Today, plastics are everywhere. All of this plastic originated from one small object— that isn’t even made of plastic.
היום, פלסטיק נמצא בכל מקום. כל הפלסטיק מקורו בעצם אחד קטן -- שאפילו לא עשוי מפלסטיק.
For centuries, billiard balls were made of ivory from elephant tusks. But when excessive hunting caused elephant populations to decline in the 19th century, billiard balls makers began to look for alternatives, offering huge rewards. So in 1863 an American named John Wesley Hyatt took up the challenge. Over the next five years, he invented a new material called celluloid, made from cellulose, a compound found in wood and straw.
במשך מאות שנים, כדורי ביליארד היו עשויים שנהב מחטי פילים. אבל כשציד מוגזם גרם להתדלדלות באוכלוסיות הפילים במאה ה 19, יצרני כדורי ביליארד החלו לחפש חלופות, והציעו פרסים גדולים. אז ב 1863 אמריקאי בשם ג’ון ווסלי האייט לקח על עצמו את האתגר. במשך חמש השנים הבאות, הוא המציא חומר חדש שנקרא צלולואיד, שעשוי מצלולוז, תרכובת שנמצאת בעץ וקש.
Hyatt soon discovered celluloid couldn’t solve the billiard ball problem–– the material wasn’t heavy enough and didn’t bounce quite right. But it could be tinted and patterned to mimic more expensive materials like coral, tortoiseshell, amber, and mother-of-pearl. He had created what became known as the first plastic.
האייט גילה במהרה שצלולויד לא יכול לפתור את בעיית הביליארד -- החומר לא היה כבד מספיק ולא קיפץ בצורה הנכונה. אבל הוא היה יכול להצבע ולקבל צורות לחיקוי חומרים יותר יקרים כמו אלמוגים, שריון צב, ענבר, ואם פנינה. הוא יצר מה שהפך להיות הפלסטיק הראשון.
The word ‘plastic’ can describe any material made of polymers, which are just the large molecules consisting of the same repeating subunit. This includes all human-made plastics, as well as many of the materials found in living things. But in general, when people refer to plastics, they’re referring to synthetic materials. The unifying feature of these is that they start out soft and malleable and can be molded into a particular shape.
המילה ’פלסטיק, יכולה לתאר כל חומר שעשוי פולמרים, שהם פשוט מולקולות גדולות שעשויות אותה יחידה חוזרת על עצמה. זה כולל את כל הפלסטיקים מעשה ידי אדם, כמו גם הרבה חומרים שנמצאים בדברים חיים. אבל באופן כללי, כשאנשים מתייחסים לפלסטיק, הם מתייחסים לחומרים סינטטיים. התכונה המאחדת של אלה היא שהם מתחילים רכים וגמישים ואפשר לצקת אותם לצורות מסויימות.
Despite taking the prize as the first official plastic, celluloid was highly flammable, which made production risky. So inventors began to hunt for alternatives. In 1907 a chemist combined phenol— a waste product of coal tar— and formaldehyde, creating a hardy new polymer called bakelite. Bakelite was much less flammable than celluloid and the raw materials used to make it were more readily available.
למרות שהוא לוקח את הפרס כפלסטיק הרשמי הראשון, צלולואיד היה מאוד דליק, מה שהפך את היצור שלו למסוכן. אז ממציאים החלו לצוד חלופות. ב 1907 כימאי שילב פנול -- תוצר לוואי של זפת פחם -- ופורמלדהיד, ויצר פולימר חזק חדש שנקרא בקליט. בקליט היה פחות דליק מצלולואיד וחומרי הגלם ששימשו להכנתו היו זמינים יותר.
Bakelite was only the beginning. In the 1920s, researchers first commercially developed polystyrene, a spongy plastic used in insulation. Soon after came polyvinyl chloride, or vinyl, which was flexible yet hardy. Acrylics created transparent, shatter-proof panels that mimicked glass. And in the 1930s nylon took centre stage— a polymer designed to mimic silk, but with many times its strength. Starting in 1933, polyethylene became one of the most versatile plastics, still used today to make everything from grocery bags, to shampoo bottles, to bulletproof vests.
בקליט היה רק ההתחלה. בשנות ה 20 של המאה ה 20, חוקרים פיתחו לראשונה באופן מסחרי פוליסטרין, פלסטיק ספוגי ששימש לבידוד. במהרה אחריו הגיע פוליוויניל כלוריד, או ויניל, שהיה גמיש אבל עמיד. אקריליק יצר לוחות שקופים, עמידים לשבירה שחיקו זכוכית. ובשנות ה 30 של המאה ה 20 ניילון לקח את מרכז הבמה -- פולימר שתוכנן לחקות משי, אבל חזק בהרבה. החל ב 1933, פוליאתילן הפך לאחד ממני הפלסטיק הכי רב גוניים, ועדיין בשימוש היום כדי ליצור הכל משקיות קניות, לבקבוקי שמפו, לווסטים עמידים לכדורים.
New manufacturing technologies accompanied this explosion of materials. The invention of a technique called injection-moulding made it possible to insert melted plastics into molds of any shape, where they would rapidly harden. This created possibilities for products in new varieties and shapes— and a way to inexpensively and rapidly produce plastics at scale. Scientists hoped this economical new material would make items that once had been unaffordable accessible to more people.
טכנולוגיות יצור חדשות בשילוב עם התפוצצות של חומרים. ההמצאה של שיטה שנקראה הזרקה לתבנית הפכה את זה לאפשרי להחדיר פלסטיק מותך לתבניות בכל צורה, שם הם מתקשים במהירות. זה יצר אפשרויות למוצרים במגוונים וצורות חדשים -- ודרך ליצר במהירות ובזול פלסטיק בקנה מידה גדול. מדענים קיוו שהחומר החדש והכלכלי הזה יעשה פריטים שפעם היו לא כלכליים לזמינים ליותר אנשים.
Instead, plastics were pushed into service in World War Two. During the war, plastic production in the United States quadrupled. Soldiers wore new plastic helmet liners and water-resistant vinyl raincoats. Pilots sat in cockpits made of plexiglass, a shatterproof plastic, and relied on parachutes made of resilient nylon.
במקום, פלסטיק נדחק לשרות במלחמת העולם השניה. במהלך המלחמה, יצור פלסטיק בארצות הברית גדל פי ארבעה. חיילים חבשו בטנות קסדות מפלסטיק ומעילים חסיני מים מויניל. טייסים ישבו בקוקפיט שעשוי מפלקסיגלאס, פלסטיק עמיד לניפוץ, והסתמכו על מצנחים שעשויים מניילון עמיד.
Afterwards, plastic manufacturing companies that had sprung up during wartime turned their attention to consumer products. Plastics began to replace other materials like wood, glass, and fabric in furniture, clothing, shoes, televisions, and radios. Versatile plastics opened up possibilities for packaging— mainly designed to keep food and other products fresh for longer. Suddenly, there were plastic garbage bags, stretchy plastic wrap, squeezable plastic bottles, takeaway cartons, and plastic containers for fruit, vegetables, and meat.
אחרי זה, חברות יצור פלסטיק שצצו במהלך המלחמה הפנו את תשומת הלב שלהם ליצור מוצרים צרכניים. פלסטיק החל להחליף חומרים אחרים כמו עץ, זכוכית ובדים ברהיטים, ביגוד, נעלים, טלוויזיות ורדיו. פלסטיקים מגוונים פתחו אפשרויות לאריזה -- בעיקר תוכננו לשמור על אוכל ומוצרים אחרים טריים לזמן רב יותר. פתאום, היו שקיות זבל מפלסטיק, עטיפות פלסטיק נמתחות, בקבוקי פלסטיק מעיכים, מיכליי טייק אווי, ומיכליי פלסטיק לפירות, ירקות ובשר.
Within just a few decades, this multifaceted material ushered in what became known as the “plastics century.” While the plastics century brought convenience and cost-effectiveness, it also created staggering environmental problems. Many plastics are made of nonrenewable resources. And plastic packaging was designed to be single-use, but some plastics take centuries to decompose, creating a huge build up of waste.
תוך כמה עשורים בלבד, החומר הרב גוני הזה הביא מה שהפך להקרא "מאת הפלסטיק." בעוד מאת הפלסטיק הביאה נוחות ומחירים נוחים, היא גם יצרה בעיות סביבתיות עצומות. הרבה סוגי פלסטיק עשויים ממקורות לא ברי קיימא. ואריזות פלסטיק תוכננו לשימוש בודד, אבל לחלק מסוגי הפלסטיק לוקח מאות שנים להתפרק, מה שיוצר הצטברות עצומה של פסולת.
This century we’ll have to concentrate our innovations on addressing those problems— by reducing plastic use, developing biodegradable plastics, and finding new ways to recycle existing plastic.
במאה הזו נצטרך להתרכז בהמצאות שיטפלו בבעיה -- על ידי הפחתת שימוש בפלסטיק, פיתוח פלסטיק ביולוגי מתפרק, ומציאת דרכים חדשות למחזר פלסטיק קיים.