I'm five years old, and I am very proud. My father has just built the best outhouse in our little village in Ukraine. Inside, it's a smelly, gaping hole in the ground, but outside, it's pearly white formica and it literally gleams in the sun. This makes me feel so proud, so important, that I appoint myself the leader of my little group of friends and I devise missions for us. So we prowl from house to house looking for flies captured in spider webs and we set them free. Four years earlier, when I was one, after the Chernobyl accident, the rain came down black, and my sister's hair fell out in clumps, and I spent nine months in the hospital. There were no visitors allowed, so my mother bribed a hospital worker. She acquired a nurse's uniform, and she snuck in every night to sit by my side. Five years later, an unexpected silver lining. Thanks to Chernobyl, we get asylum in the U.S. I am six years old, and I don't cry when we leave home and we come to America, because I expect it to be a place filled with rare and wonderful things like bananas and chocolate and Bazooka bubble gum, Bazooka bubble gum with the little cartoon wrappers inside, Bazooka that we'd get once a year in Ukraine and we'd have to chew one piece for an entire week. So the first day we get to New York, my grandmother and I find a penny in the floor of the homeless shelter that my family's staying in. Only, we don't know that it's a homeless shelter. We think that it's a hotel, a hotel with lots of rats. So we find this penny kind of fossilized in the floor, and we think that a very wealthy man must have left it there because regular people don't just lose money. And I hold this penny in the palm of my hand, and it's sticky and rusty, but it feels like I'm holding a fortune. I decide that I'm going to get my very own piece of Bazooka bubble gum. And in that moment, I feel like a millionaire. About a year later, I get to feel that way again when we find a bag full of stuffed animals in the trash, and suddenly I have more toys than I've ever had in my whole life. And again, I get that feeling when we get a knock on the door of our apartment in Brooklyn, and my sister and I find a deliveryman with a box of pizza that we didn't order. So we take the pizza, our very first pizza, and we devour slice after slice as the deliveryman stands there and stares at us from the doorway. And he tells us to pay, but we don't speak English. My mother comes out, and he asks her for money, but she doesn't have enough. She walks 50 blocks to and from work every day just to avoid spending money on bus fare. Then our neighbor pops her head in, and she turns red with rage when she realizes that those immigrants from downstairs have somehow gotten their hands on her pizza. Everyone's upset. But the pizza is delicious. It doesn't hit me until years later just how little we had. On our 10 year anniversary of being in the U.S., we decided to celebrate by reserving a room at the hotel that we first stayed in when we got to the U.S. The man at the front desk laughs, and he says, "You can't reserve a room here. This is a homeless shelter." And we were shocked. My husband Brian was also homeless as a kid. His family lost everything, and at age 11, he had to live in motels with his dad, motels that would round up all of their food and keep it hostage until they were able to pay the bill. And one time, when he finally got his box of Frosted Flakes back, it was crawling with roaches. But he did have one thing. He had this shoebox that he carried with him everywhere containing nine comic books, two G.I. Joes painted to look like Spider-Man and five Gobots. And this was his treasure. This was his own assembly of heroes that kept him from drugs and gangs and from giving up on his dreams. I'm going to tell you about one more formerly homeless member of our family. This is Scarlett. Once upon a time, Scarlet was used as bait in dog fights. She was tied up and thrown into the ring for other dogs to attack so they'd get more aggressive before the fight. And now, these days, she eats organic food and she sleeps on an orthopedic bed with her name on it, but when we pour water for her in her bowl, she still looks up and she wags her tail in gratitude. Sometimes Brian and I walk through the park with Scarlett, and she rolls through the grass, and we just look at her and then we look at each other and we feel gratitude. We forget about all of our new middle-class frustrations and disappointments, and we feel like millionaires. Thank you. (Applause)
Ես հինգ տարեկան եմ, ու շատ հպարտ եմ։ Հայրս հենց նոր ավարտել է Ուկրաինայի մեր գյուղում լավագույն զուգարանի կառուցումը։ Ներսից այն ընդամենը գետնի մեջ փորված «բուրումնավետ» հոր է, բայց դրսից՝ մարգարտափայլ սպիտակ պատերով շինություն է, որ բառիս բուն իմաստով պսպղում է արևի տակ։ Ես ինձ այնքա՜ն հպարտ, այնքա՜ն կարևոր եմ զգում, որ ինքս ինձ "նշանակում եմ" մեր ընկերախմբի պարագլուխ ու մեզ համար միսսիաներ եմ մտածում։ Մենք թափառում ենք տնից տուն, գտնում ենք սարդոստայններում բռնված ճանճերի ու ազատագրում նրանց։ Այս ամենից չորս տարի առաջ, երբ ես մեկ տարեկան էի, Չերնոբիլի վթարից հետո սև գույնի անձրև տեղաց։ Քրոջս մազերը թափվում էին գլխից խրձերով։ Ես ինն ամիս պառկեցի հիվանդանոցում։ Այցելություններ չէին թույլատրվում, և մայրս կաշառել էր հիվանդանոցի աշխատակիցներից մեկին, ձեռք էր բերել բուժքրոջ խալաթ, որ ամեն գիշեր ներս սողոսկեր ու մնար ինձ հետ։ Հինգ տարի անց՝ հույսի անսպասելի շող։ Չերնոբիլի «շնորհիվ» մեզ ապաստան են տալիս ԱՄՆ-ում։ Ես վեց տարեկան եմ, և լաց չեմ լինում, երբ մենք լքում ենք մեր տունն ու գնում ենք Ամերիկա։ Որովհետև իմ սպասումներում այդ երկիրը հազվագյուտ տեղ է՝ լի հրաշքներով, բանաններով ու շոկոլադով, ու Բազուկա ծամոններով․․․ Բազուկա ծամոններով, որոնց մեջ սիրուն "տպեր" կային, որը Ուկրաինայում մեր ձեռքն էր ընկնում տարին մի անգամ, և որի մեկ հատիկը մենք ծամում էինք մի ամբողջ շաբաթ։ Նյու-Յորք հասնելու մեր առաջին օրը ես ու տատիկս մեր՝ անտունների կացարանի հատակի մեջ մեկ ցենտանոց մետաղադրամ ենք գտնում։ Ի դեպ, մենք չգիտեինք, որ դա անտունների կացարան է։ Մեզ թվում էր, թե դա հյուրանոց է, որտեղ պարզապես առնետներ շատ կան։ Ինչևէ, մենք գտնում ենք այդ մետաղադրամը՝ գետնի մեջ խրված, և մտածում ենք, որ դա պետք է որ ունևոր մեկը թողած լինի․ չէ՞ որ "հասարակ" մարդիկ հենց այնպես դրամ չեն կորցնում։ Ու ես սեղմում եմ այդ ժանգոտ, կպչուն մետաղադրամը իմ ափի մեջ, ու ինձ թվում է, թե ձեռքումս մի ամբողջ հարստություն է։ Ես որոշում եմ գնել իմ սեփական Բազուկա ծամոնը։ Եվ այդ պահին ես ինձ միլիոնատեր եմ զգում։ Մեկ տարի անց ինձ այցելում է մոտավորապես նույն զգացումը, երբ աղբարկղում գտնում ենք փափուկ խաղալիքների մի ամբողջ պարկ, ու ես միանգամից ունենում եմ ավելի շատ խաղալիք, քան ունեցել եմ երբևէ իմ ամբողջ կյանքում։ Եվս մեկ անգամ՝ նույն զգացումը, երբ մի օր թակում են Բրուքլինի մեր բնակարանի դուռը, և ես ու քույրս հայտնաբերում ենք, որ առաքիչը մեզ բերել է պիցցա, որը մենք չէինք էլ պատվիրել։ Մենք, իհարկե վերցնում ենք պիցցան։ Մեր կյանքի առաջին պիցցան։ Մենք այն վայելում ենք՝ կտոր կտորի ետևից, իսկ առաքիչը դռների մոտ կանգնած մեզ է նայում։ Պահանջում է վճարել, բայց մենք անգլերեն չենք հասկանում։ Դուրս է գալիս մայրս, առաքիչը նրան է խնդրում վճարել, բայց նա էլ այդքան փող չունի։ Մայրս ամեն օր աշխատանքի գնալիս ու աշխատանքից գալուց 50 խաչմերուկ էր կտրում-անցնում ոտքով՝ ավտոբուսի վրա փող չծախսելու համար։ Այստեղ հայտնվում է մեր հարևանը, ու կատաղությունից կարմրում է, երբ հասկանում է, որ ներքևի հարկի այդ գաղթականները չգիտես ինչպես թաթները դրել են իր պիցցայի վրա։ Բոլորը զայրացած են։ Իսկ պիցցան՝ շատ համեղ։ Ես միայն տարիներ հետո հասկացա, թե ինչքան քիչ բան ունեինք մենք: ԱՄՆ-ում ապրելու տասներորդ տարեդարձը մենք որոշել էինք նշել` սենյակ պատվիրելով այն հյուրանոցում, որտեղ մենք առաջին անգամ մնացել էինք ԱՄՆ-ում: Ընդունարանի աշխատակիցը ծիծաղում է մեզ վրա: "Դուք չեք կարող սենյակ պատվիրել մեզ մոտ: Սա անտուններին կացարան է:" Մենք ցնցված էինք: Ամուսինս` Բրայանը, նույնպես փոքր ժամանակ անտուն է եղել: Նրա ընտանիքը կորցրել է ամեն ինչ, և 11 տարեկանում նա ստիպված է եղել հոր հետ ապրել մոթելներում: Այդ մոթելներում նրանց ուտելիքը բռնագրավում ու պահում էին այնքան ժամանակ, մինչև նրանք չվճարեին սենյակի վարձը: Մի անգամ, երբ Բրայանի Frosted Flakes-ի տուփը վերջապես վերադարձրել են իրեն, այն լիքն է եղել խավարասերներով: Բայց մի բան նա ուներ ու պահում էր: Կոշիկի տուփ, որ նա ամեն տեղ իր հետ ման էր տալիս: Այդ տուփում նա պահում էր կոմիքսների ինը ալբոմ, երկու G.I. Joe տիկնիկներ` Սարդ-Մարդու կերպարանքով ներկված, և հինգ Gobot ռոբոտ-տրանսֆորմերներ: Այդ տուփը նրա գանձն էր: Այդ տուփում նրա սեփական հերոսներն էին, որ նրան հեռու էին պահել թմրադեղերից ու հանցավոր շրջապատից, ու իր երազանքները կորցնելուց: Ուզում եմ ձեզ պատմել մեր ընտանիքի` նախկինում անտուն ևս մեկ անդամի մասին: Սա Սկարլետն է: Ժամանակին Սկարլետին օգտագործում էին որպես "խայծ"` շնամարտերում: Նրան կապկպած վիճակում դուրս էին հանում ռինգ, որպեսզի մյուս շները հարձակվեն նրա վրա ու մինչև մարտի սկիզբն ավելի ագրեսիվանան: Հիմա նա սնվում է օրգանական սնունդով ու քնում է օրթոպեդիկ ներքնակի վրա, որին նրա անունն է գրված: Բայց երբ մենք նրա ամանի մեջ ջուր ենք լցնում, նա մինչև հիմա նայում է մեզ ու ի նշան երախտագիտության շարժում է պոչը: Երբեմն ես ու Բրայանը Սկարլետի հետ զբոսնում ենք այգում: Նա թավալվում է խոտերի մեջ, մենք նայում ենք նրան, հետո` նայում իրար, ու երախտագիտության զգացում ենք ապրում: Մոռանում ենք ժամանակակից միջին խավի մեր բոլոր խնդիրներն ու հիասթափությունները, ու մեզ միլիոնատեր ենք զգում: Շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)