So I was privileged to train in transplantation under two great surgical pioneers: Thomas Starzl, who performed the world's first successful liver transplant in 1967, and Sir Roy Calne, who performed the first liver transplant in the U.K. in the following year. I returned to Singapore and, in 1990, performed Asia's first successful cadaveric liver transplant procedure, but against all odds. Now when I look back, the transplant was actually the easiest part. Next, raising the money to fund the procedure. But perhaps the most challenging part was to convince the regulators -- a matter which was debated in the parliament -- that a young female surgeon be allowed the opportunity to pioneer for her country. But 20 years on, my patient, Surinder, is Asia's longest surviving cadaveric liver transplant to date. (Applause) And perhaps more important, I am the proud godmother to her 14 year-old son.
Ik had het voorrecht om mijn opleiding voor transplantatie van twee grote chirurgische pioniers te krijgen: Thomas Starzl, die 's werelds eerste succesvolle levertransplantatie heeft uitgevoerd in 1967, en Sir Roy Calne, die de eerste levertransplantatie in het Verenigd Koninkrijk in het volgende jaar uitvoerde. Ik keerde terug naar Singapore en heb daar in 1990, tegen alle verwachtingen in, Azië's eerste succesvolle transplantatie uitgevoerd van een lever van een overleden donor. Als ik er nu op terugkijk, dan was de transplantatie eigenlijk het makkelijkste deel. Daarna het inzamelen van het geld om de procedure te financieren. Maar misschien wel het meest uitdagende deel was de regelgevers te overtuigen - een kwestie die werd besproken in het parlement - dat een jonge vrouwelijke chirurg de mogelijkheid zou worden geboden om baanbrekend werk te verrichten voor haar land. Maar 20 jaar later is mijn patiënt, Surinder, Azië's tot op vandaag langst overlevende postmortale levertransplantatiepatiënt. (Applaus) Misschien nog belangrijker: ik ben de trotse peettante van haar 14-jarige zoon.
(Applause)
(Applaus)
But not all patients on the transplant wait list are so fortunate. The truth is, there are just simply not enough donor organs to go around. As the demand for donor organs continues to rise, in large part due to the aging population, the supply has remained relatively constant. In the United States alone, 100,000 men, women and children are on the waiting list for donor organs, and more than a dozen die each day because of a lack of donor organs. The transplant community has actively campaigned in organ donation. And the gift of life has been extended from brain-dead donors to living, related donors -- relatives who might donate an organ or a part of an organ, like a split liver graft, to a relative or loved one.
Maar niet alle patiënten op de transplantatiewachtlijst hebben zoveel geluk. De waarheid is dat er gewoon niet genoeg donororganen beschikbaar zijn. Terwijl de vraag naar donororganen blijft stijgen, - voor een groot deel te wijten aan de vergrijzing van de bevolking - is het aanbod relatief constant gebleven. In de Verenigde Staten alleen al staan 100.000 mannen, vrouwen en kinderen op de wachtlijst voor donororganen. Er sterven er meer dan een dozijn per dag vanwege een gebrek aan donororganen. De transplantatie-gemeenschap heeft actief campagne gevoerd voor orgaandonatie. Het geschenk van het leven werd uitgebreid van hersendode donoren naar levende, verwante donoren. Familieleden die misschien een orgaan doneren of een deel van een orgaan, zoals een gesplitste-levertransplantatie, aan een familielid of geliefde.
But as there was still a dire shortage of donor organs, the gift of life was then extended from living, related donors to now living, unrelated donors. And this then has given rise to unprecedented and unexpected moral controversy. How can one distinguish a donation that is voluntary and altruistic from one that is forced or coerced from, for example, a submissive spouse, an in-law, a servant, a slave, an employee? Where and how can we draw the line? In my part of the world, too many people live below the poverty line. And in some areas, the commercial gifting of an organ in exchange for monetary reward has led to a flourishing trade in living, unrelated donors.
Maar aangezien er nog steeds een nijpend tekort is aan donororganen, werd het geschenk van het leven vervolgens uitgebreid van levende, verwante donoren naar levende donoren die geen familie zijn. Dit heeft dan aanleiding gegeven tot een ongekende en onverwachte morele controverse. Hoe kan men een vrijwillige, altruïstische donatie onderscheiden van een gedwongen donatie door, bijvoorbeeld, een onderworpen echtgenoot, schoonfamilie, een dienaar, een slaaf, een werknemer? Waar en hoe kunnen we de grens trekken? In mijn deel van de wereld, leven te veel mensen onder de armoedegrens. In sommige gebieden heeft het commerciële afstaan van een orgaan in ruil voor geldelijke beloning geleid tot een bloeiende handel in levende, niet verwante donoren.
Shortly after I performed the first liver transplant, I received my next assignment, and that was to go to the prisons to harvest organs from executed prisoners. I was also pregnant at the time. Pregnancies are meant to be happy and fulfilling moments in any woman's life. But my joyful period was marred by solemn and morbid thoughts -- thoughts of walking through the prison's high-security death row, as this was the only route to take me to the makeshift operating room. And at each time, I would feel the chilling stares of condemned prisoners' eyes follow me. And for two years, I struggled with the dilemma of waking up at 4:30 am on a Friday morning, driving to the prison, getting down, gloved and scrubbed, ready to receive the body of an executed prisoner, remove the organs and then transport these organs to the recipient hospital and then graft the gift of life to a recipient the same afternoon. No doubt, I was informed, the consent had been obtained.
Kort nadat ik de eerste levertransplantatie uitvoerde, kreeg ik mijn volgende opdracht, en dat was naar de gevangenissen gaan om er organen te oogsten van terechtgestelde gevangenen. Ik was toen ook zwanger. Een zwangerschap is normaal een gelukkige en voldoening gevende periode in het leven van een vrouw. Mijn vreugdevolle periode werd overschaduwd door zwaarmoedige en sombere gedachten - gedachten aan een wandeling langs de hoogbeveiligde dodencellen van de gevangenis, want dit was de enige route om in de geïmproviseerde operatiekamer te geraken. Telkens voelde ik hoe de priemende blikken van de veroordeelde gevangenen mij volgden. Twee jaar lang worstelde ik met het dilemma vrijdagochtend om 04:30 te moeten opstaan, naar de gevangenis te rijden, er gehandschoend en gescrubd binnen te gaan, klaar om het lichaam van een terechtgestelde gevangene te ontvangen en de organen te verwijderen. Daarna moest ik deze organen naar het ziekenhuis van de ontvanger brengen en dan het geschenk van het leven dezelfde middag aan een ontvanger geven. Ik was er natuurlijk zeker van dat er toestemming was verkregen.
But, in my life, the one fulfilling skill that I had was now invoking feelings of conflict -- conflict ranging from extreme sorrow and doubt at dawn to celebratory joy at engrafting the gift of life at dusk. In my team, the lives of one or two of my colleagues were tainted by this experience. Some of us may have been sublimated, but really none of us remained the same. I was troubled that the retrieval of organs from executed prisoners was at least as morally controversial as the harvesting of stem cells from human embryos. And in my mind, I realized as a surgical pioneer that the purpose of my position of influence was surely to speak up for those who have no influence. It made me wonder if there could be a better way -- a way to circumvent death and yet deliver the gift of life that might exponentially impact millions of patients worldwide.
Maar die ene voldoening gevende vaardigheid in mijn leven riep nu tegenstrijdige gevoelens op - een conflict gaande van extreem verdriet en twijfel bij dageraad tot feestelijke vreugde bij valavond door iemand het leven terug te schenken. In mijn team hadden een paar collega's het erg moeilijk met deze procedure. Sommigen van ons konden het wat verwerken maar het liet niemand van ons onberoerd. Ik worstelde met de gedachte of het ophalen van organen van terechtgestelde gevangenen op zijn minst zo moreel omstreden was als het oogsten van stamcellen van menselijke embryo's. Ik besefte dat ik, als chirurgisch pionier, door mijn invloedrijke positie moest opkomen voor diegenen die geen invloed hebben. Daardoor ging ik me afvragen of er geen betere manier kon worden gevonden. Een manier om de dood te vermijden en toch het geschenk van het leven wereldwijd aan miljoenen patiënten te geven.
Now just about that time, the practice of surgery evolved from big to small, from wide open incisions to keyhole procedures, tiny incisions. And in transplantation, concepts shifted from whole organs to cells. In 1988, at the University of Minnesota, I participated in a small series of whole organ pancreas transplants. I witnessed the technical difficulty. And this inspired in my mind a shift from transplanting whole organs to perhaps transplanting cells. I thought to myself, why not take the individual cells out of the pancreas -- the cells that secrete insulin to cure diabetes -- and transplant these cells? -- technically a much simpler procedure than having to grapple with the complexities of transplanting a whole organ.
Net rond die tijd, evolueerde de praktijk van de chirurgie van groot naar klein, van grote incisies naar kijkoperaties, met kleine incisies. Voor transplantaties verschoof de nadruk nu naar cellen in plaats van van hele organen. In 1988 nam ik aan de Universiteit van Minnesota, deel aan een kleine reeks van geheel-orgaan pancreastransplantaties. Ik was getuige van de technische moeilijkheden. Dit inspireerde me om te gaan nadenken over een verschuiving van het transplanteren van hele organen tot misschien het transplanteren van cellen. Ik dacht bij mezelf: waarom neem je geen afzonderlijke cellen uit de alvleesklier - de cellen die insuline afscheiden om diabetes te genezen - om dan deze cellen te transplanteren? Dat is technisch gezien een veel eenvoudigere procedure dan te worstelen met de complexiteit van het transplanteren van een heel orgaan.
And at that time, stem cell research had gained momentum, following the isolation of the world's first human embryonic stem cells in the 1990s. The observation that stem cells, as master cells, could give rise to a whole variety of different cell types -- heart cells, liver cells, pancreatic islet cells -- captured the attention of the media and the imagination of the public. I too was fascinated by this new and disruptive cell technology, and this inspired a shift in my mindset, from transplanting whole organs to transplanting cells. And I focused my research on stem cells as a possible source for cell transplants.
Op dat moment kwam ook het stamcelonderzoek in een stroomversnelling, als gevolg van het isoleren van 's werelds eerste menselijke embryonale stamcellen in de jaren '90. Stamcellen, als meestercellen, konden uitgangspunten zijn voor een hele waaier van verschillende celtypes - hartcellen, levercellen, eilandjes van Langerhans cellen. Dit trok de aandacht van de media en vandaar de verbeelding van het publiek. Ook ik was gefascineerd door deze nieuwe en paradigmaverschuivende celtechnologie. Ze inspireerde een verandering in mijn denken, van het transplanteren van hele organen naar het transplanteren van cellen. Ik richtte mijn onderzoek op stamcellen als een mogelijke bron voor celtransplantatie.
Today we realize that there are many different types of stem cells. Embryonic stem cells have occupied center stage, chiefly because of their pluripotency -- that is their ease in differentiating into a variety of different cell types. But the moral controversy surrounding embryonic stem cells -- the fact that these cells are derived from five-day old human embryos -- has encouraged research into other types of stem cells.
Vandaag beseffen we dat er veel verschillende soorten stamcellen bestaan. Embryonale stamcellen stonden in de schijnwerpers vooral vanwege hun pluripotentie - dat is hun gemak om de bron te zijn voor een verscheidenheid van verschillende celtypen. Maar de morele controverse rond embryonale stamcellen - het feit dat deze cellen worden gehaald uit vijf dagen oude embryo's - heeft onderzoek naar andere soorten stamcellen aangemoedigd.
Now to the ridicule of my colleagues, I inspired my lab to focus on what I thought was the most non-controversial source of stem cells, adipose tissue, or fat, yes fat -- nowadays available in abundant supply -- you and I, I think, would be very happy to get rid of anyway. Fat-derived stem cells are adult stem cells. And adult stem cells are found in you and me -- in our blood, in our bone marrow, in our fat, our skin and other organs. And as it turns out, fat is one of the best sources of adult stem cells. But adult stem cells are not embryonic stem cells. And here is the limitation: adult stem cells are mature cells, and, like mature human beings, these cells are more restricted in their thought and more restricted in their behavior and are unable to give rise to the wide variety of specialized cell types, as embryonic stem cells [can].
Ondanks de spot van mijn collega's inspireerde ik mijn lab om zich te concentreren op wat ik dacht de minst controversiële bron van stamcellen te zijn, namelijk vetweefsel, ja vet - tegenwoordig in overvloed verkrijgbaar - jij en ik, denk ik, zouden erg blij zijn om er een beetje van kwijt te raken. Vet-afgeleide stamcellen zijn volwassen stamcellen. Volwassen stamcellen vind je bij iedereen - in ons bloed, in ons beenmerg, in ons vet, onze huid en andere organen. Vet blijkt een van de beste bronnen van volwassen stamcellen te zijn. Maar volwassen stamcellen zijn geen embryonale stamcellen. Hier de beperking: volwassen stamcellen zijn letterlijk volwassen cellen, en, net als volwassen mensen, zijn deze cellen beperkter in hun functie en beperkter in hun gedrag. Ze zijn niet in staat zijn om aanleiding te geven tot het brede scala van gespecialiseerde celtypen, zoals de embryonale stamcellen.
But in 2007, two remarkable individuals, Shinya Yamanaka of Japan and Jamie Thomson of the United States, made an astounding discovery. They discovered that adult cells, taken from you and me, could be reprogrammed back into embryonic-like cells, which they termed IPS cells, or induced pluripotent stem cells. And so guess what, scientists around the world and in the labs are racing to convert aging adult cells -- aging adult cells from you and me -- they are racing to reprogram these cells back into more useful IPS cells. And in our lab, we are focused on taking fat and reprogramming mounds of fat into fountains of youthful cells -- cells that we may use to then form other, more specialized, cells, which one day may be used as cell transplants. If this research is successful, it may then reduce the need to research and sacrifice human embryos.
Maar in 2007 deden twee opmerkelijke individuen, Shinya Yamanaka van Japan en Jamie Thompson van de Verenigde Staten, een verbazingwekkende ontdekking. Ze ontdekten dat volwassen cellen, afkomstig van jou en mij, geherprogrammeerd zouden kunnen worden tot embryonaalachtige cellen. Ze noemden die IPS-cellen, of geïnduceerde pluripotente stamcellen. En je kan wel raden dat wetenschappers in labs over de hele wereld met elkaar wedijveren om verouderende volwassen cellen om te zetten - verouderende volwassen cellen zoals die van jullie en mij - om deze cellen te herprogrammeren tot meer bruikbare IPS-cellen. In ons lab zijn wij bezig met vet, hopen vet, om het te herprogrammeren tot fonteinen van jeugdige cellen - cellen die wij dan kunnen gebruiken om er andere vormen van meer gespecialiseerde cellen van te maken. Cellen die op een dag voor celtransplantatie kunnen worden gebruikt. Als dit onderzoek succesvol is, kan het de noodzaak verminderen tot onderzoek en opofferen van menselijke embryo's.
Indeed, there is a lot of hype, but also hope that the promise of stem cells will one day provide cures for a whole range of conditions. Heart disease, stroke, diabetes, spinal cord injury, muscular dystrophy, retinal eye diseases -- are any of these conditions relevant, personally, to you?
Inderdaad, er is veel hype, maar ook hoop dat de belofte van stamcellen op een dag genezing voor een hele reeks van ziekten zal brengen. Hart- en vaatziekten, beroerte, diabetes, dwarslaesie, spierdystrofie, retinale oogaandoeningen - zijn een van deze aandoeningen niet persoonlijk relevant voor iemand onder jullie?
In May 2006, something horrible happened to me. I was about to start a robotic operation, but stepping out of the elevator into the bright and glaring lights of the operating room, I realized that my left visual field was fast collapsing into darkness. Earlier that week, I had taken a rather hard knock during late spring skiing -- yes, I fell. And I started to see floaters and stars, which I casually dismissed as too much high-altitude sun exposure. What happened to me might have been catastrophic, if not for the fact that I was in reach of good surgical access. And I had my vision restored, but not before a prolonged period of convalescence -- three months -- in a head down position. This experience taught me to empathize more with my patients, and especially those with retinal diseases.
In mei 2006, gebeurde er iets vreselijks met mij. Ik stond op het punt een robotische operatie te beginnen, maar toen ik uit de lift kwam in de heldere en felle lichten van de operatiekamer, besefte ik dat mijn linker visuele veld snel aan het verduisteren was. Eerder die week, had ik een vrij harde klap gekregen toen ik laat in het voorjaar aan het skiën was - ja, ik viel. Ik zag vliegjes en sterretjes. Maar ik deed dat achteloos af als te veel blootstelling aan de zon op grote hoogte. Wat mij is overkomen kon catastrofaal zijn geweest, als ik niet het geluk had gehad dat ik toevallig in de buurt van goede chirurgie was. Mijn zicht werd hersteld, maar wel na een langdurige periode van herstel - drie maanden - met het hoofd in een neerwaartse positie. Deze ervaring heeft me geleerd om me meer in te leven in mijn patiënten, en vooral die met retinale ziekten.
37 million people worldwide are blind, and 127 million more suffer from impaired vision. Stem cell-derived retinal transplants, now in a research phase, may one day restore vision, or part vision, to millions of patients with retinal diseases worldwide. Indeed, we live in both challenging as well as exciting times. As the world population ages, scientists are racing to discover new ways to enhance the power of the body to heal itself through stem cells.
37 miljoen mensen over de hele wereld zijn blind, en nog eens 127 miljoen hebben last van verminderd zicht. Stamcel-afgeleide netvliestransplantatie, zit nu in een onderzoeksfase, maar zou op een dag het zicht kunnen herstellen of het gedeeltelijke zicht repareren, van miljoenen patiënten met retinale ziekten wereldwijd. Inderdaad, we leven in zowel uitdagende alsook spannende tijden. Terwijl de wereldbevolking vergrijst spannen wetenschappers zich in om nieuwe manieren te ontdekken om de mogelijkheden van het lichaam te vergroten om zichzelf te genezen door middel van stamcellen.
It is a fact that when our organs or tissues are injured, our bone marrow releases stem cells into our circulation. And these stem cells then float in the bloodstream and hone in to damaged organs to release growth factors to repair the damaged tissue. Stem cells may be used as building blocks to repair damaged scaffolds within our body, or to provide new liver cells to repair damaged liver. As we speak, there are 117 or so clinical trials researching the use of stem cells for liver diseases.
Het is een feit dat wanneer onze organen of weefsels gekwetst zijn, ons beenmerg stamcellen in onze bloedsomloop vrijgeeft. Deze stamcellen zweven dan rond in de bloedbaan en concentreren zich op de beschadigde organen om groeifactoren vrij te zetten om beschadigde weefsels te herstellen. Stamcellen kunnen worden gebruikt als bouwstenen om beschadigde sjablonen in ons lichaam te herstellen, of om nieuwe levercellen te maken om een beschadigde lever te herstellen. Er zijn op dit moment al ongeveer 117 klinische proeven gedaan voor onderzoek naar het gebruik van stamcellen voor leverziekten.
What lies ahead? Heart disease is the leading cause of death worldwide. 1.1 million Americans suffer heart attacks yearly. 4.8 million suffer cardiac failure. Stem cells may be used to deliver growth factors to repair damaged heart muscle or be differentiated into heart muscle cells to restore heart function. There are 170 clinical trials investigating the role of stem cells in heart disease. While still in a research phase, stem cells may one day herald a quantum leap in the field of cardiology.
Wat kunnen we verwachten? Hartziekte is wereldwijd de belangrijkste doodsoorzaak. 1,1 miljoen Amerikanen krijgen elk jaar hartaanvallen. 4,8 miljoen lijden aan hartfalen. Stamcellen kunnen worden gebruikt om groeifactoren te leveren om een beschadigde hartspier te herstellen of worden gedifferentieerd tot hartspiercellen om zo de hartfunctie te herstellen. Er zijn 170 klinische proeven die de rol van stamcellen bij hart- en vaatziekten onderzoeken. Nu nog in de onderzoeksfase, kunnen stamcellen op een dag een grote sprong voorwaarts op het gebied van cardiologie inluiden.
Stem cells provide hope for new beginnings -- small, incremental steps, cells rather than organs, repair rather than replacement. Stem cell therapies may one day reduce the need for donor organs. Powerful new technologies always present enigmas. As we speak, the world's first human embryonic stem cell trial for spinal cord injury is currently underway following the USFDA approval. And in the U.K., neural stem cells to treat stroke are being investigated in a phase one trial.
Stamcellen bieden hoop op een nieuw begin - stapje voor stapje, voor cellen in plaats van organen, voor herstellen in plaats van vervanging. Stamceltherapieën zullen op een dag de noodzaak voor donororganen verminderen. Krachtige nieuwe technologieën zullen altijd raadsels met zich meebrengen. Op dit moment is 's werelds eerste menselijke embryonale-stamcellenproef voor dwarslaesie in de testfase na de USFDA goedkeuring. In het VK worden neurale stamcellen voor de behandeling van een beroerte onderzocht in een eerste testfase.
The research success that we celebrate today has been made possible by the curiosity and contribution and commitment of individual scientists and medical pioneers. Each one has his story. My story has been about my journey from organs to cells -- a journey through controversy, inspired by hope -- hope that, as we age, you and I may one day celebrate longevity with an improved quality of life.
Het onderzoekssucces van vandaag is mede mogelijk gemaakt door de nieuwsgierigheid, de bijdrage en inzet van individuele wetenschappers en medische pioniers. Ieder heeft zijn verhaal. Mijn verhaal is over mijn reis van organen naar cellen - een reis door de controverse, geïnspireerd door hoop - hoop dat, als we ouder worden, jij en ik op een dag levensduur met een verbeterde kwaliteit van leven kunnen vieren.
Thank you.
Dank je.