Θα ήθελα να σας συστήσω τη μαμά μου. (Γέλια) Μάλλον δεν είναι αυτό που περιμένατε. Ούτε κι εγώ το περίμενα, κι ευτυχώς, συνειδητοποίησα ότι ένας Ασιάτης δεν ήταν η μαμά μου, προτού τον αγκαλιάσω, γιατί κάτι τέτοιο θα μ' έκανε να νιώσω πολύ άβολα. Ν’ αναγνωρίζω πρόσωπα δεν είναι από τα δυνατά μου σημεία εξαιτίας μιας κληρονομικής βλάβης στην όραση που δεν διορθώνεται, ούτε θεραπεύεται. Ως εκ τούτου, είμαι επισήμως τυφλή, αν και προτιμώ τον όρο «με μερική όραση», γιατί είναι πιο αισιόδοξος. (Γέλια) Και δικαιούμαι να φέρω τον τίτλο «ανάπηρη». Μισώ τη λέξη «ανάπηρος» όταν είναι να περιγράψουμε κάποιον. Πυροδοτεί έναν τρόπο σκέψης που εστιάζει στην ανεπάρκεια και αγνοεί εντελώς τις δυνατότητες, τις ικανότητες, το δυναμικό, δίνοντας έμφαση στη βλάβη και στην έλλειψη. Αυτή η οπτική συχνά είναι ολοφάνερη. «Τι θα πρέπει να κάνω γι' αυτόν που δεν μπορεί να το κάνει μόνος του;» «Το πιο πιθανό είναι πως θα χρειαστεί ιδιαίτερη μεταχείριση, σε αντίθεση με τους άλλους υπαλλήλους της επιχείρησης». Μερικές φορές, η κρυφή προκατάληψη εκφέρεται μ' έναν πολύ γλυκό τρόπο. «Πω-πω, Σούζαν, δες τι έχεις καταφέρει στην καριέρα σου και στη ζωή σου! Πώς τα έκανες όλα αυτά ενώ είχες προβλήματα στην όραση;» (Γέλια) «Είμαι μια αποτυχημένη ανάπηρη!» (Γέλια) Οπότε, για να δώσουμε κίνητρο στους αποτυχημένους σε κάθε γωνιά της γης και για να πείσουμε τους λεγόμενους «κανονικούς» ν' αρχίσουν να χαλαρώνουν, σας δίνω πέντε συμβουλές για να μπορείτε κι εσείς ν΄αποτυγχάνετε στην αναπηρία. Πρώτη συμβουλή: Γνωρίστε τις υπερφυσικές δυνάμεις σας. Η καλύτερη ομάδα που διεύθυνα στην καριέρα μου βασιζόταν στις υπερφυσικές δυνάμεις. Δώσαμε, μάλιστα, στους εαυτούς μας εφετζίδικους τίτλους όπως: «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Επιχειρηματικού Μυαλού». «Οδηγός για να βγάζετε το παντεσπάνι σας». (Γέλια) «Η Φωνή της Λογικής». Επειδή βασιζόμασταν στα δυνατά σημεία μας, τα πιο δυνατά σημεία μας, πετύχαμε καταπληκτικά αποτελέσματα. Το χαρακτηριστικό που μ’ εμποδίζει ν’ αναγνωρίζω τη μαμά μου, μου επιτρέπει να προσαρμόζομαι εύκολα, ν’ απορροφώ γρήγορα και να επεξεργάζομαι με ακρίβεια έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, να ξεδιαλέγω το σημαντικό, να διακρίνω τους πολλαπλούς τρόπους χειρισμού ή τις δυνατότητες κάθε κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, και κατόπιν, να επιλέγω την πιο λογική. Όλα αυτά, σε χρόνο μηδέν. Βλέπω αυτά που άλλοι δεν βλέπουν. Μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για υπερφυσική δύναμη, αλλά οι αληθινές μου υπερφυσικές δυνάμεις είναι να κάνω γκελ σε τζαμαρίες (Γέλια) και ν’αφήνω τους φίλους μου να κυκλοφορούν μ' ένα κομματάκι μαρούλι κολλημένο στο δόντι. (Γέλια) Είναι αλήθεια. Μη φάτε μεσημεριανό μαζί μου, (Γέλια) ούτε βραδινό. Δεύτερη συμβουλή: Να έχετε μεγάλη ικανότητα, πολύ μεγάλη ικανότητα στο να κάνετε λάθη. Είναι σημαντικό να 'χετε εμπιστοσύνη τόσο στις υπερφυσικές δυνάμεις σας, όσο και στις γκάφες που κάνετε. Στο να κάνετε, δηλαδή, μεγάλες «λαλακίες», όπως λέτε εσείς η νεολαία.
I'd like to introduce you to my mom. (Laughter) I'm guessing that's not what you expected, and it's not what I expected either, and thank goodness I realized that an Asian man was not my mom before I hugged him, because that would have been so awkward. Recognizing people isn't one of my strengths due to a genetic visual impairment that has no correction or cure. As a result, I am legally blind, though I prefer "partially sighted" because it's more optimistic. (Laughter) And I'm entitled to the label "disabled." I hate the word disabled when it's used to describe people. It detonates a mindset of less than that utterly disregards capacity, ability, potential, instead prioritizing brokenness and lack. The perspective can be overt. What can't he do for himself that I'm going to have to do for him? She'll probably need some accommodation that no other employee at this business needs. Sometimes, the hidden bias is so sweetly conveyed. "Wow, Susan, look at everything you've done in your career and your life. How did you do all of that and be visually impaired?" (Laughter) I fail at being disabled. (Laughter) So in the spirit of incentivizing the rampant failure of people all over the world and enticing the so-called normal to just give it a rest already, here are five tips to fail at being disabled. Tip one: know your superpowers. The best team I ever led in my career was based on superpowers, and we even gave ourselves fancy-pantsy titles like "the Pillar of Masterly Acumen." "The Biscuit Butterer." (Laughter) "The Voice of Reason." Because we relied on our strengths, our best strengths, we achieved tremendous outcomes. The trait that prevents me from recognizing my mom allows me to smoothly adapt, to quickly absorb and accurately process an exhausting volume of cues, tease out what's important, determine multiple processes or potentials for any situation that I'm in, and then select the one that makes the most sense, all in a matter of seconds. I see what other people do not. Some people think that's a superpower, but my real superpowers are ricocheting off of glass walls -- (Laughter) and letting my friends walk around with kale in their teeth. (Laughter) It's true. Don't have lunch with me, or dinner. Tip two: be supremely skilled, supremely skilled at getting it wrong. It is important to be as equally confident in your superpowers as you are in you FUBARs. That's "effed up beyond all recognition" for you millennials.
(Γέλια)
(Laughter)
Ορίστε ένα καλό παράδειγμα. Δεν είναι πολύ καλή ιδέα να πείτε, «Μην ανησυχείς, όλα εδώ είναι πολύ μικρά και δεν βλέπω τίποτα!» αν μπείτε, κατά λάθος, στις τουαλέτες των ανδρών -
Here's a good example. It is not a great idea to say, "Don't worry, everything in here is too small for me to see" when you accidentally walk into the men's room --
(Γέλια)
(Laughter)
σε ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου -
at one of the world's largest sporting arenas --
(Γέλια)
(Laughter)
ή όπου αλλού. Πραγματικά εύχομαι να μην ήταν αλήθεια αυτό... Σοβαρά τώρα: Είναι καλύτερο απλά να βγείτε έξω, αφήνοντάς τους να πιστεύουν ότι είστε μεθυσμένη.
or anywhere. I really wish that one wasn't true. I'm serious. It is better to just walk out and let them think you're drunk. (Laughter)
(Γέλια)
Τρίτη συμβουλή: Να ξέρετε ότι όλοι είναι ανάπηροι με κάποιο τρόπο, όπως όταν είστε κρυωμένοι και δεν μπορείτε να μυρίσετε και αντιλαμβάνεστε ότι το γάλα που ρίξατε στον καφέ σας ήταν ξινισμένο μόνον αφού πρώτα το βάλετε στο στόμα σας. Πολύ πρόσφατα, μια γυναίκα με πλησίασε σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Δεν μπορούσε να βρει τον φούρνο που έψαχνε. Έδειξα με το χέρι μου προς την κατεύθυνση που πίστευα ότι έπρεπε να πάρει λέγοντας, «Δεν έχει μαγαζιά από αυτή την πλευρά του δρόμου, άρα καλύτερα να περάσετε απέναντι...»
Tip three: know that everyone is disabled in some way, like when you have a cold and you can't smell and you realize that the milk that you splashed in your coffee was sour only after you've tasted it. Very recently, a woman walked up to me frantic. She could not find the bakery she was looking for. As I motioned in the direction I thought she should go, saying, "There are no stores on this side of the street so your best bet is to cross --"
«Άει στην ευχή!», με διέκοψε, «Να'τος! Πάντα χρειάζεται ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια!»
"Oh my goodness," she interrupted. "There it is. All I needed was another set of eyes."
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν της είπα τίποτα. Θα μπορούσα να της είχα πει ότι αν σκεφτόταν λογικά και πρόσεχε καλύτερα και διατηρούσε την ψυχραιμία της, θα τον είχε βρει, αλλά ποια είμαι εγώ που θα την κρίνω;
I just let her have it. I would have said that, you know, being logical and paying attention and staying calm would have done the trick, but who am I? Tip four: point out the disability in others.
Τέταρτη συμβουλή: Επισημαίνετε στους άλλους τις αναπηρίες τους. Τούτο να το φυλάξετε -σημαντική υποσημείωση- για ανθρώπους που γνωρίζετε καλά, γιατί ο πρώτος τυχόντας μάλλον δεν θα εκτιμήσει το μαθηματάκι που θα πάρει. Πριν μερικά χρόνια οι γονείς μου κι εγώ πήγαμε να δούμε τις Ροκέτς, τις χορεύτριες του Ράδιο Σίτυ που χορεύουν συντονισμένα τινάζοντας τα πόδια ψηλά. Έγειρα στη μεριά του μπαμπά μου:
This one is best reserved -- very important note -- this one is best reserved for people you know well, because random strangers typically don't appreciate teachable moments. A few years ago, my parents and I went to see the Rockettes, Radio City's high-kicking dancers. I leaned over to my dad.
«Οι δυο Ροκέτς στ' αριστερά δεν τινάζουν το πόδι ευθεία».
"The two Rockettes on the left aren't kicking in a straight line."
«Όχι, το τινάζουν».
"Yes, they are."
«Δεν το τινάζουν».
"No, they're not."
«Το τινάζουν, κι ύστερα εσύ πώς το ξέρεις; Αφού δεν βλέπεις».
"Yes, they are, and how do you know? You can't see."
Όμως ξέρω πώς φαίνεται μια ευθεία γραμμή. Είχα τραβήξει μια φωτογραφία ενώ μιλούσαμε και του παρουσίασα το πειστήριο που με δικαίωνε. Κοίταξε τη φωτογραφία. Έγειρα ακόμη πιο κοντά του:
But I know what a straight line looks like. I had snapped a picture during our back and forth and presented him the evidence that proved I was right. He looked at the picture. I leaned in further.
«Ποιος είπαμε ότι είναι ο ανάπηρος;» (Γέλια)
"Who's disabled now?"
Πέμπτη συμβουλή: Να κυνηγάτε τολμηρούς στόχους. Να φέρνετε τα πάνω κάτω στις προσδοκίες των άλλων και να πετάτε τις περιοριστικές σκέψεις έξω απ' το παράθυρο. Υπάρχει ένας αμυντικός παίκτης στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο που ορμάει, κάνει τάκλιν, κερδίζει τη μπάλα, και είναι μονόχειρας. Υπάρχει μια δασκάλα που μεταδίδει γνώσεις με μεγάλη επιτυχία, εμπνέει αμέτρητους μαθητές, και ζει με σύνδρομο Ντάουν. Και για μένα, στον δικό μου μακρύ κατάλογο, υπάρχει η διαδρομή απ' το Κατμαντού του Νεπάλ στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας, στο πίσω κάθισμα ενός ποδηλάτου δύο ατόμων. Θα είναι μια συναρπαστική περιπέτεια 998 χιλιομέτρων, και είμαι βέβαιη ότι θα έχω θολές φωτογραφίες προς επίδειξη.
Tip five: pursue audacious goals. Flip expectation upside down and shove limitation off a cliff to meet its demise. There is a college football linebacker who blitzes, tackles, recovers fumbles while having one hand. There is a teacher who successfully transfers knowledge and inspires countless students while living with Down syndrome. And for me, on my long list, to cycle from Kathmandu, Nepal, to Darjeeling, India on the backseat of a bicycle built for two. It will be an exciting 620-mile adventure, and I'm sure I will have the blurry photos to show for it.
(Γέλια)
(Laughter)
A! Προτού συνεχίσουμε, ξέχασα να σας συστήσω τη μαμά μου. Νιώθω την ανάγκη να το κάνω αυτό. Νά' τη, λοιπόν, έτσι όπως θα την έβλεπα εγώ, αν την έψαχνα μέσα στο πλήθος. Ή μήπως είναι κανένας Ασιάτης;
Oh, before we go on, I forgot to introduce you to my mom. I need to do that. And here she is, as she would appear to me if I were looking through a crowd of people looking for her. Or is that an Asian man?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)