Během studia se budoucí lékaři učí spoustu technik, operací a procedur, pomocí kterých budou zachraňovat životy. To, jak dobře si je zapamatují, může být otázkou života a smrti. Během studie v roce 2006 byla třída, která se učila sešívat tepny, rozdělena na dvě skupiny. Dostaly stejné studijní materiály, ale první skupina se je učila jinak. O měsíc později byli studenti testováni, a této skupině se operace podařily lépe.
During their training, medical residents learn countless techniques, surgeries, and procedures which they’ll later use to save lives. Being able to remember these skills can quite literally be a matter of life and death. With this in mind, a 2006 research study took a class of surgical residents learning to suture arteries and split them into two groups. Each received the same study materials, but one group implemented a small change in how they studied them. And when tested one month later, this group performed the surgeries significantly better than the other residents.
Odhalíme tajemství úspěchu první skupiny
We’ll discuss the secret to that group’s success,
a přiblížíme si dvě další, vysoce efektivní metody učení, které využijete ve škole i mimo ni. Abychom pochopili jejich fungování, ukážeme si, jak se mozek učí a ukládá informace.
along with two other highly effective study techniques which can be applied both in and out of the classroom. But to understand why these methods work, let's first unpack how the brain learns and stores information.
Řekněme, že se učíte o anatomii srdce. Když nějaký pojem slyšíte poprvé, vzpomínka na něj je dočasně zakódována ve skupině neuronů v části mozku zvané hipokampus.
Say you're trying to memorize the anatomy of the heart. When you’re introduced to a new concept, the memory is temporarily encoded in groups of neurons in a brain area called the hippocampus.
Zatímco dále studujete fungování srdce, ať už ve škole, nebo doma před testem, reaktivujete ty samé neurony. Opakovaná aktivace zesiluje spojení buněk a stabilizuje vzpomínku. Postupně se informace uloží dlouhodobě, za činnosti části mozku jménem neokortex. To, jak se informace přesouvá z krátkodobé do dlouhodobé paměti, není zcela jasné, ale nejspíš se to děje, když si dáváme přestávku od učení, a asi nejdůležitějším faktorem je spánek. Během něj se nové vědomosti spojují s těmi, které už znáte, jako je postup při měření tepu, nebo anatomie jiných orgánů.
As you continue to learn about workings of the heart in class or study its chambers for an exam, you reactivate these same neurons. This repeated firing strengthens the connections between the cells, stabilizing the memory. Gradually, the knowledge of heart anatomy is stored long-term, which involves another brain area known as the neocortex. How information is transferred from short-term to long-term storage is still not completely understood, but it’s thought to happen in between study sessions and perhaps most crucially during sleep. Here the new knowledge is integrated with other related concepts you already know, such as how to measure heart rate, or the anatomy of other organs.
Celý proces tím ale nekončí. Pokaždé, když si opakujete anatomii srdce, reaktivujete dlouhodobou paměť, která se díky tomu mění. Znalosti mohou být aktualizovány, zesíleny, a propojeny s dalšími poznatky. Tady vstupuje do hry první z metod učení.
And the process doesn’t end there. Each time you recall heart anatomy, you reactivate the long-term memory, which makes it susceptible to change. The knowledge can be updated, strengthened, and reintegrated with other pieces of information. This is where our first study technique comes in.
Testování se pomocí kartiček a kvízů vás nutí si aktivně vybavovat informace, které se aktualizují a upevňují v paměti. Studenti často preferují jiné metody, například opakované čtení učebnic a podtrhávání zápisků. To ale může vyvolat falešný pocit, že si vše pamatujete, protože máte informace přímo před sebou. Testování se vám ale umožní přesně určit, co skutečně umíte.
Testing yourself with flashcards and quizzes forces you to actively retrieve knowledge, which updates and strengthens the memory. Students often prefer other study methods, like rereading textbooks and highlighting notes. But these practices can generate a false sense of competence, since the information is right in front of you. Testing yourself, however, allows you to more accurately gauge what you actually know.
Jenže co když si nevzpomínáte na odpovědi? Buďte bez obav, chybovat je pro učení přínosné. Když přemýšlíte nad odpovědí, aktivují se důležité informace. Když je pak odhalena správná odpověď, mozek si ji lépe spojí s tím, co už víte.
But what if, while doing this, you can’t remember the answers? Not to worry— making mistakes can actually improve learning in the long term. It’s theorized that as you rack your brain for the answer, you activate relevant pieces of knowledge. Then, when the correct answer is later revealed, the brain can better integrate this information with what you already know.
Naše druhá metoda staví na té první. Když při studiu používáte kartičky, je nejlepší mezi sebou předměty promíchat. Míchání pojmů, na které se soustředíte, může vést k lepšímu zapamatování, než když se učíte jen jedno téma. Jedna hypotéza tvrdí, že, podobně jako testování, střídání různých pojmů nutí mozek, aby je zapomněl a znovu si je vybavil, což posiluje paměť. Také tak mezi tématy najdete spojitosti a lépe pochopíte jejich rozdíly.
Our second technique builds on the first. When using flashcards to study, it's best to mix the deck with multiple subjects. Interleaving, or mixing the concepts you focus on in a single session, can lead to better retention than practicing a single skill or topic at a time. One hypothesis of why this works is that, similar to testing, cycling through different subjects forces your brain to temporarily forget, then retrieve information, further strengthening the memory. You may also find connections across the topics, and better understand their differences.
Teď, když víte, co a jak studovat,
Now that you know how and what to study, our final technique concerns when.
naše poslední metoda se týká toho, kdy. Pokud si opakování rozdělíte na více dnů, zbyde vám čas na odpočinek. Když je mozek "offline", aktivně pracuje, ukládá a třídí informace v neokortexu. Takže i když se může zdát logické našprtat se všechno noc před testem – budete to pak mít čerstvě v paměti, ne? – informace se neuloží dlouhodobě. To nás přivádí zpět ke studentům medicíny. Obě skupiny studovaly chirurgii stejně dlouho. Jedna z nich se ale učila vše v jeden den, zatímco druhá, úspěšnější skupina, studovala průběžně čtyři týdny.
Spacing your review across multiple days allows for rest and sleep between sessions. While “offline,” the brain is actively at work, storing and integrating knowledge in the neocortex. So while cramming the night before the exam may seem logical— after all, won’t the material be fresh in your mind?— the information won’t stick around for the long term. This brings us back to our medical residents. Both groups studied the surgery for the same amount of time. Yet one group’s training was crammed in a single day, while the other more successful group’s training was spread over four weeks.
Důvodem, proč všechny tři metody fungují, je, že byly navrženy s ohledem na mozek. Doplňují a podporují úžasný způsob, kterým mozek pracuje, když třídí a ukládá množství informací, které do něj každý den přichází.
The reason all three of these study techniques work is because they’re designed with the brain in mind. They complement and reinforce the incredible way the brain works, sorting through and storing the abundance of information it’s fed day after day.