Let’s say you discover a magical gold coin that doubles every 25 years. 75 years later, you’d only have eight coins. But 1,000 years later, you’d have over a trillion. And in just 4,600 years, your gold coins would outweigh the observable universe.
בואו נגיד שנגלה מטבע זהב קסום שמכפיל את עצמו כל 25 שנה. 75 שנה לאחר מכן, יש לכם רק שמונה מטבעות. אבל 1000 שנה לאחר מכן, יהיו לכם יותר מטריליון. ותוך רק 4600 שנה, מטבעות הזהב שלכם ישקלו יותר מכל היקום הנראה.
This periodic doubling is an example of exponential growth, and while we’re not in any danger of discovering a real-life golden goose-coin, something almost as consequential has been growing like this for the past 200 or so years: the global economy.
ההכפלה התקופתית הזו היא דוגמה לגדילה מערכית, ובזמן שאנחנו לא בסכנה לגילוי מטבע אווז זהב בחיים האמיתיים, משהו משמעותי כמעט באותה מידה גדל כך במשך 200 שנה בערך: הכלכלה העולמית.
Many economists think that an eternally growing economy is necessary to keep improving people’s lives, and that if the global economy stops growing, people would fight more over the fixed amount of value that exists, rather than working to generate new value.
הרבה כלכלנים חושבים שכלכלה גדלה לנצח היא הכרחית כדי להמשיך לשפר את חיי האנשים, ושאם הכלכלה הגלובלית תפסיק לגדול, אנשים ילחמו יותר על הכמות הקבועה של ערך שקיים, במקום לעבוד כדי לייצר ערך חדש.
That raises the question: is infinite growth possible on a finite planet?
זה מעלה את השאלה: האם גדילה אין סופית אפשרית על פלנטה סופית?
We measure economic growth by tracking the total financial value of everything a country (or the world) produces and sells on the market. These products can help us meet basic needs or improve our individual and collective quality of life. But they also, crucially, take resources to invent, build, or maintain.
אנחנו מודדים גדילה בכלכלה על ידי מעקב אחרי הערך הכלכלי הכללי של כל מה שמדינה או (העולם) מייצרת ומוכרת בשוק. המוצרים האלה יכולים לעזור לנו למלא את הצרכים הבסיסיים שלנו או לשפר את איכות החיים האישית והקולקטיבית שלנו. אבל הם גם, באופן חיוני, לוקחים משאבים כדי להמציא, לבנות, או לתחזק.
For example, this smartphone. It’s valuable in part because it contains aluminum, gallium, and silicon, all of which took energy and resources to mine, purify, and turn into a phone. It’s also valuable because of all the effort that went into designing the hardware and writing the software. And it’s also valuable because a guy in a black turtleneck got up on stage and told you it was.
לדוגמה, את הטלפון החכם הזה. הוא בעל ערך בחלקו כי הוא מכיל אלומיניום, גאליום, וסיליקון, כולם דורשים אנרגיה ומשאבים כדי לכרות, לזקק ולהפוך לטלפון. והוא גם בעל ערך בגלל כל המאמצים שהושקעו לתכנון החומרה וכתיבת התוכנה. והוא גם בעל ערך בגלל בחור בחולצה שחורה שעלה על הבמה ואמר לכם שהוא כזה.
So how do we grow the total financial value of all things? One way is to make more things. Another way is to invent new things. However you do it, growing the economy requires resources and energy. And eventually, won’t we just run out?
אז איך אנחנו מגדילים את הערך הכלכלי הכללי של כל הדברים? דרך אחת היא ליצור יותר דברים. דרך אחרת היא להמציא דברים חדשים. איך שלא תעשו את זה, הגדלת הכלכלה דורשת משאבים ואנרגיה. ולבסוף, הם לא יגמרו לנו?
To answer this question, let's consider what goes into the economy and what comes out of it: its inputs are labor, capital— which you can think of as money— and natural resources, like water or energy. Its output is value. Over the past 200 years, economies have gotten exponentially more efficient at producing value.
כדי לענות על השאלה הזו, בואו נשקול מה נכנס לכלכלה ומה יוצא ממנה: הקלט שלה הוא עבודה, הון -- שאנחנו יכולים לחשוב עליו ככסף -- ומשאבים טבעיים, כמו מים ואנרגיה. הפלט שלה הוא ערך. במשך 200 השנים האחרונות, כלכלות נעשו יעילות יותר באופן מעריכי ביצור ערך.
If we, as a species, are able to keep upgrading our economies so that they get ever-more efficient, we could theoretically pump out more and more value using the same— or, let’s be really ambitious here— fewer resources.
אם אנחנו, כמין, מסוגלים להמשיך לשדרג את הכלכלות שלנו כך שהן יעשו יותר ויותר יעילות, נוכל תאורטית לייצר עוד ועוד ערך בשימוש באותם -- או, בואו נהייה באמת שאפתניים פה -- פחות משאבים.
So, how do we do that? How do we increase efficiency? With new technologies.
אז, איך אנחנו עושים את זה? איך אנחנו מגבירים את היעילות? עם טכנולוגיות חדשות.
This is where we hit a snag.
פה אנחנו נתקלים במכשול.
New tech, in addition to making things more efficient, can also generate new demand, which ends up using more resources.
טכנולוגיה חדשה, בנוסף ללעשות דברים יותר יעילים, יכולה לייצר דרישה חדשה, שבסופה משתמשים ביותר משאבים.
We’re actually not in imminent danger of running out of most resources. But we have a much bigger and more immediate problem: the global economy, and in particular those of rich countries, is driving climate change and destroying valuable natural environments on which all of us depend— soil, forests, fisheries, and countless other resources that help keep our civilization running.
אנחנו למעשה לא בסכנה מיידית שיגמרו לנו רוב המשאבים. אבל יש לנו בעיה גדולה ומיידית יותר: הכלכלה העולמית, ובמיוחד אלו של מדינות עשירות, מניעים את שינוי האקלים ומשמידים סביבות מחיה טבעיות שבהן כולנו תלויים -- אדמה, יערות, מדגה ואין ספור משאבים אחרים שעוזרים לשמור על הציויליזציה שלנו עובדת.
So, what should we do?
אז, מה אנחנו צריכים לעשות?
This is where economists disagree.
פה הכלכלנים לא מסכימים.
Most economists think that new ideas will be able to fix most of these problems. They argue that, in the same way that exponentially increasing resource and energy use have fueled exponential economic growth, human ingenuity has also increased exponentially, and will rise to meet these challenges in ways that we simply can't predict. For example, between 2000 and 2014, Germany grew their GDP by 16%, while cutting CO2 emissions by 12%.
רוב הכלכלנים חושבים שרעיונות חדשים יהיו מסוגלים לתקן את רוב הבעיות האלו. הם טוענים, שבאותה דרך שהגדלה מעריכית של שימוש במשאבים ואנרגיה תדלקה צמיחה כלכלית מעריכית, ההמצאה האנושית גם גברה מעריכית, ותגדל כדי לעמוד באתגרים בדרכים שאנחנו פשוט לא יכולים לצפות. לדוגמה, בין 2000 ל 2014, גרמניה הגדילה את התל“ג ב 16% בזמן שהפחיתה פליטות ב 12%.
That’s impressive, but it’s not cutting emissions fast enough to limit warming to 1.5 degrees Celsius. For this reason and others, some economists think the solution is to reengineer our economies completely. They make the case that what we should really be doing is weaning ourselves from the addiction to growth and shifting to a post-growth economy.
זה מרשים, אבל זה לא חתך את הפליטות מהר מספיק כדי להגביל התחממות ל 1.5 מעלות. מסיבה זו ואחרות, כמה כלכלנים חושבים שהפתרון הוא להנדס מחדש את הכלכלות שלנו לגמרי. הם טוענים שמה שאנחנו צריכים לעשות זה לגמול את עצמנו מההתמכרות לצמיחה ומעבר לכלכלה שלאחר צמיחה.
What would that look like? A post-growth economy wouldn’t assume that the economy should grow; instead, it would require us to focus on improving what we really need— things like renewable energy, healthcare, and public transportation. To do that, post-growth economists suggest that rich countries should do things like guarantee living wages, reduce wealth and income inequality, and ensure universal access to public services, like healthcare. In such an economy, people would be theoretically less dependent on their jobs to earn their living or get healthcare, so it might be more feasible to scale down production of things deemed less necessary.
איך היא תראה? כלכלה לאחר צמיחה לא מניחה שהכלכלה צריכה לגדול; במקום, היא תדרוש מאיתנו להתמקד בשיפור מה שאנחנו באמת צריכים -- דברים כמו אנרגיה מתחדשת, בריאות, ותחבורה ציבורית. כדי לעשות זאת, כלכלנים של אחרי גדילה מציעים שמדינות עשירות צריכות לעשות דברים כמו להבטיח משכורות מחייה, להפחית את חוסר השוויון בהכנסה ועושר, ולהבטיח גישה אוניברסלית לשרותים ציבוריים, כמו בריאות. בכלכלה כזו, אנשים יהיו פחות תלויים תאורטית בעבודות שלהם כדי להרוויח את המחיה ולהשיג שרותי בריאות, אז זה יהיה יותר אפשרי להפחית את היצור של דברים שנראים פחות חיוניים.
But this raises other questions: who gets to define what’s necessary? How would we resolve the inevitable disagreements? Could we really do away with entire industries?
אבל זה מעלה שאלות נוספות: מי מגדיר מה הכרחי? איך נפתור את חוסר ההסכמה הבלתי נמנעת? האם נוכל באמת להפתר מתעשיות שלמות?
The “we’ll come up with new ideas to solve these problems” approach can seem as realistic as, well, a magical gold coin. And the “we have to fundamentally change our economies” approach can seem politically daunting, particularly in rich countries. One way or another, we have to find a way to benefit everyone while also taking care of our planet.
גישת ה“נעלה רעיונות חדשים כדי לפתור את הבעיות האלו” יכולה להראות מציאותית כמו מטבע זהב קסום. וגישת ה“אנחנו צריכים לשנות משמעותית את הכלכלות שלנו” יכולה להראות מאיימת פוליטית, בעיקר במדינות עשירות. בדרך אחת או אחרת, אנחנו חייבים למצוא דרך להועיל לכולם בזמן שאנחנו גם דואגים לכוכב שלנו.