Jednoho podzimního odpoledne roku 2005, když jsem pracovala jako vědecká poradkyně organizace ACLU, opravdu jsem milovala svou práci, ale byl to jeden z těch dnů, kdy jsem byla trochu znechucená.
It was an afternoon in the fall of 2005. I was working at the ACLU as the organization's science advisor. I really, really loved my job, but I was having one of those days where I was feeling just a little bit discouraged.
A tak jsem se vydala do kanceláře svého kolegy Chrise Hansena. Chris pracoval v ACLU přes 30 let, takže instituci dobře znal a hodně toho o ní věděl.
So I wandered down the hallway to my colleague Chris Hansen's office. Chris had been at the ACLU for more than 30 years, so he had deep institutional knowledge and insights.
Vysvětlila jsem mu, že jsem se trochu zasekla. Vyšetřovala jsem několik případů o střetu zájmů vědy a občanských svobod ‒ velmi zajímavé. Ale chtěla jsem, aby se ACLU těmito problémy zabývalo na vyšší úrovni. Tak, aby došlo k opravdové změně.
I explained to Chris that I was feeling a little bit stuck. I had been investigating a number of issues at the intersection of science and civil liberties -- super interesting. But I wanted the ACLU to engage these issues in a much bigger way, in a way that could really make a difference.
Chris šel přímo k věci a řekl: "Ze všech problémů, se kterými ses setkala, jmenuj 5 nejdůležitějších."
So Chris cut right to the chase, and he says, "Well, of all the issues you've been looking at, what are the top five?"
"Takže, máme tady genetickou diskriminaci, dále reprodukční technologie, biobanky a... je tady jeden opravdu zajímavý problém užívání funkční magnetické rezonance k detekci lži... a samozřejmě také patentování genů."
"Well, there's genetic discrimination, and reproductive technologies, and biobanking, and ... oh, there's this really cool issue, functional MRI and using it for lie detection, and ... oh, and of course, there's gene patents."
"Patentování genů?"
"Gene patents?"
"Ano, však víš, patentování lidských genů."
"Yes, you know, patents on human genes."
"Ne! Chceš říct, že americká vláda vystavuje patenty na části lidského těla? To nemůže být pravda."
"No! You're telling me that the US government has been issuing patents on part of the human body? That can't be right."
Vrátila jsem se do své kanceláře a poslala Chrisovi tři články. O 20 minut později přišel rozčílený do mé kanceláře. "Pane bože! Měla jsi pravdu! Koho můžeme žalovat?"
I went back to my office and sent Chris three articles. And 20 minutes later, he came bursting in my office. "Oh my god! You're right! Who can we sue?"
(smích)
(Laughter)
Chris je opravdu vynikající právník, ale nevěděl téměř nic o patentním právu, a už vůbec nic o genetice. Já jsem věděla něco o genetice, ale nebyla jsem právnička, natož patentová právnička. Měli jsme se tedy hodně co učit, než jsme se pustili do soudního procesu.
Now Chris is a really brilliant lawyer, but he knew almost nothing about patent law and certainly nothing about genetics. I knew something about genetics, but I wasn't even a lawyer, let alone a patent lawyer. So clearly we had a lot to learn before we could file a lawsuit.
Nejprve jsme museli porozumět tomu, co přesně bylo patentováno, když někdo patentoval gen. Patenty genů obvykle zahrnují tucet nároků, ale nejkontroverznější z nich je takzvaná "izolovaná DNA", jmenovitě, část DNA, která byla vyjmuta z buňky.
First, we needed to understand exactly what was patented when someone patented a gene. Gene patents typically contain dozens of claims, but the most controversial of these are to so-called "isolated DNA" -- namely, a piece of DNA that has been removed from a cell.
Zastánci patentování genů tvrdí: "Vidíte? My nepatentujeme ten gen ve vašem těle, ale izolovaný gen." A je to pravda, ale problém je, že každý gen musí být izolovaný, aby ho bylo možné použít. A patent se nevztahuje pouze na konkrétní gen, který byl izolován, ale na každou možnou verzi tohoto genu.
Gene patent proponents say, "See? We didn't patent the gene in your body, we patented an isolated gene." And that's true, but the problem is that any use of the gene requires that it be isolated. And the patents weren't just to a particular gene that they isolated, but on every possible version of that gene.
Co to tedy znamená?
So what does that mean?
Znamená to, že nemůžete svému lékaři dát váš gen a požádat ho, aby se na něj podíval, jestli není nějak zmutovaný, bez povolení držitele patentu. Také to znamená, že držitel patentu má právo komukoliv zamezit v používání tohoto genu ve výzkumu nebo při klinickém testování. To umožňuje držitelům patentů, často soukromým firmám, uzamknout část lidského genomu, což škodí pacientům.
That means that you can't give your gene to your doctor and ask him or her to look at it, say, to see if it has any mutations, without permission of the patent holder. It also means that the patent holder has the right to stop anyone from using that gene in research or clinical testing. Allowing patent holders, often private companies, to lock up stretches of the human genome was harming patients.
Třeba v případě Abigail, 10leté dívky se syndromem dlouhého QT intervalu, vážným srdečním onemocněním, které bez léčby může skončit náhlou smrtí. Firma vlastnící patent na dva geny, které jsou spojeny s touto nemocí, vyvinula test k diagnóze tohoto syndromu. Poté však zkrachovali a nikdy test nepředložili. Jiná laboratoř zkusila test předložit, ale firma vlastnící patenty pohrozila této laboratoři žalobou za porušení patentového práva. Výsledkem bylo, že po dobu 2 let, nebyl k dispozici žádný test. Mezitím Abigail zemřela na nediagnostigovaný dlouhý QT.
Consider Abigail, a 10-year-old with long QT syndrome, a serious heart condition that, if left untreated, can result in sudden death. The company that obtained a patent on two genes associated with this condition developed a test to diagnose the syndrome. But then they went bankrupt and they never offered it. So another lab tried to offer the test, but the company that held the patents threatened to sue the lab for patent infringement. So as a result, for 2 years, no test was available. During that time, Abigail died of undiagnosed long QT.
Patentování genů byl problém, který škodil pacientům. Ale existoval nějaký způsob, jak se ho zhostit?
Gene patents clearly were a problem and were harming patients. But was there a way we could challenge them?
Ukázalo se, že Nejvyšší soud pomocí řady případů objasnil, že na určitě věci nelze patent použít. Nelze patentovat díla přírody jako vzduch, vodu, minerály, prvky periodické soustavy. Také nelze patentovat přírodní zákony: zákon o gravitaci, E = mc2. Jedná se o základní skutečnosti, které musí zůstat volné pro všechny a nesmí být nikomu vyhrazeny.
Turns out that the Supreme Court has made clear through a long line of cases, that certain things are not patent eligible. You can't patent products of nature -- the air, the water, minerals, elements of the periodic table. And you can't patent laws of nature -- the law of gravity, E = mc2. These things are just too fundamental and must remain free to all and reserved exclusively to none.
Myslíme si, že DNA, nejzákladnější struktura života obsahující kód pro produkci veškerých našich bílkovin, je jak dílem přírody, tak i přírodním zákonem, nehledě na to, zda-li je v našich tělech nebo na dně zkumavky.
It seemed to us that DNA, the most fundamental structure of life, that codes for the production of all of our proteins, is both a product of nature and a law of nature, regardless of whether it's in our bodies or sitting in the bottom of a test tube.
Když jsme se tímto zabývali, cestovali jsme po celé zemi, abychom si promluvili s experty ‒ vědci, lékaři, právníky, patentovými právníky. Většina z nich souhlasila, že máme pravdu v rámci politiky a, alespoň teoreticky, také v rámci práva. Všichni si mysleli, že se naše šance na výhru v tomto složitém sporu blíží nule.
As we delved into this issue, we traveled all over the country to speak with many different experts -- scientists, medical professionals, lawyers, patent lawyers. Most of them agreed that we were right as a matter of policy, and, at least in theory, as a matter of law. All of them thought our chances of winning a gene-patent challenge were about zero.
Proč? Patentový úřad vydával tyto patenty už více než 20 let. Existovaly doslova tisíce patentů na lidské geny. Zákon byl tedy v Komoře patentových zástupců pevně zakotven, biotechnologický průmysl vyrostl na této praxi a zákon o zákazu patentování lidských genů byl předkládán každý rok v Kongresu bez jakéhokoliv výsledku. Sečteno a podtrženo: soudní dvůr nebyl otevřen změnám ohledně patentování genů.
Why is that? Well, the patent office had been issuing these patents for more than 20 years. There were literally thousands of patents on human genes. The patent bar was deeply entrenched in the status quo, the biotech industry had grown up around this practice, and legislation to ban gene patents had been introduced year after year in Congress, and had gone absolutely nowhere. So the bottom line: courts just weren't going to be willing to overturn these patents.
Avšak, Chris i já jsem se neradi vzdávali a když jsme slyšeli: "To, že máte pravdu, nestačí," byl to jen další důvod proč pokračovat v bitvě. Rozhodli jsme se sestavit náš případ.
Now, neither Chris nor I were the type to shy away from a challenge, and hearing, "Being right just isn't enough," seemed all the more reason to take on this fight. So we set out to build our case.
Patentové případy obvykle jsou: Firma A žaluje Firmu B za nějakou opravdu okrajovou, obskurní technickou záležitost. Nás takový typ případů ale nezajímal, mysleli jsme si, že náš případ byl mnohem větší. Jednalo se o svobodu vědy, pokrok v lékařství, práva pacientů. Rozhodli jsme se, že vytvoříme případ, který nebude jako typické patentové případy, ale spíše jako případ civilního práva.
Now, patent cases tend to be: Company A sues Company B over some really narrow, obscure technical issue. We weren't really interested in that kind of case, and we thought this case was much bigger than that. This was about scientific freedom, medical progress, the rights of patients. So we decided we were going to develop a case that was not like your typical patent case -- more like a civil rights case.
Dali jsme si za cíl ztotožnit držitele genového patentu, který důrazně prosazoval své patenty, a poté sestavit širokou koalici žalobců a expertů, kteří by mohli soud přesvědčit o všech způsobech, kterými tyto patenty škodí pacientům a inovacím.
We set out to identify a gene-patent holder that was vigorously enforcing its patents and then to organize a broad coalition of plaintiffs and experts that could tell the court about all the ways that these patents were harming patients and innovation.
Naším prvním kandidátem na žalobu byla Myriad Genetics, firma se sídlem v Salt Lake City v Utahu. Myriad držel patent na dva geny, BRCA1 a BRCA2. Ženám s jistými mutacemi těchto genů hrozí výrazně větší nebezpečí vyvinutí nádoru prsu a vaječníků. Myriad používal tyto patenty k udržení absolutního monopolu na testování BRCA ve Spojených státech. Donutil k zastavení testování BRCA několik laboratoří, které toto testování nabízely. Účtovali si vysoké částky za testování, přes 3 000 dolarů. Přestali sdílet svá klinická data s mezinárodní vědeckou komunitou. A co je možná nejhorší, po dobu několika let Myriad odmítl aktualizovat svůj test a začlenit do něj nové mutace, které byly identifikovány týmem výzkumníků ve Francii.
We found the prime candidate to sue in Myriad Genetics, a company that's based in Salt Lake City, Utah. Myriad held patents on two genes, the BRCA1 and the BRCA2 genes. Women with certain mutations along these genes are considered to be at a significantly increased risk of developing breast and ovarian cancer. Myriad had used its patents to maintain a complete monopoly on BRCA testing in the United States. It had forced multiple labs that were offering BRCA testing to stop. It charged a lot of money for its test -- over 3,000 dollars. It had stopped sharing its clinical data with the international scientific community. And perhaps worst of all, for a period of several years, Myriad refused to update its test to include additional mutations that had been identified by a team of researchers in France.
Odhaduje se, že během té doby, během několika let, celých 12 procent testovaných žen obdrželo chybné odpověď, negativní výsledek, který měl být pozitivní.
It has been estimated that during that period, for several years, as many as 12 percent of women undergoing testing received the wrong answer -- a negative test result that should have been positive.
Tohle je Kathleen Maxian. U její sestry Eileen se vyvinula rakovina prsu ve věku 40 let a byla testována firmou Myriad. Test byl negativní. Rodině se ulevilo. Znamenalo to, že Eileeina rakovina se pravděpodobně nešíří v rodině a že není třeba testovat i další členy rodiny. Ale o dva roky později byla Kathleen diagnostikována rakovina vaječníku v pokročilém stádiu. Ukázalo se, že Kathleeina sestra byla mezi těmi 12 procenty žen, které dostaly falešně negativní výsledek. Kdyby Eileen dostala správný výsledek, Kathleen mohla být testována a její rakovině vaječníku se mohlo předejít.
This is Kathleen Maxian. Kathleen's sister Eileen developed breast cancer at age 40 and she was tested by Myriad. The test was negative. The family was relieved. That meant that Eileen's cancer most likely didn't run in the family, and that other members of her family didn't need to be tested. But two years later, Kathleen was diagnosed with advanced-stage ovarian cancer. It turned out that Kathleen's sister was among the 12 percent who received a false-negative test result. Had Eileen received the proper result, Kathleen would have then been tested, and her ovarian cancer could have been prevented.
Když jsme se zaměřili na Myriad, museli jsme vytvořit koalici žalobců a expertů, kteří by dokázali osvětlit tyto problémy. Nakonec jsme získali 20 vysoce odhodlaných žalobců: genetických poradců, genetiků, kteří obdrželi dopis vyhrožující žalobou, právních organizací, čtyř velkých vědeckých organizací, které společně představovaly více než 150 000 vědců a lékařů, konkrétní ženy, které si buď nemohly test firmy Myriad dovolit nebo chtěly dostat i druhou možnost, ale kvůli patentům nemohly.
Once we settled on Myriad, we then had to form a coalition of plaintiffs and experts that could illuminate these problems. We ended up with 20 highly committed plaintiffs: genetic counselors, geneticists who had received cease and desist letters, advocacy organizations, four major scientific organizations that collectively represented more than 150,000 scientists and medical professionals, and individual women who either couldn't afford Myriad's test, or who wanted to obtain a second opinion but could not, as a result of the patents.
Jednou z největších výzev, se kterými jsme se setkali, bylo zjistit, jak nejlépe vysvětlit tu vědeckou část. Takže, abychom vysvětlili, že to, co udělali v Myriad, nebyl vynález, a že izolované BRCA geny jsou dílem přírody, museli jsme vysvětlit několik základních pojmů, jako: Co je to gen? Co je to DNA? Jak se DNA izoluje a proč to není vynález?
One of the major challenges we had in preparing the case was figuring out how best to communicate the science. So in order to argue that what Myriad did was not an invention, and that isolated BRCA genes were products of nature, we had to explain a couple of basic concepts, like: What's a gene? What's DNA? How is DNA isolated, and why isn't that an invention?
Strávili jsme hodiny a hodiny s našimi žalobci a experty a snažili se přijít na to, jak tyto pojmy vysvětlit jednoduše, ale výstižně. Nakonec jsme se museli spolehnout na použití metafor, jako je třeba zlato.
We spent hours and hours with our plaintiffs and experts, trying to come up with ways of explaining these concepts simply yet accurately. And we ended up relying heavily on the use of metaphors, like gold.
Takže, izolování DNA je jako těžba zlata v horách nebo jeho rýžování v řece. Mělo by být možné patentovat způsob těžby zlata, ale nemůžete patentovat samotné zlato. Možná stálo spoustu tvrdé práce a úsilí dostat zlato z hory, ale pořád je to zlato a nemůžete ho patentovat. Když je zlato vytěženo, může být použito na celou řadu věcí, pro které nemohlo být použito, když bylo uloženo v horách. Můžete z něj vyrobit třeba šperky, ale stále nemůžete patentovat zlato.
So isolating DNA -- it's like extracting gold from a mountain or taking it out of a stream bed. You might be able to patent the process for mining the gold, but you can't patent the gold itself. It might've taken a lot of hard work and effort to dig the gold out of the mountain; you still can't patent it, it's still gold. And the gold, once it's extracted, can clearly be used for all sorts of things that it couldn't be used for when it was in the mountain; you can make jewelry out of it for example -- still can't patent the gold, it's still gold.
V roce 2009 jsme byli připraveni podat naši žalobu. Podali jsme ji k federálnímu soudu v Jižním obvodu města New York a případ byl náhodně přiřazen soudci Robertu Sweetovi. V březnu roku 2010 soudce Sweet vystavil svůj názor, 152 stran, absolutní výhra pro nás.
So now it's 2009, and we're ready to file our case. We filed in federal court in the Southern District of New York, and the case was randomly assigned to Judge Robert Sweet. In March 2010, Judge Sweet issued his opinion -- 152 pages -- and a complete victory for our side.
Když jsme četli jeho vyjádření, nemohli jsme se vzpamatovat z toho, jak výmluvně popsal vědeckou část případu. Chci říct, naše odvolání bylo dost dobré, ale ne až tak dobré. Jak dokázal tak hluboce pochopit tento případ za tak krátkou dobu? Nechápali jsme, co se stalo. Ukázalo se, že stážista soudce Sweeta, který pro něj zrovna pracoval, nebyl pouze právník, ale také vědec. A byl to nejen vědec, měl doktorát z molekulární biologie.
In reading the opinion, we could not get over how eloquently he described the science in the case. I mean, our brief -- it was pretty good, but not this good. How did he develop such a deep understanding of this issue in such a short time? We just could not comprehend how this had happened. So it turned out, Judge Sweet's clerk working for him at the time, was not just a lawyer -- he was a scientist. He was not just a scientist -- he had a PhD in molecular biology.
(smích)
(Laughter)
Jak neuvěřitelně šťastná náhoda!
What an incredible stroke of luck!
Myriad se pak odvolal u Federálního odvolacího soudu. A pak to začalo být opravdu zajímavé.
Myriad then appealed to the US Court of Appeals for the Federal Circuit. And here things got really interesting.
Zaprvé, klíčovým momentem našeho případu bylo, když americká vláda změnila postoj.
First, in a pivotal moment of this case, the US government switched sides.
U obvodního soudu byla vláda na straně firmy Myriad. Ale poté, v přímé opozici proti svému vlastnímu patentovému úřadu, vláda vydala prohlášení o tom, že znovu uvážila tento případ ve světle názoru obvodního soudu a došla k závěru, že izolovanou DNA nelze patentovat. To bylo opravdu něco, vůbec jsme to neočekávali.
So in the district court the government submitted a brief on Myriad's side. But now in direct opposition to its own patent office, the US government files a brief that states that is has reconsidered this issue in light of the district court's opinion, and has concluded that isolated DNA is not patent eligible. This was a really big deal, totally unexpected.
Federální odvolací soud posuzuje všechny patentové případy a obvykle bývá velmi nakloněn patentům. Takže i po takovém pozoruhodném vývoji situace jsme očekávali prohru. A taky jsme prohráli. Tak nějak. Skončilo to sporným výsledkem 2:1. Ale ti dva soudci, kteří byli proti nám, byli proti nám z úplně jiných důvodů. První z nich, soudce Lourie, si vymyslel svou vlastní, novou biologickou teorii, celou špatně.
The Court of Appeals for the Federal Circuit hears all patent cases, and it has a reputation for being very, very pro-patent. So even with this remarkable development, we expected to lose. And we did. Sort of. Ends up split decision, 2 to 1. But the two judges who ruled against us, did so for completely different reasons. The first one, Judge Lourie, made up his own novel, biological theory -- totally wrong.
(smích)
(Laughter)
Rozhodl, že Myriad vytvořil novou chemikálii. Naprostý nesmysl. Myriad se tímto ani neobhajoval, takže to přišlo z čista jasna. Další z nich, soudkyně Moore, řekla, že s námi v podstatě souhlasí, že izolovaná DNA je dílem přírody. Ale řekla, že "nechce otřást biotechnologickým průmyslem". Třetí z nich, soudce Bryson, s námi souhlasil.
He decided Myriad had created a new chemical -- made absolutely no sense. Myriad didn't even argue this, so it came out of the blue. The other, Judge Moore, said she basically agreed with us that isolated DNA is a product of nature. But she's like, "I don't want to shake up the biotech industry." The third, Judge Bryson, agreed with us.
Takže jsme se domáhali přezkoumání u Nejvyššího soudu. A když žádáte o přezkoumání u Nejvyššího soudu, musíte položit otázku, kterou chcete, aby Nejvyšší soud odpověděl. Obvykle mají tyto otázky formu velmi dlouhého odstavce, přes celou stranu se spoustou klauzulí, "jelikož tohle" a "tudíž tamto." Předložili jsme pravděpodobně tu nejkratší otázku ze všech. Čtyři slova: Lze patentovat lidské geny?
So now we sought review by the Supreme Court. And when you petition the Supreme Court, you have to present a question that you want the Court to answer. Usually these questions take the form of a super-long paragraph, like a whole page long with lots and lots of clauses, "wherein this" and "therefore that." We submitted perhaps the shortest question presented ever. Four words: Are human genes patentable?
Když se mě Chris poprvé zeptal, co si těch slovech myslím, řekla jsem: "No, já nevím. Možná bychom se měli zeptat, jestli lze patentovat izolovanou DNA."
Now when Chris first asked me what I thought of these words, I said, "Well, I don't know. I think you have to say, 'Is isolated DNA patentable?'"
"Ne. Chci, aby soudci reagovali stejně jako já, když jsi mi tento problém před sedmi lety ukázala."
"Nope. I want the justices to have the very same reaction that I had when you brought this issue to me seven years ago."
Proti tomu jsem nemohla nic namítnout.
Well, I certainly couldn't argue with that.
Nejvyšší soud posuzuje pouze okolo jednoho procenta případů, které obdrží, a souhlasil s vyslechnutím našeho. Nastal den přednesení obhajoby a bylo to opravdu vzrušující. Venku stály zástupy lidí, lidé čekali ve frontě od 2:30 ráno, aby se mohli dostat do budovy soudu. Dvě organizace proti rakovině prsu, Breast Cancer Action a FORCE, zorganizovaly demonstraci na schodech soudní budovy.
The Supreme Court only hears about one percent of the cases that it receives, and it agreed to hear ours. The day of the oral argument arrives, and it was really, really exciting -- long line of people outside, people had been standing in line since 2:30 in the morning to try to get into the courthouse. Two breast cancer organizations, Breast Cancer Action and FORCE, had organized a demonstration on the courthouse steps.
Chris a já jsme potichu seděli na chodbě, chvíli předtím, než vešel dovnitř a přednesl projev v nejdůležitějším případu své kariéry. Byla jsem rozhodně nervóznější než on. Ale jakákoliv panika zmizela, jakmile jsem vstoupila do soudní síně, rozhlédla se okolo a viděla moře přátelských tváří: jednotlivé naše klientky, které se nám svěřily se svými osobními příběhy, genetici, kteří obětovali obrovský kus svého drahocenného času, aby se věnovali této bitvě, a představitelé z řad lékařů, pacientské advokacie, ochránci životního prostředí, náboženské organizace, které soudu předložily doporučující vyjádření k tomuto případu.
Chris and I sat quietly in the hallway, moments before he was to walk in and argue the most important case of his career. I was clearly more nervous than he was. But any remaining panic subsided as I walked into the courtroom and looked around at a sea of friendly faces: our individual women clients who had shared their deeply personal stories, the geneticists who had taken huge chunks of time out of their busy careers to dedicate themselves to this fight and representatives from a diverse array of medical, patient advocacy, environmental and religious organizations, who had submitted friend of the court briefs in the case.
V místnosti byli také tři představitelé projektu Human Genome, včetně samotného spoluobjevitele DNA Jamese Watsona, který také předložil soudu vyjádření, ve kterém označil patentování genů za "šílenství".
Also in the room were three leaders of the Human Genome Project, including the co-discoverer of DNA himself, James Watson, who had submitted a brief to the court, where he referred to gene patenting as "lunacy."
(smích)
(Laughter)
Různorodost komunit zastoupených v místnosti a jejich příspěvky, které umožnily, aby se tento den stal skutečností, hlasitě promluvily k tomu, co bylo v sázce.
The diversity of the communities represented in this room and the contributions each had made to make this day a reality spoke volumes to what was at stake.
Spor byl sám o sobě strhující. Chris argumentoval brilantně. Ale pro mě bylo nejlepší vidět nejvyšší soudce, jak zápolí s izolovanou DNA s pomocí různých analogií a odvážných přirovnání, velmi podobným způsobem jako náš tým právníků během posledních sedmi let. Soudkyně Kagan přirovnala izolovanou DNA k získávání léčebných rostlin z Amazonie. Soudce Roberts dělal rozdíl mezi ní a vyřezáváním baseballové pálky ze stromu. A v jednom z mých nejoblíbenějších momentů soudkyně Sotomayor prohlásila: "je to jen příroda, která si tam úřaduje".
The argument itself was riveting. Chris argued brilliantly. But for me, the most thrilling aspect was watching the Supreme Court justices grapple with isolated DNA, through a series of colorful analogies and feisty exchanges, very much the same way as our legal team had done for the past seven years. Justice Kagan likened isolating DNA to extracting a medicinal plant from the Amazon. Justice Roberts distinguished it from carving a baseball bat from a tree. And in one of my absolutely favorite moments, Justice Sotomayor proclaimed isolated DNA to be "just nature sitting there."
(smích)
(Laughter)
V ten den jsme soudní místnost opouštěli sebevědomě, ale nikdy bych neuhodla konečný výsledek: 9:0.
We felt pretty confident leaving the courtroom that day, but I could never have anticipated the outcome: nine to zero.
"Přirozeně se vyskytující segment DNA je dílem přírody a nelze jej tedy patentovat, ani v případě, že byl izolován. A navíc, Myriad nic nevytvořili."
"A naturally occurring DNA segment is a product of nature, and not patent-eligible merely because it has been isolated. And furthermore, Myriad did not create anything."
Do 24 hodin od rozhodnutí pět laboratoří oznámilo, že začnou nabízet testování BRCA genů. Některé slíbily příznivější ceny než u Myriad, jiné zase testy komplexnější než ty, které nabízel Myriad.
Within 24 hours of the decision, five labs had announced that they would begin to offer testing for the BRCA genes. Some of them promised to offer the tests at a lower price than Myriad's. Some promised to provide a more comprehensive test than the one Myriad was offering.
Samozřejmě, že rozhodnutí dalece překračuje firmu Myriad. Ukončuje 25 letou praxi patentování lidských genů ve Spojených státech. Byla odstraněna bariéra, která bránila medicínským objevům a inovacím. A také pomáhá zajistit pacientům jako Abigail, Kathleen a Eileen přístup k testům, které potřebují.
But of course the decision goes far beyond Myriad. It ends a 25-year practice of allowing patents on human genes in the United States. It clears a significant barrier to biomedical discovery and innovation. And it helps to ensure that patients like Abigail, Kathleen and Eileen have access to the tests that they need.
Několik týdnů po soudním jednání a vydání rozhodnutí jsem poštou obdržela malý balíček. Byl od Boba Cook-Deegana, profesora na Duke University a jednoho z prvních lidí, které jsme s Chrisem navštívili, když jsme začali plánovat naši žalobu. Otevřela jsem ho a našla jsem tam malého plyšáka.
A few weeks after the court issued its decision, I received a small package in the mail. It was from Bob Cook-Deegan, a professor at Duke University and one the very first people Chris and I went to visit when we started to consider whether to bring this case. I opened it up to find a small stuffed animal.
(smích)
(Laughter)
Tím případem jsme velmi riskovali. K podstoupení rizika nám z části dodalo kuráž to, že jsme věděli, že děláme správnou věc. Soudní proces trval skoro 8 let, od začátku až do konce, se spoustou zvratů a obratů mezi tím. Trochu štěstí nám určitě pomohlo, ale byli to lidé, které jsme spojili, spojenectví, která jsme vytvořili, co přinutilo prasata létat.
We took a big risk in taking this case. Part of what gave us the courage to take that risk was knowing that we were doing the right thing. The process took nearly eight years from the start to finish, with many twists and turns along the way. A little luck certainly helped, but it was the communities that we bridged, the alliances that we created, that made pigs fly.
Děkuji.
Thank you.
(potlesk)
(Applause)