Πέρυσι, έκανα την πρώτη μου περιοδεία για το βιβλίο μου. Σε 13 μήνες ταξίδεψα σε 14 χώρες και έκανα περίπου 100 παρουσιάσεις. Κάθε παρουσίαση σε κάθε χώρα ξεκινούσε με μια εισαγωγή, και κάθε εισαγωγή ξεκινούσε με ένα ψέμα: «Η Tαϊγέ Σελάσι είναι από την Γκάνα και τη Νιγηρία» ή «Η Ταϊγέ Σελάσι είναι από την Αγγλία και τις ΗΠΑ». Όποτε άκουγα αυτήν την εισαγωγή, όποια χώρα και αν περιλάμβανε -Αγγλία, Αμερική, Γκάνα, Νιγηρία- σκεφτόμουν, «Μα δεν είναι αλήθεια». Ναι, γεννήθηκα στην Αγγλία και μεγάλωσα στις ΗΠΑ. Η μαμά μου γεννήθηκε στην Αγγλία, και μεγάλωσε στη Νιγηρία, και τώρα μένει στην Γκάνα. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Χρυσή Ακτή, μια Βρετανική αποικία, μεγάλωσε στην Γκάνα και έζησε πάνω από 30 χρόνια στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας. Για αυτόν τον λόγο, οι εισηγητές μου επίσης με αποκάλεσαν «πολυεθνική». «Αλλά η Nike είναι πολυεθνική», σκέφτηκα, «Εγώ είμαι άνθρωπος».
Last year, I went on my first book tour. In 13 months, I flew to 14 countries and gave some hundred talks. Every talk in every country began with an introduction, and every introduction began, alas, with a lie: "Taiye Selasi comes from Ghana and Nigeria," or "Taiye Selasi comes from England and the States." Whenever I heard this opening sentence, no matter the country that concluded it -- England, America, Ghana, Nigeria -- I thought, "But that's not true." Yes, I was born in England and grew up in the United States. My mum, born in England, and raised in Nigeria, currently lives in Ghana. My father was born in Gold Coast, a British colony, raised in Ghana, and has lived for over 30 years in the Kingdom of Saudi Arabia. For this reason, my introducers also called me "multinational." "But Nike is multinational," I thought, "I'm a human being."
Μια μέρα, στη μέση μιας περιοδείας, πήγα στη Λουιζιάνα, ένα μουσείο στη Δανία, όπου μοιράστηκα τη σκηνή με τον συγγραφέα Κόλουμ ΜακΚαν.
Then, one fine day, mid-tour, I went to Louisiana, a museum in Denmark where I shared the stage with the writer Colum McCann.
Συζητούσαμε τον ρόλο της τοπικότητας στη συγγραφή, όταν ξαφνικά το συνειδητοποίησα. Δεν είμαι πολυεθνική. Δεν είμαι ούτε καν εθνική. Πώς θα μπορούσα να προέρχομαι από κάποιο έθνος; Πώς ένα ανθρώπινο ον μπορεί να προέρχεται από μια έννοια; Είναι μια ερώτηση που με προβληματίζει εδώ και δύο δεκαετίες. Από εφημερίδες, βιβλία, συζητήσεις έμαθα να μιλάω για χώρες
We were discussing the role of locality in writing, when suddenly it hit me. I'm not multinational. I'm not a national at all. How could I come from a nation? How can a human being come from a concept? It's a question that had been bothering me for going on two decades. From newspapers, textbooks, conversations, I had learned to speak of countries
σαν να είναι αιώνια, μοναδικά πράγματα που προκύπτουν φυσικά. Αλλά αναρωτιόμουν: λέγοντας ότι προέρχομαι από μια χώρα υπονοεί ότι αυτή η χώρα είναι κάτι απόλυτο ένα σταθερό σημείο στον χώρο και τον χρόνο, κάτι μόνιμο, αλλά είναι; Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, χώρες εξαφανίστηκαν -η Τσεχοσλοβακία- εμφανίστηκαν -το Ανατολικό Τίμορ- απέτυχαν - η Σομαλία. Οι γονείς μου προέρχονται από χώρες που δεν υπήρχαν όταν γεννήθηκαν. Για μένα, μια χώρα -ένα πράγμα που μπορεί να γεννηθεί, να πεθάνει ή να επεκταθεί- δύσκολα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την κατανόηση ενός ανθρώπου.
as if they were eternal, singular, naturally occurring things, but I wondered: to say that I came from a country suggested that the country was an absolute, some fixed point in place in time, a constant thing, but was it? In my lifetime, countries had disappeared -- Czechoslovakia; appeared -- Timor-Leste; failed -- Somalia. My parents came from countries that didn't exist when they were born. To me, a country -- this thing that could be born, die, expand, contract -- hardly seemed the basis for understanding a human being.
Ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα να ανακαλύψω το κυρίαρχο κράτος. Αυτό που ονομάζουμε χώρες είναι στην ουσία διαφορετικές εκδηλώσεις του κυρίαρχου κράτους, μια ιδέα που εμφανίστηκε μόλις 400 χρόνια πριν. Μόλις το έμαθα, ξεκινώντας το μεταπτυχιακό μου τις διεθνείς σχέσεις, ένιωσα ένα ξέσπασμα ανακούφισης. Ήταν όπως το υποπτευόμουν. Η ιστορία είναι αληθινή, οι πολιτισμοί είναι αληθινοί, αλλά οι χώρες είναι επινοημένες. Για τα επόμενα 10 χρόνια επιδίωκα να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, τον κόσμο μου, τη δουλειά μου, την εμπειρία μου, πέρα από τη λογική του κράτους.
And so it came as a huge relief to discover the sovereign state. What we call countries are actually various expressions of sovereign statehood, an idea that came into fashion only 400 years ago. When I learned this, beginning my masters degree in international relations, I felt a sort of surge of relief. It was as I had suspected. History was real, cultures were real, but countries were invented. For the next 10 years, I sought to re- or un-define myself, my world, my work, my experience, beyond the logic of the state.
Το 2005, έγραψα ένα δοκίμιο, «Τι είναι ο Αφρο-πολίτης», σχεδιάζοντας μια ταυτότητα που έδινε πιο πολύ βάρος στον πολιτισμό παρά στη χώρα. Ήταν συναρπαστικό πόσοι άνθρωποι ταυτίζονταν με την εμπειρία μου, και διδακτικό πόσοι άλλοι δεν πίστευαν το πώς έβλεπα τον εαυτό μου. «Πώς μπορεί η Σελάσι να υποστηρίζει ότι είναι απ' την Γκάνα», ρώτησε ένας, «όταν ποτέ δεν αντιμετώπισε τη ταλαιπωρία του να ταξιδεύεις στο εξωτερικό με Γκανέζικο διαβατήριο;»
In 2005, I wrote an essay, "What is an Afropolitan," sketching out an identity that privileged culture over country. It was thrilling how many people could relate to my experience, and instructional how many others didn't buy my sense of self. "How can Selasi claim to come from Ghana," one such critic asked, "when she's never known the indignities of traveling abroad on a Ghanian passport?"
Τώρα για να είμαι ειλικρινής, κατάλαβα τι εννοούσε. Έχω μια φίλη που την λένε Λέιλα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γκάνα. Οι γονείς της είναι τρίτης γενιάς Γκανέζοι με Λιβανέζους προγόνους. Η Λέιλα, που μιλάει άπταιστα Τούι και ξέρει την Άκκρα σαν την τσέπη της, αλλά όταν πρωτογνωριστήκαμε πριν χρόνια, σκέφτηκα: «Δεν είναι από την Γκάνα». Στο μυαλό μου, ήταν από τον Λίβανο, παρά το προφανές γεγονός ότι έκανε όλη της την εκπαίδευση στα προάστια της Άκκρα. Εγώ, όπως οι κριτικοί μου, φανταζόμουν μια Γκάνα όπου όλοι οι Γκανέζοι είχαν μαύρο δέρμα και κανείς δεν είχε Βρετανικό διαβατήριο. Είχα πέσει στην παγίδα να μιλάω για το από πού προέρχεται κάποιος - γεγονός που δημιουργεί την πλασματική εικόνα μιας μοναδικής χώρας, παραβλέποντας την πραγματικότητα: την ανθρώπινη εμπειρία. Μιλώντας με τον Κόλουμ MακΚαν εκείνη τη μέρα, επιτέλους κατάλαβα. «Κάθε εμπειρία είναι τοπική», είπε. «Κάθε ταυτότητα είναι εμπειρία», σκέφτηκα. «Δεν είμαι εθνική», ανακοίνωσα στη σκηνή. «Είμαι τοπική. Είμαι πολυ-τοπική»
Now, if I'm honest, I knew just what she meant. I've got a friend named Layla who was born and raised in Ghana. Her parents are third-generation Ghanians of Lebanese descent. Layla, who speaks fluent Twi, knows Accra like the back of her hand, but when we first met years ago, I thought, "She's not from Ghana." In my mind, she came from Lebanon, despite the patent fact that all her formative experience took place in suburban Accra. I, like my critics, was imagining some Ghana where all Ghanaians had brown skin or none held U.K. passports. I'd fallen into the limiting trap that the language of coming from countries sets -- the privileging of a fiction, the singular country, over reality: human experience. Speaking with Colum McCann that day, the penny finally dropped. "All experience is local," he said. "All identity is experience," I thought. "I'm not a national," I proclaimed onstage. "I'm a local. I'm multi-local."
«Η Ταϊγέ Σελάσι είναι από τις ΗΠΑ», δεν είναι αλήθεια. Δεν έχω καμία σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι και με τις 50. Η σχέση μου είναι με το Μπρούκλιν, την πόλη όπου μεγάλωσα· με τη Νέα Υόρκη, την πόλη όπου ξεκίνησα να δουλεύω· με το Λώρενσβιλ, όπου περνάω την Ημέρα των Ευχαριστιών. Αυτό που κάνει την Αμερική σπίτι για μένα, δεν είναι το διαβατήριο ή η προφορά μου, αλλά αυτές οι πολύ συγκεκριμένες εμπειρίες και τα μέρη όπου αυτές συμβαίνουν. Πάρα την περηφάνια που νιώθω για τον Γκανέζικο πολιτισμό, την εθνική Γκάνας και την αγάπη μου για το Γκανέζικο φαγητό, σαφέστατα δεν είχα ποτέ σχέση με τη Δημοκρατία της Γκάνας, Η σχέση μου ειναι με την Άκκρα, όπου μένει η μητέρα μου, όπου πηγαίνω κάθε χρόνο, με τον μικρό κήπο στο Τζούρλου όπου μιλάω ώρες με τον πατέρα μου. Αυτά ειναι τα μέρη που διαμορφώνουν την εμπειρία μου. Η εμπειρία μου είναι η καταγωγή μου.
See, "Taiye Selasi comes from the United States," isn't the truth. I have no relationship with the United States, all 50 of them, not really. My relationship is with Brookline, the town where I grew up; with New York City, where I started work; with Lawrenceville, where I spend Thanksgiving. What makes America home for me is not my passport or accent, but these very particular experiences and the places they occur. Despite my pride in Ewe culture, the Black Stars, and my love of Ghanaian food, I've never had a relationship with the Republic of Ghana, writ large. My relationship is with Accra, where my mother lives, where I go each year, with the little garden in Dzorwulu where my father and I talk for hours. These are the places that shape my experience. My experience is where I'm from.
Γιατί να μην ρωτάγαμε, αντί για «Από πού είσαι», «Πού είναι ντόπιος;» Αυτό θα μας έλεγε πολύ περισσότερα για το ποιοι είμαστε και πόσο μοιάζουμε. Πες μου πως είσαι από τη Γαλλία και τι θα σκεφτώ, τα γνωστά στερεότυπα; Την επικίνδυνη μονοσήμαντη ιστορία της Αντίτσι, τον μύθο του Γαλλικού κράτους; Πες μου πως είσαι ντόπιος στο Φεζ και στο Παρίσι, καλύτερα ακόμη, στο Γκουτ Nτ' ορ και θα δω ένα σύνολο εμπειριών. Οι εμπειρίες μας καθορίζουν το από πού είμαστε.
What if we asked, instead of "Where are you from?" -- "Where are you a local?" This would tell us so much more about who and how similar we are. Tell me you're from France, and I see what, a set of clichés? Adichie's dangerous single story, the myth of the nation of France? Tell me you're a local of Fez and Paris, better yet, Goutte d'Or, and I see a set of experiences. Our experience is where we're from.
Πού είσαι ντόπιος, λοιπόν; Προτείνω ένα τέστ με τρία βήματα. Τελετουργικά, σχέσεις, περιορισμοί.
So, where are you a local? I propose a three-step test. I call these the three "R’s": rituals, relationships, restrictions.
Πρώτα σκέψου τα καθημερινά σου τελετουργικά, ό,τι και να είναι: πώς φτιάχνεις τον καφέ, πώς οδηγείς για τη δουλειά, πώς θερίζεις τη σοδειά, πώς προσεύχεσαι. Τι είδους τελετουργικά είναι αυτά; Πού συμβαίνουν; Σε ποια πόλη ή πόλεις του κόσμου οι καταστηματάρχες ξέρουν το πρόσωπό σου; Ως παιδί ακολουθούσα στάνταρ τελετουργικά των προαστίων της Βοστόνης συνδυασμένα με τα τελετουργικά που έφερε η μητέρα μου από το Λονδίνο και το Λάγος. Βγάζαμε τα παπούτσια μας στο σπίτι, ήμασταν πάντα ευγενικοί με τους μεγαλύτερους, τρώγαμε σιγοβρασμένο, καυτερό φαγητό. Στη χιονισμένη Βόρεια Αμερική τα τελετουργικά μας ήταν από τον Νότο. Την πρώτη φορά που πήγα στο Δελχί ή στη Νότια Ιταλία, εξεπλάγην από το πόσο ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Τα τελετουργικά ήταν οικεία. Πρώτα λοιπόν τα τελετουργικά.
First, think of your daily rituals, whatever they may be: making your coffee, driving to work, harvesting your crops, saying your prayers. What kind of rituals are these? Where do they occur? In what city or cities in the world do shopkeepers know your face? As a child, I carried out fairly standard suburban rituals in Boston, with adjustments made for the rituals my mother brought from London and Lagos. We took off our shoes in the house, we were unfailingly polite with our elders, we ate slow-cooked, spicy food. In snowy North America, ours were rituals of the global South. The first time I went to Delhi or to southern parts of Italy, I was shocked by how at home I felt. The rituals were familiar. "R" number one, rituals.
Τώρα σκεφτείτε τις σχέσεις σας με τους ανθρώπους που διαμορφώνουν τις μέρες σας. Με ποιον μιλάτε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, είτε πρόσωπο με πρόσωπο είτε μέσω του διαδικτύου; Να είστε λογικοί στην επιλογή σας, δεν μιλάω για τους φίλους σας στο Facebook. Μιλάω για ανθρώπους που διαμορφώνουν τη συναισθηματική εμπειρία κάθε εβδομάδα. Η μαμά μου στην Άκκρα, η δίδυμη αδερφή μου Βοστόνη, οι καλύτεροί μου φίλοι στη Νέα Υόρκη: αυτές οι σχέσεις είναι το σπίτι μου. Δεύτερο βήμα, οι σχέσεις.
Now, think of your relationships, of the people who shape your days. To whom do you speak at least once a week, be it face to face or on FaceTime? Be reasonable in your assessment; I'm not talking about your Facebook friends. I'm speaking of the people who shape your weekly emotional experience. My mother in Accra, my twin sister in Boston, my best friends in New York: these relationships are home for me. "R" number two, relationships.
Είμαστε ντόπιοι εκεί που τελούμε τα τελετουργικά και τις σχέσεις μας. αλλά το πώς νιώθουμε την τοπικότητα μας εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από τους περιορισμούς μας. Με τους περιορισμούς, εννοώ, πού μπορείς να ζήσεις; Τι διαβατήριο έχεις; Περιορίζεσαι από τον ρατσισμό, να αισθανθείς πλήρως σαν στο σπίτι σου; Από εμφύλιο πόλεμο, δυσλειτουργική κυβέρνηση, οικονομικό πληθωρισμό, από το να ζήσεις στην περιοχή που εκτελούσες τα τελετουργικά σου ως παιδί; Αυτό είναι το λιγότερο ελκυστικό επίπεδο, λιγότερο λυρικό από τα τελετουργικά και τις σχέσεις, αλλά η ερώτηση αλλάζει από «Πού είσαι τώρα»; στο «Γιατί δεν είσαι εκεί, και γιατί»; Τελετουργικά, σχέσεις, περιορισμοί.
We're local where we carry out our rituals and relationships, but how we experience our locality depends in part on our restrictions. By restrictions, I mean, where are you able to live? What passport do you hold? Are you restricted by, say, racism, from feeling fully at home where you live? By civil war, dysfunctional governance, economic inflation, from living in the locality where you had your rituals as a child? This is the least sexy of the R’s, less lyric than rituals and relationships, but the question takes us past "Where are you now?" to "Why aren't you there, and why?" Rituals, relationships, restrictions.
Πάρτε ένα χαρτί και γράψτε αυτές τις τρεις λέξεις ως επικεφαλίδες σε τρεις στήλες, Κατόπιν προσπαθήστε να συμπληρώσετε τις στήλες με ειλικρίνεια. Μια πολύ διαφορετική εικόνα, της ζωή σας στο τοπικό περιβάλλον, της ταυτότητας σας ως μια σειρά εμπειριών, μπορεί να ξεπροβάλει.
Take a piece of paper and put those three words on top of three columns, then try to fill those columns as honestly as you can. A very different picture of your life in local context, of your identity as a set of experiences, may emerge.
Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν. Έχω έναν φίλο που τον λένε Όλου. Είναι 35 χρονών. Οι γονείς του γεννημένοι στη Νιγηρία πήγαν στη Γερμανία με υποτροφία. Ο Όλου γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη και έζησε εκεί μέχρι τα 10 του. Όταν η οικογένεια πήγε στο Λάγος, σπούδασε στο Λονδίνο, μετά ήρθε στο Βερολίνο. Του αρέσει τρομερά να πηγαίνει στη Νιγηρία -ο καιρός, το φαγητό, οι φίλοι του- αλλά μισεί την πολιτική διαφθορά. Από πού είναι ο Όλου;
So let's try it. I have a friend named Olu. He's 35 years old. His parents, born in Nigeria, came to Germany on scholarships. Olu was born in Nuremberg and lived there until age 10. When his family moved to Lagos, he studied in London, then came to Berlin. He loves going to Nigeria -- the weather, the food, the friends -- but hates the political corruption there. Where is Olu from?
Έχω έναν άλλον φίλο που τον λένε Ούντο. Είναι και αυτός 35 χρονών. Ο Ούντο γεννήθηκε στην Κόρντομπα στη βορειοδυτική Αργεντινή, όπου μετανάστευσαν οι παππούδες του από τη Γερμανία, που μετά τον πόλεμο είναι Πολωνία. Ο Ούντο σπούδασε στο Μπουένος Άιρες και πριν 9 χρόνια ήρθε στο Βερολίνο. Αγαπάει να πηγαίνει στην Αργεντινή -ο καιρός, το φαγητό, οι φίλοι- αλλά μισεί την οικονομική διαφθορά εκεί. Από πού είναι ο Ούντο; Με τα ξανθά του μαλλιά και μπλε μάτια ο Ούντο μοιάζει Γερμανός, αλλά έχει Αργεντίνικο διαβατήριο, άρα θέλει βίζα για να μείνει στο Βερολίνο. Το ότι ο Ούντο είναι από την Αργεντινή σχετίζεται κυρίως με την ιστορία. Το ότι ειναι ντόπιος στο Μπουένος Άιρες και το Βερολίνο, αυτό έχει να κάνει με τη ζωή.
I have another friend named Udo. He's also 35 years old. Udo was born in Córdoba, in northwest Argentina, where his grandparents migrated from Germany, what is now Poland, after the war. Udo studied in Buenos Aires, and nine years ago came to Berlin. He loves going to Argentina -- the weather, the food, the friends -- but hates the economic corruption there. Where is Udo from? With his blonde hair and blue eyes, Udo could pass for German, but holds an Argentinian passport, so needs a visa to live in Berlin. That Udo is from Argentina has largely to do with history. That he's a local of Buenos Aires and Berlin, that has to do with life.
O Όλου, που μοιάζει Νιγηριανός, θέλει βίζα για να πάει στη Νιγηρία. Μιλάει Γιορούμπα με Αγγλική προφορά, και Αγγλικά με Γερμανική προφορά. Το να πει κανείς όμως ότι «δεν είναι ακριβώς Νιγηριανός», παραβλέπει τις εμπειρίες του στο Λάγος, τα τελετουργικά που ακολουθούσε μεγαλώνοντας, τη σχέση του με την οικογένεια και τους φίλους του.
Olu, who looks Nigerian, needs a visa to visit Nigeria. He speaks Yoruba with an English accent, and English with a German one. To claim that he's "not really Nigerian," though, denies his experience in Lagos, the rituals he practiced growing up, his relationship with family and friends.
Παρόλο που το Λάγος είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα σπίτια του, ο Όλου νιώθει πάντα περιορισμένος εκεί, και όχι μόνο από το γεγονός ότι είναι γκέι.
Meanwhile, though Lagos is undoubtedly one of his homes, Olu always feels restricted there, not least by the fact that he's gay.
Εκείνος όπως και ο Ούντο, περιορίζονται από την πολιτική κατάσταση στις χωρές των γονιών τους, από το να ζουν εκεί που υπάρχουν τα πιο σημαντικά γι' αυτούς τελετουργικά και σχέσεις. Το να πούμε πως ο Όλου είναι από τη Νιγηρία και ο Ούντο από την Αργεντινή παραβλέπει τις κοινές τους εμπειρίες. Τα τελετουργικά, οι σχέσεις και οι περιορισμοί τους είναι οι ίδιοι.
Both he and Udo are restricted by the political conditions of their parents' countries, from living where some of their most meaningful rituals and relationships occur. To say Olu is from Nigeria and Udo is from Argentina distracts from their common experience. Their rituals, their relationships, and their restrictions are the same.
Βεβαίως, όταν ρωτάμε, «Από πού είσαι», χρησιμοποιούμε ένα είδος συντόμευσης. Είναι πιο γρήγορο να πούμε «Νιγηρία» παρά «Λάγος και Βερολίνο», και όπως και με τους χάρτες της Google, μπορούμε να ζουμάρουμε, από τη χώρα στην πόλη και έπειτα στη γειτονιά. Αλλά αυτο δεν έχει σημασία τώρα. Η διαφορά μεταξύ του «Από πού είσαι», και του «Πού είσαι ντόπιος», δεν είναι η ακρίβεια της απάντησης, είναι η πρόθεση της ερώτησης. Η αντικατάσταση της εθνικότητας με την τοπικότητα μας κάνει να μετακινήσουμε την προσοχή μας εκεί που συμβαίνει η αληθινή ζωή. Ακόμα και στην πιο λαμπρή έκφραση των εθνικών κρατών, το Παγκόσμιο Κυπελο, έχουμε εθνικές ομάδες αποτελούμενες κυρίως από παίχτες από διαφορετικά μέρη. Ως μονάδα μέτρησης της ανθρώπινης εμπειρίας, η χώρα δεν λειτουργεί πολύ καλά. Για αυτό ο Όλου λέει, «Είμαι Γερμανός, αλλά οι γονείς μου είναι από την Νιγηρία». Το «αλλά» στην πρόταση διαψεύδει την ακαμψία των μονάδων, μια σταθερή και φανταστική οντότητα επικαλύπτει σε μια άλλη. Το «Είμαι ντόπια σε Λάγος και Βερολίνο», δηλώνει επικαλυπτόμενες εμπειρίες, επίπεδα που συγχωνεύονται, και δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε ή να αρνηθούμε. Μπορείς να μου πάρεις το διαβατήριο, αλλά δεν μπορείς να μου πάρεις τις εμπειρίες. Αυτές τις κουβαλάω μέσα μου. Το από πού είμαι με ακολουθεί όπου και να πάω.
Of course, when we ask, "Where are you from?" we're using a kind of shorthand. It's quicker to say "Nigeria" than "Lagos and Berlin," and as with Google Maps, we can always zoom in closer, from country to city to neighborhood. But that's not quite the point. The difference between "Where are you from?" and "Where are you a local?" isn't the specificity of the answer; it's the intention of the question. Replacing the language of nationality with the language of locality asks us to shift our focus to where real life occurs. Even that most glorious expression of countryhood, the World Cup, gives us national teams comprised mostly of multilocal players. As a unit of measurement for human experience, the country doesn't quite work. That's why Olu says, "I'm German, but my parents come from Nigeria." The "but" in that sentence belies the inflexibility of the units, one fixed and fictional entity bumping up against another. "I'm a local of Lagos and Berlin," suggests overlapping experiences, layers that merge together, that can't be denied or removed. You can take away my passport, but you can't take away my experience. That I carry within me. Where I'm from comes wherever I go.
Για να είμαι σαφής, δεν προτείνω να απαλλαχτούμε από τις χώρες. Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την ύπαρξη της εθνικής ιστορίας, πολύ περισσότερο το κυρίαρχο κράτος. Ο πολιτισμός υπάρχει στην κοινότητα, και η κοινότητα υπάρχει στο περικείμενο. Γεωγραφία, παράδοση, συλλογική μνήμη: αυτά είναι τα σημαντικά. Αυτό που αμφισβητώ είναι η προτεραιότητα. Άλλες αυτές οι εισαγωγές στις περιοδείες ξεκινούσαν με αναφορά στο κράτος, λες και το κοινό μου αν ήξερε από ποια χώρα είμαι θα καταλάβαινε ποια είμαι. Τι πραγματικά επιζητούμε όταν ρωτάμε κάποιον από πού είναι; Και τι πραγματικά εισπράττουμε όταν ακούμε την απάντηση;
To be clear, I'm not suggesting that we do away with countries. There's much to be said for national history, more for the sovereign state. Culture exists in community, and community exists in context. Geography, tradition, collective memory: these things are important. What I'm questioning is primacy. All of those introductions on tour began with reference to nation, as if knowing what country I came from would tell my audience who I was. What are we really seeking, though, when we ask where someone comes from? And what are we really seeing when we hear an answer?
Ορίστε μία πιθανότητα: Βασικά, όλες οι χώρες αντιπροσωπεύουν δύναμη. «Από πού είσαι»; Μεξικό, Πολωνία, Μπαγκλαντές - λιγότερη δύναμη. Αμερική, Γερμανία, Ιαπωνία - περισσότερη δύναμη. Κίνα, Ρωσία - διφορούμενο.
Here's one possibility: basically, countries represent power. "Where are you from?" Mexico. Poland. Bangladesh. Less power. America. Germany. Japan. More power. China. Russia. Ambiguous.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι πιθανό ασυναίσθητα να παίζουμε ένα παιχνίδι δύναμης, ειδικά σε περιβάλλοντα πολυπολιτισμικών χωρών. Όπως ξέρει ο καθένας που έχει μεταναστεύσει πρόσφατα, η ερώτηση «από πού είσαι;» ή «από πού πραγματικά είσαι;» συνήθως σημαίνει «Γιατί είσαι εδώ;»
It's possible that without realizing it, we're playing a power game, especially in the context of multi-ethnic countries. As any recent immigrant knows, the question "Where are you from?" or "Where are you really from?" is often code for "Why are you here?"
Ο ακαδημαϊκός Ουίλιαμ Ντερίσιεβιτς γράφει για τα ελιτίστικα αμερικάνικα πανεπιστήμια: «Οι φοιτητές νομίζουν πως το περιβάλλον τους είναι πολυπολιτισμικό αν ο ένας είναι από το Μισούρι και ο άλλος από το Πακιστάν - ξεχνώντας πως και των δύο οι γονείς είναι γιατροί ή τραπεζίτες».
Then we have the scholar William Deresiewicz's writing of elite American colleges. "Students think that their environment is diverse if one comes from Missouri and another from Pakistan -- never mind that all of their parents are doctors or bankers."
Συμφωνώ μαζί του. Ονομάζοντας έναν φοιτητή Αμερικάνο και τον άλλο Πακιστανό, και μετά θριαμβευτικά να υποστηρίζεις πως υπάρχει πολυπολιτισμικότητα παραβλέπει το γεγονός ότι είναι ντόπιοι του ίδιου περίγυρου. Το ίδιο ισχύει και στο άλλο άκρο του οικονομικού φάσματος. Ένας Μεξικανός κηπουρός στο Λος Άντζελες και ένας οικονόμος από το Νεπάλ στο Δελχί έχουν περισσότερα κοινά ως προς τα τελετουργικά και τους περιορισμούς απ' ό,τι συνεπάγεται η εθνικότητα.
I'm with him. To call one student American, another Pakistani, then triumphantly claim student body diversity ignores the fact that these students are locals of the same milieu. The same holds true on the other end of the economic spectrum. A Mexican gardener in Los Angeles and a Nepali housekeeper in Delhi have more in common in terms of rituals and restrictions than nationality implies.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα με το να προέρχεσαι από μια χώρα είναι ο μύθος της επιστροφής σ' αυτήν. Συχνά με ρωτάνε αν σκοπεύω να «γυρίσω πίσω» στην Γκάνα. Πηγαίνω στην Άκκρα κάθε χρόνο, αλλά δεν μπορώ να «γυρίσω πίσω» στην Γκάνα. Δεν ειναι επειδή δεν γεννήθηκα εκεί. Ούτε ο πατέρας μου μπορεί να γυρίσει πίσω. Η χώρα όπου γεννήθηκε, δεν υπάρχει πια. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω σε ένα μέρος και να το βρούμε ακριβώς όπως το αφήσαμε. Πάντα κάτι, κάπου θα έχει αλλάξει, και κυρίως, εμείς οι ίδιοι. Οι άνθρωποι.
Perhaps my biggest problem with coming from countries is the myth of going back to them. I'm often asked if I plan to "go back" to Ghana. I go to Accra every year, but I can't "go back" to Ghana. It's not because I wasn't born there. My father can't go back, either. The country in which he was born, that country no longer exists. We can never go back to a place and find it exactly where we left it. Something, somewhere will always have changed, most of all, ourselves. People.
Τελικά, αυτό για το οποίο μιλάμε είναι εμπειρίες αυτό το τόσο μπερδεμένο ζήτημα. Στη δημιουργική γραφή, η τοπικότητα υποδηλώνει ανθρωπιά. Όσα περισσότερα ξέρουμε για τον τόπο της ιστορίας τόσο περισσότερο τοπικό χρώμα και υφή, τόσο πιο ανθρώπινοι φαίνονται οι χαρακτήρες, τόσο πιο πολύ μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους. Ο μύθος της εθνικής ταυτότητας και της καταγωγής μας μπερδεύει βάζοντας τους εαυτούς μας σε αλληλοαποκλειόμενες κατηγορίες. Στην πραγματικότητα, όλοι μας είμαστε πολύ-τοπικοί, πολυεπίπεδοι. Ξεκινώντας τις συζητήσεις μας αποδεχόμενοι αυτήν την πολυπλοκότητα, μας φέρνει πιο κοντά, νομίζω, όχι πιο μακριά. Οπότε την επόμενη φορά που κάποιος θα με παρουσιάσει, θα ήθελα να ακούσω την αλήθεια: «Η Ταϊγέ Σελάσι είναι ένας άνθρωπος, σαν όλους μας εδώ. Δεν είναι πολίτης του κόσμου, αλλά πολίτης κόσμων. Είναι ντόπια στη Νέα Υόρκη, τη Ρώμη και την Άκκρα».
Finally, what we're talking about is human experience, this notoriously and gloriously disorderly affair. In creative writing, locality bespeaks humanity. The more we know about where a story is set, the more local color and texture, the more human the characters start to feel, the more relatable, not less. The myth of national identity and the vocabulary of coming from confuses us into placing ourselves into mutually exclusive categories. In fact, all of us are multi -- multi-local, multi-layered. To begin our conversations with an acknowledgement of this complexity brings us closer together, I think, not further apart. So the next time that I'm introduced, I'd love to hear the truth: "Taiye Selasi is a human being, like everybody here. She isn't a citizen of the world, but a citizen of worlds. She is a local of New York, Rome and Accra."
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)