Ξεκίνησα να διδάσκω φοιτητές ΜΒΑ 17 χρόνια πριν. Μερικές φορές συναντώ τους φοιτητές μου πολλά χρόνια αργότερα. Όταν τους συναντώ συμβαίνει κάτι παράξενο. Δεν θυμάμαι μόνο τα πρόσωπά τους, θυμάμαι και πού ακριβώς κάθονταν στην τάξη. Θυμάμαι και με ποιον κάθονταν επίσης. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί έχω μνήμη με ειδικές υπερδυνάμεις. Ο λόγος που μπορώ να θυμάμαι είναι γιατί είναι πλάσματα της συνήθειας. Κάθονται με τους αγαπημένους τους ανθρώπους στις αγαπημένες τους θέσεις. Βρίσκουν τους δίδυμούς τους και μένουν μαζί τους για όλη τη χρονιά.
I started teaching MBA students 17 years ago. Sometimes I run into my students years later. And when I run into them, a funny thing happens. I don't remember just their faces; I also remember where exactly in the classroom they were sitting. And I remember who they were sitting with as well. This is not because I have any special superpowers of memory. The reason I can remember them is because they are creatures of habit. They are sitting with their favorite people in their favorite seats. They find their twins, they stay with them for the whole year.
Ο κίνδυνος σ' αυτό είναι ότι οι φοιτητές μου κινδυνεύουν να φύγουν από το πανεπιστήμιο με μόνο λίγους ανθρώπους που είναι ολόιδιοι. Θα σπαταλήσουν την ευκαιρία τους για ένα διεθνές, πολυποίκιλο δίκτυο. Πώς μπορεί να τους συμβεί αυτό; Οι φοιτητές έχουν ανοιχτό μυαλό. Έρχονται στη σχολή ακριβώς για να χτίσουν καλά δίκτυα.
Now, the danger of this for my students is they're at risk of leaving the university with just a few people who are exactly like them. They're going to squander their chance for an international, diverse network. How could this happen to them? My students are open-minded. They come to business school precisely so that they can get great networks.
Εμείς είμαστε κοινωνικά περιορισμένοι στις ζωές μας, στο σχολείο, στη δουλειά και γι' αυτό θέλω να σκεφτείτε σχετικά μ' αυτό. Πόσοι από εσάς φέρατε κάποιον φίλο μαζί σας σ' αυτή την ομιλία; Θέλω να κοιτάξετε τον φίλο σας λιγάκι. Είναι της ίδιας εθνικότητας με εσάς; Είναι του ίδιου φύλου με εσάς; Είναι της ίδιας φυλής; Κοιτάξτε τους πραγματικά προσεκτικά. Δεν σας μοιάζουν επίσης;
Now, all of us socially narrow in our lives, in our school, in work, and so I want you to think about this one. How many of you here brought a friend along for this talk? I want you to look at your friend a little bit. Are they of the same nationality as you? Are they of the same gender as you? Are they of the same race? Really look at them closely. Don't they kind of look like you as well?
(Γέλια)
(Laughter)
Οι μυώδεις άνθρωποι είναι μαζί και οι άνθρωποι με τα ίδια κουρέματα και τα καρώ πουκάμισα.
The muscle people are together, and the people with the same hairstyles and the checked shirts.
Όλοι το κάνουμε αυτό στη ζωή. Όλοι το κάνουμε αυτό στη ζωή και για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου κακό. Αισθανόμαστε άνετα με ανθρώπους που μας μοιάζουν. Το πρόβλημα είναι όταν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, έτσι; Όταν έχουμε πρόβλημα, όταν θέλουμε νέες ιδέες, όταν χρειαζόμαστε νέες δουλειές, όταν χρειαζόμαστε νέους πόρους, τότε είναι που πληρώνουμε το τίμημα του να ζούμε σε κλίκα.
We all do this in life. We all do it in life, and in fact, there's nothing wrong with this. It makes us comfortable to be around people who are similar. The problem is when we're on a precipice, right? When we're in trouble, when we need new ideas, when we need new jobs, when we need new resources -- this is when we really pay a price for living in a clique.
Ο Mark Granovetter, ο κοινωνιολόγος, έξεδωσε ένα διάσημο άρθρο «Η Ισχύς των Ασθενών Δεσμών» και αυτό που έκανε είναι ότι ρώτησε ανθρώπους πώς βρήκαν τις δουλειές τους. Έμαθε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν βρήκαν τις δουλειές τους μέσα από τους ισχυρούς δεσμούς τους, τους γονείς ή τους συντρόφους. Αντίθετα βρίσκουν δουλειές μέσω ασθενών δεσμών, από ανθρώπους που μόλις γνώρισαν. Αν σκέφτεστε ποιο είναι το πρόβλημα με τους ισχυρούς δεσμούς σας, σκεφτείτε τους συντρόφους σας, για παράδειγμα. Το δίκτυο είναι άχρηστο. Αυτούς που γνωρίζουν τους γνωρίζετε. Ή ελπίζω ότι τους γνωρίζετε. Σωστά; Οι ασθενείς δεσμοί σας, όσοι γνωρίσατε σήμερα, είναι το εισιτήριό σας σε έναν τελείως νέο κοινωνικό κόσμο.
Mark Granovetter, the sociologist, had a famous paper "The Strength of Weak Ties," and what he did in this paper is he asked people how they got their jobs. And what he learned was that most people don't get their jobs through their strong ties -- their father, their mother, their significant other. They instead get jobs through weak ties, people who they just met. So if you think about what the problem is with your strong ties, think about your significant other, for example. The network is redundant. Everybody that they know, you know. Or I hope you know them. Right? Your weak ties -- people you just met today -- they are your ticket to a whole new social world.
Αλλά έχουμε αυτό το υπέροχο εισιτήριο για ταξίδια στους κοινωνικούς μας κόσμους αλλά δεν κάνουμε καλή χρήση. Μερικές φορές μένουμε υπερβολικά κοντά στο σπίτι. Σήμερα, αυτό που θέλω να πω είναι: Ποιες είναι οι συνήθειες που κρατάνε τους ανθρώπους τόσο κοντά στο σπίτι και πώς μπορούμε να έχουμε εντονότερη πρόθεση να ταξιδέψουμε στο κοινωνικό μας σύμπαν;
The thing is that we have this amazing ticket to travel our social worlds, but we don't use it very well. Sometimes we stay awfully close to home. And today, what I want to talk about is: What are those habits that keep human beings so close to home, and how can we be a little bit more intentional about traveling our social universe?
Οπότε ας δούμε την πρώτη στρατηγική. Η πρώτη στρατηγική είναι η χρήση μιας πιο ατελούς μηχανής κοινωνικής αναζήτησης. Με μηχανή κοινωνικής αναζήτησης εννοώ πώς βρίσκετε και φιλτράρετε τους φίλους σας. Οι άνθρωποι μου λένε πάντα, «Θέλω να έχω τύχη μέσω του δικτύου. Θέλω να βρω καινούρια δουλειά. Θέλω μια σπουδαία ευκαιρία». Λέω, «Αυτό είναι πολύ δύσκολο, επειδή τα δίκτυά σας είναι τόσο θεμελιωδώς προβλέψιμα». Καταγράψτε το σύνηθες καθημερινό σας μονοπάτι, και αυτό που πιθανώς θα ανακαλύψετε είναι ότι ξεκινάτε στο σπίτι, πηγαίνετε στο σχολείο ή στη δουλειά σας πιθανώς χρησιμοποιείτε τις ίδιες σκάλες ή ανελκυστήρα, πηγαίνετε στο μπάνιο, το ίδιο μπάνιο και στον ίδιο χώρο στο μπάνιο, καταλήγετε στο γυμναστήριο, μετά γυρίζετε αμέσως στο σπίτι. Είναι σαν στάσεις σε πρόγραμμα τραίνου. Τόσο προβλέψιμο είναι. Είναι αποτελεσματικό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι βλέπετε τους ίδιους ανθρώπους. Κάντε το δίκτυό σας λίγο πιο αναποτελεσματικό. Πηγαίνετε στο μπάνιο άλλου ορόφου. Συναντάτε ένα τελείως νέο δίκτυο ανθρώπων.
So let's look at the first strategy. The first strategy is to use a more imperfect social search engine. What I mean by a social search engine is how you are finding and filtering your friends. And so people always tell me, "I want to get lucky through the network. I want to get a new job. I want to get a great opportunity." And I say, "Well, that's really hard, because your networks are so fundamentally predictable." Map out your habitual daily footpath, and what you'll probably discover is that you start at home, you go to your school or your workplace, you maybe go up the same staircase or elevator, you go to the bathroom -- the same bathroom -- and the same stall in that bathroom, you end up in the gym, then you come right back home. It's like stops on a train schedule. It's that predictable. It's efficient, but the problem is, you're seeing exactly the same people. Make your network slightly more inefficient. Go to a bathroom on a different floor. You encounter a whole new network of people.
Η άλλη πλευρά αυτού είναι πώς φιλτράρουμε πραγματικά. Αυτό το κάνουμε αυτόματα. Τη στιγμή που συναντάμε κάποιον, τους κοιτάζουμε, τους γνωρίζουμε, στην αρχή βλέπουμε, «Είσαι ενδιαφέρων». «Δεν είσαι ενδιαφέρων». «Είσαι σχετικός». Το κάνουμε αυτόματα, δεν έχουμε επιλογή. Θέλω να σας ενθαρρύνω αντιθέτως να πάτε κόντρα στα φίλτρα σας. Θέλω να ρίξετε μια ματιά σ' αυτόν τον χώρο και θέλω να εντοπίσετε το λιγότερο ενδιαφέρον άτομο που βλέπετε, και θέλω να συνδεθείτε μαζί του στο επόμενο διάλειμμα για καφέ. Θέλω επίσης να πάτε πιο πέρα απ΄ αυτό. Θέλω να βρείτε το πιο ενοχλητικό άτομο που επίσης βλέπετε και να συνδεθείτε μαζί του.
The other side of it is how we are actually filtering. And we do this automatically. The minute we meet someone, we are looking at them, we meet them, we are initially seeing, "You're interesting." "You're not interesting." "You're relevant." We do this automatically. We can't even help it. And what I want to encourage you to do instead is to fight your filters. I want you to take a look around this room, and I want you to identify the least interesting person that you see, and I want you to connect with them over the next coffee break. And I want you to go even further than that. What I want you to do is find the most irritating person you see as well and connect with them.
Αυτό που κάνετε μ' αυτή την άσκηση είναι να πιέζετε τον εαυτό σας να δείτε αυτό που δεν θέλετε να δείτε, να συνδεθείτε με αυτούς που δε θέλετε να συνδεθείτε, να διευρύνετε τον κοινωνικό σας κόσμο. Για να τον διευρύνουμε πραγματικά, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, να αντισταθούμε στην αίσθηση επιλογής μας. Να αντισταθούμε στις επιλογές μας. Οι φοιτητές μου το μισούν, αλλά ξέρετε τι κάνω; Δεν τους αφήνω να καθήσουν εκεί που θέλουν. Τους μετακινώ από θέση σε θέση. Τους αναγκάζω να δουλέψουν με διάφορους ανθρώπους ώστε να υπάρξουν πιο πολλές τυχαίες συναντήσεις στο δίκτυο όπου οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να συνδεθούν. Μελετήσαμε ακριβώς αυτό το είδος παρέμβασης στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Στο Χάρβαρντ, όταν βλέπεις τις ομάδες δωματίων, υπάρχουν ομάδες δωματίων πρωτοετών, οι άνθρωποι δεν τους επιλέγουν. Είναι από όλες τις φυλές, όλες τις εθνικότητες. Μπορεί αρχικά να αισθάνονται άβολα με αυτούς τους συγκάτοικους αλλά το υπέροχο είναι, στο τέλος ενός έτους με αυτούς, μπορούν να ξεπεράσουν την αρχική δυσφορία. Μπορούν να βρουν σημαντικά κοινά στοιχεία με τους ανθρώπους.
What you are doing with this exercise is you are forcing yourself to see what you don't want to see, to connect with who you don't want to connect with, to widen your social world. To truly widen, what we have to do is, we've got to fight our sense of choice. We've got to fight our choices. And my students hate this, but you know what I do? I won't let them sit in their favorite seats. I move them around from seat to seat. I force them to work with different people so there are more accidental bumps in the network where people get a chance to connect with each other. And we studied exactly this kind of an intervention at Harvard University. At Harvard, when you look at the rooming groups, there's freshman rooming groups, people are not choosing those roommates. They're of all different races, all different ethnicities. Maybe people are initially uncomfortable with those roommates, but the amazing thing is, at the end of a year with those students, they're able to overcome that initial discomfort. They're able to find deep-level commonalities with people.
Το συμπέρασμα εδώ δεν είναι απλώς «βγαίνω με κάποιον για καφέ». Είναι λίγο πιο λεπτό. Είναι «πάμε στο δωμάτιο του καφέ». Όταν μιλάνε οι ερευνητές για κοινωνικά κέντρα, το ξεχωριστό με ένα κοινωνικό κέντρο είναι ότι δεν μπορείτε να επιλέξετε, δεν μπορείτε να προβλέψετε ποιον θα συναντήσετε σ' αυτόν τον χώρο. Οπότε, με αυτά τα κοινωνικά κέντρα, έχει ενδιαφέρον πως παραδόξως, για να προκύψει το τυχαίο, απαιτείται, τελικά, σχεδιασμός. Σε ένα πανεπιστήμιο που εργάστηκα, υπήρχε δωμάτιο ταχυδρομείου σε κάθε όροφο. Αυτό σήμαινε ότι οι μόνοι άνθρωποι που θα συναντιόντουσαν είναι αυτοί που είναι σ' αυτόν τον όροφο και που συναντιούνται έτσι κι αλλιώς. Σε ένα άλλο πανεπιστήμιο υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο ταχυδρομείου, οπότε όλο το προσωπικό από όλο το κτίριο συναντιόντουσαν σ' εκείνο το κοινωνικό κέντρο. Μια απλή αλλαγή στον σχεδιασμό, μια τεράστια διαφορά στην κίνηση των ανθρώπων και στις τυχαίες συναντήσεις μες το δίκτυο.
So the takeaway here is not just "take someone out to coffee." It's a little more subtle. It's "go to the coffee room." When researchers talk about social hubs, what makes a social hub so special is you can't choose; you can't predict who you're going to meet in that place. And so with these social hubs, the paradox is, interestingly enough, to get randomness, it requires, actually, some planning. In one university that I worked at, there was a mail room on every single floor. What that meant is that the only people who would bump into each other are those who are actually on that floor and who are bumping into each other anyway. At another university I worked at, there was only one mail room, so all the faculty from all over that building would run into each other in that social hub. A simple change in planning, a huge difference in the traffic of people and the accidental bumps in the network.
Ορίστε η ερώτησή μου για σας: Τι κάνετε που σας απομακρύνει από τις κοινωνικές σας συνήθειες; Πού βρίσκετε τον εαυτό σας σε μέρη που παίρνετε δόσεις απρόβλεπτης ποικιλίας; Οι φοιτητές μου, μου δίνουν μερικά υπέροχα παραδείγματα. Μου λένε, όταν παίζουν αγώνες μπάσκετ, ή το αγαπημένο μου είναι όταν βγάζουν βόλτα τον σκύλο. Μου λένε ότι είναι ακόμη καλύτερο και από τις διαδικτυακές γνωριμίες.
Here's my question for you: What are you doing that breaks you from your social habits? Where do you find yourself in places where you get injections of unpredictable diversity? And my students give me some wonderful examples. They tell me when they're doing pickup basketball games, or my favorite example is when they go to a dog park. They tell me it's even better than online dating when they're there.
Αυτό που πραγματικά θέλω να σκεφτείτε είναι ότι πρέπει να βγάλουμε τα φίλτρα μας. Πρέπει να κάνουμε τους εαυτούς μας λίγο πιο αναποτελεσματικούς και έτσι, δημιουργούμε μια πιο ανακριβή μηχανή κοινωνικής αναζήτησης. Δημιουργείτε αυτό το τυχαίο, αυτή την τύχη που θα σας κάνει να διευρύνετε τα ταξίδια σας μέσω του κοινωνικού σας σύμπαντος.
So the real thing that I want you to think about is we've got to fight our filters. We've got to make ourselves a little more inefficient, and by doing so, we are creating a more imprecise social search engine. And you're creating that randomness, that luck that is going to cause you to widen your travels, through your social universe.
Αλλά υπάρχουν περισσότερα σ' αυτό. Μερικές φορές αγοράζουμε για τον εαυτό μας εισιτήριο δεύτερης κατηγορίας για το κοινωνικό μας σύμπαν. Δεν έχουμε κουράγιο όταν πλησιάζουμε ανθρώπους. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Λίγα χρόνια πριν, είχα μια χρονιά με πολλά γεγονότα. Εκείνη τη χρονιά, κατάφερα να χάσω μια δουλειά, κατάφερα να βρω μια ονειρεμένη δουλειά στην Ευρώπη και να τη δεχτώ, γέννησα τον επόμενο μήνα, αρρώστησα πολύ, δεν μπορούσα να πάρω την ονειρεμένη δουλειά. Οπότε, σε λίγες εβδομάδες αυτό που τελικά συνέβη ήταν, ότι έχασα την ταυτότητά μου σαν διδακτικό προσωπικό και απέκτησα μια στρεσογόνα νέα ταυτότητα ως μητέρα. Επίσης απέκτησα τόνους συμβουλών από ανθρώπους. Η συμβουλή που σιχαινόμουν πιο πολύ από κάθε άλλη ήταν, «Πρέπει να δικτυωθείς με όλους». Όταν καταρέει ο ψυχικός μας κόσμος, το δυσκολότερο είναι να προσπαθείς να ανοιχτείς και να χτίσεις τον κοινωνικό αου κόσμο.
But in fact, there's more to it than that. Sometimes we actually buy ourselves a second-class ticket to travel our social universe. We are not courageous when we reach out to people. Let me give you an example of that. A few years ago, I had a very eventful year. That year, I managed to lose a job, I managed to get a dream job overseas and accept it, I had a baby the next month, I got very sick, I was unable to take the dream job. And so in a few weeks, what ended up happening was, I lost my identity as a faculty member, and I got a very stressful new identity as a mother. What I also got was tons of advice from people. And the advice I despised more than any other advice was, "You've got to go network with everybody." When your psychological world is breaking down, the hardest thing to do is to try and reach out and build up your social world.
Οπότε μελετήσαμε αυτήν ακριβώς την ιδέα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Μελετήσαμε ανθρώπους με ψηλό και χαμηλό κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο και τους μελετήσαμε σε δύο καταστάσεις. Πρώτα σε βασική κατάσταση, όταν ήταν αρκετά άνετοι. Βρήκαμε ότι οι άνθρωποι με χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, όταν ήταν άνετοι, ανοίγονταν σε περισσότερους ανθρώπους. Σκέφτονταν περισσότερους ανθρώπους. Επίσης ήταν λιγότερο περιορισμένοι στον τρόπο που δικτυώνονταν. Σκέφτονταν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς του ψηλού επιπέδου. Μετά τους ζητήσαμε να σκεφτούν την πιθανότητα απώλειας εργασίας. Τους απειλήσαμε. Όταν το σκέφτηκαν, τα δίκτυα που δημιούργησαν ήταν τελείως διαφορετικά. Οι άνθρωποι χαμηλού επιπέδου στράφηκαν προς τα μέσα. Σκέφτηκαν λιγότερους ανθρώπους. Σκέφτηκαν λιγότερο διαφορετικούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι υψηλού επιπέδου σκέφτηκαν πιο πολλούς ανθρώπους, σκέφτηκαν ένα ευρύτερο δίκτυο, τοποθετήθηκαν έτσι ώστε να ανακάμψουν από την αποτυχία.
And so we studied exactly this idea on a much larger scale. What we did was we looked at high and low socioeconomic status people, and we looked at them in two situations. We looked at them first in a baseline condition, when they were quite comfortable. And what we found was that our lower socioeconomic status people, when they were comfortable, were actually reaching out to more people. They thought of more people. They were also less constrained in how they were networking. They were thinking of more diverse people than the higher-status people. Then we asked them to think about maybe losing a job. We threatened them. And once they thought about that, the networks they generated completely differed. The lower socioeconomic status people reached inwards. They thought of fewer people. They thought of less-diverse people. The higher socioeconomic status people thought of more people, they thought of a broader network, they were positioning themselves to bounce back from that setback.
Ας σκεφτούμε τί σημαίνει αυτό πραγματικά. Φανταστείτε ότι έπαυαν να σας έχουν φίλο όλοι στο δίκτυό σας εκτός από τη μαμά σας, τον μπαμπά σας και τον σκύλο σας.
Let's consider what this actually means. Imagine that you were being spontaneously unfriended by everyone in your network other than your mom, your dad and your dog.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό κάνουμε ουσιαστικά τις στιγμές που χρειαζόμαστε τα δίκτυά μας περισσότερο. Φανταστείτε, αυτό κάνουμε. Το κάνουμε στον εαυτό μας. Συμπιέζουμε νοητικά τα δίκτυά μας όταν μας παρενοχλούν, όταν μας εκφοβίζουν, όταν μας απειλούν ότι θα χάσουμε μια δουλειά, όταν αισθανόμαστε πεσμένοι και αδύναμοι. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, απομονωνόμαστε δημιουργούμε τυφλό σημείο όπου δεν βλέπουμε τους πόρους μας. Δεν βλέπουμε τους συμμάχους μας, δεν βλέπουμε τις ευκαιρίες.
This is essentially what we are doing at these moments when we need our networks the most. Imagine -- this is what we're doing. We're doing it to ourselves. We are mentally compressing our networks when we are being harassed, when we are being bullied, when we are threatened about losing a job, when we feel down and weak. We are closing ourselves off, isolating ourselves, creating a blind spot where we actually don't see our resources. We don't see our allies, we don't see our opportunities.
Πώς μπορούμε να το ξεπεράσουμε; Δύο απλές στρατηγικές. Η μία είναι απλώς να κοιτάξετε τη λίστα των φίλων σας στο Facebook και στο LinkedIn, απλώς για να υπενθυμίσετε στον εαυτό σας ποιοι υπάρχουν πέρα από όσους έρχονται αυτόματα στο μυαλό. Στην έρευνά μας, ένα από τα πράγματα που κάναμε, ήταν, ότι σκεφτήκαμε την έρευνα του Κλωντ Στιλ πάνω στην αυτο-επιβεβαίωση: απλά να σκεφτείτε τις αξίες σας, να δικτυωθείτε από μια θέση ισχύος. Αυτό που οι Τόμσον, Χουν Σεοκ- Τσόι και εγώ κάναμε, είναι ότι βρήκαμε ότι οι άνθρωποι που είχαν αυτοεπιβεβαιωθεί πρώτα δέχονταν συμβουλές από ανθρώπους που αλλιώς θα τους έβρισκαν απειλητικούς.
How can we overcome this? Two simple strategies. One strategy is simply to look at your list of Facebook friends and LinkedIn friends just so you remind yourself of people who are there beyond those that automatically come to mind. And in our own research, one of the things we did was, we considered Claude Steele's research on self-affirmation: simply thinking about your own values, networking from a place of strength. What Leigh Thompson, Hoon-Seok Choi and I were able to do is, we found that people who had affirmed themselves first were able to take advice from people who would otherwise be threatening to them.
Ακολουθεί μια τελευταία άσκηση. Θέλω να κοιτάξετε στα εισερχόμενα των emails σας και θέλω να βρείτε την τελευταία φορά που ζητήσατε από κάποιον μια χάρη. Θέλω να δείτε τι γλώσσα χρησιμοποιήσατε. Είπατε πράγματα όπως, «Ω, με βοηθάς πολύ», ή «Σου χρωστάω», «Σου είμαι υπόχρεος». Όλα αυτά τα λόγια αντιπροσωπεύουν μια μεταφορά. Είναι η μεταφορά των οικονομικών, ενός φύλλου ισολογισμού, λογιστικής, συναλλαγών. Όταν σκεφτόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο συναλλαγών, είναι θεμελιωδώς άβολο για εμάς ως ανθρώπινα όντα. Πρέπει να σκεφτόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις και το ανθρώπινο πλησίασμα με πιο ανθρώπινους τρόπους.
Here's a last exercise. I want you to look in your email in-box, and I want you to look at the last time you asked somebody for a favor. And I want you to look at the language that you used. Did you say things like, "Oh, you're a great resource," or "I owe you one," "I'm obligated to you." All of this language represents a metaphor. It's a metaphor of economics, of a balance sheet, of accounting, of transactions. And when we think about human relations in a transactional way, it is fundamentally uncomfortable to us as human beings. We must think about human relations and reaching out to people in more humane ways.
Να μια ιδέα πώς να το κάνετε. Δείτε τις λέξεις «παρακαλώ», «ευχαριστώ», «είσαι ευπρόσδεκτος» σε άλλες γλώσσες. Δείτε την κατά γράμμα μετάφραση των λέξεων. Κάθε λέξη από αυτές μας βοηθάει να επιβληθούμε στους ανθρώπους στα κοινωνικά μας δίκτυα. Οπότε, η λέξη «ευχαριστώ», αν τη δεις στα Ισπανικά, Ιταλικά, Γαλλικά, «gracias», «grazie», «merci» στα Γαλλικά. Κάθε μια είναι «χάρη» και «έλεος». Είναι θεϊκές λέξεις. Δεν υπάρχει τίποτε οικονομικό ή συναλλακτικό σ' αυτές τις λέξεις. Η λέξη «παρακαλώ» έχει ενδιαφέρον. Ο σπουδαίος θεωρητικός της επιρροής Ρ.Τσιαλντίνι λέει πρέπει να πάρουμε πίσω τις χάρες. Πρέπει να δώσουμε έμφαση στη συναλλαγή περισσότερο. Λέει, «Ας μη λέμε «Παρακαλώ»». Αντί γι' αυτό, πείτε, «Ξέρω ότι θα έκανες το ίδιο για μένα». Όμως μερικές φορές βοηθάει να μην σκέφτεστε με συναλλακτικούς τρόπους, να εξαφανίσετε τη συναλλαγή, να την κάνετε λίγο πιο αόρατη. Για την ακρίβεια, αν δείτε τα Κινέζικα, η λέξη «bú kè qì» στα Κινέζικα, «παρακαλώ», σημαίνει, «Μην είσαι τυπικός, είμαστε οικογένεια. Δεν χρειαζόμαστε αυτές τις τυπικότητες». Η λέξη «kembali» στα Ινδονησιακά είναι «ξαναέλα σ' εμένα». Όταν πείτε «παρακαλώ» ξανά, σκεφτείτε πώς μπορείτε να εξαφανίσετε τη συναλλαγή και να δυναμώσετε τον κοινωνικό δεσμό. Ίσως «Είναι υπέροχο να συνεργαζόμαστε», ή «Γι' αυτό είναι οι φίλοι».
Here's an idea as to how to do so. Look at words like "please," "thank you," "you're welcome" in other languages. Look at the literal translation of these words. Each of these words is a word that helps us impose upon other people in our social networks. And so, the word "thank you," if you look at it in Spanish, Italian, French, "gracias," "grazie," "merci" in French. Each of them are "grace" and "mercy." They are godly words. There's nothing economic or transactional about those words. The word "you're welcome" is interesting. The great persuasion theorist Robert Cialdini says we've got to get our favors back. So we need to emphasize the transaction a little bit more. He says, "Let's not say 'You're welcome.' Instead say, 'I know you'd do the same for me.'" But sometimes it may be helpful to not think in transactional ways, to eliminate the transaction, to make it a little bit more invisible. And in fact, if you look in Chinese, the word "bú kè qì" in Chinese, "You're welcome," means, "Don't be formal; we're family. We don't need to go through those formalities." And "kembali" in Indonesian is "Come back to me." When you say "You're welcome" next time, think about how you can maybe eliminate the transaction and instead strengthen that social tie. Maybe "It's great to collaborate," or "That's what friends are for."
Θέλω να αναλογιστείτε πώς σκέφτεστε γι' αυτό το εισιτήριο που έχετε για να ταξιδεύετε στο κοινωνικό σας σύμπαν Ορίστε μια μεταφορά. Είναι κοινή μεταφορά: «Η ζωή είναι ταξίδι». Σωστά; Είναι ταξίδι με τραίνο και είστε επιβάτης στο τραίνο και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μαζί σας. Κάποιοι άνθρωποι ανεβαίνουν στο τραίνο κάποιοι μένουν μαζί σας, άλλοι κατεβαίνουν σε στάσεις, καινούριοι μπορεί να μπουν. Αγαπώ αυτή τη μεταφορά, είναι όμορφη. Αλλά θέλω να σκεφτείτε μια διαφορετική μεταφορά. Αυτή είναι παθητική, να είστε επιβάτης στο τραίνο και είναι γραμμική. Ξεκινάτε για κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Γιατί να μη σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν άτομο, που πέφτει επάνω σε άλλα άτομα, ίσως να ανταλλάσσετε ενέργεια, να συνδέεστε μαζί τους λίγο και ίσως να δημιουργείτε κάτι νέο στα ταξίδια σας μέσα στο κοινωνικό σύμπαν.
I want you to think about how you think about this ticket that you have to travel your social universe. Here's one metaphor. It's a common metaphor: "Life is a journey." Right? It's a train ride, and you're a passenger on the train, and there are certain people with you. Certain people get on this train, and some stay with you, some leave at different stops, new ones may enter. I love this metaphor, it's a beautiful one. But I want you to consider a different metaphor. This one is passive, being a passenger on that train, and it's quite linear. You're off to some particular destination. Why not instead think of yourself as an atom, bumping up against other atoms, maybe transferring energy with them, bonding with them a little and maybe creating something new on your travels through the social universe.
Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε.
Thank you so much. And I hope we bump into each other again.
(Χειροκρότημα)
(Applause)