When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better.
כאשר הייתי בת 9, יצאתי בפעם הראשונה לקייטנה. ואימי ארזה לי מזוודה מלאה בספרים, משהו שנראה לי טבעי ביותר, מכיוון שבמשפחתי הקריאה היתה הפעילות הקבוצתית העיקרית. אולי זה נשמע לכם לא-חברותי, אבל עבורנו זו היתה פשוט דרך אחרת להיות חברותיים. את זוכה בחום הפיזי של משפחתך היושבת לצידך, אבל את גם חופשיה לשוטט בארץ ההרפתקאות שבמחשבתך. לכן חשבתי לעצמי שגם בקייטנה זה יהיה כך, ואף יותר טוב.
(Laughter)
[צחוק]
I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
בדמיוני ראיתי 10 בנות יושבות בבקתה לבושות כותנות-לילה תואמות וקוראות בהנאה ספרים.
(Laughter)
[צחוק]
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
הקייטנה דמתה יותר למסיבת שתיה אבל בלי אלכוהול. כבר ביום הראשון, המדריכה שלנו אספה את כולנו ולימדה אותנו שיר-עידוד שהיינו אמורות לשיר בכל יום במהלך הקיץ כדי להחדיר בנו את רוח הקייטנה. וזה הלך ככה: "פ-י-ר-ח-כ-י-ם, ככה אנו מאייתים "פירחכים". "פרחכים, פרחכים, הבה נהיה פרחכים."
(Laughter)
Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly.
כן. שכה אחיה! לא הבנתי מדוע עלינו להיות כאלה פרחחים, או מדוע עלינו לאיית את המילה הזאת בשגיאות.
(Laughter)
[צחוק]
But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
אבל דיקלמתי את שיר העידוד יחד עם כולם. עשיתי כמיטב יכולתי. ורק חיכיתי לרגע שבו אוכל להסתלק כדי לקרוא את ספרי.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
אבל בפעם הראשונה בה הוצאתי ספר מהמזוודה שלי, הילדה הכי מקובלת בצריף ניגשה אלי ושאלה, "למה את כזו שקטה?" -- כאשר שקטה, כמובן, זה הניגוד הגמור של פ-ר-ח-כ-י-ת. ובפעם השניה שעשיתי זאת, המדריכה ניגשה אלי בהבעה מודאגת על פניה חזרה על העיקרון של רוח המחנה ואמרה שעלינו להשתדל מאוד להיות חברותיות.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.
לכן החזרתי את ספרי למזוודה, והכנסתי אותם מתחת למיטתי, ושם הם נשארו במהלך כל הקיץ. חשתי מין אשמה בקשר לזה. הרגשתי כאילו הספרים זקוקים לי, שהם קוראים לי ואני זונחת אותם. ואכן זנחתי אותם ולא פתחתי שוב את המזוודה עד שחזרתי הביתה למשפחתי
Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
בסוף הקיץ. אני מספרת לכם כאן את הסיפור על הקייטנה, ויכולתי לספר עוד 50 כאלה בדיוק-- כל אותן הפעמים בהן קיבלתי את המסר שהתנהלותי השקטה והמופנמת איננה בהכרח הדרך הנכונה להתנהג, ושאני צריכה לנסות להיות יותר מוחצנת. עמוק בתוכי חשתי תמיד שזה לא נכון, ושהמופנמים הם בסדר גמור בדיוק כפי שהם. אבל במשך שנים הדחקתי תחושה זו, וכך, מכל הדברים, נהייתי לעורכת-דין בוול-סטריט, במקום להיות הסופרת שתמיד השתוקקתי להיות-- חלקית מפני שהייתי צריכה להוכיח לעצמי שגם אני יכולה להיות אמיצה ואסטרטיבית. תמיד יצאתי לברים צפופים כשבעצם העדפתי לאכול ארוחה נעימה בחברת ידידים. עשיתי את הבחירות האלה, הסותרות את מהותי הפנימית, באופן כל-כך אוטומטי, שאפילו לא הייתי מודעת שאני עושה אותן.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
אבל זה מה שמופנמים רבים עושים, ובטוח שאנו מפסידים מזה, אבל זהו גם ההפסד של הסובבים אותנו ושל הקהילות שלנו. וככל שזה נשמע גרנדיוזי, גם העולם כולו מפסיד מזה. מכיוון שבכל הקשור ליצירתיות ומנהיגות, אנו זקוקים למופנמים שעושים את מה שהם הכי טובים בו. כשליש עד מחצית מהאוכלוסיה הם מופנמים-- שליש עד מחצית. כלומר, אחד מכל שניים או שלושה אנשים שאתם מכירים. כך שגם אם את או אתה מוחצנים, הרי שמדובר בשותפיכם לעבודה ובבני הזוג שלכם ובילדיכם ובאדם שיושב כרגע לצידכם -- כל אלה חשופים לאותה דעה קדומה שהיא אמיתית ונטועה די עמוק בחברה שלנו. כולנו מפנימים אותה מגיל מאד צעיר מבלי שיש לנו אפילו שפה שתתאר את מה שאנו עושים.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.
כדי לראות בבירור את הדעה הקדומה צריך להבין מהי המופנמות. זה שונה מאשר להיות ביישן. הביישנות קשורה בפחד מפני שיפוט חברתי. המופנמות קשורה יותר לאופן התגובה לגירויים, כולל גירוי חברתי. המוחצנים משתוקקים לגירויים רבים, בעוד שהמופנמים חשים חיוניים והכי עירניים ובעלי יכולות כאשר הם נמצאים בסביבות יותר שקטות ומאופקות. לא כל הזמן-- הדברים אינם מוחלטים-- אבל חלק גדול מהזמן. לכן המפתח הוא שכדי למרב את כישרונותינו על כל אחד מאיתנו לשים את עצמו
But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
באזור הגירוי המתאים לו. אבל בדיוק כאן קיימת הדעה הקדומה. רוב המוסדות החשובים שלנו, בתי-הספר ומקומות העבודה, בנויים בעיקר עבור המוחצנים ועבור הצורך של המוחצנים בגירויים רבים. וכיום יש לנו גם מערכת אמונות שאני מכנה אותה "חשיבת-העדר החדשה", לפיה כל היצירתיות והפריון באים מאיזה מקום משונה של התנהגות עדר.
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research.
כך שאם נתאר את הכיתה הטיפוסית של ימינו: כאשר אני הלכתי לבית-ספר, ישבנו בשורות. ישבנו בשורות של שולחנות, ככה, ועשינו את רוב עבודתנו באופן די עצמאי. אבל כיום, בכיתה הטיפוסית יש קבוצות של שולחנות -- ארבעה, חמישה, ששה או שבעה ילדים שיושבים פנים מול פנים והילדים עובדים באין-ספור משימות קבוצתיות. אפילו בתחומים כמו מתמטיקה וכתיבה יצירתית, שניתן היה לחשוב שיהיו תלויים בחשיבה עצמאית, מצפים היום מהילדים לפעול כמו חברים בוועדה. והילדים שמעדיפים לפעול לבד או פשוט לעבוד עצמאית, נחשבים לחריגים או יותר גרוע: למקרים בעייתיים. ולפי הסקרים, הרוב המכריע של המורים מאמינים שהתלמיד האידיאלי הוא מוחצן לעומת המופנם, אף על-פי שהמופנמים מקבלים ציונים טובים יותר והם משכילים יותר, לפי המחקרים.
(Laughter)
[צחוק]
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.
אותו הדבר קורה במקומות העבודה שלנו. רובנו עובדים במשרדים בעלי חללים פתוחים ללא קירות, כשאנו חשופים לרעשם המתמיד ולמבטיהם של עמיתינו לעבודה. ובכל הקשור למנהיגות, מדלגים תמיד על המופנמים לאיוש משרות ניהוליות, אף על-פי שמופנמים נוטים להיות מאוד זהירים, והרבה פחות צפויים לקחת סיכונים שגדולים עליהם -- שזה משהו שכדאי לכולנו להעדיף היום. במחקר מעניין שעשה אדם גרנט בביה"ס וורטון, נמצא שמנהלים מופנמים משיגים לעתים קרובות תוצאות יותר טובות מאשר המוחצנים מכיוון שכאשר הם מנהלים עובדים בעלי יוזמה, יש יותר סיכוי שיתירו לעובדים אלה להתקדם עם רעיונותיהם, בעוד שהמוחצן עלול, שלא בכוונה, להתלהב כל-כך עד שהוא ירצה להטביע את חותמו על הדברים, ואז רעיונותיהם של האחרים עלולים שלא לצוף
Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.
באותה קלות אל פני-השטח.
I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
למעשה, כמה מהמנהיגים המהפכניים בהיסטוריה היו מופנמים. אתן כמה דוגמאות. אלינור רוזוולט, רוזה פארקס, גנדי-- כל אלה העידו על עצמם כאנשים שקטים, בעלי דיבור רך ואף ביישנים. וכולם הגיעו לאור הזרקורים, אף-על-פי שבכל נימי נפשם הם לא רצו בכך. ומתברר שיש לכך עוצמה משלו, מאחר ואנשים מרגישים שמנהיגים כאלה נמצאים ליד ההגה, לא בגלל שהם נהנים לנהל אחרים ולא בגלל ההנאה להיות במרכז העניינים, אלא מתוך חוסר-ברירה, בגלל הדחף שלהם לעשות את מה שחשבו לנכון.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
בנקודה זו חשוב לי לומר שבעצם אני מחבבת מוחצנים. אני תמיד אוהבת לומר שכמה מחברי הטובים ביותר הם מוחצנים, כולל בעלי האהוב. וברור שכל אחד מאיתנו ממוקם במקום שונה על הקשת שבין מופנמות למוחצנות. אפילו קרל יונג, הפסיכולוג שהסביר לראשונה בלשון עממית מונחים אלו, אמר שלא קיים מופנם מוחלט או מוחצן מוחלט. הוא אמר שאדם כזה היה נמצא בבית-משוגעים, אם היה בכלל קיים אדם כזה. יש אנשים שנמצאים בדיוק באמצע הקשת שבין מופנמות למוחצנות, ולהם אנו קוראים אמביוורטים. לעתים אני חושבת שהם נהנים משני העולמות. אך רבים מאיתנו מזהים עצמם בתור אחד משני הטיפוסים.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
אני טוענת שמבחינה תרבותית נחוץ לנו איזון טוב בהרבה. אנו זקוקים ליותר יין-יאנג בין שני הטיפוסים הללו. זה חשוב במיוחד כשמדובר ביצירתיות ופריון, מפני שכאשר פסיכולוגים בוחנים את חייהם של רוב האנשים היצירתיים, הם מוצאים אנשים שמצטיינים בהחלפת דעות ובקידום רעיונות, אבל הם גם בעלי נטיה חזקה למופנמות.
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
וזה משום שההתבודדות היא לעתים קרובות מרכיב מכריע ביצירתיות. למשל דארווין, שיצא להליכות ארוכות ביער בגפו. והיה דוחה נחרצות הזמנות לארוחות. תיאודור גייזל, המוכר יותר כד"ר סוס, חלם רבות מבין יצירותיו המדהימות במגדל פעמונים מבודד שהיה לו מאחורי ביתו בלה-הויה שבקליפורניה. הוא אפילו חשש להיפגש עם הילדים שקראו את ספריו כי חשש שהם יצפו שיופיע בדמות סנטה-קלאוס שמח ויתאכזבו מאישיותו המאופקת. סטיב ווזניאק המציא את מחשב ה"אפל" הראשון ביושבו לבד בתא הקטן שלו ב"היולט-פקארד", שבה עבד אז. לדבריו, לא היה לו סיכוי להיות כה מומחה אם הוא לא היה מופנם מכדי לצאת מהבית במהלך התבגרותו.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
כמובן, זה לא אומר שעלינו להפסיק לשתף פעולה-- ובדוגמה הנוכחית, החיבור המפורסם בין סטיב ווזניאק לסטיב ג'ובס שהביא לעולם את מחשב "אפל"-- אבל זה כן אומר שהבדידות חשובה ושבשביל חלק מהאנשים היא כמו אויר לנשימה. בעצם אנו יודעים כבר מאות שנים על כוחה הנשגב של הבדידות. אבל לאחרונה התחלנו משום-מה לשכוח זאת. אם מסתכלים על הדתות הגדולות בעולם, מוצאים אנשים שיצאו למסעות חיפוש-- משה, ישו, בודהה, מוחמד-- מחפשים שיצאו לבדם, בגפם אל השממה ושם חוו התגלויות ותגליות עמוקות ושאותן הביאו אחר-כך בחזרה אל שאר הקהילה. מכאן שאם אין שממה, אין גילויים.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
אבל זה לא מפתיע אם בוחנים את תובנות הפסיכולוגיה של ימינו. מתברר שאפילו לא ניתן להיות בקבוצת אנשים מבלי לשקף ולחקות אינסטינקטיבית את דעותיהם. אפילו בדברים מאד אישיים ופנימיים לכאורה, כמו למשל למי אנו נמשכים, אנו מתחילים לחקות את דעותיהם של אנשים סביבנו מבלי להיות אפילו מודעים שזה מה שאנו עושים.
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So --
ובנוסף, ידוע שקבוצות נוהות אחר הדעות של האדם הכי דומיננטי או כריזמטי בקבוצה, אף על-פי שיש מתאם אפס בין להיות הדובר הרהוט ביותר לבין היות בעל הרעיונות הטובים ביותר -- ממש אפס. אם כן...
(Laughter)
[צחוק]
You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
ייתכן שזה יהיה גם בעל הרעיונות הכי טובים, אבל ייתכן גם שלא. האם באמת ברצוננו להשאיר זאת למקריות? הרבה יותר טוב שכל אחד ייצא למסע עצמאי, ייצור את אמונותיו-הוא ללא עיוותי הדינמיקה הקבוצתית, ואז להתכנס ביחד כצוות כדי לדון בהן בסביבה שמנוהלת נכון ומשם להמשיך הלאה.
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
ואם כל זה נכון, מדוע אנו עושים זאת בצורה כה שגויה? מדוע אנו מעצבים כך את בתי-הספר ומקומות העבודה שלנו? ומדוע אנו גורמים למופנמים לחוש אשמים רק כי לפעמים ברצונם להיות לבד? אחת התשובות טמונה עמוק בעברנו התרבותי. החברות המערביות, במיוחד בארה"ב, העדיפו תמיד את איש המעשה על-פני האדם החושב ובאנגלית: "הגבר החושב". אבל בימיה הראשונים של אמריקה, חיינו במה שההיסטוריונים מכנים "תרבות האופי", שבה עדיין הערכנו אנשים בהתאם לפנימיותם ולהגינותם המוסרית. אם מסתכלים על ספרי הלימוד העצמי של אז, לכולם יש שמות הכוללים דברים כמו, "אופי: הדבר הכי כביר בעולם." הם מתארים דמויות מופת כמו אברהם לינקולן שהועלה על נס בשל היותו צנוע ולא יומרני. רלף וולדו אמרסון כינה אותו: "אדם שאינו לוקה בחטא היוהרה."
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
אבל אז הגענו למאה ה-20 ונכנסנו לתרבות חדשה שההיסטוריונים מכנים "תרבות האישיות". מה שקרה הוא, שהתפתחנו מכלכלה חקלאית לעולם של עסקים גדולים. וכך לפתע אנשים עוברים מהעיר הקטנה אל הכרך. ובמקום לעבוד לצד אנשים שהם הכירו כל חייהם, עליהם כעת להוכיח את עצמם בחברת זרים. לכן, די מובן, שתכונות כמו קסם אישי וכריזמה הפכו לפתע להיות חשובות מאד. וכמובן שספרי ההדרכה העצמית השתנו בהתאם לדרישות החדשות הללו והם מתחילים לשאת שמות כמו: "כיצד לזכות בחברים ולהשפיע על אנשים." ודמויות המופת שלהם הם אנשי-מכירות דגולים. כך שזה העולם בו אנו חיים כיום. זוהי המורשת התרבותית שלנו.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
אבל כל זה אינו בא לומר שכישורים חברתיים אינם נחשבים, ואני גם לא קוראת לחיסול עבודת הצוות. אותן הדתות המשלחות את נביאיהן לפסגות הרים מבודדות גם מטיפות לאהבה ואמון. והבעיות איתן אנו מתמודדים כיום בתחומי המדע והכלכלה לדוגמא, הן כה אדירות ומורכבות שיש צורך לכנס צבא שלם של אנשים כדי לפתור אותן בעבודת צוות. אך אני טוענת שככל שנאפשר יותר למופנמים להיות הם עצמם יש יותר סיכוי שהם יעלו פתרונות ייחודיים משלהם לבעיות הללו.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.
עכשיו אגלה לכם מה יש לי במזוודה. יודעים מה זה? ספרים. יש לי מזוודה מלאה בספרים. הנה "עין החתול" מאת מרגרט אטווד, הנה רומן מאת מילן קונדרה. והנה "מורה נבוכים" מאת הרמב"ם. אבל אלה אינם בדיוק הספרים שלי. הבאתי את הספרים האלה איתי
My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
מפני שהם נכתבו ע"י הסופרים החביבים על סבי. סבי היה רב והוא היה אלמן שהתגורר לבדו בדירה קטנה בברוקלין שהיתה המקום הכי אהוב עלי בעולם, כשגדלתי, חלקית כי היתה מלאה בנוכחותו האצילית ונעימת ההליכות של סבי וגם מפני שהיא היתה מלאה בספרים. ממש כל שולחן וכל כיסא בדירתו, ויתרו על תפקידיהם המקוריים כדי לשמש מצע לערימות מתנודדות של ספרים. ממש כמו אצל שאר משפחתי, הדבר הכי אהוב על סבי היה קריאה.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
אבל הוא גם אהב את קהל המתפללים שלו, וניתן היה לחוש אהבה זו בדרשות שהוא נשא מידי שבוע, במשך 62 השנים בהן כיהן כרב. הוא היה נוטל את התמצית מכל פרשת השבוע ואורג מרבדים סבוכים של חכמה הומניסטית עתיקה. אנשים היו מגיעים מכל עבר כדי להאזין לדרשותיו.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
אבל הנה הדבר הכי חשוב בנוגע לסבי: מתחת למעטה תפקידו הטיקסי, הוא היה באמת צנוע ומופנם-- עד כדי כך שכאשר נשא את דרשותיו, היה מתקשה ליצור קשר-עין עם קהל המתפללים שלו שמולו נשא את דרשותיו במשך 62 שנה. ואפילו כאשר היה רחוק מדוכן הדרשות, כאשר ניגשתם אליו להגיד שלום, לעתים מזומנות היה מסיים את השיחה בחפזה, מחשש שהוא גוזל יותר מדי מזמנכם. אבל כאשר הוא נפטר בגיל 94, המשטרה נאלצה לסגור את הרחובות בשכונתו כדי להכיל את קהל הנאספים שבא להתאבל על מותו. לכן היום אני משתדלת ללמוד מהמופת של סבי בדרכי שלי.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion.
רק לאחרונה פירסמתי ספר על מופנמות, ונדרשו לי 7 שנים לכתוב אותו. בשבילי, אלו היו 7 שנים של אושר טהור, כי קראתי, כתבתי, הרהרתי, חקרתי. זו היתה גרסתי לשעות הרבות שסבי בילה מידי יום לבד, בספריה שבביתו. אבל כעת, העבודה שלי פתאום שונה לגמרי: לצאת לכאן ולהרצות על כך, להרצות על המופנמות.
(Laughter)
[צחוק]
And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.
וזה הרבה יותר קשה בשבילי, כי עם כל הכבוד שאני חשה להיות כאן עם כולכם,
So I prepared for moments like these as best I could.
זו לא הסביבה הטבעית שלי.
I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously."
לכן התכוננתי לרגעים אלה כמיטב יכולתי. ביליתי את השנה האחרונה בתירגול נאום בפני קהל בכל הזדמנות שהיתה לי. אני קוראת לזה "השנה בצל סכנת הנאום" שלי.
(Laughter)
[צחוק]
And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.
וזה למעשה עזר לי הרבה. אבל עלי לומר לכם שמה שעוזר אפילו יותר זו התחושה, האמונה והתקווה שלי שבכל הנוגע לגישות שלנו כלפי מופנמות, שקט ובדידות, אנו באמת ניצבים על סף שינוי דרמטי. באמת. כעת אותיר אתכם עם שלוש קריאות לפעולה מעשית
Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it.
עבור השותפים לחזון זה. אחד: הפסיקו עם הטירוף של עבודה קבוצתית מתמדת.
(Laughter)
פשוט תפסיקו עם זה.
Thank you.
[צחוק]
(Applause)
תודה.
And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
[מחיאות כפיים] ברצוני להבהיר את דברי, מכיוון שאני מאמינה מעומק לבי שמקומות העבודה שלנו צריכים לעודד מגעים הדדיים ובלתי-רשמיים בסגנון פיטפוטי בית-קפה שבהם אנשים מתאספים ועוסקים בחילופי דעות אקראיים. זה נהדר. זה נהדר עבור מופנמים וגם עבור מוחצנים. אבל אנו זקוקים להרבה יותר פרטיות וחופש ולהרבה יותר אוטונומיה בעבודה. אותו הדבר גם בבתי-הספר. נכון שעלינו לחנך ילדים לעבודת צוות, אבל עלינו גם ללמד אותם לעבוד באופן עצמאי. זה חשוב במיוחד לילדים מוחצנים. הם צריכים לעבוד באופן עצמאי, כי חלקית, מכך נובעת החשיבה העמוקה.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
שניים: לצאת אל השממה. להיות כמו בודהה, לחוות התגלויות משל עצמך. איני אומרת שעל כולנו לצאת כעת ולבנות לנו בקתות ביער ולא לדבר יותר זה עם זה, אלא שכולנו צריכים לדעת להתנתק ולהתכנס פנימה לתוך הראש שלנו לעתים קרובות יותר.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
שלוש: הסתכלו היטב במה שיש במזוודותיכם וחישבו מדוע שמתם את זה שם. למוחצנים: אולי גם מזוודתכם מלאה בספרים. או אולי בכוסות שמפניה או בציוד לצניחה חופשית. מה שזה לא יהיה, אני מקווה שתשתמשו בכך בכל הזדמנות אפשרית ותזכו אותנו באנרגיה ובשמחה שלכם. ולמופנמים, בתור מי שאתם, הדחף שלכם הוא קרוב לוודאי לשמור היטב על מה שנמצא במזוודה שלכם, וזה בסדר גמור. אבל מפעם לפעם, רק לפעמים, אני מקווה שתפתחו את מזוודותיכם בפני אנשים אחרים כי העולם זקוק לכם ולדברים שאתם נושאים עמכם.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
לכן אני מאחלת לכם את המיטב מכל המסעות האפשריים ואת האומץ לדבר ברכות.
Thank you very much.
תודה רבה לכם.
(Applause)
[מחיאות כפיים]
Thank you. Thank you.
תודה. תודה.
(Applause)
[מחיאות כפיים]