I'm going to talk to you about optimism -- or more precisely, the optimism bias. It's a cognitive illusion that we've been studying in my lab for the past few years, and 80 percent of us have it.
Do të ju flasë per optimizmin --- ose më saktësisht, njëanshmërinë e optimizmit. Eshtë një iluzion kognitiv të cilin e kemi studiuar në laboratorin tim prej disa vitesh, dhe 80% prej nesh e kanë.
It's our tendency to overestimate our likelihood of experiencing good events in our lives and underestimate our likelihood of experiencing bad events. So we underestimate our likelihood of suffering from cancer, being in a car accident. We overestimate our longevity, our career prospects. In short, we're more optimistic than realistic, but we are oblivious to the fact.
Ne jemi të prirur të mbivlerësojmë gjasat tona për të përjetuar ndodhi të mira ne jetë dhe nënvleresojmë gjasat tona për të përjetuar raste të këqija. Ne këtë mënyrë ne nënvlerësojmë gjasat e të vuajturit nga kanceri, ose të qenurit në një aksident rrugor. Në mbivlerësojme jetëgjatësinë, perspektivat e karrierës. Thënë shkurt, ne jemi me optimist sesa realist. mirëpo jemi të pavëmendshëm ndaj këtij fakti.
Take marriage for example. In the Western world, divorce rates are about 40 percent. That means that out of five married couples, two will end up splitting their assets. But when you ask newlyweds about their own likelihood of divorce, they estimate it at zero percent. And even divorce lawyers, who should really know better, hugely underestimate their own likelihood of divorce. So it turns out that optimists are not less likely to divorce, but they are more likely to remarry. In the words of Samuel Johnson, "Remarriage is the triumph of hope over experience."
Marrim martesën si shembull. Ne botën Perëndimore, shkalla e divorceve është rreth 40 përqind. Kjo do të thotë që prej 5 çifteve të martuara, 2 do të përfundojnë në ndarjen e pronësisë. Mirëpo kur i pyesim të posamartuarit per gjasat e divorcit mes tyre, ata vlerësoj zeronë qe ato gjasa nuk ekzistojnë, janë zero. Madje, edhe avokatët e divorceve, të cilë duhet të kenë njohuri më të mira, jashtëzakonisht nënvlerësojnë gjasat e tyre të divorcit. Keshtu që delm se optimistët nuk është se kanë më pak gjasa të divorcohen, por kanë më shumë gjsa që të martohen sërish. Sipas fjalëve të Samuel Johnson, "Rimartesa është triumfi i shpresës mbi përvojën.'
(Laughter)
(Të qeshura)
So if we're married, we're more likely to have kids. And we all think our kids will be especially talented. This, by the way, is my two-year-old nephew, Guy. And I just want to make it absolutely clear that he's a really bad example of the optimism bias, because he is in fact uniquely talented.
Pra nëse jemi të martuar, ka më të ngjarë që do kemi fëmijë. Dhe ne të gjithë mendojmë që fëmijët tanë do të jenë jashtëzakonisht të talentuar. Ky, me që ra fjala, është nipi im dyvjeçar, Guy. Dhe dua ta bëj plotësisht të qartë që ai është një shembull shumë i keq i njëanshmërisë së optimizmit sepse ai është në fakt shumë i talentuar.
(Laughter)
(Të qeshura)
And I'm not alone. Out of four British people, three said that they were optimistic about the future of their own families. That's 75 percent. But only 30 percent said that they thought families in general are doing better than a few generations ago.
Dhe nuk jam vetëm në tërë këtë. 3 prej 4 Britanikëve thanë që janë optimist për të ardhmen e familjeve të tyre. Kjo është rreth 75 përqind. Mirëpo vetëm 30 përqind thanë që mendojnë se familjet në përgjithësi janë në situatë më të mirë sesa gjeneratat e mëparshme.
And this is a really important point, because we're optimistic about ourselves, we're optimistic about our kids, we're optimistic about our families, but we're not so optimistic about the guy sitting next to us, and we're somewhat pessimistic about the fate of our fellow citizens and the fate of our country. But private optimism about our own personal future remains persistent. And it doesn't mean that we think things will magically turn out okay, but rather that we have the unique ability to make it so.
Dhe kjo është një çështje shumë e rëndësishme sepse jemi optimist për vetveten për fëmijët tanë, për familjet tona, mirëpo nuk jemi aq optimist për personin që është i ulur pranë nesh në fakt jemi paksa pesimist për fatin e bashkëqytetarëve tane dhe fatin e shtetit tonë. Mirëpo optimizmi i fshehtë për të ardhmen tonë personale mbetet këmbëngulës. Dhe kjo nuk do të thotë se ne mendojmë se gjërat do të përfundojnë mirë si me magji, por se ne kemi aftësi unike për ta bërë atë ashtu.
Now I'm a scientist, I do experiments. So to show you what I mean, I'm going to do an experiment here with you. So I'm going to give you a list of abilities and characteristics, and I want you to think for each of these abilities where you stand relative to the rest of the population.
Unë jam shkencëtare, bëj ekperimente. Prandaj në menyrë që të ju tegoj se për cfarë po flas, do të bëj një eksperiment këtu me ju. Do të ju jap një listë të aftësive dhe karakteristikave, dhe dua që ju të mendoni për secilën prej këtyre aftësive ku ju qëndroni në krahasim me pjesën tjetër të popullsisë.
The first one is getting along well with others. Who here believes they're at the bottom 25 percent? Okay, that's about 10 people out of 1,500. Who believes they're at the top 25 percent? That's most of us here. Okay, now do the same for your driving ability. How interesting are you? How attractive are you? How honest are you? And finally, how modest are you?
E para është mirëkuptimi me të tjerët. Kush prej jush këtu mendon se bëni pjesë në 25 përqindshin e ulët? Në rregull, rreth 10 njerëz prej 1500-ve. Kush beson që i përkasin 25 përqindëshit të epërm? Shumica prej nesh. Në rregull, tani bëni të njëjtën gjë për aftësitë tuaja të vozitjes. Sa interesant je? Sa tërheqës jeni? Sa të ndershëm jeni? Dhe në fund, sa modest jeni?
So most of us put ourselves above average on most of these abilities. Now this is statistically impossible. We can't all be better than everyone else. (Laughter) But if we believe we're better than the other guy, well that means that we're more likely to get that promotion, to remain married, because we're more social, more interesting.
Shumica prej nesh mendojmë se jemi mbi mesataren në shumicën prej këtyre aftësive. Kjo është statistikisht e pamundur. Ne nuk mund të jemi të gjithë më të mirë se gjithë të tjerët. (Të qeshura) Mirëpo nëse besojmë se jemi më të mirë se personi tjetër, do të thotë që kemi më shumë gjasa të marrim ngritje në pozitë, të mbesim të martuar, sepse jemi më të shoqërueshëm, më interesant.
And it's a global phenomenon. The optimism bias has been observed in many different countries -- in Western cultures, in non-Western cultures, in females and males, in kids, in the elderly. It's quite widespread.
Dhe është një fenomen global. Njëanshmëria e optimizmit është vërejtur në shumë vende--- në kulturat Perëndimore, në kulturat jo-Perëndimore, në femra dhe meshkuj, në fëmijë, në të moshuar. Eshtë mjaft e përhapur.
But the question is, is it good for us? So some people say no. Some people say the secret to happiness is low expectations. I think the logic goes something like this: If we don't expect greatness, if we don't expect to find love and be healthy and successful, well we're not going to be disappointed when these things don't happen. And if we're not disappointed when good things don't happen, and we're pleasantly surprised when they do, we will be happy.
Mirëpo pyetja qëndron, a është kjo një gjë e mirë për ne? Disa njerëz thonë jo. Disa njerë thonë sekreti i lumturisë ka të bëjë me shpresimet e vogla. Mendoj se sipas logjikës mund të definohet kështu: Nëse nuk presim madhështi, nëse nuk presim të gjejmë dashurinë dhe të jemi të shëndetshëm dhe të susksesshëm, nuk do të zhgënjehemi kur këto gjëra nuk ndodhin. Dhe nëse nuk zhgënjehemi kur gjëra të mira nuk ndodhin, dhe befasohemi këndshëm kur ndodhin, ne do të jemi të lumtur.
So it's a very good theory, but it turns out to be wrong for three reasons. Number one: Whatever happens, whether you succeed or you fail, people with high expectations always feel better. Because how we feel when we get dumped or win employee of the month depends on how we interpret that event.
Eshtë nje teori shumë e mirë, mirëpo del se është gabim për tri arsye. Një: Cfarëdo që ndodh, qoftë nëse ke sukses ose dështon, njerëzit që presin më shumë nga jeta gjithmonë ndihen mirë. Sepse ajo cfarë ndjejmë kur na braktisin ose fitojmë titullin e punonjësit të muajit varet nga mënyra se si ne e interpretojmë atë ngjarje.
The psychologists Margaret Marshall and John Brown studied students with high and low expectations. And they found that when people with high expectations succeed, they attribute that success to their own traits. "I'm a genius, therefore I got an A, therefore I'll get an A again and again in the future." When they failed, it wasn't because they were dumb, but because the exam just happened to be unfair. Next time they will do better. People with low expectations do the opposite. So when they failed it was because they were dumb, and when they succeeded it was because the exam just happened to be really easy. Next time reality would catch up with them. So they felt worse.
Psikologët Margaret Marshall dhe John Brown studiuan studentët me shpresa dhe pritje të mëdha dhe të vogla Dhe arritv tek përfundimi se kur njerëzit me shpresa të mëdha kanë sukses, ata ia kushtojnë atë sukses tipareve të tyre. "Unë jam gjeni dhe për këtë arsye e morra A, prandaj do të marr A sërish në të ardhmen." Kur dështuan, nuk ishte sepse ishin kokëtrashë, por sepse provimet ishin të padrejta. Herën tjetër do të bejnë më mirë. Njerëzit me shpresa të vogla e bëjnë të kundërtën. Kur ata dështuan ishte sepse ishin kokëtrashë, she kur arritë të kenë sukses, ishte sepse ndodhi që provimi ishte shumë i lehtë. Herën e ardhshme do ta kuptojnë realitetin. Andaj u ndien më keq.
Number two: Regardless of the outcome, the pure act of anticipation makes us happy. The behavioral economist George Lowenstein asked students in his university to imagine getting a passionate kiss from a celebrity, any celebrity. Then he said, "How much are you willing to pay to get a kiss from a celebrity if the kiss was delivered immediately, in three hours, in 24 hours, in three days, in one year, in 10 years? He found that the students were willing to pay the most not to get a kiss immediately, but to get a kiss in three days. They were willing to pay extra in order to wait. Now they weren't willing to wait a year or 10 years; no one wants an aging celebrity. But three days seemed to be the optimum amount.
Numër dy: Pavarësisht nga përfundimi, akti i parashikimit na bën të lumtur. Ekonimisti i sjelljes george Lowenstein pyeti studentet në universitetin e tij të amiagjinonin sikur personi i famshëm më i preferuar i tyre po i puthte, cfarëdo personi i famshëm. Pastaj tha. "Sa do të paguanit të merrnit një puthje nga një person i famshëm poqese ai person do të ju puthte tani menjëherë, pas tri orësh, pas 24 orësh, pas 3 ditësh, pas një viti, pas 10 vitesh? Ai zbuloi se studentet ishin më të gatshëm të paguanin më së shumti për të mos marrë një puthje menjëherë, por pas tre ditësh. Ata ishin të gatshëm të paguanin shtesë në mënyrë që të presin. Ata nuk ishin të gatshëm të prisnin 10 vite; askush nuk e do një person të famshëm të vjetvr. Mirëpo tre dite dukej si koha më e favorshme.
So why is that? Well if you get the kiss now, it's over and done with. But if you get the kiss in three days, well that's three days of jittery anticipation, the thrill of the wait. The students wanted that time to imagine where is it going to happen, how is it going to happen. Anticipation made them happy.
E përse ndodh kështu? Po qe se e marrim puthjen tani, është punë e kryer. Mirëpo nëse e merr puthjen pas tre ditësh, do të kesh tre ditë të mbushura me protje të shqetësuara, emocione të pritjes. Studentët e deshën atë kohë për të imagjinuar se ku do të ndodhte, se si do të ndodhte. Pritja e parashikimi i bëri të lumtur.
This is, by the way, why people prefer Friday to Sunday. It's a really curious fact, because Friday is a day of work and Sunday is a day of pleasure, so you'd assume that people will prefer Sunday, but they don't. It's not because they really, really like being in the office and they can't stand strolling in the park or having a lazy brunch. We know that, because when you ask people about their ultimate favorite day of the week, surprise, surprise, Saturday comes in at first, then Friday, then Sunday. People prefer Friday because Friday brings with it the anticipation of the weekend ahead, all the plans that you have. On Sunday, the only thing you can look forward to is the work week.
Kjo është, meqë ra fjala, arsyeja pse njerëzit preferojnë të Premten ndaj të Dielës. Eshtë nje fakt kurreshtar, sepse e Premtja është ditë pune kurse e Diela është ditë qejfi, andaj ju do të supozonit senjerëzit do të preferojnë të Dielën, mirëpo nuk është ashtu. Arsyeja nuk qëndron në faktin që atyre u pëlqen të qëndrojnë në zyrë, dhe nuk u pëlqen të ecin nëpër park, ose të kenë një paradrekë të ngaruar. Ne e dimë këtë, sepse kur pyet njerëzit për ditën më të preferuar të javës, befasi, befasi, e para vie e Shtuna, pastaj e Premtja, e pastaj e Diela. Njerëzit preferojnë të Premten sepse e Premtja sjell bashkë me të parashikimet dhe pritjet për fundjavën, të gjitha planet që ke. Të Dielën, e vetmja që mund të presim është java e punës.
So optimists are people who expect more kisses in their future, more strolls in the park. And that anticipation enhances their wellbeing. In fact, without the optimism bias, we would all be slightly depressed. People with mild depression, they don't have a bias when they look into the future. They're actually more realistic than healthy individuals. But individuals with severe depression, they have a pessimistic bias. So they tend to expect the future to be worse than it ends up being.
Andaj optimistët janë njerëz që presin më shume puthje në të ardhmen, më shumë shëtitje në park. Dhe kjo pritje rrit mirëqenien e tyre. Në fakt, pa njëanshmërinë e optimizmit, ne do të ishim të gjithë paska të depresuar. Njerëzit që vuajnë nga depresioni i butë, nuk kanë njëanshmëri kur shohin në të ardhmen. Ata janë në fakt më realistë sesa njerëzit e shëndoshë. Mirëpo njerëzit që vuajnë nga depresioni i thellë, kanë njëanshmëri pesimiste. në këtë mënyrë ata presin që e ardhmja të jetë më e rëndë sesa që është në fakt.
So optimism changes subjective reality. The way we expect the world to be changes the way we see it. But it also changes objective reality. It acts as a self-fulfilling prophecy. And that is the third reason why lowering your expectations will not make you happy. Controlled experiments have shown that optimism is not only related to success, it leads to success. Optimism leads to success in academia and sports and politics. And maybe the most surprising benefit of optimism is health. If we expect the future to be bright, stress and anxiety are reduced.
Optimizmi ndërron realitetin subjektiv. Mënëra se si ne presim që të jetë bota ndryshon mënyrën se si ne e shohim atë. por gjithashtu ndërron realitetin objektiv. vepron si profeci vetë-përmbushëse. dhe kjo është arsyeja e tretë pse të ulësh parashikimet për të ardhmen nuk të bën më të lumtur. Eksperimente të kontrolluara kanë treguar se optimizmi nuk është i lishur vetëm me suksesin, mirëpo të shpie tek suksesi. Optimizmi shpie tek suksesi në studime, sporte dhe politikë. Dhe ndoshta përfitimi më i befasishëm i optimizmit është shëndeti. Nëse presim që e ardhmja të jetë e ndritshme, stresi dhe ankthi ulen.
So all in all, optimism has lots of benefits. But the question that was really confusing to me was, how do we maintain optimism in the face of reality? As an neuroscientist, this was especially confusing, because according to all the theories out there, when your expectations are not met, you should alter them. But this is not what we find. We asked people to come into our lab in order to try and figure out what was going on.
Në përgjithësi, optimizmi ka shumë përfitime. Mirëpo pyetja e cila më hutoi më shumë mua ishte, se si e ruajmë optimizmin përballë realitetit? Si neurologe, kjo më ngatërroi posaqërisht, sepse në bazë të të gjitha teorive që ekzistojnë, kur qëllimet tuaja nuk arrihen, duhet t'i ndryshosh. Mirëpo kjo nuk është çfarë vërejtëm. Ne pyetëm njerëz të vinin në laboratorin tonë në mënyrë që të provojmë të zbulojmë se cfarë po ndodhte.
We asked them to estimate their likelihood of experiencing different terrible events in their lives. So, for example, what is your likelihood of suffering from cancer? And then we told them the average likelihood of someone like them to suffer these misfortunes. So cancer, for example, is about 30 percent. And then we asked them again, "How likely are you to suffer from cancer?"
ne u kërkuam atyre që të vlerësojnë gjasat e tyre që të sprovohen nga ngjarje të tmerrshme in jetë P.sh., sa gjasa ke që të vuash nga kanceri? Dhe pastaj u thamë që të nxjerrin mesataren e gjasave për dikë tjetër që mund t'u ndodhin këto fatkeqësi. Kanceri, p.sh., është rreth 30%. Pastaj i pyetëm prapë, "Sa ke ti gjasa të vuash nga kanceri?"
What we wanted to know was whether people will take the information that we gave them to change their beliefs. And indeed they did -- but mostly when the information we gave them was better than what they expected. So for example, if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is about 50 percent," and we said, "Hey, good news. The average likelihood is only 30 percent," the next time around they would say, "Well maybe my likelihood is about 35 percent." So they learned quickly and efficiently. But if someone started off saying, "My average likelihood of suffering from cancer is about 10 percent," and we said, "Hey, bad news. The average likelihood is about 30 percent," the next time around they would say, "Yep. Still think it's about 11 percent."
Ajo cfarë ne donim të dimë ishte nëse njerëzit do merrnin informacionet që ne u dhamë për të ndryshuar besimin e tyre. Dhe në të vërtetë ata e bënë atë --- por kryesisht kur informacioni që u dhamë ne ishte më i mirë se sa nga ajo cka ata prisnin. P.sh., nëse dikush tha: "Gjasat e mia për të vuajtur nga kanceri janë rreth 50%," dhe ne thamë, "Hej, lajm i mirë. Mesatarja e gjasave është vetëm 30 %," herë tjetër ata do thonin, "Ndoshta gjasat e mia janë rreth 35 %." Prandaj ata mësuan shpejtë dhe në mënyrë efikase. Mirëpo nëse dikush në fillim tha, "Mesatarja e gjasave të mia që të vuaj nga kanceri janë rreth 10%." dhe ne thamë, "Hej, lajm i keq. Mesatarja e gjasave është vetëm 30 %," herën e ardhshme ata do thonin , "Po. Akoma mendoj që është rreth 11 %."
(Laughter)
(Të qeshura)
So it's not that they didn't learn at all -- they did -- but much, much less than when we gave them positive information about the future. And it's not that they didn't remember the numbers that we gave them; everyone remembers that the average likelihood of cancer is about 30 percent and the average likelihood of divorce is about 40 percent. But they didn't think that those numbers were related to them.
Nuk do të thotë që ata nuk mësuan asgjë -- ata mësuan -- mirëpo shumë më pak sesa kur u dhamë të dhëna pozitive për të ardhmen. Dhe nuk është se ata nuk mbajtën mend numrat që u dhamë; secili e mban mend se mesatarja e gjasave të kancerit është rreth 30% dhe mesatarja e gjasave të divorcit është rreth 40%. Mirëpo ata nuk menduan se ata numra kishin të bënin gjë me ta.
What this means is that warning signs such as these may only have limited impact. Yes, smoking kills, but mostly it kills the other guy.
Kjo do të thotë që shenjat paralajmëruese si këto mund të kenë vetëm ndikim të kufizuar. Po, Pirja e duhanit të mbyt, mirëpo mbytë më shumë personin tjetër.
What I wanted to know was what was going on inside the human brain that prevented us from taking these warning signs personally. But at the same time, when we hear that the housing market is hopeful, we think, "Oh, my house is definitely going to double in price." To try and figure that out, I asked the participants in the experiment to lie in a brain imaging scanner. It looks like this. And using a method called functional MRI, we were able to identify regions in the brain that were responding to positive information.
Ajo cfarë dëshiroja të dija ishte cfarë po ndodhte brenda trurit të njeriut që na parandaloi të merrnim këto shenja paralajmëruese personalisht. Mirëpo në të njëjtën kohë, kur dëgjojmë se tregu i shtëpive ka shpresa, ne mendojmë, "O, çmimi i shtëpisë sime do të dyfishohet." Në mënyrë që ta kuptojmë atë, i pyeta pjesëmarrësit në eksperiment që të shtrihen në një skaner për fotografim të trurit. Ja si duket. Dhe duke pvrdorur një metodë të quajtur MRI (rezonancë magnetike) funksionale, ne arritëm të identifikojmë rajone në tru që po u përgjigjeshin informacioneve pozitive.
One of these regions is called the left inferior frontal gyrus. So if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is 50 percent," and we said, "Hey, good news. Average likelihood is 30 percent," the left inferior frontal gyrus would respond fiercely. And it didn't matter if you're an extreme optimist, a mild optimist or slightly pessimistic, everyone's left inferior frontal gyrus was functioning perfectly well, whether you're Barack Obama or Woody Allen.
Njëra prej këtyre rajoneve quhet gyrus i majte inferior ballor. Andaj, kur dikush tha," Gjasat e mia që të vuaj nga kanceri janë 50%," dhe ne thamë, "Hej, lajm i mirë. Mesatarja e gjasave është 30%," gyrus i majte inferior ballor reagonte me ashpërsi. Dhe nuk kishte rëndësi nëse ti ishe optimist ekstrem, optimist mesatar ose paksa pesimist, gyrus i majte inferior ballor i secilit funksiononte shumë mirë, qoftë nëse je Barack Obama ose Woody Allen.
On the other side of the brain, the right inferior frontal gyrus was responding to bad news. And here's the thing: it wasn't doing a very good job. The more optimistic you were, the less likely this region was to respond to unexpected negative information. And if your brain is failing at integrating bad news about the future, you will constantly leave your rose-tinted spectacles on.
Në anën tjetër të trurit, gyrus i djathtë inferior ballor reagonte ndaj lajmit të keq. Ja ku qëndron puna: nuk po funksiononte si duhet. Sa më optimistik që ishe, aq my pak ky rajon po reagonte ndaj të dhënave negative të papritura. Dhe nëse truri yt dështon në integrimin e lajmeve të këqija për të ardhmen, ti do të mbash të veshuar gjatë tërë kohës syzet e hijezuara.
So we wanted to know, could we change this? Could we alter people's optimism bias by interfering with the brain activity in these regions? And there's a way for us to do that.
Ne donim të dimë se si mund ta ndryshojmë këtë? A mund të ndryshonim njëanshmërinë e optimizmit të njerëzve duke ndërhyrë në aktivitetin e trurit në këto rajone? Dhe ekziston një mënyrë që ne ta bëjmë atë.
This is my collaborator Ryota Kanai. And what he's doing is he's passing a small magnetic pulse through the skull of the participant in our study into their inferior frontal gyrus. And by doing that, he's interfering with the activity of this brain region for about half an hour. After that everything goes back to normal, I assure you.
Ky është bashkëpunëtori im Ryota Kanai. Dhe këtu ai po përcjell një puls magentic përmes kafkës së pjesëmarrësit në studimin tonë në gyrus inferior ballor të tij. Duke bërë këtë, ai po ndërhyn me aktivitetin e këtij rajoni të trurit për rreth një gjysmë ore. Pas kësaj cdo gjë kthehet sic ishte më parë, ju siguroj për këtë.
(Laughter)
(Të qeshura)
So let's see what happens. First of all, I'm going to show you the average amount of bias that we see. So if I was to test all of you now, this is the amount that you would learn more from good news relative to bad news. Now we interfere with the region that we found to integrate negative information in this task, and the optimism bias grew even larger. We made people more biased in the way that they process information. Then we interfered with the brain region that we found to integrate good news in this task, and the optimism bias disappeared. We were quite amazed by these results because we were able to eliminate a deep-rooted bias in humans.
Le të shofim se cfarë ndodhë. Së pari, do të ju tregoj sasinë mesatare të njëanshmërisë që shohim. Po qe se do testoja secilin prej jush tani, kjo është sasia që do mësonit më shumë nga lajmet e mira në krahasim me lajmet e këqija. Tani ndërhyjmë me këtë rajon që arritëm të zbulonim se integron të dhëna negative në këtë detyrë dhe njëanshmëria e optimizmit u rrit edhe më shumë. Ne i bëmë njervzit edhe mv të njëanshëm në mënyrën se si përpunojnë të dhënat. Pastaj ndërhymë me rajonin e trurit që zbuluam se integron lajmet e mira në këtë detyrë, dhe njëanshmëria e optimizmit u zhduk. ne ishim mjaftë të cuditur nga këto rezultate sepse arritëm të asgjësojmë një njëanshmëri me rrënjë të thella tek njerëzit.
And at this point we stopped and we asked ourselves, would we want to shatter the optimism illusion into tiny little bits? If we could do that, would we want to take people's optimism bias away? Well I've already told you about all of the benefits of the optimism bias, which probably makes you want to hold onto it for dear life. But there are, of course, pitfalls, and it would be really foolish of us to ignore them.
Këtu ne u nalëm dhe pyetëm vetveten, a duam të thyejmë iluzionin e optimizmit në copëza të vogla? Po qe se mund ta bëjmë atë, a do donim të largonim njëanshmërinë e optimizmit nga njerëzit? Une tashmë ju kam treguar për dobitë e njëanshmërisë së optimizmit, gjë e cila ndoshta ju bën që të kapeni edhe më fortë për të. Mirëpo, sigurisht që ka gracka, dhe do të ishte e pamend ti injoronim ato.
Take for example this email I recieved from a firefighter here in California. He says, "Fatality investigations for firefighters often include 'We didn't think the fire was going to do that,' even when all of the available information was there to make safe decisions." This captain is going to use our findings on the optimism bias to try to explain to the firefighters why they think the way they do, to make them acutely aware of this very optimistic bias in humans.
Merrni si shembulll këtë e-mail që morra nga nje zjarrëfikës këtu në Kaliforni. Ai thotë: ``Hetimet e fataliteteve për zjarrëfikësit shpesh përfshijnë `Ne nuk menduam që zjarri do ta bënte atë` edhe kur të gjitha të dhënat ishin disponueshme për të marrë një vendim të sigurtë.`` Kapiteni do të përdorë të dhënat tona në njëanshmërinë e optimizmit për t'u spjeguar zjarrëfiksëve se përse ata mendojnë ashtu sic mendojnë, për t'i bërë ata të vetëdijshëm për këtë njëanshmëri të optimizmit në njerëz.
So unrealistic optimism can lead to risky behavior, to financial collapse, to faulty planning. The British government, for example, has acknowledged that the optimism bias can make individuals more likely to underestimate the costs and durations of projects. So they have adjusted the 2012 Olympic budget for the optimism bias.
Optimizmi joreal mund të shpie tek sjellje të rrezikshme, dështim financiar, planifikim të gabuar. Qeveria Britanike, p.sh., ka pranuar se njëanshmëria e optimizmit ka më të ngjarë të bëjë njerëzit të nënvlerësojnë cmimin dhe kohëzgjatjen e projekteve. Për këtë ata kanë rregulluar buxhetin e Lojërave Olimpike të vitit 2012 për njëanshmërinë e optimizmit.
My friend who's getting married in a few weeks has done the same for his wedding budget. And by the way, when I asked him about his own likelihood of divorce, he said he was quite sure it was zero percent.
Një mik imi që do martohet brenda pak javësh ka bërë të njëjtën gjë për buxhetin e dasmës. Dhe meqë ra fjala, kur e pyeta atë për gjasat e tij të divorcit, tha që ishte mjaft i sigurtë që ishin zero përqind.
So what we would really like to do, is we would like to protect ourselves from the dangers of optimism, but at the same time remain hopeful, benefiting from the many fruits of optimism. And I believe there's a way for us to do that. The key here really is knowledge. We're not born with an innate understanding of our biases. These have to be identified by scientific investigation. But the good news is that becoming aware of the optimism bias does not shatter the illusion. It's like visual illusions, in which understanding them does not make them go away. And this is good because it means we should be able to strike a balance, to come up with plans and rules to protect ourselves from unrealistic optimism, but at the same time remain hopeful.
Ajo cfarë na pëlqejnë të bëjmë, është të mbrojmë veten nga rreziqet e optimizmit, mirëpo në të njëjtën kohë mbetemi me shpresë, duke përfituar nga shumë fryte të optimizmit. Dhe besoj se egziston një mënyrë që ne të bëjmë atë. Celësi në këtë rast është dituria. Ne nuk vimë në jetë me kuptim të lindur të njëanshmërive tona. Këto duhet të identifikohen përmes hulumtimeve shkencore. Mirëpo lajmi i mirë është që duke u bërë të vetëdijshëm për njaëanshmërinë e optimizmit iluzioni nuk thehet. Eshtë sikur iluzionet vizuale, në rastet e të cilave kur i kuptojmë ato nuk do të thotë që ato zhduken. Dhe kjo është një gjë e mirë sepse do të thotë që ne duhet të jemi të aftë të gjejmë një ekuilibër, të përpilojmë rregulla dhe plane të mbrojmë vetveten nga optimizmi joreal, por në të njëjtën kohë të mbetemi me shpresë.
I think this cartoon portrays it nicely. Because if you're one of these pessimistic penguins up there who just does not believe they can fly, you certainly never will. Because to make any kind of progress, we need to be able to imagine a different reality, and then we need to believe that that reality is possible. But if you are an extreme optimistic penguin who just jumps down blindly hoping for the best, you might find yourself in a bit of a mess when you hit the ground. But if you're an optimistic penguin who believes they can fly, but then adjusts a parachute to your back just in case things don't work out exactly as you had planned, you will soar like an eagle, even if you're just a penguin.
Besoj që kjo skicë portretizon këtë mirë. Sepse nëse je njëri prej këtyre penguinëve pesimist atje lartë i cili nuk beson se mund të fluturojnë, kurrë nuk të arrish atë. Sepse në mënyrë që të bëjmë ndonjë përparim, duhet të jemi në gjendje të imagjinojmë një realitet tjetër, dhe pastaj duhet të besojmë që ai realiteti është i mundshëm. Mirëpo nëse je një penguin jashtëzakonisht optimistik i cili hidhet poshtë verbërisht duke shpresuar për më të mirën, mund të gjesh veten në mes të një rrëmuje kur të prekësh tokën. Mirëpo nëse je një penguin optimist i cili beson që mund të fluturojë, por pastaj rregullon parashutë në shpinë në rast se gjërat nuk ecin sipas planit do të fluturosh si një shqiponjë, edhe nëse je vetëm një penguin.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)