Let’s say you discover a magical gold coin that doubles every 25 years. 75 years later, you’d only have eight coins. But 1,000 years later, you’d have over a trillion. And in just 4,600 years, your gold coins would outweigh the observable universe.
Katakan anda terjumpa satu syiling emas yang dapat berlipat ganda setiap 25 tahun. Selepas 75 tahun, anda hanya ada lapan syiling. Tetapi selepas 1000 tahun, anda akan ada lebih dari satu trilion . Dalam masa hanya 4600 tahun, syiling emas akan lebih berat dari alam semesta ini.
This periodic doubling is an example of exponential growth, and while we’re not in any danger of discovering a real-life golden goose-coin, something almost as consequential has been growing like this for the past 200 or so years: the global economy.
Gandaan berkala ini adalah contoh pertumbuhan secara eskponen, walaupun kita tidak hadapi bahaya temui syiling emas ajaib dalam hidupan harian, sesuatu yang hampir sama penting sedang berkembang seperti ini untuk 200 tahun yang lepas atau lebih: ekonomi global.
Many economists think that an eternally growing economy is necessary to keep improving people’s lives, and that if the global economy stops growing, people would fight more over the fixed amount of value that exists, rather than working to generate new value.
Ramai ahli ekonomi berpendapat pertumbuhan ekonomi yang berterusan adalah perlu untuk memajukan kehidupan manusia, dan jika ekonomi global berhenti berkembang, manusia akan bergaduh untuk merebut sumber sedia ada yang tetap jumlahnya, daripada bekerja mencipta nilai baru.
That raises the question: is infinite growth possible on a finite planet?
Soalan ini akan timbul: adakah pertumbuhan tak terbatas dapat berlaku di bumi sumber terhad?
We measure economic growth by tracking the total financial value of everything a country (or the world) produces and sells on the market. These products can help us meet basic needs or improve our individual and collective quality of life. But they also, crucially, take resources to invent, build, or maintain.
Kita ukur pertumbuhan ekonomi negara dengan ambil kira jumlah nilai kewangan yang dihasilkan dan dijual dalam pasaran sebuah negara (atau dunia). Barangan ini dapat bantu kita penuhi keperluan asas atau bantu kita tingkatkan kualiti hidup individual dan kolektif. Tetapi ia juga banyak menggunakan sumber untuk cipta,bina dan menyenggara.
For example, this smartphone. It’s valuable in part because it contains aluminum, gallium, and silicon, all of which took energy and resources to mine, purify, and turn into a phone. It’s also valuable because of all the effort that went into designing the hardware and writing the software. And it’s also valuable because a guy in a black turtleneck got up on stage and told you it was.
Sebagai contoh, telefon pintar ini. Barang gantinya sangat berharga kerana ia mengandungi aluminium,galium dan silikon, semua ini perlu tenaga dan sumber untuk melombong, bersih dan dijadikan telefon. Ia juga berharga kerana usaha yang dicurahkan untuk mencipta perkakasan dan menulis perisian telefon. Dan ia juga berharga kerana lelaki berkolar hitam leher penyu naik pentas dan memberitahu anda demikian.
So how do we grow the total financial value of all things? One way is to make more things. Another way is to invent new things. However you do it, growing the economy requires resources and energy. And eventually, won’t we just run out?
Jadi bagaimana kita tambah nilai jumlah kewangan semua barang ini? Satu cara ialah buat lebih banyak barang. Satu lagi cara ialah mencipta barang baru. Apa pun cara anda buat, perkembangan ekonomi perlukan sumber dan tenaga, Akhirnya, tidakkah kita akan kehabisan?
To answer this question, let's consider what goes into the economy and what comes out of it: its inputs are labor, capital— which you can think of as money— and natural resources, like water or energy. Its output is value. Over the past 200 years, economies have gotten exponentially more efficient at producing value.
Untuk menjawab soalan ini, mari kita lihat perkara yang masuk dan perkara yang keluar dari ekonomi: Inputnya ialah tenaga buruh, modal- anda boleh anggap sebagai wang- dan sumber semulajadi, seperti air atau tenaga. Outputnya ialah nilai. Sepanjang 200 tahun dahulu, ekonomi telah menjadi lebih cekap secara eksponen dari segi penghasilan nilai.
If we, as a species, are able to keep upgrading our economies so that they get ever-more efficient, we could theoretically pump out more and more value using the same— or, let’s be really ambitious here— fewer resources.
Jika kita, sebagai spesis, dapat meningkatkan ekonomi supaya menjadi lebih efisien secara teori kita dapat mengeluarkan lebih nilai menggunakan sumber yang sama- atau, cuba kita bercita-cita tinggi- dengan sumber yang lebih sedikit.
So, how do we do that? How do we increase efficiency? With new technologies.
Bagaimana kita lakukannya? Bagaimana kita tingkatkan efisiensi? Dengan teknologi baru.
This is where we hit a snag.
Di sinilah masalahnya.
New tech, in addition to making things more efficient, can also generate new demand, which ends up using more resources.
Teknologi baru, selain menjadi lebih efisien, juga mewujudkan permintaan baru, akhirnya guna lebih banyak sumber.
We’re actually not in imminent danger of running out of most resources. But we have a much bigger and more immediate problem: the global economy, and in particular those of rich countries, is driving climate change and destroying valuable natural environments on which all of us depend— soil, forests, fisheries, and countless other resources that help keep our civilization running.
Kita sebenarnya belum hadapi bahaya kehabisan kebanyakan sumber. Namun kita ada masalah yang lebih besar dan lebih mendesak: ekonomi global, terutamanya negara-negara kaya, telah menyebabkan perubahan iklim dan kemusnahan alam semulajadi yang bernilai yang penting untuk kita semua- tanah, hutan, perikanan, dan sumber-sumber yang lain yang membantu mengekalkan tamadun kita.
So, what should we do?
Jadi,apa harus kita lakukan?
This is where economists disagree.
Inilah yang ahli ekonomi tak setuju.
Most economists think that new ideas will be able to fix most of these problems. They argue that, in the same way that exponentially increasing resource and energy use have fueled exponential economic growth, human ingenuity has also increased exponentially, and will rise to meet these challenges in ways that we simply can't predict. For example, between 2000 and 2014, Germany grew their GDP by 16%, while cutting CO2 emissions by 12%.
Kebanyakan ahli ekonomi berpendapat idea baru dapat menangani masalah-masalah ini. Mereka berpendapat, dengan cara yang sama pertumbuhan eksponen sumber dan tenaga yang digunakan telah menyebabkan ekonomi berkembang secara eksponen, kepintaran manusia juga bertambah secara eksponen, dan akan meningkat untuk menghadapi cabaran yang tak dapat kita ramalkan. Contohnya, antara tahun 2000 ke 2014, Jerman tingkatkan GDP 16% dan juga kurangkan perlepasan CO2 12%.
That’s impressive, but it’s not cutting emissions fast enough to limit warming to 1.5 degrees Celsius. For this reason and others, some economists think the solution is to reengineer our economies completely. They make the case that what we should really be doing is weaning ourselves from the addiction to growth and shifting to a post-growth economy.
Mengkagumkan, tetapi tak setanding kadar penurunan perlepasan Co2 bagi sekat suhu pada 1.5 darjah Celsius. Untuk sebab ini dan yang lain, ada ahli ekonomi berpendapat cara tangani masalah ialah kejuruteraan semula ekonomi. Mereka menyeru kita harus menyapih diri dari ketagihan ke atas pertumbuhan ekonomi dan beralih ke ekonomi pasca pertumbuhan.
What would that look like? A post-growth economy wouldn’t assume that the economy should grow; instead, it would require us to focus on improving what we really need— things like renewable energy, healthcare, and public transportation. To do that, post-growth economists suggest that rich countries should do things like guarantee living wages, reduce wealth and income inequality, and ensure universal access to public services, like healthcare. In such an economy, people would be theoretically less dependent on their jobs to earn their living or get healthcare, so it might be more feasible to scale down production of things deemed less necessary.
Apakah rupanya? Ekonomi pasca pertumbuhan tidak berpendapat ekonomi sepatutnya berkembang; sebaliknya, ia mahu kita fokus untuk majukan yang kita betul-betul perlu- perkara seperti tenaga boleh baharu, kesihatan dan pengangkutan awam. Bagi melakukannya, ahli ekonomi pasca pertumbuhan cadangkan negara-negara kaya melakukan perkara seperti jaminan gaji kehidupan, kurangkan jurang kekayaan dan pendapatan, dan menjamin akses universal ke atas perkhidmatan awam misalnya kesihatan. Dalam ekonomi ini, secara teorinya rakyat akan kurang bergantung kepada kerja mereka untuk kehidupan atau penjagaan kesihatan, jadi ia akan lebih berkesan dalam mengurangkan pengeluaran barangan yang kurang diperlukan.
But this raises other questions: who gets to define what’s necessary? How would we resolve the inevitable disagreements? Could we really do away with entire industries?
Maka ini timbul soalan lain: siapa tentukan apa itu barang penting? Bagaimana kita selesaikan pertikaian yang tidak dapat dielakkan, Dapatkah kita hapuskan keseluruhan industri?
The “we’ll come up with new ideas to solve these problems” approach can seem as realistic as, well, a magical gold coin. And the “we have to fundamentally change our economies” approach can seem politically daunting, particularly in rich countries. One way or another, we have to find a way to benefit everyone while also taking care of our planet.
Kaedah “kita akan fikirkan idea baru untuk menyelesaikan masalah ini” boleh disamakan dengan duit syiling ajaib. Kaedah”kita harus menukar ekonomi kita secara fundamental” agak menakutkan secara politik, terutamanya di negara-negara kaya. Walau bagaimana pun, kita harus cari satu cara yang baik untuk semua orang di samping menjaga planet kita.