What does it mean for a country to have a healthy economy? What does a healthy economy even look like? Does it look like this? What about like this? Economist Kate Raworth shared a pretty interesting answer to this question on the TED Interview podcast. And it challenges an idea that most economists take for granted.
מה זה אומר למדינה שתהיה לה כלכלה בריאה? איך בכלל נראית כלכלה בריאה? היא נראית ככה? מה בנוגע לזו? הכלכלנית קייט רוורת′ חולקת תשובה די מעניינת לשאלה הזו בפודקאסט הראיונות של TED. והיא מאתגרת רעיון שרוב הכלכלנים לוקחים כמובן מאליו.
We live— particularly in the West, particularly in the last 150 years— in a society that has a very strong belief that growth is the sign of progress. And to a certain extent, it’s true. We love to see our kids grow. We love to see nature growing in spring. Growth is a wonderful, healthy phase of life.
אנחנו חיים -- בעיקר במערב, בעיקר ב 150 השנים האחרונות -- בחברה שיש לה אמונה חזקה שצמיחה היא הסימן לקידמה. ובמובן מסויים, זה נכון. אנחנו אוהבים לראות את הילדים שלנו גדלים. אנחנו אוהבים לראות את הטבע גדל באביב. צמיחה היא שלב נפלא ובריא בחיים.
But in our economies, it’s like we’ve turned to Peter Pan economics— the economy that never wanted to grow up. It wanted to grow and grow and grow forever. And it becomes this permanent phase.
אבל בכלכלות שלנו, זה כמו שהפכנו לכלכלות פיטר פן -- הכלכלה שמעולם לא רצתה לגדול. היא רצתה לגדול ולגדול ולגדול לעד. והיא הופכת לשלב הקבוע הזה.
But we already know, in our own bodies, in our own lives, that there’s another side to this metaphor of growth that we love so much. If I told you, my friend had gone to the doctor, and the doctor told her she had a growth, that already feels completely different. Because in the space of our own bodies, we know that when something tries to grow endlessly within this healthy, dynamic living whole, it is a threat to the health of the whole, and we do everything we can to stop it.
אבל אנחנו כבר יודעים, בגוף שלנו, בחיים שלנו, שיש צד אחר למטאפורה הזו של גדילה שאנחנו אוהבים כל כך. אם הייתי אומרת לכם, החברה שלי הלכה לרופאה, והרופאה אמרה לה שיש לה גידול, זה כבר מרגיש אחרת לגמרי. בגלל שבתוך הגוף שלנו, אנחנו יודעים שכשמשהו מנסה לגדול ללא הפסקה בתוך הכלל הבריא, הדינמי החי הזה, זה איום לבריאות של הכלל, ואנחנו עושים ככל יכולתינו לעצור אותו.
But when we step into our economies, for some reason, we think that endless growth is progress. And we are now running into severe problems because we are addicted to endless growth.
אבל כשאנחנו נכנסים לכלכלות, מסיבה כלשהי, אנחנו חושבים שגדילה אין סופית היא התקדמות. ואנחנו עכשיו רצים לבעיות רציניות בגלל שאנחנו מכורים לצמיחה אין סופית.
Simon Kuznets, he was asked in the 1930s by US Congress to come up, for the first time, with a single number to measure the output of the economy. America could say we produced so many tons of steel and so many bags of grain— but can we add it all together? So they commissioned him to do this and he said, “Yes, I can. I can add it all together in one number.” National income, what we now know as GDP— but he gave it with a caveat. He said the welfare of a nation can scarcely be known from this number, don’t mix it up with welfare, right? Because it tells us nothing about the unpaid caring work of parents, tells us nothing about the value that’s created in communities, because that’s not priced, and it’s a measure of the flow of economic value. It tells us nothing about the living world, the forests, the mines that get run down in order to create this value. But the convenience, the temptation, of this single number was so great that politicians sort of tucked it in their armpit and carried right on. And we ended up in a horse race of pursuing GDP growth.
סיימון קוזנץ, הוא התבקש בשנות ה 30 של המאה ה 20 על ידי הקונגרס להגיע, בפעם הראשונה, למספר בודד כדי למדוד את התפוקה של הכלכלה. אמריקה יכלה להגיד שיצרנו כך טונות של פלדה וכך שקים של תבואה -- אבל האם נוכל לחבר הכל יחד? אז הם הזמינו אותו לעשות זאת והוא אמר, “כן, אני יכול, אני יכול לחבר הכל יחד למספר אחד.” הכנסה לאומית, מה שאנחנו מכירים עכשיו כתל“ג -- אבל הוא הוסיף הסתייגות. הוא אמר שבריאות של אומה לא ממש יכולה להימדד מהמספר הזה, אל תערבבו את זה עם בריאות, בסדר? בגלל שזה לא אומר לנו כלום בנוגע לעבודת בית ללא תשלום של הורים, לא אומרת לנו כלום בנוגע לערך שנוצר בקהילות, בגלל שהוא לא מתומחר, וזה מידה לזרימה של הערך הכלכלי. זה לא אומר לנו כלום בנוגע לעולם החי, היערות, המכרות ומושמדים כדי ליצור את הערך הזה. אבל הנוחות, הפיתוי, של מספר יחיד היה כל כך גדול שפוליטיקאים סוג של דחפו אותו לבית השחי שלהם והמשיכו. והגענו למרוץ סוסים של רדיפה אחרי תל“ג.
The dream is that GDP can keep on increasing, we can have increasing financial returns, but that we can decouple from using Earth’s resources. We can use less carbon and less metals, and minerals and plastics, and we can use less of the Earth’s land surface, and separate these two: ever rising GDP and falling resource use. It’s a fabulous dream; would that it would be true.
החלום הוא שתל“ג יכול להמשיך לגדול, יכולים להיות לנו החזרים פיננסיים גדלים, אבל שאנחנו יכולים להתנתק משימוש במשאבי כדור הארץ. אנחנו יכולים להשתמש בפחות פחמן ופחות מתכות, ומינרלים ופלסטיק, ואנחנו יכולים להשתמש בפחות מפני כדור הארץ, ולהפריד בין השניים: תל“ג עולה בהתמדה ושימוש פוחת במשאבים. זה חלום נפלא; אם הוא היה אמיתי.
We are at a time of climate emergency, of ecosystem collapse. We need to radically reduce our use of Earth’s resources, and we're nowhere close to that.
אנחנו בזמן של חרום אקלימי, של התמוטטות סביבות מחיה. אנחנו צריכים להפחית משמעותית את השימוש שלנו במשאבי כדור הארץ, ואנחנו ממש לא קרובים לזה.
So I offer it as a compass for 21st century prosperity. And this compass, silly though it sounds, it looks like a doughnut with the hole in the middle.
אז אני מציעה את זה כמצפן לשגשוג המאה ה 21. והמצפן הזה, כמה שהוא נשמע מטופש, זה נראה כמו סופגנייה עם חור באמצע.
So imagine from the center of it, humanity’s use of Earth’s resources radiating out from the middle of that picture. So in the hole, in the middle of the doughnut, that is the place where people don’t have enough resources to meet the essentials of life. It’s where people don’t have enough food or health care, or education or housing or gender equality or political voice or access to energy. And we want to leave nobody in that hole. We want to get everybody over a social foundation of well-being, so all people on this planet can lead lives of dignity and opportunity and community. And in low income countries, it absolutely makes sense, yes, let’s see the economy grow in ways that invest in health and education and transport for all. That was a very 20th century project. We're in the 21st century.
אז דמיינו מהמרכז שלה, השימוש של האנושות במשאבי כדור הארץ קורנים מהמרכז של התמונה ההיא. אז בחור, במרכז הסופגנייה, זה המקום בו לאנשים אין מספיק משאבים כדי למלא את תנאי החיים המינימליים. זה המקום בו אין לאנשים מספיק אוכל וטיפול בריאותי, או חינוך או דיור או שוויון מגדרי או קול פוליטי או גישה לאנרגיה. ואנחנו לא רוצים להשאיר אף אחד בחור. אנחנו רוצים להביא לכולם בסיס חברתי של רווחה, כך שכל האנשים על הפלנטה יוכלו לחיות חיים בכבוד והזדמנויות וקהילה. ובמדינות עם הכנסה נמוכה, זה לגמרי הגיוני, כן, בואו נראה את הצמיחה הכלכלית בדרכים שמשקיעות בבריאות וחינוך ותחבורה לכולם. זה היה פרוייקט של המאה ה 20. אנחנו במאה ה 21.
We have Earth system scientists who started looking at the impact we were having on the climate, and the loss of soils and acid rain, and the hole in the ozone layer, and the collapse of species. And they said, hang on. We’ve been ignoring our planet. In the growing to meet human needs, we have ignored the fact that we are deeply dependent on this delicately balanced living planet. It’s the only one we know of out there. And when we use Earth’s resources in such a way that we begin to push ourselves beyond the living capacities of this planet, we are literally undermining the life supporting systems on which we depend.
יש לנו מדעני כדור הארץ שהתחילו להביט בהשפעה שיש לנו על האקלים, ואובדן אדמות וגשם חומצי, והחור באוזן, והתמוטטות המינים. והם אמרו, רגע. התעלמנו מהפלנטה שלנו. בצמיחה לעמוד בדרישות האדם, התעלמנו מהעובדה שאנחנו תלויים מאוד בפלנטה החיה המאוזנת בעדינות הזו. היא היחידה שאנחנו מכירים. וכשאנחנו משתמשים במשאבי כדור הארץ בדרך כזו שאנחנו מתחילים לדחוף את עצמנו מעבר ליכולות של הפלנטה הזו, אנחנו מילולית מחסלים את תומכות החיים עלייהן אנחנו נסמכים.
So, hang on, just as there’s an inner limit of resource use, and we call out poverty and deprivation, there’s an outer limit of humanity’s resource use. That’s ecological degradation. And we are breaking down this planet on which we depend. So there you get the doughnut, you get the inside, which is leave nobody behind in the hole. But don’t overshoot the outer ring either. And so the shape of progress is fundamentally changed. It’s no longer this ever rising line exponential growth, that we hear about in the financial news all the time. It’s balance.
אז, רגע, כמו שיש מגבלה פנימית על שימוש במשאבים, ואנחנו יכולים לזהות עוני ואפליה, יש סף חיצוני לשימוש במשאבים של האנושות. זו התדרדרות אקולוגית. ואנחנו הורסים את הפלנטה בה אנחנו תלויים. אז שם אתם מקבלים את הסופגנייה, אתם מקבלים את הבפנים, שזה לא להשאיר אף אחד מאחור בחור. אבל גם אל תחרגו מהטבעת החיצונית. וכך צורת ההתקדמות משתנה באופן בסיסי. זה לא עוד הקו העולה של צמיחה מעריכית, שאנחנו שומעים עליה בחדשות הכלכליות כל הזמן. זה איזון.
To me, a source of real hope is that we deeply understand this at the level of our body. You go to the doctor, the doctor will say, have enough food, but not too much, enough water, oxygen, exercise, sleep, anything you like— have enough, but not too much. Our health lies in balance. And if we can take that metaphor from the human body to the planetary body, we give ourselves a cracking chance of understanding the deep interdependence of our world.
בשבילי, מקור לתקווה אמיתית הוא שנבין את זה באופן עמוק ברמה של הגוף שלנו. אתם הולכים לרופא, הרופא יגיד, תאכלו מספיק, אבל לא יותר מידי, מספיק מים, חמצן, התעמלות, שינה, כל מה שתרצו -- שיהיה מספיק, אבל לא יותר מדי. הבריאות שלנו היא איזון. ואם נוכל לקחת את המטאפורה מהגוף האנושי לגוף הפלנטרי, אנחנו נותנים לעצמנו סיכוי טוב להבין את התלות ההדדית העמוקה של עולמנו.