Πριν από πενήντα χρόνια, όταν ξεκίνησα να εξερευνώ τους ωκεανούς, κανένας -- ούτε ο Jacques Perrin, ούτε ο Jacques Cousteau ή η Rachel Carson -- δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κακό στους ωκεανούς με αυτά που ρίχνουμε μέσα ή βγάζουμε από μέσα. Φαινόταν, εκείνη την εποχή, σαν να είναι η θάλασσα της Εδέμ, αλλά τώρα γνωρίζουμε, και τώρα βλέπουμε ένα χαμένο παράδεισο.
Fifty years ago, when I began exploring the ocean, no one -- not Jacques Perrin, not Jacques Cousteau or Rachel Carson -- imagined that we could do anything to harm the ocean by what we put into it or by what we took out of it. It seemed, at that time, to be a sea of Eden, but now we know, and now we are facing paradise lost.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου άποψη για τις αλλαγές στη θάλασσα που μας επηρεάζουν όλους και να σκεφτούμε γιατί έχει σημασία το ότι σε 50 χρόνια έχουμε χάσει - στην πραγματικότητα, έχουμε πάρει, έχουμε φάει - περισσότερο από το 90 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών στη θάλασσα, γιατί πρέπει να σας απασχολεί ότι σχεδόν οι μισοί κοραλλιογενείς ύφαλοι έχουν εξαφανιστεί, γιατί μια μυστηριώδης μείωση του οξυγόνου σε μεγάλες περιοχές του Ειρηνικού πρέπει να απασχολεί όχι μόνο τα πλάσματα που πεθαίνουν αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να απασχολεί εσάς. Σας αφορά εξίσου.
I want to share with you my personal view of changes in the sea that affect all of us, and to consider why it matters that in 50 years, we've lost -- actually, we've taken, we've eaten -- more than 90 percent of the big fish in the sea; why you should care that nearly half of the coral reefs have disappeared; why a mysterious depletion of oxygen in large areas of the Pacific should concern not only the creatures that are dying, but it really should concern you. It does concern you, as well.
Με βασανίζει η σκέψη αυτού που o Ray Anderson ονομάζει "παιδί του αύριο", που αναρωτιέται γιατί δεν κάναμε κάτι όταν ήταν η σειρά μας για να σώσουμε τους καρχαρίες και τον κόκκινο τόνο και τα καλαμάρια και τους κοραλλιογενείς υφάλους και τον ζωντανό ωκεανό, όσο ήταν ακόμα ώρα. Λοιπόν, τώρα ήρθε η ώρα. Ελπίζω να με βοηθήσετε για να εξερευνήσουμε και να προστατεύσουμε τον άγριο ωκεανό με τρόπους που θα επαναφέρουν την υγεία και επομένως, θα εξασφαλίσουν ελπίδα στην ανθρωπότητα. Υγιείς ωκεανοί σημαίνει υγιείς άνθρωποι.
I'm haunted by the thought of what Ray Anderson calls "tomorrow's child," asking why we didn't do something on our watch to save sharks and bluefin tuna and squids and coral reefs and the living ocean while there still was time. Well, now is that time. I hope for your help to explore and protect the wild ocean in ways that will restore the health and, in so doing, secure hope for humankind. Health to the ocean means health for us.
Και ελπίζω η επιθυμία της Jill Tarter για τη συμμετοχή του Earthlings να συμπεριλαμβάνει τα δελφίνια, τις φάλαινες και άλλα θαλάσσια πλάσματα σε αυτή την αναζήτηση νοήμονος ζωής και αλλού στο σύμπαν. Και ελπίζω, Jill, ότι κάποτε θα βρούμε στοιχεία νοήμονος ζωής και στους ανθρώπους του πλανήτη μας.
And I hope Jill Tarter's wish to engage Earthlings includes dolphins and whales and other sea creatures in this quest to find intelligent life elsewhere in the universe. And I hope, Jill, that someday we will find evidence that there is intelligent life among humans on this planet.
(Γέλια)
(Laughter)
Εγώ το είπα αυτό; Μάλλον ναι.
Did I say that? I guess I did.
Για εμένα, σαν επιστήμονα, όλα ξεκίνησαν το 1953 όταν έκανα πρώτη φορά αυτόνομη κατάδυση. Ήταν όταν πρώτη φορά είδα τα ψάρια να κολυμπούν σε κάτι άλλο εκτός από λαδολέμονο. Λατρεύω τη νυχτερινή κατάδυση. Το βράδυ βλέπεις πολλά ψάρια που δεν τα βλέπεις την ημέρα. Η κατάδυση μέρα και νύχτα ήταν πραγματικά εύκολη για εμένα το 1970 όταν ήμουν επικεφαλής μιας ομάδας υδροναυτών που ζούσαν στο βυθό για ολόκληρες εβδομάδες την ίδια στιγμή που οι αστροναύτες άφηναν τα αποτυπώματά τους στο φεγγάρι. Το 1979 είχα την ευκαιρία να αφήσω τα αποτυπώματά μου στον ωκεάνιο πυθμένα χρησιμοποιώντας αυτό το προσωπικό υποβρύχιο όχημα που το λέγαμε Jim. Ήταν έξι μίλια ανοιχτά και 380 μέτρα βάθος. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μαγιό.
For me, as a scientist, it all began in 1953 when I first tried scuba. It's when I first got to know fish swimming in something other than lemon slices and butter. I actually love diving at night; you see a lot of fish then that you don't see in the daytime. Diving day and night was really easy for me in 1970, when I led a team of aquanauts living underwater for weeks at a time -- at the same time that astronauts were putting their footprints on the moon. In 1979 I had a chance to put my footprints on the ocean floor while using this personal submersible called Jim. It was six miles offshore and 1,250 feet down. It's one of my favorite bathing suits.
Από τότε, έχω χρησιμοποιήσει περί τα 30 είδη υποβρυχίων και ίδρυσα τρεις εταιρίες και ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό με το όνομα Deep Search για το σχεδιασμό και την κατασκευή εργαλείων πρόσβασης στη βαθιά θάλασσα. Ηγήθηκα ενός πενταετούς προγράμματος του National Geographic, Αποστολές για τις Βιώσιμες Θάλασσες, χρησιμοποιώντας αυτά τα μικρά υποβρύχια. Είναι τόσο απλά στην οδήγηση που ακόμα και ένας επιστήμονας μπορεί να το κάνει. Και είμαι ζωντανό παράδειγμα. Οι αστροναύτες, όπως και οι υδροναύτες, εκτιμούν ιδιαίτερα την σημασία του αέρα, της τροφής, της θερμοκρασίας, ό,τι χρειάζεσαι για να παραμείνεις ζωντανός στο διάστημα ή στο βυθό της θάλασσας. Άκουσα τον αστροναύτη Joe Allen να εξηγεί πώς έπρεπε να μάθει ό,τι μπορούσε για το σύστημα υποστήριξης της ζωής του και μετά να κάνει οτιδήποτε μπορούσε για να φροντίσει το σύστημα υποστήριξης της ζωής του. Και μετά επανέλαβε: "Σύστημα υποστήριξης της ζωής". Πρέπει να μάθουμε όλα όσα μπορούμε για αυτό και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το φροντίσουμε.
Since then, I've used about 30 kinds of submarines and I've started three companies and a nonprofit foundation called Deep Search to design and build systems to access the deep sea. I led a five-year National Geographic expedition, the Sustainable Seas expeditions, using these little subs. They're so simple to drive that even a scientist can do it. And I'm living proof. Astronauts and aquanauts alike really appreciate the importance of air, food, water, temperature -- all the things you need to stay alive in space or under the sea. I heard astronaut Joe Allen explain how he had to learn everything he could about his life support system and then do everything he could to take care of his life support system; and then he pointed to this and he said, "Life support system." We need to learn everything we can about it and do everything we can to take care of it.
Ο ποιητής Auden είπε, "Χιλιάδες έζησαν χωρίς αγάπη. Κανένας χωρίς νερό". Το 97 τοις εκατό του νερού της Γης είναι ωκεάνιο. Χωρίς μπλε, δεν υπάρχει πράσινο. Εάν νομίζετε ότι οι ωκεανοί δεν είναι σημαντικοί, φανταστείτε τη Γη χωρίς αυτούς. Ο Άρης μας έρχεται κατά νου. Χωρίς ωκεανούς δεν υπάρχει σύστημα υποστήριξης της ζωής. Πρόσφατα, έκανα μια ομιλία, στην Παγκόσμια Τράπεζα και έδειξα αυτήν την εκπληκτική εικόνα της Γης και είπα, "Να η Παγκόσμια Τράπεζα!" Εδώ βρίσκονται όλα τα πλούτη! Και εμείς τα μειώνουμε αλιεύοντας με ρυθμό πολύ πιο γρήγορο από αυτόν που αναπληρώνει η φύση.
The poet Auden said, "Thousands have lived without love; none without water." Ninety-seven percent of Earth's water is ocean. No blue, no green. If you think the ocean isn't important, imagine Earth without it. Mars comes to mind. No ocean, no life support system. I gave a talk not so long ago at the World Bank and I showed this amazing image of Earth and I said, "There it is! The World Bank!" That's where all the assets are! And we've been trawling them down much faster than the natural systems can replenish them.
Ο Tim Worth λέει ότι η οικονομία είναι μια πλήρως ελεγχόμενη θυγατρική του περιβάλλοντος. Με κάθε σταγόνα νερό που πίνετε, κάθε ανάσα που παίρνετε, είστε συνδεδεμένοι με τη θάλασσα. Σε όποιο μέρος της Γης και να ζείτε. Το περισσότερο οξυγόνο της ατμόσφαιρας παράγεται από τη θάλασσα. Με την πάροδο του χρόνου, η πλειονότητα του οργανικού άνθρακα στον πλανήτη απορροφήθηκε και αποθηκεύτηκε εκεί, κυρίως από μικρόβια. Οι ωκεανοί καθορίζουν το κλίμα και τον καιρό, σταθεροποιούν τη θερμοκρασία, διαμορφώνουν τη χημεία της Γης. Το νερό της θάλασσας σχηματίζει νέφη και επιστρέφει στη στεριά και τη θάλασσα ως βροχή, χαλάζι και χιόνι, και προσφέρει κατοικία στο περίπου 97 τοις εκατό της ζωής στον κόσμο, ίσως και στο σύμπαν. Χωρίς νερό, δεν υπάρχει ζωή. Χωρίς μπλε, δεν υπάρχει πράσινο.
Tim Worth says the economy is a wholly-owned subsidiary of the environment. With every drop of water you drink, every breath you take, you're connected to the sea. No matter where on Earth you live. Most of the oxygen in the atmosphere is generated by the sea. Over time, most of the planet's organic carbon has been absorbed and stored there, mostly by microbes. The ocean drives climate and weather, stabilizes temperature, shapes Earth's chemistry. Water from the sea forms clouds that return to the land and the seas as rain, sleet and snow, and provides home for about 97 percent of life in the world, maybe in the universe. No water, no life; no blue, no green.
Αλλά έχουμε την εντύπωση, εμείς οι άνθρωποι, ότι η Γη -ολόκληρη: οι ωκεανοί, οι ουρανοί - είναι τόσο απέραντη και ανανεώσιμη που δεν έχει σημασία τι της κάνουμε. Αυτό μπορεί να ίσχυε πριν από10.000 χρόνια και ίσως και πριν από 1.000 χρόνια αλλά τα τελευταία 100, ειδικά τα τελευταία 50 έχουμε εξαντλήσει τα αγαθά, τον αέρα, το νερό, την άγρια χλωρίδα και πανίδα που κάνουν τη δική μας ζωή εφικτή. Νέες τεχνολογίες μας βοηθούν να καταλάβουμε τη φύση της φύσης, τη φύση των όσων συμβαίνουν. Μας δείχνουν τον αντίκτυπό μας στη Γη. Εννοώ, πρώτα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Και, ευτυχώς,τώρα, έχουμε μάθει περισσότερα για τα προβλήματα απ΄ ότι στο παρελθόν. Και με τη γνώση έρχεται η φροντίδα. Και με τη φροντίδα, έρχεται η ελπίδα ότι μπορούμε να βρούμε έναν τόπο χωρίς ημερομηνία λήξης με τα φυσικά συστήματα που μας κρατάνε στη ζωή. Αλλά αρχικά πρέπει να ξέρουμε.
Yet we have this idea, we humans, that the Earth -- all of it: the oceans, the skies -- are so vast and so resilient it doesn't matter what we do to it. That may have been true 10,000 years ago, and maybe even 1,000 years ago but in the last 100, especially in the last 50, we've drawn down the assets, the air, the water, the wildlife that make our lives possible. New technologies are helping us to understand the nature of nature; the nature of what's happening, showing us our impact on the Earth. I mean, first you have to know that you've got a problem. And fortunately, in our time, we've learned more about the problems than in all preceding history. And with knowing comes caring. And with caring, there's hope that we can find an enduring place for ourselves within the natural systems that support us. But first we have to know.
Πριν τρία χρόνια, γνώρισα τον John Hanke, τον επικεφαλής του Google Earth, και του είπα πόσο πολύ μου αρέσει να μπορώ να κρατάω τον κόσμο στα χέρια μου και να εξερευνώ νοερά. Τον ρώτησα όμως : "Πότε θα το τελειώσετε;" Κάνατε καταπληκτική δουλειά με τη στεριά, τη βρωμιά. Τι θα γίνει με το νερό; Από τότε, είχα την ευχαρίστηση να δουλέψω με τους ανθρώπους του Google, με το DOER Marine, με το National Geographic, με πολλά από τα καλύτερα ινστιτούτα και τους καλύτερους επιστήμονες στον κόσμο, που θα μπορούσαμε να στρατολογήσουμε, για να βάλουμε τους ωκεανούς στο Google Earth. Και μόλις από αυτή την εβδομάδα, την περασμένη Δευτέρα, το Google Earth ολοκληρώθηκε.
Three years ago, I met John Hanke, who's the head of Google Earth, and I told him how much I loved being able to hold the world in my hands and go exploring vicariously. But I asked him: "When are you going to finish it? You did a great job with the land, the dirt. What about the water?" Since then, I've had the great pleasure of working with the Googlers, with DOER Marine, with National Geographic, with dozens of the best institutions and scientists around the world, ones that we could enlist, to put the ocean in Google Earth. And as of just this week, last Monday, Google Earth is now whole.
Σκεφτείτε αυτό: Ξεκινώντας εδώ από το συνεδριακό κέντρο, μπορούμε να βρούμε το κοντινό ενυδρείο, μπορούμε να δούμε πού βρισκόμαστε και μετά μπορούμε να ταξιδέψουμε κατά μήκος της ακτής στο μεγάλο ενυδρείο, τους ωκεανούς, και στα τέσσερα εθνικά θαλάσσια πάρκα της Καλιφόρνιας και στο καινούριο δίκτυο κρατικών θαλάσσιων καταφυγίων που άρχισαν να προστατεύουν και να ανανεώνουν κάποια από τα αγαθά. Μπορούμε να μετακινηθούμε πάνω από τη Χαβάη και να δούμε τα πραγματικά νησιά της Χαβάης ... Όχι μόνο το μικρό κομμάτι που εξέχει στην επιφάνεια, αλλά και το από κάτω. Για να δούμε - μισό λεπτό, βουτάμε και- εκεί ακριβώς - κάτω από τη θάλασσα, να δούμε ό,τι βλέπουν οι φάλαινες. Μπορούμε να εξερευνήσουμε την άλλη πλευρά των νησιών της Χαβάης. Μπορούμε ακόμη να κολυμπήσουμε τριγύρω στο Google Earth και να συναντήσουμε μερικές μεγαπτεροφάλαινες. Πράοι γίγαντες που είχα την ευχαρίστηση να συναντήσω πρόσωπο με πρόσωπο πολλές φορές υποβρυχίως. Με τίποτα δε συγκρίνεται το να σε επιθεωρεί προσωπικά μια φάλαινα.
Consider this: Starting right here at the convention center, we can find the nearby aquarium, we can look at where we're sitting, and then we can cruise up the coast to the big aquarium, the ocean, and California's four national marine sanctuaries, and the new network of state marine reserves that are beginning to protect and restore some of the assets We can flit over to Hawaii and see the real Hawaiian Islands: not just the little bit that pokes through the surface, but also what's below. To see -- wait a minute, we can go kshhplash! -- right there, ha -- under the ocean, see what the whales see. We can go explore the other side of the Hawaiian Islands. We can go actually and swim around on Google Earth and visit with humpback whales. These are the gentle giants that I've had the pleasure of meeting face to face many times underwater. There's nothing quite like being personally inspected by a whale.
Μπορούμε να σηκωθούμε και να πετάξουμε στο βαθύτερο σημείο: 7 μίλια κάτω, η τάφρος των Μαριάνων, όπου μόνο δυο άνθρωποι έχουν πάει ποτέ. Φανταστείτε το. Είναι μόνο επτά μίλια, αλλά μόνο δυο άνθρωποι έχουν πάει εκεί, πριν από 49 χρόνια. Τα ταξίδια χωρίς επιστροφή είναι εύκολα. Χρειαζόμαστε νέα βαθυσκάφη. Γιατί όχι μερικά Βραβεία X για την εξερεύνηση του ωκεανού; Πρέπει να δούμε τις βαθιές τάφρους, τα υποθαλάσσια βουνά, και να καταλάβουμε τη ζωή στη βαθιά θάλασσα.
We can pick up and fly to the deepest place: seven miles down, the Mariana Trench, where only two people have ever been. Imagine that. It's only seven miles, but only two people have been there, 49 years ago. One-way trips are easy. We need new deep-diving submarines. How about some X Prizes for ocean exploration? We need to see deep trenches, the undersea mountains, and understand life in the deep sea.
Μπορούμε τώρα να πάμε στην Αρκτική. Μόλις πριν από δέκα χρόνια στάθηκα πάνω στον πάγο του Βόρειου Πόλου. Μπορεί να δούμε αυτό τον αιώνα τον Αρκτικό Ωκεανό χωρίς πάγο. Άσχημα νέα για τις πολικές αρκούδες. Αλλά και για εμάς είναι άσχημα νέα. Η υπερβολική ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα δεν προκαλεί μόνο κλιματική αλλαγή, αλλάζει και την ωκεάνια χημεία, κάνοντας τη θάλασσα πιο όξινη. Αυτά είναι κακά νέα για τους κοραλλιογενείς υφάλους και το πλαγκτόν που παράγει οξυγόνο. Επίσης κακά νέα για εμάς. Διοχετεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους πλαστικού και άλλα σκουπίδια στη θάλασσα. Εκατομμύρια τόνοι πεταμένα αλιευτικά δίχτυα, εργαλεία που συνεχίζουν να σκοτώνουν. Φράζουμε τους ωκεανούς, δηλητηριάζοντας το κυκλοφορικό σύστημα του πλανήτη και αφαιρούμε εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους άγριας χλωρίδας και πανίδας, όλα φτιαγμένα από άνθρακα. Με βαρβαρότητα, σκοτώνουμε καρχαρίες για να κάνουμε σούπα με τα πτερύγιά τους, βλάπτοντας τις τροφικές αλυσίδες που διαμορφώνουν τη χημεία του πλανήτη και κινούν τον κύκλο του άνθρακα, τον κύκλο του αζώτου, τον κύκλο του οξυγόνου, τον κύκλο του νερού, το σύστημα υποστήριξης της ζωής μας. Συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τον κόκκινο τόνο,ένα είδος υπό εξαφάνιση. Και πολυτιμότερο ζωντανό παρά νεκρό. Όλα αυτά τα κομμάτια είναι τμήμα του συστήματος υποστήριξης της ζωής μας. Σκοτώνουμε χρησιμοποιώντας παραγάδια, με δολωμένα αγκίστρια κάθε λίγα εκατοστά που μπορεί να εκτείνονται για 50 μίλια ή και περισσότερο. Οι μηχανότρατες καταστρέφουν τον θαλάσσιο πυθμένα σαν μπουλντόζες, μαζεύοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.
We can now go to the Arctic. Just ten years ago I stood on the ice at the North Pole. An ice-free Arctic Ocean may happen in this century. That's bad news for the polar bears. That's bad news for us too. Excess carbon dioxide is not only driving global warming, it's also changing ocean chemistry, making the sea more acidic. That's bad news for coral reefs and oxygen-producing plankton. Also it's bad news for us. We're putting hundreds of millions of tons of plastic and other trash into the sea. Millions of tons of discarded fishing nets, gear that continues to kill. We're clogging the ocean, poisoning the planet's circulatory system, and we're taking out hundreds of millions of tons of wildlife, all carbon-based units. Barbarically, we're killing sharks for shark fin soup, undermining food chains that shape planetary chemistry and drive the carbon cycle, the nitrogen cycle, the oxygen cycle, the water cycle -- our life support system. We're still killing bluefin tuna; truly endangered and much more valuable alive than dead. All of these parts are part of our life support system. We kill using long lines, with baited hooks every few feet that may stretch for 50 miles or more. Industrial trawlers and draggers are scraping the sea floor like bulldozers, taking everything in their path.
Χρησιμοποιώντας το Google Earth μπορείτε να δείτε τις τράτες, στην Κίνα, τη Βόρεια Θάλασσα, τον Κόλπο του Μεξικού, να κλονίζουν τα θεμέλια του συστήματος υποστήριξης της ζωής μας, αφήνοντας συντρίμμια θανάτου στο πέρασμα τους. Την επόμενη φορά που θα τρώτε sushi ή sashimi, ή φιλέτο ξιφία, ή γαρίδες κοκτέιλ, οτιδήποτε από την άγρια φύση του ωκεανού απολαμβάνετε εκείνη τη στιγμή, σκεφτείτε το πραγματικό κόστος. Για κάθε κιλό που πηγαίνει στην αγορά περισσότερα από 10 κιλά, ίσως 100 κιλά, μπορεί να πετάγονται ως άχρηστο αλίευμα. Αυτό είναι συνέπεια της άγνοιας του ότι υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορούμε να πάρουμε από την θάλασσα. Αυτό το γράφημα δείχνει την μείωση στην θαλάσσια πανίδα από το 1990 έως το 2000. Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις είναι σε κόκκινο. Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, φανταστείτε, 90 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών έχουν αφανιστεί. Οι περισσότερες χελώνες, καρχαρίες, τόνοι και φάλαινες έχουν κατά πολύ μειωθεί.
Using Google Earth you can witness trawlers -- in China, the North Sea, the Gulf of Mexico -- shaking the foundation of our life support system, leaving plumes of death in their path. The next time you dine on sushi -- or sashimi, or swordfish steak, or shrimp cocktail, whatever wildlife you happen to enjoy from the ocean -- think of the real cost. For every pound that goes to market, more than 10 pounds, even 100 pounds, may be thrown away as bycatch. This is the consequence of not knowing that there are limits to what we can take out of the sea. This chart shows the decline in ocean wildlife from 1900 to 2000. The highest concentrations are in red. In my lifetime, imagine, 90 percent of the big fish have been killed. Most of the turtles, sharks, tunas and whales are way down in numbers.
Αλλά, υπάρχουν και καλά νέα. 10 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών ακόμα υπάρχουν. Υπάρχουν ακόμα κάποιες μπλε φάλαινες. Υπάρχει ακόμα λίγο κριλ στην Ανταρκτική. Υπάρχουν ακόμα μερικά στρείδια στον Κόλπο του Chesapeake. Οι μισοί κοραλιογενείς ύφαλοι είναι ακόμα σε αρκετά καλή κατάσταση, μια ζώνη-κόσμημα γύρω από τη μέση του πλανήτη. Υπάρχει ακόμα χρόνος, αλλά όχι πολύς, για να αναστρέψουμε την πορεία. Εάν συνεχίσουμε με την ίδια νοοτροπία, σημαίνει ότι σε 50 χρόνια, μπορεί να μην υπάρχουν κοραλλιογενείς ύφαλοι ούτε εμπορική αλιεία, επειδή τα ψάρια απλά θα έχουν χαθεί. Φανταστείτε τον ωκεανό χωρίς ψάρια. Φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για το σύστημα υποστήριξης της ζωής μας. Τα φυσικά συστήματα στην ξηρά έχουν επίσης μεγάλα προβλήματα, αλλά τα προβλήματα είναι πιο εμφανή και κάποια μέτρα έχουν ληφθεί για την προστασία των δένδρων, των λεκανών απορροής, της άγριας χλωρίδας και πανίδας.
But, there is good news. Ten percent of the big fish still remain. There are still some blue whales. There are still some krill in Antarctica. There are a few oysters in Chesapeake Bay. Half the coral reefs are still in pretty good shape, a jeweled belt around the middle of the planet. There's still time, but not a lot, to turn things around. But business as usual means that in 50 years, there may be no coral reefs -- and no commercial fishing, because the fish will simply be gone. Imagine the ocean without fish. Imagine what that means to our life support system. Natural systems on the land are in big trouble too, but the problems are more obvious, and some actions are being taken to protect trees, watersheds and wildlife.
Και το 1872, με το Εθνικό Πάρκο του Yellowstone, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν με την δημιουργία πάρκων που κάποιοι θεωρούν ως την καλύτερη ιδέα που είχε ποτέ η Αμερική. Περίπου 12 τοις εκατό της στεριάς στον κόσμο είναι τώρα υπό προστασία, διασφαλίζοντας έτσι την βιοποικιλότητα, παρέχοντας μια δεξαμενή άνθρακα, παράγοντας οξυγόνο, προστατεύοντας τις λεκάνες απορροής. Και, το 1972, αυτό το έθνος άρχισε να εφαρμόζει κάτι αντίστοιχο στη θάλασσα, τα Εθνικά Θαλάσσια Καταφύγια. Άλλη μια μεγάλη ιδέα. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν τώρα περισσότερα από 4.000 μέρη στη θάλασσα, σε όλο τον κόσμο, που χαίρουν κάποιου είδους προστασίας. Και μπορείτε να τα βρείτε στο Google Earth. Τα κακά νέα είναι ότι πρέπει να ψάξετε πολύ για να τα βρείτε. Τα τελευταία τρία χρόνια, για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. προστάτεψαν ως φυσικά μνημεία 340.000 τετραγωνικά μίλια ωκεανού . Αλλά αυξήθηκε μόνο από 0,6 σε 0,8 τοις εκατό το ποσοστό των ωκεανών που προστατεύονται, παγκοσμίως. Οι προστατευόμενες περιοχές σίγουρα ανακάμπτουν, αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος για να επανέλθουν πετρόψαρα ή πεσκανδρίτσες ηλικίας 50 ετών, καρχαρίες ή λαυράκια, ή οπλόστηθοι Ατλαντικού ηλικίας 200 ετών. Δεν καταναλώνουμε αγελάδες ή κοτόπουλα 200 ετών. Οι προστατευόμενες περιοχές μας δίνουν ελπίδα ότι τα πλάσματα στο όραμα του Ed Wilson για μια εγκυκλοπαίδεια της ζωής ή την απογραφή της θαλάσσιας ζωής, θα υπάρχουν όχι μόνο ως μια λίστα, μια φωτογραφία ή μια παράγραφος.
And in 1872, with Yellowstone National Park, the United States began establishing a system of parks that some say was the best idea America ever had. About 12 percent of the land around the world is now protected: safeguarding biodiversity, providing a carbon sink, generating oxygen, protecting watersheds. And, in 1972, this nation began to establish a counterpart in the sea, National Marine Sanctuaries. That's another great idea. The good news is that there are now more than 4,000 places in the sea, around the world, that have some kind of protection. And you can find them on Google Earth. The bad news is that you have to look hard to find them. In the last three years, for example, the U.S. protected 340,000 square miles of ocean as national monuments. But it only increased from 0.6 of one percent to 0.8 of one percent of the ocean protected, globally. Protected areas do rebound, but it takes a long time to restore 50-year-old rockfish or monkfish, sharks or sea bass, or 200-year-old orange roughy. We don't consume 200-year-old cows or chickens. Protected areas provide hope that the creatures of Ed Wilson's dream of an encyclopedia of life, or the census of marine life, will live not just as a list, a photograph, or a paragraph.
Με επιστήμονες από όλο τον κόσμο, ερευνώ εδώ και καιρό το 99 τοις εκατό των ωκεανών που είναι ανοικτοί στην αλιεία, στην εξόρυξη, στη γεώτρηση, στη ρίψη απορριμμάτων, σε οτιδήποτε, αναζητώντας σημεία ελπίδας και προσπαθώντας να βρω τρόπους να εξασφαλίσω ένα μέλλον για αυτούς και για εμάς. Όπως στην Αρκτική - έχουμε μια ευκαιρία, τώρα, να τα καταφέρουμε. Ή στην Ανταρκτική, όπου η ήπειρος προστατεύεται, αλλά απογυμνώνουμε τη θάλασσα που την περιβάλλει από το κριλ ,τις φάλαινες και τα ψάρια. Το πλωτό δάσος της Θάλασσας των Σαργασσών (τρεις χιλιάδες τετραγωνικά μίλια) το χρησιμοποιούν για να ταΐζουν αγελάδες. το 97 τοις εκατό της στεριάς στα Νησιά Γκαλαπάγκος προστατεύεται, αλλά οι παρακείμενες θάλασσες αφανίζονται από την αλιεία. Το ίδιο και στην Αργεντινή, στην υφαλοκρηπίδα της Παταγονίας, που τώρα έχει σοβαρά προβλήματα. Οι ανοιχτές θάλασσες, όπου οι φάλαινες, οι τόνοι και τα δελφίνια ταξιδεύουν -- το μεγαλύτερο, λιγότερο προστατευμένο, οικοσύστημα στη Γη, γεμάτο με φωσφορίζοντα πλάσματα, που ζουν σε σκοτεινά νερά με μέσο βάθος δυο μίλια. Λάμπουν, αστράφτουν και φωτίζουν με το δικό τους ζωντανό φως.
With scientists around the world, I've been looking at the 99 percent of the ocean that is open to fishing -- and mining, and drilling, and dumping, and whatever -- to search out hope spots, and try to find ways to give them and us a secure future. Such as the Arctic -- we have one chance, right now, to get it right. Or the Antarctic, where the continent is protected, but the surrounding ocean is being stripped of its krill, whales and fish. Sargasso Sea's three million square miles of floating forest is being gathered up to feed cows. 97 percent of the land in the Galapagos Islands is protected, but the adjacent sea is being ravaged by fishing. It's true too in Argentina on the Patagonian shelf, which is now in serious trouble. The high seas, where whales, tuna and dolphins travel -- the largest, least protected, ecosystem on Earth, filled with luminous creatures, living in dark waters that average two miles deep. They flash, and sparkle, and glow with their own living light.
Υπάρχουν ακόμα μέρη στη θάλασσα το ίδιο παρθένα όσο όταν ήμουν παιδί. Τα επόμενα δέκα χρόνια μπορεί να είναι τα πιο σημαντικά και τα επόμενα 10.000 χρόνια η καλύτερη ευκαιρία που θα έχει το είδος μας για να προστατέψει ό,τι απέμεινε από τα φυσικά συστήματα που μας δίνουν ζωή. Για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή, χρειαζόμαστε νέους τρόπους παραγωγής ενέργειας. Χρειαζόμαστε νέους τρόπους, καλύτερους τρόπους, για να αντιμετωπίσουμε την φτώχεια, τους πολέμους και τις ασθένειες. Χρειάζεται να κρατήσουμε πολλά πράγματα και να διατηρήσουμε ένα καλύτερο κόσμο. Αλλά, τίποτα δεν θα έχει σημασία εάν δεν προστατέψουμε τους ωκεανούς. Η μοίρα μας και οι ωκεανοί είναι ένα. Πρέπει να κάνουμε για τους ωκεανούς ό,τι έκανε ο Al Gore για τους ουρανούς.
There are still places in the sea as pristine as I knew as a child. The next 10 years may be the most important, and the next 10,000 years the best chance our species will have to protect what remains of the natural systems that give us life. To cope with climate change, we need new ways to generate power. We need new ways, better ways, to cope with poverty, wars and disease. We need many things to keep and maintain the world as a better place. But, nothing else will matter if we fail to protect the ocean. Our fate and the ocean's are one. We need to do for the ocean what Al Gore did for the skies above.
Ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης με έναν παγκόσμιο οργανισμό προστασίας, το IUCN, έχει δρομολογηθεί για την προστασία της βιοποικιλότητας, για να μετριάσουμε και να ανακάμψουμε από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Στην ανοιχτή θάλασσα και στις παράκτιες περιοχές, οπουδήποτε μπορούμε να εντοπίσουμε κρίσιμα σημεία χρειάζονται νέες τεχνολογίες για να χαρτογραφήσουμε, να φωτογραφήσουμε και να εξερευνήσουμε το 95 τοις εκατό του ωκεανού που δεν έχουμε ακόμα δει. Ο σκοπός είναι να προστατέψουμε τη βιοποικιλότητα, να εξασφαλίσουμε ισορροπία και ανανεωσιμότητα. Χρειαζόμαστε βαθυσκάφη, νέες τεχνολογίες για να εξερευνήσουμε τους ωκεανούς. Χρειαζόμαστε, ίσως, μια αποστολή - ένα θαλάσσιο TED - που θα βοηθούσε να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας.
A global plan of action with a world conservation union, the IUCN, is underway to protect biodiversity, to mitigate and recover from the impacts of climate change, on the high seas and in coastal areas, wherever we can identify critical places. New technologies are needed to map, photograph and explore the 95 percent of the ocean that we have yet to see. The goal is to protect biodiversity, to provide stability and resilience. We need deep-diving subs, new technologies to explore the ocean. We need, maybe, an expedition -- a TED at sea -- that could help figure out the next steps.
Τώρα λοιπόν, υποθέτω πως θέλετε να μάθετε ποια είναι η ευχή μου. Εύχομαι να χρησιμοποιήσετε όλα τα μέσα που διαθέτετε: ταινίες, αποστολές, το διαδίκτυο, καινούρια υποβρύχια, μια εκστρατεία που θα κινητοποιήσει το κοινό να στηρίξει ένα παγκόσμιο δίκτυο προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών, σημεία ελπίδας αρκετά μεγάλα ώστε να σώσουν και να αποκαταστήσουν τον ωκεανό, την μπλε καρδιά του πλανήτη. Σε ποιο βαθμό; Κάποιοι λένε 10 τοις εκατό, άλλοι 30 τοις εκατό. Εσείς αποφασίζετε πόσο από την καρδιά σας θέλετε να προστατέψετε. Όποιο και αν είναι αυτό, ένα κομμάτι της τάξης του ένα τοις εκατό δεν είναι αρκετό. Η ευχή μου είναι μια μεγάλη ευχή, όμως αν τα καταφέρουμε, θα αλλάξει πραγματικά τον κόσμο και θα βοηθήσει στην εξασφάλιση της επιβίωσης του είδους που,τελικά, είναι και το αγαπημένο μου, ο άνθρωπος. Για τα παιδιά του σήμερα, για το παιδί του αύριο, τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι η στιγμή.
And so, I suppose you want to know what my wish is. I wish you would use all means at your disposal -- films, expeditions, the web, new submarines -- and campaign to ignite public support for a global network of marine protected areas -- hope spots large enough to save and restore the ocean, the blue heart of the planet. How much? Some say 10 percent, some say 30 percent. You decide: how much of your heart do you want to protect? Whatever it is, a fraction of one percent is not enough. My wish is a big wish, but if we can make it happen, it can truly change the world, and help ensure the survival of what actually -- as it turns out -- is my favorite species; that would be us. For the children of today, for tomorrow's child: as never again, now is the time.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)