Θα σας μιλήσω για την αισιοδοξία -- ή πιο συγκεκριμένα, για την προκατάληψη της αισιοδοξίας. Αποτελεί μία γνωστική ψευδαίσθηση την οποία μελετάμε στο εργαστήριό μου τα τελευταία χρόνια, και το 80% από εμάς την έχει.
I'm going to talk to you about optimism -- or more precisely, the optimism bias. It's a cognitive illusion that we've been studying in my lab for the past few years, and 80 percent of us have it.
Έχουμε την τάση να υπερεκτιμούμε τις πιθανότητες να μας συμβαίνουν καλά πράγματα στη ζωή μας και να υποτιμάμε τις πιθανότητες να μας συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Οπότε, υποτιμάμε τις πιθανότητές μας να προσβληθούμε από καρκίνο, να πάθουμε τροχαίο ατύχημα. Υπερεκτιμούμε τη μακροβιότητά μας, τις επαγγελματικές μας προοπτικές. Με λίγα λόγια, είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι παρά ρεαλιστές, αλλά επιλέγουμε να το αγνοούμε αυτό.
It's our tendency to overestimate our likelihood of experiencing good events in our lives and underestimate our likelihood of experiencing bad events. So we underestimate our likelihood of suffering from cancer, being in a car accident. We overestimate our longevity, our career prospects. In short, we're more optimistic than realistic, but we are oblivious to the fact.
Πάρτε, για παράδειγμα, το γάμο. Στο δυτικό κόσμο, το ποσοστό διαζυγίων είναι περίπου 40%. Αυτό σημαίνει ότι στα πέντε παντρεμένα ζευγάρια, δύο θα καταλήξουν να μοιράσουν τις περιουσίες τους. Αλλά όταν ρωτάς τους νιόπαντρους πόσο πιθανό θεωρούν το να πάρουν διαζύγιο, το υπολογίζουν στο 0%. Ακόμα και οι δικηγόροι διαζυγίων, που πραγματικά θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα, υποτιμάνε πάρα πολύ τις δικές τους πιθανότητες για διαζύγιο. Οπότε, φαίνεται πως οι αισιόδοξοι δεν έχουν λιγότερες πιθανότητες να πάρουν διαζύγιο, αλλά έχουν περισσότερες πιθανότητες να ξαναπαντρευτούν. Όπως είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον, «Το να ξαναπαντρεύεσαι είναι ο θρίαμβος της ελπίδας έναντι της εμπειρίας».
Take marriage for example. In the Western world, divorce rates are about 40 percent. That means that out of five married couples, two will end up splitting their assets. But when you ask newlyweds about their own likelihood of divorce, they estimate it at zero percent. And even divorce lawyers, who should really know better, hugely underestimate their own likelihood of divorce. So it turns out that optimists are not less likely to divorce, but they are more likely to remarry. In the words of Samuel Johnson, "Remarriage is the triumph of hope over experience."
(Γέλια)
(Laughter)
Άρα, εάν είμαστε παντρεμένοι, έχουμε περισσότερες πιθανότητες ν' αποκτήσουμε παιδιά. Και όλοι πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας θα είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα. Αυτός, παρεμπιπτόντως, είναι ο δίχρονος ανιψιός μου, ο Γκάι. Και θέλω απλώς να το ξεκαθαρίσω ότι είναι ένα πολύ κακό παράδειγμα της προκατάληψης της αισιοδοξίας, γιατί είναι στην πραγματικότητα μοναδικά ταλαντούχος.
So if we're married, we're more likely to have kids. And we all think our kids will be especially talented. This, by the way, is my two-year-old nephew, Guy. And I just want to make it absolutely clear that he's a really bad example of the optimism bias, because he is in fact uniquely talented.
(Γέλια)
(Laughter)
Και δεν είμαι η μόνη. Στους τέσσερις Βρετανούς, οι τρεις είπαν ότι ήταν αισιόδοξοι για το μέλλον των οικογενειών τους. Αυτό είναι το 75%. Αλλά μόνο το 30% είπαν ότι πίστευαν πως οι οικογένειες γενικά τα καταφέρνουν καλύτερα απ' ό,τι πριν από μερικές γενιές.
And I'm not alone. Out of four British people, three said that they were optimistic about the future of their own families. That's 75 percent. But only 30 percent said that they thought families in general are doing better than a few generations ago.
Αυτό είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό σημείο, γιατί είμαστε αισιόδοξοι για τους εαυτούς μας, είμαστε αισιόδοξοι για τα παιδιά μας, είμαστε αισιόδοξοι για τις οικογένειές μας, αλλά δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι για τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μας, και είμαστε κάπως απαισιόδοξοι για τη μοίρα των συμπολιτών μας και τη μοίρα της χώρας μας. Αλλά η προσωπική αισιοδοξία για το δικό μας προσωπικό μέλλον παραμένει ανυποχώρητη. Και δε σημαίνει πως νομίζουμε ότι τα πράγματα θα καταλήξουν καλά με μαγικό τρόπο, αλλά ότι έχουμε τη μοναδική ικανότητα να τα κάνουμε να καταλήξουν έτσι.
And this is a really important point, because we're optimistic about ourselves, we're optimistic about our kids, we're optimistic about our families, but we're not so optimistic about the guy sitting next to us, and we're somewhat pessimistic about the fate of our fellow citizens and the fate of our country. But private optimism about our own personal future remains persistent. And it doesn't mean that we think things will magically turn out okay, but rather that we have the unique ability to make it so.
Τώρα, είμαι επιστήμονας και κάνω πειράματα. Οπότε για να σας δείξω τι εννοώ, θα κάνω ένα πείραμα εδώ μαζί σας. Θα σας δώσω, λοιπόν, μία λίστα με ικανότητες και χαρακτηριστικά, και θέλω να σκεφτείτε για καθεμιά από αυτές τις ικανότητες πού βρίσκεστε εσείς σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Now I'm a scientist, I do experiments. So to show you what I mean, I'm going to do an experiment here with you. So I'm going to give you a list of abilities and characteristics, and I want you to think for each of these abilities where you stand relative to the rest of the population.
Η πρώτη είναι να τα πηγαίνεις καλά με άλλους. Ποιος εδώ πιστεύει ότι βρίσκεται στο τελευταίο 25%; Εντάξει, περίπου 10 άνθρωποι στους 1500. Ποιος πιστεύει ότι βρίσκεται στο κορυφαίο 25%; Οι περισσότεροι από εμάς. Εντάξει, τώρα κάντε το ίδιο για τις ικανότητές σας ως οδηγοί. Πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι είστε; Πόσο ελκυστικοί είστε; Πόσο ειλικρινείς είστε; Και τέλος, πόσο μετριόφρονες είστε;
The first one is getting along well with others. Who here believes they're at the bottom 25 percent? Okay, that's about 10 people out of 1,500. Who believes they're at the top 25 percent? That's most of us here. Okay, now do the same for your driving ability. How interesting are you? How attractive are you? How honest are you? And finally, how modest are you?
Οπότε, οι περισσότεροι από εμάς βάζουμε τους εαυτούς μας πάνω από το μέσο όρο στις περισσότερες από αυτές τις ικανότητες. Αυτό, τώρα, είναι στατιστικά αδύνατο. Δε μπορεί όλοι να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. (Γέλια) Αλλά αν πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιον άλλο, αυτό, σημαίνει ότι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πάρουμε την προαγωγή, να παραμείνουμε παντρεμένοι, γιατί είμαστε πιο κοινωνικοί, πιο ενδιαφέροντες.
So most of us put ourselves above average on most of these abilities. Now this is statistically impossible. We can't all be better than everyone else. (Laughter) But if we believe we're better than the other guy, well that means that we're more likely to get that promotion, to remain married, because we're more social, more interesting.
Και είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Η προκατάληψη της αισιοδοξίας έχει παρατηρηθεί σε πολλές διαφορετικές χώρες -- σε δυτικούς πολιτισμούς, σε μη-δυτικούς πολιτισμούς, σε γυναίκες και άντρες, σε παιδιά, σε ηλικιωμένους. Είναι ευρύτατα διαδεδομένη.
And it's a global phenomenon. The optimism bias has been observed in many different countries -- in Western cultures, in non-Western cultures, in females and males, in kids, in the elderly. It's quite widespread.
Αλλά η ερώτηση είναι, είναι καλή για εμάς; Κάποιοι άνθρωποι λένε όχι. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι το μυστικό για την ευτυχία είναι οι χαμηλές προσδοκίες. Νομίζω πως η λογική είναι κάπως έτσι: Εάν δεν περιμένουμε μεγαλεία, εάν δεν περιμένουμε να βρούμε αγάπη και να είμαστε υγιείς και πετυχημένοι, τότε, λοιπόν, δε θα απογοητευτούμε όταν δε συμβούν αυτά τα πράγματα. Και αν δεν απογοητευτούμε όταν δε συμβούν καλά πράγματα, και ξαφνιαστούμε ευχάριστα όταν συμβούν, θα είμαστε χαρούμενοι.
But the question is, is it good for us? So some people say no. Some people say the secret to happiness is low expectations. I think the logic goes something like this: If we don't expect greatness, if we don't expect to find love and be healthy and successful, well we're not going to be disappointed when these things don't happen. And if we're not disappointed when good things don't happen, and we're pleasantly surprised when they do, we will be happy.
Οπότε είναι μια πολύ καλή θεωρία, αλλά καταλήγει να είναι λανθασμένη για τρεις λόγους. Πρώτον: Ό,τι κι αν συμβεί, είτε πετύχεις είτε αποτύχεις, οι άνθρωποι με υψηλές προσδοκίες νιώθουν πάντα καλύτερα. Γιατί το πως νιώθουμε όταν μας παρατάνε ή όταν κερδίζουμε το βραβείο για τον καλύτερο υπάλληλο του μήνα εξαρτάται από το πώς ερμηνεύουμε το γεγονός αυτό.
So it's a very good theory, but it turns out to be wrong for three reasons. Number one: Whatever happens, whether you succeed or you fail, people with high expectations always feel better. Because how we feel when we get dumped or win employee of the month depends on how we interpret that event.
Οι ψυχολόγοι Μάργκαρετ Μάρσαλ και Τζον Μπράουν μελέτησαν μαθητές με υψηλές και χαμηλές προσδοκίες. Και βρήκαν πως όταν οι άνθρωποι με υψηλές προσδοκίες πετυχαίνουν, αποδίδουν αυτήν την επιτυχία στα δικά τους χαρακτηριστικά. «Είμαι ιδιοφυΐα άρα πήρα Α, άρα θα πάρω Α ξανά και ξανά στο μέλλον». Όταν αποτύγχαναν, δεν ήταν επειδή ήταν βλάκες, αλλά επειδή η εξέταση τύχαινε απλώς να είναι άδικη. Την επόμενη φορά θα τα πάνε καλύτερα. Οι άνθρωποι με χαμηλές προσδοκίες κάνουν το αντίθετο. Όταν αποτύγχαναν ήταν επειδή ήταν βλάκες, και όταν πετύχαιναν ήταν επειδή η εξέταση απλώς έτυχε να είναι πολύ εύκολη. Την επόμενη φορά θα αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα. Έτσι ένιωθαν χειρότερα.
The psychologists Margaret Marshall and John Brown studied students with high and low expectations. And they found that when people with high expectations succeed, they attribute that success to their own traits. "I'm a genius, therefore I got an A, therefore I'll get an A again and again in the future." When they failed, it wasn't because they were dumb, but because the exam just happened to be unfair. Next time they will do better. People with low expectations do the opposite. So when they failed it was because they were dumb, and when they succeeded it was because the exam just happened to be really easy. Next time reality would catch up with them. So they felt worse.
Δεύτερον: Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η προσδοκία από μόνη της μας κάνει χαρούμενους. Ο συμπεριφορικός οικονομολόγος Τζωρτζ Λόουενστάϊν ρώτησε τους φοιτητές του στο πανεπιστήμιο να φανταστούν πως τους δίνει ένα παθιασμένο φιλί κάποιος διάσημος, οποιοσδήποτε διάσημος. Και μετά είπε, «Πόσα θα ήσασταν διατεθειμένοι να πληρώσετε για να σας φιλήσει κάποιος διάσημος αν το φιλί δινόταν άμεσα, σε τρεις ώρες, σε 24 ώρες, σε τρεις μέρες, σε ένα χρόνο, σε 10 χρόνια; Ανακάλυψε ότι οι φοιτητές ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν τα περισσότερα για να τους φιλήσει κάποιος διάσημος όχι άμεσα, αλλά σε τρεις μέρες. Ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερα για να περιμένουν. Δεν ήταν βέβαια διατεθειμένοι να περιμένουν ένα χρόνο ή δέκα, κανείς δε θέλει έναν γερασμένο διάσημο. Αλλά οι τρεις μέρες έμοιαζαν το άριστο χρονικό διάστημα.
Number two: Regardless of the outcome, the pure act of anticipation makes us happy. The behavioral economist George Lowenstein asked students in his university to imagine getting a passionate kiss from a celebrity, any celebrity. Then he said, "How much are you willing to pay to get a kiss from a celebrity if the kiss was delivered immediately, in three hours, in 24 hours, in three days, in one year, in 10 years? He found that the students were willing to pay the most not to get a kiss immediately, but to get a kiss in three days. They were willing to pay extra in order to wait. Now they weren't willing to wait a year or 10 years; no one wants an aging celebrity. But three days seemed to be the optimum amount.
Γιατί λοιπόν αυτό; Διότι αν σας φιλήσει τώρα, τελειώνει μια κι έξω. Αλλά αν σας φιλήσει σε τρεις μέρες, αυτό θα σήμαινε τρεις μέρες αδημονίας, ο ενθουσιασμός της αναμονής. Οι φοιτητές ήθελαν αυτόν τον χρόνο για να φανταστούν πού θα συνέβαινε, πώς θα συνέβαινε. Η προσμονή τούς έκανε χαρούμενους.
So why is that? Well if you get the kiss now, it's over and done with. But if you get the kiss in three days, well that's three days of jittery anticipation, the thrill of the wait. The students wanted that time to imagine where is it going to happen, how is it going to happen. Anticipation made them happy.
Αυτός είναι ο λόγος, παρεμπιπτόντως, που οι άνθρωποι προτιμούν την Παρασκευή κι όχι την Κυριακή. Είναι πραγματικά περίεργο το γεγονός, γιατί η Παρασκευή είναι εργάσιμη ημέρα και η Κυριακή είναι μέρα διασκέδασης, οπότε θα υποθέταμε ότι οι άνθρωποι θα προτιμήσουν την Κυριακή, αλλά δεν το κάνουν. Δεν είναι επειδή πραγματικά προτιμούν να βρίσκονται στο γραφείο και δεν αντέχουν να κάνουν βόλτα στο πάρκο ή να τρώνε ένα χαλαρό πρόγευμα. Το γνωρίζουμε αυτό γιατί όταν ρωτάς τους ανθρώπους για την πιο αγαπημένη τους μέρα της εβδομάδας, όλως παραδόξως το Σάββατο έρχεται πρώτο, μετά η Παρασκευή, μετά η Κυριακή. Οι άνθρωποι προτιμούν την Παρασκευή γιατί η Παρασκευή φέρνει μαζί της την προσμονή του Σαββατοκύριακου, όλα τα σχέδια που έχετε. Την Κυριακή, το μόνο πράγμα το οποίο περιμένουμε είναι η εργάσιμη εβδομάδα.
This is, by the way, why people prefer Friday to Sunday. It's a really curious fact, because Friday is a day of work and Sunday is a day of pleasure, so you'd assume that people will prefer Sunday, but they don't. It's not because they really, really like being in the office and they can't stand strolling in the park or having a lazy brunch. We know that, because when you ask people about their ultimate favorite day of the week, surprise, surprise, Saturday comes in at first, then Friday, then Sunday. People prefer Friday because Friday brings with it the anticipation of the weekend ahead, all the plans that you have. On Sunday, the only thing you can look forward to is the work week.
Οπότε, αισιόδοξοι είναι οι άνθρωποι που περιμένουν περισσότερα φιλιά στο μέλλον, περισσότερες βόλτες στο πάρκο. Και αυτή η προσμονή ενισχύει την ευημερία τους. Πράγματι, χωρίς την προκατάληψη της αισιοδοξίας, θα ήμασταν όλοι ελαφρώς καταθλιπτικοί. Άνθρωποι με ελαφριά κατάθλιψη, δεν έχουν προκαταλήψεις όταν σκέφτονται το μέλλον. Είναι μάλιστα πιο ρεαλιστές από υγιή άτομα. Αλλά τα άτομα με βαριά κατάθλιψη, αυτά έχουν απαισιόδοξες προκαταλήψεις. Άρα τείνουν να περιμένουν να είναι το μέλλον χειρότερο απ' ό,τι καταλήγει να είναι.
So optimists are people who expect more kisses in their future, more strolls in the park. And that anticipation enhances their wellbeing. In fact, without the optimism bias, we would all be slightly depressed. People with mild depression, they don't have a bias when they look into the future. They're actually more realistic than healthy individuals. But individuals with severe depression, they have a pessimistic bias. So they tend to expect the future to be worse than it ends up being.
Οπότε, η αισιοδοξία αλλάζει την υποκειμενική πραγματικότητα. Ο τρόπος που περιμένουμε να είναι ο κόσμος αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπουμε. Αλλάζει, όμως, και την αντικειμενική πραγματικότητα. Λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και αυτός είναι ο τρίτος λόγος που το να μειώνετε τις προσδοκίες σας δε θα σας κάνει ευτυχισμένους. Ελεγχόμενα πειράματα έχουν δείξει ότι η αισιοδοξία όχι μόνο σχετίζεται με την επιτυχία, αλλά οδηγεί στην επιτυχία. Η αισιοδοξία οδηγεί στην ακαδημαϊκή και πολιτική επιτυχία αλλά και σε επιτυχίες στον αθλητισμό. Και ίσως το πιο απροσδόκητο όφελος της αισιοδοξίας είναι η υγεία. Αν περιμένουμε το μέλλον να είναι λαμπρό, το άγχος και η αγωνία μειώνονται.
So optimism changes subjective reality. The way we expect the world to be changes the way we see it. But it also changes objective reality. It acts as a self-fulfilling prophecy. And that is the third reason why lowering your expectations will not make you happy. Controlled experiments have shown that optimism is not only related to success, it leads to success. Optimism leads to success in academia and sports and politics. And maybe the most surprising benefit of optimism is health. If we expect the future to be bright, stress and anxiety are reduced.
Οπότε, σε γενικές γραμμές η αισιοδοξία έχει πολλά οφέλη. Αλλά η ερώτηση που πραγματικά με μπέρδεψε, είναι πώς διατηρούμε την αισιοδοξία στην υπάρχουσα πραγματικότητα; Ως νευροεπιστήμονας, αυτό με μπέρδεψε ιδιαίτερα γιατί σύμφωνα με όλες τις υπάρχουσες θεωρίες, όταν οι προσδοκίες σου δεν ικανοποιούνται πρέπει να τις αλλάζεις. Αλλά δεν είναι αυτό που ανακαλύπτουμε. Ζητήσαμε από ανθρώπους να έρθουν στο εργαστήριό μας για να προσπαθήσουμε να διαπιστώσουμε τι συνέβαινε.
So all in all, optimism has lots of benefits. But the question that was really confusing to me was, how do we maintain optimism in the face of reality? As an neuroscientist, this was especially confusing, because according to all the theories out there, when your expectations are not met, you should alter them. But this is not what we find. We asked people to come into our lab in order to try and figure out what was going on.
Τους ζητήσαμε να υπολογίσουν τις πιθανότητές τους να ζήσουν διάφορα τρομερά γεγονότα στη ζωή τους. Άρα, για παράδειγμα, ποιες είναι οι πιθανότητές σας να χτυπηθείτε από καρκίνο; Και μετά τους είπαμε το μέσο όρο των πιθανοτήτων για κάποιον σαν κι αυτούς να χτυπηθούν από αυτές τις κακοτυχίες. Οπότε, όσον αφορά στον καρκίνο, για παράδειγμα, οι πιθανότητες είναι 30%. Και μετά τους ρωτήσαμε ξανά, «Πόσες είναι οι πιθανότητές σας να χτυπηθείτε από καρκίνο;»
We asked them to estimate their likelihood of experiencing different terrible events in their lives. So, for example, what is your likelihood of suffering from cancer? And then we told them the average likelihood of someone like them to suffer these misfortunes. So cancer, for example, is about 30 percent. And then we asked them again, "How likely are you to suffer from cancer?"
Αυτό που θέλαμε να μάθουμε ήταν εάν οι άνθρωποι θα έπαιρναν την πληροφορία που τους δώσαμε για να αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους. Και πράγματι το έκαναν -- αλλά περισσότερο όταν οι πληροφορίες που τους δώσαμε ήταν καλύτερες απ' αυτό που περιμένανε. Για παράδειγμα, αν κάποιος είχε πει, «Οι πιθανότητές μου να χτυπηθώ από καρκίνο είναι 50%,» και εμείς είπαμε, «Σου έχω καλά νέα! Ο μέσος όρος είναι μόνο 30%,» την επόμενη φορά θα λέγανε, «Λοιπόν, ίσως οι πιθανότητές μου να είναι περίπου 35%». Οπότε μάθανε γρήγορα και αποτελεσματικά. Αλλά αν κάποιος ξεκινούσε λέγοντας, «Οι πιθανότητές μου, κατά μέσον όρο, για να χτυπηθώ από καρκίνο είναι περίπου 10%,» κι εμείς λέγαμε, «Άσχημα τα νέα. Οι πιθανότητες κατά μέσον όρο είναι περίπου 30%,» την επόμενη φορά θα έλεγαν, «Ναι. Ακόμα πιστεύω ότι είναι περίπου 11%».
What we wanted to know was whether people will take the information that we gave them to change their beliefs. And indeed they did -- but mostly when the information we gave them was better than what they expected. So for example, if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is about 50 percent," and we said, "Hey, good news. The average likelihood is only 30 percent," the next time around they would say, "Well maybe my likelihood is about 35 percent." So they learned quickly and efficiently. But if someone started off saying, "My average likelihood of suffering from cancer is about 10 percent," and we said, "Hey, bad news. The average likelihood is about 30 percent," the next time around they would say, "Yep. Still think it's about 11 percent."
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν είναι ότι δε μάθανε καθόλου λοιπόν -- μάθανε -- αλλά πολύ, πολύ λιγότερο απ' ό,τι όταν τους δώσαμε θετικές πληροφορίες για το μέλλον. Και δεν είναι ότι δεν θυμόντουσαν τα νούμερα που τους δώσαμε, όλοι θυμούνται ότι οι πιθανότητες κατά μέσο όρο για τον καρκίνο είναι περίπου 30% και για το διαζύγιο είναι περίπου 40%. Αλλά δεν πίστευαν ότι αυτά τα νούμερα σχετίζονταν με αυτούς.
So it's not that they didn't learn at all -- they did -- but much, much less than when we gave them positive information about the future. And it's not that they didn't remember the numbers that we gave them; everyone remembers that the average likelihood of cancer is about 30 percent and the average likelihood of divorce is about 40 percent. But they didn't think that those numbers were related to them.
Αυτό σημαίνει ότι προειδοποιητικά σημάδια σαν και αυτά μπορεί να έχουν μόνο περιορισμένες επιπτώσεις. Ναι, το κάπνισμα σκοτώνει, αλλά ως επί το πλείστον σκοτώνει το διπλανό.
What this means is that warning signs such as these may only have limited impact. Yes, smoking kills, but mostly it kills the other guy.
Αυτό που ήθελα να μάθω ήταν τι γινόταν μέσα στο ανθρώπινο μυαλό που μας εμπόδιζε από το να παίρνουμε προσωπικά αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια. Όμως την ίδια στιγμή, όταν ακούμε ότι στην κτηματαγορά υπάρχει αισιοδοξία, σκεφτόμαστε, «Ω, η αξία του σπιτιού μου σίγουρα θα διπλασιαστεί». Για να προσπαθήσουμε να το διαπιστώσουμε αυτό, ζήτησα από τους συμμετέχοντες στο πείραμα να πουν ψέματα σε ένα σαρωτή απεικόνισης του εγκεφάλου. Είναι κάπως έτσι. Και χρησιμοποιώντας μία μέθοδο που λέγεται 'Λειτουργική Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού', καταφέραμε να αναγνωρίσουμε περιοχές του εγκεφάλου που ανταποκρίνονταν σε θετικές πληροφορίες.
What I wanted to know was what was going on inside the human brain that prevented us from taking these warning signs personally. But at the same time, when we hear that the housing market is hopeful, we think, "Oh, my house is definitely going to double in price." To try and figure that out, I asked the participants in the experiment to lie in a brain imaging scanner. It looks like this. And using a method called functional MRI, we were able to identify regions in the brain that were responding to positive information.
Μία από αυτές τις περιοχές λέγεται κάτω αριστερή μετωπιαία έλικα. Άρα αν κάποιος έλεγε, «Οι πιθανότητές μου να χτυπηθώ από καρκίνο είναι 50%,» κι εμείς λέγαμε, «Έχω καλά νέα! Οι πιθανότητες κατά μέσον όρο είναι 30%,» η κάτω αριστερή μετωπιαία έλικα θα αντιδρούσε έντονα. Και δεν είχε σημασία αν ήσασταν ένας ακραίος αισιόδοξος, ένας φυσιολογικός αισιόδοξος ή λιγάκι απαισιόδοξος, η κάτω αριστερή μετωπιαία έλικα όλων, λειτουργούσε άψογα, είτε ήσουν ο Μπάρακ Ομπάμα είτε ο Γούντι Άλλεν.
One of these regions is called the left inferior frontal gyrus. So if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is 50 percent," and we said, "Hey, good news. Average likelihood is 30 percent," the left inferior frontal gyrus would respond fiercely. And it didn't matter if you're an extreme optimist, a mild optimist or slightly pessimistic, everyone's left inferior frontal gyrus was functioning perfectly well, whether you're Barack Obama or Woody Allen.
Στην άλλη μεριά του εγκεφάλου, η κάτω δεξιά μετωπιαία έλικα αντιδρούσε στα άσχημα νέα. Και να ποιο είναι το θέμα: δεν τα πήγαινε και πολύ καλά. Όσο πιο αισιόδοξος ήσουν, τόσο μικρότερη πιθανότητα είχε ν' αντιδράσει αυτή η περιοχή σε απροσδόκητες αρνητικές πληροφορίες. Και αν ο εγκέφαλός σας δεν καταφέρνει να ενσωματώνει άσχημα νέα για το μέλλον, θα βλέπετε πάντα τον κόσμο με θετική ματιά.
On the other side of the brain, the right inferior frontal gyrus was responding to bad news. And here's the thing: it wasn't doing a very good job. The more optimistic you were, the less likely this region was to respond to unexpected negative information. And if your brain is failing at integrating bad news about the future, you will constantly leave your rose-tinted spectacles on.
Θέλαμε, λοιπόν, να μάθουμε αν μπορούσαμε να το αλλάξουμε αυτό. Μπορούσαμε να αλλάξουμε την προκατάληψη της αισιοδοξίας των ανθρώπων με το να παρέμβουμε στη δραστηριότητα του εγκεφάλου σε αυτές τις περιοχές; Υπάρχει τρόπος να το καταφέρουμε αυτό.
So we wanted to know, could we change this? Could we alter people's optimism bias by interfering with the brain activity in these regions? And there's a way for us to do that.
Αυτός είναι ο συνεργάτης μου Ριότα Κανάι. Και αυτό που κάνει είναι να περνάει ένα μικρό μαγνητικό παλμό μέσα από το κρανίο του συμμετέχοντα στη μελέτη μας στην κάτω μετωπιαία τους έλικα. Και κάνοντάς το αυτό, παρεμβαίνει στη δραστηριότητα αυτής της περιοχής του εγκεφάλου για περίπου μισή ώρα. Μετά από αυτό όλα επιστρέφουν στην κανονική τους κατάσταση, σας διαβεβαιώ.
This is my collaborator Ryota Kanai. And what he's doing is he's passing a small magnetic pulse through the skull of the participant in our study into their inferior frontal gyrus. And by doing that, he's interfering with the activity of this brain region for about half an hour. After that everything goes back to normal, I assure you.
(Γέλια)
(Laughter)
Για να δούμε λοιπόν τι γίνεται. Πρώτα απ' όλα θα σας δείξω τον μέσο όρο των προκαταλήψεων που βλέπουμε. Οπότε αν έκανα τεστ σε όλους εσάς τώρα, αυτό είναι το ποσοστό που θα μαθαίνατε περισσότερο από τα καλά νέα σε σχέση με τα κακά. Τώρα παρεμβαίνουμε στην περιοχή όπου βρήκαμε ότι ενσωματώνει αρνητικές πληροφορίες σε αυτό το έργο, και η προκατάληψη της αισιοδοξίας μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Κάναμε τους ανθρώπους πιο προκατειλημμένους όσον αφορά στον τρόπο που επεξεργάζονται τις πληροφορίες. Στη συνέχεια παρεμβήκαμε στην περιοχή του εγκεφάλου την οποία βρήκαμε ότι ενσωματώνει τα καλά νέα σε αυτό το έργο, και η προκατάληψη της αισιοδοξίας εξαφανίστηκε. Εντυπωσιαστήκαμε με αυτά τα αποτελέσματα γιατί καταφέραμε να καταργήσουμε μία βαθιά ριζωμένη προκατάληψη στους ανθρώπους.
So let's see what happens. First of all, I'm going to show you the average amount of bias that we see. So if I was to test all of you now, this is the amount that you would learn more from good news relative to bad news. Now we interfere with the region that we found to integrate negative information in this task, and the optimism bias grew even larger. We made people more biased in the way that they process information. Then we interfered with the brain region that we found to integrate good news in this task, and the optimism bias disappeared. We were quite amazed by these results because we were able to eliminate a deep-rooted bias in humans.
Και σε αυτό το σημείο σταματήσαμε και αναρωτηθήκαμε, θα θέλαμε να κομματιάσουμε την παραίσθηση της αισιοδοξίας σε μικρούτσικα κομμάτια; Αν μπορούσαμε, θα θέλαμε να αφαιρέσουμε την προκατάληψη της αισιοδοξίας από τους ανθρώπους; Λοιπόν, σας έχω ήδη πει όλα τα πλεονεκτήματα της προκατάληψης της αισιοδοξίας, κάτι που πιθανόν σας κάνει να θέλετε να τη διατηρήσετε σαν τρελοί. Υπάρχουν, βέβαια, και παγίδες, και θα ήταν πολύ χαζό εκ μέρους μας να τις αγνοήσουμε.
And at this point we stopped and we asked ourselves, would we want to shatter the optimism illusion into tiny little bits? If we could do that, would we want to take people's optimism bias away? Well I've already told you about all of the benefits of the optimism bias, which probably makes you want to hold onto it for dear life. But there are, of course, pitfalls, and it would be really foolish of us to ignore them.
Πάρτε για παράδειγμα αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα που έλαβα από έναν πυροσβέστη εδώ στην Καλιφόρνια. Λέει, «Έρευνες για τη θνησιμότητα των πυροσβεστών συχνά αναφέρουν πως 'Δεν πιστεύαμε ότι η φωτιά θα το έκανε αυτό', ακόμα και όταν όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες ήταν εκεί για να παρθούν ασφαλείς αποφάσεις.» Ο αρχηγός αυτός θα χρησιμοποιήσει τα ευρήματά μας στην προκατάληψη της αισιοδοξίας για να προσπαθήσει να εξηγήσει στους πυροσβέστες γιατί σκέφτονται με τον τρόπο που σκέφτονται, για να τους κάνει να έχουν επίγνωση αυτής της πολύ αισιόδοξης προκατάληψης στους ανθρώπους.
Take for example this email I recieved from a firefighter here in California. He says, "Fatality investigations for firefighters often include 'We didn't think the fire was going to do that,' even when all of the available information was there to make safe decisions." This captain is going to use our findings on the optimism bias to try to explain to the firefighters why they think the way they do, to make them acutely aware of this very optimistic bias in humans.
Άρα, η μη ρεαλιστική αισιοδοξία μπορεί να οδηγήσει σε ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, σε οικονομική κατάρρευση, σε λανθασμένο προγραμματισμό. Η βρετανική κυβέρνηση, για παράδειγμα, έχει αναγνωρίσει ότι η προκατάληψη της αισιοδοξίας μπορεί να κάνει τα άτομα πιο επιρρεπή στο να υποτιμήσουν το κόστος και τη διάρκεια έργων. Οπότε έχουν προσαρμόσει τον προϋπολογισμό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στην προκατάληψη της αισιοδοξίας.
So unrealistic optimism can lead to risky behavior, to financial collapse, to faulty planning. The British government, for example, has acknowledged that the optimism bias can make individuals more likely to underestimate the costs and durations of projects. So they have adjusted the 2012 Olympic budget for the optimism bias.
Ο φίλος μου που παντρεύεται σε μερικές εβδομάδες έκανε το ίδιο για τον προϋπολογισμό του γάμου του. Και παρεμπιπτόντως, όταν τον ρώτησα για τις δικές του πιθανότητες για διαζύγιο, είπε ότι ήταν αρκετά σίγουρος ότι ήταν μηδενικές.
My friend who's getting married in a few weeks has done the same for his wedding budget. And by the way, when I asked him about his own likelihood of divorce, he said he was quite sure it was zero percent.
Οπότε αυτό που πραγματικά θα θέλαμε να κάνουμε, είναι να προστατευτούμε από τους κινδύνους της αισιοδοξίας, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουμε τις ελπίδες μας, επωφελούμενοι τα πολλά οφέλη της αισιοδοξίας. Πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος για να το κάνουμε αυτό. Το κλειδί εδώ είναι στην πραγματικότητα η γνώση. Δε γεννιόμαστε με μία έμφυτη κατανόηση των προκαταλήψεών μας. Πρέπει αυτές ν' αναγνωρίζονται με επιστημονική έρευνα. Αλλά τα καλά νέα είναι ότι το να γίνεις γνώστης της προκατάληψης της αισιοδοξίας δε διαλύει την ψευδαίσθηση. Είναι σαν τις οπτικές ψευδαισθήσεις, που η κατανόησή τους δεν τις εξαφανίζει. Κι αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι θα έπρεπε να μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ισορροπία, να φτιάξουμε σχέδια και κανόνες για να προστατευτούμε από τη μη ρεαλιστική αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα να παραμείνουμε ελπιδοφόροι.
So what we would really like to do, is we would like to protect ourselves from the dangers of optimism, but at the same time remain hopeful, benefiting from the many fruits of optimism. And I believe there's a way for us to do that. The key here really is knowledge. We're not born with an innate understanding of our biases. These have to be identified by scientific investigation. But the good news is that becoming aware of the optimism bias does not shatter the illusion. It's like visual illusions, in which understanding them does not make them go away. And this is good because it means we should be able to strike a balance, to come up with plans and rules to protect ourselves from unrealistic optimism, but at the same time remain hopeful.
Νομίζω πως αυτό το σκίτσο το απεικονίζει με ωραίο τρόπο. Γιατί αν είστε ένας από αυτούς τους απαισιόδοξους πιγκουίνους εκεί πάνω που απλώς δεν πιστεύει ότι μπορεί να πετάξει, τότε ποτέ δε θα το καταφέρετε. Γιατί για να κάνουμε οποιοδήποτε είδος προόδου, πρέπει να μπορούμε να φανταστούμε μία διαφορετική πραγματικότητα, και μετά πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτή η πραγματικότητα είναι δυνατή. Αλλά αν είστε ένας υπερβολικά αισιόδοξος πιγκουίνος ο οποίος απλώς πηδά στα τυφλά κι ελπίζει για το καλύτερο, ίσως στραπατσαριστείτε λίγο όταν χτυπήσετε το έδαφος. Αλλά αν είστε αισιόδοξος πιγκουίνος που πιστεύει ότι μπορεί να πετάξει, αλλά μετά φοράει ένα αλεξίπτωτο στην πλάτη σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάσατε, θα πετάξετε σαν αετός, ακόμη κι αν είστε απλώς ένας πιγκουίνος.
I think this cartoon portrays it nicely. Because if you're one of these pessimistic penguins up there who just does not believe they can fly, you certainly never will. Because to make any kind of progress, we need to be able to imagine a different reality, and then we need to believe that that reality is possible. But if you are an extreme optimistic penguin who just jumps down blindly hoping for the best, you might find yourself in a bit of a mess when you hit the ground. But if you're an optimistic penguin who believes they can fly, but then adjusts a parachute to your back just in case things don't work out exactly as you had planned, you will soar like an eagle, even if you're just a penguin.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)