I'd like to start by asking you all to go to your happy place, please. Yes, your happy place, I know you've got one even if it's fake.
Спочатку, хотілось би попросити вас уявити своє щасливе місце. Так, щасливе місце, Я знаю, що таке у вас є, навіть, якщо і несправжнє
(Laughter)
(Сміх)
OK, so, comfortable? Good.
Ок, що ж, вам зручно? Добре.
Now I'd like to you to mentally answer the following questions. Is there any strip lighting in your happy place? Any plastic tables? Polyester flooring? Mobile phones? No? I think we all know that our happy place is meant to be somewhere natural, outdoors -- on a beach, fireside. We'll be reading or eating or knitting. And we're surrounded by natural light and organic elements. Natural things make us happy. And happiness is a great motivator; we strive for happiness. Perhaps that's why we're always redesigning everything, in the hopes that our solutions might feel more natural. So let's start there -- with the idea that good design should feel natural.
Зараз, спробуйте подумки відповісти на наступні запитання. Чи є в вашому щасливому місці неонове освітлення? А пластикові столи? Поліефірна підлога? Чи мобільні телефони? Ні? Думаю, ми всі добре знаємо, що наше щасливе місце це щось просто неба, на природі - на пляжі, біля вогнища. Ми читатимемо, їстимемо чи в'язатимемо. І нас оточують сонячне світло та органічні елементи. Природа робить нас щасливими. А щастя - хороший мотиватор, всі ми прагнемо щастя. Можливо, тому ми й все переробляємо, надіючись, що у наших рішеннях буде більше природнього. Отож, давайте зупинимось на ідеї, що хороший дизайн має бути природнім
Your phone is not very natural. And you probably think you're addicted to your phone, but you're really not. We're not addicted to devices, we're addicted to the information that flows through them. I wonder how long you would be happy in your happy place without any information from the outside world. I'm interested in how we access that information, how we experience it. We're moving from a time of static information, held in books and libraries and bus stops, through a period of digital information, towards a period of fluid information, where your children will expect to be able to access anything, anywhere at any time, from quantum physics to medieval viticulture, from gender theory to tomorrow's weather, just like switching on a lightbulb -- Imagine that.
Ваш телефон не зовсім природній. І ви, напевно, думаєте, що ви залежні від свого мобільного телефона, але це не так. Ми залежні не від наших приладів, а від інформації, яку вони нам надають. Цікаво, як довго ви будете щасливі в свому щасливому місці без будь-якої інформації із зовнішнього світу. Мені цікаво, як ми отримуємо цю інформацію, як ми нею обмінюємось. Ми рухаємось від ери статичної інформації, яка міститься в книгах, бібліотеках та на автобусних зупинках, через період цифрової інформації, до ери флюїдної інформації, де ваші діти матимуть доступ до всього будь-де та в будь-який час, від квантової фізики до виноградарства періоду середньовіччя, від гендерної теорії до прогнозу погоди, ніби за натисканням кнопки лампи - Тільки уявіть це.
Humans also like simple tools. Your phone is not a very simple tool. A fork is a simple tool.
Людям подобаються прості інструменти. Ваш телефон - не дуже простий інструмент. Вилка - ось що є простим інструментом.
(Laughter)
(Сміх)
And we don't like them made of plastic, in the same way I don't really like my phone very much -- it's not how I want to experience information.
І нам не подобається, коли вони виготовленні з пластику. Так само мені не до вподоби мій телефон -- я не хочу отримувати інформацію в такий спосіб.
I think there are better solutions than a world mediated by screens. I don't hate screens, but I don't feel -- and I don't think any of us feel that good about how much time we spend slouched over them. Fortunately, the big tech companies seem to agree. They're actually heavily invested in touch and speech and gesture, and also in senses -- things that can turn dumb objects, like cups, and imbue them with the magic of the Internet, potentially turning this digital cloud into something we might touch and move.
Як на мене, існують кращі рішення, ніж світ, сполучений екранами. Я не ненавиджу екрани, але й не думаю, що хтось ставиться нормально до того, скільки часу ми проводимо, згорбившись над ними. На щастя, великі технологічні компанії, здається, погоджуються зі мною. Вони справді багато вклали у доторки, мову та жести, а також відчуття -- речі, які можуть взяти такі безглузді предмети, як чашки, та наповнити їх магією інтернету, перетворюючи цю цифрову завісу в щось, чого можна торкатися та рухати.
The parents in crisis over screen time need physical digital toys teaching their kids to read, as well as family-safe app stores. And I think, actually, that's already really happening.
Батькам, в критичні моменти цифрової ери, потрібні фізичні цифрові іграшки, які б навчили їх дітей читанню, так само як надійні телефонні додатки для усієї сім'і. Насправді, як на мене, це вже відбувається.
Reality is richer than screens. For example, I love books. For me they are time machines -- atoms and molecules bound in space, from the moment of their creation to the moment of my experience. But frankly, the content's identical on my phone. So what makes this a richer experience than a screen? I mean, scientifically. We need screens, of course. I'm going to show film, I need the enormous screen. But there's more than you can do with these magic boxes. Your phone is not the Internet's door bitch.
Реальність багатша за екрани. Наприклад, мені подобаються книги. Для мене, вони як машини часу -- атоми та молекули, зв'язані в просторі, від моменту їх створення, до моменту мого читання. Але чесно кажучи, на моєму телефоні ті ж книги. То що ж робить таке читання кращим за екранне? Я маю на увазі наукову точку зору. Звичайно, нам потрібні екрани. Якщо я хочу показати фільм, мені потрібен величезний екран. Але існує більше речей, які можна робити з цими магічними коробками. Ваш телефон - не тільки штука, яка відкриває двері в світ інтернету.
(Laughter)
(Сміх)
We can build things -- physical things, using physics and pixels, that can integrate the Internet into the world around us. And I'm going to show you a few examples of those.
Ми можемо створювати предмети -- фізичні предмети, використовуючи фізику та пікселі, які можуть зробити інтернет частиною навколишнього світу. Хочу показати вам декілька прикладів цього.
A while ago, I got to work with a design agency, Berg, on an exploration of what the Internet without screens might actually look like. And they showed us a range ways that light can work with simple senses and physical objects to really bring the Internet to life, to make it tangible. Like this wonderfully mechanical YouTube player. And this was an inspiration to me.
Нещодавно я працював у дизайн-агентстві "Berg" над дослідженням того, як інтернет міг би виглядати без екранів. І нам показали багато способів, як світло в поєднанні з простими чуттями та фізичними об'єктами може оживити інтернет, роблячи його матеріальним. Як цей чудовий механічний програвач YouTube. І це надихнуло мене
Next I worked with the Japanese agency, AQ, on a research project into mental health. We wanted to create an object that could capture the subjective data around mood swings that's so essential to diagnosis. This object captures your touch, so you might press it very hard if you're angry, or stroke it if you're calm. It's like a digital emoji stick. And then you might revisit those moments later, and add context to them online. Most of all, we wanted to create an intimate, beautiful thing that could live in your pocket and be loved.
Після того я працював у японському агентстві " AQ" над дослідженням прооекту про психічне здоров'я. Ми хотіли створити прилад, який міг би збирати індивідуальну інформацію про перепади настрою, що дуже важливо для діагнозу. Цей прилад вимірює ваш натиск, тобто ви можете натиснути дуже сильно, якщо ви роздратовані, або гладити його, якщо ви спокійні. Це як цифровий набір смайликів. А тоді ви можете повторити ці емоції пізніше, і додати контекст онлайн. Більш за все, ми намагались створити заповітну, чудову річ, яка могла б лежати у вашій кишені і яку б ви любили.
The binoculars are actually a birthday present for the Sydney Opera House's 40th anniversary. Our friends at Tellart in Boston brought over a pair of street binoculars, the kind you might find on the Empire State Building, and they fitted them with 360-degree views of other iconic world heritage sights --
Бінокль був подарунком на 40-у річницю Сіднейського Оперного театру. Наші друзі з Телларту, що в Бостоні, привезли вуличний бінокль, такий як можна знайти на Емпайр Стейт Білдінг. Вони обладнали його 360-градусними панорамами пам'яток Світової спадщини -
(Laughter)
(Сміх)
using Street View. And then we stuck them under the steps. So, they became this very physical, simple reappropriation, or like a portal to these other icons. So you might see Versailles or Shackleton's Hut. Basically, it's virtual reality circa 1955.
використовуючи Street View [Google]. Потім ми встановили його під сходами. Він став матеріальним та простим переосмисленням, або ніби порталом в інші місця. Ви можете побачити Версаль чи Хатину Шеклтона. По суті, це віртуальна реальність 1955-х.
(Laughter)
(Сміх)
In our office we use hacky sacks to exchange URLs. This is incredibly simple, it's like your Opal card. You basically put a website on the little chip in here, and then you do this and ... bosh! -- the website appears on your phone. It's about 10 cents.
В офісі ми використовуємо м'ячики-антистрес для обміну URL-адресами. Це надзвичайно просто, як ваша картка Opal [для проїзду в транспорті]. Ви просто поміщаєте веб-сторінку в маленький чіп ось тут, а тоді робите так і...бам! -- веб-сторінка з'являється у вашому телефоні. Це коштує близько 10 центів.
Treehugger is a project that we're working on with Grumpy Sailor and Finch, here in Sydney. And I'm very excited about what might happen when you pull the phones apart and you put the bits into trees, and that my children might have an opportunity to visit an enchanted forest guided by a magic wand, where they could talk to digital fairies and ask them questions, and be asked questions in return. As you can see, we're at the cardboard stage with this one.
Treehugger - проект над яким ми працюємо на даний момент з "Grumpy Sailor" та "Finch". І мені дуже цікаво, що станеться, якщо розділити телефон на частини і помістити біти в дерева. Тоді у моїх дітей з'явиться можливість відвідати зачарований ліс, з допомогою магічної палички, де вони зможуть говорити з цифровими феями, ставити їм питання, й чути відповіді й запитання натомість. Як ви бачите, ми лише на картонній стадії з цим проектом.
(Laughter)
(Сміх)
But I'm very excited by the possibility of getting kids back outside without screens, but with all the powerful magic of the Internet at their fingertips. And we hope to have something like this working by the end of the year.
Але мені дуже імпонує можливість вивести дітей на двір без екранів, але з магічною силою інтернету в їхніх руках. І ми сподіваємося, що щось такого типу буде функціонувати до кінця року.
So let's recap. Humans like natural solutions. Humans love information. Humans need simple tools. These principles should underpin how we design for the future, not just for the Internet. You may feel uncomfortable about the age of information that we're moving into. You may feel challenged, rather than simply excited. Guess what? Me too. It's a really extraordinary period of human history.
Отож, давайте підсумуємо. Людям подобаються рішення, пов'язані з природою. Люди обожнюють інформацію. Люди відчувають потребу у простих приладах. Ці принципи мають стати підґрунтям того, як ми проектуємо для майбутнього. не лише для Інтернету. Можливо, вам не зручно жити з ерою інформації, до якої ми йдемо. Можливо, для вас це більше виклик, ніж просто інтерес. Знаєте що? Для мене також. Це справді надзвичайний період людської історії.
We are the people that actually build our world, there are no artificial intelligences... yet.
Ми ті, хто створює цей світ, не існує штучного інтелекту... поки що.
(Laughter)
(Сміх)
It's us -- designers, architects, artists, engineers. And if we challenge ourselves, I think that actually we can have a happy place filled with the information we love that feels as natural and as simple as switching on lightbulb. And although it may seem inevitable, that what the public wants is watches and websites and widgets, maybe we could give a bit of thought to cork and light and hacky sacks.
Це все ми - дизайнери, архітектори, художники, інженери. І якщо ми кидатимемо собі виклик, я вважаю, що тоді у нас буде справжнє щасливе місце, наповнене інформацією, яка нам подобається, та є такою природною та простою, як вмикання світла. І хоча може здаватись незмінним, що єдине, чого хоче публіка - це годинники, веб-сторінки та віджети, можливо, ми б могли запропонувати трішки світла та антистресових м'ячиків.
Thank you very much.
Дякую за увагу.
(Applause)
(Оплески)