On August 12, 2020, two groups of girls went out to protest in Minsk, the capital city of Belarus. They put on white clothes and went barefoot out into the street. In the morning, some went to Komarovskiy Market in the center of town. Later that day, the other group gathered with flowers at the eternal flame under the victory monument. They stood together holding hands, and they started to sing the Belarusian lullaby, waiting for the police cars to arrive. They knew the police would pick them up just like that: barefoot with flowers in their hands, that they would take them to the police station, beat them up and try to humiliate them. And yet they did it anyway.
Op 12 augustus 2020 gingen twee groepen meisjes de straat op om te protesteren in Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Ze trokken witte kleren aan en gingen blootsvoets de straat op. 's Ochtends gingen sommigen naar Komarovskiy Market, in het centrum van de stad. Later op de dag kwam de andere groep met bloemen samen bij de eeuwige vlam onder het overwinningsmonument. Ze stonden daar hand in hand en begonnen het slaapliedje van Wit-Rusland te zingen in afwachting van de politiewagens. Ze wisten dat de politie ze zo zouden oppakken, blootsvoets, met bloemen in de hand, dat ze hen zouden meenemen naar het politiebureau, hen in elkaar zouden slaan en hen zouden proberen te vernederen. En toch deden ze het.
This year, something changed in Belarus, a country of more than nine million people that has been ruled by an authoritarian leader since 1994. These young women were protesting the latest rigged election result, which had taken [place] just a few days earlier. Their small expressions of protest very quickly expanded into massive, peaceful, women-led demonstrations all across the country.
Dit jaar veranderde er iets in Wit-Rusland, een land van meer dan negen miljoen mensen dat sinds 1994 wordt bestuurd door een autoritair leider. Deze jonge vrouwen protesteerden tegen opnieuw een frauduleuze verkiezing, die net een paar dagen eerder had plaatsgevonden. Hun bescheiden vorm van protest groeide zeer snel uit tot enorme, vreedzame, vrouwgedreven demonstraties door het hele land.
Within just a few days, a few hundred thousand people took to the streets and demonstrations have continued ever since, the likes of which Belarus has never seen before. All this despite the fact that the president proclaimed himself reelected and that more than 10,000 people have been detained, hundreds tortured and at least six killed.
Binnen slechts een paar dagen gingen honderdduizenden mensen de straat op en de demonstraties zijn nooit meer opgehouden, op een voor Wit-Rusland ongekende manier. Dit alles ondanks het feit dat de president zich uitriep tot opnieuw verkozen en dat meer dan 10.000 mensen waren gearresteerd, honderden gefolterd en ten minste zes gedood.
Many people wonder why the people of Belarus are speaking up now. What makes them keep taking to the streets despite unprecedented police violence, despite state lawlessness? The answer I hear the most is that people have become fearless, and it's something we have become together.
Veel mensen vragen zich af waarom de bevolking van Wit-Rusland zich juist nu roert. Wat drijft hen ertoe voortdurend de straat op te gaan, ondanks het ongekende politiegeweld, ondanks de rechteloosheid? Het antwoord dat ik het meest hoor, is dat mensen moedig zijn geworden, en dat is iets dat we samen hebben gedaan.
Because fear is the province of one. It feeds on isolation. It doesn't discriminate: men, women, children, elderly -- all of us can feel fear, but only as long as we are on our own. Fearlessness takes two. It only works if and when we show up for each other. Show up so that your neighbor, your colleague, your friend has courage. And they will do the same for you.
Want angst is een eigenschap van een individu. Het woekert in afzondering. Het maakt geen onderscheid: mannen, vrouwen, kinderen, ouderen -- ieder van ons ervaart angst, maar daarvoor moeten we wel alleen zijn. Voor moed zijn er twee nodig. Het werkt alleen als en wanneer we er voor elkaar zijn. Doe mee, zodat je buurman, je collega en je vriend de aanmoediging voelt. En zij zullen hetzelfde doen voor jou.
A lot has been made of my own role in the presidential election of August 2020. How I stepped in to run for my husband, Sergei, when he was jailed and it became clear that the authorities would deny him his chance to run himself; how I rightfully won the election and became the elected leader of a democratic Belarus, but the official results only gave me 10 percent of the vote and I was forced into exile with my children; how I still fight for those who voted for me and whose voice the regime wants to steal; how "fearless" I am.
Er is veel te doen geweest over mijn eigen rol in de presidentiële verkiezing van augustus 2020. Hoe ik me kandidaat stelde in plaats van mijn man, Segei, toen hij werd vastgezet en de autoriteiten hem niet toestonden zelf kandidaat te zijn; hoe ik rechtmatig de verkiezingen won en de verkozen leider van democratisch Wit-Rusland werd, terwijl de officiële uitslag me slechts 10% van de stemmen gaf, wat mij ertoe dwong het land uit te vluchten met mijn kinderen; hoe ik nog steeds vecht voor hen die voor mij stemden en wier stem het regime wil verdoezelen; hoe 'moedig' ik ben.
But there were many moments when I was frightened, and I wanted to step down. I was threatened and forced to believe that I'm alone in this fight. And yet the more cities I visited, the more people showed up for the rallies, the less fear I had. And then in the days before the election in Minsk, 60,000 people came to show their support for me, and I was no longer afraid.
Maar er zijn veel momenten geweest waarop ik bang was en het wilde opgeven. Ik werd bedreigd en werd gedwongen te geloven dat ik alleen sta in deze strijd. Maar hoe meer steden ik bezocht, hoe meer mensen naar de bijeenkomsten kwamen, hoe minder bang ik was. En toen 60.000 mensen in de dagen voor de verkiezing in Minsk mij hun steun kwamen betuigen, was ik niet meer bang.
I never wanted to do any of this. I was never overly political, and I never planned to run for office. I wanted to be a mom and a wife. But by fate and the will of my people, I was elevated to this position. And I accept this with a sense of duty and pride. I will not give up. And I will show up for people, because they show up for me. Our courage is born from unity. Our solidarity is our strength.
Ik heb dit nooit willen doen. Ik was nooit zo politiek geëngageerd en had nooit gedacht me verkiesbaar te stellen. Ik wilde moeder worden en echtgenote. Maar door het lot en de wil van mijn volk werd ik in deze positie getild. En ik accepteer dat met een gevoel van plicht en trots. Ik zal niet opgeven. En ik zal me inzetten voor mensen, want zij zetten zich in voor mij. Onze moed is geworteld in eendracht. Onze solidariteit is onze kracht.
I also now understand that being fearless is a commitment. It is a decision you make every single day. It is a responsibility you take -- responsibility for one another. In this regard, I'm no different from my fellow Belarusians. Their support is tangible. Their solidarity grows in progression. When there are two of you, you are daring. When you're 100, you are brave. When there are thousands of you, you are fearless. And once you are tens of thousands, you become invincible.
Ik begrijp nu ook dat moedig zijn een verplichting inhoudt. Het is een besluit dat je iedere dag weer neemt. Je neemt de verantwoordelijkheid -- verantwoordelijkheid voor elkaar. In dat opzicht ben ik niet anders dan mijn mede-Wit-Russen. Hun steun is voelbaar. Hun solidariteit groeit met de tijd. Als je met z'n tweeën bent, word je brutaal. Als je met 100 bent, dapper. Als je met duizenden bent, ben je moedig. En ben je eenmaal met tienduizenden, dan word je onaantastbaar.
Thank you.
Dank je wel.