Technology has brought us so much: the moon landing, the Internet, the ability to sequence the human genome. But it also taps into a lot of our deepest fears, and about 30 years ago, the culture critic Neil Postman wrote a book called "Amusing Ourselves to Death," which lays this out really brilliantly. And here's what he said, comparing the dystopian visions of George Orwell and Aldous Huxley. He said, Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture. Orwell feared the truth would be concealed from us, and Huxley feared we would be drowned in a sea of irrelevance. In a nutshell, it's a choice between Big Brother watching you and you watching Big Brother. (Laughter)
Tehnologia a făcut posibile așa de multe lucruri aterizarea pe lună, Internetul, posibilitatea de a decoda genomul uman. Dar ea are de-a face și cu fricile noaste cele mai puternice și acum vreo 30 de ani criticul Neil Postman a scris o carte numită „Ne amuzăm până la moarte” care abordează problema asta foarte bine. Iată ce a spus, comparând viziunile distopice ale lui George Orwell și Aldous Huxley. A spus ca Orwell se temea că vom deveni o cultură captivă. Huxley se temea că vom deveni o cultură banală. Orwell se temea că adevărul ne va fi ascuns, iar Huxley se temea că ne vom îneca într-o mare de irelevanță. Pe scurt, e o alegere între a fi urmărit de Big Brother sau a urmări Big Brother. (Râsete)
But it doesn't have to be this way. We are not passive consumers of data and technology. We shape the role it plays in our lives and the way we make meaning from it, but to do that, we have to pay as much attention to how we think as how we code. We have to ask questions, and hard questions, to move past counting things to understanding them. We're constantly bombarded with stories about how much data there is in the world, but when it comes to big data and the challenges of interpreting it, size isn't everything. There's also the speed at which it moves, and the many varieties of data types, and here are just a few examples: images, text, video, audio. And what unites this disparate types of data is that they're created by people and they require context.
Dar nu trebuie să fie așa. Nu suntem utilizatori pasivi de date și tehnologie. Noi definim rolul lor în viețile noastre și modul în care le interpretăm înțelesul, dar pentru a face asta, trebuie să acordăm aceeași importanță modului de gândire ca modului de codare. Trebuie să ne punem întrebări; întrebări dificile să trecem de la a număra lucruri la a le înțelege. Suntem bombardați constant cu povești despre cât de multă data există în lume, dar când e vorba de volume mari de date și de provocările acestora, mărimea nu contează. Contează și viteza cu care se mișcă, varietățile de tipuri de date, iar aici avem numai câteva exemple: imagini, text, video, audio. Și ce unește aceste tipuri disparate de date este că toate sunt create de oameni și au nevoie de un context.
Now, there's a group of data scientists out of the University of Illinois-Chicago, and they're called the Health Media Collaboratory, and they've been working with the Centers for Disease Control to better understand how people talk about quitting smoking, how they talk about electronic cigarettes, and what they can do collectively to help them quit. The interesting thing is, if you want to understand how people talk about smoking, first you have to understand what they mean when they say "smoking." And on Twitter, there are four main categories: number one, smoking cigarettes; number two, smoking marijuana; number three, smoking ribs; and number four, smoking hot women. (Laughter)
Există un grup de oameni de știință de la Universitatea Illinois-Chicago numit Health Media Collaboratory, care a lucrat cu Centrul de Control al Bolilor pentru a înțelege mai bine cum vorbesc oamenii despre lăsatul de fumat, cum vorbesc despre țigările electronice, și ce pot face ei împreună pentru a-i ajuta să se lase de fumat. Lucrul interesant este că, dacă vrei să înțelegi cum vorbesc oamenii despre fumat, trebuie mai întâi să înțelegi la ce se referă ei când spun „fumat”. Și pe Twitter, sunt 4 mari categorii: unu, fumatul de țigări; doi, fumatul de marijuana; trei, costițe afumate („smoking”); și patru, femei mortale („smoking hot”). (Râsete)
So then you have to think about, well, how do people talk about electronic cigarettes? And there are so many different ways that people do this, and you can see from the slide it's a complex kind of a query. And what it reminds us is that language is created by people, and people are messy and we're complex and we use metaphors and slang and jargon and we do this 24/7 in many, many languages, and then as soon as we figure it out, we change it up.
Așa că apoi trebuie sa te gândești cum vorbesc oamenii despre țigări electronice? Și sunt așa de multe feluri în care oamenii fac asta și se vede de pe slide că e o chestiune complexă. Și ne reamintește că limbile sunt create de oameni și oamenii sunt dezordonați și suntem complecși și folosim metafore și argou și jargon și facem asta 24/7 în multe, multe limbi și apoi imediat ce ne dăm seama, schimbăm lucrurile.
So did these ads that the CDC put on, these television ads that featured a woman with a hole in her throat and that were very graphic and very disturbing, did they actually have an impact on whether people quit? And the Health Media Collaboratory respected the limits of their data, but they were able to conclude that those advertisements — and you may have seen them — that they had the effect of jolting people into a thought process that may have an impact on future behavior. And what I admire and appreciate about this project, aside from the fact, including the fact that it's based on real human need, is that it's a fantastic example of courage in the face of a sea of irrelevance.
Au avut oare reclamele astea de la CDC, reclamele la televizor cu o femeie cu o gaură în gât, foarte grafice și foarte deranjante un impact într-adevăr asupra lăsatului de fumat? Iar Health media Collaboratory a respectat limitele datelor lor, dar au putut concluziona că acele reclame, pe care probabil le-ați văzut, au avut efectul de a-i scutura pe oameni și de a duce la un proces de gândire care ar putea avea un impact asupra comportamentului viitor. Ceea ce admir și apreciez la acest proiect, pe lângă faptul, împreună cu faptul că se bazează pe o nevoie umană reală, este că e un exemplu fantastic de curaj în fața unei mări de irelevanță.
And so it's not just big data that causes challenges of interpretation, because let's face it, we human beings have a very rich history of taking any amount of data, no matter how small, and screwing it up. So many years ago, you may remember that former President Ronald Reagan was very criticized for making a statement that facts are stupid things. And it was a slip of the tongue, let's be fair. He actually meant to quote John Adams' defense of British soldiers in the Boston Massacre trials that facts are stubborn things. But I actually think there's a bit of accidental wisdom in what he said, because facts are stubborn things, but sometimes they're stupid, too.
Așa că nu numai volumul mare de date cauzează probleme de interpretare, pentru că, să fim sinceri, noi oamenii avem o istorie lungă în a lua orice volum de date, oricât de mic și în a-l strica. Cu mulți ani în urmă, probabil vă aduceți aminte că fostul președinte Ronald Regan a fost foare criticat când a spus că adevărurile dovedite sunt ceva stupid. A fost probabil o simplă greșeală, ca să fim sinceri. Vroia de fapt să-l citeze pe John Adams în apararea soldaților britanici în procesul masacrului din Boston că realitatea este încăpățânată. Dar cred că este de fapt puțină înțelepciune accidentală în ceea ce a spus, pentru că realitatea este încăpățânată dau uneori este și stupidă.
I want to tell you a personal story about why this matters a lot to me. I need to take a breath. My son Isaac, when he was two, was diagnosed with autism, and he was this happy, hilarious, loving, affectionate little guy, but the metrics on his developmental evaluations, which looked at things like the number of words — at that point, none — communicative gestures and minimal eye contact, put his developmental level at that of a nine-month-old baby. And the diagnosis was factually correct, but it didn't tell the whole story. And about a year and a half later, when he was almost four, I found him in front of the computer one day running a Google image search on women, spelled "w-i-m-e-n." And I did what any obsessed parent would do, which is immediately started hitting the "back" button to see what else he'd been searching for. And they were, in order: men, school, bus and computer. And I was stunned, because we didn't know that he could spell, much less read, and so I asked him, "Isaac, how did you do this?" And he looked at me very seriously and said, "Typed in the box."
Vreau să vă zic o poveste personală despre de ce contează asta așa de mult pentru mine. Trebuie să repir adânc. Fiul meu Isaac, când avea 2 ani, a fost diagnosticat cu autism. Era un omuleț vesel, amuzant, iubitor și afectuos însă datele evaluărilor dezvoltării sale, care luau în considerare lucruri ca numărul de cuvinte, la acel moment, zero, gesturi de comunicare și contact vizual minim au stabilit gradul său de dezvoltare ca fiind cel al unui bebeluș de 9 luni. Iar diagnosticul era corect din punct de vedere al datelor, însă nu zicea toata povestea. După vreun an jumate, cand avea aproape 4 ani, l-am găsit într-o zi în fața calculatorului facând o căutare Google despre femei, scris „f-i-m-e-i”. Și am facut ce ar fi făcut orice părinte obsedat adică am început imediat să apas pe „Back” (înapoi) să văd ce altceva mai căutase. Și am găsit, în ordine: bărbat școală, autobuz și computer. Și am fost uimită, pentru că nu știam că poate să scrie, cu atât mai mult să citească, și l-am întrebat „Isaac, cum ai făcut asta?” S-a uitam la mine foarte serios și a zis „Scris în cutie”
He was teaching himself to communicate, but we were looking in the wrong place, and this is what happens when assessments and analytics overvalue one metric — in this case, verbal communication — and undervalue others, such as creative problem-solving. Communication was hard for Isaac, and so he found a workaround to find out what he needed to know. And when you think about it, it makes a lot of sense, because forming a question is a really complex process, but he could get himself a lot of the way there by putting a word in a search box.
Învăța singur să comunice, dar noi se uitam în direcția greșită și asta se întâmplă când evaluările și analizele supraevaluează un parametru, în acest caz, comunicarea verbală, și subevaluează altele, cum ar fi gândirea creativă. Comunicarea era dificilă pentru Isaac așa că a găsit o cale de a afla ce trebuia să știe. Iar când te gândești, are multă logică pentru că formularea unei întrebări este un proces complex, dar el s-a descurcat punând un cuvânt într-o căsuță de căutare.
And so this little moment had a really profound impact on me and our family because it helped us change our frame of reference for what was going on with him, and worry a little bit less and appreciate his resourcefulness more.
Și astfel acest moment mărunt a avut un impact profund asupra mea și a familiei noastre pentru că ne-a ajutat să ne schimbăm cadrul de referință în legătură cu ce se întâmpla cu el și să ne facem mai puține griji și să apreciem creativitatea sa mai mult
Facts are stupid things. And they're vulnerable to misuse, willful or otherwise. I have a friend, Emily Willingham, who's a scientist, and she wrote a piece for Forbes not long ago entitled "The 10 Weirdest Things Ever Linked to Autism." It's quite a list. The Internet, blamed for everything, right? And of course mothers, because. And actually, wait, there's more, there's a whole bunch in the "mother" category here. And you can see it's a pretty rich and interesting list. I'm a big fan of being pregnant near freeways, personally. The final one is interesting, because the term "refrigerator mother" was actually the original hypothesis for the cause of autism, and that meant somebody who was cold and unloving.
Datele sunt stupide. Pot fi utilizate greșit, de bunăvoie sau nu. Am o prietenă, Emily Willingham, care e om de știință care a scris un articol pentru Forbes nu demult numit „Cele mai ciudate 10 lucruri legate de autism.” Este o listă destul de lungă. Internetul, mereu de vină, nu? Și mamele, bineînțeles. Și mai sunt de fapt foarte multe în categoria „mame” aici. Și puteți vedea că e o listă bogată și interesantă. Îmi place mult „să fii gravidă lângă autostrazi”. Ultima este interesantă pentru că termenul „mamă frigider” a fost ipoteza originală pentru cauzele autismului iar asta însemana o persoană rece și neafectuoasă.
And at this point, you might be thinking, "Okay, Susan, we get it, you can take data, you can make it mean anything." And this is true, it's absolutely true, but the challenge is that we have this opportunity to try to make meaning out of it ourselves, because frankly, data doesn't create meaning. We do. So as businesspeople, as consumers, as patients, as citizens, we have a responsibility, I think, to spend more time focusing on our critical thinking skills. Why? Because at this point in our history, as we've heard many times over, we can process exabytes of data at lightning speed, and we have the potential to make bad decisions far more quickly, efficiently, and with far greater impact than we did in the past. Great, right? And so what we need to do instead is spend a little bit more time on things like the humanities and sociology, and the social sciences, rhetoric, philosophy, ethics, because they give us context that is so important for big data, and because they help us become better critical thinkers. Because after all, if I can spot a problem in an argument, it doesn't much matter whether it's expressed in words or in numbers. And this means teaching ourselves to find those confirmation biases and false correlations and being able to spot a naked emotional appeal from 30 yards, because something that happens after something doesn't mean it happened because of it, necessarily, and if you'll let me geek out on you for a second, the Romans called this "post hoc ergo propter hoc," after which therefore because of which.
Și acum probabil vă gândiți, „OK, Susan, am înțeles. Poți lua date și le poți da orice înțeles.” Și e adevărat, e absolut adevărat. Dar provocarea este că avem oportunitatea de a încerca să găsim singuri înțelesul, pentru că sincer, datele nu au înțeles. Noi îl dăm. În calitate de oameni de afaceri, consumatori, pacienți și cetățeni, avem responsabilitatea, cred, să petrecem mai mult timp concentrându-ne pe abilitățile noastre de gândire critică. De ce? Pentru că în acest moment, după cum am auzit de multe ori, putem procesa exabiți de date cu viteza luminii și putem lua decizii proaste mai repede, mai eficient și cu mai mare impact decât în trecut. Grozav, nu? Așa că ce trebuie să facem este să petrecem mai mult timp cu discipline umanistice ca sociologia și științele sociale, retorica, filozofia, etica, pentru că oferă context, care e atât de important pentru volumele mari de date și pentru că ne ajută să ne îmbunătățim gândirea critică. La urma urmei, dacă pot găsi o problemă într-o discuție, nu mai contează dacă e exprimată în cuvinte sau în cifre. Și asta înseamnă să ne educăm să identificăm acele predilecții și legături false și să fim capabili să identificăm o pistă falsă de la 100 de metri, pentru că ceva ce succede altceva nu înseamnă neaparat că s-a întâmplat din cauza lui și dacă mă lăsați să fiu puțin pedantă, romanii numeau asta „post hoc ergo propter hoc” după asta, iată că datorită asta.
And it means questioning disciplines like demographics. Why? Because they're based on assumptions about who we all are based on our gender and our age and where we live as opposed to data on what we actually think and do. And since we have this data, we need to treat it with appropriate privacy controls and consumer opt-in, and beyond that, we need to be clear about our hypotheses, the methodologies that we use, and our confidence in the result. As my high school algebra teacher used to say, show your math, because if I don't know what steps you took, I don't know what steps you didn't take, and if I don't know what questions you asked, I don't know what questions you didn't ask. And it means asking ourselves, really, the hardest question of all: Did the data really show us this, or does the result make us feel more successful and more comfortable?
Iar asta înseamnă să punem sub semnul întrebării discipline ca demografia. De ce? Pentru că se bazează pe presupuneri despre cine suntem, în baza sexului vârstei și locului unde trăim în loc de informații despre ce gândim și cu ce ne ocupăm. Și din moment ce avem aceste date trebuie să folosim controalele de confidențialitate potrivite cu acordul consumatorului și mai mult de asta, trebuie să fim clari în legătură cu ipotezele metodologiile pe care le folosim și încerederea noastră în rezultate. Cum spunea profesorul meu de algebră din liceu „arată-mi calculele” pentru că dacă nu știu ce pași ai urmat, nu știu ce pași nu ai urmat, iar dacă nu știu ce întrebări ai pus, nu știu ce întrebări nu ai pus. Și înseamnă să ne întrebăm cea mai grea întrebare din toate: Oare datele ne-au arătat asta, sau rezultatul ne face să ne simțim sau realizați și mai satisfăcuți?
So the Health Media Collaboratory, at the end of their project, they were able to find that 87 percent of tweets about those very graphic and disturbing anti-smoking ads expressed fear, but did they conclude that they actually made people stop smoking? No. It's science, not magic.
Așa că Health Media Collaboratory au fost în stare la sfârșitul proiectului să vadă că 87% din tweeturile despre reclamele acelea anti-fumat foarte grafice și deranjante provocau frică dau au putut trage concluzia că determinau într-adevăr oamenii să se lase de fumat? Nu. E știință, nu magie.
So if we are to unlock the power of data, we don't have to go blindly into Orwell's vision of a totalitarian future, or Huxley's vision of a trivial one, or some horrible cocktail of both. What we have to do is treat critical thinking with respect and be inspired by examples like the Health Media Collaboratory, and as they say in the superhero movies, let's use our powers for good.
Așa că dacă trebuie să dezlegăm puterea datelor nu prebuie să urmăm orbește viziunea lui Orwell despre un viitor totalitar sau cea a lui Huxley despre un viitor banal, sau vreun amestec groaznic din ambele. Ce trebuie să facem este să prețuim gândirea critică și să fim inspirați de exemple cum ar fi cel al Health Media Collaboratory sau, cum spun în filmele cu supereroi, să ne folosim puterile pentru bine.
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)