When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better.
Când aveam nouă ani m-am dus în tabăra de vară pentru prima oară. Mama mi-a împachetat o valiză plină de cărţi, lucru care mie mi se părea ceva obişnuit, pentru că în familia mea, lectura era principala activitate de grup. Şi probabil sună antisocial pentru voi dar pentru noi acesta era doar un alt mod de a fi sociali. Aveai parte de căldura primordială a familiei tale care stătea lângă tine, dar erai de asemenea liber să rătăceşti pe tărâmuri misterioase în mintea ta. Şi impresia mea era că tabăra avea să fie exact aşa, chiar mai bine.
(Laughter)
(Râsete)
I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
Îmi imaginam zece fetiţe stând într-o cabană la căldură, îmbrăcate în cămăşi de noapte asortate şi citind.
(Laughter)
(Râsete)
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
Tabăra era precum o petrecere fără alcool. Şi din prima zi consilierul nostru ne-a adunat şi ne-a învăţat un strigăt pe care aveam să îl facem în fiecare zi pentru tot restul verii pentru a insufla atmosfera de tabără. Şi era ceva de felul ăsta: „G-Ă-L-Ă-G-I-O-A-S-E, aşa se spunea pe litere cuvântul. Gălăgioase, gălăgioase, haideţi să fim gălăgioase."
(Laughter)
Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly.
Da... Nu puteam să înţeleg nici în ruptul capului de ce trebuia să fim aşa de gălăgioase, sau de ce trebuia să îl spunem incorect pe litere.
(Laughter)
(Râsete)
But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
Dar am strigat şi eu împreună cu toţi ceilalţi. M-am străduit. Şi am aşteptat momentul în care puteam să mă duc să îmi citesc cărţile.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
Dar prima oară când mi-am scos cartea din valiză, cea mai populară fată din tabără a venit la mine şi m-a întrebat: „De ce eşti atât de moale?” -- moale, desigur, fiind opusul lui G-Ă-L-Ă-G-I-O-A-S-E. Şi a doua oară când am încercat strigătul, consilierul a venit la mine cu o expresie îngrijorată, a repetat care e ideea cu spiritul taberei şi a zis că ar trebui să ne străduim din răsputeri să fim sociabile.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.
Aşa că mi-am pus cărţile de-o parte, înapoi în valiză, le-am pus sub pat, şi au stat acolo pentru tot restul verii. Şi m-am simţit destul de vinovată de asta. Simţeam ca şi cum cărţile aveau nevoie de mine, mă chemau, iar eu le dădusem uitării. Dar chiar nu am mai deschis acea valiză până când am ajuns acasă la sfârşitul verii.
Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
Vă spun povestea aceasta despre tabăra de vară. Aş fi putut să vă spun alte 50 de poveşti similare -- toate ocaziile când mi s-a transmis că într-un fel natura mea liniştită şi introvertită nu era tocmai cel mai bun mod de a fi, şi că ar trebui să mă comport mai mult precum un extrovertit. Şi am simţit mereu în sufletului meu că era ceva greşit şi că introvertiţii sunt foarte bine aşa cum sunt. Dar timp de mai mulţi ani am ignorat această intuiţie, aşa că am devenit un avocat pe Wall Street, dintre toate opţiunile, în loc să devin ceea ce am vrut mereu, adică scriitoare -- în parte pentru că am vrut să îmi demonstrez că puteam şi eu să fiu îndrăzneaţă şi impunătoare. Mă duceam mereu în baruri aglomerate deşi îmi doream să am o cină liniştită cu prietenii. Aşadar am făcut aceste alegeri împotriva firii mele într-un mod atât de involuntar încât nici nu eram conştientă că le făceam.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
Majoritatea introvertiţilor fac asta, şi e pierderea noastră, dar este şi pierderea colegilor noştri şi a comunităţilor. Deşi probabil va suna pretenţios, este pierderea lumii întregi, pentru că atunci când e vorba de creativitate şi leadership, avem nevoie ca introvertiţii să facă tot ce pot. Între o treime și o jumătate din populaţie sunt introvertiţi. Asta înseamna unul din două sau trei persoane pe care le cunoaşteţi. Chiar dacă voi sunteţi extrovertiţi, mă refer la colegii voştri de la serviciu, la soţiile,soţii şi copii voştri şi la persoana care stă chiar acum lângă voi, care sunt supuşi cu toţii acestei preconcepţii care e destul de profundă şi constantă în societatea noastră, cu toţii înțelegem acest lucru de la o vârstă foarte mică fără a putea descrie în cuvinte ceea ce facem.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.
Pentru a vedea clar această preconcepţie trebuie să înţelegeţi ce e introversiunea. E diferită de timiditate. Timiditatea înseamnă frica de a fi judecat în societate. Introversiunea are mai mult de-a face cu modul în care răspundeţi stimulării, inclusiv stimulării sociale. Aşadar extrovertiţii tânjesc după cantităţi mari de stimulare, pe când introvertiţii se simt plini de viaţă, plini de energie şi capabili atunci când sunt în medii mai liniştite şi nestimulante. Nu întotdeauna, aceste lucruri nu sunt absolute, dar în general. Aşadar calea spre maximizarea talentelor noastre este ca fiecare dintre noi să ne punem în zona care ne stimulează.
But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
Însă aici intră prejudecata. Cele mai importante instituţii, şcolile şi locurile noastre de muncă, sunt concepute în special pentru extrovertiţi şi pentru nevoile constante pentru stimulare ale extrovertiţilor. Şi în momentul acesta avem un sistem de credinţe pe care eu îl numesc gândirea de grup, care susţine că toată creativitatea şi productivitatea vine din locuri foarte gregare.
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research.
Aşadar imaginaţi-vă clasa tipică de astăzi: când mă duceam la şcoală, stăteam în rânduri de bănci în felul acesta, şi ne făceam majoritatea temelor singuri. Dar astăzi, clasa tipică are grupuri de birouri -- patru, cinci, şase sau şapte copii care stau faţă în faţă. Şi copii lucrează în nenumărate sarcini de grup, chiar şi în materii precum matematica şi scrierea creativă, care depind de gândirea fiecăruia, copii trebuie acum să se poarte precum membrii de comitete. Şi în cazul copiilor care preferă să fie singuri şi să lucreze singuri, aceşti copii sunt consideraţi diferiţi de restul sau, mai rău, cazuri problematice. Şi majoritatea profesorilor consideră că elevul ideal este extrovertit spre deosebire de un introvertit, deşi introvertiţii au rezultate mai bune şi știu mai multe, asta conform cercetărilor.
(Laughter)
(Râsete)
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.
Acelaşi lucru e valabil şi pentru locul de muncă. Majoritatea dintre noi lucrăm în birouri cu spaţii deschise, fără pereţi, unde suntem supuşi zgomotului şi privirilor constante ale colegilor. Şi când vine vorba de spiritul de lider, introvertiţii sunt trecuţi cu vederea în mod constant, chiar dacă introvertiţii tind să fie foarte prudenţi, puţini înclinaţi să îşi asume riscuri exagerate, un lucru probabil apreciat de cei mai mulţi dintre noi în prezent. Un studiu interesat efectuat de Adam Grant la Wharton School a concluzionat că liderii introvertiţi de multe ori obţin rezultate mult mai bune decât extrovertiţii, pentru că atunci când dirijează angajaţi proactivi, sunt mai predispuşi să permită acelor angajaţi să îşi aplice ideile, pe când extrovertiţi pot, într-un mod necugetat, să devină atât de entuziasmaţi de lucruri încât vor să îşi pună amprenta, şi ideile altora nu mai ies la suprafaţă atât de uşor.
Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts. I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
Unii dintre cei mai reformatori lideri din istorie au fost introvertiţi. Vă voi da câteva exemple: Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi, toţi aceşti oameni s-au descris pe sine ca fiind tăcuţi, cu voci joase şi chiar timizi. Şi au acceptat să devină centrul atenţiei, deşi fiecare celulă a corpului le spunea să nu facă asta. Şi asta pare să aibă o putere deosebită, pentru că oamenii simţeau că liderii lor erau la cârmă, nu pentru că le plăcea să dea ordine şi nu din plăcerea de a fi priviţi; erau acolo pentru că nu aveau de ales, pentru că erau determinaţi să facă ceea ce ei credeau că e corect.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
Cred că în acest moment este important să menţionez că mie îmi plac extrovertiţii. Mereu spun că unii dintre prietenii mei cei mai buni sunt extrovertiţi, inclusiv soţul meu drag. Cu toţii ne încadrăm în diferite puncte pe axa introvertiţilor-extrovertiţilor. Chiar şi Carl Jung, psihologul care a popularizat aceşti termeni, a spus că nu există un introvertit pur sau un extrovertit pur. A spus că o astfel de persoană ar fi într-un spital de nebuni, asta dacă ar exista. Şi unii oameni pică direct în mijloc pe axa introvertit-extrovertit, şi îi numim pe aceştia ambiverţi. Şi cred că aceşti oameni au tot ce e mai bun din ambele părţi. Dar majoritatea dintre noi facem parte din una sau din alta.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
Vreau să spun că avem nevoie de echilibru din punct de vedere cultural. Avem nevoie de ceva de felul yin şi yang între aceste două tipuri. Asta are o importanţă deosebită când e vorba de creativitate şi productivitate, pentru că atunci când psihologii observă vieţile oamenilor mai creativi, ceea ce descoperă e că oamenii care sunt foarte buni în a face schimb de idei sau la a propune idei,
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
dar care au de asemenea o componentă puternică de introversiune. Asta pentru că singurătatea e un ingredient esenţial pentru creativitate. Aşadar Darwin, făcea plimbări lungi în pădure şi refuza cu emfază o invitaţie la o petrecere. Theodor Geisel, cunoscut mai bine sub numele de Dr. Seuss, a făurit majoritatea creaţiilor lui într-un birou izolat aflat în spatele casei sale din la Jolla, California. Şi îi era teamă să cunoască copiii care îi citeau cărţile deoarece se temea că ei se aşteptau să fie un personaj vesel precum Moş Crăciun şi că ar fi dezamăgiţi de personalitatea sa mai rezervată. Steve Wozniak a inventat primul calculator Apple stând singur în biroul lui la Helwett-Packard unde lucra în acel moment. Şi a spus că nu ar fi devenit niciodată un astfel de expert dacă nu ar fi fost prea introvertit ca să iasă din casă pe vremea când creştea.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
Acum... desigur asta nu înseamnă că ar trebui să nu mai colaborăm, ca dovada, Steve Wozniak se alătură lui Steve Jobs pentru a fonda Apple Computer, dar înseamnă că singurătatea contează şi că pentru unii oameni aceasta e aerul pe care îl respiră. Şi de fapt, ştim de secole despre puterea transcendentală a singurătăţii. Doar recent am început să o uităm într-un mod misterios. Dacă vă uitaţi la majoritatea marilor religii ale lumii, veţi găsi pustnici precum: Moise, Iisus, Buddha, Mohamed, pustnici care plecau singuri în sălbăticie, unde aveau epifanii şi revelaţii profunde, pe care le aduceau înapoi la restul comunităţii. Aşadar: fără sălbăticie nu sunt revelaţii.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
Nu e ceva neaşteptat când vă uitaţi la descoperirile psihologiei contemporane. Se pare că nu putem să ne aflăm într-un grup de oameni fără a reflecta şi fără a mima opiniile celorlalţi. Chiar şi lucruri interioare sau personale cum ar fi de cine eşti atras, vei începe să copiezi convingerile celor din jur fără ca măcar să îţi dai seama că asta faci.
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So --
Şi grupurile urmează opiniile persoanelor mai dominante şi carismatice prezente, chiar dacă e o corelaţie zero între a fi cel mai bun vorbitor şi a avea cele mai bune idei, adică zero. Aşa că...
(Laughter)
(Râsete)
You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
Ai putea urma persoana cu cele mai bune idei, sau ai putea să nu. Şi chiar vrei să laşi asta pe seama norocului? E mult mai bine pentru toată lumea să stea singuri, să genereze propriile idei departe de distorsiunea dinamicii de grup, şi apoi să se alăture precum o echipă pentru a le discuta într-un mediu bine gestionat şi să se pornească de acolo.
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
Dacă aceste lucruri sunt adevărate, atunci de ce ne descurcăm atât de prost? De ce ne aranjăm şcolile şi locurile de muncă în acest fel? Şi de ce îi facem pe introvertiţi să se simtă atât de vinovaţi de faptul că doresc să fie singuri din când în când? Răspunsul e înrădăcinat în istoria noastră culturală. Societăţile vestice, şi în special Statele Unite, au favorizat întotdeauna omul acţiunii spre deosebire de omul contemplaţiei şi „bărbatul” contemplaţiei. Dar în zilele timpurii ale Statelor Unite, am trăit în ceea ce istoricii numesc o cultură a caracterului, pe vremea când apreciam oameni pentru eul lor şi pentru corectitudinea morală. Şi toate cărţile de autoperfecţionare din acea perioadă au titluri precum: „Caracterul, cel mai grandios lucru de pe lume.” Şi ofereau modele precum Abraham Lincoln, care era apreciat pentru că era modest şi nu voia să iasă în evidenţă. Ralph Waldo Emerson l-a descris: „Un om care nu jigneşte prin superioritate.”
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
Dar apoi am ajuns în secolul XX şi am intrat într-o nouă cultură pe care istoricii o numesc cultura personalităţii. Noi am evoluat din economia agricolă într-o lume de afaceri mari. Aşa că deodată oamenii se mută din oraşe mici în oraşe mari. Şi în loc să lucreze cu oamenii pe care i-au cunoscut toată viaţa, acum trebuie să se afirme într-o mulţime de străini. Aşa că este de înţeles de ce calităţi precum atracția și carisma devin deodată foarte importante. Cărţile s-au schimbat pentru a satisface aceste noi nevoi şi au început să apară titluri precum: „Cum să îţi faci prieteni şi să influenţezi oamenii.” Şi propun drept modele oameni excepţionali în vânzări. Aceasta e lumea în care trăim astăzi. Aceasta e moştenirea noastră culturală.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
Nimeni nu spune că abilităţile sociale nu sunt importante, şi nici nu sprijin abolirea lucrului în echipă. Acele religii care şi-au trimis înţelepţii pe vârfuri de munte izolate ne învaţă dragoste şi încredere. Şi problemele cu care ne confruntăm astăzi în domeniile cum ar fi ştiinţa şi economia sunt atât de vaste şi complexe încât o să avem nevoie de armate de oameni care să se alăture pentru a le rezolva împreună. Însă cu cât oferim mai multă libertate introvertiţilor sa fie ei înşişi, cu atât mai mult vor veni cu soluţiile lor unice pentru aceste probleme.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.
Acum aş vrea să împărtăşesc cu voi ce se află în valiza mea astăzi. Ghiciţi? Cărţi. Am o valiză plină de cărţi. Aici e Margaret Atwood - „Ochi de pisică”. Iată un roman de Milan Kundera. Şi iată „Călăuza rătăciților” de Moise Maimonide. Dar acestea nu sunt chiar cărţile mele. Am adus cărţile astea cu mine pentru că au fost scrise de scriitorii preferaţi ai bunicului meu.
My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
Bunicul meu a fost rabin, a rămas văduv și a trăia singur într-un apartament mic din Brooklyn, acesta devenind locul meu preferat pe măsură ce am crescut, în parte pentru că era plin cu prezenţa lui blândă şi politicoasă şi pentru că era plin de cărţi. Adică fiecare masă, fiecare scaun din acel apartament renunţase la funcţia sa iniţială, ca acum să servească drept loc de depozitare pentru cărți. Precum restul familiei mele, activitatea preferată a bunicului meu era să citească.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
Dar îşi iubea congregaţia, şi puteai simţi această dragoste în predicile pe care le ținea în fiecare săptămână timp de 62 de ani cât timp a fost rabin. Obişnuia să ia fructele unei săptămâni de lectură şi ţesea rețele complicate de gândire antică şi umanistă. Şi oamenii veneau de peste tot ca să îl audă vorbind.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
Dar exista ceva la bunicul meu. Sub rolul său ceremonial, era de fapt foarte modest şi foarte introvertit, atât de mult încât atunci când ţinea aceste predici, avea dificultăţi în a privi în ochi oamenii din aceeaşi congregaţie în faţa căreia vorbea de 62 de ani. Şi chiar atunci când nu ținea predici, când îl sunai să îl saluţi, de multe ori termina conversaţia rapid pentru că se temea să nu ia prea mult din timpul tău. Dar atunci când a murit, la vârsta de 94 de ani, poliţia a trebuit să închidă străzile din cartierul lui pentru a permite prezenţa mulțimii de oameni care au venit să îl jelească. Aşa că acum încerc să învăţ din exemplul bunicului meu în felul meu.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion.
Tocmai am publicat o carte despre introversiune, şi mi-a luat cam şapte ani să o scriu. Şi pentru mine aceşti şapte ani au fost de poveste pentru că citeam şi scriam, gândeam, cercetam. Era versiunea mea a bunicului meu care petrecea ore întregi în biblioteca sa. Dar de odată, sarcina mea a devenit foarte diferită, sarcina mea este sa fiu aici vorbind, vorbind despre introversiune.
(Laughter)
(Râsete)
And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.
Şi asta e mult mai greu pentru mine, pentru că oricât de onorată aş fi să fiu aici cu voi toţi, acesta nu este mediul meu firesc.
So I prepared for moments like these as best I could. I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously."
M-am pregătit pentru momente ca acesta cât de mult am putut. Am petrecut ultimul an exersând vorbitul în public cu fiecare ocazie.
(Laughter)
Şi l-am denumit „anul în care am vorbit periculos.”
And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.
(Râsete) Şi asta m-a ajutat de fapt foarte mult. Dar vă spun, ce ajută şi mai mult este sentimentul meu, credinţa mea, speranţa mea că atunci când vine vorba de atitudinile noastre faţă de introversiune, linişte şi singurătate, suntem pe punctul unei schimbări dramatice. Chiar suntem. Aşa că am de gând să vă las cu trei solicitări spre acţiune
Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it.
pentru cei care împărtăşiţi această viziune. Numărul unu: Opriţi nebunia cu lucratul în echipă.
(Laughter)
Opriţi-o.
Thank you.
(Râsete)
(Applause)
Mulţumesc.
And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
(Aplauze) Şi vreau să fiu clară asupra a ceea ce spun, deoarece cred că birourile noastre ar trebui să încurajeze interacţiuni nonşalante, întâmplătoare, adică situaţiile în care oamenii se adună şi au un schimb de idei neaşteptat. Asta este grozav. E grozav şi pentru introvertiţi şi extrovertiţi. Dar avem nevoie de mult mai multă intimitate, libertate, şi autonomie la locul de muncă. Şcoala e la fel. Trebuie să ne învăţăm copii să lucreze împreună, desigur, dar de asemenea trebuie să îi învăţăm să lucreze singuri. Asta e foarte important şi pentru copii extrovertiţi. Trebuie să lucreze singuri pentru că în acest obținem idei profunde.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
Numărul doi: Duceţi-vă în sălbăticie, precum Buddha, îndrăzniţi să aveţi propriile revelaţii. Nu spun că ar trebui să mergem cu toţii să ne facem cabane în pădure şi să nu mai vorbim niciodată unii cu alţii, dar spun că am putea să ne deconectăm şi să pătrundem în propriile noastre minţi puţin mai des.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
Numărul trei: Uitaţi-vă cu atenţie la ce se află în valiza voastră şi de ce aţi pus acel lucru acolo. Aşadar extrovertiţilor, poate că valizele voastre sunt de asemenea pline de cărţi. Sau poate sunt pline de pahare de şampanie sau de echipament de skydiving. Orice ar fi, sper că veţi scoate aceste lucruri la vedere cu fiecare ocazie şi ne veți binecuvânta cu energia şi bucuria voastră. Dar introvertiţilor, după cum vă ştiu, probabil aveţi tendinţa să păziţi cu mare grijă ceea ce se află în valiza voastră. Şi asta e în regulă. Dar ocazional, numai ocazional, sper că vă veţi deschide valiza pentru alţi oameni, pentru că lumea are nevoie de voi şi de lucrurile pe care le căraţi.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
Aşa că vă doresc cea mai bună călătorie dintre toate şi curajul de a vorbi cu blândeţe.
Thank you very much.
Vă mulţumesc mult!
(Applause)
(Aplauze)
Thank you. Thank you.
Mulţumesc!
(Applause)
(Aplauze)