Today, plastics are everywhere. All of this plastic originated from one small object— that isn’t even made of plastic.
امروزه، پلاستیکها همهجا هستند. تمام این پلاستیک از یک چیز کوچک سرچشمه میگیرد که اصلا از پلاستیک ساخته نشده.
For centuries, billiard balls were made of ivory from elephant tusks. But when excessive hunting caused elephant populations to decline in the 19th century, billiard balls makers began to look for alternatives, offering huge rewards. So in 1863 an American named John Wesley Hyatt took up the challenge. Over the next five years, he invented a new material called celluloid, made from cellulose, a compound found in wood and straw.
برای قرنها، توپ بیلیارد از عاج فیل ساخته میشد. اما وقتی شکار بیش از اندازه در قرن نوزدهم موجب کاهش جمعیت فیلها شد، سازندگان توپ بیلیارد شروع به جستجوی گزینههای دیگر با ارائه جوایز بزرگ کردند. در سال ۱۸۳۶ یک آمریکایی به نام «جان وسلی هایت» از این چالش استقبال کرد. طی پنج سال آینده، او مادهای به نام سلولوئید ساخت. ساخته شده از سلولز، ترکیبی موجود در چوب و کاه.
Hyatt soon discovered celluloid couldn’t solve the billiard ball problem–– the material wasn’t heavy enough and didn’t bounce quite right. But it could be tinted and patterned to mimic more expensive materials like coral, tortoiseshell, amber, and mother-of-pearl. He had created what became known as the first plastic.
هایت زود فهمید که سلولوئید نمیتواند مشکل مشکل توپ بیلیارد را حل کند. ماده به اندازهی کافی سنگین نبود و درست نمیپرید. اما میتوانست رنگی و طرحدار باشد تا بیشتر شبیه مواد گرانقیمت مثل مرجان، لاک لاکپشت، کهربا و مروارید باشد. او چیزی را درست کرده بود که به نام اولین پلاستیک شناخته شد.
The word ‘plastic’ can describe any material made of polymers, which are just the large molecules consisting of the same repeating subunit. This includes all human-made plastics, as well as many of the materials found in living things. But in general, when people refer to plastics, they’re referring to synthetic materials. The unifying feature of these is that they start out soft and malleable and can be molded into a particular shape.
کلمهی پلاستیک میتواند هر نوع مادهی ساخته شده از پلیمر را شرح دهد، که مولکولهای بزرگ با واحدهای ساختمانی تکراری هستند. این تمام پلاستیکهای ساخت انسان را در بر میگیرد. همچنین مواد موجود در جانداران. اما عموماوقتی مردم سراغ پلاستیکها میروند دارند به مواد مصنوعی مراجعه میکنند. ویژگی مشترک آنها این است که آنها نرم و قابل انعطاف شروع میکنند و میتوان آنها را به اشکال مختلفی درآورد.
Despite taking the prize as the first official plastic, celluloid was highly flammable, which made production risky. So inventors began to hunt for alternatives. In 1907 a chemist combined phenol— a waste product of coal tar— and formaldehyde, creating a hardy new polymer called bakelite. Bakelite was much less flammable than celluloid and the raw materials used to make it were more readily available.
با وجودگرفتن جایزه برای اولین پلاستیک رسمی سلولوئید بهشدت قابل اشتعال بود، که باعث میشد محصول خطرناک باشد. پس مخترعان شروع به شکار گزینههای دیگر کردند. در سال ۱۹۰۷ یک شیمیدان با ترکیب فنل_ یک محصول اضافه از قطران زغال سنگ_ و فرمالدئید، یک پلیمر بادوام جدید به نام بیک لایت را خلق کرد. بیکلایت خیلی کمتر از سلولوئید اشتعالزا بود و مواد اولیه آن به آسانی در دسترس بود.
Bakelite was only the beginning. In the 1920s, researchers first commercially developed polystyrene, a spongy plastic used in insulation. Soon after came polyvinyl chloride, or vinyl, which was flexible yet hardy. Acrylics created transparent, shatter-proof panels that mimicked glass. And in the 1930s nylon took centre stage— a polymer designed to mimic silk, but with many times its strength. Starting in 1933, polyethylene became one of the most versatile plastics, still used today to make everything from grocery bags, to shampoo bottles, to bulletproof vests.
بیکلایت تنها شروع کار بود. در دههی ۱۹۲۰، پژوهشگران در ابتدا پلی- استایرین تجاری را تولید کردند، یک پلاستیک اسفنجی که در عایق بندی استفاده میشود. بلافاصله PVC یا وینیل که انعطاف پذیر و همینطور مقاوم بود تولید شد. اکریلیکهای شفاف ساخته شدند، پنلهای نشکن که مانند شیشه عمل میکردند. و در دهه ۱۹۳۰ نایلون در مرکز قرار گرفت. پلیمری طراحیشده شبیه ابریشم، اما استحکامی بسیار بالاتر. ابتدای سال ۱۹۳۳، پلیاتیلن تبدیل به یکی از متنوعترین پلاستیکها شد، که تاامروز برای ساخت هرچیزی استفاده میشود، از کیسههای بقالی تا بطری شامپو، تا جلیقههای ضدگلوله.
New manufacturing technologies accompanied this explosion of materials. The invention of a technique called injection-moulding made it possible to insert melted plastics into molds of any shape, where they would rapidly harden. This created possibilities for products in new varieties and shapes— and a way to inexpensively and rapidly produce plastics at scale. Scientists hoped this economical new material would make items that once had been unaffordable accessible to more people.
تولید تکنولوژیهای جدید، این انفجار مواد را همراهی کرد. ابتکار یک تکنیک به نام تزریق قالب گیری ریختن پلاستیک ذوب شده به هر قالبی را ممکن ساخت، جایی که سریعا سفت میشد. این به محصولات امکان داشتن تنوع و اَشکال جدید داد و راهی ارزان و سریع برای تولید پلاستیک. دانشمندان امیدوار بودند این مادهی جدید و به صرفه اقلامی که قبلا برای بیشتر مردم غیرقابل تهیه و دسترس بود را تولید کند.
Instead, plastics were pushed into service in World War Two. During the war, plastic production in the United States quadrupled. Soldiers wore new plastic helmet liners and water-resistant vinyl raincoats. Pilots sat in cockpits made of plexiglass, a shatterproof plastic, and relied on parachutes made of resilient nylon.
در عوض، پلاستیک ها در جنگ جهانی دوم به خدمت رانده شدند. در زمان جنگ، تولید پلاستیک چهار برابر شد. سربازها آستر کلاه پلاستیکی جدید و بارانیهای وینیلی ضد آب میپوشیدند. خلبانها درون اتاقکهای ساخته شده از پلکسی گلس، یک پلاستیک نشکن مینشستند، و به چترهای نجاتی تکیه میکردند که از نایلون مقاوم ساخته شده بود.
Afterwards, plastic manufacturing companies that had sprung up during wartime turned their attention to consumer products. Plastics began to replace other materials like wood, glass, and fabric in furniture, clothing, shoes, televisions, and radios. Versatile plastics opened up possibilities for packaging— mainly designed to keep food and other products fresh for longer. Suddenly, there were plastic garbage bags, stretchy plastic wrap, squeezable plastic bottles, takeaway cartons, and plastic containers for fruit, vegetables, and meat.
بعد از آن، شرکتهای تولید پلاستیک که در زمان جنگ تاسیس شده بودند، توجه خود را روی محصولات مصرفی گذاشتند. پلاستیکها جای مواد دیگر را گرفتند، چوب، شیشه و پارچهی مبلمان، لباس، کفش، تلویزیونها و رادیوها. پلاستیکهای همهکاره امکان بستهبندی را فراهم کردند، که بیشتر برای نگهداری و تازه نگهداشتن مواد غذایی طراحی شدند. ناگهان کیسه زباله پلاستیکی بوجود آمد، روکش کششی پلاستیکی، قوطیهای پلاستیکی قابل فشردن، کارتنهای آماده، وظرفهای پلاستیکی برای میوه،سبزیجات وگوشت.
Within just a few decades, this multifaceted material ushered in what became known as the “plastics century.” While the plastics century brought convenience and cost-effectiveness, it also created staggering environmental problems. Many plastics are made of nonrenewable resources. And plastic packaging was designed to be single-use, but some plastics take centuries to decompose, creating a huge build up of waste.
فقط در طی چند دهه، این مادهی چندوجهی چیزی را آغاز کرد که به «قرن پلاستیک» معروف شد. در حالی که «قرن پلاستیک» راحتی و مقرون بهصرفه بودن را آورد، مشکلات محیطی سرسامآوری را نیز خلق کرد. خیلی از پلاستیکها از مواد غیرقابل تجزیه ساخته میشوند و بستههای پلاستیکی، یکبارمصرف طراحی شده بودند، اما بعضی پلاستیکها قرنها زمان میبردند تا تجزیه شوند، آنها انبوهی از زبالهها را ایجاد کردند.
This century we’ll have to concentrate our innovations on addressing those problems— by reducing plastic use, developing biodegradable plastics, and finding new ways to recycle existing plastic.
ما باید در این قرن ابداع خود را بر روی رسیدگی به این مشکلات متمرکز کنیم، با کاهش استفاده از پلاستیک، توسعه پلاستیکهای زیست فروپاش، و پیدا کردن روشهای جدید برای بازیافت پلاستیکها.