Πέρυσι, τρία μέλη της οικογένειάς μου δολοφονήθηκαν φρικτά σε ένα έγκλημα μίσους. Δεν χρειάζεται να πω ότι είναι πραγματικά δύσκολο για εμένα να είμαι εδώ σήμερα, αλλά ο αδερφός μου Ντία, η γυναίκα του Γιουσούρ, και η αδερφή της Ραζάν δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή. Ελπίζω ότι μέχρι το τέλος της ομιλίας θα κάνετε μια επιλογή, και θα σταθείτε πλάι μου ενάντια στο μίσος.
Last year, three of my family members were gruesomely murdered in a hate crime. It goes without saying that it's really difficult for me to be here today, but my brother Deah, his wife Yusor, and her sister Razan don't give me much of a choice. I'm hopeful that by the end of this talk you will make a choice, and join me in standing up against hate.
Είναι 27 Δεκεμβρίου 2014, το πρωί της ημέρας του γάμου του αδερφού μου. Μου ζητάει να πάω να του χτενίσω τα μαλλιά για τη γαμήλια φωτογράφιση. Ένας εικοσιτριάχρονος, 1.90, φανατικός του μπάσκετ, κυρίως με τον Στεφ Κάρι.
It's December 27, 2014: the morning of my brother's wedding day. He asks me to come over and comb his hair in preparation for his wedding photo shoot. A 23-year-old, six-foot-three basketball, particularly Steph Curry, fanatic --
(Γέλια)
(Laughter)
Ένας Αμερικάνος στην οδοντιατρική σχολή έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Όταν ο Ντία και η Γιουσούρ χορεύουν τον πρώτο τους χορό, βλέπω την αγάπη στα μάτια του, την απερίγραπτη χαρά της, και τα συναισθήματα αρχίζουν να με κυριεύουν. Πηγαίνω στο πίσω μέρος της αίθουσας και ξεσπάω σε δάκρυα. Αμέσως μόλις τελειώνει το τραγούδι, έρχεται κατά πάνω μου, με σφίγγει στην αγκαλιά του και με ταρακουνάει μπρος-πίσω. Ακόμα κι εκείνο το λεπτό, όταν όλα ήταν τόσο περισπαστικά, εκείνος ήταν εναρμονισμένος μαζί μου.
An American kid in dental school ready to take on the world. When Deah and Yusor have their first dance, I see the love in his eyes, her reciprocated joy, and my emotions begin to overwhelm me. I move to the back of the hall and burst into tears. And the second the song finishes playing, he beelines towards me, buries me into his arms and rocks me back and forth. Even in that moment, when everything was so distracting, he was attuned to me.
Πήρε στα χέρια του το πρόσωπο μου και λέει, «Σούζαν, είμαι αυτός που είμαι χάρις σε σένα. Σ' ευχαριστώ για όλα. Σ' αγαπώ».
He cups my face and says, "Suzanne, I am who I am because of you. Thank you for everything. I love you."
Περίπου ένα μήνα μετά, επιστρέφω σπίτι στη Βόρεια Καρολίνα για μια σύντομη επίσκεψη, και το τελευταίο βράδυ τρέχω πάνω στο δωμάτιο του Ντία, ανυπομονώντας να δω πώς νιώθει όντας νιόπαντρος. Με ένα πλατύ παιδιάστικο χαμόγελο είπε, «Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Την αγαπώ. Είναι ένα απίθανο κορίτσι». Και είναι. Μόλις στα 21 της, είχε γίνει δεκτή να πάει με τον Ντία στην οδοντιατρική σχολή του UNC. Μοιραζόταν την αγάπη του για το μπάσκετ, και με δική της παρότρυνση ξεκίνησαν το ταξίδι του μέλιτος παρακολουθώντας την αγαπημένη του ομάδα στο NBA, τους LA Lakers. Θέλω να πω, κοιτάξτε φόρμα.
About a month later, I'm back home in North Carolina for a short visit, and on the last evening, I run upstairs to Deah's room, eager to find out how he's feeling being a newly married man. With a big boyish smile he says, "I'm so happy. I love her. She's an amazing girl." And she is. At just 21, she'd recently been accepted to join Deah at UNC dental school. She shared his love for basketball, and at her urging, they started their honeymoon off attending their favorite team of the NBA, the LA Lakers. I mean, check out that form.
(Γέλια)
(Laughter)
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που καθόμουν εκεί μαζί του, πόσο ελεύθερος ήταν στην ευτυχία του. Ο μικρός μου αδερφός, ένας φανατικός του μπάσκετ, είχε γίνει και μεταμορφωθεί σε έναν καταξιωμένο νέο άντρα. Ήταν πρώτος στην τάξη της οδοντιατρικής σχολής και μαζί με τη Γιουσούρ και τη Ραζάν, συμμετείχε σε τοπικά και διεθνή κοινοτικά προγράμματα, αφιερωμένα σε άστεγους και πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένου ενός ταξιδιού οδοντιατρικής βοήθειας που οργάνωναν για Σύριους πρόσφυγες στην Τουρκία.
I'll never forget that moment sitting there with him -- how free he was in his happiness. My littler brother, a basketball-obsessed kid, had become and transformed into an accomplished young man. He was at the top of his dental school class, and alongside Yusor and Razan, was involved in local and international community service projects dedicated to the homeless and refugees, including a dental relief trip they were planning for Syrian refugees in Turkey.
Η Ραζάν, μόλις 19 ετών, χρησιμοποιούσε τη δημιουργικότητά της ως φοιτήτρια αρχιτεκτόνων μηχανικών για να υπηρετεί τους γύρω της, φτιάχνοντας πακέτα φροντίδας για τους ντόπιους άστεγους, ανάμεσα σε άλλα πρότζεκτ. Να τι άνθρωποι ήταν.
Razan, at just 19, used her creativity as an architectural engineering student to serve those around her, making care packages for the local homeless, among other projects. That is who they were.
Στεκόμενη εκεί εκείνο το βράδυ, παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάζω τον Ντία και του λέω, «Δεν ήμουν ποτέ πιο περήφανη για σένα από όσο είμαι αυτήν τη στιγμή». Με τράβηξε πάνω στο ψηλό σώμα του, με αγκάλιασε για καληνύχτα και το επόμενο πρωί φεύγω χωρίς να τον ξυπνήσω για να επιστρέψω στο Σαν Φρανσίσκο. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον αγκαλιάζω ποτέ.
Standing there that night, I take a deep breath and look at Deah and tell him, "I have never been more proud of you than I am in this moment." He pulls me into his tall frame, hugs me goodnight, and I leave the next morning without waking him to go back to San Francisco. That is the last time I ever hug him.
Δέκα μέρες μετά, είμαι σε βάρδια στο Γενικό Νοσοκομείο του Σαν Φρανσίσκο όταν παίρνω ένα σωρό από αόριστα μηνύματα συλλυπητηρίων. Μπερδεμένη, τηλεφωνώ στον πατέρα μου που με ψυχραιμία λέει, «Έγιναν πυροβολισμοί στη γειτονιά του Ντία στο Τσάπελ Χιλ. Είναι αποκλεισμένα. Μόνο αυτό ξέρουμε." Το κλείνω και αμέσως ψάχνω στο Google, «πυροβολισμός στο Τσάπελ Χιλ». Ένα αποτέλεσμα εμφανίζεται. Παράθεση: «Τρεις άνθρωποι πυροβολήθηκαν πίσω στο κεφάλι και επιβεβαιώθηκαν ως νεκροί στο σημείο». Κάτι μέσα μου γνωρίζει. Πετάγομαι από την καρέκλα μου και πέφτω στο σκληρό πάτωμα του νοσοκομείου, κλαίγοντας γοερά.
Ten days later, I'm on call at San Francisco General Hospital when I receive a barrage of vague text messages expressing condolences. Confused, I call my father, who calmly intones, "There's been a shooting in Deah's neighborhood in Chapel Hill. It's on lock-down. That's all we know." I hang up and quickly Google, "shooting in Chapel Hill." One hit comes up. Quote: "Three people were shot in the back of the head and confirmed dead on the scene." Something in me just knows. I fling out of my chair and faint onto the gritty hospital floor, wailing.
Παίρνω την πρώτη νυχτερινή πτήση από το Σαν Φρανσίσκο, μουδιασμένη και αποπροσανατολισμένη. Μπαίνω στο πατρικό μου και πέφτω στην αγκαλιά των γονιών μου, κλαίγοντας με λυγμούς. Μετά τρέχω στο δωμάτιο του Ντία όπως έκανα τόσες φορές πριν, απλώς ψάχνοντάς τον, μόνο για να βρω ένα κενό που δε θα γεμίσει ποτέ.
I take the first red-eye out of San Francisco, numb and disoriented. I walk into my childhood home and faint into my parents' arms, sobbing. I then run up to Deah's room as I did so many times before, just looking for him, only to find a void that will never be filled.
Οι αναφορές της έρευνας και της νεκροψίας τελικά αποκάλυψαν την αλληλουχία των γεγονότων. Ο Ντία μόλις είχε κατέβει από το λεωφορείο από το μάθημά του, Η Ραζάν είχε επισκεφθεί για δείπνο, ήταν ήδη στο σπίτι με τη Γιουσούρ. Καθώς ξεκίνησαν να τρώνε, άκουσαν έναν χτύπο στην πόρτα. Όταν ο Ντία την άνοιξε, ο γείτονάς τους προχώρησε σε μια σειρά πολλών πυροβολισμών προς αυτόν. Σύμφωνα με κλήσεις στο 100, τα κορίτσια ακούστηκαν να ουρλιάζουν. Ο άντρας στράφηκε στην κουζίνα και έριξε μία βολή στον γοφό της Γιουσούρ, ακινητοποιώντας την. Την πλησίασε μετά από πίσω, πίεσε την κάννη του όπλου του στο κεφάλι της, και με μία μονάχα σφαίρα, κομμάτιασε τον μεσεγκέφαλό της. Μετά στράφηκε προς τη Ραζάν, που φώναζε για τη ζωή της, και με τρόπο εκτέλεσης, με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, τη σκότωσε. Φεύγοντας, πυροβόλησε τον Ντία μία τελευταία φορά -- μία σφαίρα στο στόμα -- με σύνολο οκτώ σφαίρες: δύο σφηνωμένες στο κεφάλι, δύο στο στέρνο του και τα υπόλοιπα στα άκρα του.
Investigation and autopsy reports eventually revealed the sequence of events. Deah had just gotten off the bus from class, Razan was visiting for dinner, already at home with Yusor. As they began to eat, they heard a knock on the door. When Deah opened it, their neighbor proceeded to fire multiple shots at him. According to 911 calls, the girls were heard screaming. The man turned towards the kitchen and fired a single shot into Yusor's hip, immobilizing her. He then approached her from behind, pressed the barrel of his gun against her head, and with a single bullet, lacerated her midbrain. He then turned towards Razan, who was screaming for her life, and, execution-style, with a single bullet to the back of the head, killed her. On his way out, he shot Deah one last time -- a bullet in the mouth -- for a total of eight bullets: two lodged in the head, two in his chest and the rest in his extremities.
Ο Ντία, η Γιουσούρ και η Ραζάν εκτελέστηκαν σε ένα μέρος που θεωρούνταν ασφαλές: το σπίτι τους. Για μήνες, αυτός ο άντρας τους παρενοχλούσε: χτυπώντας την πόρτα τους, επιδεικνύοντας το όπλο του σε μερικές περιστάσεις. Το Facebook του ήταν γεμάτο από αντι-θρησκευτικές δημοσιεύσεις. Η Γιουσούρ ένιωσε ιδιαίτερα απειλούμενη από εκείνον. Καθώς μετακόμιζε εκεί, είπε στη Γιουσούρ και τη μαμά της ότι δεν του άρεσε όπως έδειχναν. Σε απάντηση, η μαμά της Γιουσούρ της είπε να είναι ευγενική στον γείτονά και καθώς θα τους μάθαινε, θα τους έβλεπε για αυτό που ήταν. Φαντάζομαι όλοι έχουμε γίνει τόσο αναίσθητοι στο μίσος που δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα κατέληγε σε θανάσιμη βία.
Deah, Yusor and Razan were executed in a place that was meant to be safe: their home. For months, this man had been harassing them: knocking on their door, brandishing his gun on a couple of occasions. His Facebook was cluttered with anti-religion posts. Yusor felt particularly threatened by him. As she was moving in, he told Yusor and her mom that he didn't like the way they looked. In response, Yusor's mom told her to be kind to her neighbor, that as he got to know them, he'd see them for who they were. I guess we've all become so numb to the hatred that we couldn't have ever imagined it turning into fatal violence.
Ο άντρας που δολοφόνησε τον αδερφό μου καταδόθηκε στην αστυνομία λίγο μετά τις δολοφονίες, λέγοντας ότι σκότωσε τρία παιδιά, με στυλ εκτέλεσης, σε μια αντιπαράθεση για στάθμευση. Η αστυνομία έβγαλε μια πρόωρη δημόσια δήλωση εκείνο το πρωί, επαναλαμβάνοντας τους ισχυρισμούς του χωρίς να μπει στον κόπο να το αμφισβητήσει ή να ερευνήσει περαιτέρω. Όπως φάνηκε δεν υπήρξε καμία αντιπαράθεση για στάθμευση. Δεν υπήρξε κανένας καβγάς. Καμία παραβίαση. Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Σε έναν 24ωρο πρόγραμμα ειδήσεων, οι λέξεις «διαμάχη στάθμευσης» είχαν ήδη γίνει σλόγκαν.
The man who murdered my brother turned himself in to the police shortly after the murders, saying he killed three kids, execution-style, over a parking dispute. The police issued a premature public statement that morning, echoing his claims without bothering to question it or further investigate. It turns out there was no parking dispute. There was no argument. No violation. But the damage was already done. In a 24-hour media cycle, the words "parking dispute" had already become the go-to sound bite.
Κάθομαι στο κρεβάτι του αδερφού μου και θυμάμαι τα λόγια του, τα λόγια που μου είπε τόσο ελεύθερα, με τόση αγάπη, «Είμαι αυτός που είμαι χάρις σε σένα». Αυτό μόνο χρειάζεται για να βγω μέσα από τη θλίψη που με παραλύει και να πω τη γνώμη μου. Δε μπορώ να αφήσω τους θανάτους της οικογένειάς μου να υποβαθμιστούν σε ένα κομμάτι που ελάχιστα συζητιέται στα τοπικά νέα. Δολοφονήθηκαν από τον γείτονά τους εξαιτίας της θρησκείας τους, εξαιτίας ενός κομματιού πανιού που επέλεξαν να βάλουν στα κεφάλια τους, επειδή ήταν φανερά Μουσουλμάνοι.
I sit on my brother's bed and remember his words, the words he gave me so freely and with so much love, "I am who I am because of you." That's what it takes for me to climb through my crippling grief and speak out. I cannot let my family's deaths be diminished to a segment that is barely discussed on local news. They were murdered by their neighbor because of their faith, because of a piece of cloth they chose to don on their heads, because they were visibly Muslim.
Κάποιος από τον θυμό που είχα τότε ήταν πως αν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί, και ένας Άραβας, Μουσουλμάνος ή κάποιος με όψη Μουσουλμάνου είχε σκοτώσει τρεις λευκούς Αμερικανούς φοιτητές κολεγίου με εκτέλεση, στο σπίτι τους, πώς θα το ονομάζαμε; Μια τρομοκρατική ενέργεια. Όταν λευκοί άντρες διαπράττουν πράξεις βίας στις ΗΠΑ, είναι μοναχικοί λύκοι, με διανοητική διαταραχή ή παρακινούμενοι από μια διαμάχη στάθμευσης. Ξέρω πως πρέπει να δώσω στην οικογένειά μου φωνή, και κάνω το μόνο πράγμα που ξέρω: στέλνω ένα μήνυμα στο Facebook σε όποιον ξέρω στα ΜΜΕ.
Some of the rage I felt at the time was that if roles were reversed, and an Arab, Muslim or Muslim-appearing person had killed three white American college students execution-style, in their home, what would we have called it? A terrorist attack. When white men commit acts of violence in the US, they're lone wolves, mentally ill or driven by a parking dispute. I know that I have to give my family voice, and I do the only thing I know how: I send a Facebook message to everyone I know in media.
Λίγες ώρες αργότερα, μέσα σε ένα χαοτικό σπίτι πλημμυρισμένο με φίλους και συγγενείς, ο γείτονάς μας, ο Νίαλ, έρχεται, κάθεται δίπλα στους γονείς μου και ρωτάει, «Τι μπορώ να κάνω;» Ο Νίαλ είχε πάνω από δύο δεκαετίες με εμπειρία στη δημοσιογραφία, αλλά κάνει ξεκάθαρο ότι δεν είναι εκεί με την ιδιότητά του δημοσιογράφου αλλά ως γείτονας που θέλει να βοηθήσει. Τον ρωτάω τι πιστεύει ότι πρέπει να κάνουμε, δεδομένου του βομβαρδισμού αιτημάτων από τα τοπικά ΜΜΕ για συνέντευξη. Προσφέρεται να στήσει μια συνέντευξη τύπου σε ένα τοπικό κοινωνικό κέντρο. Ακόμα και τώρα δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω. «Απλώς πείτε μου πότε και θα έχω όλα τα κανάλια παρόντα», είπε.
A couple of hours later, in the midst of a chaotic house overflowing with friends and family, our neighbor Neal comes over, sits down next to my parents and asks, "What can I do?" Neal had over two decades of experience in journalism, but he makes it clear that he's not there in his capacity as journalist, but as a neighbor who wants to help. I ask him what he thinks we should do, given the bombardment of local media interview requests. He offers to set up a press conference at a local community center. Even now I don't have the words to thank him. "Just tell me when, and I'll have all the news channels present," he said.
Έκανε για εμάς ό,τι δε μπορούσαμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας σε μια στιγμή απόγνωσης. Έβγαλα τη δήλωση στον τύπο, φορώντας ακόμα τα ρούχα της κηδείας από το προηγούμενο βράδυ. Και σε λιγότερο από 24 ώρες από τις δολοφονίες, είμαι στο CNN σε συνέντευξη από τον Άντερσον Κούπερ. Την επόμενη μέρα, σημαντικές εφημερίδες -- συμπεριλαμβανομένων των Νιου Γιορκ Τάιμς, Σικάγο Τρίμπιουν -- δημοσίευσαν ιστορίες για τον Ντίαχ, την Γιούσουρ και την Ραζάν, επιτρέποντάς μας να ανακτήσουμε την αφήγηση και να ζητήσουμε να δοθεί προσοχή στο σύνηθες αντι-Μουσουλμανικό μίσος.
He did for us what we could not do for ourselves in a moment of devastation. I delivered the press statement, still wearing scrubs from the previous night. And in under 24 hours from the murders, I'm on CNN being interviewed by Anderson Cooper. The following day, major newspapers -- including the New York Times, Chicago Tribune -- published stories about Deah, Yusor and Razan, allowing us to reclaim the narrative and call attention the mainstreaming of anti-Muslim hatred.
Αυτές τις μέρες, φαίνεται σαν η Ισλαμοφοβία να είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή φανατισμού. Απλά πρέπει να την ανεχτούμε και να χαμογελάμε. Τα κακά επίμονα βλέμματα, ο προφανής φόβος όταν επιβιβαζόμαστε σε αεροπλάνο, οι τυχαίοι έλεγχοι στα αεροδρόμια που συμβαίνουν 99 στις εκατό φορές.
These days, it feels like Islamophobia is a socially acceptable form of bigotry. We just have to put up with it and smile. The nasty stares, the palpable fear when boarding a plane, the random pat downs at airports that happen 99 percent of the time.
Δε σταματάει εκεί: Έχουμε πολιτικούς που παίρνουν πολιτικά και οικονομικά οφέλη στις πλάτες μας. Εδώ στις ΗΠΑ, έχουμε υποψήφιους προέδρους, όπως ο Ντόλαντ Τραμπ, που καλεί για καταγραφή των Αμερικάνων Μουσουλμάνων, και απαγορεύει στους Μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες την είσοδο στη χώρα. Δεν αποτελεί καμία σύμπτωση ότι τα εγκλήματα μίσους αυξάνονται ταυτόχρονα με τα πολιτικά προγράμματα.
It doesn't stop there. We have politicians reaping political and financial gains off our backs. Here in the US, we have presidential candidates like Donald Trump, casually calling to register American Muslims, and ban Muslim immigrants and refugees from entering this country. It is no coincidence that hate crimes rise in parallel with election cycles.
Μόλις μερικούς μήνες πριν, ο Κάλιντ Τζαμπάρα, ένας Λιβανέζος-Αμερικάνος Χριστιανός, δολοφονήθηκε στην Οκλαχόμα από γείτονά του -- έναν άντρα που τον φώναζε «βρομοάραβα». Αυτός ο άντρας είχε προηγουμένως φυλακιστεί για περίπου οκτώ μήνες, αφού προσπάθησε να χτυπήσει τη μητέρα του Καλίντ με το αμάξι του. Οι πιθανότητες είναι ότι δεν έχετε ακούσει για την ιστορία του Καλίντ, επειδή δεν έφτασε στις εθνικές ειδήσεις. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το ονομάσουμε όπως είναι: ένα έγκλημα μίσους. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλήσουμε για αυτό, γιατί η βία και το μίσος δε συμβαίνει απλώς στο κενό.
Just a couple months ago, Khalid Jabara, a Lebanese-American Christian, was murdered in Oklahoma by his neighbor -- a man who called him a "filthy Arab." This man was previously jailed for a mere 8 months, after attempting run over Khalid's mother with his car. Chances are you haven't heard Khalid's story, because it didn't make it to national news. The least we can do is call it what it is: a hate crime. The least we can do is talk about it, because violence and hatred doesn't just happen in a vacuum.
Όχι πολύ μετά αφού επέστρεψα στη δουλειά, είμαι υπεύθυνη επισκέψεων στο νοσοκομείο, όταν μία από τους ασθενείς μου κοιτάζει έναν συνάδελφό μου, κάνει νόημα με το κεφάλι της και λέει, «Σαν Μπερναντίνο». αναφέροντας μια πρόσφατη τρομοκρατική ενέργεια. Είμαι εδώ, έχοντας μόλις χάσει τρία μέλη της οικογένειάς μου από Ισλαμοφοβία, έχοντας γίνει μαχητική υπερασπίστρια στο πρόγραμμά μου για το πώς να αντιμετωπίζονται τέτοιες μικροεπιθέσεις, και όμως -- σιωπή. Είχα αποκαρδιωθεί. Ταπεινωθεί.
Not long after coming back to work, I'm the senior on rounds in the hospital, when one of my patients looks over at my colleague, gestures around her face and says, "San Bernardino," referencing a recent terrorist attack. Here I am having just lost three family members to Islamophobia, having been a vocal advocate within my program on how to deal with such microaggressions, and yet -- silence. I was disheartened. Humiliated.
Μέρες μετά κάνοντας επίσκεψη στην ίδια ασθενή, με κοιτάζει και λέει, «Οι άνθρωποί σου σκοτώνουν ανθρώπους στο Λος Άντζελες». Κοιτάζω γύρω αναμενόμενα. Πάλι: σιωπή. Συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά, ότι πρέπει να μιλήσω. Κάθομαι στο κρεβάτι της και ευγενικά τη ρωτάω, «Έχω κάνει ποτέ κάτι άλλο από το να σου συμπεριφέρομαι με σεβασμό και καλοσύνη;
Days later rounding on the same patient, she looks at me and says, "Your people are killing people in Los Angeles." I look around expectantly. Again: silence. I realize that yet again, I have to speak up for myself. I sit on her bed and gently ask her, "Have I ever done anything but treat you with respect and kindness?
Έχω κάνει κάτι άλλο από το να σου παρέχω φροντίδα με συμπόνια;» Κοιτάζει κάτω και καταλαβαίνει ότι αυτό που είπε ήταν λάθος, και μπροστά σε όλη την ομάδα, απολογείται και λέει, «Έπρεπε να ήξερα καλύτερα, είμαι Μεξικάνα-Αμερικανή. Λαμβάνω αυτού του είδους την αντιμετώπιση συνέχεια».
Have I done anything but give you compassionate care?" She looks down and realizes what she said was wrong, and in front of the entire team, she apologizes and says, "I should know better. I'm Mexican-American. I receive this kind of treatment all the time."
Πολλοί από εμάς βιώνουμε μικροεπιθέσεις σε καθημερινή βάση. Το πιθανόν είναι να το έχετε βιώσει, είτε για τη φυλή σας, το φύλο σας, τη σεξουαλικότητά σας, ή τις θρησκευτικές σας πεποιθήσεις. Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις όπου έχουμε γίνει μάρτυρες ενός κάτι κακού και δε μιλήσαμε. Ίσως δεν ήμασταν εφοδιασμένοι με τα μέσα για να απαντήσουμε εκείνη τη στιγμή. Ίσως δεν είχαμε καν υπόψιν τις έμμεσες προκαταλήψεις μας. Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι ο φανατισμός είναι απαράδεκτος, αλλά όταν τον βλέπουμε, είμαστε σιωπηλοί, επειδή μας κάνει να νιώθουμε άβολα.
Many of us experience microaggressions on a daily basis. Odds are you may have experienced it, whether for your race, gender, sexuality or religious beliefs. We've all been in situations where we've witnessed something wrong and didn't speak up. Maybe we weren't equipped with the tools to respond in the moment. Maybe we weren't even aware of our own implicit biases. We can all agree that bigotry is unacceptable, but when we see it, we're silent, because it makes us uncomfortable.
Αλλά το να παρεμβαίνουμε σε αυτήν την άβολη κατάσταση σημαίνει ότι παρεμβαίνεις σε όλη αυτήν την συνδεδεμένη ζώνη. Ίσως υπάρχουν πάνω από τρία εκατομμύρια Μουσουλμάνοι στην Αμερική. Αυτό είναι ακόμα μόνο το 1 τις εκατό του συνολικού πληθυσμού. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε κάποτε, «Στο τέλος, θα θυμόμαστε, όχι τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας».
But stepping right into that discomfort means you are also stepping into the ally zone. There may be over three million Muslims in America. That's still just one percent of the total population. Martin Luther King once said, "In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."
Οπότε, τι έκανε τη συμμαχία του γείτονά μου, του Νίαλ, τόσο σημαντική; Μερικά πράγματα. Ήταν εκεί ως ένας γείτονας που ενδιαφερόταν, αλλά επίσης έφερνε την επαγγελματική του τεχνογνωσία και πόρους τη στιγμή που χρειάστηκαν. Άλλοι έκαναν το ίδιο. Η Λαρίσια Χόκινς χρησιμοποίησε την πλατφόρμα της ως η πρώτη Αφρο-Αμερικανή καθηγήτρια στο Κολέγιο του Γουίτον με το να φορέσει μαντήλα σε σύμπνοια με Μουσουλμάνες γυναίκες που αντιμετωπίζουν διακρίσεις κάθε μέρα. Με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση της. Μέσα σε έναν μήνα, έγινε μέλος του τμήματος του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, όπου τώρα δουλεύει πάνω στον πλουραλισμό, τη φυλή, την πίστη και την κουλτούρα.
So what made my neighbor Neal's allyship so profound? A couple of things. He was there as a neighbor who cared, but he was also bringing in his professional expertise and resources when the moment called for it. Others have done the same. Larycia Hawkins drew on her platform as the first tenured African-American professor at Wheaton College to wear a hijab in solidarity with Muslim women who face discrimination every day. As a result, she lost her job. Within a month, she joined the faculty at the University of Virginia, where she now works on pluralism, race, faith and culture.
Ο συνιδρυτής του Reddit, Αλέξις Οχάνιαν, έδειξε ότι δε χρειάζεται όλες οι ενεργές συμμαχίες να είναι τόσο σοβαρές. Προσφέρθηκε να στηρίξει την αποστολή της 15χρονης Μουσουλμάνας κοπέλας να παρουσιάσει ενα emoji με μαντήλα.
Reddit cofounder, Alexis Ohanian, demonstrated that not all active allyship needs to be so serious. He stepped up to support a 15-year-old Muslim girl's mission to introduce a hijab emoji.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι μια μικρή χειρονομία, αλλά έχει σημαντικό υποσυνείδητο αντίκτυπο εξομαλύνοντας και εξανθρωπίζοντας τους Μουσουλμάνους, συμπεριλαμβάνοντας την κοινωνία ως μέλος ενός «εμείς» αντί ενός «αυτοί». Η αρχισυντάκτης του περιοδικού Women's Running μόλις έβαλε για πρώτη φορά γυναίκα με μαντήλα στο εξώφυλλο του περιοδικού γυμναστικής των ΗΠΑ. Αυτά είναι όλα πολύ διαφορετικά παραδείγματα ανθρώπων που χρησιμοποίησαν τις πλατφόρμες και τους πόρους τους την πανεπιστημιακή κοινότητα, την τεχνολογία και τα ΜΜΕ, ώστε να εκφράσουν ενεργά τη συμμαχία τους.
It's a simple gesture, but it has a significant subconscious impact on normalizing and humanizing Muslims, including the community as a part of an "us" instead of an "other." The editor in chief of Women's Running magazine just put the first hijabi to ever be on the cover of a US fitness magazine. These are all very different examples of people who drew upon their platforms and resources in academia, tech and media, to actively express their allyship.
Τι πόρους και τεχνογνωσία μπορείτε να φέρετε στο τραπέζι; Είστε διατεθειμένοι να μπείτε σε κάτι που σου προκαλεί δυσφορία και να μιλήσετε όταν είστε μάρτυρες ενός φανατισμού με μίσος; Θα είστε ο Νίαλ;
What resources and expertise do you bring to the table? Are you willing to step into your discomfort and speak up when you witness hateful bigotry? Will you be Neal?
Πολλοί γείτονες εμφανίστηκαν στην ιστορία. Και εσείς, στις αντίστοιχες κοινωνίες, όλοι έχετε έναν Μουσουλμάνο γείτονα, συνάδελφο ή φίλο που το παιδί σου παίζει μαζί στο σχολείο. Απλώστε το χέρι σας σε αυτούς. Πείτε τους ότι στέκεστε μαζί τους σε αλληλεγγύη. Μπορεί να φαίνεται πολύ μικρό, αλλά σας υπόσχομαι ότι κάνει τη διαφορά.
Many neighbors appeared in this story. And you, in your respective communities, all have a Muslim neighbor, colleague or friend your child plays with at school. Reach out to them. Let them know you stand with them in solidarity. It may feel really small, but I promise you it makes a difference.
Τίποτα δε θα φέρει ποτέ πίσω τον Ντία, τη Γιουσούρ και τη Ραζάν. Αλλά όταν υψώνουμε τις συλλογικές μας φωνές, τότε είναι που σταματάμε το μίσος.
Nothing will ever bring back Deah, Yusor and Razan. But when we raise our collective voices, that is when we stop the hate.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)