Στη Νότια Αφρική, μία από τις χώρες με τη μεγαλύτερη ανισότητα στον κόσμο, το πλουσιότερο ένα δέκατο του 1%, κατέχει το 30% του εγχώριου πλούτου, το υπερδιπλάσιο από αυτό που κατέχει το υπόλοιπο 90%.
In South Africa, one of the most unequal countries in the world, the richest one-tenth of 1%, owns almost 30% of all the country’s wealth, more than double what the bottom 90% owns.
Ανισότητα εισοδήματος και πλούτου υπήρχε πάντα. Όντως, οικονομολόγοι και ιστορικοί καταγράφοντας την οικονομική ανισότητα, στη διάρκεια της Ιστορίας, δεν βρήκαν ούτε μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Πράγμα που εγείρει το θλιβερό ερώτημα: Είναι η ανισότητα αναπόφευκτη;
Income and wealth inequality are not new. In fact, economists and historians who’ve charted economic inequality throughout history haven’t found a single society without it. Which raises a bleak question: is inequality inevitable?
Ένας τρόπος για να μετρήσουμε την ανισότητα είναι ένας αρθμός
One way to estimate inequality is with a number called the Gini index,
ο οποίος ονομάζεται Δείκτης Gini, ο οποίος υπολογίζεται συγκρίνοντας την κατανομή εισοδήματος ή πλούτου, μιας κοινωνίας τέλειας ισότητας, με την πραγματική κατανομή του εισοδήματος ή του πλούτου. Αν πολλαπλασιάσουμε αυτή την περιοχή επί 2 έχουμε τον δείκτη Gini.
which is calculated by comparing the income or wealth distribution of a perfectly equal society to the actual income or wealth distribution. The area of this shape multiplied by 2 is the Gini index. A Gini of 1 indicates perfect inequality—
Ο δείκτης Gini μιας μονάδας δηλώνει την απόλυτη ανισότητα: ένα άτομο έχει τα πάντα και όλοι οι άλλοι τίποτα. Αυτό δεν ισχύει φυσικά ποτέ, γιατί τότε όλοι, εκτός από τον έναν, θα λιμοκτονούσαν.
one person has everything and everyone else has nothing. You’d never see this in real life because everyone except that one person would starve.
Ο μηδενικός δείκτης Gini δηλώνει τέλεια ισότητα: Όλοι έχουν ακριβώς το ίδιο εισόδημα ή πλούτο. Ούτε αυτό ισχύει ποτέ, ούτε καν σε κομμουνιστικές χώρες, γιατί τότε θα σήμαινε πως όλοι θα έπαιρναν, - ανεξαρτήτως ηλικίας ή του είδους ή του τόπου εργασίας τους- τον ίδιο ακριβώς μισθό.
A Gini index of 0 indicates perfect equality— everyone has exactly the same income or wealth. But you also never see this in real life, not even in communist countries, because for one thing, that would mean paying everyone— no matter how young, old, what job they’re in or where they work— the exact same wage.
Συνήθως, στις ανεπτυγμένες χώρες ο δείκτης Gini, μετά τους φόρους,
Typical after-tax Ginis in developed countries today are around 0.3,
σήμερα είναι γύρω 0,3, αν και υπάρχει μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στην τέλεια ισότητα και την τέλεια ανισότητα.
though there’s a wide range from pretty equal to pretty unequal. Before we go any further, you should know what the Gini index—
Πριν συνεχίσουμε, θα πρέπει να ξέρετε τι ο δείκτης Gini, ή όποια άλλη μέτρηση της οικονομικής ανισότητας, δεν μας λέει. Δεν μας παρέχει καμία πληροφόρηση πώς διανέμονται ο πλούτος και τα εισόδημα με βάση το φύλο, την εθνικότητα, την εκπαίδευση ή άλλο δημογραφικό πλαίσιο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ξεφύγεις από τη φτώχεια. Τέλος, δεν δίνει καμιά πληροφορία, σχετικά με το πώς μια κοινωνία έφτασε στο σημερινό επίπεδο ανισότητας. Η οικονομική ανισότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με άλλους τύπους ανισότητας. Όπως με τις διακρίσεις επί γενεών, με τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. που δημιούργησαν βαθιά ριζωμένες ταξικές και πολιτικές ανισότητες, αξεπέραστες μέχρι σήμερα.
or any other measure of economic inequality— doesn’t tell us: it gives no information about how income and wealth are distributed across genders, races, educational backgrounds or other demographics; it doesn’t tell us how easy or difficult it is to escape poverty. And it also gives no insight as to how a particular society arrived at its present level of inequality. Economic inequality is deeply entangled with other types of inequality: for example, generations of discrimination, imperialism, and colonialism created deeply rooted power and class inequalities that persist to this day.
Για αυτό υπάρχει η ανάγκη μιας αδρής, έστω, μέτρησης
But we still need at least a rough measure of who gets how much in a country.
για το ποιος παίρνει και πόσα σε κάθε χώρα. Αυτό μας δίνει ο δείκτης Gini.
That’s what the Gini index gives us. Some countries are, economically, much more unequal than others.
Σε κάποιες χώρες, η οικονομική ανισότητα είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με άλλες. Κι αυτό συμβαίνει, κυρίως, λόγω των επιλογών που κάνουν οι κυβερνήσεις.
And that’s because a significant portion of economic inequality is the result of choices that governments make.
Ας μιλήσουμε για κάποιες από αυτές. Πρώτον: Το είδος του οικονομικού συστήματος.
Let's talk about some of these choices. First: what kind of economy to use.
Τον 20ό αιώνα, κάποιες χώρες στράφηκαν στον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό για διάφορους λόγους, ένας από αυτούς ήταν η μείωση της οικονομικής ανισότητας. Αυτή η αλλαγή επέφερε δραστική μείωση των οικονομικών ανισοτήτων, στις δυο μεγαλύτερες μη καπιταλιστικές οικονομίες, την Κίνα και, κυρίως, τη Σοβιετική Ένωση.
In the 20th century, some countries switched to socialism or communism for a variety of reasons, including reducing economic inequality. These changes did dramatically reduce economic inequality in the two largest non-capitalist economies, China and the Soviet Union— especially in the Soviet Union.
Όμως καμία τους δεν γνώρισε την ευημερία όσο οι κορυφαίες οικονομίες του κόσμου. Οπότε, ναι μεν, όλοι κέρδιζαν όσα οι γείτονές τους, αλλά παρέμεναν λίγα.
But neither country prospered as much as the world's leading economies. So yes, people earned about as much as their neighbors did, but that wasn’t very much.
Αυτός και άλλοι λόγοι οδήγησαν στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991. Επίσης, η Κίνα για να αναπτυχθεί ταχύτερα έστρεψε την οικονομία της στον καπιταλισμό στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
This— and many other issues— contributed to the Soviet Union’s collapse in 1991. And China, to grow more quickly, shifted its economy towards capitalism starting in the late 1970s.
Και οι καπιταλιστικές χώρες; Μπορούν να επιλέξουν να μειώσουν την οικονομική ανισότητα; Μπαίνεις στον πειρασμό να πεις: «Όχι! Γιατί το νόημα του καπιταλισμού είναι να έχεις τόσο χρυσό, ώστε να μπορείς να κολυμπήσεις μέσα, όπως ο Σκρούτζ». Η Κίνα φαίνεται να μας δίνει το εξής παράδειγμα: Αφότου έγινε πιο καπιταλιστική, ο δείκτης της Gini εκτινάχθηκε από κάτω από 0,4 στο πάνω από 0,55. Στο μεταξύ, το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημά της εκτινάχθηκε από τα 1.500 δολάρια σε πάνω από 13.000 δολάρια .
What about capitalist countries? Can they choose to reduce economic inequality? It’s tempting to think “no, because the whole point of capitalism is to hoard enough gold coins to be able to dive into them like Scrooge McDuck.” China seems to provide the textbook example of this: after it became more capitalist, its Gini index shot up from under 0.4 to over 0.55. Meanwhile, its per capita yearly income jumped from the rough equivalent of $1,500 to over $13,000.
Υπάρχουν, όμως, και αντίθετα παραδείγματα: Καπιταλιστικές χώρες όπου η ανισότητα παραμένει σταθερή ή πτωτική. Η Γαλλία διατηρεί τον συντελεστή Gini κάτω του 0,32, από το 1979. Ο συντελεστής της Ιρλανδίας παρουσιάζει πτωτική τάση από το 1995. Η Ολλανδία και η Δανία κρατούν τον δείκτη κάτω του 0,28, από το 1980.
But there are many counter-examples: capitalist countries in which inequality is actually holding steady or decreasing. France has kept its Gini index below 0.32 since 1979. Ireland's Gini has been trending mostly downward since 1995. The Netherlands and Denmark have kept theirs below 0.28 since the 1980s.
Πώς τα καταφέρνουν;
How do they do it?
Ένας τρόπος είναι με τη φορολογία. Στις περισσότερες χώρες η φορολογία είναι ανάλογη με το εισόδημα. Όσο μεγαλύτερο το εισόδημα τόσο μεγαλύτερη η φορολογία. Όσο πιο προοδευτικός ο φόρος, τόση η μείωση της ανισότητας. Για παράδειγμα, η ανισότητα προ φόρων στη Γαλλία ήταν σχεδόν ίδια με τις ΗΠΑ, μετά τους φόρους στη Γαλλία είναι χαμηλότερη κατά περίπου 20%.
One way is with taxes. Personal income taxes in most countries are progressive: the more money you make, the higher your tax rate. And the more progressive your tax system, the more it reduces inequality. So, for example, while pre-tax income inequality in France is roughly the same as it is in the US, post-tax inequality in France is roughly 20% lower.
Ο φόρος κληρονομιάς μπορεί εξίσου να μειώσει τον πλούτο που συγκεντρώνει μια οικογένεια από γενιά σε γενιά. Η Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν τον φόρο κληρονομιάς, ή φόρο ακίνητης περιουσίας, που αποφέρει από μερικές χιλιάδες μέχρι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με το ποιος κληρονομεί. Στις ΗΠΑ, από την άλλη μπορείς να κληρονομήσεις 12 εκ. δολάρια χωρίς να φορολογηθείς καθόλου.
Meanwhile, inheritance taxes can reduce the amount of wealth that a single family can amass over generations. Germany and many other European countries have inheritance or estate taxes that kick in at a few thousand to a few hundred thousand Euros, depending on who's inheriting. The US, on the other hand, lets you inherit $12 million without paying any federal tax.
Άλλος τρόπος είναι με τις χρηματικές μεταφορές: Όταν φορολογείται μια ομάδα και τα έσοδα μεταφέρονται σε μια άλλη ομάδα. Όπως τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης, όπου φορολογούνται οι εργαζόμενοι και με τα έσοδα χρηματοδοτούνται οι συνταξιούχοι. Στην Ιταλία, περίπου το 1/4 του εισοδήματος των νοικοκυριών προέρχεται από τέτοιες μεταφορές. Είναι μεγάλο ποσοστό συγκρίνοντάς το με των ΗΠΑ, όπου το ποσοστό αυτό ανέρχεται μόλις λίγο πάνω από το 5%.
Another way is with transfers— when the government takes tax revenues from one group of people and gives it to another. For example, Social Security programs tax people who work and use the revenue to support retirees. In Italy, about a quarter of Italians’ disposable household income comes from government transfers. That’s a lot, especially relative to the US, where the figure is just over 5%.
Ένας τρίτος τρόπος είναι η ισότιμη πρόσβαση σε αγαθά όπως η Παιδεία και η Υγεία. Μορφωμένο, υγιές εργατικό δυναμικό αντιστοιχεί σε υψηλότερους μισθούς, άρα σε μείωση της ανισότητας. Τέταρτος τρόπος μειώνοντας το ψηφιακό χάσμα: Το χάσμα ανάμεσα σε όσους έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ και σε όσους δεν έχουν.
A third way is to ensure that everyone has access to things like education and healthcare. A highly educated, healthy workforce can command a higher salary on the market, thus reducing inequality. The fourth way is addressing the digital divide: the gap between those who have access to the Internet and those who do not.
Ο πέμπτος τρόπος είναι η αντιμετώπιση του ακραίου πλούτου. Οι δισεκατομμυριούχοι μπορούν να εξαγοράσουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρακτορεία ειδήσεων, πολιτικά επιτελεία ίσως ακόμη και πολιτικούς επιβάλλοντάς τους τη θέλησή τους, απειλώντας έτσι την ίδια τη δημοκρατία.
A fifth way is dealing with extreme wealth. Multibillionaires can buy social media platforms, news outlets, policy think-tanks, perhaps even politicians, and bend them to their will, threatening the very fabric of democracy.
Ακουμπάμε επιφανειακά μόνο το θέμα της ανισότητας εδώ. Δεν αγγίζουμε ακραία χάσματα, όπως ποιος έχει πλούτο και ποιος όχι. δομές εξουσίας που εμποδίζουν την οικονομική και κοινωνική κινητικότητα και την ακραία ανισότητα μεταξύ των χωρών. Το γεγονός για παράδειγμα, πως μόνο τρεις Αμερικανοί κατέχουν 90 δισ. δολ. περισσότερα από την Αίγυπτο, μια χώρα 100 εκατομμυρίων κατοίκων.
We are just barely scratching the surface of inequality here. We haven’t touched on the drastic divides in who has wealth and who doesn’t; the power structures that prevent social and economic mobility; and the drastic inequality between countries— the fact that, for example, just three Americans have 90 billion more dollars than Egypt, a country of 100 million people.
Και κάτι τελευταίο: η εξουσία και ο πλούτος αυτοτροφοδοτούνται που σημαίνει πως η ισότητα όχι. Αφημένες στην τύχη τους οι κοινωνίες τείνουν στην ανισότητα, εκτός αν αποδυναμώσουμε τον κύκλο που τροφοδοτεί τη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας.
And here’s one final thing to think about: power and wealth are self-reinforcing, which means that equality is not. Left to their own devices, societies tend toward inequality— unless we weaken the feedback loops of wealth and power concentration.