In South Africa, one of the most unequal countries in the world, the richest one-tenth of 1%, owns almost 30% of all the country’s wealth, more than double what the bottom 90% owns.
בדרום אפריקה, אחת המדינות הכי פחות שוויוניות בעולם, האלפיון העליון, הינו בעל כמעט 30% מהעושר במדינה, יותר מכפול ממה שיש ל 90% התחתונים.
Income and wealth inequality are not new. In fact, economists and historians who’ve charted economic inequality throughout history haven’t found a single society without it. Which raises a bleak question: is inequality inevitable?
חוסר שוויון בהכנסה ובעושר הוא לא חדש. למעשה, כלכלנים והיסטוריונים שמיפו חוסר שוויון כלכלי לאורך ההסטוריה לא מצאו חברה אחת בלעדיו. מה שמעלה את השאלה העגומה: האם חוסר שוויון בלתי נמנע?
One way to estimate inequality is with a number called the Gini index, which is calculated by comparing the income or wealth distribution of a perfectly equal society to the actual income or wealth distribution. The area of this shape multiplied by 2 is the Gini index.
דרך אחת להעריך חוסר שוויון היא עם מספר שנקרא מדד ג’יני, שמחושב על ידי השוואת ההכנסה או חלוקת העושר של חברות שוויוניות לגמרי להכנסה המעשית או פיזור העושר. השטח של הצורה הזו כפול 2 הוא מדד ג’יני.
A Gini of 1 indicates perfect inequality— one person has everything and everyone else has nothing. You’d never see this in real life because everyone except that one person would starve.
מדד ג’יני של 1 מצביע על חוסר שוויון מושלם -- לאדם אחד יש הכל ולכל השאר אין כלום. לעולם לא תראו את זה במציאות בגלל שכולם מצפים שאדם אחד ירעב.
A Gini index of 0 indicates perfect equality— everyone has exactly the same income or wealth. But you also never see this in real life, not even in communist countries, because for one thing, that would mean paying everyone— no matter how young, old, what job they’re in or where they work— the exact same wage.
מדד ג’יני של 0 מצביע של שיוון מושלם -- לכולם יש בדיוק את אותה הכנסה ועושר. אבל אתם לעולם גם לא רואים את זה במציאות, אפילו לא במדינות קומוניסטיות, בגלל שלמשל, זה יגרור צורך לשלם לכולם -- לא משנה כמה צעירים, מבוגרים, איזה עבודה הם עושים -- את אותה משכורת בדיוק.
Typical after-tax Ginis in developed countries today are around 0.3, though there’s a wide range from pretty equal to pretty unequal.
מדדי ג’יני נפוצים אחרי מס במדינות מפותחות היום הם סביב 0.3, למרות שיש מנעד רחב מדי שוויוני לדי לא שוויוני.
Before we go any further, you should know what the Gini index— or any other measure of economic inequality— doesn’t tell us: it gives no information about how income and wealth are distributed across genders, races, educational backgrounds or other demographics; it doesn’t tell us how easy or difficult it is to escape poverty. And it also gives no insight as to how a particular society arrived at its present level of inequality. Economic inequality is deeply entangled with other types of inequality: for example, generations of discrimination, imperialism, and colonialism created deeply rooted power and class inequalities that persist to this day.
לפני שנמשיך, אתם צריכים לדעת מה מדד ג’יני -- או כל מידה אחרת לחוסר שוויון כלכלי -- לא אומר5 לנו: הוא לא נותן כל מידע על איך ההכנסה והעושר מחולקים לרוחב מגדרים, גזעים, רקעים חינוכיים או דמוגרפיות אחרות; זה לא אומר לנו כמה קל או קשה לברוח מעוני. והוא גם לא נותן תובנה לאיך חברה מסויימת הגיעה לרמה הנוכחית של חוסר שוויון. חוסר שוויון כלכלי קשור באופן נרחב לסוגים אחרים של חוסר שוויון: לדוגמה, דורות של אפליה, אימפריאליזם, וקולוניאליזם שיצרו חוסר שוויון עמוק בכוח ובמעמדות שקיים עד היום.
But we still need at least a rough measure of who gets how much in a country. That’s what the Gini index gives us.
אבל אנחנו עדיין צריכים לפחות מידה גסה למי מקבל כמה במדינה. זה מה שמדד ג’יני נותן לנו.
Some countries are, economically, much more unequal than others. And that’s because a significant portion of economic inequality is the result of choices that governments make.
כמה מדינות הן, כלכלית, הרבה יותר לא שוות מאחרות. וזה בגלל שחלק משמעותי מחוסר השוויון הכלכלי הוא תוצאה של בחירות שממשלות עושות.
Let's talk about some of these choices. First: what kind of economy to use.
בואו נדבר על כמה מהבחירות האלו. ראשית: באיזה סוג של כלכלה להשתמש.
In the 20th century, some countries switched to socialism or communism for a variety of reasons, including reducing economic inequality. These changes did dramatically reduce economic inequality in the two largest non-capitalist economies, China and the Soviet Union— especially in the Soviet Union.
במאה ה 20, כמה מדינות עברו לסוציאליזם או קומוניזם ממגוון סיבות, כולל הפחתת חוסר שוויון כלכלי. השינויים האלה הפחיתו דרמטית את חוסר השוויון הכלכלי בשתי הכלכלות הלא קפיטליסטיות הכי גדולות, סין וברית המועצות -- בעיקר ברית המועצות.
But neither country prospered as much as the world's leading economies. So yes, people earned about as much as their neighbors did, but that wasn’t very much.
אבל אף אחת מאלה לא שגשגה כמו הכלכלות המובילות בעולם. אז כן, אנשים הרוויחו בערך כמו השכנים שלהם, אבל זה לא היה הרבה.
This— and many other issues— contributed to the Soviet Union’s collapse in 1991. And China, to grow more quickly, shifted its economy towards capitalism starting in the late 1970s.
זו -- והרבה סיבות אחרות --תרמו להתמוטטות ברית המועצות ב 1991. וסין, כדי לגדול מהר יותר, הסיטה את הכלכלה לכיוון קפיטלזם החל משלהי שנות ה 70.
What about capitalist countries? Can they choose to reduce economic inequality? It’s tempting to think “no, because the whole point of capitalism is to hoard enough gold coins to be able to dive into them like Scrooge McDuck.” China seems to provide the textbook example of this: after it became more capitalist, its Gini index shot up from under 0.4 to over 0.55. Meanwhile, its per capita yearly income jumped from the rough equivalent of $1,500 to over $13,000.
מה בנוגע למדינות קפיטליסטיות? האם אלו יכולות לבחור להפחית את חוסר השוויון הכלכלי? זה מפתה לחשוב “לא, בגלל שכל הנקודה של קפיטליזם היא לאגור מספיק מטבעות זהב להיות מסוגל לצלול לתוכן כמו סקרוג′ מקדאק.” נראה שסין מספקת דוגמה מהספרים לזה: אחרי שהוא הפכה ליותר קפיטליסטית, מדד ג’יני שלה עלה מפחות מ0.4 ליותר מ 0.55. בינתיים, ההכנסה לנפש השנתית שלה קפצה משווה ערך של 1500$ ליותר מ 13,000$.
But there are many counter-examples: capitalist countries in which inequality is actually holding steady or decreasing. France has kept its Gini index below 0.32 since 1979. Ireland's Gini has been trending mostly downward since 1995. The Netherlands and Denmark have kept theirs below 0.28 since the 1980s.
אבל יש הרבה דוגמאות הפוכות: מדינות קפיטליסטיות בהן חוסר השוויון למעשה יציב או פוחת. צרפת שמרה על מדד ג’יני שלה נמוך מ 0.32 מאז 1979. מדד ג’יני של אירלנד נע בעיקר למטה מאז 1995. הולנד ודנמרק שמרו על שלהן נמוך מ 0.28 מאז שנות ה 80.
How do they do it?
איך הן עושות את זה?
One way is with taxes. Personal income taxes in most countries are progressive: the more money you make, the higher your tax rate. And the more progressive your tax system, the more it reduces inequality. So, for example, while pre-tax income inequality in France is roughly the same as it is in the US, post-tax inequality in France is roughly 20% lower.
דרך אחת היא מיסים. מיסי הכנסה אישית ברוב המדינות הם פרוגרסיביים: ככל שמרוויחים יותר, המיסים גבוהים יותר. וככל שמערכת המיסים שלכם יותר פרוגרסיבית, היא מפחיתה יותר את חוסר השוויון. אז, לדוגמה, בזמן שחוסר שוויון לפני מס בצרפת שווה בערך לזה שבארצות הברית, חוסר שוויון אחרי מס בצרפת נמוך בערך ב 20%.
Meanwhile, inheritance taxes can reduce the amount of wealth that a single family can amass over generations. Germany and many other European countries have inheritance or estate taxes that kick in at a few thousand to a few hundred thousand Euros, depending on who's inheriting. The US, on the other hand, lets you inherit $12 million without paying any federal tax.
בינתיים, מיסי ירושה יכולים להפחית את כמות העושר שמשפחה אחת יכולה לצבור במשך דורות. לגרמניה והרבה מדינות ארופאיות יש מיסי ירושה ונכסים שמשפיעים בכמה אלפים עד כמה מאות אלפי יורו, תלוי במי היורש. ארצות הברית, מצד שני, מאפשרת לכם לרשת 12 מליון דולר בלי לשלם מס פדרלי.
Another way is with transfers— when the government takes tax revenues from one group of people and gives it to another. For example, Social Security programs tax people who work and use the revenue to support retirees. In Italy, about a quarter of Italians’ disposable household income comes from government transfers. That’s a lot, especially relative to the US, where the figure is just over 5%.
דרך אחרת היא עם העברות -- כשהממשלה לוקחת הכנסות מיסים מקבוצה אחת של אנשים ונותנת אותם לאחרת. לדוגמה, תוכניות ביטחון סוציאלי ממסות אנשים שעובדים ומשתמשות בהכנסות לתמוך בפנסיונרים. באיטליה, בערך רבע מההכנסה הזמינה של משקי בית מגיעה מהעברות ממשלתיות. זה הרבה, בעיקר יחסית לארצות הברית, שם הסכום הוא מעט יותר מ 5%.
A third way is to ensure that everyone has access to things like education and healthcare. A highly educated, healthy workforce can command a higher salary on the market, thus reducing inequality. The fourth way is addressing the digital divide: the gap between those who have access to the Internet and those who do not.
דרך שלישית היא להבטיח שלכולם תהיה גישה לדברים כמו חינוך ובריאות. כוח עבודה משכיל ובריא יכול להכניס משכורות גבוהות יותר בשוק, וכך להפחית את חוסר השוויון. הדרך הרביעית היא להתמודד עם הפער הדיגיטלי: הפער בין אלו שיש להם גישה לאינטרנט ואלו שאין להם.
A fifth way is dealing with extreme wealth. Multibillionaires can buy social media platforms, news outlets, policy think-tanks, perhaps even politicians, and bend them to their will, threatening the very fabric of democracy.
דרך חמישית היא להתמודד עם עושר קיצוני. מולטי מיליארדרים יכולים לקנות פלטפורמות מדיה חברתית, חברות חדשות, טרַסְט מוֹחוֹת למדיניות, אולי אפילו פוליטיקאים, ולהכפיף אותם לרצונם, ובכך לאיים על מארג הדמוקרטיה.
We are just barely scratching the surface of inequality here. We haven’t touched on the drastic divides in who has wealth and who doesn’t; the power structures that prevent social and economic mobility; and the drastic inequality between countries— the fact that, for example, just three Americans have 90 billion more dollars than Egypt, a country of 100 million people.
אנחנו עדיין בקושי מגרדים את פני השטח של חוסר שוויון פה. עוד לא נגענו בפער הדרסטי במי יש לו עושר ומי לא; מבני הכוח שמונעים ניידות חברתית וכלכלית; וחוסר השוויון הדרסטי בין מדינות -- העובדה, שלדוגמה, רק לשלושה אמריקאים יש 90 מיליארד דולר יותר ממצרים, מדינה עם 100 מליון תושבים.
And here’s one final thing to think about: power and wealth are self-reinforcing, which means that equality is not. Left to their own devices, societies tend toward inequality— unless we weaken the feedback loops of wealth and power concentration.
ויש דבר אחרון לחשוב עליו: כוח ועושר מחזקים אחד את השני, מה שאומר ששוויון לא. אם משאירים אותם כך, חברות נוטות לחוסר שוויון -- אלא אם מחלישים לולאות משוב של ריכוזי עושר וכוח.