one of the most unequal countries in the world, the richest one-tenth of 1%, owns almost 30% of all the country’s wealth, more than double what the bottom 90% owns.
În Africa de Sud, una dintre cele mai inegale țări din lume, cea mai bogată zecime din 1% deține aproape 30% din toată bogăția țării, mai mult de dublu față de cât dețin cei 90% de săraci.
Income and wealth inequality are not new. In fact, economists and historians who’ve charted economic inequality throughout history haven’t found a single society without it. Which raises a bleak question: is inequality inevitable?
Inegalitatea veniturilor și averii nu e o noutate. De fapt, economiștii și istoricii care au analizat inegalitatea economică de-a lungul istoriei nu au găsit o societate în care aceasta să lipsească. Ceea ce ridică o întrebare sumbră: este inegalitatea inevitabilă?
One way to estimate inequality is with a number called the Gini index, which is calculated by comparing the income or wealth distribution of a perfectly equal society to the actual income or wealth distribution. The area of this shape multiplied by 2 is the Gini index.
Un tip de estimare a inegalității este cel cu un indice numit Gini, care este calculat prin compararea distribuției veniturilor și a bogăției unei societăți care este perfect egală cu o distribuție reală a acestora. Aria acestui aspect multiplicată cu 2 este indicele Gini.
A Gini of 1 indicates perfect inequality— one person has everything and everyone else has nothing. You’d never see this in real life because everyone except that one person would starve.
Un Gini de 1 indică inegalitate perfectă - o persoană are totul și toți ceilalți nu au nimic. Niciodată nu vezi asta în realitate pentru că toți, cu excepția acelei persoane, ar muri de foame.
A Gini index of 0 indicates perfect equality— everyone has exactly the same income or wealth. But you also never see this in real life, not even in communist countries, because for one thing, that would mean paying everyone— no matter how young, old, what job they’re in or where they work— the exact same wage.
Indicele Gini de 0 indică egalitate perfectă - toți au exact același venit și bogăție. Nici asta nu se întâlnește în realitate, nici chiar în țările comuniste, în primul rând pentru că ar însemna să îi plătească pe toți - indiferent cât de tineri sau bătrâni sunt, ce ocupație au, unde lucrează - cu fix același salariu.
Typical after-tax Ginis in developed countries today are around 0.3, though there’s a wide range from pretty equal to pretty unequal.
În țările dezvoltate, tipicul Gini după impozitare este în jur de 0.3, deși este o gamă largă de la destul de egal la destul de inegal.
Before we go any further, you should know what the Gini index— or any other measure of economic inequality— doesn’t tell us: it gives no information about how income and wealth are distributed across genders, races, educational backgrounds or other demographics; it doesn’t tell us how easy or difficult it is to escape poverty. And it also gives no insight as to how a particular society arrived at its present level of inequality. Economic inequality is deeply entangled with other types of inequality: for example, generations of discrimination, imperialism, and colonialism created deeply rooted power and class inequalities that persist to this day.
Înainte de a merge mai departe, ar trebui să știi că indicele Gini - sau orice altă măsură a inegalității economice - nu ne spune: nu dă vreo informație despre distribuția veniturilor și bogățiilor dincolo de genuri, rase, condiții educaționale sau alți factori demografici; nu ne spune cât de ușor sau greu e să scapi de sărăcie. Și nici nu dă vreo perspectivă asupra modului cum o societate a ajuns la nivelul actual de inegalitate. Inegalitatea economică este asociată cu alte tipuri de inegalitate: de exemplu, generații de discriminare, imperialism, și colonialism au dus la inegalități adânc înrădăcinate ale puterii și clasei, care persistă până în prezent.
But we still need at least a rough measure of who gets how much in a country. That’s what the Gini index gives us.
Dar e nevoie de cel puțin o estimare despre cine cât de mult ia într-o țară. Asta este ceea ce ne oferă indicele Gini.
Some countries are, economically, much more unequal than others. And that’s because a significant portion of economic inequality is the result of choices that governments make.
Unele țări au, economic privind, mult mai multă inegalitate decât altele, iar asta din cauza că o parte importantă a inegalității economice reprezintă rezultatul alegerilor pe care le fac guvernele.
Let's talk about some of these choices. First: what kind of economy to use.
Să vorbim despre câteva dintre alegeri. Prima: ce tip de economie se folosește.
In the 20th century, some countries switched to socialism or communism for a variety of reasons, including reducing economic inequality. These changes did dramatically reduce economic inequality in the two largest non-capitalist economies, China and the Soviet Union— especially in the Soviet Union.
În secolul al XX-lea, unele țări au trecut la socialism sau comunism din diverse motive, inclusiv reducerea inegalității economice. Aceste schimbări au redus în mod dramatic inegalitatea economică în cele două mari economii non-capitaliste, China și Uniunea Sovietică - în special în Uniunea Sovietică.
But neither country prospered as much as the world's leading economies. So yes, people earned about as much as their neighbors did, but that wasn’t very much.
Dar niciuna dintre țări n-a prosperat la fel de mult ca economiile lumii. Deci da, oamenii au câștigat la fel de mult ca vecinii lor, dar nu era prea mult.
This— and many other issues— contributed to the Soviet Union’s collapse in 1991. And China, to grow more quickly, shifted its economy towards capitalism starting in the late 1970s.
Aceasta - și multe alte probleme - au dus la prăbușirea Uniunii Sovietice în 1991. Iar China, pentru a prospera mai rapid, și-a schimbat economia la capitalism, începând cu anul 1970.
What about capitalist countries? Can they choose to reduce economic inequality? It’s tempting to think “no, because the whole point of capitalism is to hoard enough gold coins to be able to dive into them like Scrooge McDuck.” China seems to provide the textbook example of this: after it became more capitalist, its Gini index shot up from under 0.4 to over 0.55. Meanwhile, its per capita yearly income jumped from the rough equivalent of $1,500 to over $13,000.
Dar țările capitaliste? Aleg acestea reducerea inegalității economice? Este tentant să gândim: ,,Nu, pentru că scopul capitalismului e să strângi suficiente monede de aur ca să poți să te arunci în ele precum Scrooge McDuck.” China pare că oferă exemplul ca la carte pentru acestea: după ce a devenit mai capitalistă, indicele său Gini a crescut vertiginos de la sub 0.4 la peste 0.55. Între timp, venitul său anual per locuitor a crescut de la echivalentul brut de 1,500 $ la peste 13,000 $.
But there are many counter-examples: capitalist countries in which inequality is actually holding steady or decreasing. France has kept its Gini index below 0.32 since 1979. Ireland's Gini has been trending mostly downward since 1995. The Netherlands and Denmark have kept theirs below 0.28 since the 1980s.
Dar există multe alte exemple: țările capitaliste în care inegalitatea se menține constantă sau în creștere. Franța și-a păstrat indicele Gini sub 0.32 începând cu 1979. Indicele Irlandei a fost clasificat de multe ori descendent începând cu 1995. Olanda și Danemarca și-au păstrat indicele sub 0.28 din 1980.
How do they do it?
Cum au reușit asta?
One way is with taxes. Personal income taxes in most countries are progressive: the more money you make, the higher your tax rate. And the more progressive your tax system, the more it reduces inequality. So, for example, while pre-tax income inequality in France is roughly the same as it is in the US, post-tax inequality in France is roughly 20% lower.
O modalitate este prin taxe. În majoritatea țărilor, taxele veniturilor personale sunt progresive: cu cât faci mai mulți bani, cu atât rata e mai mare. Cu cât sistemul financiar e mai progresiv, cu atât reduce inegalitatea. De exemplu, în timp ce inegalitatea veniturilor impozabile din Franța este la fel ca și cea din SUA, inegalitatea veniturilor impozate este redusă sub 20%.
Meanwhile, inheritance taxes can reduce the amount of wealth that a single family can amass over generations. Germany and many other European countries have inheritance or estate taxes that kick in at a few thousand to a few hundred thousand Euros, depending on who's inheriting. The US, on the other hand, lets you inherit $12 million without paying any federal tax.
Între timp, taxele pe moștenire pot reduce averea acumulată de o singură familie de-a lungul generațiilor. Germania și multe alte țări europene au taxe de moștenire sau proprietate care au variază de la mii la câteva sute de mii de euro, în funcție de moștenitor. SUA, pe de altă parte, îți permite să moștenești 12 milioane $ fără a plăti vreo taxă.
Another way is with transfers— when the government takes tax revenues from one group of people and gives it to another. For example, Social Security programs tax people who work and use the revenue to support retirees. In Italy, about a quarter of Italians’ disposable household income comes from government transfers. That’s a lot, especially relative to the US, where the figure is just over 5%.
Un alt mod este prin transferuri - atunci când un guvern ia taxe fiscale de la un grup de oameni și le oferă altora. Programele de asistență socială îi taxează pe oamenii care muncesc pentru a susține pensionarii. În Italia, aproape un sfert din veniturile domestice nete ale italienilor provin din transferurile guvernului. Este extrem de mult, în special raportat la SUA, unde cifrele sunt doar peste 5%.
A third way is to ensure that everyone has access to things like education and healthcare. A highly educated, healthy workforce can command a higher salary on the market, thus reducing inequality. The fourth way is addressing the digital divide: the gap between those who have access to the Internet and those who do not.
Al treilea mod este accesul tuturor la lucruri precum educație și sănătate. O forță de muncă educată și sănătoasă poate cere un salariu mai mare, astfel reducând inegalitatea. A patra cale este abordarea decalajului digital: diferența dintre cei care au acces la internet și cei care nu au.
A fifth way is dealing with extreme wealth. Multibillionaires can buy social media platforms, news outlets, policy think-tanks, perhaps even politicians, and bend them to their will, threatening the very fabric of democracy.
A cincea cale implică abordarea bogăției excesive. Multimiliardarii pot cumpăra platformele de social media, institute de știri, consilii de experți politici, poate chiar politicieni, și să-i supună voinței lor, amenințând chiar structura democrației.
We are just barely scratching the surface of inequality here. We haven’t touched on the drastic divides in who has wealth and who doesn’t; the power structures that prevent social and economic mobility; and the drastic inequality between countries— the fact that, for example, just three Americans have 90 billion more dollars than Egypt, a country of 100 million people.
Abia zgâriem suprafața inegalității aici. Nu am ajuns la diferențele drastice între cine deține avere și cine nu; structurile de putere care previn mobilitatea socială și economică; și drastica inegalitate între țări - faptul că, de exemplu, doar trei americani au cu 90 miliarde de dolari mai mult decât Egiptul, o țară cu 100 milioane de oameni.
And here’s one final thing to think about: power and wealth are self-reinforcing, which means that equality is not. Left to their own devices, societies tend toward inequality— unless we weaken the feedback loops of wealth and power concentration.
Și un ultim lucru la care să vă gândiți: puterea și bogăția se auto-întăresc, ceea ce înseamnă că egalitatea nu există. Lăsate în voia lor, societățile tind spre inegalitate - doar dacă nu slăbim buclele de feedback ale concentrării bogăției și puterii.