Let’s say you discover a magical gold coin that doubles every 25 years.
Să zicem că descoperi o monedă magică de aur
75 years later, you’d only have eight coins. But 1,000 years later, you’d have over a trillion. And in just 4,600 years, your gold coins would outweigh the observable universe.
care se dublează o dată la 25 de ani. 75 de ani mai târziu, ai avea numai opt monede. Dar o mie de ani mai târziu, ai avea peste un trilion. Și în 4.600 de ani, monedele tale de aur vor depăși universul observabil.
This periodic doubling is an example of exponential growth, and while we’re not in any danger of discovering a real-life golden goose-coin, something almost as consequential has been growing like this for the past 200 or so years: the global economy.
Această dublare periodică este un exemplu de creștere exponențială, și deși nu suntem în vreun pericol de a descoperi o monedă magică de aur, ceva aproape la fel de major a crescut astfel în ultimii aproape 200 de ani: economia globală.
Many economists think that an eternally growing economy is necessary to keep improving people’s lives, and that if the global economy stops growing, people would fight more over the fixed amount of value that exists, rather than working to generate new value.
Mulți economiști cred că o economie în continuă creștere este necesară pentru a continua să îmbunătățim viețile oamenilor, și că dacă economia globală se oprește din creștere, oamenii se vor lupta mai mult pentru valoarea fixă care există, în loc să lucreze pentru a genera valoare nouă.
That raises the question: is infinite growth possible on a finite planet?
Astfel, se pune întrebarea: este posibilă creșterea infinită pe o planetă finită?
We measure economic growth by tracking the total financial value of everything a country (or the world) produces and sells on the market. These products can help us meet basic needs or improve our individual and collective quality of life. But they also, crucially, take resources to invent, build, or maintain.
Creșterea economică este măsurată prin măsurarea valorii financiare totale a tot ce produce și vinde o țară (sau lumea) pe piață. Aceste produse ne ajută să ne satisfacem nevoile de bază sau să îmbunătățim calitatea individuală sau colectivă a vieții. Dar și ele necesită resurse pentru a le inventa, construi și întreține.
For example, this smartphone. It’s valuable in part because it contains aluminum, gallium, and silicon, all of which took energy and resources to mine, purify, and turn into a phone. It’s also valuable because of all the effort that went into designing the hardware and writing the software. And it’s also valuable because a guy in a black turtleneck got up on stage and told you it was.
Spre exemplu, acest smartphone. El este valoros, pe de o parte, pentru că conține aluminiu, galiu, și silicon, toate necesitând energie și resurse pentru a le mina, purifica și transforma într-un telefon. Este de asemenea valoros datorită efortului depus în proiectarea hardware-ului și scrierea software-ului. E valoros și pentru că un tip într-o maletă neagră s-a urcat pe scenă și ți-a spus că este.
So how do we grow the total financial value of all things? One way is to make more things. Another way is to invent new things. However you do it, growing the economy requires resources and energy. And eventually, won’t we just run out?
Deci, cum creștem valoarea totală financiară a tuturor lucrurilor? O variantă este să producem mai multe lucruri. Altă variantă este să inventăm lucruri noi. Oricum ai face-o, creșterea economiei necesită resurse și energie. Și, la un moment dat, nu cumva se va termina?
To answer this question, let's consider what goes into the economy and what comes out of it: its inputs are labor, capital— which you can think of as money— and natural resources, like water or energy. Its output is value. Over the past 200 years, economies have gotten exponentially more efficient at producing value.
Pentru a răspunde la această întrebare, haideți să vedem ce intră în economie și ce iese din ea. Intrările ei sunt munca, capitalul - la care te poți gândi ca fiind bani, și resursele naturale, precum apa sau energia. Ceea ce produce este valoarea. În ultimii 200 de ani, economiile au devenit exponențial mai eficiente la producerea valorii.
If we, as a species, are able to keep upgrading our economies so that they get ever-more efficient, we could theoretically pump out more and more value using the same— or, let’s be really ambitious here— fewer resources.
Dacă noi, ca specie, suntem capabili să ne îmbunătățim economiile pentru a deveni tot mai eficiente, am putea teoretic să pompăm tot mai multă valoare folosind aceleași... sau, hai să fim foarte ambițioși, folosind mai puține resurse.
So, how do we do that? How do we increase efficiency? With new technologies.
Deci, cum facem asta? Cum creștem eficiența? Cu tehnologii noi.
This is where we hit a snag.
Aici ne lovim de un obstacol.
New tech, in addition to making things more efficient, can also generate new demand, which ends up using more resources.
Tehnologia nouă, pe lângă că face lucrurile mai eficiente, poate de asemenea genera cerere nouă, care duce la un consum mai mare de resurse.
We’re actually not in imminent danger of running out of most resources. But we have a much bigger and more immediate problem: the global economy, and in particular those of rich countries, is driving climate change and destroying valuable natural environments on which all of us depend— soil, forests, fisheries, and countless other resources that help keep our civilization running.
Nu suntem în pericol iminent să rămânem fără majoritatea resurselor. Dar avem o problemă mai mare și mai imediată: economia globală, și în special cea a țărilor bogate, cauzează schimbările climatice și distruge medii naturale importante de care noi toți depindem: solul, pădurile, pescuitul și nenumărate alte resurse care ne țin civilizația în viață.
So, what should we do?
Atunci, ce ar trebui să facem?
This is where economists disagree.
Aici economiștii se contrazic.
Most economists think that new ideas will be able to fix most of these problems. They argue that, in the same way that exponentially increasing resource and energy use have fueled exponential economic growth, human ingenuity has also increased exponentially, and will rise to meet these challenges in ways that we simply can't predict. For example, between 2000 and 2014, Germany grew their GDP by 16%, while cutting CO2 emissions by 12%.
Majoritatea economiștilor cred că ideile noi vor putea remedia multe din probleme. Ei susțin că, în același mod în care creșterea exponențială a consumului de resurse și energie au susținut creșterea economică, ingeniozitatea umană a crescut și ea exponențial, și se va ridica să înfrunte aceste provocări în feluri neprevăzute. Spre exemplu, între 2000 și 2014, Germania și-a crescut PIB-ul cu 16%, simultan cu o reducere a emisiilor de 12%.
That’s impressive, but it’s not cutting emissions fast enough to limit warming to 1.5 degrees Celsius. For this reason and others, some economists think the solution is to reengineer our economies completely. They make the case that what we should really be doing is weaning ourselves from the addiction to growth and shifting to a post-growth economy.
E impresionant, dar nu reduce emisiile destul de rapid încât să limiteze încălzirea la 1,5 grade Celsius. Din acest motiv și altele, unii economiști cred că soluția e să recostruim economiile complet. Ei susțin că ceea ce ar trebui să facem este să ne dezvățăm de dependența de creștere și să trecem la o economie post-creștere.
What would that look like? A post-growth economy wouldn’t assume that the economy should grow; instead, it would require us to focus on improving what we really need— things like renewable energy, healthcare, and public transportation. To do that, post-growth economists suggest that rich countries should do things like guarantee living wages, reduce wealth and income inequality, and ensure universal access to public services, like healthcare. In such an economy, people would be theoretically less dependent on their jobs to earn their living or get healthcare, so it might be more feasible to scale down production of things deemed less necessary.
Cum ar arăta așa ceva? O economie post-creștere nu ar presupune că economia trebuie să crească; în schimb, ar fi nevoie să ne concentrăm să îmbunătățim ceea ce chiar ne trebuie, precum energia regenerabilă, serviciile medicale și transportul în comun. Pentru a face așa ceva, economiștii post-creștere sugerează că țările bogate trebuie să ofere venituri garantate, să reducă inegalitatea veniturilor și averilor și să asigure acces universal la servicii publice, precum cele medicale. Într-o astfel de economie, oamenii ar fi mai puțin dependenți de joburile lor, ca să-și câștige traiul sau să obțină asistență medicală, și, deci ar fi mai fezabilă o reducere a producției lucrurilor considerate mai puțin necesare.
But this raises other questions: who gets to define what’s necessary? How would we resolve the inevitable disagreements? Could we really do away with entire industries?
Însă apare întrebarea: cine definește ce este necesar? Cum am rezolva neînțelegerile inevitabile? Chiar ne-am putea descurca fără industrii întregi?
The “we’ll come up with new ideas to solve these problems” approach can seem as realistic as, well, a magical gold coin. And the “we have to fundamentally change our economies” approach can seem politically daunting, particularly in rich countries. One way or another, we have to find a way to benefit everyone while also taking care of our planet.
Abordarea „vom veni cu idei noi să rezolvăm aceste probleme” poate părea la fel de realistă ca o monedă magică de aur. Iar abordarea „trebuie să ne schimbăm fundamental economiile” poate părea intimidantă politic, în special în țările bogate. Într-un fel sau altul, trebuie să găsim o cale în folosul tuturor, în timp ce avem grijă de planeta noastră.