When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better.
Kad es biju deviņus gadus veca es pirmoreiz aizbraucu uz vasaras nometni. Un mana māte piekrāva man pilnu čemodānu ar grāmatām, kas man šķita pilnīgi dabiski. Jo manā ģimenē lasīšana bija galvenā grupu nodarbība. Un, lai arī tas varbūt jums izklausās nesabiedriski, mums tas tas bija vienkārši citāds veids, kā būt sabiedriskiem. Tev ir ģimenes siltums, no cilvēkiem, kuri sēž Tev blakus, bet Tu vari arī iet klejot piedzīvojumu pasaulē savā galvā. Un man šķita, ka nometne būs tieši tāda pati, tikai labāka.
(Laughter)
(Smiekli)
I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
Es biju iztēlojusies 10 meitenes sēžam būdiņā omulīgi lasām grāmatas vienādos halātos.
(Laughter)
(Smiekli)
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
Nometne bija vairāk kā tusiņš bez alkohola. Un pašā pirmajā dienā mūsu vadītāja savāca mūs visus kopā un iemācīja mums saukli, kuru, pēc viņas vārdiem, mums vajadzēšot saukt katru dienu visu atlikušo vasaru, lai uzturētu nometnes garu. Un tas bija šāds: Dē-au-ū-zē-ī-gā-ī, tā mēs rakstām "dauzonīgi", Dauzonīgi, dauzonīgi, būsim visi dauzonīgi!
(Laughter)
Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly.
Mjā. Un es neparko nespēju izdomāt, kāpēc mums vajadzētu būt tik dauzonīgiem, vai arī kāpēc mums vajadzētu šo vārdu rakstīt nepareizi.
(Laughter)
(Smiekli)
But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
Bet es noskaitīju saukli. Es noskaitīju saukli kopā ar visiem citiem. Es centos, ko varēju. Un es gaidīju laiku, kad es varēšu aiziet un palasīt savas grāmatas.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
Bet pirmo reizi, kad es izņēmu grāmatu no sava čemodāna, mūsu istabiņas krutākā meitene pienāca pie manis un jautāja: "Kāpēc Tu esi tik vēsa?" Vēsa, protams, nozīmējot tieši pretējo dē-au-ū-zē-ī-gā-ī. Un, kad es to mēģināju otro reizi, pie manis pienāca vadītāja ar noraizējušos seju, un atkārtoja vārdus par nometnes garu, un teica, ka mums visiem vajadzētu ļoti censties būt sabiedriskiem.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.
Tā nu es noliku savas grāmatas atpakaļ čemodānā un paliku tās zem gultas, kur tās palika visu atlikušo vasaru. Un es par to jutos tā kā vainīga. Es jutos tā, it kā grāmatām mani vajadzētu, un tās mani sauktu, bet es tās pametu. Bet es tās tiešām arī pametu, un neatvēru čemodānu līdz pat es biju atpakaļ mājās pie savas ģimenes
Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
vasaras beigās. Es jums pastāstīju šo stāstiņu par vasaras nometni. Es būtu varējusi jums pastāstīt vēl 50 tādus pašus - visas reizes, kad es saņēmu šo vēsti, ka kaut kāpēc mans klusais un intravertais dzīvesstils nav gluži pareizais, ka man vajadzētu būt vairāk ekstravertai. Un es vienmēr esmu dziļi sirdī jutusi, ka tas nav pareizi, un ka intraverti ir brīnišķīgi cilvēki tādi, kādi viņi ir. Bet ilgus gadus es noliedzu šo intuīciju un pat kļuvu par Volstrītas juristu, tā vietā, lai kļūtu par rakstnieci, ko vienmēr esmu vēlējusies, jo es vēlējos sev pierādīt, ka es arī varu būt drosmīga un izlēmīga. Un es vienmēr gāju uz pārpildītiem bāriem, kaut arī daudz labprātāk būtu paēdusi jaukas vakariņas kopā ar draugiem. Un es vienmēr izdarīju šīs pašnoliedzošās izvēles tik refleksīvi, ka es pat neapzinājos, ka es tās izdaru.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
Šī ir lieta, ko dara daudzi intraverti, un tas mums noteikti ir zudums, bet tas ir arī zudums mūsu kolēģiem un mūsu sabiedrībai. Riskējot izklausīties grandiozi, tas ir pasaules zudums. Jo, kad runa nonāk līdz radošumam un līderismam, mums vajag, lai intraverti darītu to, ko tie dara vislabāk. Trešdaļa līdz puse pasaules populācijas ir intraverti - trešdaļa līdz puse. Tātad, viens no katriem diviem līdz trim cilvēkiem, kurus Jūs pazīstat. Tātad, pat ja Jūs pats esat ekstraverts, es runāju par Jūsu kolēģiem un jūsu dzīvesbiedriem, un jūsu bērniem, un personu, kas jums šobrīd sēž blakus - kuri visi ir pakļauti šim aizspriedumam, kas ir iesakņojies dziļi mūsu sabiedrībā. Mēs visi to pieņemam jau no ļoti agra vecuma, pat nemākot pateikt vārdos, ko tieši mēs darām.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.
Lai varētu šo aizspriedumu skaidri saredzēt, vispirms vajag saprast, kas tieši ir intraversija. Tas ir kas cits, nekā kautrīgums. Kautrīgums ir bailes no cilvēku sprieduma par Tevi. Intraversija ir vairāk kā Tava reakcija uz stimulāciju, ieskaitot sociālo stimulāciju. Ekstraverti tiešām alkst daudz stimulācijas, kamēr intraverti jūtas visdzīvākie, visieslēgtākie un visspējīgākie, kad tie ir klusākā, mierīgākā vidē. Ne vienmēr - šīs lietas nav absolūtas - bet bieži. Un, tātad, atslēga mūsu talantu maksimizēšanai ir katram no mums sevi novietot
But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
tajā stimulācijas zonā, kas mums ir vispareizākā. Bet, lūk, šeit arī parādās lielais aizspriedums. Mūsu vissvarīgākās institūcijas - mūsu skolas un darbavietas - ir izveidotas pārsvarā priekš ekstravertiem un ekstravertu vajadzības pēc daudz stimulācijas. Un mums šobrīd arī ir tāda ticība, ko es saucu par "jauno grupdomāšanu", kas saka, ka viss radošums un produktivitāte nāk no ļoti jokainas barveida vietas.
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research.
Iedomājaties, piemēram, tipisku skolas klasi mūsdienās: Kad es gāju skolā, mēs sēdējām rindās. Mēs šitā sēdējām rindās pie galdiem, un mēs darījām lielāko daļu sava darba autonomi. Bet šodien tipiskā klasē ir galdu bariņi - četri vai pieci vai seši vai septiņi bērni, visi pretī viens otram. Un bērni strādā ar neskaitāmiem grupu uzdevumiem. Pat tādos priekšmetos kā matemātika vai radošā rakstīšana, kuriem šķietami vajadzētu būt atkarīgiem no individuālā domu lidojuma, no bērniem tagad sagaida, lai viņi būtu komitejas locekļi. Un bērni, kuri dod priekšroku darboties vieni paši, šie bērni bieži tiek uzskatīti par atkritējiem vai vēl ļaunāk - problēmsituācijām. Un lielais vairākums skolotāju uzskata, ka ideālais skolnieks ir ekstraverts, nevis intraverts, kaut arī īstenībā intraverti parasti gūst labākas atzīmes un ir zinošāki, pēc pētījumu rezultātiem.
(Laughter)
(Smiekli)
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.
OK, tas pats ir spēkā arī mūsu darbavietās. Lielākā daļa no mums strādā atvērtā tipa birojos bez sienām, kur mums jāsaskaras ar nepārtrauktu troksni un kolēģu skatieniem. Un, kad runa ir par līderību, intraverti tiek bieži nepieņemti līderu amatos, kaut arī intravertiem ir tendence būt ļoti uzmanīgiem, un ir daudz mazāka iespēja, ka tie uzņemsies nesamērīgus riskus - kam mūsdienās mums visiem derētu dot priekšroku. Kā arī interesants pētījums, ko veica Ādams Grants no Vartona skolas, atklāja, ka intraverti līderi bieži nonāk pie labākiem iznākumiem nekā ekstraverti, jo, kad tie pārvalda aktīvus darbiniekus, tie daudz labprātāk ļauj šiem darbiniekiem piepildīt savas idejas, kurpretim ekstraverti var, pilnīgi nedomājot, tā sapriecāties par lietām, ka tie uzliek savu zīmogu uz tām, un citu cilvēku idejas tad tik viegli
Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.
nenonāk dienas gaismā.
I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
Patiesībā, daži no mūsu dižākajiem līderiem vēsturē ir bijuši intraverti. Es došu dažus piemērus. Eleonora Rūzvelta, Roza Parka, Gandi - visi šie cilvēki sevi aprakstīja kā klusus, neuzkrītošus, un pat kautrīgus. Un viņi visi nostājās uzmanības centrā, kaut arī katra viņu daļiņa viņiem teica to nedarīt. Un tam, izrādās, piemīt vēl īpaša vara, jo cilvēki varēja just, ka šie līderi ir pie stūres nevis tāpēc, ka viņiem patiktu rīkot citus, un nevis tāpēc, ka viņiem patīk, ka uz viņiem skatās, bet gan tāpēc, ka viņiem nebija izvēles; tāpēc, ka viņiem bija vajadzība darīt to, ko viņi uzskatīja par pareizo.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
Šajā vietā man šķiet svarīgi piemetināt, ka es patiesībā mīlu ekstravertus. Man vienmēr patīk teikt, ka daži no maniem labākajiem draugiem ir ekstraverti, ieskaitot manu mīļoto vīru. Un mēs visi, protams, esam katrs savā punktā uz intravertu/ekstravertu spektra. Pat Karls Jungs, psihologs, kurš pirmo reizi popularizēja šos terminus, teica, ka neeksistē tāda lieta, kā tīrs intraverts vai tīrs ekstraverts. Viņš teica, ka šāds cilvēks atrastos trakonamā, ja tāds vispār varētu eksistēt. Un daži cilvēki arī iekrīt tieši pa vidu intravertu/ekstravertu spektrā, un mēs saucam šos cilvēkus par ambivertiem. Un es bieži domāju, ka viņi iegūst labāko no abām pasaulēm. Bet daudzi no mums sevi atpazīst kā vienu vai otru tipu.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
Un tas, ko es gribu teikt, ir ka kultūras līmenī mums vajag daudz labāku balansu. Mums vajag vairāk Jin un Jang starp šiem abiem tipiem. Un tas ir īpaši svarīgi, kad runa ir par radošumu un ražīgumu, jo, kad psihologi skatās uz visradošāko cilvēku dzīvēm, viņi ierauga cilvēkus, kuri ļoti labi spēj apmainīties ar idejām un attīstīt idejas, bet kuriem arī ir nopietna deva intraversijas.
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
Un tas ir tāpēc, ka vienatne bieži ir kritiska radošuma sastāvdaļa. Tāpēc Darvins daudz pastaigājās viens pats pa mežu, un enerģiski noraidīja ielūgumus uz ballītēm. Teodors Geizels, labāk pazīstams kā Dr. Seuss, izsapņoja daudzus no saviem pārsteidzošajiem darbiem vientuļā zvanu torņa darbistabiņā, kura viņam bija mājas aizmugurē. Un viņam pat bija bail satikt visus mazos bērnus, kas lasīja viņa grāmatas, jo viņš baidījās, ka viņi sagaidīs jautru, Santaklausam līdzīgu tēlu, un būs vīlušies viņa rezervētajā personībā. Stīvs Vozniaks izgudroja pirmo Apple datoru sēdēdams viens pats savā kubiklā savā darbavietā pie Hewlett-Packard, kur viņš tobrīd strādāja. Un viņš saka, ka nekad nebūtu kļuvis par tādu ekspertu, ja viņš nebūtu bijis pārāk intraverts, lai izietu no mājas, kamēr viņš vēl auga.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
Nu, protams, tas nenozīmē, ka mums visiem vajadzētu pārtraukt sadarboties - kā spilgts piemērs ir tas pats Stīvs Vozniaks, kurš sadarbojās ar Stīvu Džobsu, lai radītu Apple Computer - bet tas nozīmē, ka vienatnei ir nozīme, un dažiem cilvēkiem tā ir gaiss, ko viņi elpo. Un, patiesībā, mēs jau gadsimtiem esam zinājuši par vientulības izcilajām spējām. Tikai pēdējā laikā mēs esam dīvainā kārtā sākuši to aizmirst. Ja jūs aplūkosiet lielāko daļu pasaules galveno reliģiju, jūs atradīsiet meklētājus - Mozus, Jēzus, Buda, Muhameds - meklētāji, kuri vieni paši dodas pie dabas krūts, kur tie gūst dziļas atklāsmes, kuras pēcāk atnes atpakaļ pārējiem. Tātad - nav dabas krūts, nav atklāsmju.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
Taču tas nav nekāds pārsteigums, ja ieskatās mūsdienu psiholoģijas atziņās. Izrādās, ka mēs nevaram pat uzturēties cilvēku grupā, necenšoties instinktīvi atspoguļot un imitēt citu viedokļus. Pat par tādām šķietami personīgām iekšējām lietām, kā par cilvēkiem, kas jums liekas atraktīvi, jūs sāksiet atdarināt apkārtējo cilvēku uzskatus pat neapzinoties, ka jūs to darāt.
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So --
Un grupas ir izslavētas ar to, ka seko visdominējošākā vai visharizmātiskākā cilvēka viedokļiem, kaut arī ir tieši nulle sakarības starp būšanu par labāko runātāju un būšanu par cilvēku ar labākajām idejām. Nu, tiešām nulle. Tātad...
(Laughter)
(Smiekli)
You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
Varbūt jūs sekojat cilvēkam ar labākajām idejām. bet varbūt arī nē. Un vai jūs tiešām to gribat atstāt veiksmes ziņā? Daudz labāk būtu katram aiziet un vienatnē saģenerēt pašam savas idejas, neatkarīgi no grupu dinamikas ietekmes, un tad sanākt kopā, lai izrunātu tās visas sakārtotā vidē, kā vienotai komandai.
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
Lūk, ja tas viss ir patiesība, tad kāpēc mēs rīkojamies tik nepareizi? Kāpēc mēs šādā veidā izkārtojam savas skolas un darbavietas? Un kāpēc mēs liekam visiem šiem intravertiem justies vainīgiem par to, ka viņi vēlas daļu no laika pavadīt vienatnē? Viena no atbildēm guļ dziļi mūsu kultūras vēsturē. Rietumu sabiedrības, un it īpaši ASV, vienmēr ir devušas priekšroku rīcības cilvēkam nevis domātājam. nevis domātājam. Bet Amerikas agrīnajās dienās mēdz dzīvojām tajā, ko vēsturnieki sauc par "rakstura kultūru", kur mēs joprojām vērtējām cilvēkus pēc to raksturiem un morālās stājas. Un ja jūs pievērsīsiet uzmanību šīs ēras pašpalīdzības grāmatām, tad tām visām būs tādi virsraksti kā, piemēram, "Raksturs - pasaules nozīmīgākā lieta". Un tajos par paraugiem tika ņemtas tādas personas kā Ābrahams Linkolns, kurš tika uzslavēts par savu pieticību un neuzstājību. Ralfs Valdo Emersons viņu nosauca par cilvēku, kurš neaizskar ar savu pārākumu.
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
Bet tad pienāca 20. gadsimts, un sākās jauna kultūra, ko vēsturnieki sauc par "personības kultūru". Notika tas, ka mēs izaugām no agrikulturālas ekonomikas uz lielā biznesa pasauli. Un pēkšņi cilvēki sāka pārvietoties no ciematiem uz pilsētām. Un, tā vietā, lai strādātu kopā ar citiem, kurus tie ir pazinuši visu savu mūžu, viņiem tagad nākas sevi pierādīt svešinieku pūlī. Rezultātā ir diezgan pašsaprotami, ka tādas īpašības kā magnētisms un harizmātiskums sāk izskatīties ļoti svarīgas. Un, protams, pašpalīdzības grāmatas arī attiecīgi izmainās un iegūst tādus nosaukumus kā "Kā iegūt draugus un iepatikties cilvēkiem". Un tās kā paraugus izmanto izcilus pārdevējus. Tā tad arī ir pasaule, kurā mēs dzīvojam šodien. Tas ir mūsu kulturālais mantojums.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
Es ar to negribu teikt, ka sociālās prasmes ir mazsvarīgas, un es arī nevēlos mudināt atcelt komandu darbu kā tādu. Tās pašas reliģijas, kuras aizsūta savus praviešus uz vientuļām kalnu virsotnēm, mums māca arī mīlēt un uzticēties. Un problēmas, kuras mēs šodien sastopam zinātnē un ekonomikā ir tik plašas un sarežģītas, ka mums vajadzēs cilvēku armijas, kuras sanāk kopā, lai tās kopīgiem spēkiem atrisinātu. Bet es gribu teikt, ka, jo vairāk brīvības mēs sniegsim, lai intraverti var būt viņi paši, jo lielāka iespēja, ka viņi nāks klajā ar saviem unikālajiem risinājumiem šīm problēmām.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.
Un tagad es vēlētos jums parādīt, kas šodien ir manā čemodānā. Kā smejies - grāmatas. Man ir čemodāns pilns ar grāmatām. Lūk Margareta Atvuda, "Kaķa acs". Lūk Milanas Kunderas novele. Un šeit arī Maimonida "Ceļvedis samulsušajiem". Bet šīs nav gluži manas grāmatas. Es paņēmu šīs grāmatas līdzi,
My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
jo tās ir sarakstījuši mana vectēva mīļākie autori. Mans vectēvs bija rabīns, un viņš bija atraitnis, kurš dzīvoja viens pats mazā dzīvoklītī Bruklinā, kas bija mana mīļākā vieta pasaulē, kamēr es augu, daļēji tāpēc, ka tas bija piepildīts ar viņa ļoti maigo, ļoti eleganto klātbūtni, un daļēji tāpēc, ka tas bija piepildīts ar grāmatām. Vārda tiešā nozīmē, katrs galds, katrs krēsls šajā dzīvoklī bija atteicies no savas sākotnējās funkcijas, lai kalpotu kā pamats ļodzīgiem grāmatu kalniem. Gluži kā pārējai manai ģimenei, mana vectēva mīļākā nodarbe pasaulē bija lasīšana.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
Bet viņš arī mīlēja savu draudzi, un šo mīlestību varēja just sprediķos, ko viņš teica katru nedēļu, visu 62 gadus garumā, kuros viņš bija rabīns. Viņš izvilka atziņas no tā, ko bija katru nedēļu lasījis, un savija smalkus rakstus no senām un humānistu domām. Un cilvēki nāca no plašas apkārtnes lai dzirdētu viņu runājam.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
Bet, lūk, kas interesanti par manu vectēvu. Zem šīs ceremoniālās lomas, viņš bija tiešām pieticīgs un intraverts - tik ļoti, ka lasot šos sprediķus viņam bija problēmas uzturēt acu kontaktu ar to pašu draudzi, ar kuru viņš bija runājis jau 62 gadus. Un pat prom no podija, kad kāds viņam piezvanīja, lai vienkārši aprunātos, viņš bieži pārtrauca sarunu par agru, baidīdamies, ka viņš aizņem pārāk daudz otra cilvēka laiku. Bet, kad viņš nomira 94 gadu vecumā, policijai nācās slēgt ielas viņa mājokļa tuvumā, dēļ milzīgā cilvēku pūļa, kas nāca pie viņa sērot. Un tā nu es šodien cenšos mācīties no sava vectēva piemēra pati savā veidā.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion.
Es nupat publicēju grāmatu par intraversiju, kuru es rakstīju septiņus gadus. Un priekš manis, šie septiņi gadi bija pilnīga svētlaime, jo es lasīju, es rakstīju, es domāju, es pētīju. Tā bija mana variācija mana vectēva vienatnē pavadītajām stundām savā bibliotēkā. Bet nu pēkšņi mans darbs ir pavisam citādāks. Mans darbs ir būt šeit ārā un runāt par to - runāt par intraversiju.
(Laughter)
(Smiekli)
And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.
Un tas man ir daudz grūtāk, jo, lai arī cik es nebūt pagodināta šobrīd būt šeit kopā ar jums,
So I prepared for moments like these as best I could.
šis nav mans dabiskais elements.
I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously."
Tāpēc es sagatavojos šādiem mirkļiem cik nu labi es spēju. Es pavadīju pēdējo gadu izmantojot katru izdevību trenēties publiskajā rnāšanā. Un es to saucu par savu "Bīstamās runāšanas gadu".
(Laughter)
(Smiekli)
And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.
Un tas patiesībā daudz palīdzēja. Bet, es jums teikšu, ka tas, kas palīdz vēl vairāk, ir mana sajūta, mana ticība, mana cerība, ka mūsu attieksmē pret intraversiju, klusumu un vienatnību, mēs tiešām esam uz dramatisku izmaiņu sliekšņa. Nu, goda vārds, mēs esam. Un tāpēc es jūs tagad pametīšu ar trim aicinājumiem uz rīcību
Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it.
tiem, kam arī piemīt šī vīzija. Pirmais: Apstādiniet to vājprātu ar nepārtrauktu grupu darbu.
(Laughter)
Vienkārši apstādiniet to.
Thank you.
(Smiekli)
(Applause)
Paldies!
And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
(Smiekli) Un es gribu būt skaidra ar saviem izteikumiem: es tiešām dziļi sirdī ticu, ka mūsu birojiem vajadzētu veicināt ikdienišķas, pļāpīgas, kafejnīcas-stila attiecības - ziniet, tādas, kur cilvēki sanāk kopā un veiksmīgi apmainās ar idejām. Tas ir lieliski. Tas ir lieliski intravertiem, un tas ir lieliski ekstravertiem. Bet mums vajag daudz vairāk privātumu un daudz vairāk brīvību un daudz vairāk patstāvību darbā. Skolā, tieši tas pats. Mums noteikti vajag mācīt bērniem, kā strādāt kopā, bet mums tiem vajag arī mācīt, kā strādāt vieniem pašiem. Un tas ir īpaši svarīgi arī ekstraveriem bērniem. Viņiem arī vajag strādāt vienatnē, jo no turienes, daļēji, arī nāk dziļās domas.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
OK, otrā lieta: dodieties pie dabas krūts. Esiet kā Buda, gūstiet paši savas atskārsmes. Es nesaku, ka mums katram vajadzētu iet uzcelt savu būdiņu mežā, un nekad vairs vienam ar otru nerunāt, bet es saku, ka mums visiem derētu biežāk atslēgties un nokļūt atpakaļ pašiem savās galvās.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
Numur trīs: Kārtīgi apskatieties, kas jums katram ir savā čemodānā, un kāpēc jūs to tur ielikāt. Ekstraverti, varbūt jūsu čemodāni arī ir pilni ar grāmatām, vai arī varbūt tie ir pilni ar šampanieša glāzēm, vai izpletņlēkšanas ekipējumu. Lai arī kas tas ir, es ceru, ka jūs šīs lietas izņemsiet pie katras iespējas un pagodināsiet mūs visus ar savu enerģiju un savu dzīvesprieku. Bet intraverti, jūs, būdami kas jūs esat, jums droši vien ir vēlme cieši sargāt to, kas jums atrodas čemodānā. Un tas ir OK. Bet reizēm, tikai reizēm, es ceru, ka jūs atvērsiet savus čemodānus citu cilvēku apskatei, jo pasaulei vajag jūs un lietas, kuras jūs nēsājat.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
Tāpēc es jums novēlu labākos no visiem iespējamajiem ceļiem, un drosmi runāt klusi.
Thank you very much.
Paldies jums!
(Applause)
(Applausi)
Thank you. Thank you.
Paldies! Paldies!
(Applause)
(Applausi)