Aυτός είναι ο Σίβντατ Γιάνταβ και είναι από το Ουτάρ Πρεντάς στην Ινδία. Ο Σίβντατ επισκέφτηκε το τοπικό γραφείο κτηματολογίου στο Ουτάρ Πρεντάς και ανακάλυψε ότι σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία ήταν νεκρός. Η γη του δεν ήταν πια καταγεγραμμένη στο όνομά του. Τα αδέρφια του, Τσάντραμπαν και Πούλτσαντ, ήταν επίσης καταγεγραμμένοι ως νεκροί.
This is Shivdutt Yadav, and he's from Uttar Pradesh, India. Now Shivdutt was visiting the local land registry office in Uttar Pradesh, and he discovered that official records were listing him as dead. His land was no longer registered in his name. His brothers, Chandrabhan and Phoolchand, were also listed as dead.
Μέλη της οικογένειάς του είχαν δωροδοκήσει τους υπεύθυνους για να διακόψουν την κληρονομική μεταβίβαση της γης δηλώνοντας τα αδέρφια ως νεκρούς, ώστε να κληρονομήσουν αυτοί το μερίδιο του πατέρα από τα οικογενειακά χωράφια. Εξαιτίας αυτού, τα τρία αδέρφια και οι οικογένειες τους έπρεπε να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Σύμφωνα με την οικογένεια του Γιάνταβ, το τοπικό δικαστήριο προγραμματίζει την επανεξέταση της υπόθεσης από το 2001, αλλά δεν εμφανίζεται ποτέ κάποιος δικαστής.
Family members had bribed officials to interrupt the hereditary transfer of land by having the brothers declared dead, allowing them to inherit their father's share of the ancestral farmland. Because of this, all three brothers and their families had to vacate their home. According to the Yadav family, the local court has been scheduling a case review since 2001, but a judge has never appeared.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στο Ουτάρ Πρεντάς όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν πριν η υπόθεση τους να εξεταστεί κανονικά. Ο θάνατος του πατέρα του Σίβντατ και το ότι ήθελαν τη γη του οδήγησε σε αυτή τη διαφθορά. Αφέθηκε να αναπαυθεί στον Γάγγη όπου οι νεκροί αποτεφρώνονται στις όχθες του ποταμού ή τους δένουν σε βαριές πέτρες και βυθίζονται στο νερό.
There are several instances in Uttar Pradesh of people dying before their case is given a proper review. Shivdutt's father's death and a want for his property led to this corruption. He was laid to rest in the Ganges River, where the dead are cremated along the banks of the river or tied to heavy stones and sunk in the water.
Η φωτογράφηση αυτών των αδερφών ήταν μια παραπλανητική πράξη αφού στα χαρτιά δεν υπάρχουν, και πολύ συχνά μια η φωτογραφία χρησιμοποιείται ως απόδειξη ζωής. Κι όμως, αυτοί οι άντρες παραμένουν νεκροί. Η αβεβαιότητα αυτή γέννησε τον τίτλο αυτού του πρότζεκτ. το οποίο αφορά με πολλούς τρόπους το οτι όλοι είμαστε ζωντανοί νεκροί και ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε φαντάσματα του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Photographing these brothers was a disorienting exchange because on paper they don't exist, and a photograph is so often used as an evidence of life. Yet, these men remain dead. This quandary led to the title of the project, which considers in many ways that we are all the living dead and that we in some ways represent ghosts of the past and the future.
Αυτή η ιστορία είναι η πρώτη από δεκαοκτώ κεφάλαια στο καινούριο μου έργο «Ζωντανός Δηλωμένος Νεκρός και Άλλες Ιστορίες». Για αυτή την δουλειά, ταξίδεψα στον κόσμο για τέσσερα χρόνια ερευνώντας και καταγράφοντας γενεές και τις ιστορίες τους. Ενδιαφερόμουν για ιδέες σχετικά με τη μοίρα και με το αν η μοίρα μας καθορίζεται από το αίμα, την τύχη ή τις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που κατέγραψα ποικίλουν, από βεντέτα οικογενειών στη Βραζιλία, έως θύματα της γενοκτονίας στην Βοσνία, μέχρι την πρώτη γυναίκα αεροπειρατή και τους ζωντανούς νεκρούς στην Ινδία. Σε κάθε κεφάλαιο, μπορείτε να δείτε εξωτερικές δυνάμεις, όπως κυβερνήσεις, ισχύ και γη, ή τη θρησκεία, να συγκρούονται με τις εσωτερικές δυνάμεις της ψυχολογικής και φυσικής κληρονομιάς.
So this story is the first of 18 chapters in my new body of work titled "A Living Man Declared Dead and Other Chapters." And for this work, I traveled around the world over a four-year period researching and recording bloodlines and their related stories. I was interested in ideas surrounding fate and whether our fate is determined by blood, chance or circumstance. The subjects I documented ranged from feuding families in Brazil to victims of genocide in Bosnia to the first woman to hijack an airplane and the living dead in India. In each chapter, you can see the external forces of governance, power and territory or religion colliding with the internal forces of psychological and physical inheritance.
Κάθε έργο μου αποτελείται από τρία κομμάτια. Στα αριστερά υπάρχουν ένα ή περισσότερα πορτραίτα όπου βάζω σε γενεαλογική σειρά τα μέλη μιας συγκεκριμένης οικογένειας. Ακολουθεί ένα πλαίσιο κειμένου, που ρολάρει προς τα πάνω, στο οποίο δημιουργώ την εκάστοτε αφήγηση. Στα δεξιά είναι αυτό που ονομάζω πίνακα σημειώσεων. Είναι ένας χώρος πιο διαισθητικός όπου παρουσιάζω τμήματα της ιστορίας, αρχές άλλων ιστοριών, φωτογραφικά αποδεικτικά στοιχεία. Έχει ως σκοπό να μας δείξει το πώς αντιδρούμε σε ιστορίες και αφηγήσεις στο Διαδίκτυο, με ένα όχι τόσο γραμμικό τρόπο. Κι έτσι είναι πιο ανακατεμένα. Αυτή η αταξία έρχεται σε άμεση αντίθεση με την αναλλοίωτη τάξη μιας γενεάς.
Each work that I make is comprised of three segments. On the left are one or more portrait panels in which I systematically order the members of a given bloodline. This is followed by a text panel, it's designed in scroll form, in which I construct the narrative at stake. And then on the right is what I refer to as a footnote panel. It's a space that's more intuitive in which I present fragments of the story, beginnings of other stories, photographic evidence. And it's meant to kind of reflect how we engage with histories or stories on the Internet, in a less linear form. So it's more disordered. And this disorder is in direct contrast to the unalterable order of a bloodline.
Στα προηγούμενα πρότζεκτ μου, συχνά δούλευα με διαδοχικό τρόπο, καταγράφοντας τα πράγματα που μοιάζουν να είναι κατανοητά μέσα από ένα καθορισμένο τίτλο και μια καθορισμένη παρουσίαση αλλά στην πραγματικότητα, είναι αρκετά αφηρημένα. Σε αυτό το πρότζεκτ ήθελα να δουλέψω στην αντίθετη κατεύθυνση και να βρω έναν απόλυτο κατάλογο, κάτι που δεν θα μπορούσα να διακόψω ή να επεξεργαστώ κατ' επιλογήν. Αυτό με οδήγησε στο αίμα. Μια γενεά είναι καθορισμένη και διατεταγμένη. Αλλά το πρότζεκτ επικεντρώνεται στην σύγκρουση τάξης και αταξίας - η τάξη του αίματος συγκρούεται με την αταξία που υπάρχει στις συχνά χαοτικές και βίαιες αφηγήσεις τις οποίες πραγματεύονται τα κεφάλαια μου.
In my past projects I've often worked in serial form, documenting things that have the appearance of being comprehensive through a determined title and a determined presentation, but in fact, are fairly abstract. In this project I wanted to work in the opposite direction and find an absolute catalog, something that I couldn't interrupt, curate or edit by choice. This led me to blood. A bloodline is determined and ordered. But the project centers on the collision of order and disorder -- the order of blood butting up against the disorder represented in the often chaotic and violent stories that are the subjects of my chapters.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, φωτογραφίζω τους απογόνους του 'Αρθουρ Ρούπιν. Στάλθηκε το 1907 στη Παλαιστίνη από τη Σιωνιστική Οργάνωση να βρει μέρη για την εγκατάσταση του εβραϊκού πληθυσμού και να αποκτήσει γη για την εγκατάσταση. Επιθεώρησε την απόκτηση γης εκ μέρους της Εταιρείας Ανάπτυξης της Παλαιστινιακής Γης της οποίας το έργο οδήγησε στην εγκαθίδρυση του εβραϊκού κράτους. Με την έρευνά μου στα αρχεία της Σιών στην Ιερουσαλήμ, ήθελα να κοιτάξω τα πρώτα έγγραφα της εγκαθίδρυσης του εβραϊκού κράτους. Βρήκα αυτούς τους χάρτες που βλέπετε εδώ. Και αυτές τις μελέτες που ανέθεσε η Σιωνιστική Οργάνωση για εναλλακτικές περιοχές εγκατάστασης. Εδώ, με ενδιέφεραν τα αποτελέσματα της γεωγραφίας, σκεπτόμενη πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν το Ισραήλ ήταν στην Ουγκάντα, το οποίο δείχνουν αυτοί οι χάρτες. Σε αυτά τα αρχεία στην Ιερουσαλήμ, διατηρείται ένα αρχείο από κάρτες ευρετηρίου με τους πρώτους μετανάστες και αιτούντες για μετανάστευση στην Παλαιστίνη, και αργότερα στο Ισραήλ από το 1919 έως το 1965.
In chapter two, I photograph the descendants of Arthur Ruppin. He was sent in 1907 to Palestine by the Zionist organization to look at areas for Jewish settlement and acquire land for Jewish settlement. He oversaw land acquisition on behalf of the Palestine Land Development Company whose work led to the establishment of a Jewish state. Through my research at the Zionist Archives in Jerusalem, I wanted to look at the early paperwork of the establishment of the Jewish state. And I found these maps which you see here. And these are studies commissioned by the Zionist organization for alternative areas for Jewish settlement. In this, I was interested in the consequences of geography and imagining how the world would be different if Israel were in Uganda, which is what these maps demonstrate. These archives in Jerusalem, they maintain a card index file of the earliest immigrants and applicants for immigration to Palestine, and later Israel, from 1919 to 1965.
Κεφάλαιο τρίτο: ο Τζόζεφ Νιαμγούαντα Τζόρα Οντίτζο περιέθαλψε ασθενείς έξω από το Κισούμο της Κένυα, για AIDS, φυματίωση, στειρότητα, ψυχικές διαταραχές, κακά πνεύματα. Τις περισσότερες φορές πληρώνεται για τις υπηρεσίες του με λεφτά, αγελάδες ή κατσίκια. Αλλά μερικές φορές, όταν οι γυναίκες ασθενείς δε μπορούν να πληρώσουν τις υπηρεσίες του, οι οικογένειες τους δίνουν τις γυναίκες στον Τζόρα σε αντάλλαγμα για τη θεραπεία. Ως αποτέλεσμα αυτών των συναλλαγών, ο Τζόρα έχει εννιά γυναίκες, 32 παιδιά και 63 εγγόνια. Μπορείτε εδώ να δείτε τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Chapter three: Joseph Nyamwanda Jura Ondijo treated patients outside of Kisumu, Kenya for AIDS, tuberculosis, infertility, mental illness, evil spirits. He's most often paid for his services in cash, cows or goats. But sometimes when his female patients can't afford his services, their families give the women to Jura in exchange for medical treatment. As a result of these transactions, Jura has nine wives, 32 children and 63 grandchildren. In his bloodline you see the children and grandchildren here.
Δύο από τις γυναίκες του πήγαν αρχικά σε αυτόν επειδή ήταν στείρες, και τις θεράπευσε, τρεις από κακά πνεύματα, μία από άσθμα και σοβαρό πόνο στο στήθος και δυο γυναίκες, ο Οντίτζο λέει ότι τις πήρε από έρωτα, πληρώνοντας στις οικογένειες τους συνολικά 16 αγελάδες. Μία γυναίκα τον εγκατέλειψε και μία άλλη πέθανε κατά τη διάρκεια θεραπείας για κακά πνεύματα. Η πολυγαμία είναι πολύ συχνή στην Κένυα. Είναι συχνή στην προνομιούχα τάξη που μπορεί να πληρώνει πολλές προίκες και να συντηρεί πολλά σπίτια. Το γεγονός ότι σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές μορφές βρίσκονται σε πολυγαμικές σχέσεις έχει οδηγήσει στην αντίληψη της πολυγαμίας ως ένα σύμβολο πλούτου, θέσης και δύναμης.
Two of his wives were brought to him suffering from infertility and he cured them, three for evil spirits, one for an asthmatic condition and severe chest pain and two wives Ondijo claims he took for love, paying their families a total of 16 cows. One wife deserted him and another passed away during treatment for evil spirits. Polygamy is widely practiced in Kenya. It's common among a privileged class capable of paying numerous dowries and keeping multiple homes. Instances of prominent social and political figures in polygamous relationships has led to the perception of polygamy as a symbol of wealth, status and power.
Ίσως να παρατηρήσατε ότι σε αρκετά κεφάλαια που φωτογράφησα υπάρχουν άδεια πορτραίτα. Αυτά τα άδεια πορτραίτα εκπροσωπούν ζωντανά άτομα, που δεν μπορούσαν να είναι παρόντα. Και ο λόγος για την απουσία τους δίνεται στο κείμενο. Περιλαμβάνουν δάγκειο πυρετό, φυλάκιση, στρατιωτική θητεία, γυναίκες που δεν επιτρέπεται να φωτογραφηθούν λόγω θρησκείας και παράδοσης. Και σε αυτό το συγκεκριμένο κεφάλαιο, είναι παιδιά των οποίων οι μητέρες δεν τα άφησαν να έρθουν στην φωτογράφηση επειδή φοβούνταν ότι οι πατέρες τους θα τα απήγαγαν κατά την διάρκειά της.
You may notice in several of the chapters that I photographed there are empty portraits. These empty portraits represent individuals, living individuals, who couldn't be present. And the reasons for their absence are given in my text panel. They include dengue fever, imprisonment, army service, women not allowed to be photographed for religious and cultural reasons. And in this particular chapter, it's children whose mothers wouldn't allow them to travel to the photographic shoot for fear that their fathers would kidnap them during it.
Είκοσι τέσσερα ευρωπαϊκά κουνέλια έφτασαν στην Αυστραλία το 1859 από ένα Βρετανό άποικο για λόγους άθλησης, για κυνήγι. Και μέσα σε εκατό χρόνια, αυτός ο πληθυσμός των 24 έφτασε το μισό δισεκατομμύριο. Το ευρωπαϊκό κουνέλι δεν έχει φυσικούς κυνηγούς στην Αυστραλία, ανταγωνίζεται τη τοπική πανίδα κάνει ζημιές στα τοπικά φυτά και υποβαθμίζει τη γη. Από τη δεκαετία του '50 η Αυστραλία έχει διαδώσει θανατηφόρες ασθένειες στον πληθυσμό του άγριου λαγού για να ελέγξει το πληθυσμό του. Αυτοί οι λαγοί ανατράφηκαν σε κυβερνητικές εγκαταστάσεις, στη Βιοασφάλεια στο Κουίνσλαντ, όπου ανέτρεψαν τρεις γενεές από λαγούς, τους μόλυναν με μια θανατηφόρα ασθένεια, και παρακολουθούν την πρόοδό τους για να δουν αν θα τους σκοτώσει αποτελεσματικά. Έτσι τσεκάρουν την τοξικότητά του. Κατά την διάρκεια αυτής της δοκιμής, όλοι οι λαγοί πέθαναν, εκτός από μερικούς, στους οποίους έκαναν ευθανασία.
Twenty-four European rabbits were brought to Australia in 1859 by a British settler for sporting purposes, for hunting. And within a hundred years, that population of 24 had exploded to half a billion. The European rabbit has no natural predators in Australia, and it competes with native wildlife and damages native plants and degrades the land. Since the 1950s, Australia has been introducing lethal diseases into the wild rabbit population to control growth. These rabbits were bred at a government facility, Biosecurity Queensland, where they bred three bloodlines of rabbits and have infected them with a lethal disease and are monitoring their progress to see if it will effectively kill them. So they're testing its virulence. During the course of this trial, all of the rabbits died, except for a few, which were euthanized.
Οι σοκολάτες Haigh's σε συνεργασία με το ίδρυμα Αυστραλία Χωρίς Λαγούς σταμάτησε όλη την παραγωγή σοκολατένιου πασχαλινού αυγού και το έχει αντικαταστήσει με την Πασχαλινή Μπίλμπι. Αυτό έγινε για να αντιμετωπιστεί η ετήσια γιορτή των λαγών και ίσως για να νιώσει το κοινό άνετα με το σκότωμα των λαγών και να προωθήσουν ένα ζώο ντόπιο στην Αυστραλία ένα ζώο μάλιστα απειλούμενο από τον Ευρωπαϊκό λαγό.
Haigh's Chocolate, in collaboration with the Foundation for Rabbit-Free Australia, stopped all production of the Easter Bunny in chocolate and has replaced it with the Easter Bilby. Now this was done to counter the annual celebration of rabbits and presumably make the public more comfortable with the killing of rabbits and promote an animal that's native to Australia, and actually an animal that is threatened by the European rabbit.
Στο έβδομο κεφάλαιο επικεντρώνομαι στα αποτελέσματα μιας γενοκτονίας σε μία οικογένεια. Έτσι μέσα σε δύο μέρες, έξι άτομα από την ίδια γενεά σκοτώθηκαν στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Αυτή είναι η μόνη δουλειά στην οποία αναπαριστώ οπτικά τον νεκρό. Αλλά αναπαριστώ μόνο αυτούς που σκοτώθηκαν στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, που έχει καταγραφεί ως ο μεγαλύτερος μαζικός φόνος στην Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά την διάρκεια της σφαγής, 8.000 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, άντρες και αγόρια, εκτελέστηκαν συστηματικά.
In chapter seven, I focus on the effects of a genocidal act on one bloodline. So over a two-day period, six individuals from this bloodline were killed in the Srebrenica massacre. This is the only work in which I visually represent the dead. But I only represent those that were killed in the Srebrenica massacre, which is recorded as the largest mass murder in Europe since the Second World War. And during this massacre, 8,000 Bosnian Muslim men and boys were systematically executed.
Έτσι όταν κοιτάζετε τις λεπτομέρειες αυτής της δουλειάς, βλέπετε, τον άνδρα πάνω αριστερά, είναι ο πατέρας της γυναίκας δίπλα του. Το όνομα της είναι Ζούμρα. Ακολουθούν τα τέσσερα παιδιά της, που όλα σκοτώθηκαν στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Μετά τα τέσσερα παιδιά είναι η μικρότερη αδερφή της Ζούμρα την οποία ακολουθούν τα παιδιά της που σκοτώθηκαν επίσης. Τον καιρό που ήμουν στην Βοσνία, τα απομεινάρια του μεγαλύτερου γιου της Ζούμρα ξεθάφτηκαν από τον μαζικό τάφο. Έτσι μπόρεσα να φωτογραφήσω όλα τα συγκεντρωμένα απομεινάρια. Ωστόσο, τα άλλα άτομα αναπαριστώνται από αυτές τις μπλε διαφάνειες που δείχνουν δείγματα δοντιού και κόκαλου που ταίριαξαν με το δείγμα DNA που πάρθηκε από μέλη της οικογένειας για να αποδείξουν ότι ήταν όντως τα ίδια άτομα. Κηδεύτηκαν όλοι κανονικά, οπότε αυτό που μένει είναι αυτές οι μπλε διαφάνειες στην Διεθνή Επιτροπή Αγνοούμενων.
So when you look at a detail of this work, you can see, the man on the upper-left is the father of the woman sitting next to him. Her name is Zumra. She is followed by her four children, all of whom were killed in the Srebrenica massacre. Following those four children is Zumra's younger sister who is then followed by her children who were killed as well. During the time I was in Bosnia, the mortal remains of Zumra's eldest son were exhumed from a mass grave. And I was therefore able to photograph the fully assembled remains. However, the other individuals are represented by these blue slides, which show tooth and bone samples that were matched to DNA evidence collected from family members to prove they were the identities of those individuals. They've all been given a proper burial, so what remains are these blue slides at the International Commission for Missing Persons.
Αυτά είναι προσωπικά αντικείμενα που ξεθάφτηκαν από ένα μαζικό τάφο και αναμένουν αναγνώριση από μέλη της οικογένειας, και γκράφιτι στο εργοστάσιο μπαταρίας Ποτοτσάρι, όπου έμεναν οι Δανοί στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών, και αργότερα οι Σέρβοι στρατιώτες κατά τον καιρό των εκτελέσεων. Αυτό είναι βίντεο που χρησιμοποιήθηκε στη δίκη του Μιλόσεβιτς, το οποίο από κάτω προς τα πάνω δείχνει ένα σέρβικο τάγμα Σκορπιού να ευλογείται από έναν ορθόδοξο ιερέα πριν περικυκλώσουν αγόρια και άντρες και τους σκοτώσουν.
These are personal effects dug up from a mass grave that are awaiting identification from family members and graffiti at the Potochari battery factory, which was where the Dutch U.N. soldiers were staying, and also the Serbian soldiers later during the times of the executions. This is video footage used at the Milosevic trial, which from top to bottom shows a Serbian scorpion unit being blessed by an Orthodox priest before rounding up the boys and men and killing them.
Το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο είναι περισσότερο θεατρικό. Το 2009 ζήτησα από το Κινεζικό Εθνικό Γραφείο Πληροφοριών να επιλέξουν μια πολυγενεακή οικογένεια που θα εκπροσωπούσε τη Κίνα σε αυτό το έργο. Διάλεξαν μια μεγάλη οικογένεια από το Πεκίνο, λόγω μεγέθους, και αρνήθηκαν να μου δώσουν οποιοδήποτε άλλο λόγο για την επιλογή. Αυτή είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν υπάρχουν κενά πορτραίτα. Όλοι εμφανίστηκαν. Μπορείτε να δείτε την εξέλιξη της πολιτικής του ενός παιδιού μέσα από την ιστορία της οικογένειας.
Chapter 15 is more of a performance piece. I solicited China's State Council Information Office in 2009 to select a multi-generational bloodline to represent China for this project. They chose a large family from Beijing for its size, and they declined to give me any further reasoning for their choice. This is one of the rare situations where I have no empty portraits. Everyone showed up. You can also see the evolution of the one-child-only policy as it travels through the bloodline.
Πρότερα γνωστό ως Τμήμα Εξωτερικής Προπαγάνδας, το Εθνικό Γραφείο Πληροφοριών είναι υπεύθυνο για όλες τις δημόσιες δράσεις της Κίνας στο εξωτερικό. Ελέγχει τη λειτουργία όλων των ξένων μέσων που λειτουργούν εκτός Κίνας μέσω ξένων μέσων που εδρεύουν στη Κίνα. Επίσης ελέγχει το Διαδίκτυο και κατευθύνει τα τοπικά μέσα σχετικά με το πώς να χειριστούν πιθανώς αμφιλεγόμενα θέματα, όπως το Θιβέτ, οι εθνικές μειονότητες, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η θρησκεία, τα δημοκρατικά κινήματα και η τρομοκρατία. Για το υπόμνημα σε αυτό το έργο, το Γραφείο με κατηύθυνε να φωτογραφίσω το κεντρικό ραδιοτηλεοπτικό πύργο στο Πεκίνο. Επίσης φωτογράφισα τo σάκο με δώρα που μου έδωσαν όταν έφυγα.
Previously known as the Department of Foreign Propaganda, the State Council Information Office is responsible for all of China's external publicity operations. It controls all foreign media and image production outside of China from foreign media working within China. It also monitors the Internet and instructs local media on how to handle any potentially controversial issues, including Tibet, ethnic minorities, Human Rights, religion, democracy movements and terrorism. For the footnote panel in this work, this office instructed me to photograph their central television tower in Beijing. And I also photographed the gift bag they gave me when I left.
Αυτοί είναι οι απόγονοι του Χάνς Φρανκ, που ήταν ο προσωπικός νομικός σύμβουλος του Χίτλερ και κυβερνήτης της υπό κατοχήν Πολωνίας. Αυτή η οικογένεια έχει πολλά κενά πορτραίτα, που προδίδουν κάποιες περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις. Ανάμεσα στους λόγους αυτών των απουσιών περιλαμβάνεται η άρνηση των ανθρώπων να συμμετάσχουν. Υπάρχουν επίσης γονείς που συμμετείχαν αλλά δεν το επέτρεψαν στα παιδιά τους επειδή τα θεώρησαν πολύ νέα για να αποφασίσουν τα ίδια. Ένα άλλο μέρος της οικογένειας παρουσίασαν τα ρούχα τους, αντί για τους εαυτούς τους, επειδή δεν ήθελαν να ταυτιστούν με το παρελθόν που έφερνα στο προσκήνιο. Τέλος, ένα άλλο άτομο πόζαρε με τη πλάτη σε μένα και αργότερα απέσυρε τη συμμετοχή του, και χρειάστηκε να βάλω φίλτρο ώστε να μην αναγνωρίζεται.
These are the descendants of Hans Frank who was Hitler's personal legal advisor and governor general of occupied Poland. Now this bloodline includes numerous empty portraits, highlighting a complex relationship to one's family history. The reasons for these absences include people who declined participation. There's also parents who participated who wouldn't let their children participate because they thought they were too young to decide for themselves. Another section of the family presented their clothing, as opposed to their physical presence, because they didn't want to be identified with the past that I was highlighting. And finally, another individual sat for me from behind and later rescinded his participation, so I had to pixelate him out so he's unrecognizable.
Στο υπόμνημα αυτού του έργου φωτογράφησα ένα επίσημο γραμματόσημο με τον Αδόλφο Χίτλερ και ένα αντίγραφο του γραμματοσήμου που φτιάχτηκε από τη βρετανική κατασκοπία με το πρόσωπο του Χανς Φρανκ. Κυκλοφόρησε στη Πολωνία ώστε να φέρει προστριβή ανάμεσα στον Φρανκ και τον Χίτλερ, ώστε ο Χίτλερ να φανταστεί πως ο Φρανκ προσπαθούσε να σφετεριστεί την εξουσία.
In the footnote panel that accompanies this work I photographed an official Adolph Hitler postage stamp and an imitation of that stamp produced by British Intelligence with Hans Frank's image on it. It was released in Poland to create friction between Frank and Hitler, so that Hitler would imagine Frank was trying to usurp his power.
Και πάλι, μιλώντας για τη μοίρα, με ενδιέφερε η ιστορία και η μοίρα συγκεκριμένων έργων τέχνης. Αυτοί οι πίνακες κλάπηκαν από τον Χανς Φρανκ κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Με ενδιαφέρει η παρουσία και η απουσία τους στο χρόνο. Είναι «Η Κυρία Με την Ερμίνα» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, «Ο Καλός Σαμαρείτης» του Ρέμπραντ και το «Πορτραίτο ενός Νέου» του Ραφαήλ που δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Again, talking about fate, I was interested in the stories and fate of particular works of art. These paintings were taken by Hans Frank during the time of the Third Reich. And I'm interested in the impact of their absence and presence through time. They are Leonardo da Vinci's "Lady With an Ermine," Rembrandt's "Landscape With Good Samaritan" and Raphael's "Portrait of a Youth,"
Το Κεφάλαιο 12 εστιάζει σε ανθρώπους
which has never been found.
που γεννήθηκαν σε μάχες που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι, αλλά γίνονται δικές τους. Αυτή είναι η οικογένεια Φεράζ και η οικογένεια Νοβάες. Βρίσκονται σε μια ενεργή αιματηρή βεντέτα. Η βεντέτα τους συνεχίζεται από το 1991 στη βορειοανατολική Βραζιλία, στο Περναμπούκο, και περιλαμβάνει τους θανάτους 20 μελών των οικογενειών και 40 άλλων εμπλεκόμενων στη βεντέτα, περιλαμβανομένων πληρωμένων δολοφόνων, αθώων περαστικών, και φίλων. Οι εντάσεις ανάμεσα στις δύο οικογένειες ξεκίνησαν από το 1913 όταν υπήρξε μια διαμάχη για τη τοπική πολιτική δύναμη. Αλλά έγινε βίαιη τις τελευταίες δεκαετίες και περιλαμβάνει αποκεφαλισμούς και το θάνατο δύο δημάρχων. Σε ένα προστατευτικό τοίχο που περικλείει το σπίτι του Λουί Νοβάες, που είναι η κεφαλή της οικογένειας, υπάρχουν αυτοί οι μικροί πυργίσκοι, που χρησιμοποιούνται για πυροβολισμό και ανίχνευση.
Chapter 12 highlights people being born into a battle that is not of their making, but becomes their own. So this is the Ferraz family and the Novaes family. And they are in an active blood feud. This feud has been going on since 1991 in Northeast Brazil in Pernambuco, and it involved the deaths of 20 members of the families and 40 others associated with the feud, including hired hit men, innocent bystanders and friends. Tensions between these two families date back to 1913 when there was a dispute over local political power. But it got violent in the last two decades and includes decapitation and the death of two mayors. Installed into a protective wall surrounding the suburban home of Louis Novaes, who's the head of the Novaes family, are these turret holes, which were used for shooting and looking.
Η βορειοανατολική πολιτεία του Περναμπούκο στη Βραζιλία είναι μία από τις βιαιότερες περιοχές. Ακολουθούν την παράδοση της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, -οφθαλμός αντί οφθαλμού- έτσι, οι εκδικητικές δολοφονίες έχουν οδηγήσει σε πολλαπλούς θανάτους στην περιοχή. Αυτή η ιστορία, όπως και πολλές άλλες στα κεφάλαιά μου, φαίνονται σαν στερεοτυπικά επεισόδια, σαν κάτι που θα έγραφε ο Σαίξπηρ, που συμβαίνουν τώρα και θα συμβούν ξανά στο μέλλον. Με ενδιαφέρει αυτό το μοτίβο της επανάληψης. Έτσι, ενώ είχα γυρίσει σπίτι, έμαθα ότι ένα μέλος της οικογένειας πυροβολήθηκε 30 φορές στο πρόσωπο.
Brazil's northeast state of Pernambuco is one of the nation's most violent regions. It's rooted in a principle of retributive justice, or an eye for an eye, so retaliatory killings have led to several deaths in the area. This story, like many of the stories in my chapters, reads almost as an archetypal episode, like something out of Shakespeare, that's happening now and will happen again in the future. I'm interested in these ideas of repetition. So after I returned home, I received word that one member of the family had been shot 30 times in the face.
Το Κεφάλαιο 17 είναι μια εξερεύνηση της απουσίας γενεαλογικών δεσμών και της απουσίας της ιστορίας. Τα παιδιά σε αυτό το ουκρανικό ορφανοτροφείο. είναι από 6 ως 16 ετών. Το έργο αυτό ακολουθεί ηλικιακή σειρά επειδή δε μπορεί να ακολουθήσει γενεαλογική. Σε περίοδο 12 μηνών που ήμουν στο ορφανοτροφείο, μόνο ένα παιδί υιοθετήθηκε. Τα παιδιά πρέπει να φύγουν από το ορφανοτροφείο στα 16, παρά του ότι συνήθως δε μπορούν να πάνε πουθενά αλλού. Τα ουκρανικά νέα πολύ συχνά αναφέρουν ότι τα παιδιά, φεύγοντας από το ορφανοτροφείο, γίνονται στόχοι εμπορίου λευκής σαρκός, παιδικής πορνογραφίας και πορνείας. Πολλά καταφεύγουν σε εγκληματικές ενέργειες ώστε να επιβιώσουν, ακόμη, καταγράφονται υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών.
Chapter 17 is an exploration of the absence of a bloodline and the absence of a history. Children at this Ukrainian orphanage are between the ages of six and 16. This piece is ordered by age because it can't be ordered by blood. In a 12-month period when I was at the orphanage, only one child had been adopted. Children have to leave the orphanage at age 16, despite the fact that there's often nowhere for them to go. It's commonly reported in Ukraine that children, when leaving the orphanage are targeted for human trafficking, child pornography and prostitution. Many have to turn to criminal activity for their survival, and high rates of suicide are recorded.
Αυτό είναι ο κοιτώνας των αγοριών. Δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια στο ορφανοτροφείο, ούτε και αρκετά ζεστά ρούχα. Τα παιδιά κάνουν μπάνιο σπάνια επειδή δεν υπάρχει ζεστό νερό μέχρι τον Οκτώβριο. Αυτό είναι ο κοιτώνας των κοριτσιών. Ο διευθυντής έχει ορίσει ως αντικείμενα ανάγκης για το ορφανοτροφείο ένα πλυντήριο και στεγνωτήριο βιομηχανικών προδιαγραφών, τέσσερις σκούπες, δύο υπολογιστές, ένα προτζέκτορα, ένα φωτοτυπικό, χειμερινά παπούτσια και ένα οδοντιατρικό τρυπάνι. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε σε μια από τις τάξεις του ορφανοτροφείου, δείχνει μία πινακίδα που μετέφρασα μόλις γύρισα σπίτι. Λέει: «Αυτοί που δεν γνωρίζουν του παρελθόν τους δεν αξίζουν το μέλλον τους».
This is a boys' bedroom. There's an insufficient supply of beds at the orphanage and not enough warm clothing. Children bathe infrequently because the hot water isn't turned on until October. This is a girls' bedroom. And the director listed the orphanage's most urgent needs as an industrial size washing machine and dryer, four vacuum cleaners, two computers, a video projector, a copy machine, winter shoes and a dentist's drill. This photograph, which I took at the orphanage of one of the classrooms, shows a sign which I had translated when I got home. And it reads: "Those who do not know their past are not worthy of their future."
Υπάρχουν πολλά κεφάλαια σε αυτό το έργο. Αυτή είναι μία συντομευμένη παρουσίαση περισσότερων από χιλίων φωτογραφιών. Αυτή η στοίβα φωτογραφιών και ιστοριών δημιουργεί ένα αρχείο. Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και τα κείμενα, προσπαθώ να βρω μοτίβα και να φανταστώ πως οι αφηγήσεις της ζωής μας περιέχουν τόσες πληροφορίες όσο και το ίδιο το αίμα. Αλλά τα αρχεία υπάρχουν επειδή υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν. Κάτι λέγεται στα κενά ανάμεσα σε άλλες τις πληροφορίες που έχουν συλλεχθεί. Υπάρχει αυτή αμείλικτη επιμονή της γέννησης και του θανάτου και μια ατελείωτη συλλογή ιστοριών ενδιάμεσα. Είναι σχεδόν μηχανικό το πώς γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, και οι ιστορίες συνεχίζουν και συνεχίζουν. Σχετικά με αυτό σκέφτομαι είναι πραγματική συσσώρευση που θα οδηγήσει σε κάποιου είδους εξέλιξη ή θα επαναλαμβάνουμε το ίδιο ξανά και ξανά;
There are many more chapters in this project. This is just an abridged rendering of over a thousand images. And this mass pile of images and stories forms an archive. And within this accumulation of images and texts, I'm struggling to find patterns and imagine that the narratives that surround the lives we lead are just as coded as blood itself. But archives exist because there's something that can't necessarily be articulated. Something is said in the gaps between all the information that's collected. And there's this relentless persistence of birth and death and an unending collection of stories in between. It's almost machine-like the way people are born and people die, and the stories keep coming and coming. And in this, I'm considering, is this actual accumulation leading to some sort of evolution, or are we on repeat over and over again?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)