Last year, three of my family members were gruesomely murdered in a hate crime. It goes without saying that it's really difficult for me to be here today, but my brother Deah, his wife Yusor, and her sister Razan don't give me much of a choice. I'm hopeful that by the end of this talk you will make a choice, and join me in standing up against hate.
Vorig jaar werden drie van mijn familieleden gruwelijk vermoord in een haatdelict. Je begrijpt hoe moeilijk het voor me is om hier vandaag te staan, maar mijn broer Deah, zijn vrouw Yusor en haar zus Razan laten me niet veel keus. Ik hoop dat jullie er tegen het einde van deze talk voor zullen kiezen ook op te staan tegen haat.
It's December 27, 2014: the morning of my brother's wedding day. He asks me to come over and comb his hair in preparation for his wedding photo shoot. A 23-year-old, six-foot-three basketball, particularly Steph Curry, fanatic --
Het is 27 december 2014, het is de huwelijksdag van mijn broer. Hij vraagt me zijn haar te kammen voor het maken van de huwelijksfoto's. Een 23 jaar oude, 1,90 meter lange basketbalfanaat -- gek van Steph Curry --
(Laughter)
(Gelach)
An American kid in dental school ready to take on the world. When Deah and Yusor have their first dance, I see the love in his eyes, her reciprocated joy, and my emotions begin to overwhelm me. I move to the back of the hall and burst into tears. And the second the song finishes playing, he beelines towards me, buries me into his arms and rocks me back and forth. Even in that moment, when everything was so distracting, he was attuned to me.
Een voor tandarts studerende, enthousiaste Amerikaanse jongen. Wanneer Deah en Yusor de dans openen, zie ik de liefde in hun ogen, hun wederzijds geluk, en ik word overmand door mijn emoties. Achter in de zaal barst ik in tranen uit. Zodra de muziek stopt, komt hij direct naar me toe, neemt me in zijn armen en begint me te troosten. Zelfs op dat moment, met zoveel afleiding om hem heen, had hij oog voor me.
He cups my face and says, "Suzanne, I am who I am because of you. Thank you for everything. I love you."
Hij neemt mijn gezicht in zijn handen en zegt: "Suzanne, door jou ben ik wie ik ben. Bedankt voor alles. Ik hou van je."
About a month later, I'm back home in North Carolina for a short visit, and on the last evening, I run upstairs to Deah's room, eager to find out how he's feeling being a newly married man. With a big boyish smile he says, "I'm so happy. I love her. She's an amazing girl." And she is. At just 21, she'd recently been accepted to join Deah at UNC dental school. She shared his love for basketball, and at her urging, they started their honeymoon off attending their favorite team of the NBA, the LA Lakers. I mean, check out that form.
Een maand later breng ik een kort bezoek aan mijn thuis in Noord-Carolina en op de laatste avond ren ik de trap op naar Deah's kamer, omdat ik wil weten hoe het huwelijkse leven hem bevalt. Met een jongensachtige glimlach zegt hij: "Ik ben zo gelukkig. Ik hou van haar. Ze is echt fantastisch." En dat is ook zo. Ze is net 21 en onlangs toegelaten op dezelfde school als Deah, de UNC school voor tandheelkunde. Ze is al net zo'n basketbalgek, en op haar aandringen zijn ze hun huwelijksreis begonnen bij een wedstrijd van hun favoriete team, de LA Lakers. Prachtig uniform, toch?
(Laughter)
(Gelach)
I'll never forget that moment sitting there with him -- how free he was in his happiness. My littler brother, a basketball-obsessed kid, had become and transformed into an accomplished young man. He was at the top of his dental school class, and alongside Yusor and Razan, was involved in local and international community service projects dedicated to the homeless and refugees, including a dental relief trip they were planning for Syrian refugees in Turkey.
Ik vergeet nooit meer dat ik daar bij hem zat -- hoe voelde zich zo vrij in zijn geluk. Mijn broertje, een basketbalfanaat, had zich tot een volwaardige jonge man ontwikkeld. Hij hoorde bij de besten op zijn opleiding en was samen met Yusor en Razan betrokken bij lokale en internationale vrijwilligersprojecten voor daklozen en vluchtelingen, inclusief een geplande tandartshulp-reis voor Syrische vluchtelingen in Turkije.
Razan, at just 19, used her creativity as an architectural engineering student to serve those around her, making care packages for the local homeless, among other projects. That is who they were.
Razan, pas 19, gebruikte haar creativiteit als architectuurstudente om haar omgeving te dienen; ze maakte onder meer noodhulppakketten voor lokale daklozen. Zo waren ze.
Standing there that night, I take a deep breath and look at Deah and tell him, "I have never been more proud of you than I am in this moment." He pulls me into his tall frame, hugs me goodnight, and I leave the next morning without waking him to go back to San Francisco. That is the last time I ever hug him.
Toen ik daar zo stond, haalde ik diep adem, keek hem aan en zei: "Ik ben nog nooit zo trots op je geweest." Hij trekt me naar zich toe en wenst me goedenacht. De volgende ochtend maak ik hem niet wakker als ik vertrek naar San Francisco. Dat was onze laatste omhelzing.
Ten days later, I'm on call at San Francisco General Hospital when I receive a barrage of vague text messages expressing condolences. Confused, I call my father, who calmly intones, "There's been a shooting in Deah's neighborhood in Chapel Hill. It's on lock-down. That's all we know." I hang up and quickly Google, "shooting in Chapel Hill." One hit comes up. Quote: "Three people were shot in the back of the head and confirmed dead on the scene." Something in me just knows. I fling out of my chair and faint onto the gritty hospital floor, wailing.
Tien dagen later op mijn werk in het ziekenhuis van San Francisco krijg ik plots een spervuur van vage sms'jes met condoleances. Verward bel ik mijn vader die kalm zegt: "Er is geschoten in Deah's buurt op Chapel Hill. Het is afgesloten. Meer weten we niet." Ik hang op en googel: 'schietpartij op Chapel Hill'. Ik vind één bericht. Quote: "Drie mensen zijn door het hoofd geschoten en dood verklaard." En ik wéét het gewoon. Ik glij uit mijn stoel en lig jammerend op de ziekenhuisvloer.
I take the first red-eye out of San Francisco, numb and disoriented. I walk into my childhood home and faint into my parents' arms, sobbing. I then run up to Deah's room as I did so many times before, just looking for him, only to find a void that will never be filled.
Ik neem de eerste nachtvlucht vanuit San Francisco, gevoelloos en verward. Ik loop mijn ouderlijk huis binnen en val in de armen van mijn ouders, jankend. Dan ren ik zoals altijd naar Deah's kamer; ik zoek hem gewoon, maar ik vind niets en dat verandert ook nooit meer.
Investigation and autopsy reports eventually revealed the sequence of events. Deah had just gotten off the bus from class, Razan was visiting for dinner, already at home with Yusor. As they began to eat, they heard a knock on the door. When Deah opened it, their neighbor proceeded to fire multiple shots at him. According to 911 calls, the girls were heard screaming. The man turned towards the kitchen and fired a single shot into Yusor's hip, immobilizing her. He then approached her from behind, pressed the barrel of his gun against her head, and with a single bullet, lacerated her midbrain. He then turned towards Razan, who was screaming for her life, and, execution-style, with a single bullet to the back of the head, killed her. On his way out, he shot Deah one last time -- a bullet in the mouth -- for a total of eight bullets: two lodged in the head, two in his chest and the rest in his extremities.
Uit onderzoek en lijkschouwing blijkt later hoe het is gebeurd. Deah was net met de bus van school gekomen en Razan, die zou mee-eten, was al thuis met Yusor. Ze begonnen net te eten toen er op de deur werd geklopt. Toen Deah opendeed, vuurde de buurman meerdere schoten op hem af. Op de opnames van de alarmdienst hoorde je de meisjes schreeuwen. De man ging naar de keuken en schoot Yusor in de heup; zo kon ze niet meer weg. Toen ging hij achter haar staan, drukte zijn geweer tegen haar hoofd en verpletterde met één kogel haar middenhersenen. Vervolgens wendde hij zich tot Razan, die voor haar leven schreeuwde, en in executie-stijl, met één enkele kogel achterin het hoofd, vermoordde hij haar. Op weg naar buiten schoot hij Deah nog één keer -- een kogel in de mond -- wat het totaal op acht bracht: twee in het hoofd, twee in de borst en de rest in armen en benen.
Deah, Yusor and Razan were executed in a place that was meant to be safe: their home. For months, this man had been harassing them: knocking on their door, brandishing his gun on a couple of occasions. His Facebook was cluttered with anti-religion posts. Yusor felt particularly threatened by him. As she was moving in, he told Yusor and her mom that he didn't like the way they looked. In response, Yusor's mom told her to be kind to her neighbor, that as he got to know them, he'd see them for who they were. I guess we've all become so numb to the hatred that we couldn't have ever imagined it turning into fatal violence.
Deah, Yusor en Razan werden geëxecuteerd op een 'veilige' plek: hun thuis. Maandenlang had deze man ze lastig gevallen: op de deur kloppend, soms ook met zijn wapen zwaaiend. Zijn Facebook stond vol anti-religieteksten. Met name Yusor voelde zich door hem bedreigd. Toen ze er ging wonen, had hij Yusor en haar moeder gezegd dat hun uiterlijk hem niet aanstond. Yusor's moeder had haar toen gezegd dat ze aardig voor hem moest zijn, dat hij wel bij zou draaien als hij hen leerde kennen. We zijn zo verdoofd geworden voor haat dat we ons niet voor kunnen stellen dat het ons fataal kan worden.
The man who murdered my brother turned himself in to the police shortly after the murders, saying he killed three kids, execution-style, over a parking dispute. The police issued a premature public statement that morning, echoing his claims without bothering to question it or further investigate. It turns out there was no parking dispute. There was no argument. No violation. But the damage was already done. In a 24-hour media cycle, the words "parking dispute" had already become the go-to sound bite.
De man die mijn broer vermoordde, gaf zich aan bij de politie, niet lang na de moordpartij. Volgens hem had hij drie jongeren vermoord, in executie-stijl, vanwege een parkeerruzie. De politie deed die ochtend een voorbarige verklaring, zijn verhaal overnemend zonder het in twijfel te trekken of verder te onderzoeken. Er blijkt van een parkeerruzie geen sprake te zijn geweest. Er was geen onenigheid. Geen overtreding. Maar de schade was aangebracht. In een 24-uurse mediacyclus was het woord 'parkeerruzie' al populair geworden.
I sit on my brother's bed and remember his words, the words he gave me so freely and with so much love, "I am who I am because of you." That's what it takes for me to climb through my crippling grief and speak out. I cannot let my family's deaths be diminished to a segment that is barely discussed on local news. They were murdered by their neighbor because of their faith, because of a piece of cloth they chose to don on their heads, because they were visibly Muslim.
Ik zit op het bed van mijn broer, denkend aan wat hij zei, de woorden die hij me zo royaal en met zo veel liefde gaf: "Door jou ben ik wie ik ben." Met die woorden kan ik mijn verlammende verdriet te lijf en mijn verhaal doen. Ik kan de dood van mijn familieleden niet laten bagatelliseren tot een onbeduidend nieuwsfeit. Ze werden vermoord door hun buurman om hun geloof, vanwege een doek die zij verkozen om hun hoofd te dragen, omdat ze zichtbaar moslim waren.
Some of the rage I felt at the time was that if roles were reversed, and an Arab, Muslim or Muslim-appearing person had killed three white American college students execution-style, in their home, what would we have called it? A terrorist attack. When white men commit acts of violence in the US, they're lone wolves, mentally ill or driven by a parking dispute. I know that I have to give my family voice, and I do the only thing I know how: I send a Facebook message to everyone I know in media.
Eén reden voor mijn de woede toen was dat als de rollen waren omgedraaid, en een Arabier, moslim of iemand die men daarvoor hield had drie blanke Amerikaanse studenten geëxecuteerd bij hen thuis, hoe hadden we dat dan genoemd? Een terroristische aanslag. Als blanke mannen in de VS gewelddelicten plegen, zijn het eenlingen, geestelijk gestoorden of gedreven door een parkeerruzie. Ik weet dat ik moet opkomen voor mijn familie en ik doe het enige wat ik kan bedenken: ik stuur een bericht op Facebook naar iedereen die ik ken.
A couple of hours later, in the midst of a chaotic house overflowing with friends and family, our neighbor Neal comes over, sits down next to my parents and asks, "What can I do?" Neal had over two decades of experience in journalism, but he makes it clear that he's not there in his capacity as journalist, but as a neighbor who wants to help. I ask him what he thinks we should do, given the bombardment of local media interview requests. He offers to set up a press conference at a local community center. Even now I don't have the words to thank him. "Just tell me when, and I'll have all the news channels present," he said.
Een paar uur later, te midden van de chaos in ons huis vol van familie en vrienden, komt onze buurman Neal binnen, gaat naast mijn ouders zitten en vraagt: "Wat kan ik doen?" Neal had meer dan twintig jaar ervaring in de journalistiek, maar hij maakt ons duidelijk dat hij er niet is al journalist maar als buurman die wil helpen. Ik vraag wat hij denkt dat we moeten doen, gezien alle aanvragen van lokale media voor interviews. Hij biedt aan in een buurthuis een persconferentie te organiseren. Ik weet nog steeds niet hoe ik hem moet bedanken. "Je zegt het maar. Ik zorg dat alle nieuwszenders er zijn", zei hij.
He did for us what we could not do for ourselves in a moment of devastation. I delivered the press statement, still wearing scrubs from the previous night. And in under 24 hours from the murders, I'm on CNN being interviewed by Anderson Cooper. The following day, major newspapers -- including the New York Times, Chicago Tribune -- published stories about Deah, Yusor and Razan, allowing us to reclaim the narrative and call attention the mainstreaming of anti-Muslim hatred.
Hij deed voor ons wat we zelf niet konden op dat verwoestende moment. Ik deed de persverklaring, nog steeds in verpleegstersuniform. En binnen 24 uur na de schietpartij word ik op CNN geïnterviewd door Anderson Cooper. De volgende dag deden de grote kranten -- waaronder de New York Times en de Chicago Tribune -- hun verhaal over Deah, Yusor en Razan, en stelden ons daarmee in staat het echte verhaal te vertellen van de zo gangbare moslimhaat.
These days, it feels like Islamophobia is a socially acceptable form of bigotry. We just have to put up with it and smile. The nasty stares, the palpable fear when boarding a plane, the random pat downs at airports that happen 99 percent of the time.
Het lijkt tegenwoordig wel of islamofobie een acceptabele vorm van onverdraagzaamheid is. We moeten het maar slikken en glimlachen. Het vervelende staren, de voelbare angst wanneer je een vliegtuig instapt, het willekeurige fouilleren op de luchthaven... in 99% van de gevallen.
It doesn't stop there. We have politicians reaping political and financial gains off our backs. Here in the US, we have presidential candidates like Donald Trump, casually calling to register American Muslims, and ban Muslim immigrants and refugees from entering this country. It is no coincidence that hate crimes rise in parallel with election cycles.
En er is meer. Er zijn politici die over onze rug politiek en financieel garen spinnen. Hier in de VS hebben we presidentskandidaten zoals Donald Trump die openlijk zeggen dat moslims zich moeten laten registreren en die willen blokkeren dat we het land binnenkomen. Het is geen toeval dat haatdelicten toenemen rondom verkiezingen.
Just a couple months ago, Khalid Jabara, a Lebanese-American Christian, was murdered in Oklahoma by his neighbor -- a man who called him a "filthy Arab." This man was previously jailed for a mere 8 months, after attempting run over Khalid's mother with his car. Chances are you haven't heard Khalid's story, because it didn't make it to national news. The least we can do is call it what it is: a hate crime. The least we can do is talk about it, because violence and hatred doesn't just happen in a vacuum.
Een paar maanden geleden werd Khalid Jabara, een Libanees-Amerikaanse christen, in Oklahoma vermoord door zijn buurman -- een man die hem een 'vuile Arabier' noemde. Die man was al eens gevangengezet voor slechts acht maanden nadat hij Khalid's moeder had proberen aan te rijden. Je kent het verhaal waarschijnlijk niet, want het werd geen nationaal nieuws. We kunnen het op zijn minst bij de naam noemen: een haatdelict. We kunnen er op zijn minst over praten, want geweld en haat ontstaan niet in een vacuüm.
Not long after coming back to work, I'm the senior on rounds in the hospital, when one of my patients looks over at my colleague, gestures around her face and says, "San Bernardino," referencing a recent terrorist attack. Here I am having just lost three family members to Islamophobia, having been a vocal advocate within my program on how to deal with such microaggressions, and yet -- silence. I was disheartened. Humiliated.
Ik was net weer aan het werk en was de oudste op een ronde door het ziekenhuis, toen een van de patiënten mijn collega aankeek, een gebaar maakte rond haar hoofd en zei: "San Bernardino", doelend op een recente terroristische aanslag. Heb ik net drie familieleden verloren aan islamofobie, ben ik toch actief geweest in mijn programma over hoe met dit soort micro-agressie om te gaan, en toch -- blijft het stil. Zo ontmoedigend. Vernederend.
Days later rounding on the same patient, she looks at me and says, "Your people are killing people in Los Angeles." I look around expectantly. Again: silence. I realize that yet again, I have to speak up for myself. I sit on her bed and gently ask her, "Have I ever done anything but treat you with respect and kindness? Have I done anything but give you compassionate care?" She looks down and realizes what she said was wrong, and in front of the entire team, she apologizes and says, "I should know better. I'm Mexican-American. I receive this kind of treatment all the time."
Een paar dagen later kijkt dezelfde patiënt me aan en zegt: "Jullie mensen vermoorden mensen in Los Angeles." Ik kijk afwachtend om me heen. Toch blijft het stil. Ik realiseer me dat ik opnieuw voor mezelf moet opkomen. Ik ga op haar bed zitten en vraag haar zachtjes: "Heb ik u niet altijd vriendelijk en respectvol behandeld? Heb ik ooit anders gedaan dan goed voor u gezorgd?" Ze slaat haar ogen neer, beseft wat ze gedaan heeft en ten overstaan van het hele team excuseert ze zich en zegt: "Ik zou beter moeten weten. Ik ben Mexicaans-Amerikaan; ik word voortdurend zo behandeld."
Many of us experience microaggressions on a daily basis. Odds are you may have experienced it, whether for your race, gender, sexuality or religious beliefs. We've all been in situations where we've witnessed something wrong and didn't speak up. Maybe we weren't equipped with the tools to respond in the moment. Maybe we weren't even aware of our own implicit biases. We can all agree that bigotry is unacceptable, but when we see it, we're silent, because it makes us uncomfortable.
Velen van ons ondergaan iedere dag micro-agressie. Jullie hebben het waarschijnlijk ook meegemaakt, of het nu is om je gezicht, je geslacht, je seksualiteit of je geloof. We hebben allemaal mensen onredelijk behandeld zien worden en waar we niets van zeiden. Misschien hadden we op dat moment geen antwoord paraat. Misschien waren we ons niet bewust van onze vooroordelen. Onverdraagzaamheid is niet acceptabel, daar zijn we het over eens, maar als we het zien, zwijgen we, omdat het zo ongemakkelijk is.
But stepping right into that discomfort means you are also stepping into the ally zone. There may be over three million Muslims in America. That's still just one percent of the total population. Martin Luther King once said, "In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."
Maar als je dat ongemak aanvaardt, wordt je wel een bondgenoot. Er zijn misschien wel meer dan drie miljoen moslims in Amerika. Dat is altijd nog maar één procent van de gehele bevolking. Martin Luther King zei eens: "Uiteindelijk herinneren we ons niet de woorden van onze vijanden, maar het zwijgen van onze vrienden."
So what made my neighbor Neal's allyship so profound? A couple of things. He was there as a neighbor who cared, but he was also bringing in his professional expertise and resources when the moment called for it. Others have done the same. Larycia Hawkins drew on her platform as the first tenured African-American professor at Wheaton College to wear a hijab in solidarity with Muslim women who face discrimination every day. As a result, she lost her job. Within a month, she joined the faculty at the University of Virginia, where she now works on pluralism, race, faith and culture.
Wat maakte het bondgenootschap van onze buurman Neal zo aangrijpend? Een paar dingen. Hij was er als een buurman die je hielp, maar hij bracht ook zijn expertise en hulpmiddelen in toen het er om ging. Anderen deden ook zoiets. Larycia Hawkins gebruikte haar situatie als de eerste vaste Afro-Amerikaanse professor aan het Wheaton College om een hidjab te dragen in solidariteit met moslimvrouwen die dagelijks gediscrimineerd worden. Ze verloor er haar aanstelling door. Binnen een maand trad ze aan bij de Universiteit van Virginia, waar ze nu werkt aan pluralisme, ras, geloof en cultuur.
Reddit cofounder, Alexis Ohanian, demonstrated that not all active allyship needs to be so serious. He stepped up to support a 15-year-old Muslim girl's mission to introduce a hijab emoji.
Mede-oprichtster van Reddit, Alexis Ohanian, demonstreerde dat niet alle actieve bondgenootschap zo serieus hoeft te zijn. Hij ondersteunde de missie van een 15-jarig moslimmeisje om een hidjab-emoticon te introduceren.
(Laughter)
(Gelach)
It's a simple gesture, but it has a significant subconscious impact on normalizing and humanizing Muslims, including the community as a part of an "us" instead of an "other." The editor in chief of Women's Running magazine just put the first hijabi to ever be on the cover of a US fitness magazine. These are all very different examples of people who drew upon their platforms and resources in academia, tech and media, to actively express their allyship.
Een eenvoudig gebaar, maar het heeft een belangrijk onderbewust effect op het normaliseren en menselijk maken van moslims; het beeldt ons af als een deel van de gemeenschap in plaats van buitenstaanders. De hoofdredacteur van het blad Women's Running plaatste de eerste vrouw met hidjab op de voorpagina van een fitnessblad ooit. Allemaal verschillende voorbeelden van mensen die hun positie en hulpmiddelen gebruikten, in het onderwijs, de techniek en de media, om actief hun bondgenootschap te betuigen.
What resources and expertise do you bring to the table? Are you willing to step into your discomfort and speak up when you witness hateful bigotry? Will you be Neal?
Welke hulpmiddelen en expertise heb jij in te brengen? Ben je bereid het ongemak te accepteren en iets te doen als je haatdragende onverdraagzaamheid opmerkt? Kun je Neal zijn?
Many neighbors appeared in this story. And you, in your respective communities, all have a Muslim neighbor, colleague or friend your child plays with at school. Reach out to them. Let them know you stand with them in solidarity. It may feel really small, but I promise you it makes a difference.
Vele buren speelden een rol in dit verhaal. Jullie hebben in je buurt allemaal een moslimbuur of -collega of je kind heeft een moslimvriendje. Steun ze. Laat ze weten dat je achter ze staat. Het lijkt zo weinig, maar ik verzeker je dat het helpt.
Nothing will ever bring back Deah, Yusor and Razan. But when we raise our collective voices, that is when we stop the hate.
Niets brengt ooit nog Deah, Yusor en Razan terug. Maar waar we onze collectieve stem laten horen, daar begint het einde van de haat.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)