I'd like to start by asking you all to go to your happy place, please. Yes, your happy place, I know you've got one even if it's fake.
אני רוצה להתחיל בלבקש מכם ללכת למקום המאושר שלכם. כן, המקום המאושר שלכם, אני יודע שיש לכם כזה גם אם הוא מזויף.
(Laughter)
(צחוק)
OK, so, comfortable? Good.
טוב, מרגישים בנוח? יופי.
Now I'd like to you to mentally answer the following questions. Is there any strip lighting in your happy place? Any plastic tables? Polyester flooring? Mobile phones? No? I think we all know that our happy place is meant to be somewhere natural, outdoors -- on a beach, fireside. We'll be reading or eating or knitting. And we're surrounded by natural light and organic elements. Natural things make us happy. And happiness is a great motivator; we strive for happiness. Perhaps that's why we're always redesigning everything, in the hopes that our solutions might feel more natural. So let's start there -- with the idea that good design should feel natural.
עכשיו אני רוצה שתענו בראש על השאלות הבאות. יש רצועת מנורות במקום המאושר שלכם? שולחנות פלסטיק? רצפת פוליאסטר? טלפונים ניידים? לא? אני חושב שכולנו יודעים שהמקום המאושר שלנו אמור להיות במקום טבעי, בחוץ -- על חוף, לצד מדורה. אנחנו אמורים לקרוא או לאכול או לסרוג. ואנחנו מוקפים באור טבעי ויסודות אורגניים. דברים טבעיים משמחים אותנו. ואושר הוא כלי מוטיבציה מעולה; אנחנו שואפים לאושר. אולי בגלל זה אנחנו תמיד מעצבים הכל מחדש, בתקווה שהפתרונות שלנו ירגישו טבעיים יותר. אז בואו נתחיל שם -- עם הרעיון שעיצוב טוב צריך להרגיש טבעי.
Your phone is not very natural. And you probably think you're addicted to your phone, but you're really not. We're not addicted to devices, we're addicted to the information that flows through them. I wonder how long you would be happy in your happy place without any information from the outside world. I'm interested in how we access that information, how we experience it. We're moving from a time of static information, held in books and libraries and bus stops, through a period of digital information, towards a period of fluid information, where your children will expect to be able to access anything, anywhere at any time, from quantum physics to medieval viticulture, from gender theory to tomorrow's weather, just like switching on a lightbulb -- Imagine that.
הטלפון שלכם לא טבעי במיוחד. ואתם בטח חושבים שאתם מכורים לטלפון שלכם, אבל אתם באמת לא. אנחנו לא מכורים למכשירים, אנחנו מכורים למידע שזורם דרכם. אני תוהה כמה זמן תישארו מאושרים במקום המאושר שלכם בלי מידע מהעולם החיצון. אני מתעניין באיך שאנחנו ניגשים למידע הזה, איך שאנחנו חווים אותו. אנחנו נעים מעידן של מידע סטטי, שמאוחסן בספרים וספריות ותחנות אוטובוס, דרך תקופה של מידע דיגיטלי, לעבר תקופה של מידע נוזלי, בו הילדים שלכם יצפו להיות יכולים להגיע לכל דבר, בכל מקום, בכל זמן, מפיזיקה קוונטית לגידול גפנים בימי הביניים, מתאוריית המגדר למזג האוויר של מחר, ממש כמו להפעיל מתג -- תתארו לכם.
Humans also like simple tools. Your phone is not a very simple tool. A fork is a simple tool.
בני אדם גם אוהבים כלים פשוטים. הטלפון שלכם הוא לא כלי פשוט במיוחד. מזלג הוא כלי פשוט.
(Laughter)
(צחוק)
And we don't like them made of plastic, in the same way I don't really like my phone very much -- it's not how I want to experience information.
ואנחנו לא אוהבים שהם עשויים מפלסטיק, באותו אופן אני לא כל כך אוהב את הטלפון שלי -- לא ככה אני רוצה לחוות מידע.
I think there are better solutions than a world mediated by screens. I don't hate screens, but I don't feel -- and I don't think any of us feel that good about how much time we spend slouched over them. Fortunately, the big tech companies seem to agree. They're actually heavily invested in touch and speech and gesture, and also in senses -- things that can turn dumb objects, like cups, and imbue them with the magic of the Internet, potentially turning this digital cloud into something we might touch and move.
אני חושב שיש פתרונות טובים יותר מעולם סובב מסכים. אני לא שונא מסכים, אבל אני לא מרגיש -- ואני לא חושב שמישהו מאיתנו מרגיש כל כך טוב בנוגע לכמה זמן אנחנו מבלים רכונים מעליהם. למרבה המזל, נראה שחברות הטכנולוגיה הגדולות מסכימות. הם משקיעים המון במגע ודיבור ומחווה, וגם בחושים -- דברים שיכולים להפוך חפצים רגילים, כמו כוסות, ולהכניס בהם את הקסם של האינטרנט, בתקווה להפוך את הענן הדיגיטלי הזה למשהו שנוכל לגעת בו ולהזיז אותו.
The parents in crisis over screen time need physical digital toys teaching their kids to read, as well as family-safe app stores. And I think, actually, that's already really happening.
ההורים שבמשבר בנוגע לזמן מסכים צריכים צעצועים פיזיים דיגיטליים שילמדו את הילדים שלהם לקרוא, בנוסף לחנויות אפליקציות ידידותיות למשפחה. ואני חושב שזה כבר קורה.
Reality is richer than screens. For example, I love books. For me they are time machines -- atoms and molecules bound in space, from the moment of their creation to the moment of my experience. But frankly, the content's identical on my phone. So what makes this a richer experience than a screen? I mean, scientifically. We need screens, of course. I'm going to show film, I need the enormous screen. But there's more than you can do with these magic boxes. Your phone is not the Internet's door bitch.
המציאות היא עשירה יותר ממסכים. לדוגמה, אני אוהב ספרים. בשבילי הם כמו מכונות זמן -- אטומים ומולקלות קשורים בחלל, מרגע היצירה שלהם לרגע החוויה שלי. אבל למעשה, התוכן זהה בטלפון שלי. אז מה עושה את זה לחוויה עשירה יותר ממסך? מבחינה מדעית אני מתכוון. אנחנו צריכים מסכים, כמובן. אני עומד להראות סרט, אני צריך את המסך הענקי. אבל יש יותר ממה שאפשר לסבול מהקופסאות הקסומות האלה. הטלפון שלכם הוא לא הסלקטורית של האינטרנט.
(Laughter)
(צחוק)
We can build things -- physical things, using physics and pixels, that can integrate the Internet into the world around us. And I'm going to show you a few examples of those.
אנחנו יכולים לבנות דברים -- דברים פיזיים, בעזרת פיזיקה ופיקסלים, שיוכלו לשלב את האינטרנט בעולם סביבנו. ואני הולך להראות לכם כמה דוגמאות שלהם.
A while ago, I got to work with a design agency, Berg, on an exploration of what the Internet without screens might actually look like. And they showed us a range ways that light can work with simple senses and physical objects to really bring the Internet to life, to make it tangible. Like this wonderfully mechanical YouTube player. And this was an inspiration to me.
לפני זמן מה התחלתי לעבוד עם סוכנות עיצוב, ברג. חקרנו איך אינטרנט ללא מסכים ייראה. והם הראו לנו מגוון דרכים בהם אור יכול לעבוד עם חושים פשוטים וחפצים פיזיים על מנת באמת להחיות את האינטרנט, להפוך אותו למוחשי. כמו נגן היוטיוב המכני הנפלא הזה. וזו הייתה השראה עבורי.
Next I worked with the Japanese agency, AQ, on a research project into mental health. We wanted to create an object that could capture the subjective data around mood swings that's so essential to diagnosis. This object captures your touch, so you might press it very hard if you're angry, or stroke it if you're calm. It's like a digital emoji stick. And then you might revisit those moments later, and add context to them online. Most of all, we wanted to create an intimate, beautiful thing that could live in your pocket and be loved.
לאחר מכן עבדתי עם הסוכנות היפנית, AQ, על פרויקט מחקר של בריאות נפשית. רצינו ליצור עצם שיתעד את הנתונים הסובייקטיביים מסביב לשינוי מצבי רוח שנחוצים כל כך לאבחון. העצם הזה מתעד את המגע שלך, אם אתה לוחץ עליו חזק כשאתה כועס, או מלטף אותו כשאתה רגוע. זה כמו מקל אימוג'י דיגיטלי. ולאחר מכן אפשר לחזור לרגעים האלה, ולהוסיף להם תוכן ברשת. מעל הכל, רצינו ליצור משהו יפה ואינטימי שיוכל לחיות בכיס שלכם ולהיות אהוב.
The binoculars are actually a birthday present for the Sydney Opera House's 40th anniversary. Our friends at Tellart in Boston brought over a pair of street binoculars, the kind you might find on the Empire State Building, and they fitted them with 360-degree views of other iconic world heritage sights --
המשקפת היא בעצם מתנת יום הולדת ליום השנה ה40 של בית האופרה של סידני. החברים שלנו בטלרט בבוסטון הביאו משקפת רחוב מהסוג שתמצאו על מגדל האמפייר סטייט, והם הכינו לה תמונות נוף של 360 מעלות של אתרי מורשת עולמיים אייקונים אחרים --
(Laughter)
(צחוק)
using Street View. And then we stuck them under the steps. So, they became this very physical, simple reappropriation, or like a portal to these other icons. So you might see Versailles or Shackleton's Hut. Basically, it's virtual reality circa 1955.
בעזרת תצוגת רחוב. והנחנו אותה מתחת למדרגות. היא היוותה העברה מוחשית ופשוטה, או מין שער לאייקונים האלה. ככה שאפשר לראות את ארמון ורסאי או את הבקתה של שקלטון. בעיקרון זה מציאות וירטואלית מ 1955
(Laughter)
(צחוק)
In our office we use hacky sacks to exchange URLs. This is incredibly simple, it's like your Opal card. You basically put a website on the little chip in here, and then you do this and ... bosh! -- the website appears on your phone. It's about 10 cents.
במשרד שלנו אנחנו משתמשים בכדורי שק כדי להחליף כתובות URL. זה פשוט להפליא, זה כמו כרטיס הOpal שלכם. אתם פשוט שמים אתר בתוך השבב בפנים, ואז אתם עושים ככה ו... בוש! -- האתר מופיע בטלפון שלכם. זה בערך 10 סנט.
Treehugger is a project that we're working on with Grumpy Sailor and Finch, here in Sydney. And I'm very excited about what might happen when you pull the phones apart and you put the bits into trees, and that my children might have an opportunity to visit an enchanted forest guided by a magic wand, where they could talk to digital fairies and ask them questions, and be asked questions in return. As you can see, we're at the cardboard stage with this one.
טריהאגר הוא פרויקט שאנחנו עובדים עליו עם גרמפי סיילור ופינץ', כאן בסידני. ואני מאוד מתרגש ממה שיכול לקרות כשמפרקים את הטלפון לגורמים ומכניסים את הביטים לתוך עצים, ושלילדים שלי תהיה הזדמנות לבקר ביער מכושף בעזרת שרביט קסמים, ולדבר שם עם פיות דיגיטליות ולשאול אותן שאלות, ולהשאל שאלות בחזרה. כמו שאתם יכולים לראות, אנחנו בשלב הקרטון עם הפרויקט הזה.
(Laughter)
(צחוק)
But I'm very excited by the possibility of getting kids back outside without screens, but with all the powerful magic of the Internet at their fingertips. And we hope to have something like this working by the end of the year.
אבל אני מאוד מתרגש מהאפשרות להוציא ילדים חזרה החוצה לעולם בלי מסכים, אבל עם כל הקסם העצמתי של האינטרנט בהישג ידם. ואנחנו מקווים שיהיה לנו משהו כזה שעובד כבר בסוף השנה.
So let's recap. Humans like natural solutions. Humans love information. Humans need simple tools. These principles should underpin how we design for the future, not just for the Internet. You may feel uncomfortable about the age of information that we're moving into. You may feel challenged, rather than simply excited. Guess what? Me too. It's a really extraordinary period of human history.
אז בואו נסכם. בני אדם אוהבים פתרונות טבעיים. בני אדם אוהבים מידע. בני אדם צריכים כלים פשוטים. העקרונות האלה צריכים להנחות אותנו איך לעצב לקראת העתיד, לא רק בעבור האינטרנט. יכול להיות שאתם מרגישים לא בנוח בנוגע לעידן המידע שאנחנו נכנסים אליו. אולי אתם מרגישים מאותגרים, יותר מאשר מתרגשים. נחשו מה? גם אני. זו תקופה מדהימה בהיסטוריה האנושית.
We are the people that actually build our world, there are no artificial intelligences... yet.
אנחנו האנשים שבונים את העולם, אין בינות מלאכותיות... בינתיים.
(Laughter)
(צחוק)
It's us -- designers, architects, artists, engineers. And if we challenge ourselves, I think that actually we can have a happy place filled with the information we love that feels as natural and as simple as switching on lightbulb. And although it may seem inevitable, that what the public wants is watches and websites and widgets, maybe we could give a bit of thought to cork and light and hacky sacks.
אלה אנחנו -- מעצבים, ארכיטקטים, אמנים, מהנדסים. ואם נאתגר את עצמנו, אני חושב שבאמת יהיה לנו מקום מאושר מלא במידע שאנחנו אוהבים שמרגיש טבעי ופשוט כמו להפעיל נורת חשמל. ולמרות שזה אולי מרגיש בלתי נמנע, שמה שהציבור רוצה זה שעונים ואתרים וווידג'טים, אולי אפשר להשקיע קצת מחשבה בשעם ואור וכדור שק.
Thank you very much.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)