You and your friend need to ace Friday’s exam to avoid summer classes, and after a week of studying, you both feel confident that you pulled it off. But when you get your grades back, they’re much lower than the two of you expected. You’re devastated. However, your friend doesn't seem too bothered, and it's making you wonder why you can't shake this off like they can. But should you really be trying to look on the bright side? And is controlling our emotions even possible in the first place?
Ti e o teu amigo tedes que aprobar este exame para ter o verán libre. Logo de estudar toda a semana, estades seguros de que está aprobado. Pero cando vos dan as notas, son moito máis baixas do que esperabades. Vaia disgusto. Pola contra, ó teu amigo non parece importarlle moito. Por que será que a ti non che dá igual coma a el? Deberías estar intentando verlle o lado positivo? É posible sequera controlar as nosas emocións?
The answer to the last question is a definitive “yes.” There are numerous strategies for regulating our emotions, and one framework to understand these techniques is called the Process Model. Psychologists use this tool to identify where and how to intervene in the process that forms our emotions. That process has four steps: first, we enter a situation, real or imagined, and that draws our attention. Then we evaluate, or appraise, the situation and whether it helps or hinders our goals. Finally, this appraisal leads to a set of changes in how we feel, think, and behave, known as an emotional response.
A resposta á última pregunta é un «si» rotundo. Hai moitas estratexias para regularmos as emocións e unha das bases para entendelas é o modelo procesual. En psicoloxía, úsase esta técnica para identificar onde e como intervir no proceso de formación de emocións. Hai catro pasos: primeiro, chegamos a unha situación, real ou imaxinada, que chama a nosa atención. Avaliamos e valoramos esta situación, e decidimos se nos axuda ou se nos prexudica. Esta avaliación cambia como nos sentimos, pensamos e nos comportamos. Isto é a resposta emocional.
Each step of this process offers an opportunity to consciously intervene and change our emotions, and the Process Model outlines what strategies we might try at each phase. To see this in action, let’s imagine you’ve been invited to the same party as your least-favorite ex and their new partner. Your first strategy could be avoiding the situation altogether by skipping the party. But if you do attend, you could also try modifying the situation by choosing not to interact with your ex. If that’s proving difficult, you might want to shift your attention, maybe by playing a game with your friends rather than focusing on your ex’s new partner. Another option would be to re-evaluate how you think about the situation. After seriously reappraising things, you might realize that you don’t care who your ex dates. If none of these strategies work, you can always try tempering your emotional response after the fact. But this can be tricky. Many of the easiest ways to do this, like hiding your emotions or trying to change them with recreational drugs, generally lead to more negative feelings and health concerns in the long term. More sustainable strategies here include going for a long walk, taking slow, deep breaths, or talking with someone in your support system.
Cada paso deste proceso ofrece a oportunidade de intervir e cambiar as nosas emocións e o modelo procesual recolle as estratexias que podemos usar. Por exemplo, imaxina que te convidan a unha festa onde tamén está o teu ex e a súa nova parella. A túa primeira estratexia podería ser evitar a situación e non ir á festa. Pero se acabas indo, tamén poderías cambiar a situación se non interactúas co teu ex. Se non dás, cambia o foco da túa atención e céntrate nos teus amigos no canto de pensar na parella do teu ex. Outra opción sería redefinir a maneira de abordar a situación. Logo de pensalo seriamente, poderías darte conta de que dá igual con quen estea o teu ex. Se nada funciona, sempre poderías regular a túa resposta emocional a posteriori. Que fácil non é. As maneiras máis doadas de facelo, coma agochar as túas emocións ou cambialas con drogas, adoitan provocar máis emocións negativas e problemas de saúde a longo prazo. Hai estratexias máis sostibles, coma ir de paseo, técnicas de respiración ou falar con alguén achegado.
While using all these strategies well takes practice, learning to notice your emotions and reflect on where they’re coming from is half the battle. And once you’ve truly internalized that you can regulate your emotions, doing so becomes much easier. But should you use these techniques to constantly maintain a good mood? That answer depends on how you define what makes a mood “good.” It's tempting to think we should always try to avoid sadness and frustration, but no emotion is inherently good or bad— they’re either helpful or unhelpful depending on the situation. For example, if a friend is telling you about the loss of a loved one, feeling and expressing sadness isn’t just appropriate, it can help you empathize and support them. Conversely, while it’s unhealthy to regularly ignore your emotions, forcing a smile to get through a one-time annoyance is perfectly reasonable.
É necesario practicar para dominar estas estratexias, mais recoñecer as túas emocións e saber de onde veñen é a metade do camiño. E unha vez internalizas a regulación das túas emocións, é moito máis doado facelo. Pero, deberías usar estas técnicas para estar sempre de bo humor? Iso depende do que entendas por estar de «bo» humor. É tentador pensar que deberiamos evitar a tristeza e a frustración, pero as emocións non son boas nin malas. Poden axudar ou non segundo a situación. Por exemplo, se un amigo fala da perda dun ser querido, sentir e expresar tristeza é apropiado e pode axudarte a empatizar con el. Pola contra, aínda que non é saudable evitar as túas emocións, é totalmente normal finxir un sorriso de cando en vez.
We hear a lot of mixed messages about emotions. Some pressure us to stay upbeat while others tell us to simply take our emotions as they come. But in reality, each person has to find their own balance. So if the question is: “should you always try to be happy?” The answer is no. Studies suggest that people fixated on happiness often experience secondary negative emotions, like guilt, or frustration over being upset, and disappointment that they don't feel happier. This doesn't mean you should let sadness or anger take over. But strategies like reappraisal can help you re-evaluate your thoughts about a situation, allowing you to accept that you feel sad and cultivate hope that things will get better.
Hai moita información contraditoria sobre as emocións. Hai quen nos forza a estar alegres, mentres que outros suxiren deixar fluír as emocións. A verdade é que cada persoa debe atopar o seu equilibrio. Se a pregunta é: «deberías intentar ser sempre feliz?» A resposta é non. Hai estudos que suxiren que a xente obsesionada coa felicidade adoita sentir emocións secundarias negativas coma culpabilidade, frustración por anoxarse, e decepción, por non estar máis felices. O que non significa que teñas que sentir só tristura ou enfado. As estratexias de avaliación poden axudarte a aclarar o que pensas sobre unha situación, a aceptar a tristeza que poidas sentir e a alcanzar a esperanza de que todo vai mellorar.