Желая да започна с призив към всички мислено да отидете в "щастливото ви място". Да, Вашето щастливо място. Знам, че го имате макар да е измислено.
I'd like to start by asking you all to go to your happy place, please. Yes, your happy place, I know you've got one even if it's fake.
(Смях)
(Laughter)
И така, настанихте ли се? Добре.
OK, so, comfortable? Good.
Сега искам мислено да отговорите на следните въпроси. Има ли луминисцентни светлини в щасливото Ви място? Ами пластмасови маси? Мокетени подове? Мобилни телефони? Не? Считам че, знаем, нашето щастливо място се предполага да е някъде сред природата, навън -- на плаж, около домашно огнище. Бихме чели, яли или плели. И бихме били обградени от естествена светлина и природни елементи Естествените неща ни правят щастливи. Щастието е силна мотивация; Ние жадуваме за щастие. Вероятно и затова постоянно преустройваме всичко с надеждата иновациите ни да създадат естествено усещане. Хайде да започнем с това -- с идеята, че добрият дизайн изглежда като природосъздаден.
Now I'd like to you to mentally answer the following questions. Is there any strip lighting in your happy place? Any plastic tables? Polyester flooring? Mobile phones? No? I think we all know that our happy place is meant to be somewhere natural, outdoors -- on a beach, fireside. We'll be reading or eating or knitting. And we're surrounded by natural light and organic elements. Natural things make us happy. And happiness is a great motivator; we strive for happiness. Perhaps that's why we're always redesigning everything, in the hopes that our solutions might feel more natural. So let's start there -- with the idea that good design should feel natural.
Телефонът Ви не е много природосъздаден. И сигурно смятате, че сте пристрастени към него, но всъщност, не сте. Не сме пристрастени към устройства, пристрастени сме към информацията, която тече през тях. Чудя се колко дълго бихте били щасливи на щастливото Ви място, без абсолютно никакъв достъп до информация. Заинтригуван съм от добирането ни до информация, от начина, по който я преживяваме. Пренасяме се от период на статична информация, заключена в книги, библиотеки и автобусни спирки в периода на дигитална информация, устремявайки се към ерата на гъвкавата информация, където децата Ви очакват постоянно и навсякъде да могат да се доберат до всичко. от квантова физика до средновековно лозарство от теория на половете до прогнозата за времето, като щракване с пръсти. Представете си това.
Your phone is not very natural. And you probably think you're addicted to your phone, but you're really not. We're not addicted to devices, we're addicted to the information that flows through them. I wonder how long you would be happy in your happy place without any information from the outside world. I'm interested in how we access that information, how we experience it. We're moving from a time of static information, held in books and libraries and bus stops, through a period of digital information, towards a period of fluid information, where your children will expect to be able to access anything, anywhere at any time, from quantum physics to medieval viticulture, from gender theory to tomorrow's weather, just like switching on a lightbulb -- Imagine that.
Хората харесват и прости устройства. Телефонът ви не е много просто устройство. Вилицата е прост уред.
Humans also like simple tools. Your phone is not a very simple tool. A fork is a simple tool.
(Смях)
(Laughter)
И никак не ги харесваме, когато са направени от пластмаса, поради същата причина изобщо не харесвам и телефона си, не е приборът, с който искам да ползвам информация.
And we don't like them made of plastic, in the same way I don't really like my phone very much -- it's not how I want to experience information.
Мисля че има по-добри възможности от свят сглобен от екрани. Не мразя екраните, но не вярвам, не мисля, че някой сред нас одобрява безкрайните часове, които прекарваме висейки над тях. За щастие големите технологични фирми изглеждат съгласни. Всъщност са стабилно инвестирали в сензори за допир, реч и жест и също в усещания неща правещи скучни неща. като чашките, интересни придавайки им магията на Интернета. потенциално превръщайки дигиталния облак в нещо, което можем да докоснем и местим.
I think there are better solutions than a world mediated by screens. I don't hate screens, but I don't feel -- and I don't think any of us feel that good about how much time we spend slouched over them. Fortunately, the big tech companies seem to agree. They're actually heavily invested in touch and speech and gesture, and also in senses -- things that can turn dumb objects, like cups, and imbue them with the magic of the Internet, potentially turning this digital cloud into something we might touch and move.
Родителите ужасени от времето, прекарано пред екрана се нуждаят от дигитални играчки, които да учат децата им да четат и от функцията родителски контрол в магазини за дигитални апликации. И мисля, всъщност, това наистина е започнало да се случва.
The parents in crisis over screen time need physical digital toys teaching their kids to read, as well as family-safe app stores. And I think, actually, that's already really happening.
Реалността е по-пищна от каквото и да е тя на екрана. Например аз обичам книги. За мен те са като машини на времето, атоми и молекули свързани в пространството, от момента на тяхното създаване до момента, в който самият аз ги преживея. Но честно казано, същото съдържание мога да открия и на телефона. Тогава какво прави четенето на книга по-великолепно от четенето от екран? Имам предвид от научна гледна точка. Ние се нуждаем от екрани, разбира се. Ще показвам филм, трябва ми огромен екран. Но много повече може да се направи с тези магически кутийки. Телефонът ви не е Цербер, пазещ портите на Интернета.
Reality is richer than screens. For example, I love books. For me they are time machines -- atoms and molecules bound in space, from the moment of their creation to the moment of my experience. But frankly, the content's identical on my phone. So what makes this a richer experience than a screen? I mean, scientifically. We need screens, of course. I'm going to show film, I need the enormous screen. But there's more than you can do with these magic boxes. Your phone is not the Internet's door bitch.
(Смях)
(Laughter)
Можем да построим неща, физически неща, използвайки физика и пиксели, които могат да интегрират Интернета в света около нас. И ще Ви дам няколко примера.
We can build things -- physical things, using physics and pixels, that can integrate the Internet into the world around us. And I'm going to show you a few examples of those.
Преди време работих с дизайн агенцията Берг, проучвайки какво всъщност би бил Интернета без екрани. И те ни представиха различните начина, по които светлината работи с основни сетива и с материални обекти за да вдъхне живот на Интернета и да го направи осезаем. Като този прекрасен, изцяло механичен YouTube плейър. Това беше вдъхновение за мен.
A while ago, I got to work with a design agency, Berg, on an exploration of what the Internet without screens might actually look like. And they showed us a range ways that light can work with simple senses and physical objects to really bring the Internet to life, to make it tangible. Like this wonderfully mechanical YouTube player. And this was an inspiration to me.
След това работих с японската агенция АQ по проект за изследване на психичното здраве. Искахме да създадем обект който да улови субективна информация за смяната на настроения, която е изключително важна за диагностика. Oбектът отчита допира, бихте го натиснали много силно ако сте ядосани или погалили нежно ако сте спокойни. Като дигитален архив на емоции. Като по-късно можете да прегледате тези моменти отново и да добавите контекста им онлайн. Най-вече, искахме да създадем интимно, красиво нещо, което да живее в джоба ви и да бъде обект на обич.
Next I worked with the Japanese agency, AQ, on a research project into mental health. We wanted to create an object that could capture the subjective data around mood swings that's so essential to diagnosis. This object captures your touch, so you might press it very hard if you're angry, or stroke it if you're calm. It's like a digital emoji stick. And then you might revisit those moments later, and add context to them online. Most of all, we wanted to create an intimate, beautiful thing that could live in your pocket and be loved.
Биноклите всъщност са подарък за рожден ден - 40 годишнината на Операта в Сидни. Приятелите ни от Теларт в Бостън донесоха чифт улични бинокли като тези на сградата на Емпайър Стейт, и вътре монтираха 360-градусови изгледи от други иконични места от световното наследство --
The binoculars are actually a birthday present for the Sydney Opera House's 40th anniversary. Our friends at Tellart in Boston brought over a pair of street binoculars, the kind you might find on the Empire State Building, and they fitted them with 360-degree views of other iconic world heritage sights --
(Смях)
(Laughter)
използвайки услугата 'Street View'. И тогава ги поставихме под стълбищата. Така те се превърнаха в тези физически, лесно пресътворени пространства, като портал към емблематични места. Може да видите Версай или Шекълтънс Хат. Като цяло е виртуална реалност идваща от около 1955.
using Street View. And then we stuck them under the steps. So, they became this very physical, simple reappropriation, or like a portal to these other icons. So you might see Versailles or Shackleton's Hut. Basically, it's virtual reality circa 1955.
(Смях)
(Laughter)
В офиса използваме топчета за хек, за да изпращаме инернет адреси. Много е просто, като електронните билети. Само слагаш уебсайта на мъничкия чип вътре и после правиш това и ...Тадаам! Уебсайтът се появява на телефона ви. Струва около 10 стотинки.
In our office we use hacky sacks to exchange URLs. This is incredibly simple, it's like your Opal card. You basically put a website on the little chip in here, and then you do this and ... bosh! -- the website appears on your phone. It's about 10 cents.
Treehugger е проект, по който работим с Грампи Сейлър и Финч, тук в Сидни. И съм много развълуван от възможностите, които ще се явят, когато разглобиш телефоните и сложиш парченцата по дърветата, и от вероятността децата ми да посетят омагьосана гора, направлявани от вълшебна пръчица, където могат да говорят с дигитални феички, да задават въпроси и да бъдат питани въпроси в замяна. Както виждате, в момента сме в началото с този проект.
Treehugger is a project that we're working on with Grumpy Sailor and Finch, here in Sydney. And I'm very excited about what might happen when you pull the phones apart and you put the bits into trees, and that my children might have an opportunity to visit an enchanted forest guided by a magic wand, where they could talk to digital fairies and ask them questions, and be asked questions in return. As you can see, we're at the cardboard stage with this one.
(Смях)
(Laughter)
Но съм много развълнуван от възможността да върнем децата навън, без екраните но с целия магически свят на Интернета около тях. И се надяваме да имаме нещо такова, работещо до края на годината.
But I'm very excited by the possibility of getting kids back outside without screens, but with all the powerful magic of the Internet at their fingertips. And we hope to have something like this working by the end of the year.
Нека обобщим. Хората харесват простите отговори. Хората обожават информация. Хората се нуждаят от прости уреди. Тези норми трябва да са в основата на дизайните ни за бъдещето, не само за Интернета. Може би се чувствате неудобно в новата ера на информация, в която навлизаме. Може би се чувствате по-скоро предизвикан, от колкото просто развълнуван. Знаете ли какво? Аз също. Наистина забележителен период в човешката история.
So let's recap. Humans like natural solutions. Humans love information. Humans need simple tools. These principles should underpin how we design for the future, not just for the Internet. You may feel uncomfortable about the age of information that we're moving into. You may feel challenged, rather than simply excited. Guess what? Me too. It's a really extraordinary period of human history.
Ние сме хората, които построихме света около себе си, Няма намеса на изкуствен интелект... засега.
We are the people that actually build our world, there are no artificial intelligences... yet.
(Смях)
(Laughter)
Ние го направихме - дизайнерите, архитектите, творците, инжинерите. И ако си го поставим за цел, смятам, че всъщност можем да създадем 'щастливо място' изпълнено с информацията, която обожаваме и до която достигаме със същата лекота, с която включваме лампата вкъщи. И въпреки че изглежда неизбежно обществото да продължи да жадува часовници, уебсайтове и джаджи, може да помислим и за употребата на корк, светлина и топчета за хек.
It's us -- designers, architects, artists, engineers. And if we challenge ourselves, I think that actually we can have a happy place filled with the information we love that feels as natural and as simple as switching on lightbulb. And although it may seem inevitable, that what the public wants is watches and websites and widgets, maybe we could give a bit of thought to cork and light and hacky sacks.
Много ви благодаря.
Thank you very much.
(Аплодисменти)
(Applause)