Είμαι πέντε ετών και είμαι πολύ περήφανη. Ο πατέρας μου μόλις έχτισε το καλύτερο παράσπιτο... στο μικρό χωριό μας στην Ουκρανία. Εσωτερικά είναι μία δύσοσμη, αβυσσαλέα τρύπα στο έδαφος, αλλά εξωτερικά είναι μια μαργαριταρενία άσπρη φορμάικα... και κυριολεκτικά λάμπει στον ήλιο. Αισθάνομαι τόσο περήφανη,τόσο σημαντική... ώστε αυτοδιορίζομαι αρχηγός της μικρής ομάδας φίλων... και επινοώ για εμάς αποστολές. Έτσι, περιφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι... αναζητώντας μύγες που πιάστηκαν στα δίχτυα αράχνης... και τις απελευθερώνουμε.
I'm five years old, and I am very proud. My father has just built the best outhouse in our little village in Ukraine. Inside, it's a smelly, gaping hole in the ground, but outside, it's pearly white formica and it literally gleams in the sun. This makes me feel so proud, so important, that I appoint myself the leader of my little group of friends and I devise missions for us. So we prowl from house to house looking for flies captured in spider webs and we set them free.
Πριν τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν ενός έτους... μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ... έπεφτε μαύρη βροχή... και τα μαλλιά της αδερφής μου έπεφταν μαζικά... και εγώ πέρασα εννιά μήνες στο νοσοκομείο. Δεν επιτρέπονταν επισκέπτες... και η μητέρα μου δωροδόκησε έναν υπάλληλο. Της δόθηκε μια ποδιά νοσοκόμας... και έμπαινε κρυφά κάθε βράδυ και καθόταν στο πλευρό μου. Πέντε χρόνια μετά, κάτι απροσδόκητα καλό βγήκε από αυτήν την κακουχία. Χάρη στο Τσερνόμπιλ, μας δόθηκε άσυλο στις Η.Π.Α.
Four years earlier, when I was one, after the Chernobyl accident, the rain came down black, and my sister's hair fell out in clumps, and I spent nine months in the hospital. There were no visitors allowed, so my mother bribed a hospital worker. She acquired a nurse's uniform, and she snuck in every night to sit by my side. Five years later, an unexpected silver lining. Thanks to Chernobyl, we get asylum in the U.S.
Είμαι έξι ετών και δεν κλαίω που αφήνουμε το σπίτι μας... και ερχόμαστε στην Αμερική.... γιατί προσδοκώ ότι θα είναι μέρος γεμάτο σπάνια... και υπέροχα πράγματα, όπως μπανάνες και σοκολάτα... και τσιχλόφουσκες μάρκας Μπαζούκα. Αυτές τις τσιχλόφουσκες με τα μικρά σκίτσα κινουμένων σχεδίων στο εσωτερικό.. τις τσιχλόφουσκες που στην Ουκρανία τις παίρναμε μία φορά τον χρόνο... και είχαμε ένα κομμάτι να μασήσουμε ολόκληρη τη βδομάδα.
I am six years old, and I don't cry when we leave home and we come to America, because I expect it to be a place filled with rare and wonderful things like bananas and chocolate and Bazooka bubble gum, Bazooka bubble gum with the little cartoon wrappers inside, Bazooka that we'd get once a year in Ukraine and we'd have to chew one piece for an entire week.
Έτσι, την πρώτη μέρα της άφιξής μας στη Νέα Υόρκη... η γιαγιά μου κι εγώ βρίσκουμε ένα σεντ... στο πάτωμα ενός καταφυγίου αστέγων στο οποίο μένει η οικογένειά μου. Μόνο που δεν ξέρουμε ότι είναι καταφύγιο αστέγων. Νομίζουμε ότι είναι ξενοδοχείο, ξενοδοχείο με πολλούς αρουραίους. Βρίσκουμε λοιπόν αυτό το κάπως απολιθωμένο σεντ στο πάτωμα... και συμπεραίνουμε ότι το άφησε εκεί κάποιος πολύ πλούσιος... γιατί οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρήματα έτσι απλά. Κρατώ το σεντ στην παλάμη μου... και κολλάει και είναι σκουριασμένο... αλλά εγώ νιώθω ότι κρατάω μια περιουσία. Αποφασίζω να αγοράσω το δικό μου κομμάτι... τσιχλόφουσκας Μπαζούκα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αισθάνομαι εκατομμυριούχα.
So the first day we get to New York, my grandmother and I find a penny in the floor of the homeless shelter that my family's staying in. Only, we don't know that it's a homeless shelter. We think that it's a hotel, a hotel with lots of rats. So we find this penny kind of fossilized in the floor, and we think that a very wealthy man must have left it there because regular people don't just lose money. And I hold this penny in the palm of my hand, and it's sticky and rusty, but it feels like I'm holding a fortune. I decide that I'm going to get my very own piece of Bazooka bubble gum. And in that moment, I feel like a millionaire.
Περίπου έναν χρόνο αργότερα, έχω το ίδιο συναίσθημα... όταν βρίσκουμε μια τσάντα γεμάτη λούτρινα ζωάκια στα σκουπίδια... και ξαφνικά είχα περισσότερα παιχνίδια... από όσα είχα ποτέ στη ζωή μου.
About a year later, I get to feel that way again when we find a bag full of stuffed animals in the trash, and suddenly I have more toys than I've ever had in my whole life.
Και πάλι, αισθάνομαι το ίδιο όταν κάποιος χτυπάει... την πόρτα του διαμερίσματός μας στο Μπρούκλιν... και εγώ με την αδερφή μου βλέπουμε έναν διανομέα... με ένα κουτί πίτσα που δεν είχαμε παραγγείλει. Παίρνουμε την πίτσα, την πρώτη δική μας πίτσα... και την καταβροχθίζουμε, κομμάτι το κομμάτι... καθώς ο διανομέας στέκεται στην είσοδο και μας κοιτάζει... και μας ζητάει να πληρώσουμε, αλλά εμείς δεν μιλάμε Αγγλικά. Έρχεται η μητέρα μου και της ζητάει τα χρήματα... αλλά εκείνη δεν έχει αρκετό ποσό. Περπατάει 50 τετράγωνα προς και από τη δουλειά κάθε μέρα... μόνο και μόνο για να μην ξοδέψει χρήματα για το εισιτήριο του λεωφορείου. Τότε, εμφανίζεται η γειτόνισσα... και γίνεται έξαλλη από θυμό όταν συνειδητοποιεί... ότι εκείνοι οι μετανάστες από τον κάτω όροφο... πήραν με κάποιο τρόπο στα χέρια τους τη δική της πίτσα. Όλοι αναστατώνονται. Η πίτσα όμως είναι πεντανόστιμη.
And again, I get that feeling when we get a knock on the door of our apartment in Brooklyn, and my sister and I find a deliveryman with a box of pizza that we didn't order. So we take the pizza, our very first pizza, and we devour slice after slice as the deliveryman stands there and stares at us from the doorway. And he tells us to pay, but we don't speak English. My mother comes out, and he asks her for money, but she doesn't have enough. She walks 50 blocks to and from work every day just to avoid spending money on bus fare. Then our neighbor pops her head in, and she turns red with rage when she realizes that those immigrants from downstairs have somehow gotten their hands on her pizza. Everyone's upset. But the pizza is delicious.
Δεν το συνειδητοποιώ παρά μόνο χρόνια αργότερα πόσα λίγα χρήματα ουσιαστικά είχαμε. Στην επέτειο των 10 χρόνων παραμονής μας στις ΗΠΑ... αποφασίσαμε να γιορτάσουμε κάνοντας κράτηση σε ένα δωμάτιο... στο ξενοδοχείο που είχαμε πρωτομείνει όταν φτάσαμε στις ΗΠΑ. Ο άντρας στην υποδοχή γελάει, και λέει... «Δεν μπορείτε να κάνετε κράτηση εδώ. Εδώ είναι καταφύγιο αστέγων.» Σοκαριστήκαμε.
It doesn't hit me until years later just how little we had. On our 10 year anniversary of being in the U.S., we decided to celebrate by reserving a room at the hotel that we first stayed in when we got to the U.S. The man at the front desk laughs, and he says, "You can't reserve a room here. This is a homeless shelter." And we were shocked.
Ο άντρας μου, ο Μπράιαν, ήταν επίσης άστεγος όταν ήταν παιδί. Η οικογένειά του έχασε τα πάντα, και στην ηλικία των έντεκα... αναγκάστηκε να ζει σε μοτέλ με τον πατέρα του... μοτέλ τα οποία συγκέντρωναν όλο το φαγητό... και το κρατούσαν όμηρο μέχρι εκείνοι να μπορέσουν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Κάποια φορά, όταν επιτέλους πήρε πίσω το δικό του κουτί... δημητριακών, ήταν γεμάτο κατσαρίδες. Είχε όμως ένα πράγμα. Είχε το κουτί παπουτσιών που κουβαλούσε παντού μαζί του... που περιείχε εννιά βιβλία κόμικ... δύο κουκλάκια Τζι-Άι-Τζο που τα είχε βάψει για να μοιάζουν στον Σπάιντερμαν... και πέντε ρομπότ-παιχνίδια, τα Γκόμποτς. Αυτός ήταν ο δικός του θησαυρός. Αυτή ήταν η δική του συλλογή από ήρωες... που τον απέτρεπε από τα ναρκωτικά και τις συμμορίες... και από το να εγκαταλείψει τα όνειρά του.
My husband Brian was also homeless as a kid. His family lost everything, and at age 11, he had to live in motels with his dad, motels that would round up all of their food and keep it hostage until they were able to pay the bill. And one time, when he finally got his box of Frosted Flakes back, it was crawling with roaches. But he did have one thing. He had this shoebox that he carried with him everywhere containing nine comic books, two G.I. Joes painted to look like Spider-Man and five Gobots. And this was his treasure. This was his own assembly of heroes that kept him from drugs and gangs and from giving up on his dreams.
Θα σας πω για ακόμα ένα... πρώην άστεγο μέλος της οικογένειάς μου. Αυτή είναι η Σκάρλετ. Κάποτε, η Σκάρλετ χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα σε κυνομαχίες.. Την έδεναν και την πετούσαν στο ρινγκ... έτσι ώστε άλλα σκυλιά να επιτεθούν για να γίνουν πιο επιθετικά πριν την μάχη. Και τώρα, σήμερα, τρώει οργανικό φαγητό... και κοιμάται σε ορθοπεδικό κρεβάτι που έχει χαραγμένο το όνομά της... όταν όμως ρίχνουμε νερό στο μπολ της... εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά και να κουνάει την ουρά της από ευγνωμοσύνη.
I'm going to tell you about one more formerly homeless member of our family. This is Scarlett. Once upon a time, Scarlet was used as bait in dog fights. She was tied up and thrown into the ring for other dogs to attack so they'd get more aggressive before the fight. And now, these days, she eats organic food and she sleeps on an orthopedic bed with her name on it, but when we pour water for her in her bowl, she still looks up and she wags her tail in gratitude.
Μερικές φορές ο Μπράιαν κι εγώ περπατάμε στο πάρκο με την Σκάρλετ... και εκείνη κυλιέται στο γρασίδι... και εμείς απλά την κοιτάμε... και μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας... και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. Ξεχνάμε όλα τα άγχη που έχει η μεσοαστική μας τάξη... και τις απογοητεύσεις... και αισθανόμαστε εκατομμυριούχοι.
Sometimes Brian and I walk through the park with Scarlett, and she rolls through the grass, and we just look at her and then we look at each other and we feel gratitude. We forget about all of our new middle-class frustrations and disappointments, and we feel like millionaires.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)